ας ψάξουμε λίγο πίσω...

Μια που ο καύσωνας πέρασε, επομένως και τα ‘ζόρια’ και διαβάζοντας διάφορα ποστς μου ήθρε μια ιδέα. Έχουμε πετύχει φοβερές τομές και αναλύσεις σε νήματα στο παρελθόν όπως
ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ
Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΝΟΣ ΜΑΣΤΕΡ κοκ
(απλά παραδείγματα , υπάρχουν πολλά ακόμη δυνατά νήματα)

Σκέφτηκα λοιπόν , ότι ίσως ήταν επίσης χρήσιμο και «θεραπευτικό» για τον καθένα ξεχωριστά και για όλους μαζί να ψάξουμε στο παρελθόν μας.

Τι ήταν αυτό που στιγμάτισε τι ζωή σας? Ποια στιγμή , ποια πράξη, ποιο γεγονός ήταν αυτό που εσείς νομίζετε ότι σας οδήγησε σ’αυτό που είστε σήμερα.
(Αλήθεια ξέρουμε τι είμαστε? Άλλο θέμα!!  )

Μην παρασυρθείτε και πείτε ο Αφέντης μου… η τρυφερή αγαπούλα μου και άλλα τέτοια. Μιλώ για το παρελθόν, για τα παιδικά ή τα εφηβικά χρόνια , τότε που μπήκαν οι βάσεις για να είστε σήμερα εδώ (το εδώ μεταφράστε το όπως θέλετε !!)

Τι ήταν αυτό που μας οδήγησε στις επιλογές μας , στα λάθη μας ή στα σωστά .. Τι ήταν αυτό που μας 'κυνήγησε' και ακόμα μας κυνηγάει ίσως? Πόσο καλά μας ξέρουμε? Πόσο οι φόβοι μας, τα τραυματά μας , οι προδοσίες μας οδηγούνται απο κείνες τις όποιες 'μαυρες' στιγμές του παρελθόντος μας?

τι λέτε θ'αντέξουμε??

 

Πολύ εύστοχο το θέμα σου, αγαπητή ΜP.
συνήθως ότι μένει άψαχτο πίσω, επανέρχεται εμπρός
για να μας θυμίσει ότι έχει μείνει μισοτελειωμένη η ιστορία.
Τι μας κάνει θύματα ή θύτες...τι οδηγεί κάθε φορά τις επιλογές μας...
νομίζω έχει να κάνει με το τι έχουμε ανάγκη στη συγκεκριμένη φάση
και στο κατά πόσο μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις πραγματικές
επιθυμίες μας από τα ψευδεπίγραφα ''πρέπει'' των ηθικοπλαστικών κανόνων
που μας επιβάλλονται ως η μόνη σωστή οδός για τη ''σωτηρία'' μας.
Αυτό που έχω καταλάβει ως τώρα είναι ότι καλό το ψάξιμο και οι αναλύσεις
εκ βαθέων αλλά χρειάζεται τόλμη και αποφασιστικά βήματα για να ξεφύγουμε
από τη στασιμότητα και τα τελματωμένα ύδατα.

 

ακριβώς γλυκειά μου ακριβώς!!

και για να κάνουμε τα βήματα πρέπει πρωτα να αναγνωρίσουμε το δρόμο!!

 

Απάντηση: ας ψάξουμε λίγο πίσω...

αδυνατω να διαλεξω μονο ενα..!

 

Re: Απάντηση: ας ψάξουμε λίγο πίσω...

εχεις δίκιο, τωρα που το σκέφτομαι μπορεί να μην είναι ένα, επισης μπορει οι περισσότεροι απο μας να μην τα εχουμε ανακαλύψει. Κατι μας τριβελίζει , πολλές φορές , το παμε γύρω - γύρω αλλα δεν το εντοπίζουμε.

 

Σημερα μια φίλη απο το φόρουμ με έκανε να το σκεφτώ. Ειπε πολύ ωραίο το νήμα σου (ίσως το εννοούσε , ισως και όχι) <χ>

Ξέρω ότι ειναι δυσκολο και για μένα ακόμα που το έθεσα να καταθέσω δημοσίως. Η σκοπιμότητα του θέματος όμως δεν ήταν ούτε να γίνει hot ουτε να κατακλιστεί απο απαντήσεις . Ηξερα τι εγραφα και ειχα επίγνωση της δυσκολίας.

Ομως είναι τροφή για σκέψη και κει κυρίως αποσκοπούσε. Εσωτερική σκέψη , ανάλυση και αυτο-κριτική. Ετσι φιλενάδα! ?

δεν ειναι το παν η" τηλεθέασις" και η δημοσιότητα. Μην παρασύρεσαι

 

Αν εννοείς εμένα, το εννοούσα ότι είναι πολύ ωραίο το νήμα σου  

Έχω σκεφτεί να γράψω για τέσσερεις στιγμές που ζωγράφισαν τη σεξουαλικότητά μου όπως είναι σήμερα. Κάνει;

 

Απάντηση: Re: ας ψάξουμε λίγο πίσω...

Kανει,κανει..εχουν αρχισει και οι επαναληψεις στη τηλεοραση και δε περναει η ωρα 

 

αν είναι να βρεις ένα καλό ντι βι ντι για τις μέρες των επαναλήψεων, τότε να μη στο χαλάσω   ας μη γράψω στο νήμα

 

Απάντηση: Re: ας ψάξουμε λίγο πίσω...

Καλα 

 

'κάνει' ότι σε κάνει εσένα να νιώσεις καλά tender μου (και αν φυσικά σε κάνει).
(και όχι φυσικά δεν εννοούσα εσένα! γιατί???)

Όμως όπως είπε και ένας φίλος... Εγώ το ξεκίνησα, άρα ας βάλω (ή ας προσπαθήσω έστω)να κάνω μια πρώτη αυτό-κριτική.

Σκόρπιες , σκέψεις και εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια . Καμιά σχέση με σεξ και με σχέσεις ακόμα δεν είχα βγει από τ' αβγό καλά-καλά. Όλοι έλεγαν τι καλό και υπάκουο παιδί ήμουν. ΄Ποτέ δεν δημιούργησα πρόβλημα στους δικούς μου (ή...σχεδόν ποτέ) . Θυμάμαι πολλές φορές να αναφέρουν γελώντας όλοι ότι σαν μωρό με φώναζαν "έπιπλο" διότι όπου με έβαζαν εκεί καθόμουν!! (άσου να δεις τώρα.... !!!) Αντίθετα με όλα τα μωράκια ακόμα στα 2 ή τα 3 μου που δεν έχω αναμνήσεις οι συγγενείς, χαριτολογώντας για το πόσο βολικό μωρό ήμουν με φώναζαν "έπιπλο"!!   εννοώντας ότι εκεί που με έβαζε η μαμά εκεί έμενα μέχρι να με ξαναπάρει, σε αντίθεση με όλα τα άλλα παιδάκια που μπουσουλάνε , φεύγουν και γίνονται επικίνδυνα για τον εαυτό τους αλλά και για την οικογενειακή ηρεμία .

Σε ηλικία προσχολική αλλά και στα πρώτα χρόνια του δημοτικού, ανέπτυξα μια ιδιαίτερη κοινωνικότητα. Ήμουν χαριτωμένο, καλομαθημένο μοναχοπαίδι. Είχα ανάγκη από συνομήλικους. Οι συχνές μετακινήσεις λόγω της δουλειάς του μπαμπά με ανάγκασαν να γίνω ακόμη πιο κοινωνική. Άλλαζα σχολείο κάθε δυο χρόνια, ταυτόχρονα και πόλη και σπίτι. Λογικό ακούγεται ότι για λόγους αυτοσυντήρησης και μόνο θα έπρεπε να είμαι κάπως πιο ευέλικτη. Πάντα όμως είχα μια δειλία. Όχι εμφανή. Σχεδόν ουδείς δεν την πρόσεχε , εκτός ίσως από τον πατέρα μου που του δινε στα νεύρα. Η δειλία αφορούσε άσχετα θέματα, όπως να πηδήξω ένα ψηλό σκαλάκι ή να καβαλήσω το ποδήλατό μου.... χαζά σχεδόν απαρατήρητα για τους πολλούς. Εμένα αυτή η δειλία πάντως με χάλαγε. Ένιωθα μειονεκτικά...ένιωθα λιγότερη από τα άλλα παιδιά ...λες και αυτά δεν είχαν δα τα δικά τους...!! Συχνά ο πατέρας μου θύμωνε μαζί μου γι'αυτο. Μου φώναζε κιόλας... με αγάπη και από φροντίδα αλλα..χμμ τελικά τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω αν με βοήθαγε πολύ.
Πολύ κρίσιμη ήταν η προεφηβική και η εφηβική μου περίοδος. Εκεί γνώρισα (όπως σήμερα το βλέπω βέβαια, τότε ήταν αλλιώς) , γνώρισα τη ΔΥΝΑΜΗ που μπορώ να βρω μέσα μου και την πίστη στον εαυτό μου. Στα 10 μου χρόνια μου ανακοίνωσε η μητέρα (με το δυνατό καλύτερο τρόπο) πως ο μπαμπάς είναι πολύ άρρωστος και μάλλον...θα πεθάνει!

Η συνάντηση σ'αυτη την ηλικία με μια από τις πιο σκληρές αλήθειες της ζωής , τον θάνατο, με σοκάρισε αφενός, αλλά από την άλλη μου έδωσε αυτή τη δύναμη. ΕΠΡΕΠΕ να σταθώ δυνατή... έπρεπε να παλέψω , για εκείνον όσο ζούσε ακόμη , για τη μητέρα , για μένα.....

Απίστευτη η δύναμη που έχει ο άνθρωπος , ακόμα και σ'αυτή την ηλικία. Απίστευτη!! 4 χρόνια μετά η θλίψη βάρυνε το σπίτι μας. Εκείνος έφυγε και η ζωή άλλαξε. Όχι μόνο λόγω της απουσίας του (πολύ μεγάλη απώλεια) αλλά και λόγω πρακτικών αλλαγών που συνόδευσαν αυτή την έλλειψη. Άλλαξε ο τρόπος ζωή μας. Το διαπίστωσα χρόνια αργότερα κοιτώντας τα άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες. Υπήρχε ένα κενό από τα ~11 χρόνια μου περίπου έως τα 19 !! σχεδόν ούτε μία φωτογραφία...ούτε μια εκδρομή ούτε μια χαρούμενη περίσταση... ούτε ένας χαρταετός....

  μην τρελαθούμε κιόλας , δεν θα πω ότι ήταν αυτά τα χρόνια , μόνο χρόνια θλίψης και πένθους. Όχι! αλίμονο. Η ζωή πάντα συνεχίζεται και γω έζησα και ευχάριστες και χαρούμενες στιγμές. Οι φωτογραφίες έλλειπαν ...γιατί απλά είχε αλλάξει ο τρόπος ζωής μας. Αυτό ήταν όλο!!!
Βγήκα δυνατή στα 17 και μετά... έχοντας άπειρη αυτοπεποίθηση και έχοντας καλύψει (νόμιζα ΄τουλάχιστον) όλα τα κενά που αφήνει η έλλειψη ενός άντρα από το σπίτι.... Έπιανα την πέτρα και την έστυβα...χαλαρααα...  Έπιανα τους γκόμενους και τους έστελνα στην μανούλα τους με την 1η ή τη 2η πατατίτσα που διέκρινα.
Τι να μου πουν μωρέ τα μαμουχαλα?? έλεγα...
Σαρωτική...αφέντρα... οδηγούσα, διεκδικούσα..παλευα...προστατευα..καθοδηγουσα...καταπιεζόμουν!!!!

Είχα στα χέρια μου δυνάμεις που οι γύρω μου δεν μπορούσαν να διανοηθούν και τους έπαιρνα σβάρνα.... Γινόμουν η μανούλα τους, η νταντά τους.... Περίμενα να πάρω κάτι τις...αλλά ποιος τολμά να χαρίσει κάτι σε κάποιον που έχει περισσότερα? Έτσι νόμιζαν τουλάχιστον...έτσι άφηνα να φαίνεται εν αγνοία μου. Κανείς δεν μου προσέφερε σιγουριά, κανείς δεν με έκανε να νιώθω ασφαλής, κανείς δεν με ξεκούραζε....
γιατί?? μα αφού έλκυα ακριβώς αυτούς που τους έλλειπε αυτό που εγώ είχα!!! τους αδύναμους...! Τουλάχιστον φαινομενικά.

Οι πρώτες μου επαφές με το bdsm ήταν εντελώς θεωρητικές. Μόνη...μπήκα στο ιντερνετ, διαβασα, έψαξα... ήταν κατι που με γοητευσε απο τις πρώτες εικόνες που δημιουργήθηκαν στο μυαλό μου . Εξουσία ,έλεγχος υποταγή... Για μένα δεν ειχε να κάνει καθόλου με σεξ και με σεξουαλική απελευθέρωση. Πέταξα στο recycle όλα το πορνο bdsmάδικα και συνέχισα την αναζήτηση σε καταθέσεις ανθρώπων σε μελέτες κοινωνιολογικές και ψυχολογικές....
Αφήνεσαι στα χέρια Του... Τι γοητευτική φράση για τα δικά μου αφτια! Δεν πηγε το μυαλό μου σε κανένα torture σε κανένα toy... σε κανένα kinky play....

Αφήνεσαι στα χέρια Του....

Απλά θεικός ήχος!!!

Ακολουθείς... άλλη μια υπέροχη συγχορδια αισθήσεων

και λίγο μετά...

υπηρετεις... δίνεις... απλοχερα, προσφέρεις αγάπη....έννοια ντάντεμα και Εκείνος ξέρει ποτε και αν θα σε ανταμοιψει... τέλος!!!!

Η κορύφωση της μουσικής μαγείας...!!! αυτό που ήθελα να ακουσω χωρίς να έχω τολμήσει καν να φανταστώ ότι υπάρχει....Αυτό ηθελα ! Το ξερα πια... μπορουσα να δωσω τα πάντα. Να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα για χατήρι Εκείνου που θα μπορούσε να δεχτει όλη μου τη δύναμη και να τη διαχειριστεί (ενδεχομένως και να τη φρενάρει) και να μου επιστρέψει .... ότι μου αναλογεί... !!

Ηταν θέμα χρόνου... γιατι όπως λεω και στην υπογραφή μου:

 

  Ποσο πιο ομορφα θα μπορουσε να γραφει!!!
Αφηνεσαι στα Χερια Του......ολα τα αλλα.....ειναι....περιτυλιγματα....

 

Απάντηση: ας ψάξουμε λίγο πίσω...

πολύ θα ήθελα να ρωτήσω : ΚΑΙ ΜΕΤΑ ????