The friend factor..

Γεια σας,παιδια.Ξεκουραστος και κατακοκκινος εχω μια απορια...

Αν ο κυριαρχος σας σάς ζητουσε να διακοψετε καποια φιλία σας,θα το κανατε?(αν εξαρταται απο το λογο,δεχομαι σεναρια)

Οι κυριαρχοι θα ζητουσατε ποτε κατι τετοιο?

 

..μονο αν ηταν επιβλαβης για τη σκλαβα μου..και εφοσον εκεινη δεν μπορουσε να το δει..

 

Σκληρό και καλό θέμα και κατευθείαν στο κόκαλο.

Το ίδιο ζητούμενο δε θα υπήρχε σε μια οποιαδήποτε σχέση;

Ένας φίλος θα μπορούσε να βλάψει κάποιον;

Θα επανέρθω...

 

Όχι, όχι. Άλλο ο πατερναλισμός κι άλλο η d/s σχέση.

 

Είναι όντως άλλο πράγμα αγάπη μου;
Γιατί σε πολλά νήματα διαφαίνεται ότι αυτά τα δύο πάνε πακέτο.

 

Γιατί στο bdsm υπάρχει ένας «κυριαρχικός πληθωρισμός» που μοιραία οδηγεί στον πατερναλισμό.
Αυτός ο bdsm πατερναλισμός που θεωρεί πως πρέπει να απαγορεύει στους υποτακτικούς να προκαλούν κακό στον εαυτό τους με τις επιλογές τους , και πρέπει να τους υποχρεώνει να ζουν με τον τρόπο που οι επαΐοντες κυρίαρχοι πιστεύουν, θεωρώ πως είναι σχετικά σωστός και ωφέλιμος, σε περιπτώσεις που έχουμε να κάνουμε με πραγματικούς κινδύνους.

BDSM πάντως δεν είναι.

 

Η σεξουαλική διαχείριση που είναι το ζητούμενο της σαδομαζοχιστικής κυριαρχίας, δεν δείχνει να έχει άμεση σχέση και με την διαχείριση των σχέσεων με φίλους. Αλλά σίγουρα μία οποιαδήποτε φιλία μπορεί να παίξει ρόλο και να επηρεάσει μία σχέση. Ακόμα και στο Bdsm. Την επιλογή στο τέλος την κάνει το άτομο της σχέσης που βρίσκεται ανάμεσα. Αλλά μην εύκολα διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας ότι ποτέ δεν θα θέταμε ένα τέτοιο δίλημμα. Και μία γκριμάτσα αποστροφής μπορεί να αρκεί.

Τώρα αν έχει το δικαίωμα ένα άτομο κυριαρχικό να θέσει το δίλημμα αυτό στη σχέση. Η φύση της σχέσης μεταξύ των δύο καθορίζει του κανόνες. Και η φύση αυτή καθορίζεται και από τους δύο. Το δικαίωμα δίνεται από το υποτακτικό άτομο και για να το δώσει, σημαίνει ότι το ήθελε. Ας μην κρίνουμε γρήγορα αν είναι ορθό ή όχι , γιατί σε αυτά δεν υπάρχουν άμεπτα αντικειμενικά κριτήρια. Αυτό που για τους έξω μπορεί να θεωρηθεί ως εξαναγκαστική δουλεία, μπορεί πολύ πιθανό να είναι ανάγκη. Και ας μην υποτιμούμαι τις ανάγκες.

Τώρα αν είναι ηθικό για ένα άτομο κυριαρχικό να θέσει το δίλημμα αυτό. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Αναλόγως την περίσταση.

Θα ήταν ηθικό να αφήσει για παράδειγμα τον φίλο να βλάψει το έτερο κομμάτι της σχέσης του; Δεν είναι και υποχρέωση του να το προστατέψει; Βέβαια μην πάνω σε αυτό χτίσουμε και άλλοθι για την καταδυνάστευση.

Όλα λοιπόν είναι θέμα παραγόντων και στοιχείων που προσδιορίζουν την προσωπικότητα της σχέσης. Ότι και να πούμε στο τέλος η σχέση των δύο καθορίζει τους κανόνες…

 

Συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενα του Χάινριχ_φον_Κλάιστ. Μην τρελλαθούμε...

 

Απάντηση: Re: The friend factor..

Aν μπορουσε να το δει και συνεχιζε απο αγαπη προς τον/την φιλη της?

 

Re: Απάντηση: Re: The friend factor..

Αν μπορούσε να το δει και είχε κάνει την επιλογή της, τότε δεν μιλάμε για σκλάβα που θέλει "δεκανίκι" έναν κυρίαρχο...

 

Απάντηση: Re: The friend factor..

Χωρις να γνωριζω το καταστατικο του bdsm,ενα ειδος αναγκης για πατερναλισμο δε θα μπορουσε να ειναι η κινητηρια δυναμη για εναν υποτακτικο?

Περα απο αυτο,εθεσα το ερωτημα πιο πολυ ως επεκταση του καθεστωτος ελεγχου της ζωης καποιου υπο(που αν δε κανω λαθος ειναι βαση για πολλες τετοιες σχεσεις).
Οπως αγγιζουμε τα ορια στο πονο,ποσο μεμπτο ειναι τα σπρωχνουμε τα ορια σε τετοια θεματα?(εννοειται παντα σε μια μακροχρονια σχεση αγαπης και εμπιστοσυνης)

 

Γεια σου perfect_number. Στην έννοια της φιλίας δεν υπάρχει καμία αρνητική υπόνοια. Θεωρητικά ο φίλος μάς αγαπάει, θέλει το καλό μας και φροντίζει γι αυτό. Στην περίπτωση αυτή βρίσκω προσωπικά λανθασμένη την εντολή ενός κυρίαρχου προς τον υποτακτικό του για διακοπή μίας φιλίας. Πολλές φορές αισθάνεται κανείς πως μπορεί να δώσει όλη την απαραίτητη αγάπη και αφοσίωση σε κάποιον, έτσι ώστε ο δεύτερος να μην έχει ανάγκη καμία άλλη πηγή ευτυχίας, και αυτό παρότι μη κακοπροαίρετο, είναι εγωιστικό και στην πραγμάτωσή του ανέφικτο. Προσωπικά ποτέ δεν προέβην σε τέτοιες απαγορεύσεις αφενός γιατί δεν έχω κίνητρο, αφετέρου επειδή γνωρίζω ότι δεν είμαι σε θέση να αναπληρώσω τα κενά που αυτές οι απαγορεύσεις θα δημιουργήσουν (πολύ περισσότερο δε όταν μιλάμε για οικογενειακές σχέσεις).

Από την άλλη πλευρά, αν δεν κάνουμε λόγο για φιλία, αλλά για περιπτώσεις όπου κάποιοι άνθρωποι γνωρίζονται, κάνουν περιστασιακά παρέα, μοιράζονται ενδεχομένως κάποιες δραστηριότες, παιρνούν ευχάριστα τον κοινό τους χρόνο χωρίς όμως να αγαπούν ο ένας τον άλλον, η κατάσταση διαφοροποιείται. Σε αυτές τις περιπτώσεις, αν αντιληφθώ ότι ο σκλάβος μου (ή η σχέση μας) κινδυνεύει κατ οποιονδήποτε τρόπο θα του απαγορεύσω τη συναναστροφή με όποιον κρίνω ότι τον (ή μας) βλάπτει ή προσπαθεί/επιθυμεί να τον (ή μας) βλάψει.

Θεωρώ ότι οι δύο αυτοί διαφορετικοί τύποι σχέσεων είναι διακριτοί και σπανίως συγχέονται, επομένως αν ο κυρίαρχος προβεί σε απαγόρευση μίας σχέσης με κριτήριο το καλό του σκλάβου του, δεν υπάρχουν ηθικά διλήμματα, επιπλοκές και θολά σημεία.

Αναφορικά με το θέμα της επιρροής τρίτων προσώπων επί της σχέσης, αυτό που στο παρελθόν με απασχόλησε περισσότερο, είναι το κατά πόσο ο ίδιος ο σκλάβος μπορεί να διακρίνει εκείνον που βλάπτει τη σχέση του, ακόμα και αν πρόκειται για ένα πρόσωπο που του είναι πολύ συμπαθές και να το επικοινωνήσει στον κυρίαρχο εγκαίρως, χωρίς να φοβηθεί ότι εκείνος θα αντιδράσει απότομα. Επίσης το κατά πόσο ο σκλάβος πρέπει να αντιδράσει άμεσα σε ένα ερέθισμα υπερασπιζόμενος τη σχέση του, βρισκόμενος εξ απίνης μεν, λαμβάνοντας μία πρωτοβουλία δε, ή πρέπει να αφήσει τη σχέση να δεχτεί ένα προσωρινό πλήγμα αφήνοντας τον κυρίαρχο να ξεκαθαρίσει αργότερα την (διογκωμένη πλέον) κατάσταση είναι ένα πολύ μεγάλο και πολύ ευαίσθητο θέμα.