Blue Hotel

Έκανε να απομακρυνθεί αλλά την έπιασα από το χέρι και πάγωσε.

- «Νομίζω ότι έχεις λάβει τη λάθος ιδέα για μένα» της είπα και πήρα και της έδωσα το εσώρουχό της πίσω.

Με κοίταξε ενώ το μυαλό της δούλευε στις 10.000 στροφές.

- «Εδώ δεν είναι ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος. Θα πούμε γι’ αυτό την ερχόμενη Παρασκευή. Και τώρα πάρε και πήγαινε μέσα και φόρεσέ το.»
- «…»
- «Χρειάζεται να το ξαναπώ;»
- «Όχι… όχι… συγνώμη»
- «Την άλλη Παρασκευή αυτό. Κάτι είπα»
- «Μάλιστα» μου απάντησε και μπήκε μέσα.

Σουλουπώθηκα στον καθρέφτη όσο την περίμενα. Βγήκε μετά από λίγο.

- «Θα έρθω να συστηθώ ως φίλος του άντρα σου» της είπα.
- «Γιατί;»
- «Γιατί με ενοχλεί αυτό που κάνει το αφεντικό σου.»
- «Μπορώ να το διαχειριστώ»
- «Δεν αμφιβάλλω. Θα τα πούμε και αυτά την άλλη Παρασκευή ωστόσο εκτός και αν μου πεις να μην εμπλακώ καθόλου, θα κάνω αυτό που σου είπα»

Με κοίταξε αναποφάσιστη για μερικές στιγμές. «Εντάξει» μου απάντησε και έφυγε. Επέστρεψα στο τραπέζι μου.

- «Συγνώμη, που είχαμε μείνει;» ρώτησα το Φοίβο.

Η κουβέντα συνεχίστηκε για λίγη ώρα.

- «Θα με συγχωρήσετε για λίγο, έχει έρθει και το αφεντικό της Μαριάνθης. Συγνώμη για την ξαφνική διακοπή αλλά business is business, there is no rest for the wicked»
- «Έλα ρε μπαμπά» είπε η Ζωή.
- «Εκεί που είσαι ήμουν… Δε θα αργήσω, οκ;»
- «Οκ…» μου είπαν.

Πήγα στο μπαρ και παρήγγειλα ένα ποτό. Είχα βέβαια στο τραπέζι μου αλλά ήθελα να κόψω κίνηση στο τραπέζι της Μαριάνθης. Το αφεντικό της είχε αποτραβηχτεί στην άκρη και έπινε το ποτό του ενώ η Μαριάνθη μιλούσε με τον πελάτη. Πήρα το ποτό μου και πέρασα από κοντά τους. Η Μαριάνθη με είδε φευγαλέα να πλησιάζω αλλά γύρισε αμέσως τη ματιά της προς τον πελάτη ο οποίος με είχε πλάτη.

- «Μαριάνθη;;;» έκανα με προσποιητή έκπληξη! «Βουνό με βουνό δε σμίγει!»
- «Οδυσσέα!» απάντησε κάνοντας πειστικά την έκπληκτη.
- «Ελπίζω να μην σας διακόπτω από κάτι σημαντικό, είμαι οικογενειακός φίλος της Μαριάνθης και του Γιώργου» είπα χαμογελώντας στους άλλους δύο.

Οι άλλοι δύο δε μίλησαν. Το αφεντικό της Μαριάνθης συνοφρυώθηκε για λίγο αλλά το βλέμμα μου τον επανάφερε στην τάξη. Άνθρωπος της πιάτσας, το δίχως άλλο, δε θα είχε την εταιρία που είχε αν δεν ήξερε να διαβάζει τις καταστάσεις.

- «Όχι, δεν ενοχλείτε κύριε…» είπε το αφεντικό της
- «Οδυσσέας Δενδρινός» του είπα
- «Μανώλης Παπαδόπουλος» απάντησε ο ένας και «Δημήτρης Ζαράκης» ο άλλος.
- «Χαίρω πολύ κύριοι και συγνώμη για την απρόσμενη διακοπή. Μαριάνθη, εμείς θα τα πούμε άλλη στιγμή, ελπίζω με το Γιώργο και τα παιδιά. Και πάλι καλή συνέχεια»
- «Χάρηκα που σε είδα» είπε η Μαριάνθη και αν μη τι άλλο ήταν το μόνο ειλικρινές χάρηκα που είχε ακουστεί.

Γύρισα στο τραπέζι μου και συνέχισα την κουβέντα με τα παιδιά μου και …τη νύφη μου ρίχνοντας πότε-πότε ματιές στο τραπέζι της Μαριάνθης. Οπωσδήποτε ο Ζαράκης δε με απασχολούσε διόλου, το μήνυμα ήταν προς το αφεντικό της εταιρίας της Μαριάνθης και το μήνυμα είχε ληφθεί. Είχε εμπλακεί και αυτός στη συζήτηση.

Εμείς παραγγείλαμε και δεύτερο γύρο ποτών αλλά στο τραπέζι της Μαριάνθης φαίνεται ότι είχε σφυριχτεί λήξη καθότι τους είδα να μαζεύουν τα πράγματά τους. Ζήτησα συγνώμη στα παιδιά και έκανα ότι πάω τουαλέτα. Η Μαριάνθη με είδε και είπε κάτι στους άλλους και κάθισαν για λίγο ακόμα στο τραπέζι μέχρι να γυρίσει ενώ εκείνη ήρθε πάλι προς το μέρος μου.

Οι τουαλέτες ήταν άδειες. Όταν μπήκε η Μαριάνθη μέσα χωρίς να πω κουβέντα άνοιξα την ανδρική τουαλέτα και την έσπρωξα μέσα. Έκλεισα την πόρτα. Χωρίς να πω τίποτε άλλο την έφερα πάνω μου και τη φίλησα. Ανταπέδωσε διστακτικά είναι η αλήθεια στην αρχή και μετά με περισσότερο ενθουσιασμό.

- «Να προσέχεις στο δρόμο μικρή» της είπα χαμογελώντας της. «Σε περιμένω την ερχόμενη Παρασκευή το απόγευμα»
- «Θα είμαι εκεί» μου απάντησε χαμογελαστή.

Άνοιξα προσεκτικά την πόρτα. Δεν ήταν κανείς έξω, της έκανα νόημα να βγει. Περίμενα δυο λεπτά και μετά βγήκα κι εγώ. Έπλυνα τα χέρια μου και γύρισα στο τραπέζι μου. Η Μαριάνθη με τους άλλους δύο είχαν φύγει. Γύρισα στο τραπέζι μου.

Η Σοφία είχε αποδειχτεί πολύ συμπαθητική κοπέλα. Έκανε και εκείνη μεταπτυχιακό, στο ΕΜΠ και από τα λεγόμενά της είχα καταλάβει ότι ήθελε να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα. Ομιλητική και εξωστρεφής είχε πολλά κοινά ενδιαφέροντα με τον Φοίβο που την κοίταζε σαν ερωτευμένος έφηβος όταν μιλούσε. Όχι ότι εκείνη πήγαινε πίσω αλλά ήταν ή τουλάχιστον προσπαθούσε να είναι πιο συγκρατημένη, αν και όταν χαμογελούσε προς το Φοίβο έλαμπε το πρόσωπό της.

- «Παιδιά, καλή η παρέα σας αλλά εγώ είμαι και γέρος άνθρωπος και όχι τίποτε άλλο, θα με περιμένει και η μητέρα σας. Και μια που ανέφερα τη Μάρθα, Φοίβο είσαι ένας γάιδαρος και μισός, σύμφωνα με τη μητέρα σου, έχεις να της πάρεις τρεις μέρες τηλέφωνο.»
- «Πες της ότι αύριο το πρωί θα έρθω για καφεδάκι από το σπίτι για να επανορθώσω.»
- «Ρε μπαμπά, κάτσε λίγο ακόμα! Με τις κότες θα πάμε για ύπνο Παρασκευιάτικα;» μου γκρίνιαξε η Ζωή
- «Εσύ δεσποινίς αν θέλεις μπορείς να κάτσεις με τα παιδιά, φαντάζομαι ότι δεν θα έχει πρόβλημα να σε γυρίσουν ο Φοίβος και η Σοφία σπίτι»
- «Και τι θα κάνω; Θα κρατάω το φανάρι;»
- «Τότε άσε τη γκρίνια και ετοιμάσου»

Χαιρετήσαμε το Φοίβο και τη Σοφία και γυρίσαμε στο αυτοκίνητο.

- «Δε μου λες νεαρή; Έχεις όρεξη για βρώμικο;»
- «Αχ, γι’ αυτό σ’ αγαπάω» μου απάντησε χαρούμενη.
- «Άντε, πάμε» της είπα και κατεβήκαμε προς το Χαλάνδρι.

Πήραμε τα σάντουίτς μας και καθίσαμε να τα φάμε στα όρθια έξω από την καντίνα.

- «Πώς σου φάνηκε η Σοφία;» με ρώτησε η κόρη μου
- «Πολύ συμπαθητική κοπέλα.»
- «Ό,τι πρέπει για το Φοίβο» είπε η προξενήτρα.
- «Δε μου λες τώρα εσύ; Πώς σου ήρθε να μου πεις να προτείνω στη Μαριάνθη να διαβάσει τη Σονάτα;»
- «Επειδή σου αρέσει τόσο πολύ»
- «Και το ποδόσφαιρο μου αρέσει αλλά δεν μου πρότεινες να πω στη Μαριάνθη να πάμε γήπεδο.»
- «Πείραγμα ήταν, γι’ αυτό σου είπα να το κάνεις αν έχεις άνεση μαζί της. Δεν φάνηκε ενθουσιώδης να επιστρέψει στο τραπέζι με τον πελάτη και το αφεντικό της και… υπάρχουν και χειρότεροι πελάτες και αφεντικά.»
- «Δεν είναι από τα βιβλία που προτείνει συνεργάτης σε συνεργάτη ή for what it matters κόρη σε πατέρα. Και άντε να καταλάβω ότι μου το πρότεινες προσπαθώντας να μου φέρεις απ’ έξω απ’ έξω πράγματα που σε αφορούν και που τη συγκεκριμένη στιγμή προτιμώ να μη σκέφτομαι για να μη μου ανέβει η πίεση. Το άλλο γιατί το έκανες;»
- «Μπαμπά, ειλικρινά στο λέω, χαβαλέ έκανα!»
- «Καλώς» είπα τερματίζοντας τη συζήτηση.

Γυρίσαμε σπίτι, η Μάρθα κοιμόταν. Τη χάιδεψα λίγο, ίσα για να δει ότι γυρίσαμε, και μετά έπεσα κι εγώ να κοιμηθώ.

Η κίνηση της Μαριάνθης να μου βάλει το εσώρουχό της στην τσέπη του σακακιού αν και παιχνιδιάρικη από τη μεριά της με είχε ενοχλήσει. Φαντασιώθηκα να την τιμωρώ με τη ζώνη και αμέσως καύλωσα.

Μήπως αυτός ήταν ο σκοπός της;

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

SHE is the white rabbit after all…

 

Η ποιότητα μιας σχέσης καθορίζεται από τα ρίσκα που μπορεί να πάρει κανείς εντός της, όπως με είχαν διδάξει οι σπουδές μου, Εκείνος αλλά και η εμπειρία της ζωής μου.

Και εκείνο το βράδυ πήραμε κι εγώ και ο Οδυσσέας από ένα. Τουλάχιστον.

Και δεν έχει σημασία η έκβαση κάθε ενέργειας. Σημασία έχει - κυρίως- ότι παρά το γεγονός ότι δεν γνωριζόμαστε καιρό, παρά το γεγονός ότι ο βαθμός εγγύτητας ακόμη δεν ήταν τόσο μεγάλος, και οι δυο αποφασίσαμε ότι θέλαμε να πάρουμε ένα ρίσκο. Όχι σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον αλλά ο ένας απέναντι στον άλλο.

Τη δική μου κίνηση με το εσώρουχο ο Οδυσσέας την εξέλαβε εντελώς λάθος. Αλλά δεν πειράζει. Ούτε οι συνθήκες της αποψινής βραδιάς επέτρεπαν οποιαδήποτε ανάλυση, ούτε και νομίζω ότι θα του εξηγούσα σε σύντομο χρόνο περί τίνος επρόκειτο. Και σίγουρα όχι το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, ακόμη και αν ερχόταν – που θα ερχόταν, ήμουν σίγουρη – η συζήτηση σε αυτό.

Και από τη δική του πλευρά, το να έρθει να συστηθεί ως οικογενειακός φίλος για να με υπερασπιστεί, ήταν μια κίνησή του για να μου δείξει τη διάθεσή του να με προστατέψει. Αν και για μένα ήταν αχρείαστη και μάλλον ενάντια στο «σε μαθαίνω ψάρεμα ως εφόδιο για να μην πεινάσεις ποτέ», που είχα εκτιμήσει πολύ, δεν θέλησα να του κόψω αυτή τη διάθεση. Θα προτιμούσα να με είχε εμπιστευτεί ότι το χειρίζομαι. Αλλά και πάλι η πρόθεσή του ήταν πολύ γλυκιά. Και αυτό μετρούσε.

Με αυτές τις σκέψεις έφτασα σπίτι. Μπήκα στο σκοτάδι να ακούσω τις ανάσες του Ορέστη και του Ερμή. Αυτές τις ανάσες που για μένα ήταν πιο ζωτικές και από τη δική μου ανάσα.

Γδύθηκα στο σαλόνι για να μην ξυπνήσω το Γιώργο. Μπήκα στο δωμάτιο και με κατάλαβε.

- Πώς πήγε απόψε; Με ρώτησε.

- Δεν βαριέσαι, δουλειά είναι. Και όπως ξέρεις, δουλεύω για τα χρήματα και όχι για τη δόξα.

- Να υποθέσω ότι ο Μανώλης πάλι σε έβαλε εκπρόσωπο Τύπου;

- Χαχα… Ναι… Επιχειρηματικά είναι δαίμων αλλά επικοινωνιακά…

- Είσαι όμως κι εσύ ταλέντο επικοινωνιακά, οπότε δεν αφήνεις και πολύ χώρο να αναπτύξει ο άλλος τις ικανότητές του.

Χώθηκα κάτω από το σκέπασμα και με πήρε αγκαλιά με το αριστερό του χέρι. Εδώ ήταν οικεία. Και ό,τι και αν γινόταν, όσο και αν κάποιες φορές δεν άντεχα τον ίδιο μου τον εαυτό, πάντα ένιωθα καλά που γύρναγα σε αυτό το σπίτι.

Πέρα από Εκείνον, κανείς δεν έβλεπε ποτέ όλες μου τις πλευρές, όλους μου τους εαυτούς, το σύνολο που ονόμαζα «εγώ μου». Και δεν νομίζω ότι ήταν και απαραίτητο. Αρκούσε ο Ένας. Και αυτό δεν υποβάθμιζε την ποιότητα των άλλων σχέσεων. Απλά αναβάθμιζε το επίπεδο της σχέσης εκείνης.

Η ποιότητα μιας σχέσης καθορίζεται από τα ρίσκα που μπορεί να πάρει κανείς εντός της…
Με Εκείνον τα είχα πάρει όλα.
Και εδώ, ήταν ελάχιστα τα ρίσκα που δεν μπορούσα και δεν ήθελα να πάρω.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

Δεν ήταν πολλή ώρα που είχα έρθει στη σουίτα 303. Αφού ταχτοποίησα τα πράγματά μου έκανα ένα γρήγορο ντουζάκι και μετά τυλιγμένος με το μπουρνούζι του ξενοδοχείου άνοιξα το υδρομασάζ και το έβαλα να αρχίσει να γεμίζει με καυτό νερό. Σηκώθηκα και πήγα στον καναπέ και έβγαλα το tablet και χαζολόγησα λίγο στο YouTube. Όταν η μπανιέρα άρχισε να γεμίζει πήγα και έκλεισα τελείως το νερό, όταν θα ερχόταν η Μαριάνθη θα το συμπληρώναμε με κρύο.

Η λέξη κλειδί ήταν «όταν». Δεν το είχα καν σκεφτεί ως «αν», ήμουν σίγουρος ότι θα έρθει. Πέρα από την απρόοπτη συνάντησή μας την προηγούμενη Παρασκευή δεν είχαμε άλλη επικοινωνία πέραν ενός mail που μου είχε στείλει στα μέσα της εβδομάδας και με ρωτούσε κάποιες συμβουλές για συνέντευξη που θα έκανε με ένα υποψήφιο για την ομάδα της.

Μπορεί να μην έβλεπε τον εαυτό της ως leader αλλά εγώ μέσα της έβλεπα όλα τα στοιχεία κλειδιά. Το μόνο που της έλειπε ήταν η επιθυμία το οποίο όσο παράδοξο και αν φαίνεται εγώ το θεωρώ υπέρ. Η εξουσία τείνει να πηγαίνει σε αυτούς που την αποζητούν και όχι σε αυτούς που μπορούν να τη διαχειριστούν επιτυχημένα. Η Μαριάνθη από αυτά που μου έγραφε το διαχειριζόταν άψογα και το μόνο που χρειαζόταν να «ξεπεράσει» ήταν η δυσφορία της.

Δεν ήταν φόβος, ήταν δυσφορία. Αν φοβόταν δεν θα έκανε για εκείνη τη δουλειά. Η δική μου θεώρηση στα της δουλειάς ήταν ελαφρώς διαφορετική αλλά αυτό είχε να κάνει με τη φύση του κάθε χαρακτήρα, ο καθένας έχει το δικό του στυλ.

Το γεγονός ότι με τον πελάτη την είχε συνοδέψει ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης έλεγε πολλά. Δεν ξέρω αν το είχε καταλάβει η ίδια αλλά την ομάδα την ανέλαβε για να κάνει το αγροτικό της. Η Μαριάνθη εφόσον το επιθυμούσε και το έκανε σωστά θα ανελισσόταν γρήγορα στην ιεραρχία της εταιρίας που δούλευε. Αυτό θα απαιτούσε λεπτούς ελιγμούς τόσο με τον άμεσα προϊστάμενό της όσο και με το διευθυντή της αλλά ο τρόπος με τον οποίο είχε χειριστεί τον πελάτη που της είχε φορτώσει το αφεντικό της έλεγε καντάρια για τις ικανότητές της.

Πολλές φορές μέσα στις μέρες που ακολούθησαν είχα αναρωτηθεί αν είχα κάνει σωστά που είχα ανακατευτεί. Η Μαριάνθη σίγουρα δε χρειαζόταν βοήθεια, εγώ ήμουν αυτός που είχε ενοχληθεί. Δεν ήταν ζήλεια ούτε απόπειρα να την προστατέψω, όσο και αν δε μου άρεσε καθόλου αυτό που είχε κάνει το αφεντικό της. Ούτε ο ίδιος δεν τολμούσα να το εξομολογηθώ στον εαυτό μου αλλά όσο περισσότερο το σκεφτόμουν τόσο πιο σίγουρος ήμουν για τα βαθύτερα κίνητρά μου.

Δεν ήταν ζήλεια, δεν ήταν προστασία. Ήταν οριοθέτηση. Το από που και ως που και με ποιο δικαίωμα σηκώνει πολλή συζήτηση αλλά το να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου είναι αντιπαραγωγικό. Δεν ήταν damsel in distress, δεν είχα πάει να την προστατέψω από τη μικρή παραβίαση του προσωπικού της χώρου. Ήταν ότι εγώ το εξέλαβα ως παραβίαση του δικού μου.

Δεν ξέρω, αυτά που είχα διαβάσει σε εκείνο το φόρουμ με είχαν μπερδέψει. Η ισχύς η οποία ευαγγελίζονταν μέσα στο φόρουμ ήταν τελείως διαφορετικής φύσης από αυτό που είχα στο μυαλό μου ωστόσο στο τέλος της ημέρας απρόθυμα άρχισα να αποδέχομαι ότι όλες οι μορφές ισχύος τελικά είναι όμοιες, με τον ίδιο τρόπο που ο Γλάδστων είχε παρατηρήσει ότι όλες οι κρίσεις είναι όμοιες. Power is the perception of it.

Το άλλο που με είχε προβληματίσει ήταν η κίνησή της να μου βάλει το εσώρουχό της στο χέρι. Είχα εκνευριστεί όταν το είχε κάνει γιατί με έφερε προ απροόπτου και είμαι άνθρωπος που δεν του αρέσουν οι εκπλήξεις. Η Μαριάνθη είχε ματιά που έκοβε σαν ξυράφι, δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχε καταλάβει σε γενικές γραμμές το χαρακτήρα μου και τον τρόπο που κινούμαι. Γιατί το είχε κάνει; Τι μήνυμα προσπαθούσε να μου περάσει;

Στην αρχή το είχα σκεφτεί σαν αφορμή για παιχνίδι αλλά όσο το σκεφτόμουν τόσο περισσότερο αμφέβαλλα. Δεν είχε ανάγκη τέτοια παιχνίδια. Ακόμα θυμόμουν το διάλογό μας όταν της είπα ότι θέλω να της μαυρίσω τον κώλο. Με είχε ρωτήσει αν είμαι θυμωμένος μαζί της ενώ ήξερε ότι δεν είμαι. Με είχε καθοδηγήσει η ίδια να βρω την απάντησή μου.

«Η δική σου φύση είναι να παίρνεις. Η δική μου είναι να δίνω.»

Αλλά δεν ήταν με την έννοια «ζήτα μου να σου δώσω», όχι. Ήταν κάτι πολύ πιο απλό και συνάμα πολύ πιο τρομαχτικό. «Αν το θέλεις, πάρε το».

Γιατί μου είχε δώσει το εσώρουχό της; Τι προσπαθούσε να μου πει; Μήπως ήταν ο δικός της τρόπος να με βγάλει από το comfort zone μου; Αλλά πάλι… όχι, δεν ήταν καθοδήγηση. Δε θα την έλκυε κάποιος που χρειάζεται καθοδήγηση, that would defeat the purpose.

Μήπως… μήπως ήταν μήνυμα; «It’s your to manage, fucking manage it?”. Μήπως ήταν απλά ένας σαν τους γρίφους που της έβαζα εγώ όταν προσπαθούσα να την καθοδηγήσω; Δεν ξέρω. Όπως και να έχει δε θα το άφηνα να με φάει, αν έβρισκα την απάντηση έχει καλώς, αν όχι, όχι.

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε η πόρτα. Πήγα και την άνοιξα, η Μαριάνθη ήταν απ’ έξω με μια μικρή βαλίτσα στο χέρι. Μου χαμογέλασε και της ανταπέδωσα το χαμόγελο. Της έκανα νόημα να περάσει μέσα. Έκλεισα την πόρτα. Δεν της μίλησα απλά την πλησίασα και τη φίλησα απαλά στο στόμα.

- «Καλώς τη μου» της είπα.
- «Καλώς σε βρήκα» μου απάντησε χαμογελώντας και χωρίς ίχνος αμηχανίας.

Ήταν ντυμένη με ένα απλό μαύρο μάξι φόρεμα. Το μαλλί της μύριζε υπέροχα και το δέρμα της ήταν απαλό όπως τη χάιδεψα με το δάχτυλο στο πρόσωπο.

Τη βοήθησα να βγάλει το φόρεμά της. Από μέσα φορούσε ένα δαντελωτό σουτιέν με ασορτί κιλοτάκι. Της ξεκούμπωσα το σουτιέν και το άφησα να πέσει στο πάτωμα. Της κατέβασα απαλά το κιλοτάκι και έμεινε γυμνή. Έφερα το κιλοτάκι στο πρόσωπό μου και το έτριψα πάνω μου.

- «Έχω γεμίσει μόνο με καυτό νερό το υδρομασάζ. Συμπλήρωσέ το σε παρακαλώ και μπες μέσα. Εγώ θα φέρω το κρασί»
- «Αμέσως» μου είπε χαμογελαστή και πήγε και σκύβοντας μπροστά μου άνοιξε το κρύο νερό. Έβγαλα το κρασί από την παγωνιέρα και γέμισα δύο ποτήρια και περίμενα υπομονετικά μέχρι να γεμίσει το υδρομασάζ. Η ίδια, πάλι σα να έπαιρνε θερμοκρασία από μωρό, δοκίμασε το νερό με τα χείλη της. Μπήκε μέσα και κάθισε αναστενάζοντας.

Έλυσα τη ζώνη του μπουρνουζιού και το άφησα να πέσει στο πάτωμα μένοντας γυμνός. Αυτή τη φορά είχα διεγερθεί και έτσι με το κοντάρι ψηλά μπήκα και ο ίδιος στο υδρομασάζ. Το νερό ήταν ζεστό για τα γούστα μου αλλά όχι σε βαθμό που θα έκανε να νιώσω άσχημα. Κάθισα απέναντί της και της έδωσα το ποτήρι.

- «Στην υγειά μας» της είπα
- «Στην υγειά μας» μου αποκρίθηκε και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας.

Ήπιαμε μια γουλιά και αφήσαμε τα ποτήρια μας στην άκρη.

- «Η μέρα μου φάνηκε ατελείωτη» της είπα.
- «Μετρούσες την ώρα;» με ρώτησε χαμογελαστή.
- «Δεν την έβλεπα» της είπα και πήγα προς το μέρος της. Καθίσαμε γονατιστοί και οι δύο και παραδοθήκαμε σε ένα ατελείωτο φιλί. Με είχε αγκαλιάσει από το σβέρκο ενώ το χέρι μου της χάιδευε απαλά την πλάτη. Κάθισε στη βαθιά άκρη της μπανιέρας και ξάπλωσα προς τα πίσω νιώθοντας τα στήθη της στην πλάτη μου.

Χωρίς να πει τίποτα άρχισε να με τρίβει απαλά κάνοντάς μου μασάζ. Κλείνοντας τα μάτια μου αφέθηκα στην φροντίδα της.

- «Μαριάνθη;» τη ρώτησα
- «Πες μου» μου απάντησε χωρίς να σταματήσει να με τρίβει.
- «Είχα μια συνειδητοποίηση αναλογιζόμενος την προηγούμενη Παρασκευή»
- «Τι είδους συνειδητοποίηση;» με ρώτησε.
- «Γιατί συστήθηκα σαν φίλος του άνδρα σου»
- «Λοιπόν;» με ρώτησε.
- «Δεν το έκανα για να σε προστατέψω ούτε γιατί θεωρούσα ότι δεν μπορείς να το διαχειριστείς.»
- «Τότε» με ρώτησε και από τον τόνο της φωνής της είχα καταλάβει ότι χαμογελούσε.
- «Γιατί παραβιάζοντας το χώρο σου ένιωσα παραβίαση του δικού μου» της είπα.

Δεν απάντησε τίποτα συνέχισε να με τρίβει απαλά.

- «Δεν ξέρω αν το έχεις συνειδητοποιήσει αλλά η ομάδα που έχεις είναι το αγροτικό σου. Προορίζεσαι για ψηλά»
- «Και αν δε θέλω;»
- «Τότε η μόνη σου διέξοδος είναι να το τινάξεις επίτηδες στον αέρα. Γιατί όσο και αν είσαι απρόθυμη τις ικανότητες τις έχεις.»
- «Και αυτό πώς σχετίζεται με την παραβίαση του χώρου μου/σου;»
- «Δεν σχετίζεται, τουλάχιστον όχι άμεσα. Ωστόσο…»
- «Ωστόσο;»
- «Δε μου άρεσε ο τρόπος του αφεντικού σου. Μπορώ να καταλάβω το λόγο αλλά δε μου άρεσε.»
- «Γιατί μου τα λες αυτά, Οδυσσέα;»
- «Γιατί…» ξεκίνησα να λέω αλλά σταμάτησα.

Σηκώθηκα όρθιος και τη βοήθησα να σηκωθεί και εκείνη. Έβαλα το μπουρνούζι μου και τη βοήθησα να τυλιχτεί με το δικό της. Βγήκαμε στο σαλόνι και άρχισα να τρίβομαι για να στεγνώσω τελείως. Τη Μαριάνθη δεν την άφησα να στεγνώσει, την έπιασα από το χέρι και την πήγα στο δωμάτιο. Την έβαλα να ξαπλώσει και έλυσα το μπουρνούζι της. Πέταξα το δικό μου κάτω και ανέβηκα πάνω της.

Έτριψα το όργανό μου στα χείλη της. Ήταν υγρή και όχι από τα νερά. Με κοίταξε στα μάτια.

Μπήκα μέσα της.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

One thing I know

It can only get better

You only gotta keep it under control

And if you like it

Just reach out and touch it

No one can stop you 'cause your heart knows how to take it…

Ήμουν σίγουρη ή… οκ… σχεδόν σίγουρη. Η σωματικότητά μου πάντα με βοηθούσε πολύ περισσότερο από τη διάνοιά μου για να βεβαιωθώ. Και ναι, το σώμα μου επιβεβαίωνε αυτό που σκεφτόμουν: ο Οδυσσέας ήρθε ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του σε διάλογο με την κτητικότητά του. Όχι ότι δεν ήταν κτητικός σαν άνθρωπος ανέκαθεν. Αλλά, μάλλον, πάντα έπαιρνε με αρκετή ευκολία αυτό που ήθελε, οπότε ποτέ δεν μπήκε στη βάσανο της συνειδητοποίησης και της διαλεκτικής με αυτό του το κομμάτι.

Ωστόσο, παρατηρούσε αρκετά τον εαυτό του, τις πράξεις του, τις ενέργειές του και αυτή τη φορά, προφανώς, του έλειπε το κομμάτι του «γιατί το έκανα;» ώστε να βγάλει νόημα – για τον ίδιο- η συμπεριφορά του. Μου το έλεγε με το σώμα του, που τώρα ήταν μέσα στο δικό μου, όλο αυτό.

Εγώ, βέβαια, είχα πάντα μεγάλη αδυναμία στους άνδρες που έδειχναν κτητικότητα. Κάθε ηλικίας άνδρες. Δεν με γοήτευε ακριβώς. Μου φαινόταν ταυτόχρονα γλυκό και αυστηρό. Παιδικό και πολύ ενήλικο. Και, βέβαια, μου άρεσαν οι άνθρωποι με γωνίες. Δεν είχα κανένα σύνδρομο μεγαλείου ότι εγώ θα μπορούσα να τις λειαίνω όλες πάντα. Όμως, κάθε φορά που μου έδινε ένας άνθρωπος την ευκαιρία να χαϊδέψω μια γωνία του και ταυτόχρονα έβλεπε πόσο αποδεκτός μου ήταν με αυτή, πάντα η ζεστασιά του αισθήματος που έβγαζε, με ζέσταινε κι εμένα μέχρι τα βάθη της ψυχής μου.

Όπως ήταν από πάνω μου, του έπιασα το πρόσωπο και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια. Από το ελαφρό συνοφρύωμα των φρυδιών του κατάλαβα ότι κάπως απόρησε για αυτή μου την κίνηση. Ίσως να σκεφτόταν γιατί το είχα ανάγκη ή μήπως ήθελα να του πω κάτι. Ωστόσο δεν αποτράβηξε το βλέμμα του. Και μάλλον του άρεσε στη συνέχεια, παρά τον πρώτο αιφνιδιασμό.

- Κι άλλο… σχημάτισα τη φράση με τα χείλη μου.

Ενέτεινε το ρυθμό του αλλά μετά από πολύ λίγο τραβήχτηκε απότομα και κόλλησε πάνω μου. Ένιωσα καυτά τα υγρά του να ρέουν στην κοιλιά μου. Έπιασα το χέρι του και το κόλλησα πάνω μου και το έσφιξα ανάμεσα στα πόδια μου. Παραδέχομαι ότι δεν χρειάστηκε κάτι άλλο. Και παραδέχομαι πως ούτε εγώ δεν περίμενα να το έχω βρέξει τόσο.

- Great… shot! Μου είπε γελώντας όταν ξαναβρήκα την ανάσα μου.

Ξάπλωσε στο πλάι μου και μου έκανε νόημα να ξαπλώσω αγκαλιά του.

- Λοιπόν, ο λόγος που σου τα είπα αυτά πριν είναι γιατί… ξεκίνησε να λέει.

- Οδυσσέα, αν δεν θέλεις να μου πεις παραπάνω, δεν είσαι υποχρεωμένος. Καταλαβαίνω. Και καταλαβαίνω και τις σιωπές. Κι, επίσης, ακόμη και αν δεν καταλαβαίνω, σέβομαι βαθύτατα το δικαίωμα των άλλων στη σιωπή… τον διέκοψα.

- Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πρόβλημα να πω. Απλά δεν βρίσκω τις λέξεις που θα το εκφράσουν ακριβώς. Και δεν μου συμβαίνει συχνά αυτό.

- Ίσως γιατί δεν το έχεις ακριβώς στο μυαλό σου.

- Μπορεί…

- Κάποιες φορές, οι εξηγήσεις είναι πολύ πιο απλές από ότι θέλουμε να πιστεύουμε.

- Τι εννοείς; Μου είπε με γνήσια απορία.

- Εννοώ ότι δεν είναι όλα πολύπλοκες λογικές και συναισθηματικές διαδικασίες. Μπορούν απλά να εξηγηθούν με το βιολογικό τους ανάλογο.

- Τι εννοείς επί δυο… μου είπε και κατάλαβα ότι μάλλον τον μπέρδεψα περισσότερο παρά τον διευκόλυνα.

- Εννοώ ότι δεν υπάρχει άνθρωπος, όπως και ζώο, που να μην θέλει να ορίσει το territory του. Απλά κάποιοι άνθρωποι το θέλουν πιο πολύ. Και το μπορούν. Και κάποιοι νιώθουμε μεγαλύτερη ασφάλεια να ξέρουμε ότι είμαστε στο territory κάποιου άλλου. Όχι ως εισβολείς αλλά ως προστατευόμενοι του. Και για κάποιους είναι και πολύ γοητευτικό αυτό.

- …

Από τη σιωπή του κατάλαβα ότι ήρκεσε αυτό που είπα. Και μάλλον του άρεσε κιόλας.

- Μαριάνθη, άλλη μια ερώτηση για εκείνο το βράδυ. Γιατί μου έβαλες το εσώρουχό σου στην τσέπη;

- Ξέρω ότι δεν σου άρεσε. Αλλά δεν ήταν παιχνιδάκι. Ούτε πρόκληση. Δεν ήταν challenge. Δεν "παίζω" έτσι. Όχι πια και - κυρίως- όχι εδώ. Ήταν μια απόπειρα – μπορείς να το πεις και ανάγκη μου- να δημιουργήσουμε ένα mileage δικό μας μέσα σε όλο αυτό το θόρυβο των ανθρώπων. Ίσως να καταλαβαίνεις αυτό που σου λέω. Ίσως όχι. Αλλά θα μου επιτρέψεις να πω περισσότερα σε εύθετο χρόνο για αυτό; Και ίσως σε αυτό το χρόνο να μην χρειάζεσαι την απάντηση από μένα πια.

- Εντάξει… μου είπε χαμογελαστά.

- Και τώρα ξέρεις τι θέλεις;

- Τι θέλω εγώ ή τι θέλεις εσύ;

- Τι θέλω να κάνω επειδή νιώθω πως το θέλεις και άρα γίνεται δικό μου θέλω…

- Να τα και τα ανώτερα μαθηματικά… μου είπε κοροϊδευτικά. Αφέθηκε όμως να κάνω την κίνηση.

Ανασηκώθηκα στα γόνατά μου και τον έσπρωξα να γυρίσει μπρούμυτα.

- Με σεβασμό και προσοχή να τα κάνεις αυτά, έχουμε και κάποια ηλικία… είπε αστειευόμενος.

- Την ηλικία που μας αρέσει έχετε… του είπα κι άρχισα να του κάνω απαλές μαλάξεις στη μέση και κατέβηκα προς τα κάτω.

Αφέθηκε. Και αν κρίνω από τα ελαφρά μουγκρητά ανακούφισης που έβγαζε, είχα καταλάβει τι ήθελε. Μπορεί το μυαλό μου να τρώει χοντρά κολλήματα από καιρού εις καιρόν αλλά ευτυχώς οι «πόροι» μου δεν με προδίδουν ποτέ. Όταν γίνει αυτό, μάλλον θα έχω νεκρώσει. Μέχρι τότε έχω ελπίδες...

Keep movin' on, runnin' with the changes

You'll be much stronger

More than ever before

No one can break

Somethin' already broken

In little pieces, when the words

Are freshly spoken

How many times did you think

You knew the answers

To all the problems

That you had on your mind

How many times have you

Tried to turn your life around

Just keep on tryin' till you reach for more solid…

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

Όταν τέλειωσε το μασάζ δεν ήθελα να κουνηθώ από το κρεββάτι, ένιωθα να λιώνω στα χέρια της. Σηκώθηκα -με δυσκολία είναι η αλήθεια- και της έδωσα το χέρι μου. Το πήρε στα χέρια της κοιτώντας με ερωτηματικά.

- «Πάμε να κάνουμε ένα ντουζάκι» της είπα και προχώρησα προς τα έξω. Με ακολούθησε υπάκουα και μπήκαμε και οι δύο στο ντους. Όταν το νερό απέκτησε θερμοκρασία λίγο περισσότερο απ’ όσο το προτιμώ γύρισα το τηλέφωνο πάνω της φροντίζοντας να μην την βρέξω πάνω από το λαιμό. Είχα καυλώσει και πάλι αλλά δεν μας είχα φέρει εδώ για αυτό το λόγο. Έκανα και εγώ ένα γρήγορο ντουζάκι και βγήκαμε πάλι έξω.

- «Φόρα σε παρακαλώ το φόρεμά σου. Χωρίς σουτιέν, χωρίς το κιλοτάκι»
- «Μάλιστα» μου είπε χαμογελαστή και έκανε αυτό που της ζήτησα.

Εγώ έβγαλα από την ντουλάπα ένα φανελάκι και ένα πουκάμισο, ένα μποξεράκι και το τζιν μου. Ντύθηκα στα γρήγορα.

- «Πάμε κοριτσάρα μου» της είπα. Δε με ρώτησε που, η μόνη ερώτηση ήταν αν ήθελα να πάρει μαζί της την τσάντα της. «Ναι, πάρε την» της είπα και πήρα κι εγώ το τσαντάκι μου και βγήκαμε έξω. Κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν και χωρίς να μιλήσουμε σε κανέναν βγήκαμε έξω και πήγαμε στο πάρκινγκ. Έβγαλα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και αφόπλισα το συναγερμό. Μετά της έδωσα τα κλειδιά. «Θα οδηγήσεις εσύ» της είπα. Την προηγούμενη φορά είχα έρθει με το τζιπ, σήμερα είχα έρθει με την κόκκινη κοριτσάρα μου. Με κοίταξε με ανοιχτό το στόμα.
- «Δεν… δεν έχω οδηγήσει ποτέ τέτοιο αυτοκίνητο»
- «Όλα τα αυτοκίνητα είναι ίδια επί της αρχής. Απλά εδώ θα προσέξεις με το γκάζι.»
- «Γιατί… γιατί θέλεις να οδηγήσω εγώ;»
- «Για να σου φύγει ο φόβος της οδήγησης» της είπα αινιγματικά.
- «Οδυσσέα… αυτό δεν είναι παιχνίδι… εννοώ…»
- «Ξέρω τι εννοείς. Δεν είναι παιχνίδι. Είναι αυτοκίνητο, οικογενειακό αυτοκίνητο. Δεν έχει σημασία τι μάρκα είναι ή το τέρας κάτω από το καπό του. Είναι αυτοκίνητο, είναι εργαλείο. Θα σε πάει όπως το πας. Αν θες να το πας σιγά, θα σε πάει σιγά. Αν θες να το πας γρήγορα θα σε πάει γρήγορα. Σημασία έχει να ξέρεις που θέλεις να πας και με ποια ταχύτητα σε παίρνει να πας. Αν το σεβαστείς, θα σε σεβαστεί και αυτό. Μπες στη θέση του οδηγού» της είπα και πήγα και κάθισα στη θέση του συνοδηγού.

Μπήκε απρόθυμα και κάθισε στη θέση του οδηγού. Της είπα πώς να ρυθμίσει το κάθισμα και το τιμόνι όπως εκείνη θέλει.

- «Πάτα το start» της είπα.

Ξεροκατάπιε αλλά πριν πατήσει το κουμπί κοίταξε τις ταχύτητες. Όταν βεβαιώθηκε ότι ήταν σε νεκρά το αυτοκίνητο πάτησε το start και η Μαντόνα ξύπνησε.

- «Ξεκίνα» της είπα.

Έβαλε πρώτη και ξεκίνησε αργά, σχεδόν τρυφερά. «Μη τη φοβάσαι, αν θέλεις να την πας σιγά θα σε πάει σιγά. Εσύ ελέγχεις, εσύ οδηγάς».

Την έβγαλα στον παράδρομο της Εθνικής και από εκεί βγήκαμε στην Εθνική, στο ύψος της Βαρυμπόμπης.

- «Δεξιά, προς Λαμία» της είπα.

Έστριψε δεξιά και κατεβήκαμε τη γέφυρα. Δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση.

- «Πάτα το» της είπα και με κοίταξε διστακτική. «Πάτα το, είναι άγριο άλογο και δεν είσαι μέσα στο στάβλο. Είσαι στο απέραντο λιβάδι. Τρέξε την. Μη τη φοβάσαι, είναι στο δικό σου χέρι. Στο δικό σου έλεγχο. Εσύ ορίζεις πως θέλεις να καλπάσει. Δεν είναι αγώι, κάνε την να καλπάσει.»

Η επιτάχυνση μας κόλλησε σχεδόν στα καθίσματά μας. Το πρόσωπο της Μαριάνθης έλαμπε.

- «Κάλπασε κοριτσάρα μου! Νιώσε τον αέρα να σε χτυπάει στο πρόσωπο»

Το αυτοκίνητο έφυγε σα σφαίρα. Κοίταξε το κοντέρ και τρόμαξε.

- «Οδυσσέα!!!!» μου είπε ταραγμένη
- «Πάει όπως το πας, Μαριάνθη. Η ταχύτητα είναι μεθυστική. Δεν πρέπει ποτέ να αφήνεσαι να παρασυρθείς από τη μέθη της. Είναι άδειος ο δρόμος και σε μέθυσε η ταχύτητα, δεν είχες καταλάβει ότι πήγαινες με 220. Πρέπει πάντα να προσέχεις τον περίγυρό σου.»

Χαλάρωσε το γκάζι και το αυτοκίνητο άρχισε να επιβραδύνει μέχρι που έπεσε σχεδόν στη μισή ταχύτητα. Λίγο αργότερα φτάσαμε τα διόδια του Καπανδριτίου.

- «Πήγαινε από το αυτόματο» της είπα και έκοψε ταχύτητα χωρίς ωστόσο να σταματήσει. Η μπάρα σηκώθηκε και ο δρόμος ήταν μπροστά μας άδειο.
- «Πάτα την. Μη σταματήσεις να την πατάς μέχρι να δείξει 260»
- «Όχι!!!» μου είπε
- «Πάτα την! Κάνε την να καλπάσει» της είπα.

Πάτησε το γκάζι και όπως και πριν κολλήσαμε στα καθίσματά μας. Κοίταγε το δρόμο και το κοντέρ με γουρλωμένα μάτια. Όταν το κοντέρ έγραψε 260 σταδιακά το χαμήλωσε μέχρι που έπεσε στα 130.

- «Η καρδιά μου πάει να σπάσει» μου είπε νιώθοντας ταυτόχρονα έξαψη και φόβο.
- «Εσύ έχεις τον έλεγχο» της είπα και πάλι.

Φτάσαμε μέχρι τη Χαλκίδα.

- «Θέλεις να κάτσουμε ή θέλεις να γυρίσουμε πίσω;» τη ρώτησα.
- «Θέλω τουαλέτα, νομίζω ότι θα κατουρηθώ πάνω μου» μου είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου. «Σε παρακαλώ, μπορείς να οδηγήσεις εσύ στην επιστροφή;»
- «Γιατί κοριτσάκι μου; Δε σου άρεσε;»
- «Με τρομάζει»
- «Δε σε τρομάζει, Μαριάνθη. Δε σου αρέσει αλλά δε σε τρομάζει.»
- «Γιατί με έβαλες να οδηγήσω;»
- «Γιατί ρωτάς αφού το ξέρεις;» της είπα. Κάτι πήγε να πει αλλά της έβαλα απαλά το δάχτυλο στα χείλη. Δε μίλησε.

Στην επιστροφή οδήγησα εγώ.

- «Πεινάς;»
- «Όχι ιδιαίτερα» μου απάντησε. «Αν πεινάς εσύ ωστόσο…»
- «Ωραία, θα πάμε στην καφετέρια του φίλου μου. Φτιάχνει καταπληκτικό πεϊνιρλί» της είπα.

Λίγη ώρα αργότερα ήμασταν εκεί. Χαιρέτησα τον ιδιοκτήτη και πήγαμε και κάτσαμε έξω. Αν και ο ήλιος είχε πέσει και δεν έκανε ιδιαίτερο κρύο του ζήτησα να μας ανοίξει τη σόμπα. Παραγγείλαμε ένα πεϊνιρλί και δύο μπύρες.

Ήπιαμε τις μπύρες μας και λίγη ώρα αργότερα ήρθε και το πεϊνιρλί με δύο ζευγάρια μαχαιροπίρουνα. Ήταν ήδη κομμένο. Έβαλε ένα κομμάτι στην χαρτοπετσέτα και μου το έδωσε. Το έκανε τόσο φυσικά, δεν το είχε σκεφτεί καν. Όπως λίγη ώρα πριν είχε γεμίσει τα ποτήρια με τη μπύρα. Της χαμογέλασα και πήρα το κομμάτι και το δάγκωσα.

Με λίγη πίεση την έκανα να φάει δύο κομμάτια από το πεϊνιρλί ενώ εγώ έφαγα το υπόλοιπο. Πήγα μέσα και του ζήτησα να μου βάλει σουφλέ σοκολάτα σε ένα κουτί. Πλήρωσα και γύρισα να πάρω τη Μαριάνθη να φύγουμε.

- «Αυτό θα είναι δικό σου αν είσαι καλό και υπάκουο κορίτσι» της είπα κλείνοντας της παιχνιδιάρικα το μάτι.
- «Θα είμαι Κύριε» μου είπε εξίσου χαμογελαστά.

Λίγη ώρα αργότερα ήμασταν στο ξενοδοχείο. Την έγδυσα σα λυσσασμένος με το που μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο. Αυτή τη φορά την έβαλα να κάτσει πάνω μου ώστε να έχω τα χέρια μου ελεύθερα να ασχοληθώ με το στήθος της.

Κάθισε πάνω μου αφήνοντας ένα βαθύ αναστεναγμό.

- «Μικρή;» της είπα
- «Πείτε μου Κύριε» μου είπε.
- «Θέλω να σε ακούσω»

Δεν την άκουσα μόνο εγώ.

Κουνούσε με απίστευτη τέχνη τη λεκάνη της κάνοντάς με να ξετρελαθώ. Η αίσθηση ήταν απίστευτη. Τα χέρια μου έσφιγγαν σαν σε μέγγενη τα στήθη της αλλά ούτε μια στιγμή δεν παραπονέθηκε, έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε.

- «Κι άλλο… κι άλλο» μου είπε «Πονέστε με κι άλλο» μου ζήτησε ενώ σχεδόν χόρευε πάνω μου. Της έσφιξα ακόμα πιο δυνατά τα στήθη, της τσίμπησα τις ρώγες και τις τράβηξα. Της ξέφυγε μια φωνή πόνου και ηδονής. Με έκανε να χάσω τα μυαλά μου.

Έχοντας τελειώσει νωρίτερα είχα αρκετές αντοχές. Κάποια στιγμή την έπιασα και την έφερα προς τα εμένα και κρατώντας την ακίνητη ήμουν εγώ που μπαινόβγαινε μέσα της κουνώντας τη λεκάνη μου. Ένιωσα το τέλος να έρχεται και τραβήχτηκα και τέλειωσα τρίβοντάς τον πάνω της κάνοντάς με χάλια. Μέχρι και στο πρόσωπο μου πετάχτηκαν.

Βάλαμε και οι δύο τα γέλια και όταν καταλάγιασαν η Μαριάνθη έσκυψε πάνω μου και τα ρούφηξε όλα. Όταν με καθάρισε μέχρι και από το πρόσωπο κατέβηκε και τον πήρε στο στόμα της κάνοντάς τον να γυαλίσει. Της έκανα νόημα να έρθει στην αγκαλιά μου.

- «Ξέρεις τι μ’ αρέσει σήμερα, Μαριάνθη;»
- «Πες μου» μου απάντησε.
- «Θα κοιμηθείς στην αγκαλιά μου και θα ξυπνήσεις σε αυτήν» της είπα και την έφερα πάνω μου και τη φίλησα βαθιά.

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

- Ξέρεις τι μ’ αρέσει σήμερα, Μαριάνθη;… ρώτησε.

- Πες μου… του απάντησα.

- Θα κοιμηθείς στην αγκαλιά μου και θα ξυπνήσεις σε αυτήν.

Ακολούθησε ένα βαθύ φιλί.

- Και δεν θες να με μαυρίσεις; …του είπα πειρακτικά.

- Ναι και αυτό. Και να σε μαυρίσω θέλω και να σε ζυγώσω σαν ζωντανό στο χωράφι θέλω και να σε πάρω αγκαλιά θέλω… Και δεν ξέρω και με ποια σειρά… ξεφύσηξε, απαντώντας περισσότερο μάλλον σε έναν εσωτερικό του διάλογο παρά σε μένα.

- Δεν χρειάζεται να θες ή το ένα ή το άλλο ή το τρίτο. Και δεν χρειάζεται πάντα να τα θες με την ίδια σειρά. Δεν απαιτείται καμία αξιολογική τοποθέτηση, ούτε ιεράρχηση. Όλα εδώ είναι. Και είναι πάντα όλα εδώ. Κατά περίσταση μόνον βγαίνει η σειρά τους.

Δεν απάντησε. Μάλλον το είχε σκεφτεί και μάλλον τα λόγια μου απλά του είχαν επιβεβαιώσει αυτό που είχε σκεφτεί.

- Τι επεξεργάζεται το μυαλό σου; … με ρώτησε μετά από κάποια λεπτά διακόπτοντας την σιωπή μέσα στο ημίφως.

- Την τραυματική εμπειρία με την quandrophenia… του είπα γελώντας.

- Λέγεται Quadrifoglio… με διόρθωσε χωρίς ίχνος χιούμορ, οπότε υπέθεσα ότι δεν κατάλαβε το αστείο μου.

- Quandrophenia άκου τι σου λέω… Εμπειρία που σε στέλνει στο ψυχιατρείο ήταν… συνέχισα σε χιουμοριστική διάθεση.

- Τι είναι αυτό;

- Μια διάγνωση σχιζοφρενικής κατάστασης.

- Εντάξει, πέρασα σε πεντάλεπτο απώλειας χιούμορ… είπε σαρκαστικά.

- Δεν πειράζει.

- Και τι σκέφτεσαι λοιπόν; Γιατί σε έβαλα στο τιμόνι;

- To take the lead είναι η μια υπόθεσή μου. Για να βιώσω αυτό που περιγράφει η Chapman ως “ speed so fast it felt like I was drunk” στο σχετικό τραγούδι, η άλλη υπόθεσή μου. Και μάλλον λίγο και από τα δυο, η ισχυρότερη υπόθεσή μου.

- Η δύναμη είναι μεθυστική… μου είπε πολύ σοβαρός.

- Εμένα θα μου πεις… του είπα γελώντας.

Δεν μίλησε για λίγο. Μάλλον για να με αφήσει να συνεχίσω το συλλογισμό μου. Δίστασα λίγο στο πώς θα το διατυπώσω. Ωστόσο… είπαμε… η ποιότητα μιας σχέσης κρίνεται από τα ρίσκα που μπορεί να πάρει κανείς εντός αυτής. Οπότε συνέχισα…

- Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια, ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος της ζωής μου, μου είχε πει «καύλωσες με την ταχύτητα, έτσι δεν είναι μικρή; Η ταχύτητα είναι επικίνδυνη. Και ο κίνδυνος με την καύλα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Για πολλούς λόγους…». Είχε δίκιο. Η δύναμη σε μεθά γιατί είναι – μεταξύ άλλων- δυνητικά επικίνδυνη. Δεν είναι, όμως, μόνον αυτό. Είμαι σίγουρη ότι ήδη έχεις καταλάβει κάποια πράγματα με αφορμή τη Σονάτα – ω θεοί στη συνέστησε η κόρη σου αλλά ας μιλήσουμε άλλη φορά για αυτό σε παρακαλώ -. Από τη μεριά, λοιπόν, που έρχομαι εγώ, η Ισχύς, όχι αυτή που κατέχω αλλά αυτή που επιδρά πάνω μου, ναι είναι πανίσχυρο bodydrug. Είναι και πολλά παραπάνω, βέβαια. Θα διαβάσεις πολλά. Από τα… λογοκριμένα, όμως, επίτρεψέ μου να σου αποκαλύψω κάτι: το «ανίσχυρο» δεν υπάρχει παρά μόνον ως οντολογική απουσία Ισχύος.

- Για πάμε να κάνουμε λίγο popular science. Εξήγησέ του μου σε γλώσσα για κοινούς θνητούς… ήταν η σειρά του να κάνει χιούμορ.

- Η υποταγή στην Ισχύ είναι η δεύτερη καλύτερη επιλογή από την Ισχύ. Δεν υπάρχει per se. Υπάρχει μόνον ως οντολογική απουσία Ισχύος. Και, όπως σου είπα, είναι η δεύτερη καλύτερη επιλογή, μετά την Ισχύ. Για αυτό και λειτουργεί μόνον όταν δεν είναι απλά μια παρόρμηση. Αλλά όταν με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο που διαθέτω ως άνθρωπος για την πρόσληψη γνώσης και εμπειρίας (αισθήσεις – φαινομενολογία, λογική κλπ), επιβεβαιώνω ότι είναι η καλύτερη και μόνη βιώσιμη επιλογή απέναντι σε κάποιον άλλο.

- Μου λες δηλαδή ότι και με τη λογική σου κάποιες φορές βρίσκεις ότι η βέλτιστη επιλογή είναι να μην είσαι leader;

- Ναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεσαι follower στον οποιονδήποτε. Είσαι μακράν μπροστά από σχεδόν οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο στον πλανήτη τούτο. Αλλά παραμένεις κάτω από Έναν. Με κεφαλαίο το έψιλον…

Δεν απάντησε κάτι. Αν κάτι δεν ήταν σίγουρα ο Οδυσσέας αυτό ήταν φλύαρος. Μετρούσε πάρα πολύ τα λόγια του και έλεγε πάντα μόνον όσα πρέπει. Και σίγουρα θα είχε να πει αρκετά σε αυτά που του είπα. Αλλά σίγουρα ήθελε πρώτα να τα επεξεργαστεί.

Με τράβηξε πιο κοντά του. Γύρισα στο πλάι και άρχισα να του χαϊδεύω απαλά την κοιλιά και το στήθος. Και κάπως έτσι μας πήρε ο ύπνος.

Το επόμενο πρωί μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων και όταν ξυπνήσαμε και στο πρωινό. Σίγουρα, όμως, το μυαλό και των δυο έκανε επεξεργασίες σε πολλαπλά επίπεδα.

Και κάπως έτσι κύλησε και το 8ωρο μάθημα του Diploma. Με το μυαλό μου να επεξεργάζεται σκέψεις και ερεθίσματα σε πολλαπλά επίπεδα. Και ήμουν σίγουρη πως και το ασυνείδητο έκανε καλό πάρτυ…

Είχαμε δώσει από το πρωί ραντεβού στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου καμιά ωρίτσα μετά το τέλος του course μου. Μου είχε πει να πάμε μαζί για το μεγάλο γεύμα της ημέρας. Είχα θυμηθεί ένα σχετικά απόμερο αλλά χαριτωμένο μαγαζάκι που είχα κάποια χρόνια να πάω. Και μιας και με είχε βάλει να διαλέξω, πρότεινα αυτό.

- Ας συμφωνήσουμε ότι σήμερα θα παραμείνεις εσύ στο τιμόνι του κόκκινου δαίμονα, το κόλλησα το ένσημο χθες… του είπα γελώντας.

Ξεκαρδίστηκε στα γέλια και μου έκανε νόημα να μπω στο συνοδηγό.

Όταν καθίσαμε χάζεψε λίγο την αίθουσα με ένα ελαφρό μειδίαμα οπότε κατάλαβα ότι μάλλον του άρεσε. Του έδωσα ένα υγρό μαντηλάκι και με κοίταξε απορημένος.

- Επειδή παίζω τα ρέστα μου ότι βαριέσαι να σηκωθείς… του είπα απαντώντας στην ερώτηση που υπέθεσα ότι είχε.

- Εντάξει μαμά, θα πλύνω τα χέρια μου… μου είπε πειρακτικά.

Άνοιξα το μαντήλι και του τα έκανα εγώ, μαζί με ένα σύντομο μασάζ. Έβγαλα άλλο ένα και του έκανα το μέτωπο.

- Πού τη μάζεψες τόση ένταση σε ούτε 10 ώρες;… τον ρώτησα.

- Πού το κατάλαβες; … με ρώτησε χωρίς να εκφράζει κάποιον αιφνιδιασμό αλλά μάλλον γνήσια περιέργεια.

- Από τα δάχτυλά σου που είναι σκληρά και από τις φλέβες στους κροτάφους σου που είναι τσίτα…

- Και να θέλω να κρυφτώ με αφήνεις;

- Λυπάμαι αλλά δεν καταβάλλω κάποια προσπάθεια. Με μια ματιά τα βλέπω, χωρίς να έχω κάποια πρόθεση να σε σκανάρω.

- Δύσκολη μέρα στο εργοτάξιο. Και κάποια εκνευριστικά τηλεφωνήματα από διάφορες κατευθύνσεις αλλά δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο για αυτά… μου είπε. Τι λες να φάμε;

- Είναι κάτι που δεν τρως; τον ρώτησα.

- Όχι, κάνε παιχνίδι εσύ σήμερα… μου είπε αφήνοντας τον κατάλογο από τα χέρια του.

Είχε live μουσική εκείνο το βραδάκι. Πόσο καιρό είχα να ακούσω. Τα τελευταία δυο χρόνια ήταν πολύ… σιωπηλά. Για όλο τον πλανήτη και τον καθένα μας ξεχωριστά.

- Ποια είναι η σχέση σου με το τραγούδι; τον ρώτησα.

- Τι έχεις αντιληφθεί;

- Ότι είσαι πολύ καλός ακροατής αλλά στα μεγάλα κέφια απλά σφυρίζεις κάποιον αγαπημένο σου σκοπό, πέραν τούτου ουδέν.

- Μέσα έπεσες. Εκτός από τις φάσεις που είμαι μόνος. Υποθέτω δεν ισχύει το ίδιο και για σένα.

- Δεν έμαθα ποτέ μουσική. Μου αρέσει να τραγουδάω αλλά δεν διαθέτω κάποια ιδιαίτερη φωνή. Επειδή, όμως, δεν είναι από τα σημεία της εικόνας μου που με νοιάζει να τσακαλώσω, έχω τραγουδήσει δημόσια πολύ κατά καιρούς. Εννοώ σε εξόδους με φίλους, καραόκε, πάρτυ κλπ

- Θα μας πεις κάτι απόψε;

- Challenge accepted… του είπα και σηκώθηκα.

Ψιθύρισα κάτι στον άνδρα που έπαιζε μπουζούκι και μου χαμογέλασε. Μετά από κάποια τραγούδια τον άκουσα να λέει «και τώρα μια παραγγελιά από την χαμογελαστή κοπέλα με το μακρύ φόρεμα». Ήμουν σίγουρη ότι πήγαινε για μένα αυτό. Σηκώθηκα και κάθισα στην ξύλινη εξέδρα, κοντά στα πόδια του μουσικού με το μπουζούκι.

Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα απλώνει σκοτάδι βαθύ

Κορίτσι ξένο σαν ίσκιος πλανιέται μονάχο στη γη…

Ο Οδυσσέας με κοίταζε χαμογελαστός και μάλλον σχετικά ξαφνιασμένος. Ευχάριστα όμως.

Και τότε ποιος θα ρωτήσει να μάθει ποτέ το γιατί…

- Το πήγες πάρα πολύ καλά, δεν το περίμενα. Και αν κρίνω από το χαμόγελο των μουσικών αλλά και τα χειροκροτήματα, συμφωνούν και άλλοι που ήταν στο μαγαζί μαζί μου… μου είπε στο δρόμο της επιστροφής.

- Είναι ένα από τα σουξέ μου… του είπα χαμογελώντας. Το έχω πει αρκετές φορές. Και μάλιστα όχι τόσο νηφάλια όσο απόψε.

Άπλωσε το χέρι του κι έπιασε το δικό μου και το ακούμπησε στο πόδι μου. Κάναμε σιωπηλοί τον υπόλοιπο δρόμο της επιστροφής. Ευτυχώς δεν ένιωσα καμία αμηχανία από την σιωπή. Καλό δείγμα. Αν είχα νιώσει αμηχανία θα μου είχαν βαρέσει δέκα καμπανάκια ότι το πράγμα δεν πήγαινε και πολύ καλά. Είναι αδύνατον να συνυπάρξεις με έναν άνθρωπο σε ένα πεδίο εγγύτητας αν δεν αντέχεις τις σιωπές του.

Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο του είπα ότι ήθελα να κάνω ένα γρήγορο ντους. Μου είπε να κάνω και εκείνος θα ακολουθούσε. Όταν βγήκα είχε βάλει κρασί σε δυο ποτήρια και κοιτούσε έξω από το παράθυρο. Δεν ατένιζε τη θέα. Ατένιζε τους δρόμους που άνοιγε το μέλλον. Και τους ζύγιζε. Ήμουν σίγουρη για αυτό. Τον αγκάλιασα από την πλάτη. Μου έτριψε πολύ τρυφερά τα χέρια που τυλίχθηκαν γύρω του.

Ο Οδυσσέας είχε γύρω του ένα κέλυφος. Αρκετά ανθεκτικό. Μέσα όμως από αυτό ήταν ευαίσθητος και εύθραυστος όσο ελάχιστοι άνθρωποι που είχα γνωρίσει. Αργά αλλά σταθερά, υπόκωφα, μπορούσα να ακούσω αυτό το κέλυφος να κάνει κρακ. Tricky στιγμή. Όσο το κέλυφος έκανε ρωγμές θα μπορούσε να λειτουργήσει είτε θετικά ως προς την προσέγγιση μας είτε να τον κάνει να φύγει τρέχοντας. Σίγουρα δεν ήθελα το δεύτερο. Αλλά ούτε και να εκβιάσω το πρώτο. Οπότε, αποφάσισα να μην κινηθώ καθόλου προς το μέρος του. Απλά να μείνω σταθερή και να του δείξω ότι ο δρόμος προς εμένα είναι ανοικτός. Αν το θέλει. Ένα από τα μαθήματα της ζωής μου ήταν ότι από κανέναν δεν μπορείς να πάρεις κάτι που δεν θέλει να σου δώσει. Ούτε πρέπει να το πάρεις. Ούτε έχεις και αξία να το πάρεις.

- Το ντους σε περιμένει… του είπα.

Από το τίναγμά του βεβαιώθηκα ότι τα λόγια μου διέκοψαν τη ρέμβη του.

- Έχεις δίκιο… μου είπε και κατευθύνθηκε μέσα.

Όταν βγήκε με βρήκε περίπου στο σημείο που στεκόταν εκείνος πριν. Μόνον που εγώ καθόμουν στα γόνατα. Ήρθε και μου χάιδεψε το κεφάλι. Πήρα το χέρι του και το έβαλα στο λαιμό μου. Η παρόρμησή του τον έσπρωξε εκεί που… έπρεπε και με έσφιξε. Ο αυτοέλεγχός του όμως διαφωνούσε με την παρόρμησή του και σταμάτησε. Χωρίς να σηκωθώ γύρισα να τον κοιτάω και κράτησα το χέρι του στο λαιμό μου.

- Εμπιστεύσου… Το σώμα σου και το δικό μου… του ψιθύρισα.

Αν και ίσως ήταν η πρώτη φορά που έκανε οποιοδήποτε play με την αναπνοή, δεν τα πήγε καθόλου άσχημα.

- Βγάλε το μπουρνούζι σου… μου είπε την ώρα που άνοιγε το δικό του.

Την ώρα που το έβγαζα είδα με την άκρη του ματιού μου ότι είχε πετάξει το παντελόνι του με τη ζώνη στον καναπέ ακριβώς δίπλα μου. Τράβηξα τη ζώνη από τις θηλιές. Υποθέτοντας, μάλλον, την πιο κοινή εκδοχή έτεινε το χέρι του να την πιάσει. Όμως αυτή θα ήταν η… κοινή εκδοχή. Πέρασα τη ζώνη γύρω από το λαιμό μου, την κούμπωσα και του έδωσα την άκρη της. Ξαφνιάστηκε περισσότερο από όσο επέτρεψε στον εαυτό του να δείξει. Αλλά η στύση του έλεγε πολλά περισσότερα. Με τράβηξε προς το μέρος του και τον βύθισα όλο στο στόμα μου.

Μετά από λίγο με έσπρωξε απότομα πίσω.

- Όχι έτσι… μου είπε κοφτά και μου έκανε νόημα να πάω στο δωμάτιο.

Του έκανα νεύμα δείχνοντάς του το χέρι που κρατούσε τη ζώνη.

- Μη τη φοβάσαι, είναι στο δικό σου χέρι…Εσύ έχεις τον έλεγχο… του είπα επαναλαμβάνοντας τα λόγια που μου είχε πει χθες.

Με τράβηξε πολύ κοντά στο πρόσωπό του. Με μεγάλη ένταση αλλά χωρίς ίχνος θυμού, περιγράφοντας θαρρείς το αναπόφευκτο μου είπε:

- Θα σε ξεσκίσω… Είσαι δική μου και θα σε ξεσκίσω…

Με τράβηξε στο δωμάτιο και με έσπρωξε προς το κρεβάτι. Γονάτισα στην άκρη, ακούμπησα το στέρνο μου στο στρώμα. Ήμουν σίγουρη για το πώς θα με έπαιρνε. Βυθίστηκε αργά αλλά σταθερά μέσα μου και χωρίς να υποχωρήσει. Μου βγήκε ένας λυγμός από αυτούς στη μεθόριο που περνάς από τον πόνο στην ηδονή… Και είχα βρεθεί αρκετές φορές σε αυτή τη μεθόριο… Και όχι μόνον από σωματικής άποψης…

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

“Slow down
You're doing fine
You can't be everything you wanna be, before your time..”

 

Κρατώντας σταθερό το όργανό μου με το χέρι βυθίστηκα σιγά-σιγά πίσω της κάνοντάς τη να βγάλει ένα πνιχτό βογγητό, μείξη πόνου και ηδονής. Τραβήχτηκα έξω και ξαναβυθίστηκα μέσα της. Το επανέλαβα κάμποσες φορές μέχρι που την άνοιξα επαρκώς.

Είχε τουρλωθεί με το στέρνο της πάνω στο στρώμα. Τραβήχτηκα τελείως έξω και της ζήτησα να κάτσει στα τέσσερα. Κάθισε με εξίσου αισθησιακό τρόπο, με τους ώμους ψηλά, τη μέση λυγισμένη προσφέροντας προκλητικά τον κώλο της.

Την άρπαξα από τους ώμους και αυτή τη φορά καρφώθηκα δυνατά πίσω της, κάνοντάς της να ξεφύγει πάλι ένα μικρό βογγητό. Κάθισα ακίνητος και φωτογράφισα στο μυαλό μου τη σκηνή. Τραβήχτηκα και πάλι. Της έλυσα τη ζώνη που ήταν στο λαιμό και την κράτησα στα χέρια μου.

Δεν το είχα κάνει ποτέ αυτό που όλο το είναι μου μού ούρλιαζε να κάνω.

- «Μαριάνθη… αν… αν σε πονέσω παραπάνω απ’ όσο πρέπει… θέλω να μου πεις σταμάτα, θα σταματήσω αμέσως»
- «Δεν υπάρχει «όσο πρέπει» Οδυσσέα. Υπάρχει το πόσο θέλεις και το πόσο αντέχω. Το πρώτο το ξέρεις μόνο εσύ. Το δεύτερο… προσπάθησε να με νιώσεις. Προσπάθησε να με αφουγκραστείς. Για σένα… κυρίως για σένα. Το πρώτο και το δεύτερο χορεύουν πάντα ταγκό, αν το πρώτο οδηγήσει σωστά το δεύτερο θα ακολουθήσει υπάκουα. Αφουγκράσου με… νιώσε με… και θα δεις πως το τόσο-όσο είναι ένα υπέροχο ερωτικό ζευγάρι.»
- «Θεωρία και πράξη, Μαριάνθη. Θα νιώσω καλύτερα αν ξέρω ότι αν δεν αντέχεις άλλο θα μου το πεις.»
- «Θα σου το πω» μου είπε.
- «Θέλω να μετράς το κάθε χτύπημα της ζώνης»
- «Μάλιστα» μου απάντησε

Πήρα τη ζώνη στο χέρι μου. Της έριξα μια σιγανή δοκιμαστική στον αριστερό γλουτό.

- «Ένα» μου είπε η Μαριάνθη. Της έριξα μια πιο δυνατή στο δεξί γλουτό. «Δύο» είπε αργά και καθαρά. Όταν τραβήχτηκα από πίσω της μου είχε πέσει, τώρα ένιωσα και πάλι να ερεθίζομαι. Συνέχισα αργά και σταθερά ανεβάζοντας την ένταση σε κάθε χτύπημα, προσπαθώντας να μην σημαδέψω το ίδιο σημείο. Οι γλουτοί της είχαν αποκτήσει ένα πολύ ερεθιστικό κόκκινο χρώμα. Οι επόμενη 20άδα ήταν αρκετά πιο δυνατή. Η Μαριάνθη μετρούσε με σταθερή φωνή. Παρατηρούσα το σώμα της σε κάθε χτύπημα. Κάποιες φορές έκανε κάποια μικρά τινάγματα που με ερέθιζαν.

Σταμάτησα και κάθισα πίσω να θαυμάσω το έργο μου. Ήμουν καβλωμένος όσο δεν πήγαινε αλλά δεν ήθελα ακόμα εκτόνωση. Πέρασα το χέρι μου και χάιδεψα τους γλουτούς της. Δεν ξέρω τι παρόρμηση με έπιασε και έσκυψα και άρχισα να τους δαγκώνω απαλά. Συνεχίζοντας να δαγκώνω τα μεριά της πέρασα το χέρι μου μπροστά της και το βούτηξα μέσα της. Ήταν μούσκεμα.

Σάλιωσα το όργανό μου και αφού το έτριψα πίσω της το βύθισα αργά και σταθερά ξανά μέσα της. Κάθισα ακίνητος με το όργανό μου βαθιά μέσα στον κώλο της.

- «Σ’ αρέσει;» της ρώτησα.
- «Πολύ»

Τραβήχτηκα ξανά έξω και καρφώθηκα και πάλι μέσα της κερδίζοντας ακόμα ένα ηδονικό βογγητό της. Κρατώντας την από τους ώμους άρχισα να κινούμαι αργά στην αρχή και πιο γρήγορα στη συνέχεια. Τα μόνα που ακούγονταν ήταν οι ανάσες μας και ο ήχος που έκαναν τα σώματά μας όταν έβρισκαν το ένα το άλλο. Επιτάχυνα το ρυθμό μου φροντίζοντας ωστόσο σε κάθε μου κίνηση να μπαίνω όλος μέσα της.

- «Είσαι δική μου… δική μου…» της είπα ενώ τη σοδόμιζα με μανία. «Δική μου… δική μου…» Ένιωσα την έκρηξη να έρχεται, καρφώθηκα για τελευταία φορά μέσα της και στάθηκα ακίνητος ενώ άδειαζα με σπασμούς βαθιά μέσα της. Η Μαριάνθη… έσφιγγε και χαλάρωνε τους μύες πίσω της την ώρα που τελείωνα, πολλαπλασιάζοντας τον οργασμό μου, κάνοντάς με να το χάσω τελείως. Δεν… αυτό δεν το είχα ξανανιώσει.

Έμεινα και την κοιτούσα σα χαζός. Εκείνη γύρισε και μου χαμογέλασε.

Τραβήχτηκα τελείως από μέσα της και έπιασα και πάλι τη ζώνη. Της την πέρασα στο λαιμό και την σήκωσα απαλά. Με ακολούθησε υπάκουα. Πήγαμε στο μπάνιο. Άνοιξα το νερό και όταν ήταν στη σωστή θερμοκρασία την τράβηξα και χωθήκαμε κάτω από το ντους. Της έδωσα το σαπούνι και τράβηξα τη ζώνη προς τα κάτω και η Μαριάνθη γονάτισε και με έπλυνε σχολαστικά τρίβοντάς με με το σαπούνι. Με ξέπλυνε μέχρι που έφυγαν όλες οι σαπουνάδες.

Γονατισμένη ακόμα σήκωσε το βλέμμα της προς τα πάνω μου. Μιλούσαμε μόνο με τα μάτια. Χαμογελούσα και χαμογελούσε. Της έριξα νερό στο πρόσωπο ξαφνιάζοντάς την και έβαλα τα γέλια.

Χμμμμ

Την έβαλα και με πήρε στο στόμα της ενώ με το νερό της πιτσιλούσα το πρόσωπο. Δεν της ήταν εύκολο, το όργανό μου έμπαινε σχεδόν μέχρι το λαιμό της και το νερό που έτρεχε πάνω της την εμπόδιζε να ανασαίνει εύκολα από τη μύτη. Με κάποιο τρόπο τα κατάφερνε όμως. Τράβηξα ακόμα μια νοητική φωτογραφία, τη Μαριάνθη γονατισμένη, με κλειστά μάτια, με το όργανό μου βαθιά μέσα στο στόμα της και νερό να τρέχει στο πρόσωπό της.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της το μηχάνημα… ήθελε το χρόνο του. Τη σταμάτησα και την έβαλα να σηκωθεί.

Ο κώλος της ήταν ακόμα κόκκινος και εκείνη τη στιγμή… δεν ξέρω πως μου ήρθε. Έβγαλα τη ζώνη που ήταν περασμένη στο λαιμό της και την έβαλα να αγκαλιάσει τον τοίχο.

Ο ήχος της ζώνης που χτυπούσε τα βρεγμένα κωλομέρια της ήταν απίστευτα διεγερτικός, πολύ περισσότερο με πριν. Και… και πονούσε περισσότερο, το κατάλαβα από τις ανάσες της και από τον τρόπο που μέτρησε. Στις πέντε σταμάτησα, δεν ήθελα άλλο.

Είχα καβλώσει και πάλι. Κοίτα να δεις!

Αυτή τη φορά το έβαλα μπροστά της. Το όρθιο με δυσκόλεψε, την έβαλα να σκύψει και αυτή τη φορά μπήκα πιο εύκολα. Την γράπωσα από τα στήθη και καρφώθηκα μέσα της κερδίζοντας το ηδονικό βογγητό της.

- «Μπορείς να τελειώσεις» της είπα

Νομίζω, με τις γυναίκες ποτέ δεν ήμουν σίγουρος, ότι πρέπει να είχε ένα ή δύο οργασμούς. Όταν ένιωσα ότι φτάνω στο τέλος -και μου είχε πάρει αρκετή ώρα μέχρι να το καταφέρω- την έβαλα να γονατίσει μπροστά μου και τέλειωσα στο στόμα της. Τραβήχτηκα και σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε με το στόμα ανοιχτό, γεμάτο σπέρμα. Κατάπιε και μου χαμογέλασε.

Τη σήκωσα και τη φίλησα βαθιά στο στόμα. Με αγκάλιασε από το σβέρκο και το ανταπέδωσε με πάθος.

- «Σε ευχαριστώ» μου είπε χαμογελώντας.
- «Εγώ, σ’ ευχαριστώ κοριτσάκι μου» της είπα.

Κοριτσάκι… ΜΟΥ!

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --

 

“Tango is a journey, not a destination..”
A. Pons

 

Όποτε πέφτω σε παρόμοια φράση μου έρχεται στο μυαλό αυτή η ζωγραφιά του Paoul Klee που με ελάχιστες γραμμές περιγράφει την yellow sub του

 

 

• «Μαριάνθη…» άκουσα να μου λέει μέσα στο σκοτάδι χαμηλόφωνα.
• «Πες μου…»
• «Πότε είναι το επόμενο σου course; Εννοώ πότε είναι το επόμενό σου Σαββατοκύριακο;»

Δεν ήξερα αν έπρεπε να μπω σε mode υπολογιστή, δηλαδή απάντα στην ερώτηση που σου τέθηκε ή αν έπρεπε να απαντήσω αυτό που σκεφτόμουν. Και τα δυο έχουν την αξία τους κατά περίπτωση. Το δύσκολο είναι να κρίνεις την περίπτωση. Τα κρακ στο κέλυφος με το οποίο είχε θωρακίσει τον εαυτό του τα είχα ακούσει. Αυτό, όμως, δεν σήμαινε ότι έπρεπε να διεισδύσω περισσότερο.

Αναρωτήθηκα αν το έχτισε το κέλυφος σιγά – σιγά ή αν έγινε από κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό και μετά απλά έβαλε κάποιες ενισχύσεις εξαιτίας γεγονότων της ζωής του. Ποιο να ήταν αυτό το περιστατικό; Πότε να έσκασε εντός του τον πόνο και την ενοχή; Και καλά, τις νοητικές ικανότητες να διαχειριστεί τον πόνο τις είχε. Την ενοχή όμως; Αυτή πάντοτε εν-έχεται. Και τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα και περίπλοκα τότε. You can quote me on that. 37 χρόνια πείρας…

Ωστόσο, είπαμε, η ποιότητα μιας σχέσης ορίζεται από τα ρίσκα που μπορεί να πάρει κανείς εντός της.

• «Οδυσσέα, τι θέλεις να ακούσω από αυτό που με ρωτάς;» του είπα γλυκά.
• «Τι εννοείς;» Απάντησε ξαφνιασμένος. Είτε δεν περίμενε την ερώτηση, είτε δεν είχε καν δει τον μηχανισμό που έφτιαχνε.
• «Νομίζω ότι θέλεις να με ρωτήσεις κάτι άλλο, όχι αυτό που με ρωτάς.»
• «…»

Ακολούθησαν λίγα λεπτά σιωπής. Δεν ανασηκώθηκα να τον κοιτάξω. Συνέχισα όμως να τον χαϊδεύω για να καταλάβει ότι δεν περνά από κάποια κρίση, πως δεν είμαστε απέναντι αλλά δίπλα, όπως τα σώματά μας.

• «Σου είχα πει πως αν ερχόσουν αυτό το Σαββατοκύριακο, θα ίσχυαν οι όροι για όλα τα επόμενα 10 Σαββατοκύριακα. Και…»
• «Ναι, το ξέρω» τον διέκοψα. Αφού είχα αποφασίσει αυτή την επιλογή, έπρεπε να την στηρίξω.
• «Επομένως στο επόμενό σου Σαββατοκύριακο θα είμαστε πάλι στο ίδιο μοτίβο» είπε χωρίς να έχει αποφασίσει αν θα βάλει θαυμαστικό ή ερωτηματικό στο τέλος της φράσης του.
• «Ναι θα είμαστε. Όπως το είχαμε πει. Οδυσσέα, ξέρω ότι ίσως δεν φαίνομαι πολύ συμπαγής για τα δικά σου δεδομένα, όμως όταν λέω κάτι, το μετράω. Μπορεί να έχω αδυναμίες αρκετές αλλά δεν λέω ποτέ κάτι που δεν εννοώ. Ή τουλάχιστον κάτι που δεν θα προσπαθήσω με κάθε τρόπο να τιμήσω μέχρι το τέλος».
• «Δεν εννόησα ποτέ, ούτε σκέφτηκα ότι δεν είσαι συμπαγής» μου είπε και ανασηκώθηκε να με κοιτάξει.

Τον πήρα αγκαλιά σαν να ήθελα να του πω ένα παραμύθι. Και ξεκίνησα να του μιλάω. Με την ελπίδα ότι θα καταλάβαινε αυτά που θα του έλεγα. Όχι, δεν ήταν μόνον ελπίδα. Ήταν – πώς το είχε πει και ο ίδιος; - a well educated guess.

• «Πριν από αρκετά χρόνια, κάποιος πολύ σημαντικός για μένα, μου έδωσε να διαβάσω ένα μυθιστόρημα του Μπουλγκάκωφ, το «Μαιτρ και Μαργαρίτα», ίσως να το ξέρεις. Εκεί μέσα διάβασα μια φράση που μου χαράχτηκε. Γιατί ήρθε να μου εξηγήσει μια συμπεριφορά μου που κι εγώ η ίδια δεν μπορούσα να μου εξηγήσω, μια συμπεριφορά που συχνά με έβαζε σε διαδικασία να αμφισβητώ τον εαυτό μου και τα όσα έκανα. ‘Ποτέ και τίποτα μην ζητάτε. Και μάλιστα από εκείνους που είναι πιο δυνατοί από εσάς. Εκείνοι θα σας τα δώσουν όλα… Καθίστε περήφανη γυναίκα’ ήταν η φράση. Και τότε όλα έδεσαν. Δεν ένιωθα πια υπερόπτης. Δεν ένιωθα αλαζόνας. Δεν ένιωθα αδιάφορη να πω και να ζητήσω κάτι από αυτούς που θεωρούσα μεγάλους και σημαντικούς – ξέρεις κάποιοι άνθρωποι κατά καιρούς με κατηγόρησαν ότι ήμουν αδιάφορη ή αλαζονική… Τέλος πάντων… Αυτό που θέλω να πω, αυτό που θέλω να σου πω, είναι ότι είμαι εδώ. Πλησίασέ με όσο θες. Είναι σχετικά λίγα τα πράγματα που δεν θα έκανα για σένα. Και υποθέτω ότι όσο περνάει ο καιρός θα είναι όλο και λιγότερα. Το όριο μου είναι όχι να μην πονέσω εγώ αλλά να μην πονέσουν αυτοί που αγαπάω. Εδώ είμαι λοιπόν. Και μην αισθανθείς ότι αρπάζεις πράγματα από μένα. Είμαστε κάποιοι άνθρωποι που όταν μας παίρνουν, αντί να αδειάζουμε, γεμίζουμε…».

Όπως ήταν χωμένος μέσα στο στήθος μου με φίλησε. Πολύ γλυκά. Πολύ στοργικά. Και κάπως έτσι μας πήρε ο ύπνος…

Το επόμενο πρωί ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε για πρωινό. Δεν είπαμε κάτι παραπάνω για τα όσα ειπώθηκαν το προηγούμενο βράδυ. Με πήγε ως το αυτοκίνητό μου και έβαλε εκείνος τη μικρή βαλιτσούλα μου στο πορτ μπαγκάζ. Έβγαλε τα γυαλιά του ηλίου του και σήκωσε τα δικά μου.

• «Θέλω κάθε μέρα τουλάχιστον ένα μέιλ σου. Θέλω να επικοινωνείς μαζί μου. Κάθε μέρα. Ακόμη και για να μου πεις απλά καλημέρα ή καληνύχτα. Μέιλ, viber, sms… Και να μου πεις τις ώρες που μπορώ να σε παίρνω τηλέφωνο. Δεν είναι ερώτηση, όπως καταλαβαίνεις, ανακοίνωση είναι.»
• «Εντάξει, θα το κάνω, στο υπόσχομαι. Απλά δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να ενοχλήσω…» απάντησα αλλά με έκοψε βάζοντας το δάχτυλό του στα χείλη μου, κάνοντάς μου σήμα να σωπάσω.
• «Πρέπει να μάθεις ότι κάποια πράγματα are not yours to manage» μου είπε χαμογελαστά.

Γνώριμη η φράση ή τέλος πάντων το νόημα αυτής. Αλλά αυτή ήταν η συζήτηση που θα γινόταν κάποια άλλη ώρα.

Με έσφιξε στην αγκαλιά του και ανταπέδωσα. Μπήκα στο αυτοκίνητο αλλά μου ήρθε μια ιδέα και κατέβασα το παράθυρο.

• «CD ή USB παίζει στο αυτοκίνητο;»
• «Και τα δυο» μου είπε.
• «Πάρε αυτό και βάλε το track 12 όποτε θέλεις» του είπα.

Απομακρύνθηκε από το αυτοκίνητο και ξεπάρκαρα. Τον έβλεπα από τον καθρέφτη καθώς απομακρυνόμουν. Έψαξα στο φλασάκι μου να βρω το κομμάτι από το cd που του έδωσα.

Look at me

I'm your heart's keeper

Met for 3: 21 AM

She will be here

Oh yes she will

And I belong to you

Yes I belong to you

I belong to you

And you belong to me…

-- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ --