(Not) Α Straight Story

Είμαι παιδί του Διαφωτισμού και του Αριστοτέλη. Τα πράγματα έχουν αρχή, μέση και τέλος. Το α δεν μπορεί να είναι μη α, ταυτόχρονα, κ.ό.κ. Πιστεύω στην (σχετικώς) γραμμική πορεία της ιστορίας, μου αρέσει ο νατουραλισμός στη ζωγραφική, με αγαλλιάζει το αυστηρό μέτρο του Μπαχ και ο επιμελημένος λυρισμός του Τσαϊκόφσκι και του Σοπέν.
Αυτό, όμως, δεν με εμποδίζει από το να χάνομαι συχνά – πυκνά σε έναν Καντίνσκι ή στους κόσμους του Νταλί, να βυθίζομαι στο τρανς των Tangerine Dream ή να με παρασέρνουν οι παράδοξοι εφιάλτες του Λυντς.
Και κάποιες ιστορίες, κάποιες σεκάνς της ζωής, μπορεί να μην ακολουθούν την… ορθόδρομη πορεία. Ίσως και εκεί να έγκειται μέρος της σαγήνης τους.

Μπαίνω στο αεροπλάνο. Μετά από μια σύντομη πτήση προσγειώνομαι και οδεύω προς το ξενοδοχείο. Δεν το ξέρω, ούτε το έψαξα πριν το επισκεφτώ. Αρκούσε ένα όνομα που μου δόθηκε σε ένα μήνυμα.

Δωμάτιο 156 όρισε η ρεσεψιόν. Και τι σημασία είχε εξάλλου να διαλέξω;

Παρατάω την μικρή τσάντα που έχω μαζί και κατεβαίνω για μια βόλτα στους δρόμους της πόλης. Το δειλινό πλησιάζει. Τα χρώματά του με παρασέρνουν με τον ίδιο τρόπο, απαράλλαχτα, από τα παιδικά μου χρόνια.

Δεν χρειάζεται να μιλήσω. Σε κανέναν και για τίποτα. Λυτρωτικό.

Δεν γνωρίζω κανέναν και δεν με γνωρίζει κανείς. Περιφέρομαι σε δρόμους που δεν γνωρίζω.

Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά όταν ανεβαίνω στο δωμάτιο. Συνήθως κάνω ντους με νερό χλιαρό προς κρύο. Αλλά αυτή δεν είναι μια ημέρα… κανονικότητας. Ανάβω το πολύ ζεστό. Το αφήνω να τρέξει πάνω μου. Αισθήσεις. Δεν χρειάζεται να μιλάω. Ούτε να πολυσκέφτομαι. Κι έχω όλο το χρόνο να νιώσω. Νερό. Ζεστό, υγρό. Αφρόλουτρο. Υγρό, παχύρρευστο, άρωμα γιασεμί. Πετσέτα αφράτη, απαλή. Ρούχο ύπνου, λείο. Ξαπλώνω.

Είχε πει ότι θα έρθει κάποια στιγμή τη νύχτα. Τι ώρα; Δεν ξέρω ακριβώς. Και τι σημασία έχει;

Ένα μήνυμα μόνο: «… μου είπαν να έρθω στο 156, έχει μείνει το δεύτερο κλειδί στη ρεσεψιόν…».
Απάντηση: «Θα έρθω τη νύχτα όπως σου είπα».

Αυτή η ιστορία δεν θα εκτυλιχθεί σε ευθεία. Μπορεί να μην εκτυλιχθεί και καθόλου. Τι σημασία έχει να προετοιμαστώ;

Το μόνο πλάνο ήταν: Θα γνωριστούμε με την αντίστροφη πορεία από την... κανονική. Στο σκοτάδι της νύχτας, πρώτα σεξ και μετά διάλογος, κανείς δεν θα δει το πρόσωπο του άλλου πριν νιώσει το σώμα του μέσα ή πάνω του, θα ξέρει ο ένας μόνον το μικρό όνομα του άλλου, μετά οι λοιπές συστάσεις, θα ξυπνήσουμε μαζί χωρίς να έχουμε κοιμηθεί μαζί, θα έρθει το πρωί σαν συνέχεια και όχι σαν αρχή της πρώτης μέρας.

Η πόρτα τρίζει. Δεν κοιτάω ρολόι, ούτε γυρνάω.
Κανείς δεν θα δει το πρόσωπο του άλλου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να τον γνωρίσει μέσα από μυρωδιές, μέσα από την αφή, τους ήχους που δεν αρθρώνονται σε συντεταγμένο λόγο.
Μυρίζει κάποιο aftershave που μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Κινείται με όχι και τόσο βαριά βήματα. Ανασαίνει χωρίς βάρος. Καπνιστής είχε πει σε μια συνομιλία. Όχι βαρύς από όσο καταλαβαίνω από την ανάσα.

Σηκώνει το σκέπασμα και χώνεται στο κρεβάτι. Ψάχνω το χέρι του. Το δίνει με προθυμία. Το κρατάω στο στέρνο μου να νιώσει το ρυθμό της αναπνοής μου και να νιώσω το σφυγμό του. Πλησιάζει το σώμα του πιο κοντά στο δικό μου. Τραβάω το χέρι του στο πρόσωπό μου. Μυρίζει κάτι μάλλον οικείο. Παίρνω δυο δάχτυλα στο στόμα μου, με αφήνει. Η γεύση του είναι πολύ αρμονική με τη μυρωδιά του. Κατεβάζω το χέρι του στο λαιμό μου. Ακούγεται να χαμογελάει. Εικάζω ότι κάποιες σκόρπιες κουβέντες που είχαμε θίξει το θέμα της εμπιστοσύνης δεν τον έκαναν να περιμένει κάτι τέτοιο. Μπορεί να κάνω και λάθος.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

 

What a marvelous mystery   

 

memento...
WOW!!!

 

Σφίγγει το λαιμό μου. Η ανάσα μου βαραίνει. Το χαλαρώνει και κάπως επανέρχεται. Και μετά ξανά. Τραβάει το σώμα του πιο κοντά στο δικό μου. Έχει άραγε κλειστά μάτια; Και τι σημασία έχει, το σκοτάδι είναι βαθύ.

Με το σώμα του σπρώχνει με το σώμα μου να γυρίσω τελείως μπρούμυτα. με καλύπτει και με κλείνει κάτω από το σώμα του. Φέρνει τα μπράτσα του στα πλαϊνά του κεφαλιού μου και μου κλειδώνει το κεφάλι μέσα. Κουλουριάζεται πάνω μου. Κίνηση ματ. Ακινητοποιούμαι. Και τι νόημα θα είχε να κάνω αλλιώς; Άσκοπη μάχη. Μόνο να τον διευκολύνω μπορώ. Μόνο να τον διευκολύνω θέλω. Υπόκλιση στο πεπρωμένο, στο καταλυτικό, στο αναπόφευκτο. Ηδονικό. Λυτρωτικό. Η δυνατότητα επιλογής ποτέ δεν μου λειτουργούσε απελευθερωτικά εξάλλου.

Σηκώνω τη λεκάνη μου ανασηκώνοντας το ρούχο. Χωρίς βία αλλά με σταθερότητα και δύναμη βυθίζεται όλος μέσα μου. Μέχρι το τέρμα. Ένα πνιχτό βογκητό μου βγαίνει. Το πνίγω κι άλλο γιατί θέλω να αφουγκραστώ. Θέλω να ακούσω ό,τι ήχο έχει να μου χαρίσει πριν ακούσω τη φωνή του για πρώτη φορά. Τραβιέται πάλι στο όριο και με την ίδια σταθερότητα τον νιώθω να βυθίζεται στο σώμα μου και πάλι. Ανασηκώνω τη λεκάνη μου άλλο λίγο. Αποκτά σταθερό δυνατό ρυθμό. Αφουγκράζομαι την ανάσα του. Κλιμακώνει, βαραίνει. Χαλαρώνω. Σφίγγεται κι άλλο πάνω μου. Απελευθερώνομαι. Μπορεί να είναι όνειρο και να ξυπνήσω ανά πάσα στιγμή. Αλλά αν είναι να γίνει αυτό, θα πρέπει να μου μείνει αλησμόνητο. Πάσες οι αισθήσεις μου ανάβουν στο μέγιστο. Και με τον λυγμό που τελειώνει ο κόσμος κατά το Σεφέρη, τελειώνω κι εγώ. Εκπνέω κάθε κλειδαριά που βρισκόταν μέσα μου.

Σπασμός. Με σπασμούς γεννιέται κάτι. Με σπασμούς πεθαίνει ενίοτε. Ο οργασμικός σπασμός του ή θα πεθάνει ό,τι τον έφερε μέχρι εδώ ή θα γεννήσει κάτι νέο.

Στηρίζεται στα χέρια του και με αφήνει να γυρίσω. Πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν ξέρω ακόμη πώς μοιάζει γιατί κοιτάω μόνο μέσα στα μάτια.

«Τὸ παρελθόν, τὸ ἐνεστώς, τὸ μέλλον... κι' ἔτι πλέον! / σοῦ στέλλω δαίμον', ἄνθρωπον, ἀρχάγγελον, προφήτην…/ σοῦ στέλλω ὕψος οὐρανοῦ καὶ βάθος τῆς ἀβύσσου·…» απαγγέλλω.

Γελάει.

«Από την αρχή μου έκανε κάποια εντύπωση το ιδιότυπο θρησκευτικό σου αίσθημα» απαντάει.

Θα συζητήσουμε ίσως για αυτό σε εύθετο χρόνο. Ίσως και για πολλά άλλα.

Για την ώρα ξαπλώνει δίπλα μου και ανοίγει το χέρι του να ξαπλώσω στο πλάι του.

Αυτή η ιστορία δεν θα εκτυλιχθεί σε ορθόδρομη πορεία. Ίσως και να μην εκτυλιχθεί καθόλου. Ωστόσο δεν ήταν όνειρο. Ήταν πραγματικότητα αν και όχι κανονικότητα.

Για την ώρα η μέρα χαράζει. Μια καινούρια μέρα. Ένας νέος κόσμος του οποίου δεν ξέρω την έκταση. Ούτε το βάθος. Ούτε αν θα τα μάθω. Σε κάθε περίπτωση θα έχω πατήσει – έστω – σε έναν νέο κόσμο.

Η αρχή ήταν ένα μήνυμα:

13.28 ~~ Δεν ξέρω αν ποτέ θα γίνει. Ούτε αν θα γίνει έτσι. Ούτε αν θα θελήσουμε να γίνει έτσι. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, σκέφτομαι ότι θα ήθελα αν γνωριστούμε ποτέ, να γίνει κάπως έτσι ~~

 

@margarita_nikolayevna
εκπληκτικό  

 

Ευχαριστώ! Διπλό χαμόγελο όταν έρχεται από σένα τέτοιο σχόλιο  

 

Υπέροχο το κείμενο σου Μαργαριτούλα μου!

 

@margarita_nikolayevna άντε λοιπόν!
Δώσε τη συνέχεια!
 

 

….

Πολλά likes.

 

Irreversible

 

Δεν ξέρω τι λέτε αλλά αυτές είναι συστάσεις, όπως τις γράφει η @margarita_nikolayevna!

Από το πως θα πάει εξαρτάται αν χρειάζονται μετά κουβέντες ή πόδια στον ώμο  

 

Edit... τώρα που το ξανασκέφτομαι λάθος παράδειγμα... γιατί τα πόδια στον ώμο μπορούν να προηγηθούν αν πέσεις σε καμιά ευλύγιστη