Τερμησσός

Η ονομασία μου είναι άγνωστη, ωστόσο, για κάποιο λόγο, μου τράβηξε το ενδιαφέρον. "Φωλιά του αετού", λέει, την αποκάλεσε ο στρατηλάτης. Και δεν αποπειράθηκε να την κατακτήσει ποτέ. Και από εκεί, στο μάλλον μηχανικό σερφάρισμα που έκανα μέχρι εκείνη τη στιγμή, με οδηγεί να πατήσω έναν άλλο σύνδεσμο.

Κάθομαι ως συνήθως τραμπαλίζοντας, χωρίς να αποφασίζω να γείρω προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Κάτω από το πόδι μου όμως κυλάει εκείνο το ποτάμι.

Ο σύνδεσμος ανοίγει. Ο λόγος του γράφοντας δεν είναι και πολύ ισχυρός. Η εικόνα όμως… Κοιτάω την πρώτη. Και την δεύτερη.

Κάτω από το πόδι μου κυλάει το ποτάμι. Τις περισσότερες φορές αγνοώ τη ροή του, το πώς κελαρύζει, το πώς χουρχουρίζει. Θέλω να την αγνοώ. Προσπαθώ. Όμως κάποιες φορές…

Όχι πολλές –αλλά σίγουρα όχι και ελάχιστες- φορές στη ζωή μου έχω βρεθεί σε κάποια μέρη που οι δονήσεις τους, η αντήχηση τους, ο αέρας τους μαρτυρά μια ιδιαίτερα ανθρώπινη παρουσία που χάνεται στα βάθη της ιστορίας και των αφηγήσεων. Όχι όμως μια καθημερινή αδιάφορη ροή ζωής αλλά συμβάντα, γεγονότα, ατμόσφαιρα και τελετουργικά με βαρύνουσα συνεισφορά στην ανθρώπινη… συνείδηση… σε αυτό το ιδιότυπο… ποτάμι. Θαρρείς και η γη ή ο αέρας ή τα δέντρα ή δεν ξέρω τι άλλο σε αυτά τα landscapes ώθησαν, γέννησαν, ενέπνευσαν ή απορρόφησαν το νόημα αυτού του κόσμου, αυτού του σύμπαντος, για να το μαρτυρήσουν μετά –ψιθυριστά- σε όποιο ευήκοον ους. Λες και ο Έρωτας, ο Θάνατος, το Φως, το Σκοτάδι αναμετρήθηκαν εκεί ή εναγκαλίστηκαν για να κυλήσουν ως ζείδωρα νάματα και να χυθούν στο… ποτάμι. Λήμνος, Βόσπορος, Αλμερία, Λυκαβηττός, Ηρώδειο, Πήλιο…

Τραμπαλίζομαι ακόμη στη συνήθη θέση μου. Κάτω από το πόδι μου, όμως, κυλάει το ποτάμι. Τις περισσότερες φορές αγνοώ τη ροή του, το πώς κελαρύζει, το πώς χουρχουρίζει. Θέλω να την αγνοώ. Προσπαθώ. Όμως κάποιες φορές…

Παρατάω την… vicarious εμπειρία και γέρνω προς τα αριστερά, βουτώντας μέσα στο ποτάμι. Για χρόνια πέρασα μουλιασμένη από τα νερά του. Για καιρό προσπάθησα και προσπαθώ να μην βουτάω. Ή όποτε βουτάω να μένω επιπλέουσα. Υπάρχει η γραμμικότητα, υπάρχει η κυκλικότητα, υπάρχει η λογική, υπάρχει η αισθητική, υπάρχει και… αυτό. Δεν ξέρω πόσα πέπλα ενδύομαι ή απεκδύομαι εκεί μέσα. Και με φοβίζει. Με φοβίζω. Και την ίδια στιγμή αυτή η ολύμπια φωνή να μου ψιθυρίζει «όσο και να πάρει εδώ θα έρθεις τελικά και το ξέρεις». Και το ξέρω. Γιατί αλλιώς… δεν βγαίνει νόημα. Για τίποτα. Σε αυτό το… ποτάμι είναι όλα. Και είναι όλοι. Ό,τι υπήρξε και ό,τι θα υπάρξει. Χτυπάει ο παλμός του κόσμου. Της ύπαρξης. Σαν ένα μεγάλο γκονγκ που σημαίνει το ρυθμό της καρδιάς του σύμπαντος.

Ξαπλώνω στην επιφάνεια. Κλείνω τα μάτια μου. Τρέχουν μπροστά μου αράδες από το κείμενο «πίστευαν ότι βρισκόταν μια από τις πύλες του αρχαίου βασιλείου του Κάτω Κόσμου»… Κι όμως… Κι όμως… Δεν νομίζω ότι υπάρχει πάνω και κάτω… Ο Κόσμος είναι ένα…

 

Υπέροχο, μοναδικό κείμενο!

Σε μένα αυτή την επίδραση έχουν και τέτοιες σκέψεις φέρνουν η Δήλος, η Ιερά Οδός τη νύχτα και η Αρχαία Ολυμπία.

 

Εξαίρετη γραφή, υπέροχα δοσμένες οι σκέψεις και μοναδική η μεταφορά συναισθημάτων Μαργαρίτα μου.

 

Είναι λίγοι οι άνθρωποι που η ψυχή τους δονείται σε τόσο ευαίσθητους και κραταιούς συνάμα, πανάρχαιους κραδασμούς.Ελεύθερη Βούληση και Πεπρωμένο Ένα( ; )

 

Φυσικά Ένα... Το "φυσικά" με τουλάχιστον δύο αναγνώσεις  

 

Ιερά Οδός τη νύχτα... Εξαιρετικό!!!!!
Ευχαριστώ  

Ευχαριστώ πολύ  

 

Καλαίσθητο.

 

@margarita_nikolayevna Καλό μου κάθαρμα, στο πανέμορφό σου κείμενο, λησμόνησες άλλον έναν τόπο, τον οποίο δεν τίμησε ούτε η @gaby_m κι ίσως είναι ο πιο έντονος από όλους, καθώς οι σκιές του δένουν με το βδσμ.
Ετούτον
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4b/Νεκρομαντείο_Αχέροντα.jpg

 

Η μουσική επιλογη βοηθά κι εμας τους αναγνώστες να "Παρατάω την… vicarious εμπειρία..."

 

Στον Αχέροντα έχω ήδη αποδώσει τα δέοντα  
https://www.greekbdsmcommunity.com/threads/Ετερογονία.130236/