Το τραγούδι της Βιολέτας

Ήταν ένα βιβλίο μινιατούρα: Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Το άνοιξα και το ξεφύλλισα στα γρήγορα. Ήταν στα αγγλικά και είχε και ασπρόμαυρη εικονογράφηση.

- "Είναι πολύ όμορφο, σε ευχαριστώ πολύ!" του είπα κοιτάζοντάς τον χαμογελαστή.

Ο Στέργιος χαμογέλασε κι εκείνος χωρίς να πει κάτι. Ένιωσα αβέβαιη.

- "Πραγματικά μου αρέσει, δεν το λέω έτσι" του είπα.
- "Δε χρειάζεται να αμύνεσαι στη σιωπή Βιολέτα. Μερικές φορές απλά δε χρειάζεται να πεις τίποτα."
- "Προσπαθώ ακόμα να συνηθίσω ότι δεν είσαι μια απρόσωπη παρουσία πίσω από ένα μήνυμα."

Δεν είπε τίποτα, απλά χαμογέλασε και πάλι. Σηκώθηκε και πήγε και έβαλε ένα CD. Οι πρώτες νότες του Put a spell on you πλημμύρισαν το χώρο. Γύρισε και μου έκανε νόημα να πάω εκεί που ήταν. Σηκώθηκα και με πήρε στην αγκαλιά του και αρχίσαμε να χορεύουμε. Τον αγκάλιασα σφιχτά σταυρώνοντας τα χέρια μου πίσω από το σβέρκο του. Έκλεισα τα μάτια μου και έγειρα το κεφάλι μου πάνω του. Ήταν τόσο όμορφα. Με κρατούσε και εκείνος σφιχτά, ένιωθα τα χέρια του να με σφίγγουν σα μέγγενη ενώ τα σώματά μας ακολουθούσαν το ρυθμό που έδινε.

I put a spell on you because you're mine
You better stop the thing that you're doin'
I said, "Watch out, I ain't lyin'", yeah
I ain't gonna take none of your, foolin' around
I ain't gonna take none of your, puttin' me down
I put a spell on you because you're mine, all right

Σφίξε με κι άλλο. Φυλάκισέ με στην αγκαλιά σου. Κράτησέ με... σφίξε με...

Λες και με άκουσε, με έσφιξε ακόμα πιο δυνατά και δε με άφησε όταν τέλειωσε το πρώτο τραγούδι. Ακολούθησαν οι πρώτοι ήχοι του Hotel California

Όπως και με το προηγούμενο τραγούδι ο Στέργιος τραγούδησε ένα συγκεκριμένο σημείο

Mirrors on the ceiling, the pink champagne on ice
and she said "we are all just prisoners here of our own device"
And in the master's chambers, they gathered for the feast
they stubbed with their steely knives but they just can't kill the beast

Last thing I remember, I was running for the door
I had to find the passage back to the place I was before
"Relax," said the night man "we are programmed to receive.
You can check out any time you like, but you can never leave"

Δεν θέλω να φύγω από εδώ! Δε θέλω!

Το στόμα του ζήτησε το δικό μου. Παραδόθηκα στο φιλί του ενώ τα σώματά μας λικνίζονταν στο σόλο του Hotel California. Το επόμενο τραγούδι ξεκίνησε και εμείς λικνιζόμαστε αργά με τα στόματα ενωμένα. Δεν το είχα ακούσει ξανά αλλά μου άρεσε. Έπιασα κάποιους στίχους

I was only seventeen I fell in love with a gypsy queen
she told me "hold on"
Her father was the leading man
Said "you're not welcome on our land"
And then as a foe, he told me to go

Η κιθάρα έκλαιγε, ο Στέργιος με είχε πιάσει από τα μαλλιά και μου τα έσφιξε τραβώντας τα, δάκρυσα από τον πόνο αλλά δεν ήθελα να σταματήσει, ας μου τα ξερίζωνε...

ΚΙ ΑΛΛΟ! ΚΙ ΑΛΛΟ!

Σταμάτησε να μου τραβάει τα μαλλιά. Τα χάιδεψε και τα ίσιωσε. Σταματήσαμε να λικνιζόμαστε. Με πήρε από το χέρι και με πήγε στον καναπέ. Με ξάπλωσε πίσω και έπεσε πάνω μου και με φίλησε πάλι βαθιά και επιθετικά. Πέρασε το χέρι του μέσα από το μπούστο μου και κάτω από το σουτιέν και με πήρε στη χούφτα του. Με έσφιξε δυνατά κάνοντάς με να πονέσω αλλά μου άρεσε... πόσο μου άρεσε. Το χέρι του τσίμπησε τη ρώγα μου στην αρχή απαλά και μετά πιο δυνατά και πιο δυνατά και πιο δυνατά... Το στόμα μου ήταν κλεισμένο από το στόμα του... πονούσα τόσο πολύ που μου κόπηκε σχεδόν η ανάσα αλλά δεν ήθελα να σταματήσει

ΚΙ ΑΛΛΟ! ΚΙ ΑΛΛΟ!

Με σήκωσε και έβγαλα το φόρεμά μου. Μου έβγαλε το σουτιέν, αφήνοντάς με μόνο με το κιλοτάκι μου. Με ξαναφίλησε και μετά φιλώντας με και δαγκώνοντάς με κατέβηκε από το σαγόνι στο λαιμό και από το λαιμό στο στήθος. Πήρε στο στόμα του την άλλη ρόγα από αυτή που πριν είχε πονέσει με τα δάχτυλά του. Την πιπίλησε κάνοντάς με να ανατριχιάσω. Πότε τη φιλούσε, πότε την πιπιλούσε και πότε την δάγκωνε απαλά. Έπαιρνα κοφτές ανάσες, θαρρείς και δε μπορούσα να τραβήξω αέρα. Με δάγκωσε δυνατά στο στήθος και μετά στην κοιλιά. Πόνεσα και πάλι. Και μετά συνέχισε να κατεβαίνει πάντα δαγκώνοντάς με άλλοτε απαλά και άλλοτε δυνατά. Μου κατέβασε το κιλοτάκι, τον βοήθησα με το σώμα μου να το βγάλει. Για πρώτη φορά ήμουν τελείως γυμνή μπροστά σε άντρα. Ήμουν παρθένα και είμασταν μαζί μόλις τέσσερις μέρες αλλά αν με ήθελε θα του δινόμουν με όλη μου την ψυχή. Τα είχαμε τέσσερις μέρες αλλά τον ήξερα 3 χρόνια, τον ονειρευόμουν 3 χρόνια και τώρα ήμουν εκεί... δική του.

Δική του.

Ο ανομολόγητος πόθος μου.

Η γλώσσα του με χάιδεψε κάτω κάνοντας την ανάσα μου να κοπεί. Μετά πήρε την κλειτορίδα μου στο στόμα του και τη δάγκωσε πολύ απαλά. Μετά άρχισε πάλι να τη γλείφει και να την πιπιλάει. Δεν έχω λόγια να το περιγράψω, έπαιζε το σώμα μου όπως ο κιθαρίστας έπαιζε την κιθάρα στο τραγούδι μόνο που τα αναφιλητά μου δεν ήταν πόνου, δεν ήταν κλάμα, ήταν ηδονή.

- "ΣΕ ΘΕΛΩ! ΣΕ ΘΕΛΩ!" ήταν το μόνο που φώναζα ξανά και ξανά. Ήθελα να μπει μέσα μου, να με πάρει, να με κάνει δικιά του. "ΣΕ ΘΕΛΩ... ΣΕ ΘΕΛΩ"

Το σώμα μου τρανταζόταν, τέντωσα σαν τόξο και μου κόπηκε η ανάσα... Εκρήξεις... απανωτές... ΑΑΑΑΑΑΑΑΧ φώναξα προσπαθώντας να εκπνεύσω... πώς είναι δυνατόν να ξεχνάς να εκπνεύσεις;

ΑΑΑΑΑΑΑΧ ΑΑΑΑΑΑΧ!

ΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ

Και ξανά...

Το είχα χάσει τελείως.

- "ΣΕ ΘΕΛΩ... ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ... ΣΕ ΘΕΛΩ... ΣΤΕΡΓΙΟ... ΣΕ ΘΕΛΩ" τον ικέτευα να με πάρει.

ΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜΜ

Το σώμα μου τεντώθηκε πάλι

Κι άλλη έκρηξη.

Δεν άντεχα άλλο... άρχισα να πονάω κάτω... Ο Στέργιος λες και το κατάλαβε σιγά σιγά σταμάτησε ενώ εγώ πάσχιζα να βρω τις ανάσες μου. Ξάπλωσε πίσω στον καναπέ και σηκώθηκα και κάθισα δίπλα του. Τον φίλησα εγώ αυτή τη φορά και μετά άρχισα να τον φιλάω στο λαιμό. Του ξεκούμπωσα το πουκάμισο και άρχισα να τον φιλάω στο στέρνο. Δεν ήταν πολύ τριχωτός. Κατέβηκα πιο χαμηλά και τον φίλησα στις ρώγες. Κατέβασα το χέρι μου και έπιασα πάνω από το παντελόνι το όργανό του. Δεν το είχα ξανακάνει με κανέναν αυτό αλλά δε δίστασα ούτε στιγμή. Του έλυσα τη ζώνη και του ξεκούμπωσα το παντελόνι. Πέρασα το χέρι μου μέσα από το εσώρουχό του και έπιασα το όργανό του με το χέρι μου. Ήταν ερεθισμένος και μου φάνηκε μεγαλούτσικο αλλά σάμπως και είχα άλλη εμπειρία;

Το χέρι του πίεσε το κεφάλι μου προς τα κάτω. Δεν αντιστάθηκα αλλά αυτό και αν δεν το είχα ξανακάνει! Με πίεσε κι άλλο... το πρόσωπό μου έφτασε εκατοστά από το ορθωμένο του όργανο. Μύριζε υπέροχα, μύριζε αρσενικό. Διστακτικά άνοιξα το στόμα μου και με το ένστικτο χαμήλωσα και τον πήρα μέσα του. Μου γέμισε το στόμα... και συνέχισε... μέχρι που ένιωσα να πνίγομαι ενώ μου ήρθε ξαφνική αναγούλα. Τραβήχτηκα απαλά και προσπάθησα να βρω τις ανάσες μου. Τον πήρα ξανά σιγά-σιγά μέσα όσο μπορούσα, μέχρι που ένιωσα πάλι να πνίγομαι. Τα μάτια μου είχαν δακρύσει. Ένιωσα πάλι αναγούλα και το στομάχι μου χοροπήδησε. Τραβήχτηκα και προσπάθησα να καταπνίξω το συναίσθημα. Ήθελα να τον ικανοποιήσω, δεν το έκανα καλά. Η καρδιά μου βούλιαξε. Τον κοίταξα δυστυχισμένη. Μου χαμογέλασε καθησυχαστικά και χάθηκα και πάλι στα υπέροχα αμυγδαλωτά του μάτια.

- "Σιγά-σιγά, πιτσιρίκα. Σιγά-σιγά, μη βιάζεσαι."
- "Δε θέλω να στο χαλάσω" του είπα.
- "Δεν μου το χαλάς κοριτσάκι μου. Θα μάθεις γιατί θα σε μάθω. Σιγά-σιγά..." μου είπε και με χάιδεψε.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και τον ξαναπήρα στο στόμα μου.

- "Σιγά-σιγά. Όσο μπορείς τώρα... σιγά-σιγά" μου είπε. Ακολούθησα τη συμβουλή του. Τον ξαναπήρα στο στόμα μου όσο βαθύτερα μπορούσα αλλά σταμάτησα πριν το σημείο που τις προηγούμενες φορές είχα νιώσει αναγούλα. Τραβήχτηκα απαλά προς τα έξω και πάλι φροντίζοντας να μην τον αγγίξω με τα δόντια μου, μόνο με τα χείλη μου και τη γλώσσα μου. Κατάπια τα σάλια μου και ένιωσα και τη γεύση του. Προσπάθησα να βρω ένα ρυθμό, μου πήρε λίγη ώρα αλλά το κατάφερα. Τον έπαιρνα όσο πιο βαθιά άντεχα και μετά απαλά έξω και ξανά πάλι μέσα. Έκλεισα τα μάτια μου και επικεντρώθηκα στις ανάσες του και στην αίσθηση του όργανού του μέσα στο στόμα μου. Εισπνοή, μέσα μου όσο πιο βαθιά μπορούσα, τράβηγμα και εκπνοή, ξανά εισπνοή και ξανά και ξανά. Οι ανάσες του έγιναν στην αρχή πιο κοφτές και μετά στεναγμοί απόλαυσης.

Έβαλε το χέρι του στο κεφάλι μου και με πίεσε απαλά. Ακολούθησα υπάκουα τον ρυθμό που μου έδινε. Είχε πλέξει το χέρι του στα μαλλιά μου και με κατεύθυνε. Άρχισε να μου δίνει πιο γρήγορο ρυθμό και πιο γρήγορο ρυθμό, επικεντρώθηκα στις αναπνοές μου. Η μύτη μου είχε βουλώσει και το στόμα μου είχε γεμίσει σάλια, δεν ήταν εύκολο.

Μα ούτε στιγμή δεν αντιστάθηκα στο ρυθμό του.

Οι στεναγμοί του έγιναν πιο δυνατοί και πιο συχνοί. Ένιωσα το όργανό του να δονείται μέσα στο στόμα μου. Με κράτησε ακίνητη με το όργανό του βαθιά μέσα στο στόμα μου να κάνει σπασμούς και να με πλημμυρίζει με τα υγρά του. Κατάπια χωρίς καν να το σκεφτώ και ξανά και ξανά... μέχρι που σταμάτησε να δονείται, σταμάτησε να βγάζει υγρά. Με κρατούσε ακίνητη.

- "Κοίτα με" μου είπε

Με κρατούσε από το κεφάλι και δεν μπορούσα να το σηκώσω, μόνο τα μάτια μου. Με το όργανό του ακόμα μέσα στο στόμα μου μου σήκωσε απαλά το κεφάλι βοηθώντας με επιτέλους να καταφέρω να τον κοιτάξω. Με κράτησε για λίγη ώρα εκεί μέχρι που ένιωσα το όργανό του να ζαρώνει και να μικραίνει μέσα στο στόμα μου.

- "Καθάρισέ το" μου είπε.

Με το στόμα μου καθάρισα τα σάλια. Λίγο από το υγρό του είχε ξεφύγει και είχε πέσει στο εφήβαιό του. Το ρούφηξα και το καθάρισα. Όταν τελείωσα σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα χαμογελαστή.

- "Σου άρεσε, Στέργιο;"
- "Πολύ κοριτσάκι μου. Για πρώτη φορά ήσουν πολύ καλή. Με την εξάσκηση θα γίνεις ακόμα καλύτερη" μου είπε κλείνοντάς μου το μάτι.
- "Ό,τι θέλεις εσύ" του είπα εννοώντας το.

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι τόση ώρα ήμουν γονατισμένη γυμνή ανάμεσα στα πόδια του. Δε μου έκανε νόημα να σηκωθώ και δε σηκώθηκα. Όπως ήμουν ξάπλωσα το κεφάλι μου πάνω στο γόνατό του.

- "Welcome to the wonderland" μου είπε.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Είσαι δυνατός παίχτης! Μα την Παναγιά τη Λιποδιαλύτισσα!

 

Επειδή πάντα σε μια αφήγηση, ακόμα και αν αυτή είναι καθαρά προϊόν μυθοπλασίας, τόσο τα μουσικά κομμάτια, όσο και οι στίχοι που επιλέγονται εξ αυτών, έχουν πάντα τη σημασία τους σε όποιον διαβάζει πίσω απ τις γραμμές…

Δεν μπόρεσε να μην μου έρθει στο μυαλό κάτι από το “put a spell on you”.
Μου θυμίζει πάντα το αγαπημένο μου ζευγάρι, σε μια χορογραφία που δεν θα μπορούσε να περιγράφει πιο εύγλωττα αυτήν μιας Κ/υ.

Χρόνια ενασχόλησης με τον χορό καθαρά από δική μου πετριά, νόμιζα ότι έχω δει τα πάντα.
Το συγκεκριμένο κομμάτι/ζευγάρι/χορογραφία, παραμένει το νούμερο ένα λατρεμένο μου, κοιτάζοντας το υπό άλλο πρίσμα πλέον.

Βάλτε την ένταση στο ΤΕΡΜΑ και απολαύστε..

 

Δεν έχω λόγια...

over and out.

 

@Mystique χαμογελάω  
Όταν είχα πρωτοδει το συγκεκριμένο βίντεο πρέπει να έπαιξε σε επανάληψη πάνω από τριάντα φορές συνεχόμενες. Υπό όποιο πρίσμα και να το δεις δεν παύει να είναι κορυφαίο...

 

Το έχω ξανά ποστάρει αρκετά παλιότερα εδώ, σε ανάλογο νήμα.
Είναι ένα από τα κομμάτια που μετανιώνω ότι τώρα λόγω συνθηκών, δεν μπορούμε να το βγάλουμε χορογραφία και να το παρουσιάσουμε.
Το απολαμβάνω ωστόσο ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, ακόμα και μετά από εκατοντάδες..

 

I know..it has the same effect to everyone..

 

WoW!!!

 

Ps:
Προσέξτε πως μετά το πέρας της χορογραφίας, την σηκώνει από το πάτωμα με μια κίνηση από το πηγούνι…
Details matters…

 

Από το συγκεκριμένο άσμα πάντως, επιμένω να ξεχωρίζω το:
...and i don't care if You don't want me, i am Yours right now...
Όπου το right now ένας αέναος ενεστώτας.
μένω, εδώ, στην διάθεση, σε διαθεσιμότητα, χωρίς κάποια συγκεκριμένη προσδοκία, εδώ, για ο,τι...
Δεν είναι charm, δεν είναι enchantment, είναι εφ ω εταχθην...

 

Μια παρατήρηση: Στην εκτέλεση των CCR αυτοί οι στίχοι -και όχι τυχαία- δεν υπάρχουν

Άλλο νόημα έχει το ίδιο τραγούδι όταν το λέει ο Jay Hawkins, άλλο όταν το λέει η Simone και άλλο όταν το λένε οι CCR και η δική τους εκτέλεση είναι αυτή που "ακούγεται" στην ιστορία.

 

- "Welcome to the wonderland" μου είπε.

Του χαμογέλασα και τον κοίταξα στα μάτια.

- «Η Βιολέτα στη χώρα των θαυμάτων;»

Δεν απάντησε. Μου έκανε νόημα να σηκωθώ και με πήρε γυμνή όλη στην αγκαλιά του σα να ήμουν παιδούλα. Με αγκάλιασε όλη από τη μέση και από τα πόδια και με κράτησε σφιχτά. Τα χέρια μου ήταν περασμένα πίσω από το κεφάλι του και το λαιμό του.

ΠΙΟ ΣΦΙΧΤΑ! ΠΙΟ ΣΦΙΧΤΑ!

- «Σε θέλω» του είπα. «Σε θέλω… σε θέλω…»

ΣΕ ΘΕΛΩ! ΣΕ ΘΕΛΩ!

- «Δε βιαζόμαστε, μικρή» μου είπε χαμογελώντας μου.
- «Δε βιάζομαι… είμαστε μαζί τέσσερις μέρες αλλά σε ξέρω τρία χρόνια.»
- «Στη χώρα των θαυμάτων ο χρόνος δεν μετριέται σε χρόνια ή λεπτά ή δευτερόλεπτα.»
- «Και πώς μετριέται;»
- «Σε εμπειρίες και στο αποτύπωμα που αφήνουν στο μυαλό, στην ψυχή και στο σώμα σου. Εγώ σε γνωρίζω τρία χρόνια, ακόμα και στις αναφορές σου δεν γράφεις κάτι που δεν το είχα καταλάβει. Εσύ τώρα θα αρχίσεις να με μαθαίνεις σιγά-σιγά. Οι αντιδράσεις σου αυτές τις τέσσερεις μέρες επιβεβαιώνουν αυτό που είχα καταλάβει τα τρία χρόνια που μου μιλάς. Ωστόσο οι κανόνες στη χώρα των θαυμάτων είναι διαφορετικοί. Πραγματικότητα είναι η ερμηνεία που δίνουμε στον κόσμο που μας περιβάλλει, πρέπει να μπορείς να κατανοήσεις ότι αυτό που μπορεί να βλέπεις σαν πρισματική παραμόρφωση ή σαν θολή ασάφεια, έχει και άλλη ερμηνεία, όχι λιγότερο έγκυρη.»
- «Στέργιο μου δε σε καταλαβαίνω.»
- «Την Κυριακή όταν τέλειωσες με τις ασκήσεις μου ζήτησες άδεια να μπεις στο IRC.»
- «Ναι.»
- «Ωστόσο πριν, όταν σου είπα ότι θέλω να μου ζητάς άδεια πριν βγεις έξω με τον οποιονδήποτε, εξαιρουμένης της οικογένειάς σου, η πρώτη σου αντίδραση ήταν αμφισβήτηση των κινήτρων. Με ρώτησες αν σε εμπιστεύομαι. Θεώρησες ότι αυτός ο έλεγχος πηγάζει από κάποια φοβία ή ανασφάλεια. Η ίδια η εντολή σου προκάλεσε ενόχληση αλλά ταυτόχρονα σου έκανε το κλικ, αναγνώρισες ψήγματα αυτού που η ίδια φοβόσουν να ομολογήσεις στον ίδιο σου τον εαυτό. Θέλεις να ανήκεις. Το “θέλω” είναι η αφετηρία, το “αποκτώ” είναι το τέρμα. Μεταξύ μεσολαβεί ένα μεγάλο ταξίδι. Και πρωτίστως ότι η συνειδητοποίηση ότι το «ανήκω» και το «αποκτώ» δεν ταιριάζουν μεταξύ τους. Για να ανήκεις άλλος είναι που εκείνος που αποκτά.»
- «Εσύ» του είπα.
- «Δέχτηκες αυτό που σου ζήτησα χωρίς να έχεις καταλάβει ακριβώς το γιατί. Η ενόχλησή σου για την απώλεια μιας μικρής ελευθερίας έναντι της γοητείας του παραχώρησης ενός μικρού ελέγχου. Μια-δύο ώρες αργότερα μου ζήτησες την άδεια για να μπεις στο IRC. Βάζω στοίχημα ότι πρώτα ζήτησες την άδεια και μετά συνειδητοποίησες ότι ζήτησες την άδεια.»
- «Έτσι ακριβώς έγινε» παραδέχτηκα.
- «Και τι έκανες όταν στην έδωσα;»
- «Έγραψα την αναφορά που μου ζήτησες.»
- «Γιατί;»
- «Γιατί το θεώρησα πιο σημαντικό από το να χαζολογήσω στο IRC»
- «Γιατί; Δεν σε έβαλα να επιλέξεις, σου είπα ότι είναι ελεύθερος δικός σου χρόνος.»
- «Γιατί…» ξεκίνησα να λέω αλλά σταμάτησα. Πάγωσα στη συνειδητοποίηση.

One pill makes you larger
And one pill makes you small
And the one that mother gives you
Don’t do anything at all
Go ask Alice when she’s ten feet tall.

Ο Στέργιος χαμογέλασε.

- «Στέριο…»
- «Σσσστ» μου είπε βάζοντάς μου το δάχτυλό του στα χείλη μου. «Δε βιαζόμαστε»

And if you go chasing rabbits
And you know you're going to fall,
Tell 'em a hookah smoking caterpillar
Has given you the call.
Call Alice when she was just small.

- «Θυμάσαι την πρώτη φορά που σε φίλησα;»
- «Αν το θυμάμαι; Μπορώ να το ξεχάσω;»
- «Πες μου τι έγινε. Περιέγραψέ μου τη σκηνή. Όχι όμως σα να τη λες στις φίλες σου. Περιέγραψέ την σαν να την περιέγραφες σε κάποιο άλλο Στέργιο που του λες και τα πιο μύχια σου μυστικά.»

Μαρούσι, 4 μέρες πριν

Κοίταξα το ρολόι μου μην πιστεύοντας τα μάτια μου. Είχε πάει κιόλας 21:00, ένα τρίωρο είχε περάσει χωρίς καν να το καταλάβω. Μέχρι πριν τρεις ώρες ο Στέργιος ήταν μια φωνή, μια παρουσία που είχε το πρόσωπο που είχε πλάσει η φαντασία μου. Μια ζεστή, γελαστή μα συνάμα αυστηρή παρουσία.

Η πραγματικότητα ήταν ακόμα ομορφότερη. Πιο ζεστός απ’ όσο είχα τολμήσει να ελπίσω, πιο γελαστός, πιο παιχνιδιάρης χωρίς ωστόσο να του λείπει η αυστηρότητα. Είχε χτυπήσει το κινητό μου δύο φορές, την πρώτη έκανα αφηρημένη να το πιάσω αλλά όταν είδα το βλέμμα του μου κόπηκαν τα πόδια και το άφησα εκεί που ήταν. Τη δεύτερη φορά που ήρθε μήνυμα δεν έκανα καν κόπο να το κοιτάξω.

- «Θες να απαντήσεις στο μήνυμα;» με ρώτησε τη δεύτερη φορά.
- «Όχι… όχι… να περιμένει.»
- «Αν είναι να το σκέφτεσαι, καλύτερα απάντησέ το. Δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας.»
- «Όχι Στέργιο, δεν το σκέφτομαι καν. Τώρα είμαι μαζί σου, είμαι όλη δική σου» του είπα χαμογελώντας. «Και… και αν και χοροπήδησα στο μήνυμα είναι… επειδή τόσο καιρό μιλούσαμε με μηνύματα και πολύ σύντομα τηλεφωνήματα.»

Ο Στέργιος χαμογέλασε.​

- «Να σου πω κάτι αλλά σε παρακαλώ μη θυμώσεις» του είπα.
- «Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ προκαταβολικά ότι δε θα θυμώσω καθώς εξαρτάται από το τι θα είναι αυτό που θα μου πεις. Ψύχραιμος θα είμαι πάντως» μου είπε.
- «Να… κρατάω όλα τα μηνύματα που μου έχεις στείλει και σου έχω στείλει σε ένα τετράδιο για να μη χαθούν.»
- «Γιατί;»
- «Γιατί θέλω να τα διαβάζω ξανά και ξανά… Κάμποσες φορές χρειάζεται να διαβάσω περισσότερες από μία φορές για να καταλάβω τι ακριβώς εννοείς.»
- «Μου λες ότι σου γράφω διφορούμενα;»
- «Όχι! Όχι! Απλά… προσπαθώ… Θυμάσαι που μου έγραψες κάποτε ότι προσπαθείς να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις; Κι εγώ το προσπαθώ.»
- «Πολλές φορές αυτά που γράφουμε δεν σημαίνουν τίποτα περισσότερο.»
- «Ναι, δεν αντιλέγω. Ωστόσο… τα μηνύματα σβήνονται για να χωρέσουν τα καινούρια και μαζί τους χάνεται και το context. Ένας ολοκληρωμένος διάλογος από την αρχή ως το τέλος έχει διαφορετική ανάγνωση από τα επιμέρους σημεία του.»
- «Γιατί μου ζήτησες να μη θυμώσω;»
- «Γιατί κάνω σαν ερωτοχτυπημένη κοπελίτσα» του απάντησα και έβαλε τα γέλια.
- «Είσαι ερωτοχτυπημένη κοπελίτσα, Βιολέτα» μου είπε κοιτάζοντάς με στα μάτια, κάνοντας τα πόδια μου να κοπούν εκ νέου.
- «Γι’ αυτό με απέφευγες;» τον ρώτησα
- «Μεταξύ άλλων» μου είπε.
- «Ναι, ήμουν και ανήλικη. Το καταλαβαίνω αυτό. Ωστόσο… είμαι ενήλικη από πέρσι. Σε αυτό το διάστημα ήρθες δύο φορές Αθήνα και πάλι αρνήθηκες να με δεις όταν σου το ζήτησα. Τι άλλαξε τώρα;»
- «Τώρα είμαι ελεύθερος υποχρεώσεων και ο χρόνος είναι όλος δικός μου» μου είπε.
- «Δεν καταλαβαίνω. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι είχες το στρατό αλλά πέραν αυτού τι μπορείς να κάνεις τώρα που δεν μπορούσες τότε.»

Αντί για απάντησης με έπιασε και με έφερε κοντά του. Και με φίλησε. Ήταν τόσο ξαφνικό και τόσο υπέροχο που το μυαλό μου έμεινε σε άρνηση. Τον κοίταξα σαν χαζή πασχίζοντας να καταλάβω αν όντως συνέβη ή έβλεπα κάποιο από τα παλαβά μου όνειρα.

Και τότε με έφερε κοντά του και με φίλησε ξανά.

- «Αυτό» μου απάντησε. ​

Γαλάτσι, σήμερα

Η μουσική δεν είχε σταματήσει να παίζει.

I see a rainbow rising
Look there, on the horizon
And I'm coming home, I'm coming home, I'm coming home
Time is standing still
He gave back my will

Going home
I'm going home
My eyes are bleeding
And my heart is leaving here
I wish I'd known
But it's not home

Take me back
He gave me back my will
Going home
I’m going home

Με χάιδεψε απαλά στα πόδια και στις γάμπες κάνοντάς με να υγρανθώ και πάλι. Γυμνή μέσα στην αγκαλιά του κρατώντας με σφιχτά.

- «Μου αρέσουν πολύ οι γάμπες σου.» μου είπε και πήρε με το χέρι του και με άφησε απαλά δίπλα του στον καναπέ. Σηκώθηκε και πήγε προς το δωμάτιό του. Δε μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω και έμεινα γυμνή στον καναπέ. Γύρισε μετά από λίγο.

- «Κλείσε τα μάτια σου» μου είπε και τα έκλεισα.

Ένιωσα το χέρι του να χαϊδεύει την αριστερή μου γάμπα. Μετά ένιωσα να μου βάζει κάτι πάνω από τον αστράγαλο, αλυσιδίτσα θα πρέπει να ήταν.

- «Άνοιξε τα μάτια σου» μου είπε και τα άνοιξα και κοίταξα το πόδι μου. Μου είχε περάσει μια υπέροχη λεπτή χρυσή αλυσιδίτσα στην οποία περιμετρικά μικρά κρόσσια.
- «Είναι πολύ-πολύ όμορφη» του είπα με χαμόγελο που κόντεψε να ξεχειλώσει το στόμα μου.
- «Είναι δική σου» μου είπε.
- «Σε ευχαριστώ πολύ Στέργιο μου… δεν… δεν έχω λόγια»
- «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι» μου είπε κλείνοντάς μου συνωμοτικά το μάτι. Μετά με πήρε ξανά στην αγκαλιά του με τον ίδιο τρόπο που με είχε πάρει πριν.

Τον αγκάλιασα σφιχτά και έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του. Έκλεισα τα μάτια μου και παραδόθηκα στη στιγμή απολαμβάνοντας τη μουσική.

I was looking for love in the strangest places
There wasn't a stone that I left unturned
I must have tried more than a thousand faces
But not one was aware of the fire that burned

In my heart, in my mind, in my soul

Ένιωθα γαλήνη… μέσα στην αγκαλιά του, παραδομένη στη στιγμή...

...στη στιγμή μα πάνω απ’ όλα στον ίδιο.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)