Ο Θάνατος του Πόθου (Α)

Message in the Tube Bottle 9th


“Το Κάστρο”


Day 99 και τρίτο ένα.


“Ο Θάνατος των θεών”


Πριν από 21 χρόνια το η την ρωγμή του χρόνου ανακάλυψε. Από το χώρο των τριών, στων τεσσάρων πεταγότανε συχνά. Ένας κόσμος που κάθε του σημείο ήταν, ένα σύμπαν των τριών, από το Μεγάλο Μπαμ, μέχρι το μικρό τ’ Ουφ.


Απίστευτα τα μέρη που είδε, γνώρισε, ανακάλυψε και η Σοφία…


Ό,τι ο άνθρωπος ονειρεύτηκε και ναι και όχι. Να τα μοιραζόταν με άλλον άνθρωπο, δύσκολο και επικίνδυνο πολύ. Το Ράδιο μια Μαρία του έδωσε και με αυτό μανιτάρι έφτιαξε του Πυρήνα με υ και όχι Ε και Ι.


Από την άλλη, να έφευγε από αυτόν τον κόσμο και το μυστικό μαζί να έπαιρνε…


Όχι τέτοιος δεν ήτανε ποτέ. Μία ιστορία έγραψε μεγάλη, του είκοσι και ενός τα χρόνια. Μέσα του έπλεξε μυριάδες άλλες και μέσα σε αυτές μία κόμη έγραψε.


Μεγάλη. Φυσικά σε μέρος ένα δεν την έγραψε την ιστορία τούτη. Σε ιστούς πολλούς, τόσος, που να μη θυμάται καν ο ίδιος που. Σε πακέτα πω τσιγάρα, σε πετσέτες του χαρτιού, σε χάρτινα μικρά καράβια, που σε ρυάκια τ αμόλησε και άντε γεια και το πιο μεγάλο της το μέρος, σε κόκκινα μικρά χαρτάκια, σε μπουκάλια έβαλε και σε διάφορες ακτές της χώρας του ακούμπησε.


-Καλό ταξίδι μικρό μπουκάλι να έχεις και όπου βγεις.


Μία ιστορία που κάπως έτσι ξεκινούσε..


Υπάρχει ένας πλανήτης κρυμμένος πίσω από το πιο φωτεινό τ' ουρανού αστέρι.


Υγρός, ζεστός, με ανάλαφρη ατμόσφαιρα και τρία μικρά πον ηρά φεγγάρια. Είναι πλημμυρισμένος από άφθονο γόνιμο νερό. Μόνη ξηρά, κοντά στον ισημερινό του, ένα τεράστιο νησί.


Το μέγεθος του μεγάλο για νησί, αλλά μυρμήγκι μπροστά στους δύο Υδρόσαυρους που τον περι κυκλώνουν. Γύρω του, τα υγρά της Πλάνης και της Λήθης, δύο θάλασσες, του πράσινου η μία μάνα, του μαύρου η άλλη κόρη. Από την αρχή της ζωής μεθούν με την οσμή του, όποιον τις πλησιάζει και βράζουν με το άγγιγμα τους, αυτόν που τολμάει.

Μες το νερό κατοικούν πλάσματα που μόνο μια αλλόκοτη φαντασία θα μπορούσε να περιγράψει την τελειότητα στη συμμετρία τους. Ικανά να επιβιώσουν στα υγρά της Πλάνης και της Λήθης. Ψυχρόαιμα και με δέρμα δέκα εκατοστά πηχτό. Χρώμα μωβ, βαθύ του ΜωΒ.


Πλάσματα με πανάρχαιες προφητείες να μιλούν για μυθικούς κόσμους που βρίσκονται πίσω από τ' αστέρι.


Αυτοαποκαλούνται "Ντου" και ζούνε σε υποβρύχιες πολιτείες. Οι ζωές τους είναι κύκλοι σε χρόνο μακρύ. Ζούνε μόνο στο το νερό και στην ξηρά ποτέ δεν βγαίνουν.


Όχι πως δεν θέλουν. Πάντα υπάρχουν οι τολμηροί. Και πάντα η κατάληξη είναι η ίδια. Ένα βήμα πάνω στην άμμο την υγρή, ένα βήμα μακριά από την ασφάλεια, που το δικό τους υγρό βασίλειο τους χαρίζει, μία ανάσα που γονατίζει πάνω στους κόκκους άμμου και ένας κόκκος ακόμα να φωλιάζει πάνω στους αμέτρητους άλλους.

Ένας πλανήτης με τρία φεγγάρια, ένα κόκκινο, ένα λευκό και ένα βαθύ μπλε.


Τρεις σφαίρες διαφορετικές, τρεις σκιές αταίριαστες, τρία παιδία του ίδιου πλανήτη που δρόμους διαφορετικούς χαράζουν. Τρεις Νύμφες που χορεύουν εκστασιασμένες πάνω στον ουρανό και σε καλούν να τις συνοδεύσεις.


Ο χορός τους σε σκηνή διαφορετική της μίας από την άλλη. Εκτός από μία φορά.


Για μία στιγμή αυτού του σύμπαντος και μισής γυμνής περιστροφής του πλανήτη.


Τότε τα τρία κορίτσια συναντιούνται στον ουρανό πάνω από το νησί. Χύνουν με πάθος σκοτεινό, το φως τους στο κέντρο του νησιού. Εκεί αγέρωχο, τρομακτικό και προκλητικά ψηλότερο από τα τέσσερα βουνά στις άκρες του νησιού, υψώνεται το Κάστρο.

Κάθε φορά που τα τρία φεγγάρια πλησιάζουν μεταξύ τους, όλα τα πλάσματα του θαλάσσιου κόσμου πλησιάζουν από όλα τα σημεία τούτου του πλανήτη και κυκλώνουν το νησί. Χιλιάδες ανάσες σχηματίζουν έναν παχύ αχνό, μία ομίχλη που θεριεύει, καθώς οι φωνές και οι άτακτοι θόρυβοι σβήνουν. Για να δουν, να ακούσουν, να μυρίσουν την μαγεία που απόκοσμα ξεχύνεται από το κάστρο.


Να κλέψουν, να μαζέψουν και να κρύψουν στίγματα πετράδια, από τα χρώματα που σαν νιφάδες, όταν στην ομίχλη τους θα φτάσουν, αργά και αρχοντικά πάνω τους θα πέσουν. Μία νύχτα, μια γιορτή, η κόλαση και ο παράδεισος δύο ποτάμια που ενώνονται για να πλάσουν τον πόθο του Άρχοντα, του αφέντη αυτού του Κάστρου.
(-Τώρα; Ντου 1


-Όχι. Ντου 2


-Αν τώρα όχι, πότε ναι; Νου και Νου του 3)

 

Ο Θάνατος του Πόθου (Ω)

Message in the Tube Bottle 9th


“Το Κάστρο”


Day 99 και 2/3.


“Ο Θάνατος των θεών”


Πολλά τα χρόνια που περνούν. Ο χώρος γράφει, ο χρόνος τις ημερομηνίες του φωτίζει. Ο Πόθος τους θεούς τον άλλον μετά τον ένα σκοτώνει. Στον ρεύμα που ακολουθεί σε νησί μπροστά, ο στρατός του Ποσειδώνα, δισεκατομμύρια ανάμεσα σε αυτόν και στην ακτή. Τρεις χιλιάδες μέτρα, τον χωρίζουν από το τέλος.


Ψάρια, καρχά και ρίες, όστρακα, σειρήνες, φύκια, μέδουσες και φάλαινες, αστέρια, δράκοι και δελφίνια, χταπόδια και πλάσματα του αλλόκοτου από το νερό πλασμένα. Από το κάθε και ένα πετ ονιά ξεκινά, με αγκίστρι στην σάρκα του χωμένο και η άλλη άκρη στα χέρια του Μεγάλου Ποσειδώνα. Ο Πόθος τρεις λέξεις μονάχα του προσφέρει.


-Γεια σου Καπετάνιε. Ο Πόσειδώνας άκληρος σκληρός, τα χείλια του σαλεύει.


-Ευκαιρία μία έχεις Πόθε, στο εδώ να σταματήσεις και τίποτε κακό να μη σε βρει ξανά. Ο Πόθος, το σκέφτεται και μοιάζει, βήμα προς τα πίσω του να κάνει, αλλά το κεφάλι του, δυστυχώς σηκώνει στα ψηλά.


Στο Κάστρο πάνω, στον πιο ψηλό τον Πύργο, η Άφροδίτη του δεμένη, η μητέρα του και ο Πόθος ο μεγάλος. Τα δόντια σφίγγει τη γλώσσα κόβει, κοφτερή ματώνει.


-Πλάσματα του ήλιου, του νερού και της στεριάς. Δεμένα είστε στα χέρια του Θεού σας και ελεύθερα ποτέ.


Τα πλάσματα σιωπηλά κοιτούν, τίποτε ικανό δε μοιάζει τη θέση τους να αλλάξει.


-Γιατί ο Πόθος να υπάρχει στων ζωντανών ψυχή, αν το μέλλον τους θα μάθουν την επό και μένη τη στιγμή;


Τα πλάσματα ταράζονται, οι πετονιές στο χα μηλώνουν. Φωνές ακού γονται στο δω κι εκεί.


-Μα πως και δυνατό αυτό να είναι; Το μέλλον ήδη γραμμένο να υπό και άρχει; Δεν το πιστεύουμε και την πίστη μας στο τίποτε δεν μπορεί να μας την κλονίσει.


Ο Πόθος στου χαμού του γέλιο, μαύρο και σκοτεινό, θάνατος που κρύβεται στο στόμα, στα μάτια, στη ψυχή.


-Το κάθε πλάσμα και ζωντανό και αυτά που άλλοι θωρούν πως μη, ικανό είναι για αυτήν την Από και Κάλυψη. Με τη φαντασία τους βλέπουν, τα πάντα. Την αλήθεια και το ψέμα.


-Ψέ και ψε και μα και ψέμα. Φωνές μυριάδες, που σαν πεταλούδες στο άναρχα πετούν. Ο Πόθος τα χέρια του ψηλά σηκώνει.


-Τις σκέψεις σας, χαρίστε μου. Τα παράθυρα νοίγουν, δίχως του συς το λή καμιά και τις σκέψεις τους ενώνει, σε μία Μοναχή. Τον κόσμο τους από ψηλά σαν βλέπουν, το πεδίο με αυτά δεμένα με διάφανη του πετ ονιά δεμένα βλέπουν.


Και μετά, χάος, φωνές, χορός που άτακτα τα ζα χορεύουν και τις πετονιές στο σώμα του Ποσειδώνα τυλίγουν. Δίχως αυτός να μπορεί και να προ και λάβει να ντισταθεί. Ο χορός του χάους συνεχίζεται και ο Ποσειδώνας με δισεκατομμύρια κομμάτια του μικρού τεμά και χίζεται. Στο τέλος η σάρκα πάνω του σκιά. Μόνο ο σκελετός και το άλλο τίποτε.


Τα πλάσματα του Ποσειδώνα το κεφάλι τους ψηλά σηκώνουν και βλέπουν.


Το κόκκινο και το μπλε φεγγάρι προς τον πλανήτη πέφτουν. Και μετά, χάος. Φωνές, χορός.


Για κάθε ψυχή που χάνεται και στο ποδό πατιέται, ο Πόθος φουσκώνει, ψηλώνει και θεριεύει. Πάνω στα πτώματα, μικρά νεκρά κοχύλια που πατά.


Στο Ποσειδώνα φτάνει. Η μανία του τυφλού. Τον πατά, ήχος από κόκκαλα που θρυμά και τίζονται.


Βήματα του λίγου και στην ακτή του νησιού φτάνει. Μπροστά απρόσμενα, στέκεται αγέρωχη η της σοφίας η θεά, η Αθηνά.


-Γιε μου σταμάτα εδώ και βήμα άλλο μη κάνεις. Ο Πόθος κουφός από την οργή και του πολέμου το ρακί στο me θισμένος. Μόνο το Γιε μου ακούει, την Άφροδίτη σκέφτεται και βήμα άσπλαχνο την Αθηνά πατά και συνεχίζει.


Στο Κάστρο φτάνει, με τα χέρια και τα πόδια, Κάστρο από άμμο που στο άνεμο ψηλά πετά. Ο Κυνηγός άφαντος και το πουθενά κρυμμένος.


Στην Αφροδίτη φτάνει και το χέρι του απλώνει. Με αγάπη και πόθο του τυφλού της μιλά μετά από χρόνια του πολλά.


-Μητέρα… Τα λόγια της Αφροδίτης, σκληρά του πόνου τα βαριά.


-Ανόητε, τι έκανες; Την μητέρα σου σκότωσες, την γυναίκα που αγάπησα. Την Α και θηνά. Λέξη άλλη δεν προλά και βαίνει, βέλος θηρίο από διαμάντι σώμα και μέτρα δύο, στο κεφάλι της καρφώνεται και στο δύο το ανοίγει.


Διχοτομημένο το κρανίο και η ζωή της φεύγει. Ο Πόθος ξεφουσκώνει και μικρός γίνεται αργά, η γνώση σοκ του έδωσε και το τέλος ένα. Πίσω του γυρνά και τον Κυνηγό του βλέπει.


Το βέλος δεν προλαβαίνει από τη χορδή να φύγει. Ο Πόθος δίχως τον πόθο του στο πια νεκρός. Μπαλόνι με αέριο που αδειάζει, πέφτει.


Στον Κυνηγό απάνω, δίχως βαχ, ποτέ ξανά χ αυτός.


Όλοι σχεδόν νεκροί, σε τούτο το νησί. Σχεδόν…


Το σώμα του Πόθου, τσουβάλι ξεχειλωμένο. Ρωγμή ανοίγει, η κόψη ενός μαχαιριού προβάλει. Η ρωγμή στο πιο μεγάλο τώρα…


…το κεφάλι του περνά, μετά τα χέρι, ο κόσμος και τα πόδια. Το η γυμνό, με σπλαχνικά υγρά, στέκεται και ψηλά κοιτά. Τα δύο φεγγάρια πλησιάζουν. Τα υτιά ξύνει και τα φεγγάρια σταματούν. Μεγάλα πανέμορφα σε απόσταση από το νησί, του ασφαλούς.


Τα’ κρα του τεντώνει, το σώμα του ορθώνει και με φωνή σταθερή και δυνατή, φωνάζει.


«Ντου», το νησί δικό σας.


(-Έχει και άλλο και συν και χίζει; Ντου Ντου


-Το τέλος του Κάστρου, έχει γλυκό στο τέλος. Γλυκό Μπαμπού, που τρώνε τα Πάντα. Ντου)

 

Υπέροχο!!!
Παρά πολύ ωραίο!!

Περιμένω πως και πως την συνέχεια...



ΥΓ. Αν κάποιος κατάλαβε κάτι, να μου στείλει ΠΜ να γίνουμε πολλές!!

 

Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται να έχει κανείς μια έστω και υποτυπώδη σχέση με τα γράμματα για να κατανοήσει τέτοια κείμενα.

Υπάρχουν βέβαια στο διαδίκτυο και τα εύπεπτα "Άρλεκιν" του συρμού.

Μπορείτε να ανατρέξετε και εκεί.

Στην κάθε Χρυσηίδα Δημουλίδου που περιγράφει την καψούρα της.

 

Τρίτη δημοτικού τελείωσα και αυτό με μέσον. Που χρόνος για γράμματα, μας είχαν φάει οι έρωτες τότε...

 

Ημέρα 100


Message in the Riddle Bottle 9th to 10th


Στις ιστορίες μου μιλάω για τα πάντα. Στην λέξη αυτή κρύβονται όλες οι υπόλοιπες.


Προσωπικού, τοπικού, εθνικού, παγκόσμιου και στου σύμπαντος το επίπεδο.


Μιλάω για το παρελθόν, για το παρόν και για το μέλλον.


Τα δύο πρώτα είναι σχετικά εύκολα, το τρίτο όμως;


Το ζητούμενο μου ήταν, το πώς θα μπορούσα να το πετύχω αυτό.


Να προβλέπω το μέλλον ή να μοιάζει πως όντως το είδα;


Χρησιμοποίησα την στατιστική ομαλότητα ή αλλιώς τον νόμο των Μεγάλων αριθμών.


Τι είναι αυτό; Διαβάστε και θα μάθετε.


Ένα παιχνίδι, τώρα ένας γρίφος του μικρού. Μέσα στις ανα και ρτήσεις μου, στα κείμενα και στα video που ακολούθησαν, περιγράφονται εικόνες που συμβαίνουν μετά από την ημερομηνία της ανάρτησης τους;


Διαφημιστικό κόλπο ή πραγματικότητα;