No safe word

@sapfw

Νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε στο εξής, που είναι ίσως και το σημαντικότερο: αν γυναίκα ή άντρας, όπως και κάθε άνθρωπος με οποιαδήποτε επιλογή αυτοπροσδιορισμού, βρίσκεται σε σχέση που είναι ή τη νιώθει κακοποιητική, το όνομα της σχέσης (φιλική, συντροφική, γονική, Κ/υ, Μ/s κλπ.) δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στο να αποστασιοποιηθεί και να αποτιμήσει τι ζει και τι επιθυμεί να ζει.

 

Συμφωνώ απολύτως  

 

@tithon

Όταν έχει υπάρξει κακοποίηση το κίνητρο είναι σπάνια η εκδίκηση.

Οι αναγκες του θύματος πιο συχνά είναι η επούλωση, η αίσθηση δικαιοσύνης (είτε δικαστικά είτε μιλώντας δημόσια για αυτό) και η προστασία μελλοντικών θυμάτων.

 

Όσοι εγκληματούν, χρησιμοποιούν σαν επιχείρημα το εκδικητικό κίνητρο των ατόμων που τους καταγγέλουν.
Κλασική υπερασπιστική γραμμή.

 

Αυτη ειναι μια καλη απαντηση για τους προβληματισμους του νηματος. Μονο που οταν υφιστασαι κακοποιηση πολλες φορες δεν μπορεις ν'ανταποκριθεις. Φανταζομαι οτι αν εχουμε νομικους ή αλλους ειδικους εδω, θα επιβεβαιωσουν οτι τα θυματα κακοποιησης πολλες φορες δεν μπορουν να προστατεψουν τον εαυτο τους. Οποτε επιστρεφοντας στον αρχικο προβληματισμο, υπαρχει καποιο πλαισιο-τροπος να προστατευεται το σ; και να το επεκτεινω κι αλλο υπαρχει διαθεση να δημιουργηθει ενα τετοιο;

 

Δυστυχώς, ακριβώς επειδή είναι δύσκολο να αποδείξει κάποιος ότι κακοποιήθηκε, συχνά δεν προσπαθεί καν κι έτσι έχουμε πολλά πολλά περιστατικά που δεν κατατίθενται ποτέ.
Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος όμως (η δυσκολία απόδειξης) γεννά και τις περιπτώσεις που κάποιος καταγγέλλει κάποιον ότι τον κακοποιεί/κακοποίησε, χωρίς αυτό να ισχύει, προκειμένου να του προκαλέσει ζημιά (κοινωνική, οικονομική, επαγγελματική κλπ). Για αυτή την περίπτωση το κίνητρο μπορεί να είναι η εκδίκηση. Και νομίζω σε αυτό γίνεται αναφορά. Όχι για την πρώτη.  

 

Ναι, γνωρίζω ότι τα περισσότερα περιστατικά κακοποίησης σπανια κατατίθενται.

Στην παράγραφο που απάντησα γράφει ότι είτε έχει πράγματι κακοποιηθεί κάποιος είτε όχι η δεύτερη κίνηση μπορεί να είναι η εκδίκηση, δεν γράφει κάτι άλλο, και απαντώ ότι στην πρώτη περίπτωση η εκδίκηση είναι σπανια το κίνητρο.

Στατιστικά πάντως αν το πάρουμε οι περιπτώσεις ψευδών κακοποιήσεων για λόγους εκδίκησης είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στις πραγματικές κακοποιήσεις.

Καλημέρα  

 

αφήνετε απ έξω τους ανθρώπους που επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως κακοποιημένοι, και που δεν είναι καθόλου λίγοι, συνθήκη απ την οποία δεν μπορούν (ή ούτε θέλουν) να διαφύγουν, ανεξαρτήτως σχέσεων ή άλλων δεδομένων.

 

Ναι, @tithon υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι αλλά για ποιο λόγο εσύ κεντραρεις συνέχεια και μόνο σε αυτή την κατηγορία;

 

Δεν με αφορούν αυτοί οι άνθρωποι. Με αφορούν οι άνθρωποι, οι οποίοι κακοποιούνται.

H κακοποιητική συμπεριφορά είναι έγκλημα. Εγγενές χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας για ΚΑΘΕ έγκλημα (κλοπή, συκοφαντική δυσφήμιση, εκβίαση κλπ κλπ) είναι και η ψευδής καταγγελία, στην οποία μπορεί να προβούν μεταξύ άλλων και οι ανθρώποι που λέτε. Αυτό όμως δεν αλλάζει ούτε την ύπαρξη του συγκεκριμένου εγκλήματος ούτε την σοβαρότητά του, ούτε το βέλος της κατεύθυνσής του, το οποίο βέλος στο έγκλημα της διακριβωμένης κακοποίησης, έχει φορά κυρίως από άντρα προς γυναίκα για πολλούς κοινωνικούς και ταξικούς λόγους.

Δεν μπορούμε να μπερδεύουμε την μιντιακή υπερβολή στη διαχείριση ενός διαρκούς εγκλήματος στη δεδομένη χρονική και κοινωνική συγκυρία με το ίδιο το έγκλημα. Αυτή μπορεί να έχει διάφορους σκοπούς. Σε κάθε περίπτωση ωφέλιμη είναι η αναστάτωση στην κοινωνία σε σύγκριση με τη σιωπή του παρελθόντος.

Η ύπαρξη ψευδών καταγγελιών και παραπόνων δεν μπορεί να σταθεί ως διαρκές επιχείρημα ή αντίλογος έναντι της πραγματικής κακοποίησης, η οποία είναι διάχυτη στην κοινωνία, ούτε μπορεί να μπει στην ίδια ζυγαριά με το έγκλημα. Εκτός, αν υποκρύπτει κάποια θέση που δεν μου είναι εμφανής. Είναι σαν να γίνεται συζήτηση για τη ρατσιστική βία κατά των μαύρων και των μεταναστών και κάποιος διαρκώς, μονίμως και σταθερά να επαναλαμβάνει ως μάντρα, ότι αρκετοί μαύροι και μετανάστες θέλουν να νιώθουν διωκώμενοι και αδικημένοι.

 

όταν επιτηδευμένα διαλέγουμε να αφήσουμε απ έξω ένα τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων, που είναι μάλιστα

τότε δεν μπορούμε

μπορούμε να υποστηρίζει ο καθένας το απόσπασμα της πραγματικότητας που διαλέγει, που εστιάζει, που έχει προαποφασίσει, που νοιώθει οτι τον αφορά, που διαπιστώνει οτ είναι το κρισιμότερο, το βολικότερο, αυτό που επιβεβαιώνει την θέση του, αλλά δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε συμπέρασμα που να περιλαμβάνει την πραγματικότητα στις διαστάσεις της.




το διάχυτο, το ασαφές, το μιντιακά καλλιεργημένο (ο πολιτισμικός ιμπεριαλισμός που λέγαν οι παλιότεροι), είναι βολικά επιλεγμένο απόσπασμα της πραγματικότητας, και είναι πράγματι διάχυτο, και χρησιμότατο στους ανθρώπους που επιθυμείτε να αγνοείτε, και πολύ σύγχρονο κι επίκαιρο, και πολύ παλιό. και περιλαμβάνει και την «διακρίβωση» ενίοτε.

 

Όσοι επικαλούνται μεγάλο πλήθος αδικημένων από ψευδείς καταγγελίες, θα είχε ενδιαφέρον να μας το παρουσιάσουν με κάποιο διάγραμμα στατιστικού ελέγχου. Να δούμε εάν μπορεί να εκτιμηθεί ως στατιστικά σημαντική (αναλόγως του p-value) η συσχέτιση ώστε να απορρίψουμε την Ηο.
Εώς τώρα, τα δεδομένα δείχνουν αυτό που αναφέρεις. Αλλά, εάν υπάρξουν νέα δεδομένα, τότε το επανεκτιμούμε.