Πότε έκλαψες τελευταία φορα;

Αν επιτρέπεται, εσείς την "παραδώσατε" στον γαμπρό;

 

Όχι, αλλά όσο να ναι αδερφή είναι, ένα δάκρυ έφυγε. Μετά πέσαμε στο φαγητό και ηρεμήσαμε.

 

Οταν ειδα τον πατερα μου σε μεθ απο εγκεφαλικο και η μανα μου να κλαιει απο πανω του σκεφτηκα απο μεσα μου γιατι ειμαι τοσο ψυχρος και δεν λυπαμαι.. μου εφυγε ενα δακρυ και επεσε στο πατωμα περασε ενας νοσοκομος και ειπε στον αερα κλαινε οι αντρες γυρναω και λεω στον αερα εχεις δει ποτε κεφαλι να κυλαει τον εκανα παλι Βετα εκει που του αξιζει ενα πραγμα ξερω ξερω καλα γιατι το ειπε στον αερα ο πατερα μου χαροπαλευει ακομα

 

Προχθες. Πολυ. Γενικα κλαιω ευκολα αλλα προχθες ηταν το κατι αλλο...

 

Για εσάς η τελευταία φορά είναι σχεδόν καθημερινή υπόθεση. Γεννάται το ερώτημα: για τον ίδιο λόγο ή κάθε φορά κάτι άλλο προκαλεί το κλάμα;

 

Νομίζω ότι το μόνο που καταφέρνει πλέον να με κάνει να κλάψω είναι τα κρεμμύδια ...   

 

Δεν υπάρχουν πια σημαντικά γεγονότα χαράς ή λύπης που να προκαλούν κλάμα ή στέρεψε συναισθηματικά η πηγή;

 

Έχω κλάψει ελάχιστες φορές από χαρά τη βιώνω με άλλο τρόπο
Η λύπη πάλι είναι ειδικά στις μέρες μας ένα συναίσθημα που υπάρχει παντού και για πολλούς λόγους και με πολλούς τρόπους
Θα έλεγα απλά ότι μάλλον έχω ωριμάσει αρκετά ώστε να μην μπαίνω εύκολα σε νοσηρή συναισθηματικότητα

 

Κλαίω συχνά.. Συνήθως όταν πιέζομαι ή νευριάζω.. Μερικές φορές το προκαλώ.. Άλλες όχι.. Τελευταία φορά ήταν πριν 20 μέρες, τα έβαλα με τον εαυτό μου.. Ένιωσα τόσο ηλίθια.. Που έκλεγα με λυγμούς..

 

Αυτο που υπάρχει διάχυτο γύρω μας -ειδικα στις μέρες μας - πιο πολύ για αυτοδιάψευση μου μοιάζει, για αυτοακύρωση, ματαίωση κλπ παρά για λύπη. Η λύπη ειναι πιο συναισθηματική διαδικασία, κι όχι απαραίτητα νοσηρή. Η ωρίμανση μας συμβαδίζει με την συναισθηματική μας ολοκλήρωση, σε κάθε φαση μας αναδύονται άλλα συναισθήματα κι αλλιώς κλαίμε ή δεν κλαίμε