Φεμινισμός και Υποτακτικές γυναίκες.

Στο μυαλό μου η υποτακτικότητα εχει να κανει με τις ερωτικες επιλογές κάποιου. Το οτι καποιος ειναι υποτακτικός στον Κ του δε σημαίνει οτι ειναι υποτακτικός στο σύνολο της κοινωνίας

 

Ακριβως...

 

και ναζίστρια μπορεί να είναι, και θρησκόληπτη και φανατισμένη τυροπιτού.

η εκλογίκευση γίνεται εντελώς επιλεκτικά. δεν έχει καμιά σχέση με πραγματικότητες. αντιθέτως.

 

Η πιο πλήρης απάντηση σε αυτήν την ερώτηση

είναι αυτή

Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που είχα αποκαλέσει το Δεύτερο Φύλο "ένα μέτριο πόνημα", επειδή ανακύκλωνε μια οικεία προβληματική που οδηγούσε σε αυτό το συμπέρασμα, ότι ακόμη και μια Φεμινίστρια δεν μπορεί παρά να είναι υποτακτική, δεν έχει επιλογή πάνω σε αυτό και τούτο είναι λάθος της κοινωνίας μας.

Είδα το πρωί που περιδιάβηκα το νήμα ότι τελικά δεν είχα δώσει την εξήγηση που είχα υποσχεθεί τότε, σε απάντηση στα

οπότε κλείνω αυτή την εκκρεμότητα, σήμερα έστω, με μια διευκρίνιση ότι είχα γράψει "μέτριο πόνημα", δηλαδή αναφερόμουν μόνο στο περιεχόμενο του βιβλίου. Αν ένα κείμενο κρίνεται από το περιεχόμενό του, ένα βιβλίο κρίνεται επίσης από την επίδραση που άσκησε και από την εκδοτική του επιτυχία, προφανέστατα από αυτή την άποψη το Δεύτερο φύλο δεν είναι διόλου μέτριο!

Η ντε Μπωβουάρ ξεκινά το βιβλίο με την δήλωση ότι "η θέση της γυναίκας στην κοινωνία ήταν πάντα αυτή που της έδωσαν οι άντρες" και αφού περνά από το "γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι" και αφού κάνει μια σημαντικότατη δήλωση για την αγάπη, ότι δεν ταπεινώνει αλλά εξυψώνει, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αυτονομία για τη γυναίκα είναι άπιαστη επειδή, όταν χρειαστεί να προσδιορίσει το περιεχόμενο της θηλυκότητάς της προκειμένου να διεκδικήσει την απόλαυσή της, έρχεται σε σύγκρουση με τις ηθικές παρακαταθήκες της κοινωνίας.

Συμπεραίνω ότι από τα παραπάνω προκύπτει ότι όσο περισσότερο ενδιαφέρεται μια γυναίκα να δώσει περιεχόμενο και υλική υπόσταση στην θηλυκότητά της, να την απολαύσει δηλαδή, τόσο περισσότερο σοβαρά εξετάζει την επιλογή να αναθέσει την ευθύνη της απόλαυσής της σε έναν άντρα και είναι πλέον θέμα αν και πότε, κυρίως πότε, θα ενδιαφερθεί κάποιος και θα πετύχει να την κατισχύσει.

Εξάλλου η ντε Μπωβουάρ κάνει χρήση των φιλοσοφικών και λογοτεχνικών αποσπασμάτων εκείνων που θα υποστήριζαν τα συμπεράσματά της, δεν αναλύει οτιδήποτε θα μπορούσε να οδηγήσει σε διαφορετικές διαδρομές, το οποίο σήμερα, ως μέθοδος, έχει ξεπεραστεί.

Άλλωστε το βιβλίο θεωρήθηκε επαναστατικό για το θέμα που έθιγε, όχι για τους δρόμους που άνοιγε, άλλο αν πρακτικά πράγματι άνοιξε δρόμους, στο κοινό που το αποδέχτηκε και άντλησε από το βιβλίο την αίσθηση, το συναίσθημα, την ώθηση, όχι την φιλοσοφική του ανάλυση και τα αδιέξοδά στα οποία οδηγούσε.

 

Η φεμινίστρια δεν είναι μια ταμπέλα κενή περιεχομένου που την κρεμάμε σε έναν άνθρωπο κατά το "η κόρη μου η σοσιαλίστρια" για να δώσουμε κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά.

Η φεμινίστρια είναι μέρος ενός συνόλου που διέπεται από τη συλλογική και πολιτική δράση αφενός και από την θεωρητική ανάλυση των φαινομένων εκείνων που συνθέτουν τα χαρακτηριστικά της έμφυλης ανισότητας.

Με λίγα λόγια ο φεμινισμός ως κίνημα υπάρχει τόσο στο δρόμο όσο και στην Ακαδημαϊκή έρευνα.

Ο φεμινισμός ίσως είναι το μόνο κίνημα που από τις απαρχές του (γεννιέται στην περίοδο του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης) έως και σήμερα, όσα αιτήματα έθεσε προς ικανοποίηση τα κέρδισε όλα.

Μολονότι η αντίδραση ήταν και παραμένει λυσσαλέα, το φεμινιστικό κίνημα από το πρώτο συνέδριο για τα δικαιώματα των γυναικών στο Seneka Falls, στη Νέα Υόρκη το 1848, έως και σήμερα μόνο νίκες έχει να καταδείξει στο ενεργητικό του.

Ό,τι διεκδίκησε το πέτυχε.

Σήμερα το φεμινιστικό κίνημα έχει στην ατζέντα του διεκδικήσεις όπως το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος της γυναίκας και της αναπαραγωγικής της ικανότητας, (κοινώς άμβλωση), την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, τις διακρίσεις και τη σεξουαλική βία.

Μπορεί ένα slave να ενταχθεί στο φεμινιστικό κίνημα;

Όχι μόνο μπορεί αλλά επιβάλλεται.

Η ένταξη του slave στο φεμινιστικό κίνημα δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.

Γιατί;

Γιατί το φεμινιστικό κίνημα εγείρει αντιρρήσεις.

Θεωρεί ότι ένα slave αναπαράγει στερεότυπα.

Φταίει το φεμινιστικό κίνημα για αυτή την παρανόηση;

Κατά τη γνώμη Μου, όχι.

Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά σε Ε/εκείνους που ζουν σε σχέσεις Κυριαρχίας/υποταγής.

Όταν δεν επιδιώκεται η ορατότητα αλλά οι άνθρωποι που ζουν σε σχέσεις Κυριαρχίας/υποταγής κρύβονται πίσω από Nicknames και αποφεύγουν να δηλώσουν την ταυτότητα τους τόσο θα δημιουργούν λανθασμένες εντυπώσεις.

Τόσο θα τροφοδοτούν την kinkyphobia και τόσο θα την τρέφουν.

Πρόσφατα ειπώθηκε σε αυτό το φόρουμ πως ένα slave που για παράδειγμα θα φορά κολάρο στη δημόσια σφαίρα δεν ανήκει στους bdsmers αλλά στους φετιχιστές.

Οι bdsmers κατά την άποψη του μέλους @espimain πρέπει να κρύβονται.

Να μην προκαλούν.

Αν δεν το κάνουν δεν είναι bdsmers αλλά φετιχιστές.

Θεωρώ πως η ορατότητα είναι επιβεβλημένη σήμερα.

Θεωρώ πως ένα slave ή submissive οφείλει να ενταχθεί σε φεμινιστικές συλλογικότητες και να πείσει πως είναι αυτό που είναι όχι γιατί ακολουθεί στερεότυπα αλλά γιατί έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος του.

Οι φεμινιστικές συλλογικότητες δεν είναι κάποιες σέχτες που υποκινούνται από σκοτεινά κέντρα αγγλοσαξώνων, προτεσταντών, σιωνιστών, εξωγήινων ή ό,τι άλλο του φανεί του μισογύνη λωλωστεφανή.

Οι φεμινιστικές συλλογικότητες μέσα από το διάλογο κατανοούν και αποδέχονται.

Η ένταξη και των Κυρίαρχων και των υποτακτικών στο φεμινιστικό κίνημα ενισχύει την ορατότητα Μ/μας.

Κάτι τέτοιο μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει.

Iagos

Il_570xN.1563336894_37o7 by Iagos posted 17 January 2021 at 11:16

 

Ότι θυμάστε χαίρεστε.
Αυτή η μίξη γκεμπελισμού και σταλινισμού που υιοθετείτε, σαν μέθοδο έκφρασης, προφανώς ταιριάζει σ΄εσας και την παρέα σας.

 

Οι "φεμινιστικές συλλογικότητες" θα κατανοήσουν με άνεση - και ίσως μεγάλο ενδιαφέρον - τα περί "μη προσωποπαγούς", θα κάνουν όμως πίσω στα περί M/s, δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε.

Δεν πηγαίνει η ελευθεριότητα να ζητήσει την άδεια ούτε της κοινωνίας ούτε καμίας συλλογικότητας, όχι επειδή δεν μπορεί αλλά επειδή δεν ενδιαφέρεται ποσώς και ο λόγος που δεν ενδιαφέρεται είναι ότι θα πάει εκεί μόνον για να δώσει και όταν χρειαστεί η ίδια η ελευθεριότητα στήριξη, αποδοχή και αλληλεγγύη, τότε θα βρεθεί έξω απ την πόρτα... με ένα φέρσιμο αγνώριστο.

ΥΓ. Άσχετο βέβαια από το νήμα, πιαστήκατε από μια λέξη μόνο. Αν θέλετε @Iagos ανοίξτε σχετικό νήμα.

 

Είμαι τόσο κατά του φεμινισμού που το μόνο που μου προκαλεί είναι αναγούλα από το έκτρωμα που έχει μετατραπει.

 

Εξαρτάται από την φεμινίστρια.

Μία γυναίκα μπορεί άνετα να είναι εντελώς αφοσιωμένη σε έναν άντρα, να τρώει τις σφαλιάρες της με υπακοή και ευχαρίστηση, να καυλώνει τρελά με τον εξευτελισμό του φύλου ή/και της ηθικής της και ταυτόχρονα να έχει μηδενική ανοχή σε οποιαδήποτε αδικία ή ανισότητα εις βάρους της στον εργασιακό της χώρο, μηδενική ανοχή σε σεξιστικές συμπεριφορές που θα βιώσει στον δρόμο κτλ.

Από την άλλη, για μία γυναίκα που βιώνει τα δικαιώματα της ως πολιτική τα πράγματα είναι σαφώς πιο περίπλοκα. Και αυτό γιατί τα θέλω της πλέον, ανάλογα με τον βαθμό που έχει προσηλυτιστεί, τα ορίζουν τα πρέπει αυτής της πολιτικής που με την σειρά της ορίζεται από τον δημιουργό και πομπό αυτής της πολιτικής.

Η πολιτική εργαλειοποίηση ειδικά του σύγχρονου φεμινισμού αφήνει ελάχιστα στην αυτοδιάθεση του ατόμου, παρόλα που αυτήν την αυτοδιάθεση την προβάλει ως σημαία.

Αποτέλεσμα φεμινίστριες όπως η αρθρογράφος vixen στο lesbian.gr να εξιστορεί την πολυετή της εμπειρία και επαφή με τους φεμινοισμούς (όπως τους αποκαλεί) κάπως έτσι :

"Πρωτόγνωρη και καταστροφική απογοήτευση στα πλαίσια της σεξουαλικής μου πολιτικής και καύλας, όμως, βίωσα όταν ανακάλυψα ότι το βασικό εργαλείο με βάση το οποίο υπερασπιζόμουνα την πολιτικοπροσωπική μου πράξη και ταυτότητα, οι φεμινισμοί, βρίθαν ρευμάτων και τάσεων που όχι μόνο βάφτιζαν την καύλα μου αντιφεμινιστική, αλλά επιχειρούσαν την παραγωγή μιας φεμινιστικής ρητοτικής αποκλεισμού και εκδίωξης της ανωμαλίας. Το βίωμα αυτό, η αίσθηση προδοσίας που ένιωσα όταν άλλ# με ετεροκαθόρισαν, με “ψυχανάλυσαν”, και εν τέλει μου στέρησαν πρόσβαση στον φεμινισμό τους, όταν έκριναν το feminist cred μου και με βρήκαν μετεξεταστέα, έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στην πολιτική μου μνήμη."

"Μου είπαν πολλάκις ότι η συναινετική σεξουαλική υποταγή μιας θηλυκότητας είναι άβουλη αναπαραγωγή και αποδοχή των σεξιστικών ιεραρχιών.'

"Μου είπαν ότι ο ρόλος και η ταυτότητα της Domme είναι αντιφεμινιστική, επειδή δεν πάυει να είναι η πραγμάτωση μιας αντικειμενοποιητικής ανδρικής επιθυμίας, μια επιτέλεση για το ανδρικό βλέμμα."

"Μου είπαν ότι η χρήση αντικείμενων φορτισμένων με ιστορικότητα συστημικής επιβολής, χειροπέδων, μαστιγίων, στολών, δεν είναι παρά λαγνεία για μια αυταρχική, βίαιη πατριαρχία."

"Μου είπαν κι άλλα πολλά. Ότι συμβάλλω στην υπεράσπιση της έμφυλης κακοποίησης, ότι το BDSM είναι φύσει ετεροκανονικό (πόσο θα γέλαγαν, άραγε, αυτ# που κάποτε έχτισαν τις leather κοινότητες), ότι φετιχοποιώ την ψυχιατριακή ασθένεια, ότι το BDSM δεν χωράει στον φεμινισμό τους."

Ολόκληρο το άρθρο καθώς και απαντήσεις/γνώμης της μπορούν να αναγνωσθούν εδώ

Παραδείγματα σαν αυτό της vixen υπάρχουν άπειρα.

Έχω δημοσιεύσει σε άλλο νήμα δύο αυτούσια άρθρα αναρχοφεμινιστικού κινκοφοβικού παραληρήματος τα οποία θεωρώ περιττό να αναδημοσιεύσω και εδώ.

 

Στον κοορπορατισμό που ζούμε, σε απόλυτο βαθμό κάθε κίνημα που υπάρχει ή που δημιουργείται υπάρχει ή δημιουργείται ως εργαλείο κοινωνικής χειραγώγησης και κοινωνικής μηχανικής.

Η αναγούλα που γενικά προκαλεί η επαφή με αυτές τις απόψεις/πολιτικές/ιδεολογίες που είναι πραγματικά δύσκολο να τις αποφύγει κανείς σήμερα έχουν εν δυνάμει θύμα κατα κύριο λόγο την ισότητα και την ουσιαστική αντιμετώπιση του σεξισμού.

 

Για να μην μπερδευόμαστε...
Βασική αρχη του φεμινισμού είναι η αυτοδιάθεση, να μπορείς να διαθέσεις τον σώμα σου και τον εαυτό σου με τον τρόπο που εσύ επιλέγεις και όχι απαραίτητα με τους τρόπους που ορίζει η κοινωνία.
Οπότε ειναι οκ κάποια να επιλέξει να μην κάνει παιδιά και να ασχοληθεί με την καριερα της και κάποια άλλη να δημιουργήσει οικογένεια και να ασχοληθεί με αυτήν. Είναι οκ να επιλέξει να μην έχει εναν σταθερό σεξουαλικό σύντροφο και προφανώς είναι οκ κάποια να επιλέξει να διαθέσει τον εαυτό της ως σκλάβα.
Οπότε ναι θα μπορούσε.

 

θα εικάσω οτι με το "έχει μετατραπεί" αναφέρεστε στην ασυναρτησία, την μισαλλοδοξία και την νοσηρή αυταναφορικότητα που έχει αναδυθεί τις τελευταίες δεκαετίες σε όλα τα καλβινιστικά «κινήματα», κι ενδεικτικά στα «οικολογικά», τα «φιλοζωϊκά», τα «δικαιωματιστικά» και τα παρεμφερή.

παρ οτι η παρέμβασή μου είναι προφανώς εκτός θέματος, πάγια, θα επιχειρήσω ορισμένες παρατηρήσεις:

το γεγονός οτι τα «κινήματα» αυτά, έχουν τις τελευταίες δεκαετίες οξύνει τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται παραπάνω, λόγω του γεγονότος οτι είναι πιεστική η δυσκολία που παράγεται απ τα αδιέξοδα, οικονομικά και πολιτικά, που ταλανίζουν όλο και περισσότερο τις δυτικόστροφες ιδίως κοινωνίες, κάνοντας τις προοπτικές ολοένα κι απειλητικότερες -αυτό δηλαδή που ονομάζουμε παρακμή-, δεν σημαίνει οτι δεν είχαν από πριν αυτά τα χαρακτηριστικά. γίνονται φανερότερα γιατί οξύνθηκαν, και γιατί η παρακμή, η απειλητική προοπτική, εξαγριώνει και τρελαίνει. χρειάζεται δαίμονες γιά την εκτόνωσή της, χρειάζεται εχθρούς. αυτός είναι ο λόγος, συνοπτικά, που τα παραπάνω «κινήματα», μαζί με τα ομόλογα εθνικιστικά κινήματα, και τα μισαλλόδοξα γενικότερα, διαστέλλονται. η ανάγκη δαιμόνων. η ανάγκη αποδιοπομπαίων. η δυστυχία, μ άλλα λόγια.

ο φεμινισμός, εν προκειμένω, που έχει τόση σχέση με τις γυναίκες όση έχει η ακροδεξιά με τους έλληνες, γιά παράδειγμα, πρωτοφανερώθηκε στα πλαίσια του προτεσταντισμού, και ιδίως του πουριτανισμού ήδη τον 16ο αιώνα, αν όχι νωρίτερα. ο προτεσταντισμός εξέφρασε στην εποχή του, κι εκφράζει και σήμερα τις αρχές που στην αγοραία γλώσσα ονομάζουν καπιταλισμό. παραγωγή και συγκέντρωση κεφαλαίου. ήταν ο ένας πόλος της σύγκρουσης ανάμεσα στην αριστοκρατία, που κατείχε εξουσία και πλούτο, και στην εμπορική αστική τάξη που διεκδικούσε εξουσία και πλούτο. η άμεση, χωρίς μεσάζοντες (δηλαδή χωρίς αριστοκρατικό ιερατείο), επικοινωνία του ατόμου με το άγιο πνεύμα, είναι ένας βασικός πυλώνας του, που οι επίγονοί του ονομάζουν σήμερα «ατομική ευθύνη», συχνά διαστρεβλωμένα.
επειδή οι πουριτανοί άγγλοι ήταν πρακτικοί άνθρωποι, όπως κι οι γάλλοι ουγενότοι αργότερα, έκαναν την ακόλουθη σκέψη: οι γυναίκες μεγαλώνουν παιδιά, αυτό δεν βγάζει φράγκα, να τις ενδυναμώσουμε να βγάζουν και φράγκα, αλλιώς δεν αυτοπραγματώνονται. η εκπρόσωπος τύπου κυρία λυμπεράκη το διευκρίνησε πρόσφατα με τη φράση "όποιος δεν βγάζει χρήματα προφανώς έχει κάνει λάθος επιλογές". βουαλά.
ανάμεσα στις καινοτομίες τους οι πουριτανοί, κι άλλοι προτεστάντες, εισηγήθηκαν, ομολογουμένως φωτισμένα, οτι το ιδανικό της παρθενίας των καθολικών (αντιπάλων τους, εκφραστών της μεσαιωνικής αριστοκρατίας) είναι πηγή αναταραχής κι εξ αυτού αντιπαραγωγικό. το γαμήσι, λοιπόν, επιτρέπεται δίχως όρια, δίχως περιορισμούς και τύπους (άπασαι κινκιαι αποδεκταί), καθ οτι έκαστος επικοινωνεί απ ευθείας με το πνεύμα, αλλά μόνον εντός γάμου. εκτός γάμου είναι επίσης αντιπαραγωγικό. δεν χουφτώνουμε ποτέ την διπλανή μας διότι είναι κακό(ν). μόνον αι λαϊκαί τάξεις κάνουν βρωμιές, δεν είμαστε ισα κι όμοια, γι αυτό δεν βγάζουν φράγκα.

συν τω χρόνω, κατά την γαλλική επανάσταση, ο φεμινισμός βρέθηκε στα χέρια (στην πένα) της ντεγκυζ, είχε ήδη μεταπέσει σε μισαλλόδοξία και γκρίνια, κι επιβεβαιώθηκε 60 χρόνια αργότερα, στην «διακήρυξη των συναισθημάτων» οτι θα παγιωθεί σε μισαλλοδοξία και γκρίνια, αφού ήδη το προτεσταντικό όραμα είχε γίνει καπιταλιστικό και δεν βρισκόταν πιά στην ακμή του. στο ίδιο παρακμιακό -απειλητικών προοπτικών- περιβάλλον του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα αναπτύχθηκαν κι όλα τ άλλα διχαστικά μισαλλόδοξα «κινήματα» που ταλάνισαν βαριά τον εικοστό αιώνα. και, φευ, τον εικοστό πρώτο.

τα «κινήματα» αυτά, όχι άγνωστα στην χώρα μας, από παλιά, πήραν μεγαλύτερες διαστάσεις και μέσω του τότε λεγόμενου «πολιτισμικού ιμπεριαλισμού» του χολλυγουντ, που είναι ο μεγάλος διακινητής των προτεσταντικών (πουριτανών) ιδεών.

στην χώρα μας, η διοτίμα, κάνει προσπάθειες να επινοήσει έναν αριστερό φεμινισμό, έστω επί χάρτου, αλλά χωρίς επιτυχία μέχρι στιγμής. θα δείξει.
δεν «έχει μετατραπεί», προς το παρόν.


υγ: ααα, ξέχασα κάτι πολύ επίκαιρο: γιά όσο διαχειρίστηκαν οι πουριτανοί την εξουσία στας αγγλίας, γράψαν εκεί που ξέρετε την εγγύηση που έδινε η μαγκνα καρτα στους κατηγορούμενους, κατά βούληση. πράγμα που μάλλον οδήγησε στο χαμπεας κορπους μετά απ αυτούς.