Πως ορίζουμε το μη προσωποπαγές;

Αυτό που γράφετε είναι μια γενίκευση η οποία παραπέμπει σε έναν κοινωνικό δαρβινισμό, υποθέτοντας πως υπάρχει μια αναλλοίωτη ακλόνητη πραγματικότητα στην οποία καλούμαστε να συμμορφωθούμε.

Συνδέει ανυπόστατα ένα ιδεολόγημα με το M/s.

Αν λειτουργεί για Εσάς, δεν έχω κανένα θέμα. Προσωπικά, έχω τις επιφυλάξεις Μου.

Να Είστε καλά.

 

@Libertine SD δεν καταλαβαίνω από πού προκύπτει η επισήμανσή σας, όσον αφορά στην εργολαβία της "σωτηρίας και επιμόρφωσης των πανταχού βδσμιστών."

Όσον αφορά στην άποψή σας, σαφέστατα και είναι σεβαστή. Θα *μου* επιτρέψετε, παρόλαυτά, να διαφωνήσω (ξανά) ως προς τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε το σημείο της διαφωνίας μας. Λέτε: "Η δική μου παρατήρηση περί κατισχύσεως, που αδιαφορεί για την προθυμία να απαντηθεί με υποταγή, ήταν on the side σχόλιο κι όχι επί της ουσίας." Σεβαστόν. Απλά, αισθάνομαι πως συγχέετε την ανάγκη για υποταγή που έχουν κάποια άτομα, με την "προθυμία να απαντηθεί με υποταγή η κατίσχυση," οι οποίες δεν ταυτίζονται, όπως Κατέδειξε κατά κάποιον τρόπο και Ο @Master Electro-pain εδώ.

 

πρόσφατα, σε άλλο νήμα, συνδέθηκε με το m/s και το βδσμ ένας ιδεασμός στον οποίο όλοι όφειλαν να συμμορφωθούν και να υπακούσουν.

εδώ, σε αυτό το νήμα, δεν έχει εισαχθεί ακόμη κάποιο μοναδικό εκλογικευτικό ιδεολόγημα, παρά μόνον φλύαρες διακηρύξεις, αλλά και περιγραφές και διαπιστώσεις, από ποικίλες προελεύσεις.

 

Αγαπητέ @Iagos, στην εισαγωγή προηγούμενης απάντησής σας, γράψατε πως "εκτιμάτε τον Ελευθεριακό μου λόγο", ωστόσο αυτό που απαντάτε εδώ μου δίνει την εντύπωση πως δεν τον αναγνωρίζετε...

Το "υποταγή ή αφανισμός " ως απάντηση στην επιτυχή κατίσχυση (βλέπε "άσκηση επαρκούς ισχύος) δεν αποτελεί μία γενίκευση, ούτε κάποιο ιδεολόγημα, αλλά το διαχρονικώς συμβαίνον, δια τούτο και δύναται να "αναγνωστεί εντός της πραγματικότητας". Πιθανότατα την ανάγνωση αυτή την είχαν κάνει πολλοί άλλοι πριν από το Μαρκήσιο, ωστόσω στη Σαδική θεώρηση είναι που αναδεικνύεται με τόση σαφήνεια. Και τούτο συμβαίνει, ακριβώς επειδή η κατίσχυση προτάσσεται ως βασική Σαδική πρακτική και το αποτέλεσμά της περιγράφεται σαφώς.

Επ αυτού μάλιστα, υπάρχει παραδοσιακά ένα debate μεταξύ Λιμπερτίνων για το κατά πόσο είναι Σαδικώς ορθότερο το σχήμα:
(α) κατίσχυση - υποταγή ή αφανισμός - κατά προτίμηση αφανισμός ακόμη και όταν αποσπαστεί υποταγή
ή το σχήμα:
(β) κατίσχυση -υποταγή ή αφανισμός - κατά προτίμηση αποδοχή της υποταγής εφόσον αποσπαστεί - εγκατάσταση κυριαρχίας.

Για αυτόν που αντιλαμβάνεται το έργο του Μαρκησίου φιλοσοφικώς (όχι σαν λογοτεχνία), τα όσα σας αναφέρω πιο πάνω αποτελούν γνώση από το αλφαβητάρι του Λιμπερτινισμού.

Σχετικά με την αναφορά σας σε κοινωνικό Δαρβινισμό, θεωρώ ότι δεν είναι καθόλου του παρόντως να κάνουμε αυτή τη συζήτηση, αυτά συζητούνται με άλλη άνεση χρόνου και λόγου κι εκ του σύνεγγυς.

 

Αφανισμός τι είναι;

 

συγνώμη για το off topic αλλά αν ποτέ συμβεί μια τέτοια κουβέντα δια ζώσης, θα ήθελα πολύ να ήμουν κάπου εκεί κοντά και να την παρακολουθούσα... αν και υποπτεύομαι ότι σύντομα θα έκαιγα όσα εγκεφαλικά κύτταρα μου έχουν απομείνει  

 

Αγαπητή μου δεν συγχαίω την "ανάγκη" για υποταγή με την προθυμία να υποταχθούν, ακριβώς επειδή δεν αναγνωρίζω αυτό που ονομάζετε "ανάγκη για υποταγή".

Σε κάποιο πολύ παλιότερο νήμα όπου έγινε αναφορά για "ανάγκη υποταγής" είχα γράψει :
"Ανάγκη έχεις μόνο για τα ακόλουθα: τρόφη, νερό, αέρα, χέσιμο, κατούρημα. Αυτά είναι αναγκαία, καθώς και όσα τα εξασφαλίζουν. Όλα τα άλλα είναι επιθυμίες και ουχί ανάγκες. Συνεπώς, όριο που να διαχωρίζει την επιθυμία σου για υποταγή από την "ανάγκη" σου για υποταγή δεν υπάρχει, γιατί απλούστατα "ανάγκη" για υποταγη δεν υφίσταται... Είναι απλά ένα λεκτικό σχήμα για να δηλωθεί εμφατικά η ΕΠΙΘΥΜΙΑ σου".
Τώρα που το ξαναβλέπω, είχα ξεχάσει να συμπεριλάβω και την ανάγκη για ύπνο...

Η θέση μου δεν έχει αλλάξει εις το παραμικρό έκτοτε, ανάγκη αναγνωρίζω μόνο σε ό,τι απαιτείται για το ζειν, και όχι σε ότι προάγει το ευ ζειν. Συνεπώς, αυτό που ονοματίζετε εδώ και αλλού "ανάγκη" για υποταγή, εγώ το αναγνωρίζω μόνο ως διακαή πόθο ή αλλιώς επιθυμία για υποταγή και συνεπώς, στην επιθυμία για υποταγή αποδίδω την προθυμία να υποταχθούν...

 

Κυριολεκτικώς να καταστεί κάτι αφανές, αόρατο.
Στην καθομιλουμένη, εξάλειψη, εξολόθρευση, ό,τι μπορεί να καταστήσει το υπαρκτό, ανύπαρκτο.
Πρακτικώς, ότι συμβαίνει για παράδειγμα, σε αυτόν που δεν υποτάσσεται σε εκείνον, που του έχει το περίστροφο στον κρόταφο, και ο δεύτερος πατάει τη σκανδάλη ή του υποτάσσεται αλλά ο δεύτερος πατάει ούτως ή άλλως τη σκανδάλη...

 

μια απάντηση που ταιριάζει γάντι στο νήμα Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς

 

Και στο οποίο παρέμεινα θεατής, ακριβώς για να μη επαναλαμβάνω τα χιλιοειπωμένα... Εν προκειμένω, η ροή της κουβέντας με "ανάγκασε" να απαντήσω με τα χιλιοειπωμένα.

 

Μπορεί να μην έχεις ανάγκη και να μη μπορείς να κάνεις αλλιώς, εξαρτάται από το πώς ορίζεις το δεύτερο, μπορεί και το αντίθετο.

Υπάρχει μια απόσταση από το "έχω ανάγκη" ως το "δεν μπορώ να κάνω αλλιώς". Όπως υπάρχει απόσταση από το "το κέντρο ελέγχου μου είναι εκτός μου και έχω ανάγκη κάποιον να μου ασκεί έλεγχο για τον λόγο αυτό" μέχρι το "είμαι ευτυχισμένη όταν ικανοποιώ κάποιον άλλο".

 

υποκειμενική θεώρηση έκαστου