Τι σκέφτεσαι τώρα ?

Είμαι σε άδεια, έμαθα ότι κόλλησε μια συνάδελφος κοβιντ, και είμαι σε φάση , κλείσε το κινητό /πέτα το/έχει πιάσει φωτιά/κι εγώ τι να κάνω που έχει πιάσει φωτιά;

Μετά σκέφτομαι ψύχραιμα, ότι έχει κ εκείνη την ίδια άδεια με μένα, ουφ! Τώρα θα συμβούν όλα;

Όλα καλά, αν γίνει κάτι,δεν είμαι εδώ. ^^

 

Οτι παίρνει κανείς, καλό είναι.
Ποιοί είμαστε εμείς να χαλάσουμε καρδιές;

 

Τα μαζεύω όλα εδώ κάτω από τον τίτλο "Φιλοσοφίες υπό την επήρεια μιας ετεορχρονυσμένης κυριακάτικης κούπας καφέ",

Να΄σαι καλά. Ευχή ήταν, η περιγραφή σου ήταν που με έκανε να ξανανιώσω μία πολύ μικρή γεύση ενός αδιανόητου φορτίου που κλήθηκα να διαχειριστώ κάποτε, παρόμοιας υφής και αιτιολογίας. Ότι σου ευχήθηκα ήταν αυτό που θεωρώ το καλύτερο που μου ευχήθηκαν.

Δεν λέμε τέτοια λόγια τέτοιες μέρες. Έχει πάντως μία αξία να παρατηρήσει κανείς την γελοιότητα και την απαξίωση με την οποία οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν θεσμούς όπως η δικαιοσύνη και θεσμοί όπως η δικαιοσύνη τους πολιτικούς.

Κανείς κατα την δική μου συνωμοσιολογίκη θεώρηση, άδικα το κάνεις. Σε κάθε επίπεδο της πυραμίδας υπάρχουνε μαχόμενα συμφέροντα τα οποία πριν μάχονταν για κυριαρχία.

Ο τρόμος για την ζωούλα μας είναι που αναδεικνύει πρωτοπόρα την ανάγκη μας για υποδούλωση και εξάρτηση σε οποιονδήποτε πάροχο της παραμικρής εξασφάλισης σχετικά με αυτή. Πες μου τι φοβάσαι περισσότερο να σου πω ποιον κλάδο έχεις αναδείξει πρωτοπόρο. Φοβάσαι μην αρρωστήσεις? μην πεινάσεις ? μην δεν πάρεις το καινούργιο iPhone? μην δεν μαζέψεις την προσοχή που χρειάζεσαι ? μην σε σκοτώσουν μέσα στο σπίτι σου ?

Για κάθε φόβο σου υπάρχει κάποιος κλάδος που μπορεί να σου τον απαλύνει, να σε βοηθήσει με αντάλλαγμα εσένα τον ίδιο. Όταν τα πάντα ανήκουν κάπου αλλού, το μόνο μέσο συναλλαγής που έχουμε είναι ο εαυτός μας.

Και το αστείο είναι ότι τόσο ο τρόμος όσο και ο χαμηλότερης κλίμακας φόβος, σε αντίθεση με τον κίνδυνο που είναι κάτι αντικειμενικό και πραγματικό, είναι τίποτα άλλο πέρα από ένα συναίσθημα κάτι εντελώς εικονικό και υποκειμενικό, εδραιώνει πάνω στις σκέψεις μας για το μέλλον.

Το να πεινάς, που είναι μία αίσθηση για μία πραγματική κατάσταση για κάτι που πραγματικά συμβαίνει, θα σε οδηγήσει να λειτουργήσεις πιθανόν ανεξάρτητα και ίσως άναρχα. Ο φόβος να μην πεινάσεις από την άλλη, χμ...

Το έτερο μεγάλο παραμύθι είναι η ατομική αξιολόγηση της αξίας της ζωής και ειδικά της ζωούλας μας.

Η οποία είναι τόσο μεγάλη που αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι κάτι τέτοιας αξίας κάποτε θα έχει τέλος. Κάτι που κάποιες επιχειρήσεις με ηλικία κλάδου σχεδόν όση και αυτή του νοήμων δίποδου ανίχνευσαν εγκαίρως και εφεύραν συμβόλαια εξασφάλισης αγάπης, σύνταξης και παντοτινής ευπορίας για το παντοτινό μετά, με την υποχρέωση αγοράς ανύπαρκτων θεραπειών για ανύπαρκτες ασθένειες του τώρα.

Δυστυχώς, όμως όπως και να το κάνουμε, εάν δεν έχεις πλάνα για το μετά, εάν όλη του την παγκόσμια ύπαρξη την περιορίζεις στα όσα χρόνια ζωής και δραστηριότητας σε αυτόν τον πλανήτη σου δοθούν, τότε μοιραία είσαι και θύμα των κανόνων που απαρτίζουν, δημιουργούν και χειρίζονται αυτόν τον πλανήτη.

Υπάρχει μία σκηνή τέλους που πάντα με αγγίζει για πολλαπλούς λόγους και σε πολλαπλά σημεία. H πιο βαθιά time to die στιγμή που έχω δει :

 

Δεν είναι το μόνο. Πρέπει να φροντίσεις αυτό που εννοείται ότι προστατεύεις α) να υπάρχει πάντα και τώρα και στο μέλλον, β) να έχει την ανάγκη της προστασίας σου.

 

Είναι τόσο θλιβερό να διαπιστώνεις ότι έχει κανονικοποιηθεί η υποκρισία...

 

Πολλά τα ναρκωτικά.

 

και δε φτάνουν για όλους  

 

Έχετε δίκιο, έκανα λάθος

 

Δε λέγαμε κανέναν αριθμό για το τζόκερ καλύτερα;

 

Ζουμερή μου η Ζωή δεν θέλει ναρκωτικά ούτε βουτιά στη λήθη της μονοτονίας.

Θέλει να την βάλεις κάτω και να κάνεις αυτό, να της κάνεις εκείνο, να της πετάξεις τα μάτια έξω και μετά να της και το και τα βάλεις από τα’ υτιά μέχρι να ζητάει κι άλλο…

Να ξυπνάς με το χάμο το γελά και μηλάκι(βοηθάει μεγάλη μαστούρα) και να κοιμάσαι με του χαμού το ήρεμο της ψυχής το γέλιο, ανάμεσα σε δύο, άντε τρία μάξιλ άρια.

Βοηθάει να το καταλάβεις όταν μεγαλώνεις και είσαι ακόμα τυχερός που ζεις και συνειδητοποιείς δεν σου έχει μείνει και πολύ ακόμα J

 

Κατάλαβες τώρα;

 

Τελικά, άλλο χρωματισμό και άλλη ένταση έχει κάτι όταν το έχεις βιώσει προσωπικά. Και με κάποιο τρόπο εκπέμπεται.

Θα γινόταν κάποια στιγμή αυτό. Στην Αμερική, στην Ισπανία, στην Αγγλία, εδώ. Είμαστε ήδη στο τέλος μίας εποχής. Όλα θα συγκρουστούν με όλα. Το νήμα Φεμινισμός και υποτακτικές εντάσσεται σε αυτήν τη δυναμική. Είναι αναπόφευκτο. Θα ερχόταν κάποια στιγμή ο bellum omnium contra omnes του Hobbs.
Κάποτε κάποιος προξενικός ακόλουθος μου είχε διατυπώσει τη θεωρία των κάθε πενήντα ετών αναγκαίου πολέμου. Τότε, στα τέλη των είκοσί μου, διαπνεόμενος ακόμα από τα πληβεία στοιχεία του νεοφιλελευθερισμού (αυτά που πετάνε οι από πάνω σε μας ως ψίχουλα για να ακολουθούμε, να μιμούμαστε υπνωτισμένοι και να χαζοχαιρόμαστε ότι κάτι είμαστε κι εμείς) την είχα θεωρήσει ιδιαίτερα ελιτίστικη. Τα τελευταία 3-4 χρόνια καταλαβαίνω τι εννοεί αυτή η θέση. Ακόμα και με το όποιο προσωπικό κόστος κουβαλάνε οι συνέπειές της. Σε κάθε περίπτωση, είτε το χειραγωγήσεις είτε όχι, η σύγκρουση θα έρθει. Απλά όσο την καθυστερείς, θα έρθει με τη μορφή της τέλειας καταιγίδας.

Μπορεί πράγματι να είναι έτσι.

Παύει ποτέ αυτό;

Φυσικά! Αλλά έπεσα τις προάλλες σε ένα άρθρο που έλεγε για πτώση των πωλήσεων των κινητών. Από την άλλη πλευρά, όποιος έχει βρεθεί σε ανάγκη νοσοκομείου, ασθενοφόρου, κατ' οίκον νοσηλείας για τον ίδιο ή δικό του άνθρωπο, θα συνειδητοποιήσει αργά ή γρήγορα πόσο διακλαδωμένη και εμπεδωμένη είναι η βιομηχανία της υγείας. Για να κρατήσουμε ζωντανούς τους εαυτούς μας ή τους δικούς μας είμαστε αποφασισμένοι να ταϊσουμε αυτήν τη βιομηχανία μέχρι εκεί που παίρνει.
Σίγουρα ο οβολός μας θα ρέει προς κρατικά διαμεσολαβούμενες ιδιωτικές εταιρείες διαχείρισης προσωπικών δεδομένων και τεχνολογικών εφαρμογών για την ασφάλειά μας, before ze Germans come (από τη μνημειώδη Αρπαχτή!), όμως πιο πολλά θα κερδίζει και θα ενισχύεται, αν συνεχιστεί η πορεία αυτή, ο φαρμακευτικός-βιοτεχνολογικός κλάδος. Σε πιάνει πριν ακόμα γεννηθείς και σε πάει καρότσι μέχρι να αφήσεις την τελευταία σου πνοή ως γέρος με πάρκινσον ή κάποια μορφή άνοιας. Χώρια τις ενδιάμεσες προσβολές της υγείας στα διάφορα ηλικιακά μας στάδια. Εγγυημένη βιομηχανία.

Θα έλεγα ότι η διαβάθμιση του φόβου, που μπορεί να φτάσει μέχρι τον τρόμο, είναι υποκειμενική. Ο φόβος αυτός καθ' εαυτός είναι μία αντικειμενικά παρατηρήσιμη, βιοχημικά, αντίδραση, που όντως παράγει αποτελέσματα στο τώρα και διαμορφώνει το μέλλον. Το ίδιο και η διαβαθμισμένη έντασή του...

Επιρρώνω. Εν τέλει ο διαχειρίσιμος και εργαλειοποιημένος φόβος (από εμάς τους ίδιους ή από άλλους για μας) είναι καταστατικός χάρτης για τη στρατηγική και τακτική διαμόρφωση των κινήσεών μας, εν αντιθέσει από τις ad hoc ενστικτώδεις αντιδράσεις μας στην παρουσία μίας απιτητικής ανάγκης.

Η μεγάλη τραγικότητα του ανθρώπου: να ξέρει ότι θα πεθάνει. Και ό,τι έκανε, έμαθε, βίωσε, γνώρισε ενδεχομένως να χάνεται.
Πράγματι, η ζωούλα μας είναι ένα τίποτα. Το έχω ξαναγράψει: ένα κομμάτι κρέας είμαστε που σέρνει τα βήματά του ανάμεσα σε άλλα δισεκατομμύρια κομάτια κρέας. Ο Λιαντίνης πρότεινε ως απάντηση σε αυτόν τον παραλυτικό εκμηδενισμό την προσωπική αξιοπρέπεια, χωρίς πίστη σε ο,τιδήποτε μετά.
Είμαι επιστήμονας περισσότερων πεδίων. Γνωστό πλέον εδώ στο φόρουμ. Δεν μπερδεύω την ιδιότητά μου ως επιστήμων με την υποκειμενική-προσωπική θέαση των πραγμάτων (στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν φυσικά, ποσοτικό είναι και εδώ το μέγεθος, όχι ποιοτικό, διαβαθμισμένα πάμε). Τούτου λεχθέντος, όσο περισσότερο μαθαίνω, όσο περισσότερο ρουφάω δεδομένα, είτε γνωστικά, είτε εμπειρικά από τη ζωή, τόσο περισσότερο καταλήγω σε μία προσωπική αντίληψη του είδους: συμφωνώ με τον Λιαντίνη για την προσωπική αξιοπρέπεια, διαφωνώ για το μετά. Πιστεύω, όσο περνάει ο καιρός (και όχι γιατί γερνάω και θέλω να καβατζώσω τη διαιώνισή μου  ), πως έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε στο μετά. Υπάρχει δεν υπάρχει, κάτι απαλύνει. Κάτι γλυκαίνει.
Και αν μιλάμε για παραμύθα, όλα μία παραμύθα είναι ούτως ή άλλως.

Καταπληκτική σκηνή. Την κουβέντα της είχαμε (και συνολικά της ταινίας) με έναν παιδικό μου φίλο την Παρασκευή που μας πέρασε.