Blue Hotel

Ένα βιβλίο μέσα σε ένα άλλο βιβλίο, μία ιστορία μέσα σε μία άλλη ιστορία… Εγκιβωτισμός λέγεται και δεν είναι ασυνήθιστο εύρημα στην λογοτεχνία. Όταν όμως το βιβλίο στο οποίο γίνονται οι αναφορές και παίζει κάποιο ρόλο στην πλοκή, είναι το δικό σου, τότε αισθάνεσαι να σου επιφυλάσσεται η ύψιστη τιμή, σαν να σου απονέμεται ένα παράσημο.

Παίδες, δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω.

Ανυπομονώ να διαβάσω τη συνέχεια. Είναι πολύ έξυπνη η ιδέα της εναλλαγής των αφηγητών και την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα το γεγονός ότι το γυναικείο μέρος το διηγείται γυναίκα και το αντρικό ένας άντρας. Οι δύο διακριτές φωνές με το ξεχωριστό στυλ η καθεμία δίνουν στο κείμενο μία συναρπαστική πολυφωνία. Ελπίζω μόνο, για να αστειευτώ και λίγο, ο Οδυσσέας να μυηθεί στα μυστικά του BDSM από κάποιο άλλο εγχειρίδιο, οι δικές μου εμπειρίες αποτελούν περισσότερο παράδειγμα προς αποφυγή παρά προς μίμηση και ο άνθρωπος θα ξεχάσει και αυτά που ήξερε.

 

Μετά το "εν ανθρώποις Ευδοκία" θα έλεγα ότι είμαι πολύ κοντά στο να γίνει το επόμενο αγαπημένο μου νήμα.

@Arioch και @margarita_nikolayevna είναι πραγματικά υπέροχα τα κείμενα σας!  

 

Όταν τα λόγια αυτά προέρχονται από έναν άνθρωπο του διαμετρήματος σας, το "ευχαριστώ" είναι λίγο.
Ένα χαμόγελο και μετά σιωπή, αυτό που ταιριάζει.
Η τιμή είναι δική μας.
Με όλο μου το σεβασμό!

 

Το Viber βούιξε…

Άλλο ένα ερέθισμα στον ατελείωτο θόρυβο του εργασιακού περιβάλλοντος. Με ενόχλησε.

Ήταν ο Νίκος. Χαμογέλασα. Όχι με το μήνυμά του. Αλλά με την απόκρισή μου σε αυτό. Been there before, walked this road. Να βρεθούμε… λέει. Ξεμπέρδεψα με ένα ευγενικό αλλά γρήγορο postpone στις Καλένδες…

… you trick your lovers

that you're wicked and divine

you may be a sinner

but your innocence is Mine…

Την πρώτη φορά που διέβην την πόρτα δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Χοροπηδούσα σε λιβάδια αβάσταχτης αλαφρότητας του είναι, της ακόρεστης επιθυμίας μου και της μαύρης θάλασσας μέσα μου. Και γνώρισα εκείνον τον Πρώτο, και όλα έγιναν, ήρθαν φυσικά σαν το ποτάμι που κυλάει στην διαδρομή που έχει λαξεύσει στη γη με τα χρόνια. Στην πορεία ένιωσα τα κρακ, έκανα ρηγματώσεις και μπήκε φως μέσα μου. Ή βγήκε από μέσα μου;

Την δεύτερη φορά γνώρισα Εκείνον. Παρ’ ότι ήξερα, παρ’ ότι είχα μαζέψει την τέφρα από το… μυστικό χρόνο του ηφαιστείου του Αίμου, βρέθηκα πάλι εκεί. Μιλούσαμε, Του μιλούσα, Του μιλούσα για καιρό όπως θα μιλούσα στον εαυτό μου σε έναν ιδιότυπο καθρέφτη που έκανε τα λόγια πληροφορία μεγαλύτερη από αυτή που νόμιζα ότι εξέπεμπα. Δεν είχα καμία προσδοκία. Δεν περίμενα τίποτα. Απλά βγήκαμε για ένα καφέ να γνωριστούμε. Και βρέθηκα εκεί. Ένιωσα το κρακ, διαλύθηκα εις τα εξ ων συνετέθην και αναδομήθηκα χαλίκι το χαλίκι. Και είχα πει αυτό θα είναι. Ακόμη το λέω.

Και τώρα;

Το μόνο που δεν εντόπισα την δεύτερη φορά ήταν εκείνο το αίσθημα. Εκείνη η προσήλωση προς Εκείνον, όπως η βελόνα που κολλάει στο Βορρά όπου και να στρέψεις την πυξίδα, εκείνο το συρματόπλεγμα που τόσο χαρούμενα έπλεξα και πάλι γύρω μου, χωρίς να μου το ζητήσει κανείς, ούτε Εκείνος ποτέ, γιατί ήμουν μια γη που δεν θα την πατούσε κανείς, εκείνη η αφιέρωση, το σετάρισμα του εαυτού μου προς Αυτόν, η επιθυμία να μην με ακουμπάει άλλος άνθρωπος ούτε καν στο δρόμο. Άσκοπη θυσία, θα πει κάποιος, δεν στο ζήτησε ποτέ κανείς, ούτε ο Πρώτος, ούτε Εκείνος. Αναπόφευκτο κοσμικό επιφαινόμενο θα πω εγώ. Είναι σαν να λες στο δορυφόρο να μην «θυσιάζεται» μπαίνοντας στην τροχιά του πλανήτη του, μα τι νόημα έχει να του το πεις αυτό;

Και τώρα; Τρίτη φορά; 15 χρόνια μετά την πρώτη και 10 μετά τη δεύτερη, δεν είχα χάσει ούτε ίχνος της ανάμνησης του πώς ήταν το… σήμα.

… don't treat me like a God

treat me like a dog

i'll come home to You, to You

to Υou …

Με ψάχνουν, με ρωτάνε, μου ζητάνε τη γνώμη μου, τη συμβουλή μου, τη συνεισφορά μου. Προϊσταμένη… Και το πιο αστείο από όλα είναι ότι πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους νομίζουν ότι όντως τους έχω τη λύση, ότι έχω τη γνώση, την εποπτεία.

Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η ώρα του. Το ήξερα. Και σίγουρα το ήξερε και ο Οδυσσέας.

Ανοίγω το Gmail.

Mail subject: (Wannabe) leader needs leading…

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

«When it is all finished, you will discover it was never random.»

 

Το διάβασμα κράτησε σχεδόν μία εβδομάδα, κάθε μέρα αφιέρωνα τουλάχιστον ένα δίωρο διαβάσματος. Κάποια από αυτά που διάβαζα μου έκαναν κλικ, κάποια με ανατρίχιαζαν, κάποια με καύλωναν και κάποια μου γύριζαν τα άντερα. Η συμπεριφορά της Μαριάνθης, τουλάχιστον το κομμάτι που γνώριζα, ταίριαζε με αυτό που διάβαζα για τις "υποτακτικές" και τις "σκλάβες". Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καταλάβει ακριβώς ποια είναι η διαφορά της υποτακτικής από τη σκλάβα ή του κυριαρχικού από τον αφέντη αλλά το είχα αφήσει προς το παρόν στην άκρη. Γράφτηκα μέλος ώστε να μπορώ τουλάχιστον να καταλάβω ποιος δηλώνει τι. Προβληματίστηκα λίγο στην αρχή σχετικά με το τι θα δηλώσω στο status ωστόσο επειδή δεν ήταν και κάτι που εκείνη τη στιγμή με απασχολούσε ιδιαίτερα έβαλα "Vanilla". Άρχισα να διαβάζω posts από "υποτακτικές" και "σκλάβες" προσπαθώντας να πάρω μια γενική ιδέα του πώς σκέφτονταν.

Ομολογώ ότι μπερδεύτηκα, δεν υπήρχε κάποιο γενικό consensus, όχι σε επίπεδο όρων αλλά στο πως ερμηνεύει κανείς τους όρους. Διάβαζα για παράδειγμα την κατίσχυση και φέρνοντας στο μυαλό μου την εμπειρία μου με τη Μαριάνθη, ακόμα και αν ήταν υποτακτική ή σκλάβα, εγώ τουλάχιστον δεν είχα καταλάβει που υπήρξε αυτή η πλήρης επικράτηση αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο είχε συμβεί. Έλεγαν και ξαναέλεγαν ότι η υποταγή δεν είναι προσφορά και με την κυριολεκτική ερμηνεία της λέξης δεν είναι. Όπως το καταλαβαίνω εγώ η υποταγή είναι αντίδραση αλλά το μυαλό μου δεν μπορούσε να χωνέψει πώς είναι δυνατόν ο οποιοσδήποτε να επιθυμεί να του κάτσει κάποιος στο σβέρκο ή ακόμα περισσότερο να αιτείται να του κάτσει κάποιος στο σβέρκο.

Από την άλλη τουλάχιστον σε σεξουαλικό επίπεδο η ιδέα του να κάτσω στο σβέρκο κάποιας με καύλωνε. Βέβαια αυτό με τη σειρά του γεννούσε άλλο πρόβλημα, η ίδια η ιδέα της πλήρους παράδοσης με τρόμαζε. Ομολογώ ότι η 30-χρονη εμπειρία μου σε διαχείριση ανθρώπων με είχε κάνει πολύ κυνικό και από αυτή την managerial οπτική σχεδόν όλα όσα έβλεπα ήταν λάθος.

Ήταν όμως; Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι projects και προθεσμίες και KPIs αν και αδυνατούσα να συλλάβω πως είναι δυνατόν να βάζεις ένα στόχο χωρίς προθεσμία και χωρίς KPI, καθώς αυτό στο δικό μου κόσμο λέγεται "ευχή". Ή ίσως πάλι οι στόχοι και οι προθεσμίες να ήταν διαφορετικής φύσεως αλλά λειτουργούσαν με την ίδιο φιλοσοφία: κατά κάποιο τρόπο έβαζες στόχο και τον παρακολουθούσες επεμβαίνοντας εκεί που πρέπει.

Δεν ξέρω.

Άλλωστε είχα δει μία μεριά της Μαριάνθης. Βλέποντας πως κινείται και πως συμπεριφέρεται η Ζωή ούτε σε εκατό αιώνες δεν θα είχα μαντέψει ότι είναι υποτακτική αν δεν μου το είχε πει η ίδια. Το διάβασμα του φόρουμ δε με βοήθησε καθόλου εδώ, από τη μία σκεφτόμουν πόσα πράγματα με καυλώνουν και μετά σκεφτόμουν αυτό να το κάνει κάποιος στην κόρη μου και μου ανέβαινε η πίεση.

Από την άλλη όταν μας είχε πει ότι είναι με τη Χριστίνα εγώ ήμουν εκείνος που είχε εξοργιστεί με την αρχική αντίδραση της μητέρας της. Υποκρισία του κερατά, το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια. Η Ζωή είναι ένας εξαιρετικά ευφυής άνθρωπος και η μέχρι τώρα πορεία της είχε δείξει ότι ξέρει τι θέλει και ότι δε φοβάται να δοκιμάσει ό,τι δεν είναι σίγουρη. Αν αυτό ήθελε από έναν άνδρα εμένα τι λόγος μου έπεφτε; Εννοώ ως γονιός το μόνο που με ενδιέφερε ήταν το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο και γεμάτο.

Η διαφορά της θεωρίας από την πράξη είναι μικρή στη θεωρία αλλά μεγάλη στην πράξη. Με πείραζε ή όχι, θα έπρεπε να το αποδεχτώ και θα έπρεπε να πάψω να το σκέφτομαι σε σχέση τουλάχιστον με τα δικά μου θέλω. Το πως θα γινόταν αυτό ήταν μια άλλη συζήτηση που θα έπρεπε να κάνω με τον εαυτό μου.

Αναστέναξα.

Δύο εβδομάδες μετά η όποια σπίθα είχε ανάψει πρόσκαιρα με τη Μάρθα είχε σβήσει και δεν ήταν από τη μεριά μου. Τελικά δεν ήταν "τόσο απλό", δε φτάνει να το ζητάς πρέπει και ο άλλος να είναι διατεθειμένος να στο δώσει. Εκεί ήταν που το όλο κομμάτι αυτού που στο φόρουμ έλεγαν ανταλλαγή ισχύος με προβλημάτιζε. Αν ο άλλος σου δίνει επειδή θέλει να σου δώσει τότε κατά πόσο πραγματικά είσαι εσύ αυτός που το παίρνει και όχι η άλλη η εκείνη στο δίνει; Τι πάει να πει αυτό το "δε μπορεί αλλιώς" που έλεγαν; Πάντα μπορείς αλλιώς, μόνο οι πεθαμένοι είναι αυτοί που δεν μπορούν αλλιώς.

Μήπως ήταν συνδυασμός ανάγκης και επιθυμίας; Θυμήθηκα το Βασίλη. Την εταιρία ουσιαστικά την είχαμε ξεκινήσει μαζί αλλά ο Βασίλης δεν ήθελε να διευθύνει. Δεν ήθελε να είναι αυτός που θα πάρει τις αποφάσεις. Πάντα μου έλεγε φυσικά τη γνώμη του αλλά πάντα γινόταν αυτό που αποφάσιζα εγώ: "Οδυσσέα, εσύ το έχεις, εγώ δεν το έχω. Αν νομίζεις ότι αυτό είναι το καλύτερο, ας το πάμε έτσι και ξουρίζουμε το γαμπρό στο τέλος". Ποτέ δεν παραπονέθηκε αν κάτι δε μας βγήκε ακόμα και στις περιπτώσεις που είχα πάρει απόφαση διαφορετική από αυτή που με είχε συμβουλέψει και είχε αποδειχτεί στο τέλος ότι εκείνος είχε δίκιο. "Γιατί να παραπονεθώ; Εγώ σου είπα ότι θα κάνουμε αυτό που προτείνεις. Δε μας βγήκε, δε μας βγήκε. Συνεχίζουμε"

Μήπως ήταν κάτι τέτοιο; Μήπως ένιωθαν πιο άνετα, πιο φυσικά, να υπάρχει ένας εξωτερικός έλεγχος όχι γιατί δεν μπορούσαν να το κάνουν οι ίδιοι αλλά επειδή δεν επιθυμούσαν να το κάνουν οι ίδιοι; Με τον ίδιο τρόπο που εγώ ένιωθα πιο άνετα όταν ήμουν εγώ αυτός που έπαιρνα τις αποφάσεις;

Όλο αυτό μου φαινόταν τόσο ξένο και τόσο οικείο... όχι ακριβώς deja-vu αλλά σα να ακούς ένα τραγούδι και η μελωδία να σου είναι οικεία αλλά να μην μπορείς να θυμηθείς αν το έχεις ακούσει ξανά ή αν έχεις ακούσει κάτι άλλο που του έμοιαζε. Με αρκετό κόπο κατάφερα και τα έσπρωχνα τα πρωινά στο πίσω μέρος του μυαλού μου για να ασχοληθώ με την καθημερινότητά μου αλλά με το που έφευγα από το γραφείο επέστρεφε σαν κάποιο επίμονο ζουζούνι που σε έχει πάρει στο κατόπι και δε λέει να ξεκολλήσει.

Ήταν απόγευμα όταν είδα το mail της. Στην αρχή δεν πρόσεξα το subject και αναρωτήθηκα αν το επόμενο μάθημα γινόταν νωρίτερα ή αν είχε πάρει απόφαση πως "η ζωή εδώ τελειώνει σβήνει το καντήλι μου" και μου το έλεγε πριν παρέλθει η προθεσμία.

Αν και δε μου αρέσει να έχω εκκρεμότητες εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν ήθελα να το ανοίξω ή όχι. Μάλωσα τον εαυτό μου.

Ρε μήπως έχεις τσιμπηθεί μαζί της;

Η επαφή μου με το συναισθηματικό μου κόσμο δεν είναι και η καλύτερη, οφείλω να ομολογήσω, όχι ότι δεν έχω από δαύτον αλλά με εξαίρεση την Μάρθα ποτέ δεν άφησα το συναίσθημα να πάρει απόφαση. Βέβαια, για να μην είμαι ψεύτης, με τη Μάρθα το μόνο εμπόδιο που είχα να ξεπεράσω δεν ήταν διανοητικό, ήταν οι προκαταλήψεις μου: πώς θα δει ο κόσμος να παντρευτώ τη χήρα του παιδικού μου φίλου και συνεταίρου. Μεταξύ μας τα είχαμε βρει προφανώς αλλά ήταν η αντίδραση του περίγυρου που με κρατούσε πίσω. Αποφάσισα να ακούσω την καρδιά μου αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα τη λογική μου κόντρα. Μόνο τις προκαταλήψεις μου.

Ένιωθα κάτι για τη Μαριάνθη και αν ναι, τι; Εννοώ πέρα από την σεξουαλική επιθυμία και φυσικά τη χαρά της ανακάλυψης, τη χαρά του "νέου". Όμως για ποιο λόγο έδειχνε αυτή την προθυμία; Επειδή το έβγαζα στις γυναίκες που το έχουν ανάγκη, όπως ισχυρίστηκε η κόρη μου, και εκείνη ήταν γυναίκα που το είχε ανάγκη; Επειδή έβγαινε από τη ρουτίνα της καθημερινότητας; Επειδή υπήρχε απλά σεξουαλική χημεία;

Και εντάξει, τα κίνητρά της είναι δικά της. Εγώ; Μου είχε κάνει κλικ από την πρώτη στιγμή που την είχα δει στα μέσα του Φλεβάρη. Ήταν γλυκιά στο πρόσωπο, ελαφρώς γεματούλα και με μια συντηρητική και επιφυλακτική αύρα η οποία ήταν σε πλήρη αντίθεση με το ηφαίστειο που γινόταν «λυχνίας σβεσθείσης». Ήταν απλά ερωτική έλξη ή κάτι βαθύτερο; Ο τρόπος που με είχε περιποιηθεί κατά τη διάρκεια της ημέρας -και δεν αναφέρομαι στο κρεββάτι- μου είχε κάνει δεύτερο κλικ. Γιατί όμως; Τι διαφορετικό είχε αυτό από τη φροντίδα που μου δείχνει πχ η Μάρθα;

Ήταν κάτι διαφορετικό; Μήπως ήμουν εγώ που είχε συνηθίσει στην φροντίδα της Μάρθας κάνοντάς με να μου φαίνεται ότι παρέχεται διαδικαστικά ή ήταν πραγματικά διαδικαστική, αποτέλεσμα συνήθειας σχεδόν 20 χρόνων;

Και τελικά μήπως λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο; Αναστενάζοντας άνοιξα το e-mail της.

Subject: (Wannabe) leader needs leading…

Καλημέρα Οδυσσέα (ή καλησπέρα, ανάλογα την ώρα που θα το διαβάσεις )

Στην εργασία αποφάσισαν ότι παράλληλα με τα μαθήματα ηγεσίας ήρθε η ώρα να με πετάξουν στο νερό για να δούνε αν θα επιπλεύσω. Ομολογώ ότι μέχρι στιγμής έχει πάει καλύτερα απ’ όσο φοβόμουν αλλά υπάρχουν στιγμές που πελαγώνω και δεν ξέρω που να στραφώ. Γιατί καλά τα λέει η θεωρία που κάνω στα σεμινάρια αλλά η εφαρμογή τους μερικές φορές έχει σοβαρές τεχνικές δυσκολίες.

Φαντάζομαι ότι τα «προβλήματά» μου θα σου φανούν αστεία σε σχέση με την εμπειρία σου, αν σου φέρουν το χαμόγελο στα χείλη είναι added bonus

Πραγματικά ωστόσο χρειάζομαι τη συμβουλή σου στα δύο παρακάτω. Pleeeeease help a damsel in distress (not very …leader…y I know  )

Πρόβλημα 1:
Ο προηγούμενος προϊστάμενος έγινε υποδιευθυντής και εγώ τμηματάρχης. Ωστόσο το Μάρτη γίνονται οι ετήσιες αξιολογήσεις απόδοσης και η στοχοθεσία της επόμενης χρονιάς. Ο διευθυντής είπε τις αξιολογήσεις -που θα τις καταχωρήσω εγώ- να τις κάνει ο προηγούμενος τμηματάρχης, ωστόσο αυτός δεν έχει δείξει καμία διάθεση και όχι τίποτε άλλο αλλά είναι και προϊστάμενός μου. Καταλαβαίνω ότι θα πρέπει να κάνω εγώ τη στοχοθεσία αλλά από πού και ως που να κάνω την αξιολόγηση; Εννοώ ότι ως συνάδελφος ξέρω πάνω-κάτω πως κινήθηκαν πέρσι αλλά πώς μπορώ να το κρίνω εγώ με την περσινή στοχοθεσία που στην τελική-τελική ήταν από τον προηγούμενο; Πώς να το χειριστώ αυτό; Έχεις κάποια συμβουλή;

Πρόβλημα 2:
Πρέπει να βγουν οι άδειες του Πάσχα και η εργασία μου είναι σε τομέα που δουλεύει και αργίες. Πώς να βγάλω το πρόγραμμα των αδειών χωρίς να γίνει επανάσταση; Κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια γινόταν ο χαμός όταν μας έβγαζαν το πρόγραμμα, πώς θα πάρω πάνω μου αυτό το πράγμα όταν δεν είμαι παρά μερικές μέρες σε αυτό το πόστο;

Οκ, θα το ομολογήσω. Ήθελα να σου γράψω εδώ και κάμποσες μέρες mail για να δω τι κάνεις και πως είσαι… και… χμμμ… και αν ισχύει ακόμα η… «προσφορά» αλλά δεν έβρισκα το θάρρος. Ελπίζω να είσαι καλά και να περνάς καλά και … ελπίζω να ισχύει ακόμα η προσφορά για τις 8/4 και σου ζητώ συγνώμη που δεν βρήκα το θάρρος να επικοινωνήσω νωρίτερα μαζί σου.

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Γιατί θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου. Θέλω να ξέρεις ότι ήθελα να σου γράψω εδώ και πολλές μέρες, θέλω να ξέρεις ότι θέλω να σε ξαναδώ αλλά πάνω απ’ όλα θέλω να ξέρεις ότι τα παραπάνω εργασιακά μου προβλήματα ήταν απλά η αφορμή και όχι η αιτία για να σου γράψω.

Ελπίζω να μου απαντήσεις, αν όχι τα εργασιακά προβλήματα, τουλάχιστον το άλλο

Σε φιλώ.​

Διάβασα τρεις φορές το e-mail, όχι γιατί δεν κατάλαβα τι έλεγε, απλά και μόνο γιατί μου άρεσε το περιεχόμενό του και σε κάθε ανάγνωση το χαμόγελο πλάταινε. Είχα δει το mail στο tablet αλλά δεν είχα καμία όρεξη να απαντήσω μέσω tablet. Πήγα στο γραφείο και άνοιξα το laptop.

Subject: Re: (Wannabe) leader needs leading…

Καλησπέρα Μαριάνθη

Αν και το καλησπέρα δεν απαντάει τι ώρα διάβασα το e-mail, αλλά τι ώρα το απάντησα, η αλήθεια είναι ότι πριν λίγο το διάβασα και η στιγμή αυτή με βρίσκει χαμογελαστό και ο λόγος δεν είναι ότι βρήκα τα προβλήματά σου αστεία.

Ο λόγος είναι τα παρακάτω που έγραψες αλλά αυτά θα τα συζητήσουμε άλλη ώρα και από κοντά στις 8 του μήνα. Και στις 9 του μήνα. Και στις 10 του μήνα μέχρι το απόγευμα. Ισχύει αυτό που σου είχα πει την τελευταία φορά που μιλήσαμε.

Πάμε τώρα στα προβλήματά σου. Δε θα σου δώσω τη λύση ωστόσο θα σε κατευθύνω προς τη λύση. Θέλω να κάτσεις να σκεφτείς πολύ προσεκτικά τα hints που θα σου δώσω και πριν πάρεις κάποια απόφαση, να μου γράψεις τι νομίζεις ότι θα πρέπει να κάνεις.

Πάμε πρώτα στο πρόβλημα #1. Είσαι μεταξύ σφύρας και άκμονος καθώς ο Διευθυντής σου σας έχει δώσει σαφή κατεύθυνση αλλά ο προϊστάμενός σου σου πετάει το μπαλάκι. Θα πρέπει να το επιστρέψεις με τρόπο που ο άμεσα προϊστάμενός σου δεν θα έχει άλλη επιλογή αλλά από το να κάνει αυτό που ζήτησε ο δικός του προϊστάμενος.

Αρχικά θα πρέπει να σταματήσεις την άμυνα και να πεις με τρόπο στον προϊστάμενό σου ότι ο δικός του ζήτησε να το κάνει ο ίδιος ακριβώς επειδή γνωρίζει ότι δεν είσαι σε θέση να το κάνεις εσύ. Αν αυτό δεν πιάσει, θα πρέπει να φερθείς έξυπνα: Τι θα έκανε μια αξιολόγηση «άχρηστη» από τη μεριά του management?

Πρόβλημα #2: Κάθε χρόνο ο προϊστάμενος του τμήματος όριζε βάρδιες και άδειες και αυτό προκαλούσε αναμπουμπούλα. Όταν έχεις ένα conflict, ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να λύσεις ένα conflict αφήνοντάς τους όλους δυσαρεστημένους; Πιάσε το από κει και δες το αντίστροφα.

Επειδή φαντάζομαι ότι έχετε και κάποιο deadline περιμένω γρήγορα e-mail σου σχετικά με το ποιες είναι οι πιθανές σου λύσεις λαμβάνοντας υπόψη τα hints που σου έδωσα.

Σε φιλώ.​

Διάβασα άλλη μια φορά προσεκτικά το e-mail και πάτησα send. Πάντα ήμουν της αρχής «μάθε τον άλλον να ψαρεύει αντί να του δώσεις ψάρι» και αυτό ακριβώς έκανα και τώρα. Δεν είχα ιδέα πώς λειτουργούν αυτές οι σχέσεις ανταλλαγής ισχύος και πέραν της γοητείας -αλλά και του φόβου- που μου προκαλούσε η σκέψη, δεν είχα ιδέα αν το θέλω ή δεν το θέλω.

Όμως αν είχα μάθει κάτι στη ζωή μου -και ασχέτως του αν αυτό δεν αφορούσε τέτοιου είδους σχέση- ήταν να οδηγώ το καράβι εκεί που θέλω να πάει.

Και αυτό θα έκανα.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

Πολύ μου αρέσει η πλοκή της ιστορίας!
Κλασσικά έχω κολλήσει και περιμένω με χαρά το κάθε νέο κομμάτι που γράφετε!      

 

ήμουν νια και γέρασα με τα προγράμματα αργιών. όταν δούλευα αργίες, ως staff και όχι ως executive (που αυτονόητα δουλεύω, απλά τα χρήματα ειναι πολλαπλάσια), δεν κλωτσούσα ποτέ για τις αργίες. Επίσης δεν έχω φύγει ποτέ διακοπές Αύγουστο. Τι να πεις…ανώμαλη.

κι όμως αν τους δεις έτσι, ειδικά αν το αποτιμήσεις σαν βραχυπρόθεσμο, με ένα στόχο εγγύτητας πχ 2/10, ξεσαβουρωνεις πολύ πράγμα  

 

Tru dat, sis...

 

Added value θα δώσει ένα σεμινάριο ψυχολογίας. Γιατί ναι μεν η λογική λέει ότι δεν θες να ασχοληθείς με ένα project που και μικρό είναι και δεν θα δώσει value for money, αλλά είναι άνθρωπος και σίγουρα θα σε αγγίξει συναισθηματικά, από την κοινή συμπάθεια μέχρι την μαεστρικη χειραγώγηση.

Μόλις αρχίσεις να ξεχωρίζεις τους φυσει/θέσει manipulators και πορωμενους (που με
Έκπληξη μου είναι πολλοί!) εκεί να δεις. Δεν ασχολείσαι πάνω από ένα δεκάλεπτο και όσο επιτρέπει η αστικη ευγένεια με το project «συνάνθρωπος».  

 

Τέτοια να μου λες και στο τέλος θα σου κάτσω. Βέβαια στις τριανταφυλλιές θα καταλήξεις και πάλι αλλά τουλάχιστον θα είσαι χαμογελαστή  

 

Άνοιξα το μέιλ του το πρωί, μόλις έφτασα στη δουλειά. Χαμογέλασα. Μπορεί να είναι… bdsm unaware, πιθανόν να έχει και κάποιες διαφωνίες ή κρατήματα. Ωστόσο το «αν θέλεις να φας, θα σε μάθω να ψαρεύεις» ήταν πάντα δείκτης ανθρώπων της συνομοταξίας που τον είχα κατατάξει σχεδόν από την πρώτη στιγμή.

Χαμογέλασα, επίσης, με το «σπάσιμο» των προτάσεών του σε βήματα. Αναπόφευκτα, λόγω επαγγέλματος, θα είχε μάθει να δουλεύει με KPIs ίσως OKRs και – βέβαια – προθεσμίες αλλά κάτι μου έλεγε πως γενικότερα λειτουργούσε κάπως έτσι το μυαλό του. Εν αντιθέσει με το δικό μου… Τα tracks αυτά, όμως, με βοηθούσαν, οπότε ευχαρίστως μπήκα στην τροχιά αυτή, χωρίς να ξέρω αν θα πήγαινα προς τα εκεί που ήθελε.



Πάτησα reply:

Καλημέρα. Ευχαριστώ πολύ για τα hints αλλά και την διάθεση σου να με καθοδηγήσεις και όχι να μου δώσεις μασημένη τροφή. Αλήθεια  

Θα μου επιτρέψεις να αντιστρέψω τη σειρά, πηγαίνοντας από το πιο εύκολο στο πιο δύσκολο για μένα;

Πρόβλημα #2

Υποθέτω ότι πρέπει να κάνω λίγο το λοχία ε; Να ζητήσω από αυτούς ένα πρόγραμμα, αφού έχουν συζητήσει μεταξύ τους και συμφωνήσει. Αλλιώς να είναι… υπόρρητα σαφές ότι θα τους δοθεί το πρόγραμμα χωρίς δικαίωμα έφεσης. Σωστά;

Θα το πάω λίγο παραπέρα (κι όχι τόσο για τη δουλειά) ρωτώντας σε αν πιστεύεις ότι πρέπει να υπάρχει από εμένα μια εισαγωγή που θα τους κάνει να καταλάβουν ότι δεν είναι παίγνιο μηδενικού αθροίσματος;

Πρόβλημα #1

Υποθέτω ότι με το «να σταματήσω την άμυνα» δεν εννοείς και να περάσω στην επίθεση… Μια σκέψη είναι να κάνω το δικό μου κομμάτι, της στοχοθέτησης, και να το στείλω, με κοινοποίηση και σε αυτόν, αναμένοντας το κομμάτι της αξιολόγησης από αυτόν. Πολύ έμμεσο; Θα είχε αποτέλεσμα;

Αν και μπορεί να «ακουστεί» πολύ τυπικό, το γράφω πολύ ουσιαστικά και το εννοώ: σε ευχαριστώ για το χρόνο σου.

Περιμένω τις 8 Απριλίου, must confess  

Μ

Το «χαμογελάω» που είχε γράψει στην αρχή του μέιλ με βοηθούσε. Έκλεισα τα μάτια μου, χαμογέλασα κι εγώ, και προσπάθησα να μπω για λίγο στο σώμα του. Δεν άνοιξα τα μάτια μου, ακόμη δεν ήταν καθόλου εύκολο να κοιτάξω τον κόσμο μέσα από τα δικά του και θα με μπέρδευε. Ήθελα, όμως, να μπω στο σώμα του και να αρχίσω να νιώθω όπως αυτός.

Το μυαλό μου, βέβαια, άρχισε να φτιάχνει τα γνωστά… δέντρα συνειρμών. Το άφησα να πάει. Πολυτεχνείο… γέλασα. Όσοι άνθρωποι είχα γνωρίσει που ήταν του Πολυτεχνείου ήταν λες και είχαν το σημάδι αναγνώρισης, σκέφτονταν με κάποιους παρόμοιους τρόπους. Κι Εκείνος ακόμη, είχε εισπράξει το κατιτίς του από το mindset αυτό. Η διάνοιά Του, όμως, Τον έκανε να φτιάχνει συμπαγείς αφηγήσεις. Και τη ροπή και την ανάγκη που είχα ανέκαθεν προς αυτό, μου την έκανε με τα χρόνια όχι απλά way of thinking αλλά way of perceiving the world. Αυτό που δεν είχα μάθει – και δεν ξέρω αν θα το μάθαινα ποτέ – ήταν τι να κάνω με το σκοτάδι μου. Και δεν εννοώ απλές τεχνικές διαχείρισης. Εννοώ να του βρω θέση στο είναι μου. Το σκοτάδι δεν είναι παρά οντολογική απουσία φωτός… αντήχησε μέσα μου.

Η… αποφατική προσέγγιση ήταν, για μένα, πάντα, η μόνη που μπορούσα, η μόνη που κατάφερνα όταν ερχόμουν σε επαφή με το υπέρτερο.

Έβαλα ακουστικά και άνοιξα το YouTube. Για κάποιο λόγο, μετά από χρόνια, μου ήρθε η ανάγκη να ακούσω αυτό το τραγούδι. Πώς μου ήρθε στο μυαλό; Ούτε ξέρω…

… Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,

το γαλανό

και μια φωνή τρελή

σαν χάδι κι απειλή

κοντά της με καλεί


Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι

ουρανέ, φίλε μακρινέ

πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή

πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη…

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --