Μ/μαζί

Ήμουν υγρή μέρες. Στα κόκκινα, να τρέμει το μέσα μου, κοντά στο να χύσω. Με κάτι ημιτελείς, διακεκομένους οργασμούς. Να φτάνω στο τέρμα και να μου κόβει την ένταση λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα, κι η δυναμική να χάνεται. Να χύνω, αλλά να μη χύνω όπως ήθελε το σώμα μου να εκτονωθεί. Ξανά και ξανά και ξανά.
Πάντα μου έλεγε πως το μόνο που θα πρέπει να μ'ενδιαφέρει είναι η δική του ικανοποίηση, η δική του καύλα, η δική του φροντίδα. Δεν έχει σημασία αν καίγομαι, δεν έχει σημασία τι θέλω, δεν έχει σημασία αν θέλω να χύσω, αν θέλω να παίξω, αν θέλω να γαμηθώ. Δεν πηγαίνω σε αυτόν για να ικανοποιηθώ. Πηγαίνω για να τον ικανοποιήσω. Με το να τον καυλώσω, με το να τον φροντίσω, να τον περιποιηθώ.
Περίμενα την ημέρα που θα τον δω νιώθοντας το σώμα μου να φωνάζει πόσο ανάγκη έχει να χύσει ολοκληρωμένα και δυνατά και το μυαλό μου να σκέφτεται τις ανάγκες εκείνου. Να βάζει προτεραιότητα αυτά που θα ζητηθούν και όχι αυτά που φωνάζει το σώμα μου.
Έφτασε η μέρα μας. Βρίσκομαι στο δωμάτιο γυμνή στον τοίχο και τον περιμένω, όπως μου ζητήθηκε.
Μπήκε μέσα.
- Γειά σου μικρό μου.
Ήθελα να μιλήσω αλλά δε βγήκε λέξη. Μουγκή. Τον νιώθω πίσω μου. Με αγγίζει, μου φιλάει τον λαιμό, με χαιδεύει. Αγγίζει το μουνί μου, βάζει μέσα τα δάχτυλά του. Μου τα δίνει στο στόμα. Ξανά. Ανοίγει τα κωλομέρια μου και μπαίνει στον κώλο μου. Πονάω. Συνεχίζει. Λυγίζει την μέση μου, μπαίνει μέσα μου πιο βαθιά, πιο δυνατά, σηκώνει το σώμα μου και με κολάει στον τοίχο. Νιώθω κύματα οργασμού να διαπερνούν το κορμί μου . Είμαι έτοιμη. Δεν αντέχω.
- Κύριε...
- Μη τολμήσεις!
Χύνει μέσα μου. Κάθεται στην άκρη του κρεββατιού και παίρνω τη θέση μου στα πόδια του. Ακουμπάω το κεφάλι μου πανω τους, κλείνω τα μάτια μου. Χαλαρώνω.
Είμαι στα πόδια του και ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει εκεί. Μου χαιδεύει τα μαλλάκια και φεύγουν από μέσα μου όλα όσα με βαραίνουν. Η ψυχική σύνδεση με αυτόν τον άνθρωπο είναι τεράστια. Από την πρώτη στιγμή, αλλά κάθε φορά γίνεται πιο ουσιαστική, πιο βαθιά.
Με σηκώνει. Ξαπλώνει στο κρεββάτι, ξαπλώνω στα πόδια του. Τα χαιδεύω, τα φιλάω. Πιάνει το χέρι μου και με τραβάει στο μέρος του, στο πρόσωπό του. Με φιλάει.
Σηκώνει τα πόδια μου και βρίσκεται ξανά στον κώλο μου. Πονάω. Συνεχίζει. Κι η καύλα μαζί του τεράστια και αυτή. Δεν ξέρω πως γίνεται, ακομη και ξενερωμένη να είμαι να αρκούν λίγα λεπτά για να υγράνει ψυχή και σώμα, πάντως γίνεται.
Κύματα ρίγους, ηδονής, καύλας και πόνου με διαπερνούν και νιώθω το σώμα μου να τρέμει.
-Κύριε...
-Μην τολμήσεις.
Προσπαθούσα να κρατηθώ, το σώμα μου δεν άντεχε, πιεζόμουν. Τελείωσε μέσα μου και ζήτησε να κατέβω στο πάτωμα, στα τέσσερα και να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο πόδι του. Το έκανα. Με το άλλο του πόδι πάτησε το κεφάλι μου και είπε να αγγιχθώ.
- Χύσε.
Πόσο δυσκολεύομαι συνήθως να χύσω έτσι. Κι όμως. Είχα χαθεί. Δε ξέρω πόσο χρόνο χρειάστηκα να επανέλθω. Ξάπλωσε στο κρεββάτι και ζήτησε να πάω στη θέση μου. Βρέθηκα στα πόδια του, να τα έχω αγκαλιά σφιχτά και να ακουμπώ το πρόσωπό μου επάνω τους. Χαμόγελο. Μέσα έξω.
Νομίζω έχει σταματήσει ο χρόνος. Δεν έχω ιδέα πως περνούν οι ώρες, τα λεπτά αυτή την ημέρα.
Νιώθω το χέρι του να με αρπάζει. Με τραβάει και με βάζει επάνω του. Μπαίνει στο μουνί μου.
Θέε μου, θα χύσω από το πρώτο δευτερόλεπτο. Κάνω προσπάθειες να κρατηθώ. Χύνει ενώ με κοιτάζει μέσα στα μάτια.
- Χύσε.
Ένιωσα τα υγρά μου να στάζουν. Το βλέμμα του καρφωμένο επάνω μου. Πόση ανακούφιση. Χαμογελώ.
Τα χέρια του αγγίζουν τα μάγουλά μου απαλά, τρυφερά. Κλείνω τα μάτια κι ακούω :
- Έχυσε το μικρό μου αλλά ευχαριστώ δεν άκουσα. Από πότε θεωρείς δεδομένο ότι μπορείς να έχεις το οτιδήποτε αν δεν το θέλω εγώ;
Ξέχασα αυτό που με τόση χαρά και γέμισμα εκφράζω συνήθως. Να τον ευχαριστήσω.
- Σου αξίζει να ξαναχύσεις;
Με τα χέρια του καρφωμένα στα μάγουλά μου και το βλέμμα του στα μάτια μου η μόνη απάντηση που μπορούσα να δώσω ήταν όχι. Αληθινά και απόλυτα.
Η μέρα ήταν έντονη, γεμάτη από κάθε άποψη. Μιλήσαμε, γελάσαμε, κάναμε μπάνιο. Κάποια στιγμή αποχωριστήκαμε. Το μυαλό μου ήταν στις στιγμές αλλά μια στιγμή ήταν περισσότερο καρφωμένη μέσα μου. Αυτή που ξέχασα να τον ευχαριστήσω. Όχι για το χύσιμο, όχι για την καύλα, αλλά επειδή δεν του έδειξα με το ευχαριστώ μου, πως το μόνο δεδομένο είναι αυτό που θέλει.
Η μέρα κύλησε γεμάτη μέσα μου. Είχα να επεξεργαστώ πράγματα. Συνειδητοποίησα για ακόμα μια φορά τη δύναμη του να αφήνεσαι, τη δυναμική Μ/μας. Δεν το καταλαβαίνω κάθε φορά τη στιγμή που γίνεται. Κάθε φορά όμως καταλαβαίνω να εισβάλει μέσα μου και να δημιουργεί όλο και περισσότερο χώρο για εκείνον. Έτσι απλά.
Την επόμενη μέρα στη δουλειά το μυαλό μου ήταν στο βλέμμα της ικανοποίησής του. Το μουνί μου ήρεμο. Το μυαλό μου γεμάτο και η ψυχή μου περισσότερο.
Μια αμφιβολία μέσα μου χαλουσε αυτή την ηρεμία που υπήρχε τις περισσότερες στιγμές και ο μόνος που μπορεί να βάλει κομμάτια που φεύγουν στη θέση τους είναι ο ίδιος. Όμως δεν ήταν εκεί.
Καμία αδύναμη στιγμή δεν είναι ικανή να με αποκόψει από τη σκέψη πως θέλω να τα πάρει όλα δικά του. Και εκείνη τη στιγμή ο φόβος και η συνειδητοποίηση του ΄΄όλα΄΄ με κυρίευσαν. Και εγώ μετά;
Ποια εγώ όμως όταν το εγώ μου το ορίζει, το ελέγχει, το φροντίζει εκείνος; για ποιο εγώ με νοιάζει ακριβώς ;
Tελειώνω τη δουλειά μου, σχολάω. Βγαίνω έξω, του τηλεφωνώ. Ρωτάει πως είμαι, πως ήταν στη δουλειά. Μου λέει να πάω στο δωμάτιο όπως και την προηγούμενη και μόλις φτάσω εκεί να τον καλέσω. Κομπλάρω, σταματώ να περπατάω. Δεν είχαμε συζητήσει κάτι τέτοιο, δεν ήταν στο πρόγραμμα ούτε καν να ειδωθούμε.
- Kάνε αυτό που είπα.
- Μάλιστα.
Είμαι χαρούμενη, γεμάτη και αγωνιώ που θα τον ξαναδώ αλλά νιώθω πίεση. Εσωτερική. Αν ήμουν από γυαλί θα έσπαγαν όλα μέσα μου. Γιατί δεν μ'αφήνει να πάρω ανάσα; Χρειάζομαι μερικές αντιστάσεις για μένα. Χρειάζομαι οντως;
Φτάνω, μπαίνω μέσα, τον καλώ.
- Είμαι έτοιμη.
Κάθε φορά γίνεται ένα βήμα προς εκείνον. Σπάνια γίνονται πισωγυρίσματα. Μα είναι και κάποιες φορές που γίνονται άλματα.
Τώρα είναι εδώ, ηρεμώ...

 

Όμορφα, βαθιά βιώματα. Όμορφη και η κατάθεση τους.
Τυχεροί αμφότεροι.

( Η γαλήνη είναι μακράν ότι πιο σημαντικό, πέρα από κάθε πρωτόκολλο και καύλα..)

 

Είμαστε.  
Σευχαριστούμε στεφάνι μου  

 

Είναι κάτι στιγμές τρυφερές και λεπτές, σα κλωστές τυλιγμένες σ'αδράχτι.
Μικρές ή μεγάλες που το αποτύπωμα που αφήνουν είναι τόσο βαθύ και ανεξίτηλο.
Έτσι και εκείνη η στιγμή, ήταν μεγάλη σε διάρκεια αλλά εκείνα τα συγκεκριμένα δευτερόλεπτα επάνω του με το βλέμμα καρφωμένο στο δικό του είχαν κάνει τον χρόνο να παγώσει εκεί και κάθε τοίχος εσωτερικός να γκρεμίζεται λες και είναι φτιαγμένος από άχυρο. Με ένα φύσημα, μ' ένα βλέμμα.
Το μούδιασμα σε όλο το σώμα και μέσα μου, εσωτερικά, να νιώθω τοσοδούλα, αδύναμη, ανύμπορη μπροστά του, να μη ξέρω τι -και πως- να με κάνω. Φόβος. Φόβος που δεν έχω νιώσει ποτέ.
Πόσο κρατάει μια βουτιά στο κενό από ελικόπτερο; Πόσο ψηλά είναι; Θα ανασάνω ξανά;
Έχω χαθεί. Όπως με ξέρω απέναντί του έχω χαθεί.
Τι πρέπει, πως πρέπει, πως γίνεται, όλα άγνωστα. Κρύος ιδρώτας, ανασφάλεια, άγχος και τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου να είναι τα μόνα που με κρατάνε.
Ένταση.
Η επόμενη ημέρα με βρίσκει να λειτουργώ μηχανικά. Χωρίς να μπορώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου, χωρίς να μπορώ να σκεφτώ καλά καλά. Κάθε μου κίνηση έχει εκείνον ως κέντρο αναφοράς και τρομάζω. Τι γίνεται τώρα ακριβώς; Δεν έχω ιδέα. Μόνο νιώθω, το μούδιασμα πιο βαθύ να με τρυπάει εσωτερικά και να με παραλύει.
Φεύγω. Ένα εσωτερικό χαμόγελο με κατακλύζει. Στέλνω μήνυμα.
Φτάνω σπίτι. Μουδιασμένη ολόκληρη. Δεν ξέρω που να μ'ακουμπήσω έτσι.
Νιώθω πως θα σπάσω με το παραμικρό.
Το μέσα μου χαμογελάει. Στέλνω μήνυμα.

 

Και έρχεται εκείνη η μέρα που δε χωράνε καβλαντίσματα γιατί δεν υπάρχει καμία τέτοια διάθεση. Δε χωράνε ουτοπίες, ψεύτικες ανυψώσεις. Δε χωράνε διακρίσεις ούτε ανάγκες να διακρίνεις τον Κ πίσω από τον Άνθρωπο. Ποτέ δε χρειάστηκε εξάλλου. Πόσο μάλλον τώρα.
Και μένω όρθια και χαμογελάω. Με εκείνον πάντα εδώ και μέσα μου. Πιο μέσα μου από ποτέ.
Με εκείνον να ξέρει εμένα περισσότερο από μένα. Και με μένα να ξέρω πως αυτό το χέρι δε θα το αφήσω ποτέ.