Το τραγούδι της Βιολέτας

 

Με λένε Βιολέτα.

Τον γνώρισα στα μέσα του '90 στο IRC. Ήμουν 16 χρονών τότε, μεγαλωμένη σε ένα αρκετά αυστηρό περιβάλλον που δε μου άφηνε πολλές ελευθερίες. Ακόμα και το internet για τον αδερφό μου το είχαμε βάλει.

Είχα σε γενικές γραμμές χαρούμενη παιδική ηλικία. Οι γονείς μου στα δικά μου εφηβικά μάτια ήταν αυστηρών αρχών ωστόσο θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ότι με είχαν κλεισμένη στο σπίτι σα μιαν άλλη Βιολάντη.

Από την άλλη για αγόρι, στα φανερά εννοώ, ούτε λόγος. Στη ζούλα και με χίλιες προφυλάξεις, τα κινητά μόλις είχαν αρχίσει να μπαίνουν στις ζωές μας. Το σύνηθες ήταν τα τηλεφωνήματα να "γίνονται" από φίλες με τον κίνδυνο να σηκώσει κανείς το ντούπλεξ και να μας ακούσει.

Ευτυχώς δεν μου έτυχε.

Βέβαια από την άλλη δε με άφηναν να κυκλοφορήσω αργότερα από τις 22:00. Το πρώτο φιλί, το πρώτο χάδι -πάνω από τα ρούχα- σε κανένα παγκάκι και ως εκεί. Το internet ήταν για μένα μία διέξοδος, αφενός να μπορώ να μιλήσω με το αγόρι μου και φυσικά και με άλλους άνδρες.

Την πρώτη φορά που μου είπαν στο κανάλι A/S/L το κοίταξα σα χαζή. Τι ήταν πάλι τούτο; Μου το εξήγησαν, και σε κάποια στιγμή είχα χάσει το λογαριασμό από τα παράθυρα που μου είχαν ανοίξει. Και γκρίνιαζαν και από πάνω που αργούσα να απαντήσω. Ποιον να πρωτοπρολάβω;

Οι περισσότεροι πολύ γρήγορα το γυρνούσαν στο σεξ και εκεί τους άφηνα να γράφουν μόνοι τους μέχρι που έπαιρναν χαμπάρι ότι δεν απαντάω. Άλλοι σταμάταγαν, άλλοι έβριζαν, άλλοι συνέχιζαν.

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήταν το γυναικείο nick η αιτία των πολλών παραθύρων. Αποφάσισα να μπω με το ισοδύναμο "menexes" nick και πράγματι, εκείνο το βράδυ ούτε ένας δε μου μίλησε.

Μου άρεσε πολύ το νικ του "Andalousianos_Skylos". Δεν γνώριζα τότε τον Buñuel και το σουρεαλισμό και τον Λόρκα τον είχα ακουστά από ένα δίσκο που είχαν οι γονείς μου με το Μητσιά.

Ήταν η πρώτη φορά που έγραψα εγώ σε κάποιον άλλον.

"ASL" του έγραψα και μου απάντησε "Με βρίζεις τώρα;" κάνοντάς με να γελάσω. "Age/Sex/Location" του έγραψα επεξηγηματικά
"25/πού τέτοια τύχη/σπίτι μου" μου απάντησε και έσκασα στα γέλια. "Εσύ;"
"16/είμαι νινί ακόμα/σπίτι μου" του απάντησα και συνέχισα "Πού είναι το σπίτι σου;"
"Αθήνα" μου απάντησε χωρίς να μου επιστρέψει την απάντηση.
"Πώς σε λένε;" τον ρώτησα
"Στέργιο" μου απάντησε, πάλι χωρίς να με ρωτήσει τίποτα κάνοντάς με να τσαντιστώ.
"Και με τι ασχολείσαι Στέργιο;"
"Αυτή τη στιγμή με έναν επίμονο 16χρονο." μου απάντησε.
"Τότε να μη σε ενοχλώ" του απάντησα φουρκισμένη.
"Έλα, ψάρακα, πλάκα σου κάνω. Δε με ενοχλείς, απλά παράλληλα κάνω και κάποια δουλειά." μου απάντησε
"Τι δουλειά κάνεις;"
"Μεταπτυχιακός φοιτητής είμαι και βγάζω το χαρτζιλίκι μου κάνοντας τον system administrator"
"Σε ποια σχολή Στέργιο;"
"Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών"
"Αυτή που θέλω να σπουδάσω κι εγώ!!!" του έγραψα ενθουσιασμένη.

Μιλήσαμε μέχρι που πήγε 23:00 και μπήκε η μητέρα μου στο δωμάτιο και με αγριοκοίταξε.

"Θα πρέπει να σε καληνυχτίσω, είχαμε επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων" του έγραψα.
"Καληνύχτα" μου είπε και συμπλήρωσε "Αλήθεια, πώς σε λένε;"
"Βιολέτα" του απάντησα και έκλεισα το irc

Δεν με πίστεψε στην αρχή ότι είμαι κορίτσι. Με έβαλε και τον πήρα τηλέφωνο για να πειστεί.

Αρχίσαμε να "μιλάμε" τακτικά, εγώ του έλεγα τα δικά μου και εκείνος με άκουγε. Του είχα ζητήσει κάμποσες φορές να τον συναντήσω αλλά μου είχε αρνηθεί. Πάντως ήταν πάντα εκεί όταν ήθελα να του μιλήσω, από τα γκομενικά μου ως μέχρι να με βοηθήσει να λύσω κάποια άσκηση σε μαθηματικά ή φυσική.

Τα χάλασα με το Νίκο, τα έφτιαξα αργότερα με τον Μιχάλη, τα χάλασα με το Μιχάλη και τα έφτιαξα με τον Ηλία και μετά χώρισα και την Ηλία αλλά ο Στέργιος ήταν σταθερά στον κόσμο μου. Εκείνος ποτέ δε μου είχε μιλήσει για τις σχέσεις του, κάθε φορά που προσπαθούσα να μάθω μου έλεγε "δε σε αφορά, πιτσιρίκα"

Έτσι με φώναζε, "πιτσιρίκα". Μέχρι που άλλαξα και το nick μου και το έκανα Pitsirika. Αγνοούσα τα πιο πολλά private messages και μιλούσα μόνο με dcc chat μαζί του. Φανατικός σκακιστής με έκανε να μάθω κι εγώ σκάκι αν και φυσικά δεν μπορούσα να τον ανταγωνιστώ.

Κατάφερα και πέρασα στη σχολή που ήθελα. Ο Στέργιος είχε τελειώσει το διδακτορικό του και ήταν φαντάρος και αν δεν ήταν τα κινητά θα είχαμε χαθεί τελείως. Όχι ότι μιλούσαμε και πολύ αλλά τουλάχιστον είχαμε τα SMS

Πρωτοχρονιά 1998, ήταν το πρώτο μήνυμα που του έστειλα.

Που'θ έρχεσαι; Από τη Βαβυλώνα
Που πας; Στην άκρη του Κυκλώνα
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς την λέν;

Πόσο ήλπιζα να απαντήσει "Βιολέτα"

"Χρόνια πολλά από το εξωτικό Διδυμότειχο, πιτσιρίκα" μου απάντησε.

Όσο ήταν στρατό ακόμα και στις άδειές του είχε αρνηθεί να με δει. Δεν ήξερα πως είναι, δεν ήξερε πως είμαι. Μόνο μια φωνή γνώριζα, μια φωνή που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει.

Απολύθηκε το Μάη του 1998. Λίγες μέρες πριν κλείσω τα 19.

Τον πήρα τηλέφωνο

- "Γεια σου πιτσιρίκα" μου απάντησε.
- "Καλός πολίτης" του απάντησα. "Πώς αισθάνεσαι;"
- "Ελεύθερος" μου απάντησε.
- "Στέργιο, γιατί με αποφεύγεις;"
- "Δεν σε αποφεύγω, Βιολέτα, πώς σου ήρθε αυτό;"
- "Τόσες φορές σου ζήτησα να γνωριστούμε από κοντά και πάντα η απάντησή σου ήταν όχι. Και καλά, όσο ήμουν ανήλικη να το καταλάβω. Τώρα ποιος είναι ο λόγος; Δε θα σε φάω!"
- "Δεν είμαι εγώ αυτός που θα τις φάει, πιτσιρίκα" μου απάντησε γελαστά. "Έλα, σε πειράζω. Ωραία, να βρεθούμε λοιπόν για καφεδάκι. Πού θες και πότε;"

Η αλήθεια ήταν ότι με έπιασε απροετοίμαστη, ήμουν σίγουρη ότι θα μου έριχνε πάλι "χυλόπιτα"

- "Να πούμε το Σάββατο το απόγευμα στις καφετέριες στο Μαρούσι; Σε βολεύει;"
- "Ωραία λοιπόν, το Σάββατο το απόγευμα στις 18:00 στο Μαρούσι. Θα έχεις μαζί το βιβλίο που σου έστειλα πέρσι δώρο στα γενέθλιά σου, τα οποία αν θυμάμαι καλά είναι τη Δευτέρα. Εγώ θα έχω μαζί μου ένα πορτοκαλί τριαντάφυλλο" μου είπε.

Το Σάββατο το απόγευμα από την αγωνία μου μην αργήσω ήμουν εκεί από τις 17:30 και έκανα βόλτες πάνω κάτω έχοντας το "Modern Chess Openings" στο χέρι. Μετά από έντονη διαβούλευση με τον εαυτό μου είχα ντυθεί με ένα απλό μαύρο καθημερινό φόρεμα, χωρίς make-up. Είχα αφήσει λυτά τα μαλλιά μου.

Είχε πάει 18:05 και δεν είχε εμφανιστεί ακόμα. "Γούστο θα έχει να με στήσει στήσει" σκέφτηκα.

Και εκεί τον είδα για πρώτη φορά. Καστανόξανθο κοντό μαλλί και ίδιου χρώματος μουστάκι/μούσι λίγων ημερών. Όχι πολύ ψηλός, με χαμογελαστό όμορφο πρόσωπο και καστανοπράσινα μάτια. Μου φάνηκε λίγο αδύνατος για το ύψος του.

- "Στέργιο;" του είπα.

Μου χαμογέλασε και το πρόσωπό του έλαμψε

- "Γεια σου Βιολέτα" και για πρώτη φορά συνέδεσα τη φωνή με το πρόσωπο. Του χαμογέλασα σα χαζό.

Αν και δεν είχα τολμήσει ούτε καν να το ονειρευτώ στο τέλος της βραδιάς ήμουν η κοπέλα του.

Με έπιασε, με έφερε προς το μέρος του και με φίλησε. Έτσι απλά. Τραβήχτηκε και έμεινα να τον κοιτάω προσπαθώντας να χωνέψω ότι αυτό δεν ήταν όνειρο αλλά αλήθεια. Και τότε με φίλησε ξανά. Και ξανά.

Στο τέλος της βραδιάς με πήγε σπίτι μου. Με φίλησε ξανά και με καληνύχτισε. Εγώ ήμουν ακόμα σε ...άρνηση.

- "Στέργιο..."
- "Βιολέτα;"
- "Τι έγινε;"
- "Δεν κατάλαβες;"
- "Είσαι... είμαστε... " έτρωγα τα λόγια μου.
- "Ναι, είσαι η κοπέλα μου" μου απάντησε κάνοντας την καρδιά μου να χοροπηδήσει. "Και τώρα πήγαινε για ύπνο και τα λέμε αύριο"

Μου πήρε πολύ να καταφέρω να κοιμηθώ.

...και ακόμα περισσότερο να καταλάβω τι σήμαινε αυτό το "μου" στο "Ναι, είσαι η κοπέλα μου"

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

He fumbles at your spirit
As players at the keys
Before they drop full music on;
He stuns you by degrees,

Prepares your brittle substance
For the ethereal blow,
By fainter hammers, further heard,
Then nearer, then so slow

Your breath has time to straighten,
Your brain to bubble cool,—
Deals one imperial thunderbolt
That scalps your naked soul.
(.. Emily Dickinson)  

 

Αν και μπορεί να φανεί γλυκερό το παρακάτω, επειδή κι εγώ δεν ενηλικιώθηκα στα 18, το "βήμα" της Βιολέτας θα το "έντυνα" με αυτό:

Those schoolgirl days
Of telling tales and biting nails are gone
But in my mind
I know they will still live on and on
But how do you thank someone
Who has taken you from crayons to perfume?
It isn't easy, but I'll try
If you wanted the sky
I would write across the sky in letters
That would soar a thousand feet high
"To Sir, with love"
The time has come
For closing books and long last looks must end
And as I leave
I know that I am leaving my best friend
A friend who taught me right from wrong
And weak from strong
That's a lot to learn
What, what can I give you in return?
If you wanted the moon
I would try to make a start
But I would rather you let me give my heart
"To Sir, with love"...

 

Εμείς όπως λέει και ο φίλτατος @Marqui είμαστε ...Ελυτιστές!

Δύο συ και τρία γω
πράσινο πεντόβολο
μπαίνω μέσα στον μπαξέ
γεια σου κύριε μενεξέ.

Σιντριβάνι και νερό
και χαμένο μου όνειρο.
Τζίντζιρας τζιντζίρισε
το ροδάνι γύρισε.

Χοπ αν κάνω δεξιά
πέφτω πάνω στη ροδιά.
Χοπ αν κάνω αριστερά
πάνω στη βατομουριά.

Το `να χέρι μου κρατεί
μέλισσα θεόρατη
τ’ άλλο στον αέρα πιάνει
πεταλούδα που δαγκάνει

Καλημέρα σε όλους  

Βγήκε ο Ήλιος ο Ηλιάτορας

 

Άσε τα αυτά και δώσε τη συνέχεια!   Διψάμε οι άνθρωποι!

 

Χρόνια κάθομαι στο παγκάκι του πάρκου, καπνίζοντας και κοιτώντας τις Βιολέτες με κακές προθέσεις και έρχεσθε Εσείς @Arioch να ρίξετε τις ανηλεείς ακτίνες του Ηλιάτορα!!!

 

Ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα

Στις 10:00 τον πήρα τηλέφωνο.

- "Παρακαλώ;" ακούστηκε η νυσταγμένη φωνή του.
- "Καλημέρα Στέργιο... σε ξύπνησα ε;"
- "Καλημέρα μικρή" μου απάντησε. "Στον ύπνο σου με είδες;"
- "Δεν κατάφερα να κοιμηθώ και πολύ" του απάντησα ειλικρινά.
- "Δεν πιστεύω να μου έρθεις με μαύρους κύκλους στα μάτια;"
- "Πού να σου έρθω;" τον ρώτησα με χαρούμενη προσμονή.
- "Τρόπος του λέγειν" μου απάντησε και η διάθεσή μου βούλιαξε.
- "Τι θα κάνεις σήμερα;" τον ρώτησα.
- "Αρχικά θα πιώ ένα καφέ για να ανοίξει το μάτι μου. Μετά θα πάμε θάλασσα" μου απάντησε
- "Υπέροχη ιδέα!" του είπα χαμογελαστή.
- "Ελπίζω να έχεις μπικίνι" μου απάντησε.
- "Ναι, έχω. Αλλά είναι ακόμα Μάης, θα είναι κρύα η θάλασσα." του απάντησα ψιλοκοκκινίζοντας.
- "Ένας λόγος παραπάνω να φοράς μπικίνι. Θα περάσω να σε πάρω στις 13:00" μου δήλωσε. "Λοιπόν, σε αφήνω. Στις 13:00 θα με περιμένεις από κάτω. Later alligator" μου είπε.
- "Φιλάκια" του απάντησα

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ψάξω να βρω το μαγιό μου. Μετά από ένα γρήγορο πλύσιμο και στέγνωμα με το πιστολάκι, κερδίζοντας ένα σταυροκόπημα από τη μάνα μου, γύρισα στο δωμάτιό μου, γδύθηκα και το έβαλα και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Αναστέναξα, δεν είναι ότι είχα πρόβλημα με αυτό έβλεπα στον καθρέφτη, περισσότερο ψυχολογικό ήταν για τα τρία κιλά που είχα πάρει το χειμώνα.

- "Μαμά, το μεσημέρι θα πάω θάλασσα οπότε θα φάω έξω"
- "Με ποιους θα πας;" με ρώτησε
- "Με συμφοιτητές" της απάντησα ψέματα. Όχι ότι θα είχα πρόβλημα αν της έλεγα την αλήθεια, οι περιορισμοί της εφηβικής μου ηλικίας είχαν αρθεί με την ενηλικίωσή μου αλλά δεν είχα καμία όρεξη εκείνη τη στιγμή να κάνω εκείνη την κουβέντα, εδώ δεν το είχα χωνέψει καλά-καλά η ίδια.

Στις 13:00 ήμουν από κάτω. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε και ο Στέργιος.

- "Καλώς την" μου είπε όταν μπήκα μέσα.
- "Καλώς σε βρήκα" του απάντησα αμήχανα.
- "Βάλε τη ζώνη σου" μου απάντησε και όταν το έκανα ξεκίνησε χωρίς να πει κάτι άλλο.
- "Πού θα πάμε;"
- "Λέω να πάμε νότια, προς λιμανάκια."
- "Τα έχω ακούσει αλλά δεν έχω πάει"
- "Ακόμα καλύτερα" μου είπε χαμογελαστά. Στο φανάρι που σταμάτησε με τράβηξε προς το μέρος του και με φίλησε και ανταπέδωσα με ενθουσιασμό.

Σε όλη τη διαδρομή είχαμε χαλαρή κουβέντα και τότε δεν υπήρχε Αττική Οδός και ούτε άμεση σύνδεσης Εθνικής με παραλιακή οπότε μας πήρε αρκετή ώρα να φτάσουμε από Κατεχάκη.

- "Θα είμαστε μόνοι μας" μου είπε. "Δεν το ξέρουν πολλοί το μέρος που θα πάμε".

Πράγματι σταμάτησε κάποια στιγμή και μετά πήραμε ένα μονοπάτι και κατεβήκαμε σε μια μικρή παραλία. Δεν υπήρχε ψυχή.

Άνοιξε την τσάντα και έβγαλε μια μεγάλη ψάθα και μου την έδωσε.

- "Κάνε τα κουμάντα σου, ξέχασα τις μπύρες" μου είπε και ανέβηκε πάλι πάνω στο αυτοκίνητο.

Έστρωσα την ψάθα κάτω και αν και δε φύσαγε έβαλα τέσσερις πέτρες στα άκρα της. Σε λίγη ώρα ο Στέργιος κατέβηκε με ένα μικρό φορητό ψυγειάκι.

- "Με τα ρούχα θα κάτσεις;" με ρώτησε κάνοντάς με να ξεροκαταπιώ. Ο ίδιος γδύθηκε στα γρήγορα. Ναι, ήταν αδύνατος, του έλειπαν τουλάχιστον 5-10 κιλά. Κρίνοντας από το ύψος μου, είμαι 1,67 εκείνος θα πρέπει να ήταν το πολύ 1,80. Κάθισε στην ψάθα. "Βιολέτα, τι περιμένεις;" με ρώτησε ξανά.

Αναστέναξα και έβγαλα μπλουζάκι και το σορτσάκι που φορούσα και έμεινα με το μαγιό μου. Ο Στέργιος με κοίταξε εξεταστικά κάνοντάς με να ανατριχιάσω και δεν το εννοώ δυσάρεστα.

- "Βάλε μου αντηλιακό σε παρακαλώ" μου είπε και μου έδωσε ένα μπουκαλάκι. Έριξα στο σώμα του και άρχισα να το απλώνω κάνοντας το δικό μου σώμα να μυρμηγκιάσει. Όταν τελείωσα του έδωσα το μπουκαλάκι. "Κάτσε κάτω" μου είπε και ήρθε και άπλωσε εκείνος αντηλιακό πάνω μου. Εκεί δεν μυρμήγκιασα απλά...

Έπιασε μια μπύρα και έδωσε και μία σε μένα.

- "Στην υγειά μας, πιτσιρίκα" μου είπε χαμογελώντας.
- "Στην υγειά μας, Στέργιο" του είπα

Δεν πρόλαβα να πιώ παραπάνω από μερικές γουλιές, με έφερε πάνω του και με ξάπλωσε στην ψάθα και με φίλησε. Το φιλί του ήταν άγριο, επιθετικό... υπέροχο. Ανταπέδωσα. Το χέρι του κινήθηκε προς το στήθος μου, το πήρε στο χέρι του και άρχισε να το μαλάζει δυνατά ενώ η γλώσσα του είχε στριμώξει τη δική μου μέσα στο στόμα μου. Με σήκωσε και μου κατέβασε το πάνω μέρος του μαγιό. Τον κοίταξα στα μάτια και το βλέμμα του με έκανε να ριγήσω. Με ξάπλωσε ξανά πάλι κάτω και άρχισε να με φιλάει και να με δαγκώνει στο λαιμό και στο στήθος. Με πονούσε και ταυτόχρονα με ηλέκτριζε, αν και αυτό το είχα ξανακάνει με τον Ηλία, ο τρόπος του Στέργιου ήταν τελείως διαφορετικός. Το χέρι του κατέβηκε ανάμεσα στα πόδια μου και με χούφτωσε. Μου έκλεισε το στόμα μου με το στόμα του και πέρασε το χέρι του κάτω από το μαγιό.

Αυτό δεν το είχα ξανακάνει.

Με τα δάχτυλά του άρχισε να με παίζει και μου κόπηκε σχεδόν η ανάσα. Ήμουν μούσκεμα, το χέρι του με έπαιζε μαεστρικά και μετά μου έβαλε απαλά το δάχτυλο μέσα μου. Ήμουν ακόμα παρθένα και με πόνεσε λίγο αλλά εκείνη τη στιγμή το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ότι δεν θέλω το δάχτυλό του μέσα μου αλλά τον ίδιο.

Το σώμα μου άρχισε να τραντάζεται καθώς συνέχισε το παιχνίδι με το δάχτυλό του μέχρι που μέσα μου έγινε μια έκρηξη τέτοιας έντασης που δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά, δεν συγκρινόταν με τα παιχνίδια που έκανα μόνη μου.

Τεντώθηκα σαν τόξο και μου ξέφυγε ένα αναφιλητό ηδονής.

Σιγά-σιγά το χάδι του έγινε πιο τρυφερό... πιο απαλό... μέχρι που σταμάτησε.

- "Μη φορέσεις το πάνω μέρος του μαγιό σου. Έχεις πολύ όμορφα στήθη, το ωραίο πρέπει να δείχνεται, όχι να κρύβεται."

Ομολογώ ότι αν και αρχικά ένιωσα άβολα δε σκέφτηκα ούτε μία στιγμή να του εναντιωθώ.

- "Σήκω" μου είπε

Σηκώθηκα σαν αυτόματο και πήρε το χέρι μου στο δικό του.

- "Πάμε να βουτήξουμε"

Το νερό ήταν παγωμένο ακόμα, στο πρώτο βήμα σχεδόν κοκάλωσα. Εκείνος με τράβηξε μέχρι που το νερό έφτασε μέχρι την κοιλιά μου. Πήρε λίγο νερό στη χούφτα του και τα υγρά του χέρια με χάιδεψαν στα στήθη.

- "Βούτα" μου είπε. Γύρισα και τον κοίταξα. Μου χαμογέλασε αλλά η ματιά του... Βούτηξα στο νερό και πετάχτηκα βάζοντας τις φωνές. "Ξανά" μου είπε. Ξαναβούτηξα και κατάφερα να μείνω μέσα παρά το γεγονός ότι τουρτούριζα. "Κολύμπα να ζεσταθείς" μου είπε και έκανε με τη σειρά του ένα μακροβούτι. Τον έχασα για λίγη ώρα και όταν βγήκε είχε πάει αρκετά μακριά.

- "Έλα" μου είπε και κολυμπώντας έφτασα εκεί που ήταν. Δεν πάτωνα, τα πόδια μου χτυπούσαν στο νερό για να με κρατήσουν στην επιφάνεια και τα δόντια μου από το κρύο που ένιωθα. "Βιολέτα, θέλεις να βγεις έξω;" με ρώτησε.
- "Όχι... θέλω να κάτσω μαζί σου" του είπα.
- "Κολύμπα τότε" μου είπε.

Κολύμπησα.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Όταν βγήκαμε έξω τουρτούριζα, το κάψιμο του μεσημεριανού ήλιου έμοιαζε ευλογία.

Τυλίχτηκα στην πετσέτα. Ο Στέργιος σκουπίστηκε στα γρήγορα και άνοιξε ακόμα ένα κουτάκι μπύρας και ήπιε μερικές γουλιές. Μετά ξάπλωσε και μου έκανε νόημα να ξαπλώσω στην αγκαλιά του, στην οποία χώθηκα με τον δέοντα ενθουσιασμό.

- "Αύριο έχεις τα γενέθλιά σου μικρή, κλείνεις τα 19" μου είπε.
- "Το θυμάσαι!" του είπα χαμογελώντας ευχαριστημένη.
- "Φυσικά και το θυμάμαι" μου απάντησε. "Σου έχω πάρει και δωράκι, αλλά αύριο το βράδυ."
- "Θα γυρίσω αργά, έχω μαθήματα στη σχολή μέχρι τις 19:00" του είπα.
- "Και μετά διάβασμα, έχεις δίκιο" μου είπε.
- "Είναι τα γενέθλιά μου!" του είπα. "Δικαιούμαι μια μέρα off"
- "Έχεις πάρει ήδη δύο, χθες το βράδυ δε φαντάζομαι να διάβασες και σήμερα πάλι δε σε βλέπω να κάνεις το ίδιο. Η σχολή έχει προτεραιότητα."
- "Είμαι καλή φοιτήτρια, ο χειρότερος βαθμός που έχω πάρει μέχρι στιγμής είναι 8. Έχω περάσει μαθήματα και με 9 και με 10"
- "Και χαίρομαι πολύ γι' αυτό και θα φροντίσεις να συνεχίσεις να παίρνεις 9άρια και 10άρια και δεν θα ανοίξουμε συζήτηση επ' αυτού."
- "Μάλιστα" του απάντησα μη βρίσκοντας τι άλλο να πω.
- "Πότε μέσα στην εβδομάδα έχεις ένα κενό στο οποίο και προλαβαίνεις να διαβάσεις και να βγούμε το βράδυ;"
- "Τετάρτες τελειώνω στις 15:00 και Παρασκευές στις 17:00"
- "Ωραία λοιπόν, το κλείνουμε από τώρα για Τετάρτη στις 20:00. Θα ντυθείς καλά." μου είπε.
- "Που θα πάμε;"
- "Θα σου κάνω το τραπέζι στο σπίτι μου. Τόσα χρόνια με έτρωγες ότι θα ήθελες να δοκιμάσεις τη μαγειρική μου όταν σου έλεγα τι θα φτιάξω, είναι η ευκαιρία σου."

Δεν απάντησα αλλά χαμογέλασα μέχρι τα αφτιά.

- "Επίσης θέλω το εξής από εσένα. Κάθε μία ώρεα θα μου στέλνεις ένα σύντομο μήνυμα που είσαι και τι κάνεις. Κάθε βράδυ θα βρίσκεις μία ώρα να μου γράψεις αναλυτικά τι έκανες όλη την ημέρα."
- "Γιατί;" τον ρώτησα περισσότερο από περιέργεια.
- "Γιατί θέλω να ξέρω αναλυτικά πώς κινείσαι, πώς σκέφτεσαι και πώς πράττεις."
- "Δε θα ήταν πιο απλό να στα πω στο τηλέφωνο;" τον ρώτησα.
- "Όχι, θέλω να αφιερώσεις χρόνο σε αυτό, Βιολέτα."
- "Εντάξει, θα το κάνω."
- "Και κάτι τελευταίο. Μιας και είσαι μαζί μου ακόμα και για καφεδάκι να θέλεις να πας με φίλο ή φίλη θα με ενημερώσεις και θα βγεις μόνο αν σου δώσω το οκ. Για έξοδο με τους γονείς σου αρκεί απλή ενημέρωση."
- "Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα. Μου λες να σου ζητάω άδεια;"
- "Ακριβώς" μου απάντησε
- "Πολύ καταπιεστικό μου φαίνεται"
- "Είναι αυτό που είναι. Εγώ στις σχέσεις μου λειτουργώ με συγκεκριμένο τρόπο, you either take or leave it."

Ομολογώ ότι διχάστηκα. Για κάποιο απροσδιόριστο εκείνη τη στιγμή λόγο αυτό το είδους του ελέγχου από τη μία με γοήτευε με κάποιο ανομολόγητο τρόπο αλλά από την άλλη με εκνεύριζε. Εδώ είχα σταματήσει να ζητάω άδεια από τους γονείς μου για το πώς θα βγω και πώς θα κινηθώ, θα έβαζα νέο δερβέναγα στο κεφάλι μου; Η Μαρία θα μου τα έχωνε έτσι και της έλεγα αυτά τα πράγματα, το ίδιο και η Ειρήνη.

- "Στέργιο, δε με εμπιστεύεσαι;" τον ρώτησα.
- "Δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης, Βιολέτα. Μιλάμε 3 χρόνια μαζί, είμαι σίγουρος ότι η ίδια η σκέψη σε γοητεύει όσο και σε εκνευρίζει και μπορώ να καταλάβω τους λόγους του δεύτερου. Τους λόγους του πρώτου θα τους καταλάβεις εσύ με τον καιρό από μόνη σου" μου απάντησε έχοντας πέσει διάνα στη διάγνωσή του. Πάντα ένιωθα ότι κατά βάθος θέλω να ανήκω σε κάποιον και όταν άρχιζα να αντιλαμβάνομαι ότι το αγόρι μου άρχιζε να νιώθει εξάρτηση από μένα ήταν η αρχή του τέλους. Ωστόσο αυτό ήταν κάτι που δεν τολμούσα καλά-καλά να ομολογήσω στον ίδιο μου τον εαυτό και οπωσδήποτε δεν το είχα πει σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο το Στέργιο που σχεδόν τρία χρόνια έκανε τον εξομολόγο μου. Πώς το είχε καταλάβει;
- "Εντάξει" του είπα μη βρίσκοντας τι άλλο να πω.
- "Εντάξει με την εξήγηση ή εντάξει θα κάνεις αυτό που σου ζήτησα;"
- "Θα κάνω αυτό που μου ζήτησες, Στέργιο."

Αντί για απάντηση με τράβηξε πάνω του και με φίλησε κάνοντάς με και πάλι να λιώσω στην αγκαλιά του.

Ακούσαμε φασαρία και είδαμε να κατεβαίνει ακόμα ένα ζευγάρι. Ενστικτωδώς πήγα να φορέσω το πάνω μέρος του μαγιό μου αλλά ο Στέργιος με σταμάτησε.

- "Δεν είναι κλεμμένα. Θα μείνεις γυμνόστηθη" μου δήλωσε. Τον κοίταξα παρακλητικά και μου κούνησε το κεφάλι του. Αναστέναξα και ξάπλωσα πάλι στην ψάθα. Από τη μία ντρεπόμουν αλλά από την άλλη... δεν ξέρω, ήταν απελευθερωτικό. Ο Στέργιος μου χαμογέλασε και μου έκλεισε παιχνιδιάρικα το μάτι.

Μείναμε εκεί μέχρι το απόγευμα. Γυρίζοντας σταματήσαμε σε κάποια Goody’s και τσιμπήσαμε στα πρόχειρα και μετά με γύρισε σπίτι μου. Με φίλησε απαλά και κατέβηκα.

Στις 20:00 του έστειλα το πρώτο μου μήνυμα

"Έχω αρχίσει και λύνω τις ασκήσεις για το μάθημα της Τρίτης."

Δεν απάντησε. Δε μου είχε πει ο ίδιος ότι θα απαντάει. Συνέχισα να κάνω τις ασκήσεις πιέζοντας τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί.

Στις 21:00 του έστειλα το δεύτερο μήνυμα

"Έχω τελειώσει σχεδόν με τις ασκήσεις. Μετά δεν ξέρω τι θα κάνω, βαριέμαι να δω τηλεόραση. Μπορώ να μπω στο IRC?" του έστειλα.

Η συνειδητοποίηση ότι του ζήτησα άδεια για να μπω στο IRC ήρθε αφού έστειλα το μήνυμά μου. Λίγη ώρα αργότερα το τηλέφωνο βούιξε

"Ναι, μπορείς να μπεις στο irc μέχρι τις 22:30"
"Εσύ θα μπεις;" του απάντησα.

"Όχι" μου απάντησε. "Αφιέρωσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου, προσωπικά θα προτιμούσα να διαβάσεις κανένα βιβλίο από το να χαζεύεις στο irc αλλά είναι απλά προσωπική προτίμηση. Θυμήσου ότι πρέπει να μου αφιερώσεις μία ώρα ώστε να γράψεις αυτό που σου ζήτησα."

Αποφάσισα να μη μπω στο IRC και να κάτσω να γράψω την έκθεση που μου ζήτησε. Στην αρχή μου φάνηκε λίγο περίεργο από τη στιγμή που ήμασταν μαζί αρκετές ώρες αλλά στην πορεία άρχισα να συνειδητοποιώ η ίδια την αξία του. Ήταν σαν ημερολόγιο. Χρόνια μοιραζόμουν σχεδόν όλες τις σκέψεις μου μαζί του. Σήμερα για πρώτη φορά μοιράστηκα και αυτό το ανομολόγητο μυστικό μου. Ένιωσα και πάλι απελευθερωμένη, και στα τσακίδια τι θα σκέφτονταν Μαρία και Ειρήνη. Και εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν τους είχα πει καν ότι πλέον ήμουν με το Στέργιο. Όπως γύρισα χθες μην έχοντας καλά-καλά συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί δεν το σκέφτηκα καν.

Πήρα τηλέφωνο τη Μαρία

- "Καλησπέρα Μαράκι" της είπα
- "Καλώς το μου, δεν μπορούσες να πάρεις καλύτερη ώρα! Σου έχω νέα! Θυμάσαι το Βαγγέλη, το φίλο του Γιώργου που μου είπες ότι σου άρεσε; Guess what, του αρέσεις κι εσύ!"
- "Too late" της απάντησα χαμογελώντας.
- "Ά στο διάολο! Είναι αυτό που νομίζω;"
- "Ναι! Και οι τρεις μας κάναμε λάθος!"
- "Πότε; Πώς;"
- "Χθες το απόγευμα που είχαμε πάει για καφέ... και σήμερα είχε και συνέχεια"
- "Και περίμενες να πάει 22:00 για να μου το πεις μωρή; Μολόγα τα όλα"

Της τα είπα σχεδόν όλα. Πώς ένιωσα βλέποντάς τον για πρώτη φορά. Πόσο όμορφα πέρασε η ώρα μαζί του το Σάββατο. Πως με άρπαξε και με έφερε προς το μέρος του και με φίλησε. Πώς μου είπε ότι ήμουν η κοπέλα του. Που πήγαμε σήμερα για μπάνιο. Που με χάιδεψε σε όλο μου το σώμα, τον οργασμό μου, το ότι έμεινα γυμνόστηθη ακόμα και όταν ήρθε δίπλα μας ένα ζευγάρι. Τα μηνύματα ανά ώρα, την άδεια για να βγω έξω με άλλους και την βραδινή έκθεση την κράτησα για μένα.

Στις 23:00 του έστειλα νέο μήνυμα
"Έχω τελειώσει με την έκθεση και μίλησα με τη Μαρία. Έχω βάλει ραδιόφωνο να ακούω"
"Αναφορά λέγεται αυτό. Στείλε την σε παρακαλώ στο e-mail μου. Σε δέκα λεπτά θα σε πάρω τηλέφωνο"

Του έστειλα το κείμενο που έγραψα στο mail του και περίμενα να με πάρει τηλέφωνο.

- "Καλησπέρα κοριτσάκι μου" μου είπε.
- "Καλησπέρα Στέργιο μου" του είπα χαμογελώντας για το "κοριτσάκι" μου
- "Πήρα την αναφορά, θα κάτσω μετά να τη διαβάσω. Τέλειωσες με τις ασκήσεις σου να υποθέσω;"
- "Ναι φυσικά. Μετά προτίμησα αντί να χαζολογήσω στο irc, άλλωστε και χωρίς εσένα μέσα δεν έχω να πω και πολλά-πολλά, κάθισα και σου έγραψα την αναφορά. Παραδέχομαι ότι στην αρχή μου είχε φανεί περίεργο δεδομένου ότι ήμασταν μαζί πολλές ώρες αλλά γράφοντας κατάλαβα την αξία του... εννοώ έγραψα πράγματα που δεν τα είχα πει ποτέ σε κανέναν... ούτε καν σε εσένα."
- "Χαίρομαι που κατάλαβες μέρος της αξίας του. Αλλά είναι μέρος, τα υπόλοιπα εν καιρώ."
- "Τώρα μου εξάπτεις την περιέργεια" του είπα.
- "Έχει αξία να το καταλάβεις μόνη σου αλλά προς το παρόν μη το σκέφτεσαι, θα σε αποπροσανατολίσει. Κράτα την αξία που έχεις ήδη ανακαλύψει και σιγά-σιγά τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους."
- "Να σου πω κάτι;"
- "Μη με ρωτάς Βιολέτα μου. Πάντα μπορείς και πρέπει να το κάνεις" είπε τονίζοντας το "πρέπει"
- "Μου κάνει εντύπωση πως είχες καταλάβει κάτι που δεν το είχα πει σε κανέναν"
- "Προσπαθώ να διαβάσω πίσω από τις λέξεις. Θα το συζητήσουμε ωστόσο αυτό την Τετάρτη."
- "Εντάξει" του είπα χαμογελώντας.
- "Ωραία, τώρα κάνε κάτι να χαλαρώσεις και να πέσεις για ύπνο."
- "Θα σου στείλω μήνυμα πριν πέσω για ύπνο" του απάντησα.
- "Ωραία, καληνύχτα κοριτσάκι μου"
- "Καληνύχτα Στέργιο μου" του είπα

Στις 00:01, λίγο πριν πέσω να κοιμηθώ είχα μήνυμα

"Χρόνια πολλά. Σου εύχομαι από καρδιάς ό,τι επιθυμείς να το αποκτήσεις και ότι αποκτήσεις να το χαρείς και να είσαι πάντα υγιής και ευτυχισμένη. Να σε χαιρόμαστε"
"Σ' ευχαριστώ πολύ Στέργιο μου. Θα με χαίρεσαι" του απάντησα. Δέκα λεπτά αργότερα, πριν πέσω για ύπνο του έστειλα νέο μήνυμα "Πέφτω να κοιμηθώ. Θα σκέφτομαι ότι είμαι στην αγκαλιά σου. Καληνύχτα"
"Καλή σου νύχτα κοριτσάκι μου" βούιξε το τηλέφωνό μου μετά από λίγο.

Ο χρόνος μέχρι να έρθει η Τετάρτη κύλησε βασανιστικά αργά. Έβαλα το καλύτερο φόρεμα που είχα και στις 19:30 ήμουν στο σημείο που είχαμε δώσει ραντεβού. Το σπίτι του ήταν στο Γαλάτσι και είχε υπέροχη θέα προς το λόφο. Ήταν αρκετά μεγάλο, ρετιρέ με τεράστια βεράντα, όμορφα επιπλωμένο και διακοσμημένο. Όταν τον είχα πρωτογνωρίσει μου είχε πει ότι δούλευε ως system administrator για το χαρτζιλίκι του ωστόσο αργότερα παραδέχτηκε ο ίδιος ότι ήταν απλά χόμπι καθώς η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη.

- "Όμορφο είναι το σπίτι σου" του είπα.
- "Πήγαινε στη βεράντα να κάτσεις" μου είπε "και θα φέρω τα ποτά μας"

Πήγα έξω και κάθισα στη μεγάλη κούνια που είχε. Όταν ήρθε είδε που είχα κάτσει και χαμογέλασε. "Εδώ βρε" μου είπε δείχνοντας τον καναπέ με το τραπέζι από την πέργκολα. Του χαμογέλασα και πήγα και κάθισα δίπλα του. "Πίνεις κρασί, έτσι;" με ρώτησε
- "Ναι, πίνω" του είπα.
- "Σαγκρία είναι, γλυκό και ελαφρύ" μου είπε γεμίζοντάς μου το ποτήρι. Γέμισε και το δικό του. Μου έφερε για να τσουγκρίσουμε
- "Στην υγειά μας" είπε.
- "Στην υγειά μας" του απάντησα χαμογελαστή.

Καθίσαμε γύρω στη μισή ώρα εκεί μιλώντας περί ανέμων και υδάτων και μετά πήγαμε μέσα.

- "Ελπίζω να σου αρέσει το κινέζικο. Έχω φτιάξει κοτόπουλο με γλυκόξινη σάλτσα και λαχανικά."
- "Μου αρέσει το κινέζικο πολύ!" του απάντησα. Μου είχε μαγειρέψει, θα το έτρωγα ακόμα και αν είχε γεύση φελιζόλ.

That was not the case. Το φαγητό ήταν Υ Π Ε Ρ Ο Χ Ο!

- "Θέλεις άλλο;" με ρώτησε.
- "Δε βοηθάς του είπα. Εγώ προσπαθώ να χάσω τα τρία κιλά που έχω πάρει κι εσύ θέλεις να με κάνεις να πάρω κι άλλα!" του είπα.
- "Αν έχεις πάρει κιλά δε σου φαίνεται καθόλου" μου είπε.
- "Εσύ όμως είσαι λίγο αδύνατος" του είπα. "Συγνώμη δε στο λέω για κακό" του είπα φοβισμένη πως θα το πάρει.
- "Το ξέρω, πιτσιρίκα, λες να μην το ξέρω; Τι να πω, παραέχω καλό μεταβολισμό."
- "Δεν έφαγες και πολύ πάντως" του είπα.
- "Δεν ήθελα να τρομάξεις" μου είπε γελώντας και σηκώθηκε και γέμισε εκ νέου το πιάτου του.

Μέχρι να πάει 21:00 είχε τελειώσει και ο Στέργιος με το φαγητό του. Πήγαμε στο σαλόνι και έβαλε μουσική.

- "Έλα εδώ" μου είπε και έκανε νόημα να κάτσω δίπλα του στον καναπέ, πράγμα που έκανα. "Επιστρέφω αμέσως" μου είπε και πήγε μέσα. Γύρισε κρατώντας ένα μικρό πακέτο σε συσκευασία δώρου στο χέρι. "Χρόνια πολλά Βιολέτα" μου είπε χαμογελώντας και δίνοντάς μου το δώρο μου.

Του χαμογέλασα και άνοιξα το πακέτο.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

γρρρρρ αργείς!   που είναι το δώροοοο;

 

Κι εμείς το δώρο περιμένουμε με αγωνία..

 

κανονίστε να τον ζορίσετε και να ανεβάσει τη συνέχεια Τετάρτη βράδυ (9/3/2022), την ώρα που της δίνει το δώρο...

κάμερα σε μένα

@Arioch, ζεν... με την ησυχία σου

 

Ζορίζονται έτσι εύκολα ωρε τα παλικάρια;;;