Το τραγούδι της Βιολέτας

«Τελευταία ευκαιρία. Μετά απ αυτό δεν υπάρχει γυρισμός.
Αν πάρεις το μπλε χάπι, η ιστορία τελειώνει εδώ, ξυπνάς στο κρεβάτι σου και πιστεύεις ότι θες να πιστέψεις.
Αν πάρεις το κόκκινο χάπι, παραμένεις στη Χώρα των Θαυμάτων, και θα σου δείξω πόσο βαθιά φτάνει η λαγότρυπα.
Να θυμάσαι: το μόνο που προσφέρω είναι η αλήθεια. Τίποτα περισσότερο.»

Μορφέας

 

εγώ θα το πω και κράξτε με: τα αποσπάσματα που παραθέτονται σε ένα κείμενο, είτε είναι από βιβλίο είτε είναι στίχοι τραγουδιών, τα διαβάζω διαγώνια... αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει σαφής σκοπός ύπαρξής τους, αλλά στα δικά μου μάτια αποδυναμώνουν τον πρωτόλειο πυρήνα, που είναι το ίδιο το κείμενο...

 

κατά τα λοιπά: Βιολέτα  

 

Οι στίχοι είτε είναι από τραγούδι είτε είναι από ποίημα *είναι* μέρος της ιστορίας και διηγούνται κομμάτι της. Στο τελευταίο απόσπασμα για παράδειγμα το White Rabbit δεν ακούγεται πουθενά, είναι ο συνειρμός που κάνει η Βιολέτα μέσα στο κεφάλι της δωσμένος σε μορφή ποίησης αντί πεζού λόγου. Αργότερα όταν ακούγονται τα Stargazer και July morning οι στίχοι που παρατίθενται είναι αυτοί που επιλέγει να επικεντρωθεί η πρωταγωνίστρια που "διηγείται" στο θεατή την ιστορία με ένα τρόπο που ξεπερνάει το 4th Wall... οι στίχοι είναι αισθήματα που δίνει στον καθένα από εμάς τη δυνατότητα να ερμηνεύσει διαφορετικά, κάτι που δεν μπορεί να γίνει με μια περιγραφή, όσο περίτεχνη και αν είναι.

Just my 0.02$

 

Για σήμερα θα γράψετε 100 φορές το
«Δεν θα διαβάζω διαγώνια τους στίχους» και αύριο με τον κηδεμόνα σας.

 

 

Ένιωσα το χέρι του να ταξιδεύει πάλι στο κορμί μου κάνοντάς με να ανατριχιάσω. Με χάιδευε απαλά στη μέση και τους γλουτούς και μετά στα μπούτια και μετά πάλι πίσω. Του χάιδεψα απαλά το πρόσωπο και γύρισε και μου χαμογέλασε.

- «Σήκω όρθια» μου ζήτησε και απρόθυμα έφυγα από την αγκαλιά του και σηκώθηκα όρθια. Με κοίταξε από την κορυφή μέχρι τα νύχια αλλά παρότι γυμνή στο φως του σαλονιού δεν ένιωσα καθόλου αμηχανία. Σηκώθηκε και ο ίδιος. «Κάτσε στον καναπέ, στα τέσσερα» μου ζήτησε και υπάκουσα. «Χμμ… όχι έτσι» μου είπε. Ήρθε και μου πίεσε την μέση και την πλάτη. «Ψηλά οι ώμοι και οι γλουτοί μου είπε πιέζοντάς μου τη μέση. «Δε θέλω να καμπουριάζεις την πλάτη σου, Βιολέτα.»

Προσπάθησα να κάτσω όπως μου ζήτησε μέχρι που κάποια στιγμή το κατάφερα.

- «Εκεί» μου είπε. «Έτσι θέλω να κάθεσαι.»
- «Μάλιστα» του είπα.
- «Κατέβασε το κεφάλι σου προς τα κάτω. Ψηλά οι ώμοι σου.»

Έκανα αυτό που μου ζήτησε.

- «Ωραία» μου είπε. Ήρθε μπροστά μου και μου σήκωσε το κεφάλι από το πηγούνι κάνοντάς με να τον κοιτάξω. Έφερε ένα δάχτυλο μπροστά στο στόμα μου και το πίεσε. Άνοιξα το στόμα μου και έβαλε μέσα το δάχτυλό του. Δεν ήξερα τι να κάνω, ενστικτωδώς το έγλειψα με τη γλώσσα μου. Μετά μου έβαλε και δεύτερο δάχτυλο μέσα και μετά τρίτο. Δεν καταλάβαινα τι προσπαθούσε να κάνει αλλά είχα υγρανθεί και πάλι.

ΠΑΡΕ ΜΕ… ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΑΡΕ ΜΕ! ΚΑΝΕ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΟΥ!

Τράβηξε το χέρι του από το στόμα μου. Τον κοίταξα στα μάτια, είδα τον πόθο του.

- «Σε θέλω… σε θέλω… πάρε με σε παρακαλώ...» τον παρακάλεσα.
- «Βιολέτα, αυτό θα γίνει όταν κρίνω ότι ήρθε η ώρα. Όταν κρίνω ότι είσαι έτοιμη.»
- «Είμαι!» του είπα με απελπισία.
- «Δε θα το πω άλλη φορά» μου είπε αυστηρά.

Αναστέναξα.

- «Μην κουνηθείς» με διέταξε και έφυγε από το οπτικό μου πεδίο. Ένιωσα το χέρι του στους γλουτούς μου, να τους χαϊδεύει. Πέρασε το χέρι από κάτω μου και βούτηξε απαλά το δάχτυλό του στην υγρασία μου κάνοντάς με να ριγήσω και πάλι.
- «Σε παρακαλώ…» του είπα και τράβηξε απότομα το χέρι του χώνοντάς μου ένα δυνατό χαστούκι στον αριστερό γλουτό.
- «Τι σου είπα πριν λίγο, Βιολέτα;»
- «Συ… συγνώμη» του απάντησα ταραγμένη. Και τότε μου έδωσε και δεύτερο χαστούκι, στο δεξί γλουτό αυτή τη φορά. Δεν τόλμησα να παίξω καν τα βλέφαρά μου. Είχα να φάω ξυλιές στον κώλο από παιδάκι και χωρίς να νιώσω καμία απειλή δε διανοήθηκα καν να κουνηθώ από τη θέση μου.
- «Σήκω και ντύσου» μου είπε.
- «Στέργιο συγνώμη» του είπα με τη διάθεση μου να έχει βουλιάξει και εκεί έπεσε και τρίτη σφαλιάρα στον αριστερό μου γλουτό, ακόμα πιο δυνατή.
- «Βιολέτα σε παρακαλώ μη με κάνεις να επαναλαμβάνομαι» μου είπε.
- «Συ…συγνώμη» του είπα παγωμένη και σηκώθηκα από τον καναπέ. Φόρεσα πρώτα το κιλοτάκι μου και μετά το σουτιέν μου. Έβαλα το φόρεμά μου αλλά όταν πήγα να βάλω τις γόβες μου με έκοψε.
- «Δε σε διώχνω, Βιολέτα» μου είπε απαλά και η ψυχή μου γύρισε στη θέση της.

Τα ποτήρια μας είχαν αδειάσει. Πήγε στο ψυγείο και έφερε την κανάτα με τη Σαγκρία και γέμισε τα ποτήρια και των δύο.

- «Στην υγειά μας» μου είπε τσουγκρίζοντας το ποτήρι.
- «Στην υγειά μας» του απάντησα χαμογελώντας.
- «Βιολέτα, δε θέλω να επαναλαμβάνομαι» μου είπε.
- «Το κατάλαβα» του είπα βγάζοντας τη γλώσσα μου προσπαθώντας να αστειευτώ.
- «Νομίζεις ότι είναι ώρα για χαβαλέ;» με ρώτησε και το ύφος του με έκοψε πάλι τα πόδια.
- «Όχι… Όχι… Σου ζητώ συγνώμη» του είπα χαμηλώνοντας το βλέμμα μου.
- «Δε θέλω να μου ζητάς συγνώμη. Θέλω να μην υπάρχει λόγος να ζητάς συγνώμη. Δεν είσαι παιδάκι.»
- «Έχεις… έχεις δίκιο» του είπα.
- «Βιολέτα εγώ δεν είμαι ούτε Νίκος, ούτε Μιχάλης, ούτε Ηλίας.»
- «Το ξέρω… το ξέρω από τα 16 μου αυτό, Στέργιο.»
- «Το είδος της σχέσης που θέλω δεν έχει ούτε μουτράκια, ούτε μετάνοιες, ούτε μυστικά. Τη δυσαρέσκειά μου θα στην κάνω άμεσα φανερή, όπως και την ευχαρίστησή μου. Το ότι σε πάω σιγά-σιγά δε σημαίνει ότι δεν ξέρω που σε πάω. Το μόνο που μένει να δούμε είναι αν το αντέχεις αυτό που επιθυμώ και φαντασιώνεσαι και η ίδια ότι επιθυμείς.»
- «Τι εννοείς;»
- «Το να ανήκεις είναι το τέρμα, δεν είναι η αρχή. Και δεν είμαστε καν στην αρχή.»
- «Πάλι δεν σε καταλαβαίνω.»
- «Είσαι εδώ μαζί μου. Να στο θέσω γραφικά, τα έχουμε. Δεν είσαι όμως δική μου, ούτε κατά διάνοια. Το είμαι δίπλα του και το είμαι δική του έχουν τεράστια διαφορά μεταξύ τους.»
- «Δεν είμαι το κορίτσι σου;» τον ρώτησα παγωμένη.
- «Είσαι και αυτό σημαίνει το “τα έχουμε”. Ωστόσο το «σου» εδώ δηλώνει τόπο, όχι τρόπο. Είσαι το κορίτσι μου σημαίνει ότι είμαι το αγόρι σου. Το είσαι δική μου σημαίνει ότι είσαι δική μου. Το ανήκω είναι αποκλειστικό, Βιολέτα. Αν ανήκεις σε κάποιον δεν ανήκεις στον εαυτό σου. Δεν μοιράζεσαι το χρόνο σου, δεν είναι δικός σου ο χρόνος να τον μοιραστείς.»
- «Δεν ξέρω αν θα το πήγαινα τόσο μακριά» του απάντησα.
- «Μπορεί. Σου εξήγησα τι σημαίνει το ανήκω.»
- «Τι θα γίνει αν δεν μπορώ να πάω τόσο μακριά;»
- «Τότε δεν μπορείς.»
- «Κι εσύ;»
- «Αυτή τη στιγμή δεν έχω να σου δώσω απάντηση… Βιολέτα, μη κάθεσαι και το σκέφτεσαι και χαλάς τη διάθεσή σου. Αυτή τη στιγμή, αυτό το χρόνο είσαι εδώ μαζί μου. Και μου αρέσει που είσαι εδώ.»

Του χαμογέλασα νιώθοντας αρκετά πιο ανάλαφρη. Μου έκανε νόημα να πάω στην αγκαλιά του και χώθηκα μέσα της γέρνοντας το κεφάλι μου στον ώμο του. Με έσφιξε πάνω του και με χάιδεψε απαλά. Πόσο τον ήθελα εκείνη τη στιγμή.

Γύρεψα το στόμα του και δε μου το αρνήθηκε. Παρόλο που το ξεκίνησα εγώ αφέθηκα στο φιλί του. Το χέρι του κινήθηκε πάνω στο σώμα μου κάνοντάς με να τρέμω από πόθο. Είχε περάσει το χέρι του πάλι μέσα από φόρεμα και σουτιέν και μου μάλαζε με δύναμη το στήθος. Πότε πότε σταμάταγε και μου τσίμπαγε τη ρώγα άλλοτε απαλά άλλοτε δυνατά, μέχρι να πονέσω κάποιες φορές μέχρι να μου κοπεί η ανάσα από τον πόνο.

ΚΙ ΑΛΛΟ… ΚΙ ΑΛΛΟ…

Είχα παραδοθεί στα χάδια του. Τρυφερά ή βίαια έκαναν το κορμί μου να τρέμει και την ψυχή μου να πλημμυρίζει από πόθο.

- «Σε θέλω» του ψιθύρισα.

Κατέβασε το μποξεράκι του και με έσπρωξε βίαια προς το όργανό του. Δεν του έφερα αντίσταση. Αυτή τη φορά όμως εξακολούθησε να με πιέζει παρόλο που τον είχα μέσα στο στόμα μου. Ένιωσα να πνίγομαι αλλά ο Στέργιος συνέχισε να με πιέζει μέχρι που τον πήρα σχεδόν μέχρι το λαιμό. Δάκρυσα και ένιωσα αναγούλα.

- «Αφού με θέλεις θα μ’ έχεις» μου είπε τραβώντας με από τα μαλλιά μέχρι που σχεδόν βγήκε από το στόμα μου. Και μετά με πίεσε και πάλι με δύναμη προς τα κάτω. Ένιωσα το στομάχι μου να γυρίζει. Η μύτη μου είχε βουλώσει και το όργανό του ήταν όλο μέσα στο στόμα μου. Προσπάθησα να πάρω αναπνοή. Τον τράβηξε και πάλι. Πήρα βαθιά ανάσα. Με κράταγε από τα μαλλιά. Τα μάτια μου ήταν δακρυσμένα. «Άλλαξες γνώμη;»
- «Όχι» του είπα κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου. Κατάπια τα σάλια μου. Αυτή τη φορά ήμουν εγώ που τον πήρα στο στόμα μου μέχρι το λαιμό. Τραβήχτηκα απαλά και πήρα ανάσα. Τον κοίταξα χαμογελώντας. «Σε θέλω» του είπα και τον ξαναπήρα μέχρι το λαιμό μέσα. Πνίγηκα και αυτή τη φορά δεν κατάφερα να κόψω το βήχα.
- «Σιγά-σιγά κοριτσάκι μου» μου είπε.

Προσπάθησα και πάλι αλλά δεν τα κατάφερνα καλά και νευρίασα με τον εαυτό μου και μ’ έπιασε απελπισία.

- «Συγνώμη» του κλαψούρισα προσπαθώντας και πάλι. Είχε ερεθιστεί ο λαιμός μου, με το που ξεπερνούσα ένα σημείο με έπιανε βήχας.

Μου σήκωσε το κεφάλι τραβώντας με από τα μαλλιά και με κράτησε ακίνητη. Με το άλλο χέρι του άρχισε να παίζει το όργανό του. Μου έσπρωξε το κεφάλι προς τα κάτω. Τον έβαλε λίγο στο στόμα μου. «Παίξε με τη γλώσσα σου» με διέταξε συνεχίζοντας να παίζει με το άλλο χέρι του. Τράβηξε το χέρι από τα μαλλιά μου και το πέρασε μέσα από φόρεμα και σουτιέν χουφτώνοντας το στήθος μου. Το χέρι του που έπαιζε το όργανό του κάποιες φορές με χτυπούσε στο σαγόνι αλλά ούτε στιγμή δε σταμάτησα να τον γλείφω όπως τον είχα μέσα στο στόμα μου.

Είχα κλείσει τα μάτια μου και είχα συγκεντρωθεί στις ανάσες του και τα βογγητά ηδονής του. Πόσο μου άρεσε που ήμουν εγώ αυτή που το πρόσφερε απόλαυση. Οι ανάσες του έγιναν πιο κοφτές, το στήθος μου ήταν μέσα σε μέγγενη. Μου τσίμπησε πολύ δυνατά τη ρώγα και την τράβηξε, ένιωσα σχεδόν να την ξεριζώνει. Μου κόπηκε η ανάσα από τον πόνο αλλά εκείνη τη στιγμή τράβηξε το χέρι του και μου πίεσε το κεφάλι προς τα κάτω κάνοντας το όργανό του να μπει αρκετά βαθιά στο στόμα μου

- «Χύνω…αααααααχ» άκουσα να μου λέει και πράγματι ένιωσα πάλι το όργανό του να κάνει σπασμούς μέσα στο στόμα μου γεμίζοντάς το με σπέρμα. Κατάπια και πάλι σπέρμα και σάλια και συνέχισα να τον γλείφω και να τον ρουφάω απαλά μέχρι που τον ένιωσα να ζαρώνει. Τραβήχτηκε απαλά.

- «Χρειάζεσαι εξάσκηση» μου είπε.
- «Χρειάζομαι» του απάντησα αναστενάζοντας. «Συγνώμη που στο χάλασα.»
- «Δε μου το χάλασες χαζούλα. Στα μάτια μου μεγαλύτερη σημασία από την τέχνη έχει η προθυμία. Η τέχνη μαθαίνεται κοριτσάκι μου. Προθυμία να υπάρχει.»
- «Από αυτή άλλο τίποτα» του είπα χαμογελώντας του. «Και μόνο… μόνο το πρόσωπό σου μετά… αχ να μπορούσες να δεις το πρόσωπό σου…» του είπα. «Γι’ αυτό το βλέμμα… γι’ αυτό το χαμόγελο…»
- «Σσσσστ» μου είπε κλείνοντάς μου το στόμα.

«…Θα έκανα τα πάντα» ήταν αυτό που με εμπόδισε να του πω.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Μην αγχωνεσαι, εγώ δεν τα διαβάζω ούτε διαγώνια.   Στίχοι χωρίς μουσική δεν μου λένε κάτι, πάντα είναι το μίγμα που με μαγεύει. Να αναβαθμιστεί το site, να βάζουν ηχητικά εμβόλιμα, να πατάω κουμπάκι να παίζει. Σαν τα ηχογραφημένα μηνύματα στο Viber/WhatsApp κλπ.  

 

thumps up for Στέργιος    

 

-Πάμε για μπάνιο;
-Έχω τρία ραντεβού σήμερα, συν το ότι το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να βρεθώ σε μια παραλία με την μισή Αττική.
-Πάμε το βράδυ;
-Δεν είναι κακή ιδέα. Που λες;
-Ανάβυσσο. Να περάσω να σε πάρω;
-Όχι, θα βρεθούμε εκεί. Κατά τις 00:30.
-Οκ, όπως θέλεις. Να ξέρεις όμως ότι τα νερά είναι κρύα το βράδυ. Συνήθως δεν πηγαίνω για μπάνιο βράδυ πριν μπει ο Ιούλιος.
-Σιγά.. κρυώνουν ώ,ρε τα παλληκάρια;

Την επόμενη μέρα:
-Πάμε και σήμερα;
-   

 

Όταν με γύρισε σπίτι εκείνο το βράδυ η καρδιά μου χτυπούσε ακόμα δυνατά. Ήθελα να μιλήσω σε κάποιον αλλά ήταν πολύ αργά για να πάρω τηλέφωνο είτε τη Μαρία είτε την Ειρήνη. Μέσα στη γλυκιά μου ζάλη ξέχασα να γράψω την αναφορά και δεν το θυμήθηκα παρά την επόμενη μέρα, όταν του έστειλα την καλημέρα μου. Και δεν ήμουν καν εγώ που το θυμήθηκα, ο Στέργιος ήταν που μου το υπενθύμισε.

«Καλημέρα Στέργιο, σε λίγο ξεκινάω για τη σχολή» του έγραψα για να πάρω μετά από λίγη ώρα την ξερή απάντηση «Δε μου έστειλες την αναφορά». Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα κατά σειρά ταραχή και θυμό. Ταραχή επειδή ξεχάστηκα και θυμό γιατί δε μου απάντησε καν με μια καλημέρα. «Σου ζητώ συγνώμη αλλά χθες γύρισα αργά.» του έστειλα. «Μη το συνεχίζεις, Βιολέτα» μου απάντησε ξερά και ο θυμός πήγε περίπατο καθώς τα πόδια μου κόπηκαν εκ νέου.

Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν ήταν το ότι γύρισα αργά ο λόγος που δεν έγραψα την αναφορά, ήταν ότι το ξέχασα τελείως, το οποίο με έκανε να νιώσω ακόμα πιο άσχημα.

- «Τι θα γίνει αν δεν μπορώ να πάω τόσο μακριά;»
- «Τότε δεν μπορείς.»

Δε μου είχε πει τι θα γίνει, μόνο ότι εκείνη τη στιγμή δεν είχε απάντηση να μου δώσει. Αυτό δεν ήταν ιδιαίτερα καθησυχαστικό. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του σχεδόν από τότε που τον γνώρισα. Παρά τις σχέσεις που έκανα πάντα στο βάθος του μυαλού και της καρδιάς μου ήταν ο Στέργιος. Εκείνος… ήταν πάντα απόμακρος. Δεν ήθελα ούτε καν να το σκέφτομαι τι θα έκανα αν μου έλεγε να χωρίσουμε. Θα ήταν… θα ήταν τόσο σκληρό. Τρία ολόκληρα χρόνια να είναι ένα άπιαστο, ένα μακρινό όνειρο και τώρα… και τώρα που αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα… να το χάσω… να το χάσω μέσα από τα χέρια μου.

Η μέρα στη σχολή ήταν δύσκολη. Δε μπορούσα να συγκεντρωθώ. Του έστελνα μήνυμα κάθε μία ώρα όπως μου είχε ζητήσει αλλά δεν μου είχε απαντήσει σε κανένα και αν δεν είχα την αναφορά παράδοσης δεν θα ήξερα καν αν τα είχε λάβει.

Το απόγευμα που γύρισα σπίτι δε μιλιόμουν. Ψέλλισα μια δικαιολογία στη μητέρα μου ότι είχα διάβασμα και πήγα και κλείστηκα στο δωμάτιο. Άνοιξα το ραδιόφωνο αλλά το σύμπαν είχε αποφασίσει λες να μου κάνει τη ζωή δύσκολη.

Life is a moment in space
When the dream is gone
It's a lonelier place

Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Φοβόμουν να τον πάρω τηλέφωνο, φοβόμουν να τον ακούσω ψυχρό, φοβόμουν ότι θα μου πει ότι δεν του κάνω, φοβόμουν ότι το όνειρο θα γκρεμιστεί, θα χαθεί, θα σπάσει σα σαπουνόφουσκα στο ανοιξιάτικο αεράκι.

I turn away from the wall
I stumble and fall
But I give you it all

Ήθελα να είμαι δική του. Ήθελα να του δώσω όλο μου τον εαυτό, ψυχή και σώμα. Και τι έκανα; Όχι μόνο ξέχασα να κάνω αυτό που μου ζήτησε, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι κρίμα που είναι αργά και δεν μπορώ να μιλήσω με τις φίλες μου. Και μετά του είπα ψέματα και από πάνω προσπαθώντας να το δικαιολογήσω.

«Μη το συνεχίσεις Βιολέτα» μου είχε γράψει και σχεδόν το άκουγα με τη φωνή του.

We may be oceans away
You feel my love
I hear what you say

Το σύμπαν με κορόιδευε. Είχα πέσει πάνω στο γραφείο μου και έκλαιγα. Δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου για αγόρι, είχα νιώσει οίκτο όταν δύο από τους πρώην μου έβαλαν τα κλάματα όταν τους ζήτησα να χωρίσουμε και με παρακαλούσαν… τι νόημα είχε; Τι νόημα έχει να παρακαλείς να σε δει διαφορετικά ένας άνθρωπος; Τότε είχα θυμώσει… Αλλά… αν μου ζητούσε να χωρίσουμε, αυτό δε θα έκανα; Δεν θα τον παρακαλούσα κλαίγοντας; Γιατί κορόιδευα τον εαυτό μου;

Όσο… όσο ήμουν ερωτευμένη με την εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου ήταν πιο εύκολο. Όταν η εικόνα έγινε παρουσία, όταν τα χείλη του φίλησαν τα δικά μου, όταν χάθηκα μέσα στα μάτια του και μέσα στην αγκαλιά του, τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο έρωτας δεν είναι λιβάδι με λουλούδια αλλά χερσότοπος γεμάτος σκληρά αγκάθια. Χαρά και πόνος. Χαμόγελο και δάκρυ. Μου έλειπε απίστευτα και δεν είχε περάσει καλά-καλά ούτε ένα εικοσιτετράωρο από τότε που τον είδα για τελευταία φορά.

Τρόμος… τρόμος ότι θα με αφήσει. Απελπισία. Προσπαθούσα να μαλώσω τον εαυτό μου ότι δεν έκανα δα και κάτι τόσο τρομερό αλλά ο Στέργιος… ήταν τελείως διαφορετικός. Δεν… δεν μπορούσα να καταλάβω πως ακριβώς σκέφτεται, μόνο τη συντριπτική έλξη που μου ασκούσε. Δεν είμαι θρήσκα αλλά έπιασα τον εαυτό μου να προσεύχεται «Θεέ μου… ας με πατήσει χάμω… αλλά μη με διώξει… Σε παρακαλώ… Μη με διώξει»

Στις 20:00 του έστειλα το μήνυμα μου. Πήρα απάντηση μετά από λίγο και η καρδιά μου έχασε κάμποσους χτύπους.

«Θα σε πάρω σε λίγη ώρα στο τηλέφωνο» μου έγραψε. Αυτό, τίποτε άλλο. Η ψυχή μου πάγωσε και τα κλάματα και τα παρακάλια στο Θεό και στο σύμπαν επέστρεψαν στο πολλαπλάσιο. Ούτε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο. Ούτε καλησπέρα δεν του είπα.

- «Στέργιο μου» του είπα κλαίγοντας.
- «Βιολέτα; Τι συμβαίνει κοριτσάκι μου;»
- «Συγνώμη Στέργιο μου… συγνώμη… συγνώμη» του έλεγα ξανά και ξανά μέσα σε λυγμούς.
- «Ηρέμησε Βιολέτα μου» μου είπε τρυφερά. Με πολύ κόπο συμμάζεψα τον εαυτό μου.
- «Συγνώμη» του είπα ξανά άχρωμα.
- «Για ποιο απ’ όλα;»
- «Γιατί… γιατί… γιατί δεν έκανα αυτό που μου ζήτησες να κάνω κάθε μέρα… και ακόμα χειρότερα… γιατί σου είπα ψέματα προσπαθώντας να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα.»
- «Μάλιστα» μου απάντησε. «Το παρήγορο είναι ότι όχι απλά κατάλαβες τα λάθη σου αλλά και τα αξιολόγησες με τη σωστή σειρά. Make no mistake, θα τιμωρηθείς γι’ αυτό το Σάββατο, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι το μυαλό σου είναι στο σωστό δρόμο.»
- «Ό,τι θες, αρκεί να με συγχωρέσεις. Αρκεί… η τιμωρία μου να μην είναι… να μην είναι…»
- «Να μην είναι τι;» με ρώτησε.
- «Να… να μη με χωρίσεις, Στέργιο» του είπα τρέμοντας.
- «Άμα ήταν να σε χωρίσω, χαζούλα, δε θα σου έλεγα για τιμωρία. Θα σου έλεγα ότι σε χωρίζω και θα μου ήταν αδιάφορο αν κατάλαβες ή όχι το λάθος σου» μου είπε κάνοντάς με να βάλω πάλι τα κλάματα, αυτή τη φορά από ανακούφιση. «Ωστόσο τιμωρία θα υπάρξει, στο είδος της σχέσης που θέλω να έχω μαζί σου η τιμωρία σε παραβατική συμπεριφορά είναι θεμελιώδης.»
- «Μάλιστα, ό,τι χρειαστεί… ό,τι κρίνεις σωστό» του είπα.
- «Θα πονέσει, Βιολέτα» μου είπε.
- «Δε με νοιάζει» του απάντησα. «Μπροστά σε αυτό που… που ένιωθα σήμερα…»
- «Καλώς, εδώ τραβάμε γραμμή. Έχεις διαβάσει;»
- «Προσπάθησα αλλά το μυαλό μου… δεν ήταν εκεί.»
- «Βιολέτα, σε παρακαλώ αυτό να μην ξανασυμβεί.»
- «Όχι… όχι… θα αρχίσω άμεσα να γράφω την αναφορά.»
- «Δεν εννοώ την αναφορά. Εννοώ να αφήσεις το διάβασμα σου στην άκρη. Δεν ξέρω πως, θα πρέπει να βρεις ένα τρόπο να μπορείς να συγκεντρωθείς. Ο έρωτας έχει τα πάνω του και τα κάτω του, δε μπορείς να γίνεσαι δυσλειτουργική στα κάτω σου, δε θα το επιτρέψω. Πάνω και πρώτα απ’ όλα είναι οι σπουδές σου. Είμαι κατανοητός;»
- «Μα… μάλιστα» του ψέλλισα.
- «Θαυμάσια. Λοιπόν, κάνε το διάβασμά σου χωρίς περισπασμούς εκτός από το ωριαίο μήνυμα και πιάσε τις αναφορές *ΜΟΝΟ* όταν τελειώσεις με το διάβασμα. Αν δεις ότι σε πάει παραπάνω το διάβασμα, στείλε μου μήνυμα να το ξέρω.»
- «Ναι… ναι, θα πιάσω αμέσως το διάβασμα» είπα νιώθοντας απίστευτη ανακούφιση. «Πάντως την αναφορά θα τη στείλω ακόμα και αν ξενυχτήσω».
- «Όχι, να μην ξενυχτίσεις. Αν δεις ότι σε πάει μετά τα μεσάνυχτα θα την αφήσεις στην άκρη και θα με πάρεις τηλέφωνο. Και για να είμαι σαφής, τα μεσάνυχτα θα με πάρεις τηλέφωνο είτε έχεις τελειώσει την αναφορά είτε όχι. Κατανοητό;»
- «Ναι, απόλυτα» του είπα.
- «Λοιπόν μικρή, άντε καλό διάβασμα και τα λέμε το βράδυ.»
- «Καλή συνέχεια Στέργιο μου» του είπα και του έστειλα φιλιά στον τηλέφωνο. Γέλασε και το έκλεισε.

Με την καρδιά μου να έχει επιστρέψει στη θέση της έπιασα το διάβασμα και γύρω στις 22:30 είχα τελειώσει και με τις ασκήσεις που είχα για τα αυριανά μαθήματα. Χωρίς χρονοτριβή έπιασα να γράψω την αναφορά μου για τη χθεσινή και τη σημερινή ημέρα. Και είχα πολλά πράγματα να γράψω.

Στο μυαλό μου ακόμα στριφογύριζε η δήλωσή του ότι θα με τιμωρήσει και η διαβεβαίωσή του ότι θα πονέσω. Ενθυμούμενη τα χαστούκια που μου είχε ρίξει στον κώλο χθες το απόγευμα φαντάστηκα ότι θα εννοούσε κάτι ανάλογο αν και ομολογώ ότι περισσότερο είχα φτιαχτεί από τα χαστούκια παρά πονέσει. Ή για να είμαι ακριβής είχα πονέσει και είχα φτιαχτεί. Ή -πάλι- ίσως ήμουν τόσο φτιαγμένη που δεν είχα δώσει σημασία στον πόνο της σφαλιάρας.

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ήθελα με όλη του την ψυχή να με κάνει δική του χθες, να είναι ο Στέργιος ο πρώτος μου. Μπορεί να είμασταν όλες και όλες 5 μέρες μαζί αλλά… τον γνώριζα τρία χρόνια, ήμουν ερωτευμένη μαζί του τρία χρόνια… τον ονειρευόμουν τρία χρόνια. Αν… αν το είχε θελήσει εκείνος χθες θα του είχα δοθεί χωρίς δεύτερη σκέψη. Δηλαδή τι δεύτερη σκέψη και μαλακίες, σχεδόν τον είχα ικετεύσει να με κάνει δική του.

Όλα αυτά τα είχα γράψει στην αναφορά μου. Το μόνο πράγμα που είχα αρχίσει σιγά-σιγά να καταλαβαίνω είναι πως οτιδήποτε και αν ήταν να γίνει ήταν στο δικό του χέρι και μόνο.

I am a woman in love
And I do anything
To get you into my world
And hold you within

Ας είναι. Ό,τι θέλει ο Στέργιος.

Έστειλα στο e-mail του την αναφορά μου και για κάμποση ώρα έψαξα τα CDs μου και τα CD των γονιών μου μήπως βρω πουθενά το woman in love, το απόγευμα ένιωθα το σύμπαν να με ειρωνεύεται αλλά τώρα είχα ανάγκη να το ακούσω.

Τι ωραία θα ήταν να μπορούσες να βρεις στο internet εύκολα όποιο τραγούδι θέλεις και να μπορείς να το ακούσεις. Μη βρίσκοντάς το στα CD βολεύτηκα με το .midi που είχα αλλά ευτυχώς το να βρεις στίχους ήταν πιο εύκολο. Το έβαλα στον υπολογιστή να παίζει και το τραγουδούσα η ίδια ξανά και ξανά. Την πρώτη φορά με πήραν πάλι τα δάκρυα αλλά τη δεύτερη κατάφερα να το τραγουδήσω. Αν και σε καμία περίπτωση δεν είμαι Streisand μου έχουν πει ότι έχω ωραία φωνή.

Πόσο θα ήθελα να το τραγουδήσω στον Στέργιο. Και τότε μου ήρθε η ιδέα! Να πηγαίναμε αν ήθελε και ο ίδιος σε κάποιο καραόκε μπαρ. Πέρα από το γέλιο που θα ρίχναμε θα μου δινόταν η ευκαιρία να του αφιερώσω… να του τραγουδήσω με όλη μου την καρδιά αυτό το τραγούδι. Ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό ότι εκεί που θα πηγαίναμε θα μπορούσε να μην έχει αυτό το τραγούδι.

Τα μεσάνυχτα ακριβώς τον πήρα τηλέφωνο.

- «Καλησπέρα Στέργιο μου»
- «Καλησπέρα μαϊμουδίτσα» μου είπε κάνοντάς με να χαμογελάσω σα χαζό.
- «Σου έστειλα την αναφορά μου και στο ορκίζομαι ότι δε θα το αμελήσω ποτέ-ποτέ ξανά.»
- «Είδα ότι έλαβα το e-mail, δεν την έχω διαβάσει ακόμα. Να υποθέσω τέλειωσες με τα διαβάσματά σου;»
- «Ναι, φυσικά. Όπως μου ζήτησες, πρώτα τέλειωσα με τα μαθήματα και μετά έπιασα να σου γράψω την αναφορά μου.»
- «Μπράβο κοριτσάκι μου» μου είπε.
- «Στέργιο… να σου ζητήσω μια χάρη;»
- «Αν είναι στο χέρι μου ευχαρίστως» μου είπε.
- «Θέλεις… θέλεις να πάμε το Σάββατο για καραόκε;»
- «Καραόκε; Πώς σου ήρθε αυτό;»
- «Θέλω… θέλω να σου κάνω κι εγώ ένα δώρο» του είπα ντροπαλά.
- «Μου εξάπτεις την περιέργεια τώρα… ΟΚ» μου είπε και φάνηκε από τον τόνο που μιλούσε ότι χαμογελούσε. «Οκ, τι ώρα σχολάς αύριο;»
- «Αύριο σχολάω στις 17:00»
- «Ωραία… λοιπόν, στις 21:00 να είσαι έτοιμη, θα περάσω να σε πάρω. Αλήθεια, μέχρι τι ώρα μπορείς να κάτσεις έξω;»
- «Μέχρι τα χαράματα, δεν έχω πρόβλημα. Αρκεί να ξέρουν τι ώρα θα γυρίσω και να τους το πω. Πάντα είμαι συνεπής στις ώρες που τους λέω οπότε ποτέ δεν είχα πρόβλημα. Από τότε που έκλεισα τα 18 έχω αποκτήσει αρκετά μεγαλύτερη ελευθερία.»
- «Ωραία, αύριο θα τους πεις ότι μέχρι τις 03:00 θα έχεις γυρίσει. Το Σάββατο λίγο παραπάνω, ας πούμε στις 04:00»
- «Κανένα πρόβλημα. Θα τους πω ότι θα βγω με συμφοιτητές μου.»
- «Όχι, Βιολέτα. Θα τους πεις την αλήθεια, ότι θα βγεις με το αγόρι σου. Θέλω να τιμάς την εμπιστοσύνη που σου δείχνουν. Δε θέλω να λες ψέματα»
- «Θα τους κάτσει λίγο βαρύ να γυρίσω τόσο αργά αν είμαι με αγόρι.»
- «Τότε θα κάτσεις όσο σου επιτρέψουν. Ζεις στο σπίτι τους το οποίο σημαίνει ότι ζεις με τους κανόνες τους. Θέλω να πεις την αλήθεια.»
- «Εντάξει αγάπη μου» του είπα χωρίς καν να το σκεφτώ.

Εκεί συνειδητοποίησα τι είπα και μαγκώθηκα. Ακολούθησε νεκρική σιγή που έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Κοίταξα το τηλέφωνο, η γραμμή είχε κλείσει. Άσπρισα, μου έκλεισε το τηλέφωνο; Θεέ μου τι έκανα; Πριν ωστόσο προλάβω να απελπιστώ χτύπησε πάλι το τηλέφωνο, ήταν ο Στέργιος.

- «Έλα κοριτσάκι μου, έπεσε η γραμμή. Σου έλεγα ότι θέλω να τους πεις την αλήθεια.»
- «Θα το κάνω Στέργιο μου» του απάντησα ενώ η καρδιά μου είχε φτάσει τους 200 χτύπους. «Θα κάνω αυτό που μου ζήτησες.»
- «Ωραία… ωραία… εγώ θα ψάξω να βρω ένα καραόκε μπαρ, είχα ακούσει από μια συμφοιτήτρια για κάποιο στον Άγιο Στέφανο. Θα ψάξω και θα σου πω.»
- «Σε ευχαριστώ Στέργιο μου» του είπα… πόσο θα ήθελα να μπορούσα να του πω «αγάπη μου»…

Όπως κάθε φορά πριν τον συναντήσω ο χρόνος κυλούσε σε αργή κίνηση. Τα μαθήματα μου φαινόντουσαν ατελείωτα. Ο Στέργιος το μεσημεράκι μου είχε στείλει μήνυμα και μου είχε πει ότι είχε βρει καραόκε μπαρ αλλά άνοιγε στις 23:00 οπότε θα πηγαίναμε πρώτα για ποτάκι κάπου αλλού και θα πηγαίναμε αργότερα εκεί.

Στις 18:30 μπήκα σπίτι αλλά προτού ξεκινήσω να ετοιμαστώ έπρεπε να μιλήσω στους γονείς μου -ή τουλάχιστον- στη μητέρα μου που εκείνη την ώρα ήταν στο σπίτι.

- «Μαμά, το βράδυ θα βγω και θα αργήσω.»
- «Τι ώρα δηλαδή;»
- «Λογικά μέχρι τις 03:00 θα έχω γυρίσει.»
- «Και που θα πας;»
- «Θα πάμε για καραόκε.»
- «Τι είναι αυτό;» με ρώτησε με περιέργεια.
- «Είναι σαν μπαρ αλλά τα τραγούδια που παίζουν τα τραγουδάνε οι θαμώνες αντί για τους κανονικούς τραγουδιστές. Έχει πολύ γέλιο.»
- «Μνήσθητή μου Κύριε. Με συμφοιτητές σου θα πας;»
- «Όχι, με το Στέργιο.»
- «Ποιος είναι ο Στέργιος» με ρώτησε.
- «Το αγόρι μου» της απάντησα. Το πήρε πολύ πιο ψύχραιμα από ότι είχα φοβηθεί.
- «Τουλάχιστον είσαι ειλικρινής. Ποιος είναι Στέργιος;»
- «Θυμάσαι που σου έλεγα όταν διάβαζα πανελλήνιες ότι είχα γνωρίσει ένα μεταπτυχιακό φοιτητή που με βοηθούσε όταν έπεφτα σε δύσκολες ασκήσεις;»
- «Δεν είμαστε με τα καλά μας! Αυτός είναι μεγαλύτερός σου.»
- «Και τι περίμενες ρε συ μαμά, να τα φτιάξω με μικρότερο; Μικρότερη διαφορά έχουμε απ’ όση εσύ με το μπαμπά και δεν είπα ότι θα τον παντρευτώ κιόλας.»
- «Και πότε τα φτιάξατε;»
- «Πριν λίγο καιρό. Όπως καταλαβαίνεις με απέφευγε όταν ήμουν ανήλικη καθώς είχε καταλάβει ότι είχα τσιμπηθεί μαζί του. Εδώ που τα λέμε με απέφευγε ακόμα και αφού ενηλικιώθηκα και πέρασα στο πολυτεχνείο.»
- «Και τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη;»
- «Το γεγονός ότι τελείωσε και το στρατιωτικό του. Όπως και να έχει θέλω να τιμάω την εμπιστοσύνη που μου δείχνετε οπότε δεν ήθελα να σας πω ψέματα ακόμα και αν αυτό σημαίνει περιορισμό της ώρας κυκλοφορίας»
- «Μάλιστα» είπε. «Είσαι ενήλικη, Βιολέτα… Χαίρομαι που μου είπες την αλήθεια. Δεν είναι εδώ ο πατέρας σου αλλά δεν πειράζει. Δεν θα αλλάξει κάτι… ωστόσο σε παρακαλώ στις 03:00 να είσαι πίσω.»
- «Θα είμαι μαμά, στο υπόσχομαι.»

Πήγα να ετοιμαστώ νιώθοντας ανάλαφρη. Στις 20:00 ήρθε και ο μπαμπάς και η μαμά του είπε τα καθέκαστα. Φύσηξε, ξεφύσησε ωστόσο η ετυμηγορία δεν άλλαξε. Βέβαια ακολούθησε μια μίνι ανάκριση στην οποία τους είπα όσα γνώριζα για το Στέργιο. Πως το λένε, τι έχει σπουδάσει, που μένει, πόσο καιρό τον ξέρω… ξετίναγμα κανονικό.

Έστειλα μήνυμα στο Στέργιο και του είπα τα καθέκαστα. Στις 20:55 λίγο πριν κινήσω να κατέβω χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Στέργιος.

- «Θα ανέβω στο σπίτι σου να με δουν οι γονείς σου πριν ξεκινήσουμε… αν φυσικά δεν έχουν πρόβλημα. Ρώτα τους» μου είπε κάνοντας με να ξεροκαταπιώ.
- «Μπαμπά… μαμά…» τους είπε και γύρισαν και με κοίταξαν. «Ο …Στέργιος με ρώτησε να… να σας ρωτήσω… αν μπορεί… αν μπορεί να ανέβει να… να τον δείτε» τους είπα μασώντας τα λόγια μου.
- «Βεβαίως» είπε ο μπαμπάς μου. «Πες στο παιδί να ανέβει».
- «Ναι… Στέργιο; Μπορείς… μπορείς να ανέβεις» του είπα. Ένιωθα τα πόδια μου να τρέμουν. Χτύπησε το κουδούνι και πήγα και άνοιξα. Άνοιξα την πόρτα και ο Στέργιος μου χαμογέλασε. «Πέ… πέρασε μέσα του είπα».

Ο Στέργιος πέρασε με αέρα μέσα. Πήγε στον πατέρα μου και του έδωσε το χέρι. «Χαίρω πολύ κύριε Βαγγέλη, Στέργιος Ελευθερίου»

- «Χαίρω πολύ Στέργιο» του είπε ο πατέρας μου σφίγγοντάς του το χέρι. Μετά ο Στέργιος γύρισε στη μητέρα μου.
- «Χαίρω πολύ κυρία Αλίκη» της είπε. «Χαίρω πολύ» απάντησε με τη σειρά της.
- «Θα είναι μαζί μου όλο το βράδυ όπου θα πάμε στον Άγιο Στέφανο για καραόκε. Θα την φέρω εγώ ο ίδιος μέχρι την πόρτα του σπιτιού το βράδυ την ώρα που της έχετε πει. Θέλω να σας ζητήσω συγνώμη για αυτή την απρόοπτη μικρή εισβολή αλλά ήθελα να γνωρίζετε με ποιον έχει βγει η κόρη σας.»

Ο πατέρας μου και η μητέρα μου είχαν σαστίσει ωστόσο από τις εκφράσεις τους είδα ότι όσο απρόοπτο και αν ήταν δεν τους δυσαρέστησε, το αντίθετο θα έλεγα.

Και τότε ο πατέρας μου έκανε κάτι που δεν το περίμενα ούτε σε πενήντα χρόνια να το κάνει. Προφανώς το έκανε για να διαπιστώσει ο ίδιος τι καπνό φουμάρει ο Στέργιος ωστόσο ειλικρινά δεν το περίμενα και όταν το είπε φοβήθηκα ότι αυτό θα κάνει τον Στέργιο να τρομάξει.

- «Φαίνεσαι καλό παιδί. Τι θα έλεγες την Κυριακή να φάμε μαζί να γνωριστούμε καλύτερα;» του είπε κοιτάζοντάς τον σταθερά στα μάτια.
- «Πολύ ευχαρίστως κύριε Βαγγέλη. Πολύ ευχαρίστως» απάντησε χαμογελώντας και ανταποδίδοντας το βλέμμα.
- «Καλώς» είπε χαμογελώντας ο πατέρας μου. «Καλά να περάσετε και να προσέχετε» είπε.
- «Θα την προσέχω σαν τα μάτια μου, έχετε το λόγο μου» του είπε ο Στέργιος. «Πάμε, Βιολέτα;» μου είπε γυρνώντας προς εμένα που τους κοίταζα με ανοιχτό το στόμα.
- «Ναι… ναι… πάμε» του είπα αμήχανα. Μου έδωσε το χέρι του και τον έπιασα αγκαζέ.
- «Καλή σας νύχτα» είπε στους γονείς μου και ξεκίνησε κάνοντάς με να τον ακολουθήσω. Ο πατέρας μου μας ακολούθησε μέχρι την έξοδο και έκλεισε την πόρτα.
- «Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους» μου είπε ο Στέργιος αλλά δεν είχα τι να απαντήσω, είχα χάσει τη μιλιά μου.

Πήγαμε αρχικά κοντά, στο Μαρούσι σε ένα όμορφο μπαράκι και κάτσαμε μέχρι τις 23:00. Μετά μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ανηφορήσαμε προς τον Άγιο Στέφανο. Βρήκαμε με κάποια δυσκολία το μαγαζί και μπήκαμε μέσα. Είχε αρκετό κόσμο αλλά δεν είχε αρχίσει να τραγουδάει κάποιος και η μουσική που έπαιζε ήταν αυτή του DJ.

Ομολογώ ότι η εμπειρία τελικά ήταν πολύ διασκεδαστική. Κάποιοι είχαν ωραίες φωνές και άλλοι γκάριζαν σαν γάιδαροι που τους τράβηξαν την ουρά. Κέφι πάντως είχε πολύ και ακόμα περισσότερο γέλιο. Αν και εγώ ήμουν που είχα τραβήξει εδώ τον Στέργιο ένιωθα απίστευτο τρακ, δεν έβρισκα καν το θάρρος να πάω να δω αν υπάρχει το τραγούδι που ήθελα να πω. Ήταν ο ίδιος ο Στέργιος που με έκανε να ξεκουνήσω.

- «Τελικά θα μου πεις γιατί ήθελες καραόκε; Δε λέω ωραία είναι, αλλά κάποια -όνομα και μη χωριό- μου έταξε δώρο.»
- «Θέλω να τραγουδήσω ένα τραγούδι για εσένα» του είπα κάνοντάς τον να χαμογελάσει.
- «Δε θα πας να το ζητήσεις;»
- «Θα πάω» του είπα.
- «Δε σε βλέπω να κουνιέσαι.»
- «Αχ… μια κουβέντα είναι αυτή…» είπα ωστόσο ταυτόχρονα σηκώθηκα και πήγα στον DJ. Τον ρώτησα αν έχει το Woman in love. Το είχε. Θα το έβαζε λίγο αργότερα ωστόσο γιατί εκείνη τη στιγμή έπαιζε ελληνικά και το woman in love δεν ταίριαζε.

Τελικά χρειάστηκε να περιμένουμε μία ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μου. Ο DJ μου έκανε νόημα. Ξεροκατάπια και σηκώθηκα και πήγα και στήθηκα μπροστά από το autocue. Έπεσαν οι πρώτες νότες και οι θαμώνες άρχισαν τα σφυρίγματα και τα χειροκροτήματα.

Life is a moment in space
When the dream is gone
It's a lonelier place
…
I am a woman in love
And I do anything
To get you into my world
And hold you within
It's a right I defend
Over and over again
What do I do?
…
No truth is ever a lie
I stumble and fall
But I give you it all
…

Πάντα μου έλεγαν ότι είχα όμορφη φωνή και η αλήθεια είναι ότι είχα πλούσιο βιμπράτο αλλά standing ovation ήταν κάτι που δεν περίμενα σε καμία περίπτωση, μου ήρθε πολύ ξαφνικό. Δάκρυσα βλέποντας έναν-έναν όλους τους θαμώνες να σηκώνονται και να σφυρίζουν εκφράζοντας έντονα επιδοκιμασία και να χειροκροτούν όρθιοι.

Ο Στέργιος με κοιτούσε χαμογελώντας με τρόπο που δεν τον είχα ξαναδεί να κάνει χειροκροτώντας σιγά, όχι σε ένταση αλλά σε ρυθμό. Πήγα και χώθηκα στην αγκαλιά του και τον φίλησα ενώ από πίσω άκουγα ακόμα χειροκροτήματα και σφυρίγματα.

- «Σε ευχαριστώ κορίτσι μου. Ήταν… ήταν υπέροχο. Ήταν πραγματικά υπέροχο, Βιολέτα μου. Σε ευχαριστώ… σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου» μου ψιθύρισε στο αυτί ενώ εγώ είχα χώσει το πρόσωπό μου στο λαιμό του και τον έσφιγγα πάνω μου.

Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε υπέροχα. Ο Στέργιος τραγούδησε το «Μαργαρίτα-Μαργαρώ» και αργότερα και οι δυο μας μαζί το «Είσαι παιδί μου πειρασμός». Ωστόσο εκεί που χάζεψα ήταν όταν μια διπλανή παρέα ήρθαν δύο αγόρια και μου ζήτησαν ντροπαλά αν ξέρω το τραγούδι των τίτλων εισαγωγής του Στρας. Το τραγούδι το ήξερα, λεγόταν Ελισσώ, το είχε τραγουδήσει η Τσαλιγοπούλου και ήταν από τα αγαπημένα μου. Γύρισα και κοίταξα το Στέργιο και εκείνος μου έκανε νεύμα ότι μπορώ να το τραγουδήσω. Στάθηκα και πάλι στο autocue

Παρελθόν και παρόν
στην καρδιά των ουρανών,
σημαδεύουν τη ζωή μας μ’ αστραπές,
μα τα όνειρα που αντέχουν
μες στα στήθια μας να ζουν,
σαν σκυλιά μας κατατρέχουν,
δε γουστάρουν να θαφτούν.
…

Αυτή τη φορά δεν είχε standing ovation αλλά τα χειροκροτήματα και τα σφυρίγματα επιδοκιμασίας ήταν και πάλι δυνατά. Όταν τέλειωσα και κάθισα στο τραπέζι.

Στις 02:30 και με βαριά καρδιά σηκωθήκαμε να φύγουμε ώστε να με γυρίσει σπίτι στην ώρα μου. Είχαμε περάσει υπέροχα και το χαμόγελο δεν έλεγε να σβήσει από τα χείλη του κατά συνέπεια και από τα δικά μου.

- «Τελικά ήταν υπέροχη ιδέα. Να το κάνουμε πιο συχνά αυτό» μου είπε.
- «Σου άρεσε Στέργιο μου; Πραγματικά;»
- «Δε με βλέπεις μωρέ πως χαμογελάω; Φυσικά και μου άρεσε. Αλλά το τραγούδι που μου χάρισες… Θεέ μου, ήσουν υπέροχη. Υπέροχη. Σε ευχαριστώ κοριτσάκι μου… σε ευχαριστώ»

Τον κοιτούσα με λατρεία δακρυσμένη από χαρά. Είχε το χέρι του στο λεβιέ των ταχυτήτων και εγώ του το χάιδευα. Θεέ μου πόσο τον ήθελα… πόσο τον ήθελα… Ήθελα να του πω πόσο τον αγαπάω αλλά φοβόμουν πώς θα το πάρει… μα πάνω απ’ όλα φοβόμουν… φοβόμουν μην είμαι η μόνη. Όμως… όμως ο ίδιος μου είχε πει να μη του κρύβω τίποτα. Προσπάθησα να βρω το θάρρος. Δεν τα κατάφερνα, κάθε φορά που προσπαθούσα να μιλήσω ένας κόμπος μου έδενε τη γλώσσα.

Φτάσαμε κάτω από το σπίτι μου και ακόμα δεν είχα βρει το θάρρος. Πήρα βαθιά ανάσα.

- «Στέργιο…»
- «Βιολέτα…» μου είπε με τον ίδιο τόνο αλλά χαμογελαστά.
- «Θέλω… Μου είπες… μου είπες να μη σου κρύβω τίποτα. Θέλω… θέλω να σου πω κάτι…»
- «Εννοείται κοριτσάκι μου, μπορείς να μου πεις τα πάντα. Πρέπει να μου λες τα πάντα. Πες μου!»
- «Σ’ αγαπάω» του είπα. «Αυτό. Ήθελα να στο πω… Χθες το απόγευμα… όταν κόπηκε η γραμμή… σε είχα πει… μου είχε ξεφύγει… σε είχα πει αγάπη μου. Δεν το άκουσες γιατί είχε κοπεί η γραμμή. Ωστόσο… Μου κόπηκε η χολή. Νόμιζα… νόμιζα ότι το άκουσες και μου το έκλεισες. Δεν… Μετά δεν είχα το θάρρος… Αλλά μου είπες… μου έχεις πει να μη σου κρύβω τίποτα. Σ’ αγαπάω.»

Δεν απάντησε, απλά με κοίταξε χαμογελαστός και με έφερε πάνω του και με φίλησε τρυφερά. Δεν τόλμησα να τον ρωτήσω.

- «Λοιπόν, μαϊμουδίτσα, πήγαινε τώρα να κοιμηθείς και θα τα πούμε αύριο. Την σημερινή αναφορά σου θεωρώ αυτονόητο ότι δεν θα κάτσεις να την κάνεις αυτή τη στιγμή. Θα την κάνεις αύριο μετά το διάβασμά σου. Θα έρθω να σε πάρω γύρω στις 19:00. Θα πάμε πρώτα για καφέ και μετά θα πάμε σπίτι μου.»
- «Αν… αν δε μου το έλεγες θα καθόμουν τώρα να γράψω την αναφορά μου. Στέργιο μου… δε θα το ξανακάνω αυτό…»
- «Θα τα πούμε αύριο αυτά, Βιολέτα. Όσο και αν ήταν υπέροχο το δώρο σου η τιμωρία εξακολουθεί να ισχύει.»
- «Δεν το έκανα γι’ αυτό Στέργιο» του είπα με ξαφνική ανησυχία.
- «Το ξέρω Βιολέτα μου. Διάβασα την αναφορά σου.»
- «Φοβήθηκα πως… αλλά εντάξει, μου είπες ότι το κατάλαβες» του είπα προσπαθώντας να χαμογελάσω. «Μου έχεις πει ότι δε θέλεις να επαναλαμβάνεσαι.»
- «Λοιπόν, πήγαινε για ύπνο τώρα. Τα λέμε αύριο στις 19:00. Δε θα χρειαστεί να ντυθείς εξεζητημένα. Δε θα μείνεις πολλή ώρα με τα ρούχα όταν φτάσουμε σπίτι» μου είπε κάνοντάς με να υγρανθώ απότομα.
- «Μάλιστα» κατόρθωσα να ψελλίσω πριν με πάρει στην αγκαλιά του και με φιλήσει βαθιά και επιθετικά. Μετά βγήκε έξω και με συνόδεψε μέχρι την εξώπορτα.
- «Καληνύχτα Στέργιο μου» του είπα.
- «Καληνύχτα μαϊμουδίτσα» μου είπε χαμογελώντας μου.

Μπήκα στο σπίτι. Τον πατέρα μου τον είχε πάρει ο ύπνος στο σαλόνι μπροστά από την τηλεόραση. Κοίταξα το ρολόι, έλεγε 02:54. Πήγα δίπλα του και τον φίλησα κάνοντάς τον να ξυπνήσει.

- «Μπαμπά, σε πήρε ο ύπνος στον καναπέ» του είπα χαμογελώντας του.
- «Τι… τι ώρα είναι;» με ρώτησε προσπαθώντας να ξυπνήσει.
- «Τρεις παρά πέντε. Μη σε ξαναπάρει ο ύπνος στον καναπέ. Πάω κι εγώ να κοιμηθώ» του είπα.
- «Πώς περάσατε;» με ρώτησε.
- «Πολύ όμορφα. Είχε πολλή πλάκα και να ξέρεις ότι η κόρη σου απέκτησε θαυμαστές!»
- «Θα μας τα πεις αύριο» μου είπε και σηκώθηκε να πάει στο δωμάτιο τους.

Πήγα και άλλαξα. Ξάπλωσα στο κρεββάτι και έβαλα το ραδιοφωνάκι να παίζει αλλά δεν το άκουγα. Μέσα στο κεφάλι μου έπαιζε ξανά και ξανά και ξανά η ίδια στροφή μέχρι που με πήρε ο ύπνος.

I am a woman in love
And I do anything
To get you into my world
And hold you within

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

@Arioch άρχισες το κέντημα  

 

Δε μπορώ με τις ιστορίες σου, γιατί δε λέει να μου φύγει το χαμόγελο από το πρόσωπο.
Έχω και τις καλές μου σήμερα και ήρθε και το κείμενο αυτό να μου φτιάξει κι άλλο το κέφι.