Αλλαγές που παρατηρούνται και πέρα από το D/s.

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς σας, τα οποία άλλαξαν και κυρίως βελτιώθηκαν μέσω της Κ/υ αλληλεπιδρασης, παρατηρείτε να σας ωφελούν στα υπόλοιπα κομμάτια της ζωής σας;

 

Έμαθα να έχω περισσότερη υπομονή με τους ανθρώπους και να ελέγχω καλύτερα τον παρορμητισμό μου.
Έμαθα να συγκρατώ τον ''Ρομπέν των δασών" μέσα μου, γιατί με έβαζε σε μπελάδες και ήταν σπατάλη ενέργειας.
Έμαθα πως είναι χάρισμα να δίνεις και να δινεσαι αλλά όταν το κάνεις χωρίς κανείς να στο έχει ζητήσει, στη λάθος ποσότητα και τη λάθος στιγμή, παύει να είναι.
Θεωρώ πως έχω γίνει πιο ήρεμος και συνεπώς πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.
Για μένα πρώτα και κατ' επέκταση και για τους γύρω μου.

Πολύ όμορφο θέμα, ελπίζω να γράψουν κι άλλοι  

 

Μαλάκωσα. Εμαθα να βάζω κάποια όρια. Προσέχω καλύτερα τον εαυτό μου.

 

Προσωπικά, η ενδοβολή του βλέμματος Του για τη ζωή και τους ανθρώπους είναι η δομική αλλαγή εντός μου. Αυτή η ενδοβολή του βλέμματος του, που απλώνεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μου, με έχει απαλλάξει από ενοχές και φόβους, απολαμβάνω στο μέγιστο, νιώθω, σκέφτομαι και εκφράζομαι ελεύθερα, με έχει σταθεροποιήσει, επιλέγω το πώς θα συμπεριφέρομαι ανάλογα με το ποιόν έχω απέναντί μου, προσπαθώ να βλέπω από διάφορες πλευρές ένα θέμα πριν καταλήξω σε γνώμη, ενστερνίστηκα την σημασία της ακρίβειας και της λεπτομέρειας, χωρίς να χάσω κάτι από το πάθος και τον αυθορμητιισμό μου, και κυρίως δεν κάνω κάτι που δεν θα έκανε αυτός αν ήταν εγώ.

 

Ημερωσα.Νιωθω πιο ισορροπημενη, πιο χαρουμενη,πιο γαληνια.
Ελεγχω την ανυπομονησια που με διεκρινε στους περισσοτερους τομεις της ζωης μου.Δεν ντρεπομαι δεν νιωθω ενοχες και πραγμα περιεργο για μενα νιωθω καλα με αυτο.
Βρισκω χαρα και ομορφια σε μικρες καθημερνες στιγμες και απολαμβανω παραγματα που τα προσπερνουσα η τα θεωρουσα χασιμο χρονου.
Νιωθω οτι βημα βημα κατακτω ολο και περισσοτερη αυτογνωσια .

 

Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε ασύμμετρη αλληλεπίδραση, αυτό που κυρίως άλλαξε στη γενικότερη συμπεριφορά *μου* ήταν η πρότερη τάση *μου* να ενσωματώνομαι πλήρως στο σύμπαν άλλων ανθρώπων (π.χ. στα πλαίσια μιας επαγγελματικής σχέσης), εξιδανικεύοντάς τους και υιοθετώντας ο,τιδήποτε θα τους ευχαριστούσε. συνειδητοποιώντας πλέον την ανάγκη *μου* να ανήκω, κατάλαβα πως αυτή η προηγούμενη συμπεριφορά ήταν μια υποσυνείδητη προσπάθεια να ικανοποιηθεί αυτή ακριβώς η ανάγκη (με λάθος τρόπο).

Στη δεύτερη ασύμμετρη σχέση που βρέθηκα, η κυριότερη αλλαγή που υπήρξε στη συμπεριφορά *μου*, είχε να κάνει με το κομμάτι των προσδοκιών. Εκτός από το να μην έχω προσδοκίες εντός της σχέσης, έμαθα να μην προσδοκώ γενικότερα από τους άλλους, από *εμένα*, από τις επιδόσεις μου στο ο,τιδήποτε, ή από κάποια κατάσταση. Αυτό *με* απελευθέρωσε, και *με* έκανε να ζω πιο πολύ στο εδώ και στο τώρα χωρίς κριτική.

Στην επόμενη σχέση έμαθα να αφήνομαι πλήρως και να εμπιστεύομαι τη διαδικασία των πραγμάτων. Ενώ παλαιότερα είχα την τάση να απογοητεύομαι όταν δεν έβλεπα γρήγορα και άμεσα αποτελέσματα σε κάτι, πλέον ένιωθα τη σιγουριά και την ησυχία ότι όλα θα γίνουν, και πως το μόνο που χρειάζεται να κάνω είναι να εμπιστευτώ - με χαρά - την κατάσταση εντός της οποίας βρίσκομαι, όσο δύσκολη ή επίπονη μπορεί να είναι. Μετά τη λήξη της συγκεκριμένης σχέσης, κάτι άλλο που άλλαξε ήταν ότι σταμάτησα να έχω παρορμητικές συμπεριφορές όταν είμαι μόνη/αδέσποτο. Σε παλαιότερες εποχές έμπαινα σε καταστάσεις που μπορούσαν έως και να θέσουν σε κίνδυνο τη σωματική *μου* ακεραιότητα. Πλέον, όσο βάθαινε η συνειδητοποίηση της θέσης *μου*, τόσο δεν μπορούσα πλέον να αναζητήσω αυτοβούλως τη χρησιμοποίηση, την ένταση, την επαφή.

έχοντας στις αποσκευές *μου* όλες τις προαναφερθείσες αλλαγές, έφτασα εδώ που βρίσκομαι τώρα, Στον Αφέντη που ανήκω. Και Αυτός Ο Άνθρωπος *με* Άλλαξε και Συνεχίζει να *με* Αλλάζει. Πλέον έχω καλλίτερη γνώση της ιστορίας και της μαρξιστικής θεώρησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο να έχω πιο σαφή ταξική συνείδηση, αλλά να παρατηρώ πως δεν μπορώ πλέον καν να συναναστραφώ με κάποια άτομα συγκεκριμένης νοοτροπίας, που ενδεχομένως να είχα συνυπάρξει στο παρελθόν. Και τώρα είμαι σε θέση να καταλάβω γιατί αυτές οι σχέσεις δεν άντεξαν στον χρόνο: λόγω ριζικών διαφορών στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Το θέμα είναι πως τώρα, εδώ που ανήκω, αισθάνομαι πολύ καλά όσον αφορά στο κόστος οποιασδήποτε στάσης ζωής ακολουθώ. είμαι εντάξει με το γεγονός ότι δεν θα αρέσω σε όλους, ότι αναγκαστικά κάποιες πόρτες θα κλείσουν, ότι τα άτομα που υπάρχουν επί της ουσίας στη ζωή *μου* είναι λίγα, and that’s absolutely fine  

ζώντας μαζί με Τον Αφέντη 24/7, έμαθα να είμαι ακόμη πιο πολύ ένα Ε/εμείς προς κάθε τρίτο.

 

Ήμουν ενα πλάσμα τρομερά ανυπόμονο και αυτό αλλάζει, μαθαινω να περιμένω, να έχω υπομονή.
Η ισορροπία και η βαθιά ηρεμία που νιώθω πρόκειται για ένα πρωτόγνωρο βίωμα και γνωρίζω πως θα με ακολουθεί ακόμα κι αν αυτός ο κύκλος κλείσει και βρεθώ αδέσποτη γιατί πηγάζει απο την βαθύτερη κατανόηση του εαυτού μου και των αναγκών μου. Πρωτύτερα δεν με ειχα αφουγκραστεί καν. Ήμουν χαμένη ανάμεσα σε αυτά που πρέπει, σε αυτά που είχα και σε όσα θα έπρεπε να θέλω -πλήρης αποπροσανατολισμός.
Οι νευρωσεις και οι αγκυλώσεις που παγιδευαν το μυαλό μου δεν υπάρχουν πια γιατί σταδιακά είναι σαν να αφομοιωνω τον δικό Του τρόπο σκέψης.
Και το σημαντικότερο είναι οτι έμαθα να εμπιστεύομαι. Εμπιστευόμουν αποκλειστικά και μονο τον εαυτό μου. Πλεον είμαι συνειδητά εντελώς διαφανή απέναντι Του και Τον εμπιστεύομαι χωρίς καμία δεύτερη σκέψη και είναι τοσο ανακουφιστικό αυτό.
Είμαι ξεκάθαρα μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου πια.

 

Πριν απο το BDSM ημουν στο δόγμα του Κούντερα...εβλεπα καποια και αρχισα να σκεφτομαι πως μπορει να ειναι στο κρεβάτι, πως να ανοιγει τα ποδια, πως να αναστενάζει...
Πλέον προχωρώ στον δρομο και σε καθε γυναικειο λαιμο , σκεφτομαι ενα κολάρο
Σε κάθε καρπο, χειροπεδες...
Σε καθε μεση , αλυσιδα..
Σε καθε κωλο σφήνα..

 

Άρση ματαιότητος.

 

Έγινα πιο αποφασιστικός. Επίσης ότι είμαι υποτακτικός είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου και δεν είναι κακό.

 

Έγινα πιο ήρεμος και υπομονετικός με τους ανθρώπους (με τα μπουζούκια, δράκους και μονοκερους ακόμα το παλεύω   )

Αλλά για μένα το πιο θετικό είναι ότι το άγχος της δουλειάς το διαχειρίζομαι πολύ καλύτερα.

 

αν θες απαντας, η ζωνη αγνοτητας ως πρακτικη θεωρεις οτι συμβαλλει αποφασιστικα σε αυτη την ηρεμια;