Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Συγγνώμη, χαρακτηρίζετε *εμένα* και όσους/ες δεν μπορούν να είναι λειτουργικοί/κές όταν δεν ανήκουν, ως ανάπηρους/ες και με παθογένειες; Και αν ναι, ποιος σας έδωσε αυτό το δικαίωμα να κρίνετε με αυτόν τον τρόπο ανθρώπους και τη ζωή *τους*;

 

λειτουργικός είναι όποιος λειτουργεί υπό μιά ποικιλία «φυσιολογικών» συνθηκών.
υπό ρύθμιση μπορεί να γίνει κάποιος λειτουργικός, αν δεν είναι.
δεν μου φαίνεται θεραπεία το κ/υ.
δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.

 

Το Κ/υ δεν είναι φυσιολογική συνθήκη; Καταλαβαίνω σε τι αναφέρεσαι στο "εύρος" (αυτό που ονομάζεις ποικιλία) αλλά από την άλλη χρησιμοποιώντας τα δικά σου λόγια "το νερό δεν είναι θεραπεία για το ψάρι, είναι μέρος της δικής του φύσης".

 

βέβαια είναι φυσιολογική συνθήκη μέσα στην ποικιλία φυσιολογικών συνθηκών. είναι ξεκαθαρισμένο.

μιά χαρά, λοιπόν

 

Το συνδέετε με την κατίσχυση;

 

Έχω απολύτως αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο εννοείς αυτά τα οποία γράφεις. Απομόνωσα την συγκεκριμένη φράση αποκομμένη από το υπόλοιπο κείμενο εντελώς συνειδητά βάση της δικής μου αντίληψης για το Κ/υ και βάση του πως εγώ αντιλαμβάνομαι την συγκεκριμένη φράση. Και αυτή αφορά συγκεκριμένο πρόσωπο και μόνο.
Ζητώ συγγνώμη που δεν έχω το χρόνο και την υπομονή να απαντήσω με σεντόνια για το πόσο καλή υποτακτική ή σκλάβα είμαι. Αλλά δεν αισθάνομαι αυτή την ανάγκη. Μου φτάνει που έχω δυο μάτια να κοιτώ και να αρκεί αυτό για να τα ακολουθώ. Χαμογελώντας..

 

Ένας λόγος παραπάνω, να μην επιβαρύνεται κανείς με περιττά "μπορώ" .

 

Υπήρξε ένα φεγγάρι που ένιωθα και πίστευα θερμά ότι δεν μπορούσα αλλιώς, παρότι διαψεύστηκα τελικά, δεν το μετανιώνω γιατί νομίζω πως αν είναι να μπεις στο βδσμ, αξίζει να μπεις all in και όσο πάει.

Ίσως είχα αυτήν την πεποίθηση επειδή σύγκρινα το "αλλιώς" που είχα μάθει και βιώσει μέχρι τότε και το βδσμ ήταν και είναι αναβάθμιση ηδονικά και πνευματικά σε σχέση με αυτό. Όμως υπάρχουν και άλλα "αλλιώς" που δεν τα είχα ανακαλύψει.
Θα λεγα ότι σε κάποιους είναι ξεκάθαρο το τι μπορούν και δεν μπορούν και σε άλλους το καθορίζει ο χρόνος. Αντιλαμβανόμαστε μια κατεύθυνση. Δυο διαφορετικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα δεν μου έχει συμβεί ποτέ.

Από εκεί και πέρα από την στιγμή που συνειδητοποιείς ότι μπορείς αλλιώς, το έτσι δεν χρειάζεται, είναι επιπλέον κόπος.

Απ όσο ξέρω για έναν βδσμερ ένας άλλος τρόπος ζωής και ηδονής είναι κόπος, εξάντληση μια ψυχοφθόρα διαδικασία χωρίς νόημα. Το D/s έχει άλλους βιορυθμούς και ταχύτητες, είναι ένα συνεχές και αδιάκοπο φουλ τέρμα γκάζια και αδρεναλίνη. Οι άνθρωποι που ζουν αυτόν τον τρόπο ζωής χρειάζονται και γουστάρουν αυτό το επίπεδο και αυτήν την ποιότητα "τσίτας" ως φυσικό καύσιμο.

Δεν ξέρω ανθρώπους που μπορούν έτσι και αλλιώς και να είναι εξίσου καλά και ούτε το καταλαβαίνω, δεν βλέπω αξία σε ένα "μπορώ" που δεν είναι η προτίμηση, ούτε μακροζωία σ ένα άψυχο, βαρετό «μπορώ» αγγαρείας, για μένα αυτό το περιττό είναι η πραγματική αδυναμία.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν ούτε έτσι ούτε αλλιώς, εκεί όλα μπερδεύονται και περιπλέκονται.

Η ζωή όπως και η τέχνη έχει πύκνωση. Υπάρχει οικονομία στην αισθητική.
Εντός και εκτός βδσμ, το πηγαίο είναι η μέγιστη δυνατή απόλαυση, ισορροπία, ευζωία, ικανοποίηση των αναγκών με τον ελάχιστο δυνατό κόπο, στον συντομότερο δυνατό δρόμο, με τον απλούστερο δυνατό τρόπο που νιώθει- χρειάζεται ο καθένας μας.

 

Τα προσωπικά μου βιώματα καθώς κι έτερες παρατηρήσεις κι αναφορές, λένε το ακριβώς αντίθετο.
Η τελετουργική ρουτίνα προσδίδει εσωτερική ηρεμία.
Τσίτες, γκάζια και λοιπά, μένουν όξω από το παράθυρο.

 

Αυτό είναι το ευκταίο ωστόσο το νόημα του δικού μου ποστ είναι ότι μερικές φορές το "μπορώ και αλλιώς" είναι αναγκαιότητα και με βάρη ή χωρίς θα πρέπει να μπορούμε να πάμε παρακάτω.

 

Με άγγιξε πολύ η τοποθέτησή σου...
Μου θύμισε παλαιότερες δικές μου δυσκολίες... Για εμένα που επέλεξα να απέχω από κάποια σχέση και μετά, στην αρχή ήταν όπως τα είπες, πέρασε πολύυυυυυς καιρός μέχρι να αισθάνομαι ότι αρχίζω να πατάω στα πόδια μου (και όλο αυτό τότε προσποιούμενη στον έξω κόσμο την πλήρως λειτουργική μέχρι να το πετύχω)...
Απλά δεν μπορούσα να το δεχτώ ότι θα ξαναπιάσω τέτοιο πάτο... γι αυτό και πήρα τις αποστάσεις μου...