Blue Hotel

@margarita_nikolayevna , @Arioch
ούτε να γκρινιάζουμε λίγο δεν μπορούμε!
Ομποοοοό….
Χρμφφφφγκρρρρρ!!! 

 

@Mystique Απαγορεύεται το γκρινιάζειν, επιβάλλεται το δοξάζειν, μην τα λέμε πάλι.

 

Να, αυτές οι απειλές δε μου αρέσουν!

Σημασία έχει να γκρινιάζεις με στυλ και να μην το καταλαβαίνουν... Ξεκινάμε εντατικά μαθήματα luv  

 

Έλα μνι στη θέση σου... Ο Χάρρυ; Θρησκεία;;; Ευτυχώς δε θα μαλώσουμε ποτέ για γκόμενο    

Ναι, ναι ξέρω, ο Κ δεν είναι γκόμενος

 

Εγώ κιουρία πάλι, βλέπεις. Έχω μαθει ποιος κάνει τη βρωμοδουλειά 

Τετράδιο, τσεκ.
Στυλό,τσεκ.

 

Απλά θρησκεία;;;; Ο Harry είναι ΙΔΕΑ 

 

Μην το ακούσει ο Στέφανος αυτό μόνο  

 

Ένιωθα το μυαλό του να δουλεύει στις 6000 στροφές. Κάτι επεξεργαζόταν. Προφανώς την κατάσταση…

Πρέπει να κατέληξε σε κάποιο – έστω προσωρινά – αποδεκτό για εκείνον αποτέλεσμα – συμπέρασμα γιατί άρχισαν να πέφτουν οι στροφές. Και σιγά σιγά βυθίστηκε στον ύπνο.

Μόλις βεβαιώθηκα ότι μπήκε χωρίς επιστροφή στο βασίλειο του Μορφέα, του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο και μπήκα κι εγώ.

…

Ξύπνησα με το αίσθημα ενός επίμονου βλέμματος πάνω μου. Καθόταν σε μια πολυθρόνα απέναντι από το κρεβάτι και με παρατηρούσε.

- «Θα ήθελες να μοιραστείς κάποια σκέψη μαζί μου;» τον ρώτησα χαμογελαστά αν και ήμουν σίγουρη ότι η απάντηση θα ήταν αρνητική ή έστω έμμεση.
- «Θα γίνει και αυτό. Αλλά όχι τώρα».
- «Να έρθω;» τον ρώτησα.
- «Φυσικά» μου απάντησε.

Πήγα γονατιστή μέχρι εκεί και χώθηκα ανάμεσα στα πόδια του. Βούλιαξε ελαφρώς στην πολυθρόνα και αφέθηκε. Η ροή του μέσα στο στόμα μου ήρθε τόσο φυσικά, σαν ρυάκι. Με τράβηξε επάνω και με πήρε αγκαλιά.

- «Θα πας να ντυθείς και να ετοιμαστείς και ραντεβού σε μισή ώρα στην τραπεζαρία. Δεν θα φύγεις πάλι χωρίς πρωινό, είμαι σαφής νεαρά;»
- «Crystal clear» του απάντησα και κατέβηκα στο δωμάτιό μου.

Πράγματι σε μισή ώρα είχα μαζέψει τα – ελάχιστα ούτως ή άλλως- πράγματά μου, είχα κάνει ντους και ήμουν στην τραπεζαρία. Περίμενε ήδη σε ένα τραπέζι. Πάνω στο τραπέζι υπήρχε ένα ποτήρι πορτοκαλάδα και μια επαγγελματική κάρτα στο πιάτο μου.

- «Αν ψάχνετε διευθυντή για την εταιρεία σας, ακόμη είμαι underqualified» του είπα αστειευόμενη.
- «The deal is not a professional one. But, should you reply with a ‘yes’ it will be a deal» μου απάντησε γλυκά αλλά αυστηρά και συνέχισε «αυτό είναι το τηλέφωνό μου. Και το μέιλ μου. Μπορείς να μου γράψεις όποτε θέλεις και ό,τι θέλεις. Και το ό,τι το εννοώ. Ακόμη, όμως, και να μην μου γράψεις τίποτε άλλο, την πρώτη εβδομάδα του Απριλίου θα περιμένω ένα μήνυμα. Θα λέει αν θα είσαι εδώ εκείνο το Σαββατοκύριακο και αν θες να είμαι κι εγώ εδώ. Αν θες να είμαι, θα είμαι για τα 10 ακόμη που απομένουν μέχρι το τέλος του diploma. Ορίζοντας είναι αυτός. Το μετά θα το συζητήσουμε τότε. Αλλά αυτά τα 10, θα ισχύουν οι χθεσινοί όροι. Και αυτή τη φορά δεν θα περνάς μόνο το βράδυ την πόρτα μου. Δεν θα κλείσεις δωμάτιο ξανά, θα μένεις στο δικό μου. Αν δεν θες, δεν θα με βρεις εδώ, στο υπόσχομαι.»
- «Μάλιστα» είπα.

Σηκωθήκαμε και βάλαμε πρωινό. Μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων ενδιάμεσα. Μέχρι που κοίταξε το ρολόι του.

- «9.35. Πρέπει να φύγεις. Ισχύει ό,τι είπα» μου είπε. «Έχεις κάποια ερώτηση;».
- «Ναι. Ποιος σου έδωσε… ή μάλλον όχι, αναδιατυπώνω, το ποιος δεν με αφορά και γενικά δεν ρωτάω πράγματα που δεν με αφορούν. Την Σονάτα Waldstein την αγόρασες εσύ ή στην έδωσε κάποιος;».
- «Μου την σύστησε ισχυρώς. Γιατί;» μου είπε και μου έκανε νεύμα να σηκωθώ.

Πήρα τα πράγματά μου και κατευθυνθήκαμε στο πάρκινγκ. Περπατήσαμε μέχρι το αυτοκίνητό μου.

- «Ξέρω ότι σου λείπουν κάποια κομμάτια του παζλ. Ξέρω ότι δεν σου αρέσει να σου λείπουν κομμάτια, σε ενοχλεί σε υπέρμετρο βαθμό. Ίσως είναι η ώρα να κάνεις μια κουβέντα με αυτόν που σου… σύστησε ισχυρώς την Σονάτα. Θα κουμπώσουν πολλά κομμάτια» του είπα.

Με κοίταξε έκπληκτος όσο και αν προσπάθησε να μην το δείξει. Με έπιασε από το κεφάλι, με φίλησε στο μέτωπο.

- «Γαμώτο σου μικρή. Να θυμάσαι ότι μπορείς να απορρίψεις τη συμφωνία. Ή να την αποδεχτείς. Αλλά οι όροι δεν είναι negotiable. Και ό,τι και αν γίνει να ξέρεις πως σε ευχαριστώ για αυτό το Σαββατοκύριακο όσο δεν φαντάζεσαι».
- «Κι εγώ» του είπα χαμογελαστή.

Μπήκα στο αυτοκίνητο και έβαλα μπρος.

To cd είχε μείνει στους Doors…

The days are bright and filled with pain

Enclose me in your gentle rain

The time you ran was too insane

We'll meet again, we'll meet again....
-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ--

 

Γύρισα σπίτι και άδειασα τη βαλίτσα μου. Δεν ήταν κανείς σπίτι. Έβγαλα το βιβλίο και πήγα να το αφήσω στο κομοδίνο μου. Στη σελίδα 119, στην οποία δεν είχα φτάσει ακόμα είχε ένα κομμάτι χαρτί το οποίο είχε σφηνώσει ανάμεσα από τις σελίδες για να μην πέσει και χαθεί. Τράβηξα το κομμάτι με το χαρτί που κάλυπτε μια παράγραφο.

Λέει πως, πριν από δώδεκα χρόνια, ο παραμυθάς είχε δική του μία σκλάβα. Αληθινή σκλάβα; Μπορεί ναι, αλλά ίσως και όχι. Δε ζούμε πια άλλωστε στην εποχή της δουλοκτησίας, πάντως σκλάβες υπάρχουν ακόμα και σήμερα και εκείνος είχε την τύχη να ανακαλύψει μία, όχι τυχαία, αλλά ψάχνοντας, όχι στα σκλαβοπάζαρα, αλλά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης του διαδικτύου. Και αφού την ανακάλυψε, την απέκτησε κιόλας. Όχι με τη βία αλλά με την πειθώ, όχι με την εξαγορά αλλά με τη σαγήνευση· οι δομές της μικροεξουσίας οφείλουν να εκσυγχρονίζονται προκειμένου να παραμείνουν αναλλοίωτες.

Στο μυαλό μου ήρθε αμέσως η σκηνή του μασάζ που μου είχε φέρει στο μυαλό την Ευρύκλεια του original Οδυσσέα. Πώς μου το είχε πει;

«Ξέρω ότι σου λείπουν κομμάτια του παζλ. Μίλησε με αυτόν που σου πρότεινε να διαβάσεις τη σονάτα Waldstein και ίσως να βρεις τα κομμάτια που σου λείπουν»

Άνοιξα το laptop και έψαξα τη σονάτα Waldstein και όπως ήταν αναμενόμενο μου έφερε κυρίως βίντεο με διάφορους σολίστες αλλά αναφορές και στο βιβλίο. Δεν έβγαλα κάποια άκρη.

Μην έχοντας τι άλλο να κάνω πήρα το βιβλίο και πήγα στο σαλόνι και συνέχισα να διαβάζω. Πέρασε αρκετή ώρα και άκουσα την πόρτα να ανοίγει. Ήταν η Ζωή.

- «Καλημέρα μπαμπά!» μου είπε χαμογελώντας.
- «Καλημέρα κοριτσάκι μου» της είπα. «Πού ήσουν;»
- «Είχα πάει για καφεδάκι με μια φίλη. Μπα, τι βλέπω, ξεκίνησες το βιβλίο;»
- «Ναι, το ξεκίνησα.»
- «Πώς σου φαίνεται;»
- «Ενδιαφέρον» της απάντησα. «Μέχρι στιγμής βλέπω μια παραλλαγή του boy meets girl αλλά όχι με το συνηθισμένο τρόπο. Κάτι μου λέει ότι δε θα πάει καλά στο τέλος.»
- «Όπως λένε κάποιοι “το ταξίδι ή η Ιθάκη;»
- «Χωρίς Ιθάκη το ταξίδι δεν έχει νόημα.»
- «Και η Ιθάκη χωρίς το ταξίδι αξία» μου απάντησε.
- «Στο ξενοδοχείο κάποιος με ρώτησε που βρήκα το βιβλίο, ήταν σα να του έκανε εντύπωση που το είχα.» της είπα κοιτάζοντάς την έντονα στα μάτια κάνοντας τα δικά της να χαμηλώσουν.

Ενδιαφέρον!

- «Πάω να αλλάξω» μου είπε.
- «Κουβέντα;» τη ρώτησα.

Έφυγε από το σαλόνι χωρίς να απαντήσει. Κάτι μου έκρυβε η μικρή. Πάντα μιλούσαμε ανοιχτά και ποτέ δεν μας είχε κρύψει σχέση της, ούτε καν όταν πειραματίστηκε με μια συμμαθήτριά της. Της Μάρθας της είχε έρθει λίγο απότομο αλλά είχα προλάβει να τη συμμαζέψω πριν πει κάτι που δεν θα μπορούσε μετά να το πάρει πίσω.

- «Είσαι με τα καλά σου;» της είχα πει.
- «Η κόρη μου λεσβία;»
- «Ό,τι γουστάρει και αγαπά και μη το συνεχίζεις Μάρθα, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει. Αν αυτό είναι που προτιμά δεν πέφτει λόγος σε κανέναν μας. Και δεν είναι μόνο κόρη “σου”, είναι και δική μου»
- «Μα…»
- «Μάξις και ξερός, σου είπα μη το συνεχίσεις. Αυτή τη στιγμή δεν είναι η Ζωή που με κάνει να ντρέπομαι, εσύ είσαι.»

Παρόλο που είμαι άνθρωπος με μεγάλη ψυχραιμία ένιωθα μέσα μου ότι άρχισα να φτάνω τα όριά μου. Ευτυχώς η Μάρθα δεν το συνέχισε και μετά το πρώτο της σοκ το ξεπέρασε σχετικά γρήγορα. Η αρχική της αντίδραση όμως ήταν κάτι που δεν μπόρεσα να ξεχάσω… ή να συγχωρήσω. Ένιωσα το γυαλί όχι απλά να ραγίζει αλλά να σπάει. ​

- «Μπαμπά, θες καφέ;» με ρώτησε η Ζωή επαναφέροντάς με στο παρόν.
- «Ναι, φτιάξε μου.» της είπα.
- «Θα φτιάξω γαλλικό» μου είπε.
- «Δε θέλω γαλλικό, ήπια το πρωί στο ξενοδοχείο. Καπουτσίνο θα μου φτιάξεις.»
- «Μάλιστα» μου απάντησε και πήγε στην κουζίνα.

Η καρδιά μου έχασε κάμποσους χτύπους. Το είχα ξανακούσει αυτό το μάλιστα με αυτόν τον τόνο λίγες ώρες νωρίτερα από τη Μαριάνθη. «Μίλησε με αυτόν που σου πρότεινε να διαβάσεις τη σονάτα Waldstein και ίσως να βρεις τα κομμάτια που σου λείπουν». Λίγη ώρα αργότερα ήρθε με τον καφέ μου και μου τον έδωσε.

- «Για κάτσε κάτω» της είπα σε τόνο που δε σήκωνε αντιρρήσεις. Κάθισε απέναντί μου. «Γιατί με ρώτησαν που το βρήκα αυτό το βιβλίο;»
- «Πού θέλεις να ξέρω;» μου απάντησε
- «Ζωή, νομίζω ότι ξέρεις πολύ καλά. Μπορεί να μιλάμε ανοιχτά μεταξύ μας αλλά το εν λόγω βιβλίο δεν είναι από αυτά που η μέση κόρη θα πρότεινε στο μέσο πατέρα της να διαβάσει.»

Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας ήταν πόρνη πολυτελείας και όσα είχαν συμβεί, μεταξύ εμού και της Μαριάνθης, δεν είχαν καμία σχέση με αυτό και τα κομμάτια του παζλ που έχανα ήταν σημεία στη συμπεριφορά της. Ωστόσο η σιγουριά της ότι αυτός που μου είχε προτείνει το βιβλίο θα με βοηθούσε να βρω τα κομμάτια του παζλ που μου έλειπαν με είχε προβληματίσει καθώς αυτός που μου είχε προτείνει το βιβλίο ήταν η ίδια μου η κόρη.

- «Μπαμπά… Ελπίζω να μην ανησύχησες κάνοντας συνειρμό με το κρυφό επάγγελμα της πρωταγωνίστριας και δεν εννοώ το πιάνο» μου είπε η Ζωή κάνοντας τελείως διαφορετικό συνειρμό.
- «Όχι, καμία σχέση» της είπα.

Της διάβασα το απόσπασμα το οποίο είχε σημαδέψει η Μαριάνθη με το χαρτί προσπαθώντας ταυτόχρονα να δω τις αντιδράσεις της Ζωής.

Gotcha!

Την κοίταξα στα μάτια και χαμήλωσε πάλι το βλέμμα της.

- «Ζωή;»

Πήρε βαθιά ανάσα.

- «Ναι… υπάρχουν γυναίκες σαν και αυτή.»
- «Τι εννοείς;»
- «Που θέλουν… που θέλουν να ανήκουν σε κάποιον.»
- «Να ανήκουν; Τι εννοείς να ανήκουν;»
- «Να… να παραδίδονται… εννοώ… να του παραδίδουν τον έλεγχο της ζωής τους… να τον υπηρετούν.»

Μου έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα. Και όμως… είχε δίκιο η Μαριάνθη. Το μυαλό μου αρνούνταν να το χωνέψει αλλά το παζλ άρχισε να συμπληρώνεται. Αυτό εννοούσε με το «Ζήτα μου και θα στο δώσω»;

Αλλά είχε και συνέχεια.

- «Μάλιστα» είπα. «Οκ, και αυτό τι σχέση έχει με το βιβλίο; Ή ακόμα πιο σημαντικό, τι σχέση έχει με σένα;»

Αναστέναξε.

- «Είμαι… είμαι κι εγώ τέτοια γυναίκα.»
- «Ορίστε;» τη ρώτησα γουρλώνοντας τα μάτια μου.
- «Θυμάσαι… θυμάσαι τι σου είχα πει τις προάλλες; Είμαι η αρχετυπική κόρη… ψάχνω κάποιον σαν το μπαμπά μου»
- «Τι σχέση έχει αυτό;» τη ρώτησα. «Τι σχέση έχει αυτό μαζί μου;»
- «Δεν το καταλαβαίνεις μπαμπά ότι το βγάζεις αυτό στις γυναίκες που έχουν αυτή την ανάγκη;»
- «Τι βγάζω; Τι είναι αυτά που λες;»
- «Μπαμπά δε λέω ότι το κάνεις επίτηδες. Είναι ο τρόπος που σκέφτεσαι, ο τρόπος που πράττεις, ο τρόπος που κινείσαι. Μπορεί εσύ να μην το καταλαβαίνεις αλλά… έχεις έναν αέρα… μια αύρα…»
- «Οκ…» είπα αμήχανα.
- «Μπαμπά… δεν ήταν όπως τότε με τη Χριστίνα… δεν είναι… δεν είναι φάση που ψάχνω να ανακαλύψω τον εαυτό μου. Είναι αυτό που είμαι.»
- «Σκλάβα;» τη ρώτησα προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, δεν ήταν εύκολο!
- «Όχι… όχι ακριβώς. Το βιβλίο… το έχει γράψει ένα μέλος ενός φόρουμ… το οποίο έχει ως κεντρικό του θέμα… αυτού του είδους τις σχέσεις.»
- «Μια αναζήτηση που έκανα στο google με το όνομα του βιβλίου δεν έφερε κανένα τέτοιο πράγμα.»
- «Αν βάλεις και τη λέξη BDSM στην αναζήτηση θα σου φέρει άλλα αποτελέσματα.»

Δε μπορούσα να το διαχειριστώ εκείνη τη στιγμή και ευτυχώς οι Θεοί μας λυπήθηκαν καθώς άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η Μάρθα.

- «Απαρτία» είπε.

…

Εκείνο το βράδυ κάναμε το καλύτερο σεξ εδώ και πολύ καιρό με τη Μάρθα. Την πήρα με όλους τους δυνατούς τρόπους. Στο μυαλό μου είχα τη Μαριάνθη ωστόσο η προθυμία που έδειξε η Μάρθα, που γενικά δεν πετάει τη σκούφια της για σοδομισμό, όταν έκοψα την πίπα και την πέταξα μπρούμητα στο κρεββάτι δηλώνοντας τους σκοπούς μου… ήταν ερεθιστικό. Είχα πολύ καιρό να την πάρω από πίσω και την πόνεσα αλλά ήταν η ίδια που με παρακάλεσε να μη σταματήσω και να συνεχίσω. Και όχι μόνο αυτό αλλά το βράδυ πέφτοντας για ύπνο της είπα να με πάρει στο στόμα της και το έκανε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το μόνο που είχε αλλάξει από τις άλλες φορές ήταν ο τρόπος.

«Δεν το καταλαβαίνεις μπαμπά ότι το βγάζεις αυτό στις γυναίκες που έχουν αυτή την ανάγκη;»

Είχε η Μάρθα τέτοια ανάγκη; Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που είχαμε βαλτώσει ερωτικά;

Άνοιξα το laptop και πήγα στο google. Έκανα αναζήτηση το όνομα του βιβλίου προσθέτοντας τη λέξη BDSM. Το πρώτο link είχε τίτλο "Μια πορνογραφική όπερα" και τις λέξεις "Greek BDSM Community". Μπήκα στη σελίδα εκείνη και αποδείχτηκε ότι ήταν web forum.

Άρχισα να διαβάζω...

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

Devouring the twisted "heads" of pleasure  .. More pleaseeee