Αποριες σε απαντησεις ερωτηματων

Καλησπερα Σ/σας,

διαβαζοντας το θεμα "απαντησεις σε ερωτηματα" και καποια απο τα μυνηματα που γραφτηκαν μου δημιουργηθηκαν καποιες αποριες που σκεφτηκα να τις θεσω εδω.

Ποσο λεπτο ειναι το οριο αναμεσα στην συναινεση και την αναγκη και ποσο συχνα τελικα δεχομαστε πραγματα που ισως να μας πληγωνουν βαθεια επειδη ζυγιζουμε την αναγκη μας για Εκεινον βαρυτερη απο εκεινη του αληθινου χειροπιαστου πονου μας;

Ποσο ο Αφεντης Εξελισεται και Μεταλασσεται και Εκεινος μεσα στην σχεση Νιωθωντας, Αφουγγραζοντας τις αναγκες της σκλαβας Του;

Σας ευχαριστω για την αναγνωση 

 

Η αληθεια ειναι πως δεν το ειχα σκεφτει απο αυτην την σκοπια. Ομως υπαρχουν πραγματα/ορια που αυτη την στιγμη ισως να μην ειναι η ωρα τους να διασπαστουν, και αυτος ο πονος να μην εχει τοσο να κανει με τις φιλοδοξιες η την μη αποδοχη της φυσης της και για αυτο ο (συγγεκριμενος) πονος να εκλαμβανεται ετσι.

Και αυτο μου δημιουργει την επομενη απορια... Κατα ποσο ο Γλυπτης Παρασυρεται απο την εικονα του δημιουργηματος Του και δεν ακουει το μαρμαρο που ειναι ετοιμο να σπασει και (ισως ) να χρειαζεται λιγη ξεκουραση πριν Συνεχισει το σμιλεμα...
Και κατα ποσο η "υ" παρασυρεται απο τις ιδιες τις φιλοδοξιες του "Κ" της για εκεινη...

 

Δηλώνω ένοχος για το συγκεκριμένο. Το θέμα είναι τώρα, μπορείς να εκφράσεις άποψη όταν έχεις ο ίδιος κάνει το λάθος στο παρελθόν;

Ο γλύπτης έχει την εικόνα μέσα στην φαντασία του και προσπαθεί για αυτό. Στο έργο του όμως δεν συμπεριλαμβάνεται μόνο η εικόνα, αλλά και το μάρμαρο που αναπνέει. Δεν λογίζεται δημιουργός αν δεν αφουγκραστεί το πλάσμα , δεν το νιώσει , δεν το αποκρυπτογραφήσει και δεν δέσει αρμονικά την εικόνα με το όμορφο πηλό. Χρειάζεται χρόνος για να τρυγήσεις. Χρόνος για να συμβεί η ζύμωση. Χρόνος για να βγει το καλό κρασί.

Χρειάζεται η κατάλληλη ποικιλία. Ο μάστορας να έχει γνώσεις. Χρειάζεται κόπος και υπομονή , αγάπη και για αυτό που θέλεις. Αλλά αξίζει το έργο και η αξία χτίζεται κόκκο με κόκκο…

Υ.Γ. Καλώς ήρθες.

 

Απάντηση: Αποριες σε απαντησεις ερωτηματων

Το want και το need μας δεν είναι απαραίτητο να συμβαδίζουν... συνήθως έχουμε επίγνωση του want αλλά όχι του need... κι όμως το need είναι τόσο ισχυρό που συχνά μας οδηγεί σε αποφάσεις που συγκρούονται με το want... όπερ σημαίνει πως οι ανάγκες μας, συνειδητά ή ασυνείδητα μας οδηγούν σε συναίνεση καταστάσεων που ενδεχομένως να μη θέλουμε, που φαινομενικά συγκρούονται με το want μας.

 

Απάντηση: Αποριες σε απαντησεις ερωτηματων

Κατα τη γνωμη μου δε μπορει καποιος να ειναι αφεντης αν δεν νιωθει την αναγκη πρωτ'απ'ολα να προσφερει αγαπη και κατανοηση...απο εκει και περα οχι μονο αλλαζει αλλα μπορει να κανει μεγαλυτερες υποχωρησεις ακομα κι απο τον σκλαβο του.
Ειναι ομορφα απατηλη η ισορροπια μιας τετοιας σχεσης.

 

Re: Απάντηση: Αποριες σε απαντησεις ερωτηματων

ετσι πιστευα και εγω η αληθεια ειναι μεχρι προτινος.....αναθεωρω και ελπιζω

 

Μου δημιουργείται κάποιες φορές πως υπό τον όρο "συναίνεση" νοείται η διαφορά της ιδεατής (για μια sub) D/s σχέσης με αυτήν που βιώνει ή ξεκινά να βιώσει. Με απλά λόγια, το πόσο απέχει το όνειρο από την πραγματικότητα.
Το κέντρο βάρους μιας sub είναι "Εκείνος" (συγκεκριμένο πρόσωπο, όχι αόριστα κάποιος με αυτόν τον τίτλο). Εκεί εστιάζει την ανάγκη της, στην παρουσία Του (αν είναι collared) ή την απουσία Του (αν είναι αδέσποτη).

Μια σχέση είναι διμερής και ωσμωτική, κατά τρόπον τέτοιο ώστε η "τριβή" μεταξύ των μετεχόντων σε αυτήν βοηθά να βρίσκουν δίαυλους επικοινωνίας. Μια D/s σχέση προσφέρει κοινή αφετηρία, κοινό στόχο και κοινή πορεία σε αυτούς που την απαρτίζουν. Το γεγονός πως δεν πρόκειται για μια σχέση ισότητας δεν συνεπάγεται πως τα μέλη της διατηρούν επίπλαστα στεγανά, αλλά αρέσκονται στο να αφουγκράζονται ο ένας από την θέση του τον άλλο. "Όσο ζώ μαθαίνω" λέει ένα ρητό... και εφόσον έχω επιλέξει την sub μου ως μέρος της ζωής μου τότε ναι, θα μάθω και μέσω αυτής. Μιλάω για μάθηση, όχι αλλοίωση και θεωρώ διακριτή και ουσιώδη την διαφορά.

 

  και αυτο μου δημιουργει και αλλη μια απορια (ελπιζω να μην Σ/σας κουραζω με τις αποριες μου)...
Ποσο ευκολο ειναι να Παραδεχτει και να Αποδεχτει το συγγεκριμενο λαθος Του;


Υ.Γ. Καλως σας βρηκα

 

Δεν ξερω αν μπορω να ακολουθησω τον τροπο σκεψης Σας. Η συναινεση νομιζω δεν ειναι τιποτα αλλο εκτος απο το καθαρο "ναι" εκεινης. Ναι για Εκεινον και στην επιγνωση της υποταγης της και της θεσης της και οχι συγγεκριμενες (προεπιλεγμενες απο εκεινη)πραξεις, πραγματα καταστασεις. Φυσικα και υπαρχει το ονειρο στο μυαλο του καθενος. Δεν ψαχνει το ονειρο, ψαχνει την πραγματικοτητα που συνηθως ειναι πολυ διαφορετικη.

Το θεμα ειναι μονο κατα ποσο δινουμε το "ναι" μας (εν καιρο και οχι εξ αρχης) γιατι απλα δεν μπορουμε να κανουμε αλιως, ειναι η αναγκη μας για Εκεινον, ειναι η δεσμευση της υποταγης μας οτι και να γινει η κατι αλλο; Και που ειναι εκεινο το λεπτο οριο αναμεσα στο λεω ναι επειδη ειναι ακριβως αυτο που θελω (το μονο μου θελω) και λεω ναι γιατι η αναγκη μου για Εκεινον ειναι μεγαλυτερη απο οτι αλλο;

 

Ο Μονος που Μπορει να Θεσει αυτα τα κριτηρια Ειναι Εκεινος.....
Η ερωτηση ξεκινησε απο την παραδοχη Του Ηλιας και την γενικευσα καπως νομιζω.