Ιδέα

Ιδέα είναι αυτό που όταν το δεις, δεν μπορείς να το ξαναδείς αλλιώς. Όσο και αν προσπαθήσεις, όσο και αν προσποιηθείς, δεν μπορείς να το ξαναδείς αλλιώς. Ούτε να ζήσεις όπως θα ζούσες αν δεν το είχες δει. Είδες.

Burning sands

Winds of desire

Mirrored oasis

Reflect a burning fire within my heart…​

Κάθομαι στο περβάζι και ατενίζω την νυχτερινή πόλη. Τα μπετά εκπνέουν λίβα. Τα φώτα τρεμοπαίζουν παλμό ζωής. Από κάτω μου χάσκουν πέντε όροφοι… δέκα… εκατό…

Μπορώ να γείρω είτε πίσω, είτε μπροστά. Ξέρω ότι αν μου πει «πέσε», θα το κάνω και δεν θα πάθω τίποτα. Τραμπαλίζομαι στο μεταίχμιο του κενού και του… καινού. Ο θερμός αέρας κυματίζει πάνω από τις στέγες, μια αέρινη φάτα μοργκάνα αφέλειας. Γέρνω ελαφρά προς τα μπρος – με αρπάζει, πέφτω στο λείο σκληρό πάτωμα. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάω. Επιβλητική φιγούρα στέκεται από πάνω μου – «δεν υπάρχει λήθη» μου λέει.

Sing for me

A song of life's visage

Sing for me

A tune of love's mirage

Deep desires

Sleep untold… ​

Πετάγομαι από τον ανήσυχο ύπνο μου ιδρωμένη. «Όταν έρθει, δεν θα είμαι εδώ… όταν δεν θα Είσαι εδώ, πού θα είμαι; Τι θα είμαι;»…

Ανάμεσα στον πόθο

και στον σπασμό

Ανάμεσα στη δύναμη

και στην ύπαρξη

Ανάμεσα στην ουσία

και στην κάθοδο

Η Σ κ ι ά πέφτει​

«Κάπου εδώ…» ψιθυρίζει γελώντας και με καβαλάει. Γιατί γελάει; Τι ξέρει; Τι σκέφτεται; Τι βλέπει; Τι έχει δει;

Sing for me

A tune of love's mirage

Time is change

Time's fool is man

None will escape

The passing sands of time…​

Καταραμένη επιθυμία. Αλλά όχι μόνον… Είναι ο σπασμός μου, ότι γεννιέται μέσα μου και από μέσα μου, χτυπάει στον παλμό που δίνει. «Μ’ αρέσει που όταν γράφεις δεν βάζεις πολλά επίθετα. Μου αρέσει που χρησιμοποιείς κυρίως ουσιαστικά» είχε πει. «Ναι, είναι ουσια-στικά» είχα απαντήσει. Εκείνος, όμως, έγραφε σχεδόν πάντα με ρήματα. Ακολουθούσα. Ασθμαίνοντας αλλά ακολουθούσα. Αλλά «… όταν δεν θα Είσαι εδώ, πού θα είμαι; Τι θα είμαι;». Κλείνω τα μάτια μου. Ξαπλωμένη με την πλάτη στο δροσερό πάτωμα κοιτάω μέσα στο σκοτάδι. Σηκώνεται ανάμεσα από τα ανοιγμένα μου πόδια, τεντώνει τα χέρια και πιάνει τα μαλλιά με ένα λαστιχάκι, ξαναπέφτει πάνω μου και με καλύπτει ολόκληρη. Αυτή η μορφή… Αποτυπώνεται μέσα μου σαν το απόλυτο αρχέτυπο. Κι αν είναι η τελευταία εικόνα που θα καταφέρω να έχω;

Ανάμεσα στην ι δ έ α

Και στο γεγονός

Ανάμεσα στην κίνηση

Και στη πράξη

Η Σ κ ι ά πέφτει…
​

Από τότε, σαν μαγεμένη από ξόρκι που δεν λυνόταν, θαρρείς αταβιστικά, θα επανέρχομαι στο αρχέτυπο αυτό. Ισχυρό.

Μορφή χωρίς σχήμα,

Σ κ ι ά δίχως χρώμα,

Παραλυμένη Δύναμη

Γνέψιμο χωρίς κίνηση…​

Θα πω ότι δεν ήξερα… είπα. Και θα συνεχίσω. Ούτε βήμα μπρος. Κάθομαι στο πάτωμα. Γίνομαι μόνον ένα σημείο. Και γύρω αχανές… απεραντοσύνη… τίποτα.

Γιατί έτσι τελειώνει ο κόσμος…

Γιατί έτσι τελειώνει ο κόσμος… ​

 

«…γέρνεις και ο ίσκιος Σου μ´αγγιζει,
κι εγώ ριγώ, κι εγώ ριγώ…»

 

Aνεπαισθήτως με έκλεισα από τον κόσμο… για να παραφράσω τον ποιητή. Ή και όχι τόσο ανεπαισθήτως. Αλλά μάλλον άφησα και μια κερκόπορτα. Ανεπαισθήτως; Δεν ξέρω. Εξάλλου ιδέα είναι αυτό που όταν το δεις, δεν μπορείς να το ξαναδείς αλλιώς. Όσο και αν προσπαθήσεις, όσο και αν προσποιηθείς… Ούτε να ζήσεις, όπως θα ζούσες αν δεν το είχες δει.

… ἄλκιμα μέλη γυμνασμένα στό κολύμπι, στό κουπί, στό στίβο,

στό ποδόσφαιρο (πού ἔκανα πώς δέν τἄβλεπα)

μέτωπα, χείλη καί λαιμοί, γόνατα, δάχτυλα καί μάτια,

στέρνα καί μπράτσα καί μηροί (κι ἀλήθεια δέν τἄβλεπα)

— ξέρεις, καμμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνᾶς, ὅ,τι θαυμάζεις,

σοῦ φτάνει ὁ θαυμασμός σου…​

Μιλούσα για μένα. Πολύ πιο εύγλωττα από ότι ήθελα να πιστεύω. «Έλα» μου είπε. «Για καφέ» ξεγέλασα τον εαυτό μου. Μια μικρή πιστ-ωση χρόνου, ζήτησε. Ένα άλμα πιστ-εως έκανα. Και βρέθηκα… απέναντι.

Carve Your name into my arm
Instead of stressed, i lie here charmed...​

 

Κάθομαι εδώ ακριβώς όπως ήμουν. Λυσιμελής… εμ-πειρία. Πώς διαχειρίζεσαι την απ-ουσία;

Τις μέρες, τις νύχτες, όταν υπάρχουν γύρω άλλοι άνθρωποι, Σε παίρνω μέσα μου και πορεύομαι στον κόσμο. Δεν είμαι μόνον εγώ αλλά πλέον έτσι, στη σύμφυση, με αναγνωρίζουν ως εγώ.

Όταν, όμως, είμαι μόνη, στην ησυχία, Σε βγάζω απέναντί μου για να μιλάμε. Και τότε τα άκρα μου λύνονται και μένω ακριβώς εδώ, στο ίδιο σημείο, με μια απροσπέλαστη απεραντοσύνη να με χωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο…. Πώς διαχειρίζεσαι την απ-ουσία;

«Διάλογος»…

- Θυμάσαι τι Μου έλεγες; Ποιες λέξεις σου αρέσουν;

- Τα ουσιαστικά…

- Γιατί;

- Γιατί αυτά μιλούν για την ουσία.

- Και πώς Μου έλεγες ότι κατάφερες από το παρελθόν να έρθεις στο σήμερα και να κοιτάς προς το αύριο;

- Υπερβαίνοντας;

- Ναι. Και τι άλλο; Δικά σου λόγια είναι, όχι δικά Μου.

- Μετ-ουσιώνοντας.

- That’s the key.

- Δεν μπορώ. Δεν νομίζω ότι μπορώ.

- Φυσικά και μπορείς.

- Όχι. Προσπάθησα. Προσπάθησα και δεν μπορώ. Και μένω εδώ, ακριβώς όπως ήμουν.

- Όχι, δεν προσπάθησες. Λες ότι προσπάθησες. Αλλά κάτι δεν κάνεις.

- Προσπάθησα.

- Όχι.

- Θυμάσαι τι σου είχα πει κάποτε και είχες γουρλώσει τα μάτια από έκπληξη;

- Τι; Ότι από την αρχή είχα καταλάβει ότι σου έκοβε. Αλλά ότι Με είχες ξεγελάσει. Δεν είχα καταλάβει πόσο.

- Ε όπως φαίνεται δεν μου κόβει και τόσο.

- Δεν θα λες ψέμματα. Όχι σε Μένα. Ψάξε τι δεν κάνεις. Μπορείς να το καταλάβεις.

- Προσπάθησα, αλήθεια.

- Όχι.

- Ναι.

- Όχι και δεν μπαίνω σε διάλογο.

- Δεν θέλω. Δεν θέλω. Δεν ξέρω τι είναι μετά. Δεν ξέρω. Δεν θέλω την απώλεια. Δεν θέλω.

Γελάει ηχηρά. Το γέλιο αντηχεί στις άκρες του Σύμπαντος.

- Ποια απώλεια ρε κουτό σαν τα χόρτα; Ποια απώλεια; Και να την ήθελες νομίζεις θα μπορούσες να την πετύχεις;

Ιδέα είναι αυτό που όταν το δεις, δεν μπορείς να το ξαναδείς αλλιώς. Όσο και αν προσπαθήσεις, όσο και αν προσποιηθείς, δεν μπορείς να το ξαναδείς αλλιώς. Ούτε να ζήσεις όπως θα ζούσες αν δεν το είχες δει.
​

 

Ω!