Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

 








Ένας παρατημένος κόσμος

μεθοκοπάει στη γύμνια του

μπροστά από οθόνες που χαμογελούν

σαρκαστικά

σαν μονομάχοι σε αρένες

που δεν έχουν πια αντιπάλους

και στα μεγάλα βάθη του είναι

άηχος πόλεμος

σιωπή και θάνατος


ακόμα δεν βιώθηκε

όλη η απουσία

κι όλο το σάπιο

δεν χωνεύτηκε

όλο το σκότος

δεν μεταβολίστηκε σε χρόνο

όχι ακόμα…


Ένας παραιτημένος κόσμος

γλεντοκοπάει τη φτήνια του

σε ανταμώματα του σπέρματος

και κάποτε

του χυδαίου πνεύματος

και στα έγκατα

η λαχτάρα για το αείποτε

κάθε πηγή νοήματος υψηλού

και το Ωραίο

φωλιάζουν ανυπεράσπιστα

αβοήθητα

και αχνίζουν το αιώνιο


Ένας ηττημένος κόσμος


και η αυγή

του νέου ανθρώπου

αργεί ακόμα…D.P.

 

Μυστικός

Ντύνομαι αίμα
Και γίνομαι πολεμιστής δεινός

θα γκρεμιστώ από τα βράχια της Ισσού
Για του Αλέξανδρου την αιώνια δόξα
θα ξεχαστώ εγώ με απροθυμία
Για να λάμψει στο Μακεδόνα στρατηλάτη
Του Φοίβου η τρέλα…

Ντύνομαι επίκληση
Με τον Ενώχ βαδίζω σιωπηλός
Στα διαμερίσματα του Θρόνου
Ενεός, απόστατος, μικρός
Και πάνω μου ξεσπώντας
το Αιν Σοφ αποκαλύπτει
Τις 12 σεφίρες
Και μονομιας
Από αθάνατος
Γίνομαι θνητός…

Ντύνομαι φως
Και γίνομαι φτωχός Ιππότης του Ναού

Στην Ακρα
θα πάρει το κεφάλι μου ο Σαλαδίνος
στην Αγια Πόλη
δεν θα αξιωθώ να προσκυνήσω
τα βήματα Εκείνου…

Ντύνομαι λίθος φιλοσοφική
Υδράργυρος στριφνός
Και σίδηρος ανυπότακτος
Ο εργατικός Ελβέτιος
με ρίχνει στα καζάνια του
Να μεταστοιχειωθώ
Σε ατόφιο χρυσάφι
Και με το κόστος της μυστικής γνώσης
Απαλλοτριώνομαι…

Ντύνομαι λέξη και αριθμός
Ο Χρόνος με απαξιώνει
Δεν είναι φίλος
Ούτε εχθρός
Αρνούμαι την όψη του Απρόσωπου
Την φλόγα του βλάσφημου Ιερού
Αλλά χρωστάω ακόμη ένα θάνατο να δώσω
Και περπατώ στα μονοπάτια μου

Πάντα σε αγωνία

Πάντα μυστικός…D.P.

 

Ο Κήπος της Τρυφής

Δεν υπήρξε Ημέρα που να γεννηθεί χωρίς την προσδοκία της Νύχτας.
Μέσα από την Ημέρα ψηλαφούμε τα ίχνη Σου.
Μέσα από τη Νύχτα φιλοτεχνούμε το μύθο Σου.
Ο ημέριος λογισμός μας μοιάζει με διστακτικό βηματισμό νηπίου προ της στερέωσής του.
Ο νύχτιος λογισμός έγινε η αναπνοή του είναι μας.
Την ημέρα δεν ακούμε την καρδιά μας καθώς ο νους φωνασκεί και επαίρεται. Θορυβεί και μεγαλαυχεί.
Τη νύχτα συντονίζουμε όλοι τους παλμούς της καρδιάς μας. Και κλείνουμε μέσα μας τις ατμώσεις του είναι μας.
Τις ημέρες καταστέλλουμε τα πάθη και ονειρευόμαστε το αεί.
Τις νύχτες φορούμε το μανδύα της σάρκας μας και οργώνουμε το νυν.
Είμαστε μια αδελφότητα.
Ό,τι έχουμε είναι κοινό.
Ό,τι βλέπουμε είναι κοινό.
Ό,τι αγνοούμε είναι κοινό.
Είμαστε η νεοπαγής κοινότητα των πρώτων ανθρώπων που ιχνεύουν το δικό Σου βλέμμα πάνω στο χώμα, στις σκιές των δέντρων, το μουρμουρητό των ποταμών, τις κατεβασιές των ανέμων, τις πτυχώσεις του ήλιου πάνω στο ίδιο μας το σώμα.
Είμαστε κι εμείς ένα μεγάλο σώμα. Πορευόμαστε όλοι μαζί, δαπανούμε το αχνιστό μας αίμα, λογιζόμαστε το σπέρμα μας, φοβόμαστε το πέρας αυτής της διαδρομής.
Θα είναι σύντομη;
Θα είναι μεγάλη;
Θα είναι επώδυνη;
Θα είναι μάταιη;
Ζούμε φιλοξενούμενοι στον Κήπο Σου.
Όλα είναι όμορφα εδώ και όλα άγνωστα. Εμείς τα ονοματίζουμε την κάθε μέρα και επαναλαμβάνουμε στα παιδιά μας τα ονόματα τις νύχτες.
Όλα είναι πλούσια εδώ.
Όλα δικά μας.
Και όλα δάνεια.
Όλα για μας.
Και όλα ξένα.
Ο Κήπος αυτός υπήρξε το λίκνο μας.
Δίχως εμάς όμως είναι απλά ένας ολάνθιστος τάφος.D.P.

 

Αυτανάφλεξη

Το ξέραμε, το νιώθαμε, το έφερνε ο αέρας στα ρουθούνια μας. Κάτι άλλαζε. Κάτι νέο γεννιόταν. Κάτι διαφορετικό.
Όχι έξω από μας.
Μέσα μας.
Τα σωθικά μας έβραζαν από καιρό. Οι καρδιές χτυπούσαν διαφορετικά και συντονίζονταν μυστικά και αθέατα. Όλα συμμετείχαν σε αυτό.
Όλα.
Ήρθε το πρωινό που συνέβη η πρώτη ανάφλεξη.
Ακολούθησε η επόμενη κι έπειτα όλες οι άλλες.
Δεν έμεινε κανείς αμέτοχος στο φαινόμενο. Κανείς δεν το αρνήθηκε, κανείς δεν το απέρριψε, κανείς δεν το απεμπόλησε.
Μας σάρωσε μια πύρινη θύελλα που γέννησαν τα έγκατά μας.
Και μας έκαψε.
Κάποιοι δεν άντεξαν. Απανθρακώθηκαν, έγιναν ολοκαυτώματα, είδαμε την πυρρά τους να υψώνεται στον ουρανό.
Δεν πέθαναν. Δεν μπορούσαν να πεθάνουν.
Είχες απαγορέψει το θάνατο.
Έσβησε όμως το πνεύμα τους.
Θόλωσε το φρόνημά τους.
Μολύνθηκε το νερό που ποτίζει τις ψυχές τους.
Οι περισσότεροι επιβίωσαν.
Νέοι άνθρωποι γεννηθήκαμε μετά απ’όλο τούτο.
Πιο δυνατοί.
Σκεπτόμενοι.
Πιο συμπαγείς.
Ανάλγητοι.
Οι αισθήσεις μας οξύνθηκαν.
Οι λογισμοί μας εκλεπτύνθηκαν.
Έχουμε ερωτήματα.
Έχουμε λέξεις.
Έχουμε αφηγήσεις.
Έχουμε χρόνο.
Έχουμε ανησυχία.
Όλα τούτα είναι αληθινά;
Ή είναι απλά μια πελώρια πλάνη;
Υπάρχεις;
Υπάρχουμε;
Ή ως και το είναι αποτελεί μια λαίλαπα πλάνη;
Πέρα από την ακτή που μάς άφησες μια μέρα, τώρα γνωρίζουμε πως υπάρχει και ενδοχώρα.
D.P.

 

 



απόγευμα
κοιμόσουν δίπλα μου
ανάσαινες αργά
η δροσιά του απογεύματος
ίσα που άγγιζε σαν χάδι
το μετάξι στο κορμί σου
σε κοιτούσα
είχα στα χέρια μου τα πόδια σου
είχα στη καρδιά μου ένα πυρήνα από παλλόμενο φως
στα μάτια μου είχα
το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου
σκεφτόμουν
ένα κομμάτι τελειότητας
αξιώθηκα Κύριε να αγγίξω
από την ευσπλαχνία Σου
να το γευτώ
έκοψες ένα μικρό σου θαύμα
και μου το προσέφερες
εδώ μπροστά στα σάρκινά μου μάτια
και δεν ξέρω αν θα το αντέξω ως το τέλος
να μην τολμήσω να μιλήσω
να μην τολμήσω να σιωπήσω
να μην αδράξω ούτε τη στιγμή
να μην τη μαγαρίσω
να μην δειλιάσω
να μυρίσω τη ζωή
να μην σηκώσω ανάστημα
να αρπάξω αυτό το δώρο
εκστατικός
να μείνω
κι αυτό είναι...
ιχνηλάτη μ'εφερες
στην ατραπό των ρόδων
στην θάλασσα των προσευχών
με δοκιμάζεις;
με την ιέρεια της άπειρης στιγμής
να ξεκουράζεται
τόσο κοντά μου
που ανασταίνεται μέσα μου καινό
ατόφιο
στης δόξας το άκτιστο φως
ως και το παρελθόν μου!
κοιμόσουν δίπλα μου
ανάσαινες αργά
η δροσιά του δειλινού
ίσα που άγγιζε
σαν χάδι παιδικό
το μετάξι στο κορμί σου
σε κοιτούσα
σ'εκλεβα
είχα στα χέρια μου τα πόδια σου
είχα στη καρδιά μου έναν καινούργιο άνθρωπο
στα μάτια μου είχα
το ομορφότερο θέαμα της ζωής μου.D.P.

 

με την περίσσεια της πρώτης νύχτας
στα φιλιά σου
και με το μαχαίρι που έκοβες τις μέρες
καρφωμένο στο στήθος σου
μου συστήθηκες
εμπρός λοιπόν
είπα
σηκώσου
και αν σε βαστάνε οι σιωπές σου
κοίταξέ την!
έτσι
να ξέρεις
δεν τόλμησε ο μαστρωπός
χρόνος
να σε χαρακώσει…D.P.

 

Επιθυμία

Επιθυμία μας
Ήταν σαν διπλός θάνατος,
Γρήγορος θάνατος
Της ανάμεικτης αναπνοής μας,
Εξάτμιση
Από ένα άγνωστο παράξενο άρωμα
Μεταξύ μας γρήγορα
Γυμνός
Δωμάτιο.

Langston Hughes

 

[Ω Ποσειδώνα Του Αίματος] Του Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Άλλο να υμνείς την αγαπημένη κι άλλο, αλίμονο, τον
ένοχο εκείνο θεό – ποταμό, που στο αίμα κρυμμένος.
Εκείνη αναγνωρίζει το αγόρι της από μακριά, μα κι αυτός τι να
ξέρει
για τον αφέντη της ηδονής που συχνά, πριν η κοπέλα τον
κατευνάσει
-συχνά πάλι σαν να ‘ταν τελείως ανύπαρκτη- το θεϊκό του
κεφάλι
σηκώνει από τη μοναξιά και σταλάζει από κάπου, αγνώριστα,
καλώντας τη νύχτα σε ταραχή δίχως τέλος.
Ω Ποσειδώνα του αίματος, ω η φρικτή τρίαινά του.
Μαύρος του στέρνου του ο άνεμος πνέει από σπείρες οστράκου.
Άκου τη νύχτα πώς βαθουλώνει και μέσα της σκάβεται.
Άραγε, αστέρια, από σας δεν πηγάζει ο πόθος του εραστή
για της καλής του την όψη; Μήπως δεν έλκει κι αυτός την
εσώτερη γνώση
του καθαρού της προσώπου απ’ την αστρική καθαρότητα;

Ούτε η μητέρα του, αλίμονο, ούτε κι εσύ των φρυδιών του
τα τόξα τεντώσατε σ’ έκφραση τέτοιας αναμονής.
Όχι για σένα, κορίτσι εσύ που τον νιώθεις, για σένα όχι
το χείλος του δεν καμπυλώνει σε γόνιμη ένταση.
Αύρα εσύ πρωινή που περνάς, στ’ αλήθεια το πίστεψες πως
το ανάλφρο βήμα σου θα τον συγκλόνιζε;
Βέβαια του τάραξες την καρδιά· μα με το άγγιγμα
ξέσπασαν μέσα του παλιότεροι τρόμοι.
Κάλεσέ τον… από τροχιά σκοτεινή δεν μπορείς εντελώς να
τον βγάλεις.
Θέλει, ναι θέλει, ξεφεύγει· αλαφρωμένος εθίζεται στη δεκτική σου καρδιά, και παίρνει κι αρχίζει την ύπαρξή του…

Από την τρίτη Ελεγεία του Ντουίνο,
μτφρ.: Μαρία Τοπάλη

René Benjowski by Iagos posted 12 May 2022 at 15:10

 

. Σύντομες παραδόσεις ερωτισμού (Pequeñas lecciones de erotismo)

I

Να διατρέχεις ένα κορμί
σε όλην του την έκταση την αιολική
θα πει το γύρο να κάνεις του κόσμου
και δίχως πυξίδα στα τέσσερα του ορίζοντα σημεία να περιδιαβαίνεις
νήσους κόλπους χερσονήσους φράγματα υδάτων μανισμένων
Υπόθεση εύκολη δεν είναι –παρότι ηδονική–
Μην θαρρείς πως μια μέρα, μόνο, ή νύχτα σε σεντόνια στρωμένα
για τούτο θα σου φτάσει
Οι πόροι μέσα κρύβουν μυστικά, πολλά φεγγάρια να γεμίσουν


II

Το κορμί, χάρτης αστρικός σε κώδικα μυστικό
Έν’ άστρο θ’ απαντήσεις κι ίσως θα πρέπει ν’ αρχινήσεις
τη ρότα σου να διορθώνεις όταν σύννεφο, τυφώνας ή κάποιο ουρλιαχτό βαθύ
ρίγη σε γεμίσουν
Μια χούφτα που ούτε καν την είχες υποψιαστεί


III

Φορές πολλές το ίδιο σημείο να επιμεληθείς
Συνάντησε τη λίμνη με τα νούφαρα
Χάιδεψε με την άγκυρά σου του κρίνου την καρδιά
Βυθίσου μέσα να πνιγείς κι απλώσου
Μην απαρνηθείς τη μυρωδιά τη ζάχαρη το αλάτι
τους ανέμους τους βαθείς το πλήθος τα φωτοστέφανα των πνευμόνων
Ομίχλη στο νου
και στα πόδια ρίγος
Θαλασσοχαλασμός γλαρωμένος τα φιλιά


IV

Δίχως φόβο στον χούμο να βαλθείς στη φθορά την αβίαστη
Μην ποθείς στην κορφή να αποφτάσεις
Καθυστέρησε στου παράδεισου την πύλη όσο μπορείς
Νανούρισε τον έκπτωτο άγγελό σου ανακατεύοντάς του τα πυκνά μαλλιά
με το ξίφος φωτιάς ασφετέριστης
Δάγκωσε το μήλο


V

Μύρισε
Πόνεσε
Αντάλλαξε βλέμματα σάλιο μουσκέψου
Κυλήσου εντύπωσε λυγμούς σάρκα που στάζει
Εύρημα το πόδι στο τελείωμα του άκρου
Καταδίωξέ το ψάξε μυστικό του βήματος μορφή της φτέρνας
Τόξο του βηματισμού που γεννά κολπίσκους βάδισμα τοξωτό
Απόλαυσέ τα


VI
Άκουσε εσύ κοχύλι της ακοής
πώς η υγρασία στενάζει
Λωβός που στα χείλη σιμώνει ήχος της ανάσας
Πόροι που φουσκώνουν και όρη μικροσκοπικά γεννούν
Αίσθηση σπασμού σάρκας επαναστατημένης στο ρυθμό
Πηγή απαλή του αυχένα που στη θάλασσα του στήθους ξεχύνεται
Παλίρροια της καρδιάς ψιθύρισέ του
Εντόπισε των νερών τη σπηλιά

VII

Διαπέρασε τη γη του πυρός την πίστη την καλή
και τρελός διάπλευσε το σμίξιμο των ωκεάνειων υδάτων
Διάσχισε τα φύκια και κοράλλια αρματώσου βόγκηξε στέναξε
Αναδύσου με κλάδον ελαίας κλάψε υπονομεύοντας χάδια κρυμμένα
Ξεγύμνωσε ματιές της έκπληξης
Γκρέμισε τον εξάντα από τα ύψη πάνω του ματόκλαδου
Τόξωσε τα φρύδια κι άνοιξε τα παράθυρα της μύτης


VIII

Ανάσανε στέναξε
Πέθανε λιγάκι
Γλυκά αργά πέθανε
Πάλεψε κόντρα στου ματιού την κόρη
Την ηδονή παράτεινε
Όρθωσε το κατάρτι κι άνοιξε πανιά
Βάλε ρότα και πλώρη προς την Αφροδίτη
το άστρο της πρωίας
–η θάλασσα ίδια με κρύσταλλο αδειανό υδραργυρικό–
κι αποκοιμήσου
ναυαγός.

Τζιοκοντα Μπελι

 

Αγαπημένη Τζιοκόντα Μπέλι..

 

 



πέθανα
γιατί’ χα σώμα
είδα το αίμα μου
πρώτη φορά
όταν κυλούσε ανασαίνοντας
ελεύθερο…

έζησα
πρώτη φορά
στο μηρό της Κίρκης
μονάχα που ήμουν ξενιστής
της Πηνελόπης
κρυφά
και δεν το’ξερα

πέθανα
γιατί’ χα βλέμμα
είδα τον κόσμο
πρώτη μου φορά
όταν με σπλαχνίστηκες
σκοτώνοντάς με…

έζησα ελεύθερος
στην αίγα που θυσίασα
στην είσοδο του Άδη
μοσχοβόλησα τα σκοτεινά παλάτια
και η μητέρα του Οδυσσέα
μου ψέλλισε την μόνη Αλήθεια

πέθανα
γιατί’ χα τόσους αιώνες
όλες τις πληγές μου ανοιχτές
και σε καμιά
εσένα…D.P.

 

 






Κι έτσι λοιπόν

Είμαστε εδώ

Ως εκ θαύματος ίσως να πεις

Και ναι, μπορείς με ασφάλεια να πεις

Φτάσαμε εδώ



Στις διακέντρους

Που σχηματίζουν το μεγάλο τρίγωνο

Το ισοσκελές

Το ισόπλευρο

Το μαγικό τρίγωνο της ύπαρξής μας

Και τόσες φορές στοχαστήκαμε γι’αυτά

Και γι’άλλα

Που στην πραγματικότητα δεν ξέραμε

Αλλά τα νιώθαμε κρυφά

Στα σπλάχνα μας

Τα φιλοξενήσαμε

Στα ζεστά όνειρά μας

Τα φωλιάσαμε παιχνιδιάρικα

Στις παιδικές μας χούφτες…



Ήταν πνοές θεών

Ήταν ανάσες άστρων

Ήταν αγγίγματα από Νύμφες

Που ζαλιστήκαμε θα πεις

Χάσαμε το μυαλό μας



Και ο Νους

Ο Ηλιογενής

Όσο εμείς αλητεύαμε στο άπειρο

Σαν καλλιτέχνες της ύπαρξης

Μας κοιτούσε αυστηρά

Κι όμως χαμογελούσε

φωτεινά…

Και κρυφά μας οδηγούσε

Σε όλη τη ζωή μας…



Εδώ

Που σμίγουν όλα τα σημεία

Το έγκεντρο

Το βαρύκεντρο

Το ορθόκεντρο



Και γίνονται σβώλος λάσπης



Και σαν από θαύμα

Μπροστά στα σάρκινα μάτια μας



Ζεστή ανάσα πνέει από ψηλά

Και Χέρια του Όντος

Την μορφώνουν

σε έναν ακόμα από εμάς…D.P.