Το καρουζέλ

Αντιλαμβάνομαι το καρουζέλ ως ΄΄όχημα΄΄ που μας μεταφέρει στους ρυθμούς της ζωής με τα πάνω και τα κάτω της. Τον κύκλο του θα μπορούσα να τον ταυτίσω με την συνέχεια της ίδιας της ζωής. Εμείς φεύγουμε, εκείνη συνεχίζει να υπάρχει και να παίρνει επιβάτες στις θέσεις της.
Δεν είναι ένα γεωμετρικό σχήμα που παραλληλίζεται με αυτή. Βέβαια η ματιά του αναγνώστη έχει πάντα τη δική της οπτική και αυτό είναι το όμορφο σε κάθε ιστορία.

 

Απολογούμαι για την παρανόηση, αλλά από όλες τις χαρές κι εμπειρίες του Λουνα παρκ της ζωής προς τι η εμμονή με το καρουσέλ;

ΥΓ. @Arioch, ξέρω χρωστάω μπριζολάκια (όχι τίποτε άλλο μήπως ξεκολλήσεις από τα κουρκουμπίνια)  

 

Γιατί είναι η πρώτη μου ανάμνηση. Δε θυμάμαι τίποτα πέρα από μία θολή εικόνα που μου φέρνει ζεστασιά.

 

Εγώ όταν ακούω για καρουζέλ, μου έρχεται ανάμνηση διήγησης που και αυτή έχει σχέση με θολή εικόνα και ζεστασιά (κάψιμο).

Κοντινό μου ζευγάρι ταξιδεύει στο Παρίσι, σε περίπατο κοντά στο Πύργο του Άϊφελ βρίσκουν υπαίθριο πωλητή με λουκάνικα σε σάντουιτς, αποφασίζουν να πάρουν ένα για να δοκιμάσουν. Τους ρωτάει ο σαντουιτσάς αν θέλουν μουστάρδα Ντιζόν, η κυρία του ζεύγους λέει «μου αρέσουν πολύ τα καυτερά». Ο κύριος (αυτός ήθελε να δοκιμάσει το γαλλικό χοτντόγκ), περιγράφει για το κάψιμο της μουστάρδας: «Με την πρώτη δαγκωνιά θόλωσαν τα μάτια μου και χάθηκε το καρουζέλ από μπροστά μου».

 

 

@Arioch μετά από αυτή τη θέση - απάντηση σας, δεν μου επιτρέπω ουδέν ουσιαστικό σχόλιο σε ένδειξη απόλυτου σεβασμού. Καθώς όμως η ημέρα ξεκίνησε με διαολομένα κέφια, θα ήθελα την άδεια σας για δύο σκωπτικά σχόλια, επί ετέρων αναρτήσεων. Ευχαριστώ

 

Φυσικά! Και το ρωτάτε;

 

Συνδύασα τις δύο προηγούμενες αναρτήσεις με το τσουνάμι θεραπευτικής συγγραφής, το οποίο έχει κατακλύσει το φόρουμ και δεν μπόρεσα παρά να αναθυμηθώ την εποχή που η κρίση μέσης ηλικίας για έναν άνδρα, έβρισκε την διέξοδό της σε μια μηχανή μεγάλου κυβισμού και σάρκα 18-22 καλοκαιριών, οπότε και αναφώνησα....o tempora, o mores και έβαλα ακόμη ένα ποτήρι Remi Martin.

 

Δεν έχω βιώσει κρίση μέσης ηλικίας και ας είμαι στο ηλικιακό group. That been said στα δικά μου μάτια η κρίση δεν αντιμετωπίζεται με το να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι είσαι και πάλι νέος.

Το ψέμμα έχει κοντά ποδάρια.

Και ξέρεις κάτι; Αν είσαι ευχαριστημένος από τη ζωή που έζησες ακόμα και στην κρίση δε χρειάζεται καμιά μηχανή μεγάλου κυβισμού και καμιά πιτσιρίκα να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό σου. Βάζεις ένα ποτήρι Remi Martin, ανάβεις ένα πούρο, τραβάς ηδονικά τον καπνό και λες "Μια χαρά είμαι εδώ. Στην υγειά αυτών που έρχονται"

Και πας παρακάτω.

 

Φυσικά μπορείς να πας και στην Disneyland. Έχει και καρουζέλ.

 

Και για sountrack να παίζει το "Μικρό μου πόνυ, μικρό μου πόνυ..ήρθε η άνοιξη ξανααααα"  

 

Πάει το χιόνι πάει το χιόνι, λιώνει στα βουνά  

 

Εγώ είμαι της γενιάς της μεγάλης γαλάζιας σφαίρας και του μια φορά και έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος.