Για να θυμούνται οι παλιοί...

... και να μαθαίνουν οι νεολαίοι, χρόνια μετά σαφώς σοφότερος, είναι τρεις κι ακόμη δεν κοιμάμαι ο μαλάκας.

Λοιπόν, μου 'ρθε σήμερις και έκανα μία βόλτα 'δω να μέσα. Θυμήθηκα φατσούλες, είδα καινούργια βυζγιά, όλα καλά.
Βλέπω δεν αλλάζουν και πολλά κι ας περάσαμε εφτάοχτώδώδεκα μνημόνια και μία πανδημία. Σταθερή άκαμπτη παραμένουν οι καύλες των παροικούντων την Γιερουσαλήμ.

Που λέτε, εγώ κάποτε ήμουνα πουλί και μ' αγαπούσανε πολλοί. Έκτοτε έχω υπάρξει από μυρμηγκοφάγος, μέχρι καγκουρογαμώσαυρος, ποτέ όμως δεν ξέχασα από πού ξεκίνησα.

Έχω άλλος άνθρωπος καταλήξει, αλλά οι νόμοι του σύμπαντος δεν αλλάζουν. Συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στον ίδιο πλανήτη, να υπάρχετε εσείς που βάζετε στη θήκη το κωλόχαρτο να κοιτάζει προς τα πάνω και εμείς οι φυσιολογικοί και τα κορμιά ν' αναπνέουν αυτόνομα.

Για να γίνω όμως πιο επί τούτου, θα ήθελα να σας αφηγηθώ κάτι λίγο, μικρό και σύντομο.
Περπατούσα στους δρόμους της συμπρωτευούσης μήνες πριν κι έπεσα πάνω σ' ένα περίεργο πλάσμα. Είχε δυο χέρια, δυο πόδια και δυο μάτια που καλύτερα να μην τα 'βλεπα ποτές. Υπέροχη, δυναμική, κάθε πόρος του δέρματός της απέπνεε ερωτισμό. Την ακολούθησα σαν υπνωτισμένος. Όταν έστριψε σε μία γωνία που δεν είχε κόσμο και άκουσε τα βήματά μου πίσω της, στάθηκε, στράφηκε και με ρώτησε κοιτάζοντάς με αυθάδικα στα μάτια, αν είμαι ανώμαλος.

Της απάντησα ναι, αλλά όχι όσο εκείνη.
Με ρώτησε πώς το ξέρω.
Της είπα ότι γέρασα και οφείλω στην ανθρωπότητα να καταλαβαίνω.

Βρεθήκαμε ώρες μετά μισοπιωμένοι και ημίγυμνοι στο μικρό διαμέρισμά της. Την παράτησα ανάσκελα στο κρεβάτι ριψοκινδυνεύοντας να αποκοιμηθεί και γύριζα σαν τον διάολο στο σπίτι ψάχνοντας κάτι.

Τώρα κανονικά είναι η ώρα που πρέπει να πω τι κάτι, αλλά εγώ στ' αλήθεια δεν ήξερα. Ήθελα κάτι να χτυπήσει στο μάτι μου και το βρήκα τελικά, αν και άργησα λίγο. Ήταν ο πλάστης. Ένας λεπτός πλάστης απ' αυτούς που ανοίγουμε φύλλο.

Επέστρεψα στο δωμάτιο. Με ρώτησε, αν θα της φτιάξω τυρόπιτα. Της απάντησα να σκάσει και να μου πάρει μια λουκανικόπιπα. Δεν μπορώ να πω ότι δεν πνίγηκε στην προσπάθεια. Αυτά τα εκτιμώ ιδιαιτέρως πια. Αυτά που δεν εκτιμώ είναι ότι καθώς περνούν τα χρόνια με πείθω να γίνω θεωρητικότερος βλέποντας τη μεγάλη εικόνα. Που σημαίνει ότι όσο εκείνη ρούφαγε, εγώ έφτιαξα με λέξεις αυτό που ήθελα να εκφράσω. Υπάρχουν γυναίκες που παίρνουν πίπα, για να ευχαριστήσουν τον παρτενέρ τους, υπάρχουν κι αυτές που το κάνουν, γιατί το ευχαριστούνται οι ίδιες. Μακάριος όποιος έχει πέσει σε εκπρόσωπο της δεύτερης κατηγορίας. Μακάριοι και οι πτωχοί. Τω πνεύματι.

Μεγαθύμως φερόμενος την άφησα να απολαύσει το θεάρεστο έργο της όση ώρα αισθανόταν να το χρειάζεται. Όταν σταμάτησε, τον έβγαλε πολύ, πολύ αργά από το στόμα της και χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα δικά μου, χαμογέλασε περίεργα και μου είπε -σαν τώρα το θυμάμαι- : "Τω θα μπουγαμπηντς".

Εντάξει, είχαν μουδιάσει τα χείλη της και δεν μπορούσε να μιλήσει, αλλά από το συμφραζόμενα κατάλαβα ότι ήθελε να την γαμήσω. Δε θα μπορούσε όμως να είναι τόσο απλό για εκείνη. Πριν ξεμουδιάσει και προλάβει να διαμαρτυρηθεί, της έδεσα χέρια και πόδια στο κεφαλάρι του κρεβατιού. Βρέθηκε εκεί, ακινητοποιημένη και ορθάνοιχτη. Εγώ από την άλλη βρέθηκα εκεί, να βλέπω το ομορφότερο θέαμα στην από εδώ μεριά του γαλαξία στην απόλυτη διάθεσή μου. Το βλέμμα της πονηρά προκλητικό. Το δικό μου σαν να έπαθα εγκεφαλικό. Μάζεψα το σαλάκι που έτρεχε, άνοιξα το μικρό πουγκί που είχε πάνω στο μπουντουάρ της -μου 'θελε και μπουντουάρ στην γκαρσονιέρα που δε χωρούσαμε να στρίψουμε να πούμε- και πήρα πέντε από τα μικρά κλαμεράκια που είχε για τα μαλλιά της. Την κοίταξα χαμογελώντας σαν πονηρό δεκάχρονο και ξεκίνησα να παίζω. Ένα στο δεξί της χείλος χαμηλά. Ένα στο αριστερό. Δύο δάχτυλα πιο πάνω και πάλι στο δεξί. Ακριβώς στο ίδιο ύψος στο αριστερό. Χάιδεψα με τη ρώγα του δεξιού μου δείχτη την κλειτορίδα της πολύ, πολύ αργά πριν την κλείσω μέσα στο πέμπτο.

Τα μάτια της διεστάλησαν. Το στόμα της άνοιξε σε μία βουβή κραυγή. Ο κορμός ξεκίνησε να τεντώνεται πριν θυμηθεί ότι είναι δεμένη.

Σταμάτησα. Κάθισα στην πολυθρόνα δίπλα στο μπουντουάρ και άναψα τσιγάρο.

Έβλεπα στο πρόσωπό της την επιθυμία να με βρίσει να παλεύει με την προκλητικότητα του να μη δείξει αντίδραση.

Αυτές οι αναποφασιστικότητες εμένα δε μ' αρέσουν. Πήρα τον πλάστη. Χτύπησα ελαφρώς το κλαμεράκι στην κλειτορίδα. Ούρλιαξε. Κούνησα τα υπόλοιπα τέσσερα. Έσφιξε τα δόντια και μου έφτυσε ένα "Συνέχισε, ρε καριόλη". Τον έσπρωξα μέσα της. Νομίζω πως θα μπορούσαν να μπουν και λιγότερα εκατοστά. Είμαι βέβαιος ότι δεν την χάλασαν όσα μπήκαν.

Τον τράβηξα πολύ, πολύ αργά έξω. Ήθελα να βλέπω το κορμί της να προσπαθεί να τον κρατήσει μέσα του. Καταδιασκέδασα την απογοήτευση του ότι δεν τα κατάφερε. Ξανάπαιξα με το κλαμεράκι στην κλειτορίδα της. Ούρλιαξε ελεύθερη από την προσπάθεια να νικήσει. Είχε αποφασίσει ότι θα με γαμήσει και το έκανε.

Σηκώθηκα και έβγαλα τη ζώνη από το παντελόνι. Προσγειώθηκε στα βυζιά της. "Κι άλλο", πιότερο διέταξε παρά ζήτησε. Της έκανα τη χάρη με τρία κοφτά και ταχύτατα χτυπήματα. "ΚΙ ΑΛΛΟ", ούρλιαξε. Ήταν η ώρα να σταματήσω.

Έβγαλα τον πούτσο μου και τον έσπρωξα να μπει μέσα της. Τα κλαμεράκια συνεθλίβησαν. Τα μάτια της άνοιξαν. Έπαιρνε αυτό που χρειαζόταν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο εκείνη τη στιγμή, με τρόπο αλλόκοτα επώδυνο.

"Αυτό, μικρή μου, είναι η ζωή", της είπα ο θυμόσοφος μαλάκας, καθώς καρφώθηκα με όλη μου τη δύναμη μέσα της.

Ούρλιαζε.
Της έσφιγγα τον λαιμό.

Ούρλιαζε.
Το κορμί της κυνηγούσε το δικό μου.

Ούρλιαζε.
Έχυνε ξανά και ξανά. Απελευθερωμένη από το ότι πρέπει να χύσει, για 'μενα. Έχυνε για εκείνη.

Βγήκα από μέσα της και κάθισα ξανά στην πολυθρόνα.

Ρε πούστη, τι δουλειά είχε η πολυθρόνα σ' αυτό το σπίτι που, άμα έμπαινες με τον κώλο, θα σε πηδούσαν, γιατί δε θα μπορούσες να στρίψεις; Και τέλος πάντων, γιατί πρέπει να σκέφτομαι τέτοιες μαλακίες τις πιο άκυρες στιγμές;

Με νευρίασα.

Σηκώθηκα.
Έβαλα τις παλάμες μου κάτω από τον κώλο της και τον ανασήκωσα.
Με μία κίνηση μπήκα ολόκληρος μέσα του.

Ούρλιαξε.
"Μη, ρε καριόλη! Με ξεκώλιασες!"

Αδιαφόρησα και συνέχισα να την γαμάω αργά, αλλά με γεμάτες κινήσεις κοιτάζοντάς την στα μάτια μειδιώντας.

"ΜΗ! ΜΗ! ΜΗ!"

Το μουνί της παλλόταν, το κορμί της έτρεμε, το στόμα της ξερνούσε βρισιές.

Ο αριστερός μου αντίχειρας συνάντησε το κλαμεράκι στην κλειτορίδα της.

Την αισθάνθηκα να εξαϋλώνεται. Εκείνη έχυνε την ίδια της την ύπαρξη. Εγώ τον κώλο της.

 

σε φτ οχιά επεσες!

 

Ελεγεία.

Υ.Γ. Ο Μήτσος ζει (δεν τον ξεχνάω ποτές).

 

Έτσι είμεθα εμείς οι καλλιτέχναι. Ζούμε στις καρδγιές του κοινού μας.

 

Νοταμπουληηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη!

Γύρισες;;;;

 

Ω να σου γαμήσω. Τι φωνάζεις, καλέ;

ΜΕ ΤΡΟΜΑΞΕΣ.

 

Με μια φορά δε γίνομαι πούστης!

Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τη χαρά μου! Από το πρωί που σε είδα είμαι ένας χαρούμενος αρνητικός μελιτζανοροζουλί καριόλης

 

Εγώ είμαι ήδη στις διακόσιες και μπορώ να σου επιβεβαιώσω ότι μέχρι τις 150 δεν το σκέφτεσαι καν.

Ε
Μ
Π
Α
Ι
Ν
Α

 

Έλα ν' αγαπηθούμε σε μια βουνοκορφή!

Σου καθόμουν!

 

Ρε μαλάκα, γιατί πρέπει να μας βγει η γλώσσα, για να πηδηχτούμε; Χαθήκανε οι πεδιάδες;

 

Ποιοοοοοοος άσωτος επέστρεψε;;;;  

 

Καλώς τον!