Στόχοι στο Κ/υ. Υπάρχουν;

Εννοείτε αυτήν την ερώτηση;

Αν ναι, πρώτον είναι αρκετά ασαφής ιδίως η δεύτερη, τι θα πει κατάσταση όπως έχει δημιουργηθεί για παράδειγμα; Μοιάζει και προσωπικού χαρακτήρα, μήπως είναι ίσως από αυτές που θα συμβουλεύατε άλλους να τις χειριστούν με πριβέ; Μετά, κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να σας απαντήσει και ιδίως να σας δώσει την απάντηση που εσείς θέλετε. Και τέλος, τολμώ να πω ότι σας απάντησα εγώ. Δεν σας έκανε; Τότε η ερώτησή σας έπρεπε να γίνει με πριβέ και αφού πρώτα ρωτούσατε αν θέλει ο άλλος να κάνει συζήτηση.

Οι διαχειρίσεις εν γένει, από ό,τι γνωρίζω, κοιτάζουν τα παράνομα και τα αντικανονικά ποστ. Κοιτάζουν όμως φόρουμ συνολικά. Αν ένα μέλος από μόνο του χρειάζεται διαχείριση, όπως προτείνετε, ξέρετε ποια είναι η διαδικασία.

Όσον αφορά εμένα, λάθος άνθρωπο βρήκατε να το πείτε. Πρώτη και τελευταία φορά το έκανα στο νηπιαγωγείο, κάτι δεν μου άρεσε στο ύφος της νηπιαγωγού καθώς έλυνε το θέμα μου και έκτοτε τα λύνω μόνη μου, όπως μπορώ.

Δεν θα με εξέπληττε πάντως να υπάρχουν μέλη που προτιμούν τις ενέργειες της διαχείρισης από το να παραδεχτούν σε διάλογο ότι οι απόψεις τους ή και οι χειρισμοί τους είναι λάθος ή κάτι δεν έκαναν σωστά.

Για μένα όλα τα μέλη αξίζει να μπορούν να πούνε τη γνώμη τους αυθεντικά για ένα θέμα που τους άγγιξε το ενδιαφέρον, και ποτέ δεν έχω παρεμποδίσει κανέναν. Άλλωστε, από τη στιγμή που δημοσιοποιούμε κάτι είμαστε όλοι και εν γνώση μας ανοιχτοί στην κριτική, όχι;

Πολύ δράμα! Όταν διαφωνήσατε πολλοί σε αυτό το νήμα με την αυτοπραγμάτωση, γιατί δεν είχα πρόβλημα, γιατί δεν ένιωσα να "σταυρώνομαι", γιατί δεν ένιωσα να "μου κρίνουν βίωμα" και τα συναφή;

Πρώτον δεν υπάρχει σταύρωμα, δεύτερον έχετε πάρει εμφατικά αποκλειστικά και μόνο μια πλευρά.

Είναι απολύτως ανθρώπινη, καθημερινή αντιμετώπιση. Οι τακτικές αλλάζουν από το νηπιαγωγείο και έπειτα, τα συναισθήματα ποτέ. Καθημερινά σε διοικητικά συμβούλια, σε υπουργικά συμβούλια, σε επιτροπές, σε παρέες, σε σπίτια, παντού κάποιος το κάνει πρώτος και ακολουθούν οι υπόλοιποι. Γιατί; Επειδή είναι το πιο άμεσα αποτελεσματικό.

Τον αυτοσεβασμό του ο καθένας γνωρίζει να τον διατηρεί με τον τρόπο του και από τον σεβασμό στους άλλους έχουμε πει και αποδεχτεί ότι εξαιρούνται οι απόψεις τους.

Και τώρα, αν τελειώσατε με τα επί της διαδικασίας, μπορούμε να συνεχίσουμε να συζητάμε για το θέμα του νήματος;

 

Έχω ήδη περιγράψει την κατάσταση σε προηγούμενα ποστ.

Δεν ξερω αν σας μοιαζει προσωπικου χαρακτηρα. Εθεσα κάποια ερωτηματα και χαρακτήρισα ως παράκληση -και οχι ως συμβουλή- εναν διαφορετικό χειρισμό της κατάστασης απο τα μέλη για να μην διαλύονται τα νήματα απο τις προσωπικές αντιπαραθέσεις. Και ναι τα προσωπικά μηνύματα θα μπορούσαν να είναι μια λύση.

Συμφωνούμε.

Οχι δεν μου έκανε. Πως θα μπορούσε να μου κανει; Η ερώτηση μου ειχε ως αιτία τα quote της @kinvara που η ίδια παρεθεσε, όχι κάποια δικα σας λεγόμενα. Οπως φαίνεται παρακάτω

Εξαιρετικό είναι να συμβαίνουν τετοιες παραδοχες -συμβαίνουν ολο και πιο σπάνια τελευταία- και σαφώς προτιμότερο από την επέμβαση της διαχείρισης, αυτό θα μαρτυρούσε άλλωστε οτι μπορούμε να τα λύνουμε πολιτισμένα.

Σαφως και ολα τα μέλη πρέπει να μπορούν ελεύθερα να λενε την γνώμη τους, δεν ισχυρίστηκα ποτέ κατι διαφορετικό.
Όμως η γνώμη και η προσωπική επίθεση είναι δυο διαφορετικά πραγματα.
Και προσωπικά ναι ειμαι ανοιχτή στην κριτική εφοσον δημοσιοποιώ τις θέσεις μου.

Για να ειμαι ειλικρινής δεν προσεξα τις απαντησεις των υπολοίπων σε εσας ως προς την αυτοπραγμάτωση. Η δική μου τοποθετηση πάντως δεν είχε καποιου είδους κριτική στην δικη σας οπτική, ούτε σας επιτέθηκα.
Οπότε υποθέτω πως για αυτό δεν νιώσατε ετσι.

Διαφωνώ και επίσης έχω γράψει περισσότερες από μια φορές οτι αναφέρομαι σε ολες τις πλευρές διότι ολες οι πλευρές έχουν τραβήξει το σκοινι.

Η αρχική μου τοποθετηση ζητησα να μεταφερθει στους προβληματισμούς για να μην βγει εκτός θέματος το νημα. Ωστοσο δεν νομίζω πως η συζήτηση του νήματος διακόπηκε επειδή εγω εκανα μια τοποθέτηση και εσείς θελατε να κάνουμε μια κουβέντα πάνω σε αυτη και να μου πείτε την δική σας άποψη στα επι της διαδικασίας -εξαλλου it takes two to tango.
Καλή συνέχεια.

 

@Meido_ θα αφήσω στην άκρη τα αλλεπάληλα quotes γιατί βλέπω πως από αυτά κρατάς μόνο αυτά που θέλεις. Ας είναι.
Αν έχεις παρατηρήσει αποτελεί πάγια τακτική μου να μην απαντάω σε κατευθυνόμενες ερωτήσεις και αυτός είναι ο λόγος που δεν απάντησα και στη δική σου. Να με συγχωρείς αλλά δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αλλιώς ερωτήσεις που έχουν αποφύγει να κρίνουν τη δράση και κρίνουν την αντίδραση ή ερωτήσεις του τύπου ΄΄την κουρτίνα Α ή την κουρτίνα Β΄΄. Εαν εσύ αυτό το αξιολογείς ως διάλογο εγώ με συγχωρείς αλλά δεν το ασπάζομαι. Θέτεις ωστόσο πολύ όμορφα τη σκέψη σου τόσο που αν απομονώσω τα συμβάντα θα έλεγα να, μια λογική φωνή. Αλλά δεν μπορώ να τα απομονώσω ούτε να εθελοτυφλώ όπως αισθάνομαι πως κάνεις εσύ. Κάθε άνθρωπος έχει δική του κρίση και αξιολογεί βάση αυτής, όσο και μέχρι εκεί που μπορεί. Μη μιλάς όμως για ισορροπίες από όλες τις πλευρές σε παρακαλώ όταν επιλέγεις να κρίνεις όσους αντιδρούν στην κακοήθεια και όχι την κακοήθεια.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσων δεν θεωρώ πως τραβάω κανένα σκοινί αντιθέτως θεωρώ πως κάποιοι περιμένουν στη γωνία πότε θα μιλήσουμε μερικοί για να έρθουν να μας μαλώσουν, να μας κουνήσουν το δάκτυλο, να μας χλευάσουν, να προσπαθήσουν να μας προσβάλουν. Τους αγνοούμε αλλά, άνθρωποι είμαστε, ενίοτε αντιδρούμε. Και τότε μάντεψε. Ξαφνικά γίνονται θύματα, κλαίνε γοερά, γίνονται αδύναμοι και κακοποιημένοι. Πουλάει η κλάψα αλλά εγώ προσωπικά την σιχαίνομαι και δεν έχω σκοπό να δείξω κάτι απλά για να αρέσω σε πολλούς.

 

Το γεγονός οτι απο τόσα που έχουν ειπωθεί και δεν εχεις παρει θέση σχεδον σε τίποτα, αποφασίζεις να σχολιάσεις τον τρόπο που επιλεγω να απαντάω το βρίσκω πραγματικά ενδιαφέρον για αυτό και θα σου απαντήσω συγκεκριμένα.
Αυτά που δεν κρατάω είναι όσα θεωρω οτι ο συνομιλητής μου έχει δίκιο γενικά αλλά ίσως οχι ειδικά επι του θέματος και θα πλατιασω σε σημείο ενοχλητικό και επίσης δεν απαντάω σε οσα δεν με ενδιαφέρει να σχολιάσω επειδή τα κρίνω ως αδιάφορα.

Εχω παρατηρήσει οτι συχνά δεν απαντάς σε καποιες ερωτήσεις -κατευθυνόμενες ή μη- και επιλέγεις να μην συνεχίσεις μια συζήτηση. Η ερώτηση μου δεν έκρινε ούτε δράσεις ούτε αντιδράσεις, αφορούσε βασικά την δική σου οπτική πάνω στην δική μου τοποθέτηση μου.
Αυτό ούτε εγω το θεωρώ διάλογο γιατί ετσι κι αλλιώς για να υπάρξει διάλογος χρειάζεται να υπάρχει απάντηση στην ερωτηση κοκ.
Η ερωτηση ηταν αν σε προβληματίζει η κουρτινα α ή η κουρτίνα β και θα μπορούσες να μου απαντήσεις η γ, η δ ή όποια κουρτίνα θες τελοσπαντων, εφόσον ήθελες να γίνει διάλογος. Αν δεν ήθελες να γίνει διάλογος απόλυτα σεβαστό. Αν ομως ήθελες τοτε το προβλημα δεν είναι η ερώτηση αλλά η πάγια τακτική σου. Εγώ δεν αποφεύγω τίποτα.

Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θεωρείς οτι θέλω να εθελοτυφλώ αλλά δεν έχει σημασία.
Για τα υπολοιπα εχω ηδη τοποθετηθεί και ειλικρινα δεν εχω κάτι άλλο να προσθέσω.

 

Καταννοώ και βρίσκω βάσιμο το σκεπτικό σας. Από την άλλη η ικανοποίηση μιας ανάγκης με τον τρόπο που θέλει, όπως τη θέλει, όπως την απολαμβάνει και την προτιμάει καλύτερα το Κ μέλος μπορεί να το ωθήσει να διαμορφώσει στόχους ως προς αυτό. Δεν είναι μόνο η πηγή αλλά και η διαδρομή προς αυτή.  

 

καταλαβαίνω κι εγώ οτι σε έκαστη κ/υ ξεχωριστά ή μεμονωμένα μπορούν να προσδιορίζονται και στόχοι, κατά την κρίση του εκάστοτε οδηγού. αλλά στην κ/υ, γενικά, δεν μπορούμε μάλλον να μιλάμε για ύπαρξη στόχων. δεν πίνουμε νερό γιά να ξεδιψάσουμε, αλλά επειδή διψάμε. μου μοιάζει κρίσιμη η διάκριση ανάμεσα στην (θρησκευόμενη) τελολογία και στον πραγματισμό.

 

Γράφει ο Master JP: "Έχει στόχους μια σχέση Κυριαρχίας/ υποταγής (και δη 24 / 7 καθώς στις υπόλοιπες το "να την βρούμε" ίσως επισκιάσει" κάποιους άλλους);"
Στη δική μου ανάγνωση, εννοεί σκοπούμενα (εκ παραδρομής "στόχους") κι αυτό γιατί "το να τη βρούμε", που θέλει να αποκλείσει εκ της συζητήσεως παραπέμπει σε γενικότερο σκοπό και όχι σε στόχο.
Όπως αντιλαμβάνομαι και την αναφορά του @tithon, η συσχέτιση Κ/υ δεν έχει στόχους, μπορεί ωστόσο να έχει σκοπούμενα;

Την παράγραφο αυτή του Master JP, η @kinvara, την παρέθεσε out of context. Το post απαντά περισσότερο σε άλλο νήμα της εποχής, όπου και γίνεται διάλογος για το αν ο όρος "βελτίωση" είναι δόκιμος ή μη vs των " μορφοποίηση", "διαμόρφωση", "εκπαίδευση", "αναδόμηση", "δημιουργία" κλπ

Γίνεται σαφώς αναφορά στην προϋπόθεση ύπαρξης στόχων δια την "βελτίωση", "μορφοποίηση", "δημιουργία" κλπ, ενόσω το ερώτημα - κατά την δική μου αντίληψη - είναι αν η συσχέτιση Κ/υ έχει σκοπούμενα, εξ ου και το μπέρδεμα στις απαντήσεις...

Με την ευκαιρία:

Κατανοείτε ότι η αυτοπραγμάτωση, όπως και η αυτοϊκανοποίηση και γενικώς τα έχοντα αυτοαναφορικό εφαλτήριο δεν προϋποτίθενται, ούτε καν αναμένονται να πληρωθούν εντός συσχετίσεως Κ/υ. Μόνο εξ ευτυχούς και σπανίας συμπτώσεως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Ούτε στόχο, ούτε σκοπό του υποταγμένου μπορούν να αποτελούν τα αυτοεκπληρωτικά του, εντός του πλαισίου.

Σε γενικές γραμμές το εν λόγω φόρουν είναι συχνά δυσφορικό με τις λέξεις, από παλιά... Δείτε τι γράφει ο MasterJP: "Αν λοιπόν αντιμετωπίζουμε την βελτίωση ως "βλασφημία" κατά πόσον ο όρος "δημιουργία", που προϋποθέτει εξαφάνιση της προηγούμενης υπόστασης του συνδιασμού των συστατικών θα μπορούσε να θεωρηθεί δόκιμος; Διαμόρφωση ίσως είναι ενας λιγώτερο "ενοχλητικός" όρος καθώς καταργεί την άμμεση σύνδεση με το αποτέλεσμα και τις προσδοκίες από αυτό. Όσον αφορά τον όρο "εξέλιξη", υπαινίσεται αλλά και προϋποθετει κίνηση προς τα εμπρός και αυτό σημαίνει βελτίωση.

Αν ενθυμούμε καλώς, (έχουν περάσει και κάμποσα χρόνια) η βασική αντίρρηση στη χρήση του όρου "βελτίωση" από την πλευρά των Σαδικών, ήταν ότι θα την ψωνίσουν οι σούμπες πως η Κυριαρχία αποσκοπεί να τις κάνει καλύτερες, ομορφότερες, σπουδαιότερες, σημαντικότερες και γενικά να τις αναβαθμίσει. Για τούτο και ο Master JP έγραψε πιο πάνω :" Το ένα αφορά την έννοια (υπαινισσόμενο την σχέση της βελτίωσης με την οπτική του βελτιόνοντος (μορφοποίηση)".
Υπήρξαν λοιπόν κι εποχές που εδω μέσα διαλεγόμεθα για να αφοριστούν οι όροι που χαϊδεύουν τα αυτιά, αλλά ΠΟΤΕ δεν έλειψαν οι εποχές που κάποιοι δαιμονοποιούσαν τους όρους που δεν χαϊδεύουν τα αυτιά ή εναντιώνονται στην τάξη και την ηθική.

 

Ακόμη και αν δεν αποτελεί ζητούμενο, κατά πόσον τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που πληρούται (μόνο) όταν νιώθει ότι προσφέρει Στον είναι

;;  

 

To ΄΄να την βρούμε΄΄ αγαπητέ σίγουρα δεν μπορεί να αποτελεί στόχο. Ξεφεύγοντας αρκετά έχω τις επιφυλάξεις μου αν κάτι τόσο ρηχό μπορεί να αποτελεί έστω και σκοπό. Αν στόχος είναι το όχημα για να φτάσει κανείς τον σκοπό του, αυτό προυποθέτει συγκεκριμένες ενέργειες που χρειάζεται να εφαρμοστούν. Τώρα θα μου πείτε δεν χρειάζεται κάποιο στόχο ο Κ για να δείρει το υ, αρκεί να το θέλει για να βάλει σκοπό να το κάνει. Σαφώς αλλά τότε έχουμε ένα Κ/υ όχι και τόσο Κ/υ στα δικά μου μάτια γιατί δεν διαφέρει σε τίποτα από το ..΄΄να την βρούμε΄΄ των υπολοιπων σχέσεων που ανέφερε ο Master JP. Και από την άλλη τι νόημα μπορεί να έχει μια ερώτηση του τύπου τι σκοπούμενα έχει η Κ/υ; Μήπως δεν είναι σαφές ότι οι σκοποί - τα θέλω του Κ είναι προς ικανοποίησή του; Το αν θέτει ο Κ στόχους μέσα στην Κ/υ ή όχι έγκειται στην κρίση του και στα θέλω του αλλά :

καθόλου out of context η kinvara   διότι όλα τα παραπάνω αποτελούν σκοπούμενα. Μορφοποιώ, διαμορφώνω για να κάνω το υ όπως θέλω και να το φτάσω εκεί που θέλω. Εκπαιδεύω επειδή έχω ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, στο μυαλό μου που θα προκυψει από τη διαδικασία της εκπαίδευσης. Δεν εκπαιδεύω για να εκπαιδεύσω.

Είναι νομίζω τόσο αυτονόητη η απάντηση στο αν υπάρχουν σκοπούμενα στην Κ/υ που αδυνατώ να κατανοήσω την ύπαρξη ερωτήματος και προβληματισμού ως προς αυτό.

Δράττομαι της ευκαιρίας για να πω ότι ο μόνος στόχος του ήδη υποταγμένου είναι να ικανοποιεί σε κάθε επίπεδο τον Κ και τα θέλω του και σίγουρα μέσα στην Κ/υ δεν μπορεί να έχει το οτιδήποτε αυτοαναφορικό. Ωστόσο δεν ήταν πάντα υποταγμένος, ούτε αρκετά ανόητος θέλω να πιστεύω ώστε να μην μεριμνήσει για την αυτοπραγμάτωσή του και για άλλα αυτοαναφορικά περιμένοντας απλά τον Κ εξ ουρανού να τον σύρει. Καθώς υποταχθεί και καθώς η συνθηκη προχωράει δεν μπορουμε να μιλάμε για αυτοαναφορικά του υ ούτε για στόχους του υ. Εξάλλου και το αρχικό ερώτημα αναφερονταν στο 24/7 Κ/υ. Δεν μπορούμε να μιλάμε για προσωπικούς στόχους του υ μέσα σε αυτό εκτός και αν μιλάμε για απόφαση του Κ να διατηρήσει αυτά που θέλει και του αρεσουν στο υ. Αλλά και πάλι. Παύει να είναι αυτοαναφορικό.

Πιθανόν να υπάρχει δυσφορία με τις λέξεις, αλλά είναι ακόμη πιο σημαντικό το πως τις χρησιμοποιούμε και τι προβάλουμε με αυτές. Ή τι προσπαθούμε να προβάλουμε έστω.

 

Ο σκοπός είναι ευρύτερη έννοια από τον στόχο. Έχω έναν σκοπό και βάζω πολλούς μικρότερους στόχους για να τον πετύχω. Ενδεχομένως στη διαδρομή ο σκοπός μεταβάλλεται ή κρατά σταθερά κάποια γενικά χαρακτηριστικά και αλλάζει ως προς άλλα, μικρότερα.

Ο στόχος είναι πολλές μικρές διαδρομές που κάνει κάποιος προς μια κατεύθυνση, να φτάσει π.χ. από Αθήνα Θεσσαλονίκη, το όχημα είναι το μέσο που χρησιμοποιεί για να πετύχει τους στόχους του και έτσι να φτάσει τον σκοπό του. Αν έχει αλληλοαναιρούμενους στόχους δεν φτάνει ποτέ τον σκοπό του. Αλλά μπορεί να του ταιριάζει περισσότερο να είναι ταξιδιώτης, όμως αυτό είναι άλλο. Για να έρθουμε στα δικά μας, μπορεί να είναι D/s χωρίς στόχους και μπορεί να το έχει ένας Κ, νομίζω.

Σκοπός είναι να περνάει κάθε Σαββατοκύριακο βαρώντας το υ του, στόχος είναι να έχει διαθέσιμο χώρο και χρόνο, διάθεση και το υ σε καλή κατάσταση για να το μαστιγώνει αυτό το Σαββατοκύριακο. Άγνωστο αν είναι M/s, D/s ή S/m, μας λείπουν στοιχεία για να το συμπεράνουμε.

Η ερώτηση εξειδικεύει αυτήν την γενική τοποθέτηση ότι όλα είναι προς ικανοποίηση του Κ. Δεν ικανοποιείται με τον ίδιο τρόπο κάθε Κ.

Έναυσμα πήρε η @kinvara, δηλαδή έμπνευση και σημείο εκκίνησης. Ως προς εκείνο το context, του 2007, είναι εκτός, ως προς το context του προβληματισμού που η ίδια θέτει και συζητάμε είναι εντός  

Ο στόχος δεν ξέρω αν είναι κάτι πηγαίο, εκτός και αν είναι να καλύψει μια άμεση ανάγκη π.χ. νερό για να πίνει. Μεταξύ στόχου και προσώπου που έχει στόχο μεσολαβεί μια απόσταση, που δεν είμαι διόλου σίγουρη αν ταιριάζει στον υποταγμένο. Ο υποταγμένος κάνει ό,τι κάνει αυτόματα και αυθόρμητα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ιδίως όταν είναι για τον Αφέντη.

Κατά τη γνώμη μου, ως εισηγήτρια άλλωστε της λέξης του σκανδάλου   η αυτοπραγμάτωση είναι η πληρότητα που νιώθει ένας άνθρωπος που επιτέλεσε τον σκοπό του, αυτό το απίστευτο πράγμα που νιώθει εκείνη τη στιγμή ότι τώρα είναι τα πάντα όσα ονειρεύτηκε, έζησε τα πάντα όσα ονειρεύτηκε, έχει τα πάντα όσα ονειρεύτηκε και μπορεί ακόμα και να φύγει ήσυχα. Μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να συμβαίνει ακόμα και όταν ο σκλάβος δεν έχει αυτονομία. Μπορεί να μην έχει σημασία για τον Αφέντη, πως ο σκλάβος, την ώρα που ενεργεί για να κάνει ό,τι του έχει ορίσει ή ό,τι τον έχει διατάξει, έχει σκέψεις, διαίσθηση, ιδέες και συναισθήματα. Έχει επίγνωση αν είναι εκεί που θέλει, αν είναι καλά, αν είναι σε ισορροπία, αν αυτό που κάνει τον εκφράζει, έχει επίγνωση ότι όλα αυτά που βιώνει είναι του Αφέντη και προέρχονται από τον Αφέντη και όλα αυτά μπορεί να φέρνουν αυτοπραγμάτωση, μπορεί και όχι.

Σε μια τέτοια κατάσταση και αυτός ο προσωπικός στόχος αν δεν περνάει από τον Αφέντη, αν δεν έχει την επιδοκιμασία του Αφέντη, ατροφεί.

Αν είναι ένας αναγκαστικός προσωπικός στόχος, στον οποίο ο Αφέντης έχει ορίσει ότι δεν εμπλέκεται, το υ δυσφορεί.

Γκολ από τα αποδυτήρια! Όσοι έδωσαν σημασία στη λέξη έχουν θέμα με το νόημα έτσι όπως τέθηκε και όσοι δεν έχουν θέμα με το νόημα ούτε έτσι όπως τέθηκε δεν ενδιαφέρθηκαν για την λέξη. Της έλειπε decorum για να γίνει ενδιαφέρουσα  

Το κατανοώ. Πολύ ευχαρίστως να δεχτώ την ευτυχή και σπάνια σύμπτωση. Μόνο, για την αγάπη της τέχνης (του διαλόγου), σκέπτομαι πως ίσως οι λίγοι αυτοί που κάνουν M/s και το αγαπούν να έχουν αυτή την ευτυχή και σπάνια σύμπτωση, εφόσον ταιριάζει του Αφέντη και το επιλέξει.

 

Τι θα λέγατε να επιστρέψουμε για λίγο στις έννοιες της ελληνικής γλώσσας?
"Ήμαρτον του στόχου", έλεγαν, πριν οι Ιουδαίο Χριστιανοί κατορθώσουν να μαγαρίσουν το περιεχόμενο του "αμαρτάνω".
Αμαρτία, ήταν η αστοχία.
Και ήταν αμαρτία ως απόλυτη έννοια. Δεν προσδιοριζόταν ούτε ποσοτικά, ούτε και ποιοτικά, για έναν απλό λόγο. Κάθε "αστοχία" κάνει δυσκολότερη την ολοκλήρωση του τέλους. Και εδώ φυσικά η λέξη "τέλος", υπό το αρχικό της νόημα, αυτό του σκοπού.
Δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο να πω ότι το κάθε τέλος - σκοπός, έχει εκ των πραγμάτων περιθώριο να επιτευχθεί πριν επέλθει το χρονικό τέλος.

Προφανώς σε κάθε ανθρώπινη αλληλεπίδραση, δεν υπάρχει απλά σκοπός, αλλά σκοποί κάθε αλληλεπιδρώντος μέρους.
Προφανώς σε Κ/υ αλληλεπίδραση, ο σκοπός του Κ. είναι από υπέρτερος έως ο μοναδικός που έχει βάρος, αναλόγως του Κ/υ πλαισίου.
Είναι μάλλον θεωρητική η πιθανότητα ο σκοπός του Κ. να επιτευχθεί en block, χωρίς να υπάρξουν σταδιακοί, ενδιάμεσοι στόχοι.
Το να επικοινωνηθούν με τρόπο κρυστάλλινα καθαρό οι στόχοι βαραίνει τον Κ.
Η στοχοπροσήλωση το υ.

Δυο - τρεις κουβέντες, σχετικώς off topic, αλλά επί θεμάτων που αναφέρθηκαν από συζητητές
Επί της δυσφορίας - δυσανεξίας για την χρήση όρων - λέξεων.
Σε ένα συζητητήριο στο οποίο οιοσδήποτε εισέρχεται χωρίς να είναι απαραίτητα τα διαπιστευτήρια, έκαστος δύναται να γράφει, λέει, δυσφορεί, με ό,τι του καπνίσει, όπως επίσης δύναται να προσπαθεί να επιβάλλει τις επιλογές του. Εκείνοι που βρίσκουν κοινό τόπο μεταξύ τους, βρίσκουν και τους κώδικες να επικοινωνήσουν.
Πολλών δε μάλλον όταν η δυσφορία υπερβαίνει την χρήση του όρου και φθάνει στο περιεχόμενο αυτού.

Απέναντι στον Χάροντα, στέκεσαι εσύ. Τα όρια του θανάτου, είναι τα δικά σου όρια. Η ενέργεια που θα αλλάξει μορφή, είναι η δική σου.
Απέναντι στη ζωή, όταν θελήσεις να αλληλεπιδράσεις και να μην την διαβείς "ως Θεός ή θηρίον", βάζεις στην εξίσωση και τα όρια τουλάχιστον ενός ακόμη.
Μόλις χθες το διδάχθηκα ξανά.