Πως ορίζουμε το μη προσωποπαγές;

Περίληψη ποστ:
Δεν υπάρχει περίπτωση ο Μήτσος να κυριαρχεί με τον ίδιο τρόπο με τον Πάνο ή την Ευτέρπη, όσο και αν κάνουν εξ ορισμού και οι δύο M/s.
Υπάρχουν, βεβαίως, Μήτσοι που θα πουν στο υ "κάνω αυτό που πρέπει" - και πάλι όμως έτσι όπως αντιλαμβάνονται κάνουν αυτό που πρέπει και η στάση "κάνω αυτό που πρέπει" είναι προσωπική τους και χαρακτηριστική τους.

Αναλυτικά:
Δίνω αξιακή υπόσταση στο ότι κάποιος που ορίζει το M/s, ανεξάρτητα για ποιον λόγο το κάνει, εννοεί πάντα αυτό που γνωρίζουμε, δηλαδή

Αυτό το κομμάτι δεν εξαρτάται από τον Αφέντη, το M/s ορίζεται έτσι για όλους.

Πλην, στον ορισμό αυτό υπάρχουν "τα όρια που θέτει στον εαυτό του το Κ σκέλος". Θεωρώ πολύ πιθανό ότι διαφέρουν από Κ σε Κ. Εξάλλου ο τρόπος με τον οποίο ένα υ ικανοποιεί τον Αφέντη διαχρονικά αλλάζει. Ο Αφέντης ελέγχει, διαχειρίζεται και χρησιμοποιεί τα υ που του ανήκουν κατά τρόπο που μπορεί να διαφοροποιείται, δε νομίζω ότι θέλει από το κάθε υ πάντα το ίδιο πράγμα. Προσωπικό ύφος και ήθος του Αφέντη, λοιπόν.

Τα δικαιώματα που έχει ο Αφέντης στο υ που αποτελεί ιδιοκτησία του τα ασκεί μόνον ο ίδιος και η μεταβίβαση - εφόσον δεν την έχει ορίσει έξω από τα όριά του - ασκείται από τον ίδιο.
Υπάρχουν M/s σχέσεις όπου μόνον ο συγκεκριμένος Κ είναι και θα είναι Αφέντης του υ. Όπου η σχέση είναι M/s εξαιτίας του συγκεκριμένου προσώπου Κ. Δεν αμφισβητείται ότι M/s είναι και αυτές. Προς συζήτηση έχει τεθεί, ουσιαστικά, αν M/s είναι μόνον αυτές. Δεν είναι. Με τον τρόπο που λέω στην περίληψη δεν είναι. Προσωποπαγής και αυτός, κατ' εμέ.

Στο M/s το υ δίνει αρχική συναίνεση σε πρόσωπο και όχι σε πράξεις - άλλωστε οι πράξεις απαιτούν την ύπαρξη ενός υποκειμένου, κάποιου που αποφασίζει και δρα, του Κ δηλαδή. Ανήκει σε πρόσωπο, στον Κ και όχι σε ορισμό. Είναι αφοσιωμένο σε πρόσωπο, που σέβεται, υπακούει, υπηρετεί και αγαπάει. Δεν υπηρετεί την ιδέα του M/s, δεν υπακούει στην ιδέα του M/s.

Η κατίσχυση γίνεται από πρόσωπο, τον Αφέντη, όχι από φορέα ιδεών και αντιλήψεων και η κατίσχυση είναι κομβική για να υπάρξει και για να συνεχίσει να υπάρχει M/s.
Δεν λέω κάτι καινούργιο, αν χρειάζεται για του λόγου μου το αληθές

Άρα σε κάθε περίπτωση ο τρόπος με τον οποίο γίνεται M/s είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον εκάστοτε συγκεκριμένο Κ ο οποίος έχει κατισχύσει του εκάστοτε υ, έχει επιβάλλει τον έλεγχο που ικανοποιεί τον ίδιο και διαχειρίζεται το υ με τρόπο που ταιριάζει στον ίδιο.

Αυτή η κατάσταση

για μένα υποδηλώνει ένα υ ευπροσάρμοστο στις αλλαγές, το οποίο έτσι αντιλαμβάνεται το ζητούμενό του και το καλύπτει και μπράβο του. Το "φτάνει ο ίδιος να θέλει και να μπορεί" υποδηλώνει Κ που κατισχύει σε υ που γνωρίζει και έχει αποδεχτεί το στάτους του, δεν υποδηλώνει κάποιον αυτοματισμό, εκτός και αν αυτό απολαμβάνουν οι συμμετέχοντες.

Οπότε, στις ερωτήσεις του νηματοθέτη

Δεν ορίζεται ρητά ως μη προσωποπαγές το M/s. Μπορεί να υπάρχει μη προσωποπαγής συσχέτιση στο M/s ή αντιλαμβανόμενη ως τέτοια. Αν ο ορισμός ήταν αυτός θα περίμενα τουλάχιστον να υπάρχει και κάποια λέξη, διότι τα σημαντικά ορίζονται πάντα θετικά και όχι ως "μη κάτι". Ακόμα και αν μια M/s συσχέτιση έχει ξεκινήσει ως μη προσωποπαγής, κάτι που συμβαίνει συχνότατα, η κατίσχυση και μόνον του Κ την καθιστά βαθύτατα προσωποπαγή, για μένα αναμενόμενο.

Ούτε σπάνιο είδος είναι ο μονογαμικός Κ, ούτε έχει θέσει εαυτόν εκτός M/s για να είναι μονογαμικός.

Και στο προσωποπαγές M/s αν ο Κ αποφασίσει να παραδώσει το υ σε άλλον Κ το υ θα υπακούσει. Ίσως περάσει ένα μεταβατικό διάστημα όπου το υ θα υπακούει μεν στον ανάδοχο Κ αλλά εκτελώντας όμως το θέλημα του αρχικού Κ.

Δεν με αφορά η ερώτηση, δεν ξέρω αν ο Κ παίρνει πράγματα ως δεδομένα, τότε η κατίσχυσή του θα ήταν κάπως θεωρητική έτσι δεν είναι; Υποθέτω ότι φροντίζει, κάνει πράγματα προς την κατεύθυνση που επιθυμεί, προετοιμάζει κ.ά.

Εγώ θα υπάκουα προσωποπαγώς   - επειδή ο Αφέντης είναι αυτός που είναι και ό,τι ορίζει γίνεται. Αν χρειαζόμουν κάτι περισσότερο μέσα μου για να στηρίξει το βήμα μου, αυτό θα ήταν η επιθυμία του Αφέντη που με παραχωρεί, ότι είναι καλό για αυτόν και ότι αυτό αποφάσισε, άρα δεν τίθεται θέμα.

Κλείνοντας το ποστ, η διαφορά μεταξύ "προσωποπαγούς" και "μη προσωποπαγούς" μπορεί να φαίνεται μεγάλη (και εντυπωσιακή) στην οθόνη, αλλά στην πράξη είναι απειροελάχιστη καθώς η διαφορά μεταξύ Κ είναι πάντα σημαντική και ουσιαστική αν όχι υπαρξιακά κρίσιμη για το υ.

Όχι μόνον τα ποταπά υποτακτικά, όλοι ανεξαιρέτως, ποταποί και άσπιλοι, Κ και υ και όλοι οι υπόλοιποι. Σε μη φιλελεύθερα καθεστώτα θα μας είχε πάρει ο διάολος τα ρέστα, όλων  

 

Ομολογώ πως οι τελευταίες τοποθετήσεις με μπέρδεψαν λίγο.
Έχω την εντύπωση πως ως μη προσωποπαγή, εννοούμε αυτό που εύστοχα περιέγραψε ο @Stalker :

Κρατώντας ως δεδομένο αυτό λοιπόν, αναρωτιέμαι πώς γίνεται να :

Νομίζω πως το μη προσωποπαγές είναι άσχετο με το αν το υ/σ θα μοιραστεί/μεταβιβαστεί κτλ, μπορεί και να μην γίνει ποτέ και πως είναι περισσότερο ένα state of mind.
Το προσωπαγές, στο μυαλό μου μεταφράζεται ως ένα άτομο το οποίο για κάποιους λόγους ή ίσως και από έρωτα υποτάχθηκε στον/στην συγκεκριμένο/η Κ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι υποτακτικής φύσης και πως θα υποταχθεί ξανά σε άλλον Κ αν ο πρώτος εκλείψει.
Βιωματικά, καμία από τις δύο Κ/υ εμπειρίες μου δεν ήταν προσωποπαγή.
Μπορώ να πω πως την πρώτη φορά ειδικά, υπήρχε μεγάλη μάχη μέσα μου διότι ενώ η κατίσχυση με διέλυε, η λογική μου/τα γούστα μου/κτλ, μου έλεγαν "όχι με αυτόν".

Τι ισχύει τελικά;

 

Στα συναινούντα υ μπορείς να έχεις ή να ΄΄το έχεις΄΄ με ότι θέλεις.

Χωρίς ένα σωστό πέταμα χαρταετού μαύρη Σαρακοστή θα κάνουμε αλλά φευ...

 

Στα δικά μου μάτια @iolanda και χωρίς σε καμία περίπτωση να αμφισβητώ το βίωμά σου, αυτό που περιγράφεις παραπάνω έχει την εντελώς αντίθετη ανάγνωση.

Με τον τρόπο που το περιγράφεις στα μάτια ενός εξωτερικού παρατηρητή μένει αυτό: ήταν η κατίσχυσή Του που σε διέλυσε.

 

@Master Electro-pain ευχαριστώ πολύ για το ξεμπουρδούκλωμα.

 

Συμφωνώ, δεν είχα ιδέα περί υποταγής τότε και bdsm.
Αναζητούσα να το ζήσω ξανά, αλλά δεν ήξερα που να το βρω και αφού περιπλανήθηκα ματαίως για κάμποσο καιρό, οι αναζητήσεις μου με οδήγησαν εδώ, στο φόρουμ.

 

από τα πολύ παλιά χρόνια έρχεται αυτός ο διχασμός μεταξύ των «ασχολούμενων» με την θεωρητικοποίηση ή την παρατήρηση του κ/υ.
πολύ πριν το irc, στα μπαράκια και τα καφε της φωκίωνος και των περιχώρων, αλλά κι αλλού πολύ πιό περιφερειακά, κι ακόμη παλιότερα από τις μαρτυρίες των μεγαλύτερων, αναμετριούνται, συχνότατα με όρους πολεμικής, δυό ερμηνευτικές τάσεις:

η μιά θέλει την αφεντοσύνη και τη σουμποσύνη να είναι μιά ιδιαιτερότητα, μιά εναλλακτικότητα, κάτι ξεχωριστό, κάτι «διαφορετικό». που κάποιος μπορεί να «το 'χει» ή να μην «το 'χει», σαν «χάρισμα» ή σαν «κατάρα» περίπου, και καλό είναι κάποιος να μην εμπλέκεται σε τέτοια πράγματα αν μπορεί να τα αποφύγει.

η άλλη θέλει τα χαρακτηριστικά αυτά να είναι διάχυτα, σχεδόν σύμφυτα και στους ανθρώπους, που εκδηλώνονται σχεδόν παντού, στις διαβαθμίσεις τους, και εκφράζονται όσο περισσότερο δεν αναστέλονται από πολιτικές ορθότητες και καθήκοντα που τότε λέγαμε καθωσπρεπισμό. κλειδί της δεύτερης απόψης είναι ακριβώς η υπέρβαση της αναστολής που τα εμποδίζει. της ενοχής. την αναμέτρηση της ενοχής με το έμφυτο δεν μπορείς να την αποφύγεις. δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

η συζήτηση αφορούσε στο κ/υ και στις εκδηλώσεις του. συζήτηση γιά φετιχισμό και κινκιες δεν θυμάμαι.

το παρον φορουμ ανήκε απ την αρχή στο πρώτο δόγμα, της ιδιαιτερότητας. με όλες τις προεκτάσεις της. και μέναμε συνειδητά μακρυά του ως σχετικά πρόσφατα.  

 

Μη γελάσετε  
Τι είναι προσωποπαγές M/s??

 

Καλή ερώτηση.

Το M/s και το πλαίσιο συσχετισμού ανα περίπτωση καθορίζεται από τον Αφέντη.

Εκείνος που έχει φαντασίωση μεγαλείου και βλέπει τον εαυτό του σαν τον κόκορα στο κοτέτσι ή σαν το Ιερό τοτέμ θα καθορίσει το M/s ως προσωποπαγές.

Δεν θα κρίνω τα κίνητρα που οδηγούν στη διαμόρφωση ενός τέτοιου πλαισίου απλά διακρίνω στερεοτυπική αντιληπτικότητα.

Το προσωποπαγές "κουμπώνει" με τον σκλαβοκεντρισμό.

Το μουνί διαμάντι δηλαδή που ζει τη φαντασίωση πως αξίζει πολλά και και προφέρεται ως δώρο ή ως κάτι το σημαντικό, σε εκείνον που έχει τα προσόντα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις τα κριτήρια είναι στερεοτυπικά.
Δηλαδή μικροαστικά.

Είναι φυσικό και επόμενο Κυρίαρχος που θα πέσει σε αυτή τη "λούμπα" να νιώθει ως ο κατακτητής της χρυσομούνας και να ζει τη φαντασίωση του μεγαλείου του.

Δεν αντιλαμβάνεται πως ετεροκαθορίζεται.

Συμπλέγματα....

 

Δεν θα γελάσω, αλλά θα σας γελάσω, φοβάμαι.

Ένα M/s γνωρίζω, όσο μπορώ να το γνωρίζω.

Ίσως σας δώσει ιδέες αυτό το κείμενο και ιδίως το υπογραμμισμένο. Προέρχεται από ένα διήγημα του Μπόρχες από όπου έγινε γνωστή η λεγόμενη "ταξινόμηση του Μπόρχες".

 

Ὄμφακές