Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Του δικαιώματος στην απόλαυση-ηδονή

 

Αν αναφέρεστε στα περί κοσμοθεωρίας, δική σας είναι.
Διατηρώ όμως κι εγώ το δικαίωμα να μην μου αρέσει το να χαρακτηρίζεται το D/s "επιτηδευμένο".

 

@espimain έχετε κάθε δικαίωμα αλλά,
καλό είναι να μη βγάζετε αυθαίρετα συμπεράσματα. Η πρότασή μου δεν δέχεται παρερμηνείας.

Δεν χαρακτήρισα κανένα D/s ως επιτιδευμένο παραπάνω. Φυσική συσχέτιση το χαρακτήρισα. Έβαλα τελεία και συμπλήρωσα πως το επιτιδευμένο στα δικά μου μάτια δεν δουλεύει.

p.s είτε παρερμηνεύσατε είτε ακόμη και αν το είχα χαρακτηρίσει έτσι είναι άλλο το δικαίωμα να μην σας αρέσει αυτό που είπα και άλλο να απαντάτε μικρόψυχα. Ακόμη και αυτό βέβαια αν εσείς το θέλετε έτσι ποια είμαι εγώ να σας το κόψω; Παρακαλώ, the stage is yours...

 

Ισχύει... και εδώ πάει το "όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος"

 

Αν είναι δικαιωματικό ζήτημα, μπορεί να έχετε δίκιο - δεν ξέρω.
Να περνάτε καλά, πάντως.

 

Αποτελεί ανάγκη αλλά όχι αναγκαιότητα.

 

Τώρα, θα σε ταλαιπωρούσα πολύ αν σε ρωτούσα πώς ξεχωρίζεις την ανάγκη από την επιθυμία;  

 

.

 

For tourists

 

Συμφωνώ με το «δεν μπορώ να κάνω αλλιώς» μιας και η υποταγή είναι ανάγκη και όχι απλά κατι για να «καυλαντισουμε».

 

Θα επιχειρήσω να εξηγήσω αυτό το "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" μέσα από παραδείγματα των υπολειμματικών του εκδηλώσεων (residual expressions/manifestations) στην έως τώρα πορεία *μου* στις ασύμμετρες σχέσεις. Να σημειώσω, επίσης, πως θεωρώ ότι το "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" - όσον αφορά στις BDSM σχέσεις ιδιοκτησιακού καθεστώτος - έρχεται με την πλήρη συνειδητοποίηση της θέσης, η οποία - κατά την άποψη *μου* - δεν μπορεί να εξαρτάται από την αναγνώριση, από πλευράς του σ, Του Ενός και Μοναδικού Προσώπου που θα Καταφέρει να Κάνει το κάτω μέλος να "μην μπορεί να κάνει αλλιώς."

ερχόμενη σε επαφή με το ασύμμετρο σχετίζεσθαι για πρώτη φορά, η λήξη της σχέσης είχε ως αποτέλεσμα ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα σαν να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια *μου* και να βυθίζομαι σε ένα πηγάδι, μαζί με όλα τα ψυχοσωματικά συμπτώματα που μπορεί να επιφέρει μια τέτοια πτώση. προσπάθησα να το καταπολεμήσω με το να πείσω τον εαυτό *μου* ότι δεν είμαι *εγώ* για αυτά, το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα άτομο που να είναι "έτσι, έτσι και... έτσι." Αφού, λοιπόν, ξεκίνησα μια σχέση με ένα άτομο που ήταν "έτσι, έτσι και... έτσι," πάρα πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα πλέον να λειτουργήσω σε μια "ισότιμη" σχέση: οποιοδήποτε είδος πρωτοβουλίας από πλευράς *μου*, *μού* δημιουργούσε αλλεργική αντίδραση. επικοινώνησα, λοιπόν, τότε, σε εκείνο το άτομο, ότι δεν μπορώ να συνεχίσω. Η σχέση διεκόπη, και *εγώ* ήμουν πλέον σίγουρη, πως "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς," πως δεν μπορώ να συσχετιστώ πλέον με κανέναν άλλο τρόπο πλην της ασυμμετρίας. Ήταν 100% ξεκάθαρο.

Όμως, αυτό το "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς," που είχε αρχικώς να κάνει με μια συνειδητοποίηση προσανατολισμού, απέκτησε πιο στιβαρή υπόσταση όσο προχωρούσαν οι εμπειρίες *μου* στις ασύμμετρες σχέσεις. Ένας από τους δείκτες αυτής της στιβαρότητας ήταν, ενδεχομένως, και πάλι, ο τρόπος που είδα τον εαυτό *μου* να υπάρχει (sic) μετά απο κάθε αποδέσμευση. Κάθε φορά ήταν όλο και χειρότερα. Στην επόμενη σχέση, η λήξη επέφερε όχι απλά πτώση αλλά ψυχοσωματική κατάρρευση. αισθανόμουν πως όλος ο κόσμος διαλύεται, πως τίποτα δεν έχει νόημα αν δεν εκπορεύεται από, και δεν αναφέρεται σε Κάποιον/α Άλλον/η: από το αν τρέφομαι και κοιμάμαι σωστά, τις υποχρεώσεις που καλούμαι να φέρω εις πέρας, μέχρι το αν θα γαμηθώ ή όχι. Μάλιστα, όσον αφορά στο τελευταίο, παρατήρησα πως είχα φτάσει στο σημείο να αισθάνομαι πως δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ το σώμα *μου*, γιατί δεν είναι δική *μου* δουλειά να το κάνω, άλλωστε. Δεν μπορούσε κάποιος ή κάποια να *με* καυλώσει, εφόσον δεν ήταν κατόπιν εντολής. Εννοείται, πως μόνο η είσοδος σε μια ασύμμετρη σχέση ήταν αυτή η οποία *με* έβγαλε από αυτόν τον κυκεώνα. Το "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" - και η συνειδητοποίηση της θέσης που αυτό εκφράζει - αντιστοιχούσαν σε κάτι που ήταν πλέον ζωτικής σημασίας για να μπορώ να υπάρχω και να είμαι λειτουργική.

Αναπόφευκτα - και αναμενόμενα - η επόμενη φορά που βρέθηκα αδέσποτη, *με* διέλυσε. ήμουν ένα ζόμπι. Δεν είχα κανένα σθένος να διακρίνω οποιονδήποτε ορίζοντα. Κανένα σθένος να κινηθώ προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. ήμουν απλά διαλυμένη. Και εκεί που δεν περίμενα τίποτα και από κανέναν, εκεί που όχι απλά δεν προσδοκούσα αλλά δεν ήθελα να εισέλθω σε οποιαδήποτε σχέση λόγω της ισοπεδωμένης κατάστασης που βρισκόμουν, θεωρώντας ότι δεν μπορώ να είμαι χρήσιμη στην υπηρεσία Κάποιου/ας, εκεί ήταν που συνέβη η "αρπαγή," χωρίς Ο Αφέντης που τώρα ανήκω να Υπολογίσει ούτε τί νομίζω, ούτε αν είμαι έτοιμη ή δεν είμαι. Γιατί δεν είναι στη θέση *μου* να το κρίνω αυτό, άλλωστε. Τώρα, λοιπόν, το "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" έρχεται, πάλι, να σηματοδοτήσει όχι μόνο έναν προσανατολισμό, όχι μόνο τις συνθήκες εντός των οποίων ένα άτομο μπορεί να υπάρχει και να είναι λειτουργικό, αλλά και την αναγνώριση πως δεν είναι καν στο χέρι *του* από Ποιον/α, πότε, πόσο και με ποιον τρόπο θα φτάσει να είναι ιδιοκτησία.

ευχαριστώ