Πειθαρχία vs Ικανότητα Διαχείρισης Κρίσης & Πειθαρχία vs Υπακοή

Ικανότητα Διαχείρισης Κρίσης vs Πειθαρχία.

Χρησιμοποιώ την υπόδειξη που μου έκανε ο perfect_number στο νήμα “Πληθωρικές sub, slaves αλλά και Misτresses” του rouveens για να αναπτύξω με αφορμή αυτό, κάποιες σκέψεις μου που λίγο έχουν όμως να κάνουν με την παχυσαρκία ως έννοια και θεωρώ ότι εκεί θα ήταν εκτός θέματος:

Με αυτό το σκεπτικό, το ιδεατό θα ήταν τόσο οι κυριαρχικοί όσο και οι υποτακτικοί άνθρωποι να είναι καθόλα εντός φυσιολογικών ορίων. Οι μεν πρώτοι από αυτοκυριαρχία, οι δε δεύτεροι από πειθαρχία στις εντολές των πρώτων.

Θεωρητικά συμφωνώ εν γένει, αλλά θα πρέπει να ληφθεί υπόψη πως η επιτηδευμένη παρέμβασή μας σε φαινομενικά ασήμαντες, αλλά με μεγάλη επαναληψιμότητα δραστηριότητες (δικές μας ή του σκλάβου μας), είναι εξαιρετικά δύσκολη γιατί η πειθαρχία* σε αυτήν, απαιτεί συνδυασμό πολλών αρετών.

Είναι καλό να αποσαφηνιστεί η διαφοροποίηση της έννοιας "Ικανότητα διαχείρισης κρίσης" από αυτή της "Πειθαρχίας". Η ικανότητα διαχείρισης μίας κρίσης αφορά στην ψυχραιμία του υποκειμένου, την ικανότητά του να εφαρμόζει ακόμα και σε κατάσταση πανικού όσα διδάχτηκε, την αφαιρετική του ικανότητα εν προκειμένω, την ικανότητα συγκέντρωσης, ταχύτητας, ευελιξίας, άσκησης πολύ έντονης προσπάθειας σε μικρό χρονικό διάστημα, επίσης τη συναισθηματική ευφυΐα κ.α. Η πειθαρχία προϋποθέτει ένα άλλο πλέγμα αρετών. Απαιτεί την ύπαρξη μίας πρότερης καλής σχέσης με το χρόνο, υπομονή (με την έννοια της μη αδημονίας), επιμονή, προσήλωση στην εκπαίδευση, αυτεγκράτεια, αυτοκυριαρχία, ευγένεια, πρότερο σεβασμό στις αρετές, τις Αξίες, τις Αρχές, τους κανόνες και σφαιρική παιδεία. Η πειθαρχία προσπαθεί να δημιουργήσει ομαλότητα και ηρεμία και δεν συνεπάγεται ικανότητα διαχείρισης κρίσης.

Ένας κυρίαρχος ενδεχομένως να μπορεί να διαχειριστεί μία κρίση πολύ αποτελεσματικά, να επιδεικνύει την ηγετική του φυσιογνωμία στα δύσκολα, αλλά να μην είναι ιδιαίτερα καλός στις μικρές καθημερινές μάχες, να μην μπορεί λόγου χάρη να επιβάλλει στον εαυτό του να σταματήσει να τρώει υπερβολικά σε καθημερινή βάση, όπως παρατήρησε ο perfect_number. Και τούμπαλιν φυσικά.
Αντίστοιχα ένας υποτακτικός ενδεχομένως να μπορεί να διαχειριστεί εκτάκτως μία ποσότητα ψυχικού πόνου, δραματικά μεγαλύτερη από αυτές που είχε συνηθίσει να δέχεται, αλλά να δυσκολεύεται να συμμορφωθεί με φαινομενικά εύκολες αλλά πάγιες εντολές, να μην μπορεί επίσης λόγου χάρη να σταματήσει να τρώει πολύ καθημερινά. Επίσης ισχύει και το αντίθετο.

Στα δεκατρία έτη μου ευχόμουν να βρω έναν μαζοχιστή που να μπορεί να διαχειριστεί τον πανικό της είσπραξης, ξαφνικής και μεγάλης (ποσοτικά) βίας. Από τα δεκαεπτά και έπειτα, προτιμώ τους ανθρώπους που δεν μπορούν να διαχειριστούν την κρίση, έτσι ώστε να ικανοποιούμαι γρηγορότερα, προκαλώντας μικρότερο κακό. Αντίστοιχα η πειθαρχία δεν συγκαταλέγονταν στις απαιτούμενες αρετές του συντρόφου που διεκδικούσα στην εφηβική ηλικία, ενώ στα δεκαοκτώ και έχοντας το χρόνο να σκεφτώ, υποχρεωτικά μεν, ειλικρινά δε, τα περί πειθαρχίας, ο πήχης που αφορούσε στην ιδιοσυγκρασία του συντρόφου μου εν γένει, τοποθετήθηκε εντυπωσιακά υψηλότερα και μέχρι σήμερα οι απαιτήσεις μου εκτοξεύθηκαν στα ύψη.

Αναρωτιέμαι, εσείς πώς σκέπτεστε τη διαφοροποίηση της ικανότητας ενός ανθρώπου να διαχειρίζεται κρίσεις, από την ικανότητα ενός ανθρώπου να πειθαρχεί; Οι κυρίαρχοι αναζητάτε υποτακτικούς με δεινότητα στη διαχείριση του πανικού τους; Του πανικού σας ίσως; Ή πειθαρχημένους; Και αν αναζητάτε πειθαρχημένους υποτακτικούς, ευελπιστείτε να είναι πιο πειθαρχημένοι από εσάς; Θα μπορούσατε να εκτελέσετε όλες τις εντολές σας; Οι υποτακτικοί αποζητάτε κάποιον που να σας εκπαιδεύσει σε καθεστώς πειθαρχίας; Μήπως έναν κυρίαρχο που να διαχειριστεί τις όποιες κρίσεις για λογαριασμό σας; Ή μήπως να σας προκαλεί τις κρίσεις για να τις διαχειρίζεστε τελικά εσείς; Ναρκισσιστικά σκεπτόμενοι όπως μου είπε ο MasterJp, πανικοβάλλοντάς με αρχικά. Οι ερωτήσεις δεν έχουν ρητορικό χαρακτήρα.

* Αναφορικά με την πειθαρχία όπως γίνεται από εμένα αντιληπτή, γράφω στο επόμενο post μου.

 

Πειθαρχία vs Υπακοή

Σε μία πρόσφατη συζήτηση με τον Ηλία είχα διαφωνία αναφορικά με το κατά πόσο η πειθαρχία επιτρέπει και προάγει την ελεύθερη έκφραση και με αφορμή αυτό ένιωσα αργότερα την ανάγκη να ξεκαθαρίσω εντός μου τις έννοιες Πειθαρχία και Υπακοή, έτσι ώστε να μπορέσω ίσως να επανατοποθετηθώ στο συγκεκριμένο θέμα, παρότι η συζήτηση έληξε.

Η έννοια της πειθαρχίας διαφοροποιείται εξ ορισμού ακόμη, από την έννοια της υπακοής.
Η υπακοή (υπό + ακούω) αφορά στη συμμόρφωση του υποκειμένου στις επιταγές κάποιου και στην εκτέλεση των εντολών του. Δεν προϋποθέτει ούτε τη συμφωνία του με αυτές, ούτε την άσκηση κριτικής σε αυτές, ούτε την κατανόησή τους.
Η πειθαρχία (πειθώ + άρχω) δηλώνει την ενέργεια του υποκειμένου, που υποτάσσεται αυτοβούλως σε Αρχές για την ορθότητα των οποίων είναι πεπεισμένο.
Ένα παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό και περιλαμβάνει και τις δύο περιπτώσεις είναι το εξής: «Στην αρχαία Ελλάδα, οι Σπαρτιάτες ήταν πειθαρχημένοι και οι είλωτες ήταν υπάκουοι.» Οι είλωτες θα ήταν πειθαρχημένοι, αν είχαν πειστεί σχετικά με την ορθότητα του πολιτικού καθεστώτος που βίωναν, και ένιωθαν ότι υπηρετούν τα ιδανικά τους.

Υπακοή και Πειθαρχία, μέσα από το πρίσμα του Χρόνου.

Βραχυπρόθεσμα ένας υπάκουος άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει αν διαθέτει υπομονή, καθώς η υπακοή και η υπομονή είναι συναφείς έννοιες. Η υπακοή δεν συνάδει με τη διαχρονικότητα., στα ενσυνείδητα όντα. Οι άνθρωποι που μπορούν ειλικρινώς να είναι υπάκουοι για μεγάλα χρονικά διαστήματα, κατά κανόνα επιλέγουν βάσει αυστηρών κριτηρίων τον εντολέα τους, απαιτούν το ορθό της ιδιοσυγκρασίας του, εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο μία υποταγή, σε επιταγές βασισμένες σε Αρχές με τις οποίες ήδη συμφωνούν. Επομένως πειθαρχούν στις εξ αρχής Αρχές τους.

Η πειθαρχία δεν αποκτάται, ούτε αποβάλλεται βραχυπρόθεσμα και ενισχύεται με το πέρασμα του χρόνου. Οι Αρχές μας μεταβάλλονται εξαιρετικά δύσκολα και η προσωπική μου άποψη είναι πως μονάχα να τις εμπλουτίσουμε μπορούμε και όχι να τις μειώσουμε (σε εύρος ή βάθος). Η πειθαρχία έχει λοιπόν σύμμαχό της το χρόνο γιατί το υποκείμενο δεν κάνει απαραίτητα υπομονή.

Γράφω ένα σχετικό παράδειγμα:

Το υποκείμενο εισπράττει ερεθίσματα που αντιλαμβάνεται ως επιθετικά. Έστω κάποιος του επιτίθεται λεκτικά, το προσβάλλει, το χλευάζει, το προκαλεί.
Η υπομονή, που αποτελεί προϋπόθεση για την υπακοή, αυξάνει ως ένα βαθμό ποσοτικά το χρόνο, στον οποίο το υποκείμενο μπορεί να παραμείνει σιωπηλό, χωρίς να ανταποδώσει χαρακτηρισμούς λ.χ.. Η συνειδητή πειθαρχεία στην Αξία της αυτεγκράτειας όμως, δεν είναι απλώς ένα τέχνασμα κέρδους χρόνου. Το υποκείμενο δεν έχει κερδίσει χρόνο, έχει κερδίσει γενικώς. Γιατί αφενός είναι εξαιρετικά καλά εκπαιδευμένο στο να την τηρεί τη σιωπή του, αφετέρου είναι τόσο απόλυτα πεπεισμένο για το ορθό της, και τόσο σκληροπυρηνικό και υπερήφανο αναφορικά με τις Αξίες του, που πιθανώς αντιμετωπίζει την κρίση απλώς, σαν ευκαιρία αυτοεπιβεβαίωσης, καθαρά ναρκισσιστικά (επίσης δάνειο από MasterJp) και συνεπαγωγικά ο χρόνος όχι απλώς δεν το καταπονεί, αλλά αντιθέτως το ενισχύει.

Και αυτός είναι κατά την άποψή μου ο λόγος, για τον οποίο η έπαρση και η υπερηφάνεια δεν συνάδει με την υπακοή αλλά με την πειθαρχία (κυκλικά μπορείτε να ανατρέξετε στο παράδειγμα των Σπαρτιατών και τον ειλώτων που αναφέρθηκε νωρίτερα).

Εσείς τι σκέπτεστε σχετικά με αυτά;

 

Re: Πειθαρχία vs Υπακοή

Kατ' αρχίν ότι έπαρση και πειθαρχία δεν χαρακτηρίζονται από υψηλό βαθμό συμβατότητας.

Ακόμα, ότι καλόν θα είναι να προχωρήσετε σε εμβάθυνση στον αξιακό μηδενισμό.
Οι ιδεοληψίες που αναφέρετε παραπάνω είναι επαρκείς μόνο σαν εισαγωγή.

 

Re: Πειθαρχία vs Υπακοή

Συμφωνώ με την πρώτη πρόταση, και για να είμαι ειλικρινής, μετά τη συζήτησή μου με τον MasterJp αντελήφθην ότι υπάρχει μία μικρή τομή των δύο εννοιών.

Δεν έχω γνώσεις σχετικές με τον αξιακό νιχιλισμό. Πολύ γενικά έχω στο μυαλό μου ότι αφορά στην κατάρριψη της αξιακής αντικειμενικότητας, αλλά δεν είμαι σε θέση να αναπτύξω μία τέτοια συζήτηση. Θέλεις να γράψεις εσύ σχετικά με αυτό;

 

Ως αντικειμενικότητα υποθέτω εννοείς μια πραγματιστική οπτική των καταστάσεων. Πέραν, η υποκειμενικότητα χαρακτηρίζει κάθε είδους αλήθεια- μόρφωμα προσωπικής οπτικής δηλαδή- καθώς αντικειμενική αλήθεια είναι όρος άφατης παραδοξολογίας. Αλήθεια δεν υφίσταται παρά μονάχα πραγματικότητα.

Συνεπής στον κυνικό μηδενισμό μου θα σου υποδείξω ότι δεν απαιτούνται γνώσεις επ' αυτού και θα μπορούσες να μου είχες ήδη κάμει παρατήρηση που χρησιμοποίησα τον αδόκιμο όρο 'εμβάθυνση', καίτοι ο αξιακός μηδενισμός επιδέχεται ή ενδεχομένως απαιτεί μελέτη. Όχι ωφελιμιστικά απαραιτήτως- δεν απαιτείται θεωρητικό οπλοστάσιο προς τεκμηρίωση της αυτής κοσμοθέασης παρά συνειδητός πραγματισμός. Αποκτάται μέσω εμπειριών συγκεκριμένης φύσεως.

Αν βρω χρόνο ευχαρίστως θα επεκταθώ. Αν και σκέφθομαι ότι σα μηδενιστής θα πρέπει να διακρίνω όφελος στη συγκεκριμένη δραστηριότητα- γιατί να αναλύσω το θέμα διαφορετικά; Γνωρίζω πολύ καλά την οπτική μου επ' αυτού, παγιωμένη και δοκιμασμένη, και δε με συγκινεί η προοπτική παράδοσης μαθημάτων.

Το λοιπόν;

ΥΓ1: Ο Ντολμάνς είναι αυτός που αναγνωρίζω ως ιδανικό συνομιλητή επί του θέματος. Ωστόσο και οι κ.κ. Χάινριχ, ΝτρημΜαστερ, Κύριος Γ., Λορντ τεκμαίρονται να ομιλήσουν επ' αυτού, θα με ενδιέφερε να διαβάσω (και θα σε ενδιέφερε να διαβάσεις) τις απόψεις των.
ΥΓ2: Το ίδιο έγκριτος είναι και ο Κύριος ΜαστερΤζΠ που γνωρίζει καλά ότι θα χαρώ να συνδράμει το νήμα.

 

Καλή η πειθαρχία κι ωφέλιμη, αλλά η υπακοή οδηγεί στο τερπνό!

 

Μάλλον η αρετή που οδηγεί στο τερπνό είναι η υπομονή καλή μου.

 

Απάντηση: Πειθαρχία vs Ικανότητα Διαχείρισης Κρίσης & Πειθαρχία vs Υπακοή

Το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ειναι οτι προκειται για ενα πολυ ωραιο και σπανιο νημα, αν και λιγο μπερδεμενο. Αυτο γιατι πραγματευεται 2 θεματα τα οποια εχουν μικρη, κατα τη γνωμη μου παντα, σχεση. Τα διαβασα αρκετες φορες μεχρι τελικα να βγαλω καποιο νοημα.



Λοιπον, ας ξεκινησουμε απο τα ευκολα: Πειθαρχία vs Υπακοή

Εδω συμφωνουμε απολυτα. Ειναι δυο διαφορετικα πραγματα τα οποια καταληγουν στην ιδια συμπεριφορα, δηλαδη την εκτελεση των διαταγων. Το ενα επιβαλλει τις διαταγες "εκ των εσω" το αλλο τις δεχεται απο εξω.


Και τωρα στα δυσκολα: Ικανότητα Διαχείρισης Κρίσης vs Πειθαρχία

Επισης συμφωνουμε απολυτα. Για να συμπληρωσω την αποψη μου, το ενα δεν αναιρει το αλλο. Μπορει οι ιδιότητές τους να φαινονται συμπληρωματικες, αλλα αυτο δεν εχει να κανει με το εαν και κατα ποσο συνυπαρχουν σε εναν ανθρωπο. Μπορει καποιος να τα εχει και τα δυο, αλλα να μην εχει και κανενα. Ειναι πραγματικα σπανια προταιρηματα τα οποια θα πρεπει να εκτιμουνται, και οχι να φοβαται ο ενας τον αλλο επιδη καποιο ή και τα δυο τα εχει σε μεγαλυτερο βαθμο.

Η απόκτισή τους ειναι θεμα ιδιοσυγκρασιας αλλα και εμπειριων. Εγω προσωπικα τα ψαχνω και τα εκτιμω στη εκαστοτε συντροφο μου, αλλα δεν παυω να την αξιολογησω ολοκληρωμενα σα χαρακτηρα, και οχι απομονωνοντας την αυτοκυριαρχια και την πειθαρχια.

Κατα τη γνωμη μου, ειναι πολυ σημαντικα θεματα στα οποια μπορει να εστιασει την προσοχη του κανεις, πριν απο την αρχη της σχεσης, ανεξαρτητα απο το ρολο που διαλεγει. Αργοτερα, σε κρισιμες στιγμες της σχεσης θα συμβαλλουν καθοριστικα το εαν η σχεση θα συνεχιστει ή θα διακοπει.


Δε βλεπω οτι εχω να πω τιποτε περισσοτερο προς το παρον. Ελπιζω να ανεπτυξα επαρκως τη δικη μου οπτικη γωνια στο θεμα.

 

Απάντηση: Πειθαρχία vs Ικανότητα Διαχείρισης Κρίσης & Πειθαρχία vs Υπακοή

Eκτός των όσων ήδη ειπώθηκαν...
θα μπορούσε ακόμη να υποστηριχθεί πως η υπακοή αποτελεί συμπεριφορά που σχετίζεται με την ανωριμότητα. Από ένα μικρό παιδί απαιτούμε υπακοή εφόσον πιστεύουμε ότι δεν έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει το γιατί πρέπει να υπακούσει.Η υπακοή ενδεχομένως αποτελεί διαδικασία μηχανιστική και δεν είναι αποτέλεσμα κριτικής σκέψης.
Αντίθετα η πειθαρχία είναι στάση ζωής που αρμόζει σε ώριμους ανθρώπους.Πρόκειται για συνειδητή αποφυγή παρέκκλισης από Κανόνες και Αρχές.
Μια τέτοια επιλογή είναι το απότοκο πρώτα και κύρια προσωπικού κόπου αλλά και σωστού προσανατολισμού από το γύρω περιβάλλον.
Θα πρέπει ακόμη να σκεφτούμε ότι συχνά κίνητρο για την πειθαρχία (ή την πειθάρχηση) είναι η επιθυμία ένταξης σε κάποια ομάδα και ενεργοποίησης του ατόμου ως μέλους ενός συνόλου. Με άλλα λόγια, η πειθαρχία λειτουργεί στα πλαίσια του κοινωνικού κομφορμισμού
και ενισχύει κάθε είδους κομφορμιστικές αντιλήψεις,άλλοτε με θετικές κι άλλοτε με αρνητικές συνέπειες.
Τέλος η συγκριτική αναφορά σε Σπαρτιάτες και είλωτες καταδεικνύει πράγματι το διαφορετικό εννοιολογικό φορτίο που κουβαλούν πειθαρχία και υπακοή αντίστοιχα.
Το πόσο αποκλίνουν οι δύο έννοιες ίσως μπορεί να διαφανεί σαφέστερα αν δανειστούμε ως παράδειγμα, όχι τους Σπαρτιάτες αλλά τους Αθηναίους: Μέσα σε καθεστώς δημοκρατίας οι Αθηναίοι της Κλασικής περιόδου θεσπίζουν νόμους(δλδ περιορισμούς για τους ίδιους τους τούς εαυτούς!) στους οποίους μετά ωρίμου σκέψεως και με πλήρη συνείδηση πειθαρχούν.Αυτή είναι η πειθαρχία στην απόλυτη έκφρασή της.

...Αυτά που γράφτηκαν εδώ ίσως έχουν ειπωθεί με άλλον τρόπο απ'οσους ήδη αναφέρθηκαν στο θέμα..Αν δεν προχωρούν το σκεπτικό και αποτελούν απλή επανάληψη, ζητώ συγγνώμη..

 

Δεν είμαι ο καταλληλότερος, σύντροφε καπετάνιο για να μιλήσω για την πειθαρχία, την διαχείριση και τα λοιπά που αναφέρονται σε τούτο το νήμα.

Αν ο αγαπητός μας Ντολμασνέ βρισκόταν μαζί μας σίγουρα θα μας έλεγε πως η υπακοή (για να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας ημείς οι λιμπερτίνοι μαρξιστές) είναι για το bdsm ότι ήταν κάποτε οι ποσαδιστές τροτσκιστές για το ορθόδοξο ΚΚΕ. Υπάρχει και σχετική απόφαση της ολομέλειας, μα δεν την ενθυμούμε.

Θα ανοίξω μια παρένθεση και θα πω πως διαφωνώ με τον σύντροφο γιατί ίσως ήρθε ο καιρός η ηγεσία να επανεξετάσει τη στάση της. Κλείνει η παρένθεση.

Ομολογώ πως τα διαβάζω όλα αυτά και νομίζω πως υπάρχει μια μπερδεψιά του bdsm με θρησκευτικές σέχτες και με παραστρατιωτικές οργανώσεις . Αν δεν τα έβαζε ως προβληματισμό η Σίραχ πιθανόν να μην πίστευα. Τα θεωρώ υπερβολικά.

Έτσι λειτουργούν όλες οι σεχταριστικές, ομάδες. Με πειθαρχία, και υπακοή, την οποία όμως η ιστορία μας διδάσκει πως ακολουθούνται από συνωμοτικότητα, και σαφώς φυγόκεντρες τάσεις απομάκρυνσης εκ μέρους των πειθαρχούντων.
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις όπως θεοποίηση της ιεραρχίας και το απαράβατο του κανόνα, μα για αυτό όπως και για την διαχείριση κρίσεων θα μιλήσω αργότερα.

 

Re: Απάντηση: Πειθαρχία vs Ικανότητα Διαχείρισης Κρίσης & Πειθαρχία vs Υπακοή

Πιθανώς απαιτούμε υπακοή και από κάποιον, ο οποίος γνωρίζουμε ότι κατανοεί τη σκοπιμότητα των εντολών μας, αλλά διαφωνεί με το ορθό της σκοπιμότητας αυτής. Σε αυτό το σημείο έγκειται (κατά τη δική μου αισθητική) η γοητεία ενός υπάκουου ανθρώπου.

Γιατί όμως χρησιμοποιείς τη λέξη ανωριμότητα; Η υπακοή, όταν γίνεται από επιλογή και όχι από υποχρέωση, υποδηλώνει επίσης ύπαρξη κάποιων αρετών, και θεωρώ ότι η ωριμότητα συγκαταλέγεται μέσα σε αυτές. Ή αναφέρεσαι κυρίως στο παράδειγμα με το παιδί που έγραψες νωρίτερα;

 

Η πειθαρχία είναι η τεχνική του να κινείσαι σε μία αυστηρά προκαθορισμένη περιοχή που σε βοηθάει να αντεπεξέρχεσαι σε κρίσεις. Το ωφέλιμο στοιχείο της είναι η εμπειρία του οικείου των γνωστών περιοχών. Δοκιμασμένα μονοπάτια, δοκιμασμένες φόρμουλες.

Τι συμβαίνει όμως όταν προκύπτει ένα πρόβλημα που οι προεκτάσεις βρίσκονται εκτός περιοχής; Όταν θα πρέπει ο άνθρωπος να κινηθεί έξω από το κάστρο του; Όταν πρέπει να κινηθεί έξω από τις αρχές του; Όταν θα πρέπει να κάνει την υπέρβαση;

Στην ουσία συμφωνώ με τον Μαυροβασίλη στον αξιακό μηδενισμό. Πως όμως μπορείς να χρησιμοποιήσεις την πειθαρχία όταν κατά βάθος δεν πιστεύεις σε καμία αξία ή αρχή;

Η υποκειμενικότητα της αλήθειας για εμένα ήταν η λύση. Σ’ ένα συγκεκριμένο περιβάλλον υπάρχουν αξίες, κανόνες και αρχές που είναι αληθείς. Έξω από αυτό πολλές φορές όχι. Ανέπτυξα την ευκολία της προσαρμογής μου σε κάθε νέο σύστημα που αποφασίζω να κινηθώ. Πειθαρχώ στις ανάγκες του νέου συστήματος δείχνοντας απειθαρχία στις αρχές του προηγούμενου. Δεν μου είναι δύσκολο όταν γνωρίζω ότι στην ολότητα των περιβαλλόντων καμία αρχή δεν είναι αληθής. Δεν μου προκαλεί ναυτία επειδή γνωρίζω ότι σε κάθε σύστημα είναι αναγκαία η ύπαρξη μίας λογικής, που απλά πρέπει να την ενστερνιστώ. Ακόμα και αν αυτή σε κάποιο σύστημα προστάζει την ανυπακοή σε κάθε κανόνα, ακόμα και αυτού του κανόνα.

Οπότε για εμένα η πειθαρχία, η απειθαρχία, η υπακοή, η ανυπακοή και αρκετά άλλα είναι απλώς εργαλεία προς την διαχείριση. Αλλά ακόμα και για την διαχείριση μίας κατάστασης στο σύνολο 1 έως το 10, μπορεί πολύ πιθανόν να είναι απαραίτητη ή έλλειψη διαχείρισης στο σύνολο 1 έως 9.

Υ.Γ. Γνωρίζετε ότι για την εκπαίδευση ενός υποτακτικού είναι απαραίτητο κάποιες φορές να επιδείξει ανυπακοή σε κάποιους κανόνες που του θέτετε;