Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι για μένα έχει. Έχω συναντήσει ανθρώπους με ισχύ σε διάφορα επίπεδα. Ανθρώπους με ισχύ εντός και εκτός χώρου. Ένα πολύ σημαντικό κριτήριο του Άλλου είναι ο βαθμός νοημοσύνης. Δε με νοιάζει αν ισχύς του είναι τεράστια με μυαλό αμοιβάδας. Ακόμη και να με έλκυε η ισχύς ένα τέτοιο σχήμα δεν θα μπορούσε να δουλέψει.

 

Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς και να είμαι, να νοιώθω ολοκληρωμένη. Να ζω. Όχι να επιβιωνω ούτε να υπάρχω. Να μην κυλάει η ζωή χωρίς το "ευ" . Αυτό είναι η δική μου ερμηνεία στο "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς". Δεν θα πεθάνω, θα συνεχίσω να έχω εγκεφαλική δραστηριότητα και καρδιακή λειτουργία, όλα όμως είναι θαμπά.

Αδυναμία?
Ίσως  

"Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το ‘πε αδυναμία

Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία"

Υπό κυριαρχία κάθε φορά που ανοίγω το παράθυρο μυρίζω γιασεμιά....  

 

Καλή μου @mpaxari σέβομαι πολύ αυτά που καταθετεις αλλά μου ξυπνησαν μέσα μου την επιθυμία να γράψω, αν και χωρίς πολλες λεπτομέρειες, την δική μου εμπειρία γιατί θέλω να ελπίζω ότι ίσως βοηθήσει κάποιον που θα περάσει κάτι παρόμοιο.

Όταν ήμουν επικυριαρχημενη ένιωθα αυτό που περιγράφεται ως "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς". Και στα μεγαλύτερα ζόρια (μιας πρωτοεκπαιδευομενης για σκλάβα) δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου άλλου. Μια φίλη μου είχε πει, τότε στα δύσκολα, μα γιατί δεν φεύγεις; Υποφέρεις, κι εγώ απλά απαντούσα "δεν μπορώ".
Φυσικα δεν ήταν μόνο ζόρια, ήταν πολλά όμορφα πράγματα που μόνο όσοι έχουν βιώσει μια τέτοια εμπειρία μπορούν να την κατανοήσουν.

Όταν έληξε έμεινα σε μια λίμπο όπου και πάλι δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν μπορούσα να αποδεχτώ ότι τελείωσε. Ο πόνος ήταν το μόνο που με συνέδεε μαζί του και τον κρατούσα σφιχτά να μην μου φύγει καθώς αν έφευγε και αυτός ένιωθα πως θα Τον έχανα τελείως. Κάποιες φορές ξεχνιομουν αλλά επέστρεφε μετά από λίγο η λύπη σαν κύμα και με τράβαγε πίσω. Δεν ήξερα τι να κάνω με τον εαυτό μου και με αυτού του είδους την ελευθερία μου. Δεν ανήκα ούτε σε Εκείνον ούτε στον εαυτό μου. Φανταζομουν ξανά και ξανά να πηδάω από το μπαλκόνι, όχι επειδή ήθελα να το κάνω αλλά για να νιώσω ότι κάποια εναλλακτική υπάρχει σε όλο αυτό.
Πέρασαν έτσι δύο χρόνια.

Πέρασαν όμως και δεν άντεχα άλλο να ζω ετσι, δεν ήταν συνειδητή απόφαση, ήρθε από μόνο του. "Gradually and then suddenly" όπως έλεγε και ο Hamingway. Και άρχισα πάλι να βρίσκω χαρές σε άλλα πράγματα. Στους γονείς μου, στην γάτα μου, στους φίλους μου, σε μια ωραία σειρά, σε ένα καλό αστυνομικό βιβλίο, στην διακόσμηση του σπιτιού μου. Τώρα μπορώ να λέω πλέον ότι είμαι καλά.

Τι άλλο μπορούσε να γίνει άλλωστε; Να παραμείνω δυστυχισμένη μέχρι να βρεθεί, αν βρεθεί, ο επόμενος Κυρίαρχος; Κι αν δεν βρεθεί ποτέ; Θα ζω μια ζωή όπου θα φανταζομαι πόσο πιο ευτυχισμένη θα ήμουν ΑΝ είχα Κυρίαρχο ή να συμβιβαστώ με κάποια βανιλοσχέση;

Θέλω να πω με όλα αυτά, και συγγνώμη για το σεντόνι, ότι δεν έχουμε επιλογή στη ζωή από το να μπορούμε να κανουμε αλλιώς. Με βοήθεια τον χρόνο, και ο,τι άλλο χρειαστει ο καθένας, ξυπνάει ξανά η επιθυμία μας για ζωή. Είναι ένα βασικό ένστικτο των ανθρώπων αυτό, και δεν αναφέρομαι απλά στο να επιβιωνεις αλλά στην εσωτερική πηγαία ανάγκη να επιδιώκεις την ευημερία.

Το "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" είναι "state of mind" και υπό αυτό το πρίσμα το σέβομαι απόλυτα. Το βίωσα άλλωστε. Αλλά βίωσα και το "αλλιώς".

"Αν αλήθεια θέλουμε να ζήσουμε, καλύτερα ν'αρχίσουμε τώρα αμέσως. Αν δεν το θέλουμε, δεν πειράζει, αλλά καλύτερα ν'αρχίσουμε να πεθαίνουμε."



Υ.Γ. δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους με ψυχικά νοσήματα. Εκεί τα πράγματα μπορούν να είναι αλλιώς.

 

Εγώ που το έχω κάνει και έτσι, να πάω φυλακή από μόνη μου;  

Έκρινα ότι δεν μπορούσα αλλιώς και βρήκα να καλύψω τις ανάγκες μου. Φάγαμε καλά, παίζοντας M/s, αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα διότι ... δεν ήταν M/s, διότι δεν υπήρχε κατίσχυση, διότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει κατίσχυση υπό τις προϋποθέσεις εκείνες. Αλλά αυτά τα καταλαβαίνει κανείς εκ των υστέρων. Έκτοτε η απάντηση που έδινα στο "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" στον εσωτερικό μου διάλογο ήταν "το καλό που σου θέλω, συνέχισε στον δρόμο σου".

 

Μα φυσικά   Αφού έχω τονίσει από την αρχή ότι η Κυριαρχία για μένα είναι προσωποπαγής.
Δεν θεωρώ τους ανθρώπους πολυδιασπασμένους αλλά ένα αδιαίρετο όλον.
Η προσωπικότητα, όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν τον Άλλον συντελούν στην Ισχύ του, σε αυτό που προσλαμβάνει το perception of power.
Δεν ξεχωρίζω τον άνθρωπο από την Ισχύ του. Δεν ξεχωρίζω καν την Ισχύ από τον Έρωτα (όπως τον έχω αναφέρει κατά καιρούς) και το αίσθημα λατρείας που μου γεννά  

 

@margarita_nikolayevna Σε ευχαριστώ πολύ για τη διευκρίνηση  

 

Αναρωτιέμαι που ακριβώς υπάρχει Ισχύς, σε φέροντα μυαλό αμοιβάδας..( γέλασα με την παρομοίωση! )
Αν δεν μιλάμε για μυδραλιοβόλα υπό μάλης, τότε προσωπικά δεν αναγνωρίζω Ισχύ μεγαλύτερη, ενός ευφυούς μυαλού και μιας υποβλητικής προσωπικότητας εν γένει.

Με άλλα λόγια,

“Being a leader, doesn’t require a title.
Having a title, doesn’t make you one”

 

Καλή μου @Mystique κάποτε υποστήριζα πως είναι αδιανόητο. Όμως η νοημοσύνη από μόνη της μπορεί να αποτελεί ισχύ και κατ'εμέ την πιο ισχυρή. Η ισχύς δεν περιέχει απαραίτητα σημαντικό βαθμό νοημοσύνης. Το ότι δεν μου κάνει αυτό σημαίνει πως εγώ δεν αναγνωρίζω αρκετή ισχύ σε αυτόν τον άνθρωπο. Κάποιοι άλλοι όμως αναγνωρίζουν και ακολουθούν και αυτό μεταξύ τους δουλεύει χρόνια τώρα.
Ασφαλώς και αντιλαμβάνομαι τι λες τόσο εσύ όσο και η αγαπημένη μου @margarita_nikolayevna και υπό το πρίσμα της δικής της οπτικής που τα βλέπει ως ΄΄όλον΄΄ συντάσσομαι απόλυτα και αυτό ακολουθώ στη ζωή μου όχι γιατί δεν μπορώ αλλιώς αλλά γιατί αυτό χρειάζομαι. Δεν μπορώ όμως να παραλείψω τομείς ισχύος (θέλοντας να απαντήσω στην ερώτηση του @Arioch ) οι οποίο υπάρχουν μεν σε κάποιους ανθρώπους αλλά δεν αποτελούν ικανή (για μένα) συνθήκη, από μόνοι τους, να καθυποτάξουν και να ασκήσουν Κυριαρχια.