Μυρσίνη υμίν

Α όχι. Αν είναι να είμαι Νέα Υόρκη μην με βάλετε στο Harlem! Upper east side, tribeca έστω soho.   Άντε περιμένω να πάνε στα Πόζαρ να δω τι θα κάνουν γιατί έχω κι εγώ μια εμπειρία από τα Λουτρά  . Έχω βαρεθεί να την γράψω, αλλά μπορεί με την μυρσινη να μου έρθει η όρεξη.  

 

me too  

 

Me three  

Το μέρος είναι και γαμώ  

 

Να πλένεστε  

 

Απ' το πολύ νερό καψώσαμε!!!  

 

Κεφάλαιο 8: Το λες και solarium…

Σταμάτησα να τη γαργαλάω για να την αφήσω να πάρει τις ανάσες της. Τα μαλλιά της είχαν χυθεί στο πρόσωπό της. Σκούπισε τα μάτια της που είχαν δακρύσει.

- «Κοίταξέ με» της είπα.

Με κοίταξε χαμογελώντας

- «Και τώρα, πριν σε αρχίσω στο δεύτερο γύρο, το 25+ και θα τα πούμε μετά για το + ήταν μόνο αγοράκια;»
- «Με ρωτήσατε πόσες ζωές κατέστρεψα… που λέει ο λόγος!»
- «Με γυναίκες έχεις πάει;»
- «Ναι αλλά εκεί δεν είχαμε δράματα! Που για να απαντήσω σοβαρά ούτε και με τους 25+ είχαμε δράματα, απλά μου άρεσε πολύ η ατάκα και ήθελα να σας την πω γιατί λατρεύω να σας κάνω να γελάτε.»
- «Με πόσες γυναίκες; Μισό! Πόση ώρα θα σε αφήσω να μετράς;»
- «Βιαζόμαστε; Δε βιαζόμαστε!» μου είπε πονηρά.
- «Αν δεν αρχίσεις να μετράς τώρα ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΤΣΩ!» την απείλησα
- «ΙΙΙΙΙΙ….» είπε και απάντησε μετά από μισό λεπτό «15+» μου απάντησε.
- «Συν πόσο;»
- «Ε, μπορεί να έχω ξεχάσει το ΦΠΑ»
- «Jesus F.C… εγώ στην ηλικία σου ζήτημα είναι να είχα πάει με πέντε»
- «Θα είμαι τρυφερή μαζί σας, σας το υπόσχομαι!»
- «Έχε χάρη που είμαι ευγενής άνθρωπος και δε θα σε δείρω στη μέση του δρόμου!»
- «Και πώς θα γίνω καλύτερος άνθρωπος; Α, να με δείρετε! Να με δείρετε! Η ακόμα καλύτερα να με γαμήσετε και να με δείρετε. Ή να με δείρετε και να με γαμήσετε! Δε θα τα χαλάσουμε στη σειρά!»
- «Το μυαλό σου στο κοκό!» της είπα αλλά η αλήθεια είναι ότι μου σηκώθηκε ελαφρώς.
- «Φωτιά να πέσει να κάψει το διαιτολόγο μου, Βρασίδα μου!»
- «Ρε συ, πολύ τον μελετάς αυτόν. Μπας και είναι στους 25+ και σου έκατσε στραβά;»
- «Η αλήθεια είναι πως όταν τον είχα γνωρίσει τον σκέφτηκα για τη συλλογή μου αλλά από την άλλη δεν ένιωθα και πολύ καλά με τον εαυτό μου και εκεί αποφάσισα να τον χρησιμοποιήσω ως διαιτολόγο.»
- «Δε σου κάθισε;»
- «Όχι, καμία σχέση, αλήθεια σας λέω. Όχι ότι δεν έχω φάει κι εγώ απόρριψη αλλά όχι με το συγκεκριμένο.»
- «Δε βαριέσαι, όλα μέσα στη ζωή είναι.»
- «Και οι μπάμιες στη ζωή είναι αλλά δε σας βλέπω να τις τρώτε!»
- «Τώρα μιλάμε για τις δικές σου πομπές!»
- «Να σας ρωτήσω κάτι;»
- «Δεν το έκανες μόλις τώρα;» της είπα πειράζοντάς την.
- «10 λεπτά στον τοίχο γιατί εγώ σας μιλάω σοβαρά!»
- «Με τιμωρείς;»
- «Όχι, σας πρόλαβα πριν με τιμωρήσετε εσείς»
- «Και νομίζεις ότι ένα δεκάλεπτο θα φτάσει;»
- «Εσείς θα το κρίνετε αυτό, απλά…»
- «Απλά τι;»
- «Δε με έχετε ρωτήσει για τις σχέσεις μου όλο αυτό τον καιρό.»
- «Το γνωρίζω.»
- «Επιτρέπεται να ρωτήσω γιατί;»
- «Επιτρέπεται.»
- «Γιατί;»
- «Δε σου λέω να σκάσεις!»
- «ΙΙΙΙΙ, τέτοιος είστε!» μου είπε σταυρώνοντας τα χέρια και κάνοντας μουτράκια.
- «Είσαι λατρεία» της είπα χαμογελώντας και τα μουτράκια εξαφανίστηκαν και έγιναν χαμόγελο. Την πήρα στην αγκαλιά μου και τη φίλησα.
- «Φεύγουμε κοριτσάρα μου;»
- «Φεύγουμε Βρασιδάρα μου!» μου είπε

Ξεκίνησα, είχαμε ακόμα τουλάχιστον δύο-τρεις ώρες δρόμο.

- «Την πρώτη μου σοβαρή σχέση την έκανα στα 19 με μια συμφοιτήτριά μου. Κράτησε δύο χρόνια αλλά όταν μας πέρασαν οι έρωτες διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε τίποτε άλλο να μας δένει. Μετά γνώρισα μια μεταπτυχιακή, μεγαλύτερή μου κατά 5 χρόνια. Από εκείνη γνώρισα το S/m. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε να φαντασιώνομαι σκληρό σεξ αλλά η φαντασία μου πήγαινε μέχρι χαστούκια. Εκείνη ήταν μαζοχίστρια, ήταν ο κασίδης πάνω στου οποίου το κεφάλι έμαθα. Δεν υπήρχε επιστροφή μετά από αυτό, το έψαχνα σε όλες μου τις σχέσεις. Ψάχνοντας να βρω ομοϊδεάτες γνώρισα το φόρουμ, όπως έχεις διαπιστώσει είμαι αρκετά παλιό μέλος. Γνώρισα διάφορες εκεί αλλά στις αρχές τουλάχιστον ενδιαφερόμουν μόνο για T/b plays και όχι για Κ/υ σχέσεις.»
- «Η Άννα ήταν η πρώτη με την οποία δοκιμάσατε το Κ/υ;»
- «Όχι, δεν ήταν η πρώτη αλλά ήταν η πρώτη με την οποία έκανα μακροχρόνια σχέση. Μιλούσαμε μεταξύ μας αρκετό καιρό, η ίδια δήλωνε vanilla και είχε την περιέργεια και επειδή εγώ ζητούσα συγκεκριμένα πράγματα οι συζητήσεις μας ήταν καθαρά σε φιλικό επίπεδο. Έβλεπα ωστόσο πως την ενδιαφέρει και επειδή είχε αρχίσει να με ενδιαφέρει και μένα το θέμα ξεκινήσαμε σαν παιχνίδι, πχ απλά μικρά tasks, όχι τίποτα τραβηγμένο. Δεν είχαμε γνωριστεί και από κοντά οπότε δεν ξέραμε αν θα υπάρχει χημεία μεταξύ μας σε φυσικό επίπεδο. Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε, κάναμε κλικ ο ένας στον άλλον και βαφτίσαμε εαυτούς Master και slave και όποιον πάρει ο χάρος. Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο χρονικό διάστημα ήταν καλά και εγώ τουλάχιστον ένιωθα γεμάτος. Η Άννα από την άλλη άρχισε να κουράζεται, είχε μεν τις φαντασιώσεις αλλά δεν το είχε πραγματικά ανάγκη. Το λάθος μου ήταν ότι δεν το τερμάτισα εκεί, ερωτευμένος βλέπεις. Το πρόβλημα Μυρσίνη μου είναι ότι σε αυτές τις σχέσεις δεν μπορούν να υπάρξουν συμβιβασμοί και διατήρηση της θέσης. Εννοώ ότι αν δεν σου κάνει εξ αρχής τότε το να συνεχίσεις είναι άσκηση ματαιοπονίας. Γιατί στο τέλος της ημέρας τα χρόνια περνάνε, οι έρωτες περνάνε και αυτό που σου μένει στο τέλος είναι ο συμβιβασμός.»
- «Δεν είναι δυνατόν να τα ξέρετε όλα εξ αρχής, γιατί κατηγορείται τον εαυτό σας;»
- «Γιατί δεν το έκοψα όταν έπρεπε. Από την άλλη βέβαια έχω τη Μυρτώ και την Ευτυχία οπότε πώς θα μπορούσα να πω ότι στο τέλος της ημέρας μετάνιωσα;»
- «Εγώ δε θα μπορούσα να λειτουργήσω χωρίς συναίσθημα» μου είπε.
- «Ούτε εγώ Μυρσίνη αλλά όπως το βλέπω εγώ δεν μπορεί να στηθεί Κ/υ οικοδόμημα πάνω στο συναίσθημα. Αν το μόνο εργαλείο που έχεις είναι σφυρί τότε τείνεις να βλέπεις τα πάντα ως πρόκες. Το συναίσθημα, ο έρωτας, στα δικά μου μάτια μπορεί να είναι στοιχείο αλλά δεν μπορεί να είναι το όλον, ούτε καν σε vanilla. Οι έρωτες περνάνε και μετά τι σου μένει;»
- «Η αγάπη» μου απάντησε.
- «Η αγάπη δεν γεμίζει το κενό δύο ανθρώπων που πέρα από την αρχική τους ερωτική χημεία είναι ασύμβατοι, δεν έχουν να πουν τίποτα ο ένας στον άλλον και το μόνο που τους ενώνει είναι ότι μπορεί να ζουν κάτω από την ίδια στέγη. Πρέπει να έχουν και άλλα κοινά που να τους κρατάνε μαζί.»
- «Έχετε δίκιο» μου είπε. «Μπορεί να γελάτε και να με πειράζετε ότι γνώρισα το BDSM από τις 50 αποχρώσεις ωστόσο ήταν η ευκαιρία να αποκρυσταλλωθεί μέσα μου τι είναι αυτό πραγματικά που με γεμίζει. Μπορεί να με λέτε νυμφομανές γύναιο αλλά σοβαρές σχέσεις έχω κάνει όλες κι όλες τρεις. Κοινό γνώρισμα και των τριών ήταν ότι όταν άρχισα να αισθάνομαι εξάρτηση από τη μεριά των συντρόφων μου ξενέρωνα πολύ γρήγορα και ο λόγος δεν ήταν ότι ένιωθα καταπίεση. Ή, για να είμαι ειλικρινής, κατάλαβα αργότερα ότι δεν ήταν ακριβώς η καταπίεση που είχα κατά νου» μου είπε κλείνοντάς μου συνωμοτικά το μάτι.
- «Μου λες ότι σε καταπιέζω; Μίλα ξεκάθαρα Βίρνα!»
- «Πάντως δεν πάω αυτοβούλως να περάσω την ώρα μου με τη μύτη στον τοίχο δίπλα από το τζάκι!»
- «Αυτοβούλως πας!»
- «Επειδή με στέλνετε!»
- «Κι εσύ πηγαίνεις!»
- «Δε θα μπορούσα να κάνω αλλιώς!»
- «Φυσικά και μπορείς να κάνεις αλλιώς.»
- «Μετά θα με μαυρίζατε και δεν θα ήταν παιχνίδι!»
- «Το εν λόγω solarium είναι εξίσου προαιρετικό!»
- «Όχι μαζί σας.»
- «Άρα;»
- «Άρα Αεκάρα… καταλαβαίνω τι λέτε.»
- «Τι είσαι;»
- «Μπουμπουνοειδής ανθυποσπόρος;»
- «Με ρωτάς;»
- «Ρητορική ήταν η ερώτηση» μου είπε χαμογελώντας με το χαμόγελο της Colgate.
- «Πόσες φορές σε έχω στείλει στον τοίχο, μέχρι στιγμής;»
- «Μία φορά την Κυριακή στο σπίτι σας και μία ώρα όταν φτάσουμε στο ξενοδοχείο.» μου είπε.
- «Και τι έγινε μετά;»
- «Μετά μου ήρθε να ξαναπάω στον τοίχο από μόνη μου.»
- «Τι πιστεύεις ότι θα γίνει σήμερα;»
- «Κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο» μου είπε αναστενάζοντας.
- «Πρέπει να καταλάβεις ότι κάθε ώρα που περνάς στον τοίχο είναι ώρα που τη στερείς από εμένα, Μυρσίνη.»
- «…»
- «Η τιμωρία δεν είναι ευχάριστη ούτε για μένα όταν αυτή δεν γίνεται για παιγνιώδη λόγο.»
- «Τώρα αισθάνομαι άσχημα» μου είπε.
- «Και θα έχεις μία ώρα να το αναλογιστείς αυτό στον τοίχο δίπλα από το τζάκι στο Πόζαρ.»
- «Σας ζητώ συγνώμη» μου είπε.
- «Μυρσίνη, τώρα δε θέλω φατσούλες. Το παρελθόν δεν αλλάζει.»
- «Μάλιστα …Κύριε. Σας παρακαλώ μη θυμώσετε που σας λέω έτσι… όταν με μαλώνετε ή είστε σοβαρός πραγματικά δε μου βγαίνει να σας λέω αλλιώς. Το ξέρω ότι δε θέλετε να παίρνουν τα μυαλά μου αέρα, αλλά ειλικρινά σας το λέω… μερικές φορές δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μου είναι αδύνατο να μη σας πω Κύριε με τον ίδιο τρόπο που μου ήταν αδύνατο να μην πάω στον τοίχο τη φορά που μου το ζητήσατε.»
- «Και ο Βρασίδας τι θα γίνει, κλέφτης;»
- «Όπως λέει και ο …Βρασίδας μου δεν είναι όλες οι ώρες ίδιες.»
- «Σοφός ο Βρασίδας σου»

Δε μου απάντησε απλά μου χαμογέλασε πάλι με το χαμόγελο της Colgate.

- «Λοιπόν, το πρόγραμμα θα έχει ως εξής. Θα πάμε αρχικά στο δωμάτιο να τακτοποιηθούμε αλλά θέλω να ξεκουραστώ πριν πάμε στα λουτρά. Θα πάμε κατά το απογευματάκι, θα κλείσω για μία ώρα αλλά όχι στα δημόσια αλλά στο κλειστό. Μετά λέω να πιούμε ένα καφεδάκι, να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο και το βραδάκι να πάμε στην Όρμα για φαγητό. Το βραδάκι τζακούζι και αύριο το πρωί μετά το πρωινό να πάμε στα ανοιχτά λουτρά και στους καταρράχτες και αν έχουμε όρεξη βόλτα στο ποτάμι.»
- «Μια χαρά και φαντάζομαι ότι την ώρα που εσείς θα ξεκουράζεστε εγώ θα κάνω αριστοκρατικό τον τοίχο!»
- «Σωστά φαντάζεσαι, προσευχή και περισυλλογή.»
- «Ενώ εσείς θα κοιμάστε του καλού καιρού!»
- «Τι να πεις… ας όψεται η κοινωνία που άλλους τους κατεβάζει και άλλους τους ανεβάζει στα τάρταρα κύριε Πετροχείλο μου. Και δες το και θετικά, μετά τη μία ώρα στον τοίχο θα με ξυπνήσεις -αν κοιμάμαι ακόμα- όπως το πρωί.»
- «Πασάς στα Γιάννενα!»
- «Στο Πόζαρ!»
- «Ουφ… ζέστη κάνει» μου είπε.
- «Θα στο κάνω ακόμα καλύτερο. Χέρι μέσα στο μουνάκι και αρχίζεις να παίζεις. Απαγορεύεται να τελειώσεις!»
- «Είστε κακούλης!»
- «Μπράβο, καλά που μου το θύμισες. Άνοιξε το τσαντάκι μου. Θα βρεις δύο clips. Ένα σε κάθε στήθος και καλή διασκέδαση!»
- «Τι θέλω και μιλάω» είπε ανοίγοντας το τσαντάκι και βγάζοντας τα κλιπς.
- «Ναι, βγάλε το σουτιέν σου»
- «Τι, έτσι;»
- «Εμ πως, γιουβέτσι;»

Αναστέναξε αλλά έβγαλε το σουτιέν της μέσα από το φόρεμα που φορούσε.

- «Κατέβασε τις τιράντες, θέλω να έχεις τα στήθη σου γυμνά.»

Με κοίταξε με ανοιχτό το στόμα.

- «Χρειάζεται να το επαναλάβω;»
- «Όχι! Τσακίζομαι!» είπε και κατέβασε το φόρεμα. Μωρέ άστη να τρώγεται με τα ρούχα της, μια χαρά είναι το στήθος της. Έβαλε τα κλιπς στις ρώγες τις και δαγκώθηκε.
- «Και τώρα χεράκι από κάτω και ξεκινάμε.»
- «Στα διόδια τι θα κάνω;»
- «Θα προσφέρεις θέαμα στο CCTV» της είπα.

Τι θα ήταν η ζωή χωρίς αυτά τα μικρά απρόοπτα;

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Κεφάλαιο 9: Αν δεν την κάνω μαύρη να μη με λένε Βρα...

Δύο ώρες αργότερα φτάσαμε στο Πόζαρ. Από τη στιγμή που βγήκαμε από την Εθνική είχα πει στην Μυρσίνη να βγάλει τα μανταλάκια και να ντυθεί. Είχε γίνει πύραυλος και απειλούσε ότι θα με βιάσει στη μέση του δρόμου.

Παρκάραμε μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου. Πήρα το κινητό μπαούλο της Μυρσίνης στο χέρι και παραλίγο να ξεμασχαλιαστώ.

- «Παιδί μου κουβάλησες και το πιάνο μαζί σου;» τη ρώτησα με απορία.
- «Όχι Βρασίδα μου, μόνο ρούχα έχω και μερικά πρόχειρα πραγματάκια.»

Προτίμησα να αποφύγω το εγκεφαλικό εκείνη την ώρα αλλά άμα δεν την έκανα μαύρη σήμερα να μη με λέγαν Βρα… ορίστε, το κόλλησα κι εγώ! Να μη με λένε Μιλτιάδη. Ευτυχώς που το κινητό της μπαούλο είχε και ρόδες, μα τι διάολο, τούβλα είχε βάλει μέσα;

Το δωμάτιο που είχα κλείσει ήταν στον πρώτο όροφο από την άλλη μεριά του αίθριου στο οποίο ήταν η ρεσεψιόν. Μας έδειξε στα γρήγορα το χειρισμό του υδρομασάζ και του κλιματιστικού και τον έστειλα στην ευχή του Θεού. Το δωμάτιο, δηλαδή τι δωμάτιο, η executive suite του ξενοδοχείου ήταν, είχε το μέγεθος μεγάλου δυαριού. Τουαλέτα και ντους αριστερά στην είσοδο της σουίτας, ένα τεράστιο σαλόνι με τζάκι και τζακούζι και ένα εξίσου τεράστιο δωμάτιο με μπαλκόνι.

- «Πάω να ξεραθώ» είπα στη Μυρσίνη. «Εσύ στον τοίχο, φτιάχνεις τα πράγματά σου αργότερα.»
- «Μάααλιστα» μου είπε με παράπονο στη φωνή και πήγε και στάθηκε δίπλα από το τζάκι.

Κάθισα στο κρεββάτι. Το στρώμα ήταν υπέροχο. Ο γενικός κατέβηκε με το που ξάπλωσα. Ξύπνησα με τον πούτσο μου στο στόμα της Μυρσίνης. Κοίταξα το ρολόι, είχαν περάσει δύο ώρες.

- «Βρε συ δε σου είπα να με ξυπνήσεις όταν τελειώσει η τιμωρία σου;»
- «Εσφμχμμ ξπχμμχμχ κδκκφ» μου απάντησε.
- «Δεν ξέρω Αραμαϊκά, σταμάτα και πες μου.»
- «Ήσασταν ξαπλωμένος στο πλάι και ροχαλίζατε του καλού καιρού. Δε μου έκανε καρδιά να σας ξυπνήσω και ας με ξαναστείλετε άλλη μία ώρα στον τοίχο» μου είπε κοιτάζοντάς με σαν κουτάβι και κάνοντάς με να χαμογελάσω. Μετά με ξαναπήρε στο στόμα της συνεχίζοντας απτόητη το έργο της.
- «Μυρσινούλα μου σταμάτα» της είπα και της έκανα νόημα να έρθει και να χωθεί στην αγκαλιά μου.
- «Αγγαλίτσααααααααααα» είπε και χώθηκε στην αγκαλιά μου γέρνοντας το κεφάλι της στο στήθος μου.
- «Λοιπόν, θα τακτοποιήσουμε τα πράγματά μας και θα πάμε να κάνουμε το πρώτο μας λουτρό» της είπα.
- «Τα έχω τακτοποιήσει όλα Βρασίδα μου. Έχω φτιάξει και την τσάντα που θα πάρουμε μαζί μας. Εσείς κοιμόσασταν και η τύχη σας δούλευε» μου είχε παιχνιδιάρικα.
- «Η τύχη μου ή ο άθλιος ανθυποσπόρος που αποφάσισε να δράσει αυτοβούλως;»
- «Αν δεν σας φροντίσω εγώ ποια θα σας φροντίσει; Ε; Ε; Ε;»

Δεν της απάντησα, απλά την φίλησα και ανταπέδωσε με ενθουσιασμό.

- «Θα προσπαθήσουμε στο κλειστό πρώτα. Καθημερινή είναι, δε φαντάζομαι να μη βρούμε. Αν παρ’ ελπίδα δε βρούμε τότε πάμε στα ανοιχτά.»
- «Τα ανοιχτά είναι ωραία με το χιόνι» είπε η Μυρσίνη. «Μία φορά έχω έρθει εδώ, μικρούλα, αλλά ήταν καλοκαίρι.»
- «Βάλε το μαγιό σου κοριτσάκι μου» της είπα και την άφησα και σηκώθηκα κι εγώ. Έβγαλα το μποξεράκι μου και φόρεσα το μαγιό μου.
- «Το μποξεράκι σας βάλτε το στον γκρι σάκο» μου είπε η Μυρσίνη και πράγματι το άνοιξα και το έβαλα μέσα. Γύρισα και την κοίταξα, ήταν τελείως γυμνή και μου έγινε πάλι κάγκελο αλλά έδειξα τη δέουσα αυτοσυγκράτηση και την άφησα να βάλει το μαγιό της. Μετά έβαλε πάλι το φόρεμα από πάνω της και αυτό ήταν, είχε καταφέρει να ετοιμαστεί πιο γρήγορα από εμένα.

Έβαλα τη φόρμα μου, ένα κοντομάνικο t-shirt και το πάνω μέρος της φόρμας μου. Κατεβήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Λίγη ώρα αργότερα ήμασταν στα Λουτρά. Έκανα τον κύκλο και πήγα από την πίσω μεριά και βλέποντας το πάνω πάρκινγκ άδειο συνέχισα προς το κάτω πάρκινγκ το οποίο ήταν εξίσου άδειο, άντε να είχε ένα-δύο αυτοκίνητα. Παρκάραμε και πήγαμε στο κεντρικό κτήριο δίπλα από τα χαμάμ. Το #2 ήταν ελεύθερο και το κλείσαμε για μία ώρα παρά τη σύσταση για μισή ώρα τη φορά.

Κατεβήκαμε στο χαμάμ και κλείδωσα την πόρτα. Πήγαμε στην τελευταία καμπίνα πριν το χαμάμ και βγάλαμε τα ρούχα μας. Δεδομένου ότι είμασταν μόνοι μας δεν χρειαζόταν να φορέσουμε μαγιό οπότε κινήσαμε και οι δύο γυμνοί προς την μικρή εσωτερική πισίνα. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν εδώ, την προηγούμενη φορά είχα πάει στα δημόσια λουτρά. Δεν ήταν ακριβώς πισίνα, ήταν μια μεγάλη γούρνα η οποία ήταν γεμάτη νερό στο ύψος του ενός μέτρου. Το πάτωμα ήταν στρωμένο με πέτρες και πετραδάκια. Πολύ πιθανό το χαμάμ να το είχαν χτίσει γύρω από φυσικές γούρνες γιατί μπαίνοντας μέσα ένιωσα στο πόδι μου το ρεύμα του νερού.

Ήταν καυτό και ήταν υπέροχο. Μπήκα μέσα και σχεδόν έκανα μακροβούτι. Η Μυρσίνη έβαλε μέσα το πόδι της και έβγαλε μια τσιρίδα ευτυχίας.

- «Είναι ζεστόοοοοο» μου είπε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά.
- «Αυτή είναι η ιδέα, κοριτσάρα μου» της είπα. Ξαφνικά άρχισαν να αναδύονται μπουρμπουλήθρες κάτω από το μέρος που καθόμουν και χοροπήδησα όταν άγγιξαν τον κώλο μου. Έβαλα τα γέλια ενώ η Μυρσίνη με κοιτούσε χωρίς να καταλαβαίνει. «Το νερό μου βάζει χέρι» της είπα. Οι μπουρμπουλήθρες ξανάρχισαν και πάλι και το γαργάλημά τους μου έφερε ξανά το γέλιο. «Έλα εδώ» της είπα και την έβαλα να κάτσει στο σημείο που καθόμουν εγώ πριν μερικά δευτερόλεπτα.
- «Αααα» έκανε και τινάχτηκε όταν άρχισαν να βγαίνουν πάλι μπουρμπουλήθρες. Γέλασε και κάθισε γονατιστή με τα πόδια ανοιχτά. «Τι να κάνω η έρμη, αφού δε μου βάζετε χέρι εσείς θα κάτσω να μου βάλει το νερό που δε μου κάνει το δύσκολο» μου είπε βγάζοντας τη γλώσσα και κάνοντάς με να χαμογελάσω.

Την άφησα εκεί και βούτηξα το κεφάλι μου μέσα στο νερό νιώθοντας τη ζέστα του και κάθισα ακίνητος για λίγη ώρα με το κεφάλι μέσα στο νερό. Τραβήχτηκα, πήρα ανάσα και πήγα στην άκρη και κάθισε σε μια βολικά τοποθετημένη πέτρα. Έκανα νόημα στη Μυρσίνη να έρθει προς το μέρος μου και πλατσουρίζοντας ήρθε και κάθισε γονατιστή μπροστά μου.

- «Σου αρέσει, σπόρε;» τη ρώτησα.
- «Είναι υπέροχα Βρασίδα μου» μου είπε. «Σας ευχαριστώ…»
- «Τι με ευχαριστείς βρε χαζούλα;»
- «Που με προσέξατε» μου είπε. «Που μου δώσατε σημασία. Που δεν με πήρατε στην καζούρα όπως οι υπόλοιποι. Που δώσατε το χρόνο σας να σας εξηγήσω την οπτική μου. Ακόμα και αν νομίζατε ότι λέω χαζομάρες ούτε μια στιγμή δεν με περιγελάσατε. Που με βάζετε στη θέση μου. Που με κρατάτε προσγειωμένη. Που λέω ότι θέλω να σας ανοίξω το κεφάλι και μου χαμογελάτε. Που δε μου βάζετε εύκολα. Μα πάνω απ’ όλα που μ’ έχετε δική σας»
- «Αυτό θέλω, Μυρσίνη. Να σε έχω δική μου. Όλη. Ψυχή και σώμα. Δεν είμαστε όμως εκεί όσο και αν ο ενθουσιασμός σου σου λέει το αντίθετο.»
- «Το ξέρω Μιλτιάδη» μου είπε σοβαρή κάνοντας το στόμα μου να ανοίξει. «Μία ώρα αυτό σκεφτόμουν με τη μύτη στον τοίχο δίπλα από το τζάκι. Γιατί δεν σας είπα ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σας; Γιατί φοβήθηκα. Φοβήθηκα όχι μόνο να σας το πω αλλά για το πόσο γρήγορα και πόσο έντονα το νιώθω. Μπορεί… μπορεί να σας φανεί απίστευτο όμως… είμαι ερωτευμένη μαζί σας από το πρώτο βράδυ που σας γνώρισα από κοντά. Δεν είναι ενθουσιασμός. Είμαι πραγματικά ερωτευμένη μαζί σας. Βαθιά. Τρόμαξα. Τρόμαξα από το βάθος και τη δύναμη. Τρόμαξα από την ταχύτητα. Τρόμαξα από αυτό που μου είχατε πει και μου το λέτε ξανά και ξανά, ότι αυτού του είδους η σχέσεις… δεν μπορούν να βασίζονται στον έρωτα. Μετά όμως… έχω ερωτευτεί τρεις φορές. Κανένας και καμία δε μου το έβγαζε αυτό. Όταν… όταν ένιωθα χέρι στο σβέρκο μου η πρώτη μου αντίδραση ήταν να δαγκώσω το χέρι που πάει να το κάνει. Με εσάς… είναι τελείως διαφορετικό. Τελείως. Ακόμα και όταν θυμώνω μαζί σας… το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι “Θεέ μου μη μ’ αφήσει. Κι άλλο. Κι άλλο!”. Και όσο περισσότερο νιώθω το χέρι σας στο σβέρκο μου… όσο περισσότερο με πιέζετε… θα γελάσετε… τόσο πιο πολύ απελευθερωμένη νιώθω. Είναι παράλογο, δεν είναι; Μερικές φορές… νιώθω πως πνίγομαι… μα τρέμω στην ιδέα να πάρετε το χέρι σας από το λαιμό μου. Δεν… δεν είναι προσφορά. Δε σας προσφέρω… Παίρνετε. Ζητάτε και σας δίνω. Και το κάνω με όλη μου την ψυχή. Δεν… δεν σας το είπα… δεν σας το είπα γιατί φοβήθηκα μη νιώσετε εσείς ότι σας πνίγω… γιατί… γιατί φοβήθηκα. Σας ζητώ συγνώμη. Δεν… δεν ξέρω τι άλλο να πω. Μου είπατε… μου είπατε ότι πρέπει να ξεχάσω το “εγώ” μου. Δεν είναι εύκολο. Το ξέρετε… γι’ αυτό μου λέτε σιγά-σιγά. Ένα φόβο έχω… ότι θα σας απογοητεύσω. Ότι… ότι δε θα είμαι ικανή. Ότι θα τραβήξετε το χέρι σας από το λαιμό μου… μα αυτή τη στιγμή… αυτό που μπορώ να σας πω με βεβαιότητα αυτή τη στιγμή είναι πως αν… αν τραβηχτεί αυτό το χέρι από το λαιμό μου δε θα βρω την ανάσα μου… θα τη χάσω… θα τη χάσω τελείως.»
- «Ξέρεις κάτι Μυρσίνη. Μπορεί να έχουμε ακόμα πολύ-πολύ δρόμο αλλά αυτή τη στιγμή το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είμαστε στο σωστό. Πρέπει να μου ανοίγεις την ψυχή σου, πρέπει να μου λες τα πάντα που σε απασχολούν… το ξέρεις… Δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς, δε γίνεται να λειτουργήσει αλλιώς. Αλλά στο τέλος της ημέρας αν καταλήξουμε γεμάτοι, όπως και να είναι αυτή η κατάληξη, ο στόχος του ταξιδιού έχει εκπληρωθεί. Ακόμα και αν οι Ιθάκες φαντάζουν πτωχικές ήταν αυτές που σε έβαλαν στο ταξίδι. Είναι οι Αλεξάνδρειες που αξιωθήκαμε.»

Την έσφιξα πάνω μου και τη φίλησα τρυφερά. Τραβήχτηκα απαλά προς τα πίσω.

- «Όχι ότι είσαι η μόνη ερωτευμένη σε αυτό το δωμάτιο» της είπα. «Ωστόσο έχει μεγάλη σημασία αυτό που θα σου πω… δεν σε θέλω στα πόδια μου επειδή είμαι ερωτευμένος μαζί σου. Σε θέλω στα πόδια μου, τελεία. Αυτό… αυτό μερικές φορές το κάνει πιο δύσκολο. Αν εσύ πρέπει να προσέχεις μία φορά εγώ πρέπει να προσέχω δέκα. Ο έρωτας τυφλώνει. Είναι υπέροχος αλλά είναι και απρόβλεπτος. Σα τη θάλασσα… άλλοτε απατηλά γαλήνια και άλλοτε οργισμένη και τρομαχτική. Είναι υπέροχος αλλά δεν μπορείς να βασιστείς πάνω του. Είναι εφήμερος. Τον τραγουδάμε και τον υμνούμε και τον λαχταράμε και τον ξορκίζουμε. Μα είναι απατηλός, άστατος, εφήμερος…»

Της ζήτησα να έρθει να ξαπλώσει την πλάτη της στο στέρνο μου. Όταν βολευτήκαμε άρχισα να της μαλάζω τα στήθη.

- «Ωχ παναΐα ‘μ» είπε
- «Τι έπαθες μωρέ;»
- «Σκέφτομαι πόση ώρα θα περάσω στον τοίχο αν σας βάλω κάτω και σας βιάσω»
- «Αν με βάλεις κάτω εδώ που είμαστε μάλλον θα με πνίξεις αλλά δες το θετικά, δε θα χρειαστεί να πας στον τοίχο»

Καλύτερα να μην είχε μιλήσει. Πήρα το ένα χέρι μου από το στήθος της και το κατέβασα ανάμεσα στα πόδια της χαϊδεύοντάς την στο μουνάκι. Έβαλα το δάχτυλο μέσα της και άρχισα να την παίζω. Συνέχισα για λίγη ώρα και όταν άρχισε τους στεναγμούς ευχαρίστησης σταμάτησα απότομα.

- «Μα γιατίιιιιιι» μου είπε αλλά το έκοψε τελείως όταν κατάλαβε τι είχα στο νου μου. Την πήγα στην απέναντι μεριά στα σκαλάκια και την έβαλα να σκύψει. Την έπαιξα για λίγη ώρα ώστε το μουνάκι της να λιπανθεί και πάλι και όταν το έκανα τα δάχτυλά μου τα ακολούθησε ο πούτσος μου κάνοντάς την να στενάξει.
- «Μήπως προτιμάς το δάχτυλο;» τη ρώτησα ενώ μπαινόβγαινα μέσα της.
- «Όχιιιιιιιιιιιιι» είπε με μια δόση πανικού καθώς με είχε ικανό να της κάνω τέτοιο χουνέρι. Έτσι, να σφίγγουν λίγο οι κώλοι!

Όταν την έπαιρνα κανονικά χρησιμοποιούσα πάντα προφυλακτικό οπότε η αίσθηση μέσα της χωρίς αυτό ήταν… Κρατώντας την από τη μέση επιτάχυνα τις κινήσεις μου τις οποίες έκοβα όταν ένιωθα ότι πλησιάζει το τέλος. Η Μυρσίνη δεν είχε τέτοιους περιορισμούς και πρέπει να τέλειωσε δυο-τρεις φορές μέχρι να φτάσω κι εγώ στο σημείο της μη επιστροφής.

Τραβήχτηκα και τη διέταξα να γυρίσει. Άρχισα να τον παίζω και όταν γύρισε τον έχωσα μέσα στο στόμα της και επειδή ήμουν στο τέλος δε χρειάστηκε και πολύ. Το κάρφωσα σχεδόν μέχρι το λαιμό της, σχεδόν την έπνιξα, και τέλειωσα με σπασμούς. Η αλήθεια είναι ότι δάκρυσε αλλά κατάφερε να μην πνιγεί καταπίνοντας τις ριπές μου και ομολογώ ότι ήταν αξιοσημείωτα μεγάλη ποσότητα, after all το πρωί είχα τελειώσει εις διπλούν.

Όπως πάντα όταν τελείωσε κάνοντάς τον σχεδόν να γυαλίσει φίλησε το κεφαλάκι και με κοίταξε και μου χαμογέλασε με αυτό το υπέροχο, μοναδικό χαμόγελο… Δεν ξέρω… μπορεί να αδικώ τις vanilla που δεν έχω γνωρίσει αλλά αυτό το χαμόγελο το έχω δει μόνο σε υποτακτικές.

Με ένα χαμόγελο μου έλεγε χίλιες λέξεις, δέκα χιλιάδες λέξεις…

Μα πάνω απ' όλα μου έλεγε «Σ’ ευχαριστώ».

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΟΠΟΤΕ ΔΕ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!)

 

Δεν της βάζει εύκολα λέει το Μυρσινακι, που την έχεις στα πούπουλα.
Φωτιά θα πέσει να μας κάψει!

 

 

Σε αυτή την ιστορία έχω επιλέξει τον ανάλαφρο τόνο γιατί την είχα ξεκινήσει ως αντίβαρο στην Ευδοκία καθώς η διάθεσή μου επηρεάζεται από αυτά που γράφω, όσο και αν φαίνεται κουλό ή περίεργο. Τα όποια δύσκολα έχουν επίτηδες αφεθεί έξω από τη διήγηση.

 

Στοργή, αγάπη, Προδέρμ και Λουτρά Πόζαρ.
Μόνο φωτιά;

 

Αν θέλετε δράμα, σε άλλες ιστορίες. Για το Μυρσινάκι μόνο αυτό: