Blue Hotel

Καθόμουν στη σάλα και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στο κείμενο. Τα τραπέζια ήταν αραιά, ο κόσμος λιγοστός, το τζάκι έτριζε…

Η προσπάθειά μου να συγκεντρωθώ είχε αποτύχει παταγωδώς. Είχα γεμίσει το χαρτί κακότεχνα σκίτσα με μπλε στυλό. Η ζωγραφική δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Για την ακρίβεια ήμουν ιδιαιτέρως ατάλαντη. Και το μπλε διαφημιστικό στυλό από το μαγαζί καλλυντικών δεν βοηθούσε καθόλου.

Πάνω δεξιά είχα σκιτσάρει κάτι που με πολλή φαντασία και επιείκεια μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν δυο παράθυρα.

Ούτε κρύωνα, ούτε ζεσταινόμουν. Ούτε πεινούσα, ούτε ένιωθα χορτάτη. Ούτε νύσταζα, ούτε άντεχα να στέκομαι εκτός κρεβατιού. Στο μεταίχμιο. Σάμπως πρώτη φορά ήταν; Ή μήπως δεν ήταν μεταίχμιο;

… Now my room has got two windows

But the sunshine never comes through…

Απήγγειλε χαμηλόφωνα. Έπιασε τη ράχη της πολυθρόνας.

- “Μπορώ;” Ρώτησε.

…Blue hotel
Life don't work out my way…

Highway σίγουρα δεν είναι εδώ απ’ έξω, ίσως avenue. Αλλά μιας και είμαστε σε ξενοδοχείο και βοηθά και το χρώμα της μαρκίζας απ’ έξω, θα επέλεγα αυτό.

- “Παρακαλώ, καθίστε” απάντησα.
- “Μεταπτυχιακό;“
- “Diploma. “
- “Marketing;“
- “Leadership.“
- “Γεννημένη αρχηγός και απλά ακονίζεις τα skills;“
- “Αν με όριζαν αρχηγό, μόνον Βατερλώ θα ήταν το αποτέλεσμα.“
- “Το Βατερλώ δεν κάνει τον Ναπολέοντα λιγότερο αρχηγό. Αρχηγός δεν είναι όποιος έχει σίγουρες τις νίκες. Όπως και οι καμικάζι δεν είναι ήρωες αφού ο θάνατός τους είναι βέβαιος.“
- “Ξέρω ένα τραγούδι με σχετικό τίτλο αλλά είναι λίγο αθυρόστομο και δεν γνωριζόμαστε αρκετά.“
- “Εσείς οι νεολαίοι, απαπαπα…“ είπε και για πρώτη φορά χαμογέλασε.
- “Η νεολαία… κάγχασα λίγο πικρά. Ωστόσο δεν βλέπω και κανένα ΚΑΠΗ εδώ, μην υπερβάλλουμε.“
- “55.“
- “37.“
- “Μια ενηλικίωση.“
- “Δεν σε κάνουν ενήλικο τα 18.“
- “Όχι. Αλλά έχω 37 χρόνια ενήλικης ζωής. Εσύ ούτε καν 20.“
- “Μαθηματικός;“

Έκανα μια ντρίμπλα καθώς ένιωθα να ανεβαίνει μια ένταση που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Για την ακρίβεια δεν ήθελα. Πρώτα από όλα στον ίδιο μου τον εαυτό ήθελα να κάνω ντρίμπλα.

- “Ηλεκτρολόγος μηχανικός” είπε χωρίς να αφήσει να φανεί αν συνέχιζε το παιχνίδι στην κερκίδα όπου είχα πετάξει τη μπάλα ή αν δεν αντελήφθη τι έκανα.
- “Ωχ, θα μου αλλάξεις τα φώτα…” Απόπειρα χιούμορ και αγωνιώδης προσπάθεια η μπάλα να μείνει στην κερκίδα.
- “Μόνον συναινετικά. Και μόνον αν το ζητήσεις ευγενικά.”

Merde. H μπάλα απειλητικά κοντά στο τέρμα. Να ξαναστείλω στην κερκίδα; Μπορώ; Να καληνυχτίσω ευγενικά και να φύγω. Fight; Flight;

- “Είμαι ευγενής άνθρωπος, αλήθεια.” Περιστροφές για να κερδίσω χρόνο.
- “Ευγενής, ευφυής και leader παρά ένα.”
- “Παρά ένα τι;”
- “Παρά ένα σκαλί ιεραρχίας.”
- “Δηλαδή;”
- “Είπαμε, είσαι ευφυής.”
- “Όχι αλήθεια μπερδεύτηκα λίγο.”
- “Είμαι κι εγώ ευγενής αλλιώς θα σου έλεγα «μπούρδες».”
…
- “Έχω την αίσθηση ότι σε έχω ξαναδεί εδώ. Αλλά ήσουν μάλλον στην έξοδο, με μια μικρή βαλίτσα στο χέρι.”
- “Ναι περνάω εδώ ένα Σαββατοκύριακο το μήνα. Ή Παρασκευή – Σάββατο.”
- “Business or pleasure;”
- “Diploma. Μένω λίγο έξω από την Αθήνα και το Σαββατοκύριακο που έχω μαθήματα δεν μου βγαίνει ο χρόνος πηγαινέλα.”
- “Άρα το επόμενο είναι αρχές Μαρτίου;”
- “10 – 11 κάπου εκεί. Δεν θυμάμαι πόσο πέφτει Παρασκευή. ”
- “Και πάντα εδώ; Στο Blue Hotel;”
- “Χαχα, ναι. Βολεύει για το venue που γίνονται τα μαθήματα. Και δεν είναι και blue οκ… Ευχάριστη ατμόσφαιρα έχει. ”
- “My bet is ότι έχεις καλές σχέσεις με τη μελαγχολία όσο και αν δεν το παραδέχεσαι.”
- “Έμαθα να έχω.”
- “Σάββατο αύριο. Έχεις μάθημα υποθέτω ε;”
- “Ναι, στις 10.”
- “Κυριακή;”
- “Όχι αυτή τη φορά. Την επόμενη. Πάει εναλλάξ 3 μέρες – 2 μέρες. ”
- “Τότε είναι ώρα να πας για ύπνο. Το λέω ως μεγαλύτερος.”
- “Μα δε νυστάζω.”
- “Δεν ήταν ερώτηση. ”
- “Μάλιστα.”
- “Καλά πάμε…” είπε με αφοπλιστικό χαμόγελο.
- “Και να φας πρωινό αύριο πριν φύγεις.”
- “Ναι, έχει καλό.”
- “Το ξέρω. Έρχομαι κι εγώ αρκετά συχνά εδώ.”
- “Καληνύχτα λοιπόν;”
- “Και όνειρα γλυκά. Να σε δω να ανεβαίνεις και θα σηκωθώ μετά να ανέβω κι εγώ.”

…I heard the mission bell
And I was thinking to myself,
'This could be Heaven or this could be Hell'…

Είχα μια υποψία ότι αν του το έλεγα, θα καταλάβαινε. Έχω επισκεφτεί αρκετά ξενοδοχεία στη ζωή μου. Αλλά ναι, αν και δεν έχω πάει στην Αμερική, μπήκα και σε αυτό που… you can check out any time you like but you can never leave. Ήμουν 22 χρονών όταν γνώρισα τον Δημήτρη. Και όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί ήξερε ότι διέβην την πύλη.

Ξάπλωσα με τα ρούχα. Τράβηξα το πάπλωμα. Και κοιμήθηκα έναν ύπνο death-like: σκοτεινό, χωρίς vital signs συναισθηματικής και νοητικής ζωής, χωρίς όνειρα.

Με ξύπνησε το ξυπνητήρι του κινητού.

Μπήκα στο ντους.

Τι συνέβη χθες το βράδυ; Ήταν όντως πραγματικό; Ήταν πραγματικός; Δεν μπορούσα να πω με βεβαιότητα.

Ντύθηκα, μάζεψα λαπτοπ και χαρτιά, έκλεισα τη μικρή βαλιτσούλα και κατέβηκα για το πρωινό.

Είχα αργήσει λίγο οπότε έπρεπε αναγκαστικά να περάσω από τη ρεσεψιόν. Δυστυχώς ήταν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων μπροστά μου που έκανε check out και με καθυστέρησαν.

Το βλέμμα μου σκάναρε την τραπεζαρία. Το μάτι μου έπεσε σε αυτόν. Αλλά εκείνη τη στιγμή, ω γαμώ τον Μέρφι ή όποιον, η ρεσεψιονίστ με φώναξε. Το ζευγάρι είχε τελειώσει. Έβγαλα βιαστικά την κάρτα να πληρώσω. Προσπαθούσα να έχω την προσοχή μου σε δύο σημεία.

- “Ισχύει η κράτησή σας για 10 Μαρτίου;” ρώτησε η κοπέλα.

Αυτή καλά έκανε και ρώτησε. Προνοητική και ευγενής. Εγώ απλώς ήθελα να ξεμπερδεύω και τσαντίστηκα που μου έτρωγε κι άλλο χρόνο.

- “Ναι ισχύει. Δυο βράδια αυτή τη φορά.”
- “Βεβαίως κυρία μου. Σας ευχαριστούμε που μας επιλέξατε. ”
- “Ναι ναι. Ναι κι εγώ ευχαριστώ” είπα βιαστικά.

Έπιασα τη βαλίτσα για να κατευθυνθώ στην τραπεζαρία τρέχοντας. Ένας σερβιτόρος πέρασε μπροστά μου με δυο κανάτες καφέ. Η τσάντα του λάπτοπ γλίστρησε από τον ώμο μου. Έσκυψα να την πιάσω βιαστικά, βλαστημώντας από μέσα μου. Σήκωσα ξανά βιαστικά το βλέμμα μου αλλά το τραπέζι ήταν άδειο. Κοίταξα γύρω – γύρω στο χώρο αλλά δεν τον εντόπισα πουθενά. Ήταν αλήθεια ή οφθαλμαπάτη; Μα τι συνέβαινε; Ατυχής συγχρονισμός ή έχανα τα λογικά μου;

Θυμήθηκα το φινάλε της ταινίας.

The greatest trick the devil ever pulled was convincing the world he did not exist.

And like that... he is gone.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

@margarita_nikolayevna μόλις προστέθηκε άλλη μία αγωνία στις ήδη υπάρχουσες: η αγωνία για τη συνέχεια του Blue Hotel  

 

Μπήκα στο σπίτι.

- “Μάρθα;”

Καμία απάντηση. Άφησα τα κλειδιά στο τραπεζάκι και πήγα στο δωμάτιο να αλλάξω. Κοίταξα στο κομοδίνο τη φωτογραφία του γάμου μας. Δίπλα η φωτογραφία εμένα και του Βασίλη. Χαμογελούσαμε και οι δύο, το μέλλον ανοιγόταν μπροστά μας. Πιο δίπλα η φωτογραφία του Βασίλη να κρατάει στα χέρια του τη νεογέννητη Ζωή. Ο Φοίβος στην αγκαλιά της Μάρθας. Ήταν οι τελευταίες τους ξέγνοιαστες στιγμές, το άμορφο έκτρωμα είχε ήδη αρχίζει να δηλητηριάζει το σώμα του. Τον χάσαμε ένα χρόνο αργότερα.

Ο Φοίβος φαντάρος. Η Ζωή με τη μαύρη ζώνη. Το ταξίδι μας στη Νέα Υόρκη. Αναστέναξα, φόρεσα την φόρμα μου και πήγα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ. Άκουσα την πόρτα να ανοίγει.

- “Μπαμπά; Μαμά;”
- “Στην κουζίνα είμαι κοριτσάκι μου, φτιάχνω καφέ. Θες να φτιάξω ένα και σε σένα;”
- “Ναι, αλλάζω και έρχομαι να σου κάνω παρέα” μου απάντησε.

Πάτησα το κουμπί να αλέσει άλλες δύο δόσεις καφέ. Η Ζωή ήρθε και με πήρε αγκαλιά και μου έδωσε ένα ρουφηχτό φιλί. Πότε μεγάλωσε έτσι; Ψηλή σαν τον βιολογικό της πατέρα, είχε τα μάτια του.

- “Πού είναι η μαμά;”
- “Δεν ξέρω αγάπη μου, τώρα μπήκα σπίτι.”
- “Αλήθεια, που ήσουν;”
- “Στο ξενοδοχείο που έχουμε αναλάβει. Έχει αρκετή δουλειά και για μένα και για το Φοίβο.”
- “Τους έκανες προσφορά;”
- “Ναι. Μου αρέσει το μέρος, τους έκανα και έκπτωση. Επίσης ξετρελλάθηκαν με τους αυτοματισμούς του Φοίβου”
- “Μου λες γιατί δεν τον πίεσες να σπουδάσει;”
- “Για τον ίδιο λόγο που δεν πίεσα κι εσένα.”
- “Δε χρειάστηκε να με πιέσεις!”
- “Ούτε το Φοίβο. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του κλίση. Το μόνο που με ενδιέφερε ως πατέρα είναι τα παιδιά μου να βρουν το δικό τους δρόμο και να τον ακολουθήσουν.”
- “Αυτό δε σε εμπόδισε να κάθεσαι μπάστακας πάνω από το κεφάλι μου όταν διάβαζα για τις πανελλήνιες.”
- “Επίσης αν θυμάμαι είναι αυτός που σε πήγε σχεδόν με κλωτσιές στην πενταήμερη ενώ εσύ ήθελες να κάτσεις να διαβάσεις.”
- “Είχες δίκιο.”
- “Το ξέρω, κοριτσάρα μου!”
- “Θα μου λείψετε… πολύ πολύ. Μέχρι και ο Φοίβος που ήθελα να του περάσω την κιθάρα κολάρο. Μου λείπει ήδη από τότε που έφυγε να πάει να μείνει μόνος του. Ποιος να μου το έλεγε…”
- “Έτσι είναι αγάπη μου. Τα πουλιά δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους να πετάνε για να κάτσουν στη φωλιά.”
- “Δε βαριέσαι, δύο ώρες είναι το Λονδίνο. Θα έρχεστε να με βλέπετε, ε;”
- “Και το ρωτάς βρε χαζούλα;”
- “Imperial college… Σαν τους μπαμπάδες μου…”
- “Εσύ είσαι πιο έξυπνη και από τους δυο μας, εμείς παιδευτήκαμε αρκετά!”
- “Σταμάτα να το λες αυτό!”
- “Αφού αλήθεια είναι!”
- “Όχι, δεν είναι! Οι μπαμπάδες μου ήταν… είναι οι πιο έξυπνοι άνθρωποι του κόσμου. Και ο βιολογικός μου και αυτός που με μεγάλωσε. Αλήθεια μπαμπά… πώς και δεν μας δώσατε ακόμα ένα αδερφάκι;”
- “Είναι που πάντα είχαμε ρεύμα στο σπίτι” της είπα κοροϊδευτικά.
- “Αυτό θα έλειπε, ολόκληρος ηλεκτρολόγος-μηχανικός με τη σφραγίδα του Imperial College να μην είχε ρεύμα σπίτι του!”
- “Πέρσι στα χιόνια όμως τελικά κάναμε τους τρωγλοδύτες”
- “Δεν ήταν άσχημα, οικογενειακά στο τζάκι.”
- “Καλά, ας μην είχατε internet εσύ και ο Φοίβος και θα σου έλεγα!”
- “Δε μου απάντησες όμως.”
- “Είχαμε εσάς τους δύο, να βάλουμε και τρίτο μπελά πάνω από το κεφάλι μας;”
- “Ιιιιιιι, μπελάδες είμαστε;”
- “Οι ομορφότεροι μπελάδες του κόσμου!”
- “Ααα δε σου είπα. Μία συμφοιτήτρια μου, η Σοφία, είδε φωτογραφία του Φοίβου και ξετρελλάθηκε μαζί του.”
- “Προξενήτρα μου εσύ!”
- “Αμέ! Θα του αρέσει πολύ η Σοφία.”
- “Εσύ; Από τότε που σχόλασες το Σωτήρη το έχεις ρίξει στην καλογερική, όχι ότι με χαλάει σαν πατέρα να σου πω την αλήθεια.”
- “Πού πήγες και τον θυμήθηκες αυτόν το χαλβά;”
- “Για σένα και ο αδερφός σου χαλβάς είναι!”
- “Για τη Σοφία είναι ότι πρέπει.”
- “Εσύ;”
- “Εγώ είμαι η αρχετυπική κόρη, θέλω κάποιον σαν εσένα!”
- “Η αλήθεια είναι ότι είμαι υπέροχος!” της απάντησα κάνοντάς την να σκάσει στα γέλια.

Πήγαμε στο σαλόνι και κάτσαμε. Άναψα το τζάκι. Σε λίγη ώρα ήρθε και η Μάρθα.

- “Εδώ είστε;”
- “Όχι, είμαστε στις νήσους μπόρα-μπόρα και εσύ βλέπεις οράματα” της απάντησε η Ζωή βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα της.
- “Κάνε παιδιά να δεις καλό” είπε η Μάρθα.
- “Και μετά έχει το θράσος να ρωτάει γιατί δεν τους κάναμε αδερφάκι.” συμπλήρωσα εγώ χαμογελώντας. “Που γύριζες εσύ μαδάμ; Δε μπορεί ένας άντρας να λείψει μια μέρα από το σπίτι και όλοι παίρνουν τους δρόμους! Αίσχος!”
- “Σου ζητώ συγνώμη πολυχρονεμένε μου Αφέντη!”
- “Τι έτσι απλά; Δε θα πέσεις στα γόνατα; Δε θα σκίσεις τα ρούχα σου; Δε θα νυχιάσεις το πρόσωπό σου;”
- “Μήπως να με μαστιγώσεις κιόλας;”
- “Μπράβο, θαυμάσια ιδέα!”
- “Εμένα να με συγχωρείτε” είπε η Ζωή “αλλά αν είναι να το κάνετε εδώ 50 αποχρώσεις του γκρι, ο άμαχος πληθυσμός δεν σας φταίει σε τίποτα. Πάω για τρέξιμο δήλωσε” και έφυγε σα σίφωνας
- “Άλλο πάλι τούτο. Τι μύγα την τσίμπησε;” ρώτησα με απορία.
- “Ό,τι και να σου πω ψέματα θα είναι. Α, να μην ξεχάσω, έχεις χαιρετισμούς από τη Μαρίνα.”
- “Τι κάνει; Τι κάνει ο Γιάννης;”
- “Καλά είναι, ξέρεις έχουν τα τρεχάματα του γάμου της Νίκης. Εκεί ήμουν”
- “Πώς μεγαλώνουν έτσι, αυτό σκεφτόμουν.”
- “Ου γαρ έρχεται μόνον. Πάω να αλλάξω”

Πολλά χρόνια πριν το πάω να αλλάξω όταν τα παιδιά κοιμόντουσαν ή ήταν στους παππούδες τους ήταν το σύνθημα. Η Μάρθα ήταν όμορφη γυναίκα στα νιάτα της, ακόμα είναι και ας έχει παχύνει λίγο. Δεν ήταν ποτέ αυτό το πρόβλημά μου, μου αρέσουν οι ζουμπουρλούδες αλλά το πάθος και ο έρωτας είχαν πετάξει.

On ira où tu voudras, quand tu voudras
Et l'on s'aimera encore, lorsque l'amour sera mort
Toute la vie sera pareille à ce matin
Aux couleurs de l'été indien

Στο τέλος εκείνου του τραγουδιού είχα γονατίσει μπροστά της και της είχα ζητήσει να με παντρευτεί. Η Μάρθα με δάκρυα στα μάτια μου είπε το ναι. Πώς μπορούσε ένας άντρας να παντρευτεί τη χήρα του παιδικού του φίλου;

Δε με ένοιαξε ούτε στιγμή. Ο Βασίλης δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Στον τρίτο χρόνο που είμασταν παντρεμένοι της ζήτησα να υιοθετήσω τα παιδιά τους. Αγαπούσα τα παιδιά αλλά δεν ήθελα να κάνω δικά μου.

Πήγα στο δωμάτιο, η Μάρθα είχε μείνει με τα εσώρουχα. Πήγα από πίσω της και τη φίλησα στο σβέρκο. Τα χέρια μου πέρασαν μπροστά και τη χούφτωσα δυνατά και μετά άρχισα να μαλλάζω τα στήθη της ενώ τη φιλούσα και τη δάγκωνα στο σβέρκο.

Γύρισε και με φίλησε στο στόμα. Γονάτισε και μου κατέβασε το παντελόνι και το εσώρουχο και με πήρε στο στόμα της.

Δεν είχε όρεξη. Έμαθα να το καταλαβαίνω. Δε με άφηνε ποτέ παραπονεμένο και αυτό έκανε και τώρα.

Έκλεισα τα μάτια μου και έφερα τη σκέψη μου την κοπέλα που γνώρισα χθες το βράδυ. Ούτε καν το όνομά της δεν την ρώτησα. Φαντάστηκα εκείνη γονατισμένη μπροστά μου να με περιποιείται με το στόμα της. Δε μου πήρε πολύ ώρα να τελειώσω.

- “Γρήγορος ήσουν” μου είπε η Μάρθα αφού κατάπιε.
- “Μου έλειψες” της είπα ψέματα.
- “Αργότερα” μου υποσχέθηκε χαμογελώντας και σηκώθηκε και έβαλε ένα απλό καθημερινό φόρεμα.

Δε θα υπήρξε αργότερα. Το ήξερε και το ήξερα. Δεν είπα τίποτα, γύρισα στο σαλόνι και έβαλα ακόμα ένα ξύλο στο τζάκι.

Πήρα την απόφασή μου, 10 Μαρτίου θα ήμουν κι εγώ στο blue hotel.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ –

 

Ωωωωωω, μου την κάνατε γυριστή!!!!
Αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον  

 

Να δεις τι σου έχουμε για μετά...  

 

Τι καθαρματα που ειστε... both of you...  

 

Έχεις μιλήσει με τον φιλτατο @Marqui ;; 

 

I know, I know, I know

There's machines and there's fire, baby waiting on the edge of town

They're out there for hire but baby they can't hurt us now

Στο αυτοκίνητο είχα πάντα σχεδόν μουσική. Τις ελάχιστες φορές που δεν την ήθελα, ήξερα ότι κάτι περίεργο συνέβαινε. Ακόμη και αν δεν μπορούσα να εντοπίσω εύκολα τι.

Παλαιότερα, στην εφηβεία μου και πιο μετά, διάλεγα τραγούδια και αυτά με έβαζαν στο τρανς τους. Μια από τις αλλαγές που βίωσα ως πολύ σκληρή κατά την εκπαίδευσή μου από Εκείνον ήταν ότι πλέον εγώ είχα τα ηνία του εαυτού μου - πάντα εγώ, για όλα, με μια εξαίρεση: όταν αναλάμβανε Εκείνος - και δεν μπορούσα να παρασυρθώ σε τρανς από τίποτε άλλο. Είχα προσπαθήσει πολύ, aka αντιστάσεις, να μπορώ να μπαίνω στο τρανς τραγουδιών όπως παλιά αλλά μάταια.

Αυτό, βέβαια, δεν μου απαγόρευε να απολαύσω τη μουσική.

Ο δρόμος με οδήγησε έξω από τα στενά όρια της πόλης.

Κάτι τα lockdowns, κάτι η κίνηση, κάτι τα μικρά, κάτι η ανάσα της θάλασσας μας είχε οδηγήσει να κάνουμε το πάλαι ποτέ εξοχικό μόνιμη κατοικία μας. Ο δρόμος εξάλλου ήταν φαρδύς και καλοστρωμένος και μας έπαιρνε ελάχιστη ώρα να φτάσουμε στην Αθήνα.

Strange infatuation seems to grace the evening tide
I'll take it by your side
Such imagination seems to help the feeling slide
I'll take it by your side
Instant correlation sucks and breeds a pack of lies

Κάτι η βραχνάδα του Bowie, κάτι η κούραση, κάτι το χρώμα του δειλινού, τράβηξαν το μυαλό μου πίσω στην πρωινή σκηνή με τον… Κάιζερ Σόζα. “Μαριάνθη έχεις δει πολύ σινεμά κορίτσι μου” είπα χαμογελώντας στον εαυτό μου. Ωστόσο, κάποιο μέρος του μυαλού μου δεν μπορούσε να σταματήσει να παίζει το σενάριο, για αυτό το fuzzy being, απαρέμφατο και ουσιαστικό το being.

“Αλήθεια πώς να τον λένε;” σκέφτηκα. “Λες να το έχω κάψει και όντως να γέννησε ένα πλάσμα η φαντασία μου; Kαι άντε καλά, το έπλασε η φαντασία μου. Γιατί; Τι ανάγκη το είχε; Τι ανάγκη το είχα;”.

- “Μαμάαααααααααααααααααααααααααααααααα! Ερμή ήρθε η μαμά”, οι δυο… γειώσεις της ζωής μου έπεσαν στην αγκαλιά μου πριν προλάβω να αφήσω τις τσάντες μου.

Αυτά τα δυο πλάσματα, - εντάξει όχι μόνον αυτά αλλά αυτά το έκαναν με έναν inevitable τρόπο-, λειτουργούσαν ως οι γειώσεις της ζωής μου από τη μια αλλά και μου προσέφεραν κάποιες από τις πιο εκστατικές στιγμές της ζωής μου, από την άλλη. Πέρα από όλα τα άλλα, ο τρόπος που σκέφτονταν, ο τρόπος που λειτουργούσαν, ο τρόπος που αντιδρούσαν αυτά τα δυο πλάσματα ήταν ωδή, ήταν η ελεγεία της ανθρώπινης ανωτερότητας. Σε ηλικίες που ακόμη το κοινωνικό conditioning δεν τα είχε επηρεάσει, οι σκέψεις τους ήταν πραγματικά reprimand, φώτιζαν τον κόσμο, φώτιζαν και αναδείκνυαν τις άπειρες δυνατότητες της ανθρώπινης διάνοιας.

Right, you look up right again.

You broke your right to be the same like them.
I want them real,
I want them to live their life in peace.
Frost! He seem to hesitate,
My thoughts are black,
Your ones are reprimand.
I want you cool,
I want you to live your life in colors.

Ήρθε και ο Γιώργος μου και με φίλησε.

- “Μπαμπά, μπαμπά ήρθε η μαμά σου λέω” τσίριζε ο Ορέστης.
- “Ορεστάκο κι εγώ το άκουσα και ο Ερμής και μέχρι τη Λάρισα νομίζω” του είπε πειρακτικά.

Το υπόλοιπο απόγευμα κύλησε με παιχνίδια.

- “Πώς πήγε το πρώτο μάθημα;” με ρώτησε ο Γιώργος όταν πια και οι δυο μικροί Ταλιμπάν ροχάλιζαν.
- “Φαίνεται να έχει ενδιαφέρον”.
- “Στο είπα ότι θα σου έκανε καλό”.
- “Το ξέρω απλά δεν θέλω να σε επιβαρύνω να τους έχεις και τους δυο. Είναι ένας ολόκληρος χρόνος μπροστά ακόμη”.
- “Καταρχήν μπορώ. Κατά δεύτερον μου είναι σημαντικό να είσαι καλά. Και αν είσαι εσύ θα είναι και αυτά. Μην αφήνεις τον εαυτό σου στην απ’ έξω. Μόνον κακό μπορεί να κάνει μακροπρόθεσμα”.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος πάντα στήριζε τις επιλογές μου. Κι εγώ τις δικές του. Ακόμη και αυτές στις οποίες διαφωνούσε κι εγώ αντίστοιχα. Η μόνη επιλογή μου που δεν μπορούσε να στηρίξει ήταν το D/s. Η οικογενειακή του “κληρονομιά”, τα όσα υπέφεραν 2 - 3 γενιές προγόνων του λόγω της πολιτικής τους ιδεολογίας, του είχε δημιουργήσει μια αλλεργία σε οποιαδήποτε μορφή εξουσιαστικής σχέσης. Και όσο και αν ήταν πανέξυπνος, με τετράγωνη λογική και πολύ δυνατή αναλυτική σκέψη, αυτό δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει. Το μόνο deal λοιπόν ήταν “αν αποφασίσεις να φύγεις από την κοινή μας ζωή, αν αποφασίσεις να ζήσεις κάπως αλλιώς τη ζωή σου, θέλω να το ξέρω, ρητά και ανοικτά, χωρίς περιστροφές, κατά τα άλλα δεν χρειάζεται να γνωρίζω κάτι”. Το αυτό μου υποσχέθηκε και για τον ίδιο.

Με πήρε αγκαλιά για να κοιμηθούμε. Πάντα, ό,τι και αν είχε συμβεί μέσα στην ημέρα, με έπαιρνε αγκαλιά για να κοιμηθούμε. Με χάιδεψε και ανταπέδωσα. Αν και - τεχνικώς- αυτό που ακολούθησε σαφώς θα το περιέγραφαν περί τα 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι ως σεξ, εγώ απλά το βίωνα όλα αυτά τα χρόνια μαζί του ως μια πολύ ιδιαίτερη και βαθιά αγκαλιά. Γιατί εκτός από παιδί του σινεμά, ήμουν και παιδί του… θείου Όσκαρ:

Everything in this world is about sex.

Except sex.

Sex is about power…

-– ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ –-

 

Κι άλλο, κι άλλο!!!

 

Κάτι μου λέει πως το νήμα θα γεμίσει πολλές σελίδες…

 

Και τότε έπεσε στη Γη ο μετεωρίτης και Γουλιέλμος τέλος!

Τι, όχι;