Ποιό θεωρείτε το πιο δυνατό ερωτικό σημείο ?

Η έκφραση του προσώπου!

 

Αυτό του τοίχου    
...

Αντε καλά θα σοβαρευτώ!!

Το σάλιο Του στον τοίχο λοιπόν    

 

Τον βάζεις τιμωρία για να αναλογιστεί τα σφάλματά Του;

 

Είναι θαυματουργή μέθοδος.. Κάποιος φίλος το λέει όχι εγώ   

 

Αν δεν γίνει δουλειά με τον τοίχο, να ξέρεις υπάρχουν και τα βραχάκια. Εδώ και χιλιάδες χρόνια έτσι μαλακώνουν τα χταπόδια.

 

This is some next level s$#t, I don't know about it seems  

 

Η Ρώμη δε χτίστηκε σε μια μέρα. Σγα-σγα μη σου λακίσει.

 

Απόσπασμα από το βιβλίο μου:

Το στόμα της Αφροδίτης: Άγιο Δισκοπότηρο και σπερματοδοχείο, σπηλιά θαλασσινή, όστρακο που μισανοίγει για ν’ αφήσει να λάμψει το μαργαριτάρι των δοντιών της. Το πρώτο πράγμα που προσέχω στην εμφάνιση μιας γυναίκας δεν είναι ούτε το στήθος, ούτε ο κώλος, ούτε το ανάστημα, ούτε το χρώμα των μαλλιών ή των ματιών της, όχι, το πρώτο πράγμα που παρατηρώ επάνω της είναι το στόμα της. Ένα στόμα μου φαινόταν πάντα ως η χρυσή τομή ανάμεσα στον αισθησιασμό, τον ερωτισμό και την πνευματικότητα, μεταξύ του ζωώδους και του εκπολιτισμένου. Αισθησιασμός επειδή με το στόμα ανταλλάσσουμε το φιλί, την πιο πανανθρώπινη έκφραση αγάπης, ερωτισμός επειδή με το στόμα λείχουμε το αγαπημένο σώμα του άλλου, ζωικότητα επειδή από το στόμα καταναλώνουμε την τροφή που μας κρατάει ζωντανούς, αλλά και πνευματικότητα επειδή από το στόμα πάλι εκπορεύεται ο Λόγος που μας εξανθρωπίζει και μας διαφοροποιεί από τα άλαλα ζώα. Στόματα φίλησα πολλά στον μισό αιώνα της ζωής μου, και άκουσα μύρια να μιλούν και ν’ αγορεύουν, σαν της Αφροδίτης όμως κανένα. Κανένα πιο φιλόξενο για το πέος μου, κανένα πιο αχόρταγο και διψασμένο για τις εκκρίσεις μου, κανένα πιο ανταποδοτικό για τα φιλιά μου, κανένα πιο ευπροσήγορο για τα ώτα μου μα και για την ψυχή μου… Ψέματα άκουσα πολλά από τα χείλη της, Splendide Mendax, κακία ουδεμία, τα λόγια της θυμός ποτέ δεν τάραξε, ούτε και οργή καμία και πάντοτε ηχούσαν παρηγορητικά σαν βάλσαμο στην κάθε στεναχώρια, εμψυχωτικά στην κάθε αναποδιά, εγκωμιαστικά και στην παραμικρή επιτυχία. Και τώρα που τη σκέφτομαι το στόμα της νοσταλγώ πιότερο από κάθε τι της άλλο, την πορφύρα των χειλιών του, την χιονάτη λευκότητα της οδοντοστοιχίας του, τη φραουλένια γεύση των φιλιών του, την αίσθηση της ηδονής που μου χάριζε σαν καταβρόχθιζε το πέος μου, τη διέγερση που μου προκαλούσε όταν μου αφηγούνταν με την παιδιάστικη φωνούλα του περιστατικά του έκλυτου βίου της, την αίσθηση της γαλήνης που μου δώριζε κάθε που μου μιλούσε για τη μουσική της…

 

Hmm... Right