The Schrödinger’s Cat

Mess in the age bot let 10th


Max is dead. Max the Dog.


The Schrödinger’s Cat Ö


Χρόνος; 0 . Απόσταση; ∞ . Φαινόμενο; Κβαντικός εναγκαλισμός.


-Γατ και γατ και τούλα είθαι εδώ; Νίκος ο τριών.


-Έχαθα το δλώμο και πθάχνω να σε βλω. Τριών ο Νίκος.


-Ναι και No και xxx και Μiaou; Ö


-άνθλωποθ κακόθ, άνθρωπος μικρός, την πόρτα ξέχασα νοιχτή και τώρα από τον Χ, πως θα τον ξεβγάλω; Ö


Southern Crab Nebula.


Εκτός, το που. Χρό του νου, χώρος έκτος.


-Μέσα σε αυτό το σύμπαν βρίσκεσαι ή όχι; Sliver.


-Σε αυτό το σύμπαν, είμαι κι είναι και ταυτόχρονα δεν είναι και δεν είμαι. Ο τελευταίος Νίκος, ετών 57+57.


- Ζωντανός ή όχι; S


-Και τα δύο. Τι ακούς; Ν


-Δύο σφυγμούς υπάρξεις τρεις. Έχουν τα Χ σφυγμό; S


-Από τότε που ο Νίκος στο σύμπαν των τριών τα τράβηξε, ναι. N


-H Τρίτη ύπαρξη; S


-Η του Λουκ Ψ με σώμα Χ. Ν


-Και η Αρχή της διατήρησης της ισόποσης ενέργειας; S


-Ένα Ν στο σύμπαν τούτο, ένα Χ στον άλλο κόσμο και η κλεψύδρα, σαν πεταλούδα ανάποδα γυρνά και η Ε πάντα ίδια. N


-Στο τέλος; S


-Ένας Νίκος θα πεθάνει, μαζί και ένας του Χ. Ένας Νίκος θα ζήσει, ένα σώμα Χ του Ν


Desti nation unkn own.


Άνω. Φόρα. Ανάσα. Οξυγόνο. Μάσκα. Χρυσαλίδες. Χ


Βέλος. Δρόμος. Διασταύρωση. Φανάρι. Άδειος. Γεμάτος. Κενός. Εκπνοή. Ν


Κάτω. Φρένο. Σπασμένο. Άγχος. Ναυτία. Λουκάνικο. Χ


-Λουκάνικα; Το Χ γυρνά και στο γκρεμό που στέκεται, κίτρινα ιπτάμενα λουκάνικα με φτερά, προς την αντίθετη κατεύθυνση περνούν. Ωμά. Το Χ πεινάει.


Κάρβουνα. Βενζίνη. Σπίρτο. Σβα και βιαστικά του σβήνει. Πάλι.


Car βουνά, ξύλα, του οίνου πνεύμα, σπίρτο, μια σβάστικα το σβήνει. Θυμός. Ξανά.


Φλόγο βόλο, πίσσα, τσιμέντο, φωτιά, λουκάνικα, κάρβουνα. Έκρηξη.


-Γιατί; Ως πότε; Πως; Που; Τα κρα του ξυλώνει. Μανιτάρια στο βυθό του χρόνου του φυτρώνουν. Μέσα στο νερό, οι φλόγες. Παραίτηση. Αφήνεται.


Νίκος. Κουρτίνες. Παράθυρο. Αέρας. Πορτοκαλί. Θαλπωρή. Μυρωδιά. Σάλια. Αγάπη.


-Πάτα τεθ!!! Σηκώνεται. Βήματα στο νερό, δεν βουλιάζει.


-Αλά τι; Μα, πιάτο, φως, του π οι ρούνοι, κύκλος, του Γαλλικού πατάτες.


-Κόκκινο; Ντομάτες, λάδι, χαμόγελα, Γαβ, Ντα, Κιμ, Ζαχαρο, Βιτς, κέτσαπ. Τον Χ ο Ν θυμάται, κλέβει πέντε από τις πάτα δεθ και στο στην πύλη, αφήνει, το Χ να βρει.


Τρα πεζή, βουναλάκι οι πατάτες και στον κρατήρα λουκάνικα του τροια. Το ένα για τον εαυτό του, ένα τρώει για τον Λουκ και ένα στην πύλη αφήνει για τον Χ. Στην καρέκλα κάθεται, τα πόδια του τη γη δεν τη πατούν. Ευτυχισμένος νιώθει.


Το Χ το πέρασμα με ταχύτητα περνά. Να to stop, μα δεν προλαβαίνει φρένο να πατήσει. Στου ποδηλάτου τη καρότσα , πέντε πατάτες, ένα λουκάνικο και μία γάτα.


Το λουκάνικο είναι και δεν είναι. Μία που το βλέπει και μία που η γάτα καταπίνει. Στο m ax ή να είναι ή χωνεμόνο ποια δεν είναι. Το Χ εκνευρίζεται, τις πατάτες τρώει και στη γάτα χχχ τις κάνει. Χου κι αυτή.


-Εγώ; Χ


-Εσύ; Ö


Το Χ ρεύεται και Ö κλαίει.


-Γιατί μικρή μου γατούλα κλαις;


-Με παράτησε, με σκότωσε, την Ψ, Χ μου πήρε.


Το Ö χάσμου ρεύεται, το Χ του λέει.


-Την κορυφή μου έταξε, του θεού τα μεγαλεία. Και όποτε εγώ με τη βία τρέχω να την φτάσω, του κρατήρα μεταλ λεία. Δεν αντέχω και λλο δεν μπορώ. Κούρ άστικα και φως πια δεν βλέπω. Σε λίγο θα ‘μια τυφλός. Χ


-Τον θέλω νεκρό. Ö


-Πώς;


-Έχω ένα σκίτσο. Του ύδατος το γράφημα, Χάρτης θησαυρού, πλούσια σΧεδία.


-Που;


-Στο πράσινο το Μάρκο.


Σάββατο


Ν του χρόνου ένα, του πραγματικού. Μικρό το στόμα του, φάρυγγας ακόμα πιο μικρός. Οι δικοί του γύρω του γυρνούν και στο κέντρο ε αυτός. Μόλις δεν κοιτούν, τα Χ Ö ελιά του δίνουν, μαζί με το κούκου τσι. Το Ν πνίγεται, ανάσα πια δεν παίρνει. Η καρδιά του σταματά. Και οι δικοί του κλαίνε.


Τα Χ Ö τα χέρια τους κροτούν. Τα καταφέραμε, σκιά ήταν και πάει.


Δώδεκα το βράδυ. Το Ν στο κατάρτι του ανεβαίνει, ζωντανός ξανά.


Τα Χ Ö λιβάδι που μαραίνεται σε λίμνη που ξυπνά. Ξανά.


(-Αν από ένα ευθύ του Γράμμου τμήμα αφαιρέσουμε 7 του 0 σημεία, τι αλλάζει τότε; Κ


-Τίποτε Κύριε. 7 επί 0 . 0 και το ασυνεχής, συνεχής και πάλι. ?


-Όμορφα και η απάντηση του σωστού μου μοιάζει. Αν από το χώρου και το χρόνου τη συνάρτηση του κύματος, αφαιρέσουμε 7 του σύμπαντος στιγμές, τι αλλάζει; Κ


-Τίποτε Κυρία. 0 Χ 7 . 0 και το συνεχές, ασύνεχες συνάμα. ?


-Μου μοιάζει, σωστή η απάντηση σωστή να είναι, αλλά στην απορία είμαι. Κ


-Πείτε. ?


-Αυτά που αφαιρέθηκαν, αφού κενά δεν άφησαν, στη θέση που πριν υπήρχαν…


Τι υπάρχει; Και αν αυτά εκεί ναι ακόμα, πως γίνεται να φαιρέθηκαν και ναι και όχι Κ+Κ)

 

Είναι BDSM το να κάνει κάποιος κάποιον άλλον να νιώθει ηλίθιος;
Επειδή ομολογώ ότι δεν κατάλαβα τίποτα!!

 

Αν και με ερεθίζουν οι άνθρωποι που ομολογούν, δε σε αναγνωρίζω σαν θείο μου. Όσο αφορά το Σαδισμό, το να σε κάνει κάποιος να νιώθεις χαρά, θλίψη, πόνο και γενικά να νιώθεις, διαβάζοντας τον μόνο, τι είναι; Ζητώ συγ γνώμη που σε έκανα να νιώσεις έτσι. Αλλά τώρα ξέρεις, οπότε θα σε παρότρυνα να μη διαβάσεις αυτό που ακολουθεί. Μην το κάνεις, όσο και αν...

 

The Schrödinger’s Cat Ö Ö


Mess in the age bαtτlε 10th


Max is dead. Max the Dog.


Sun day


Η γάτα και το Χ, σχέδια κακόβουλα στην άμμο ζωγραφίζουν. Το Νίκο τον τριών πώς να ξεπαστρέψουν.


-Θα πιάσει; Χ


-Σίγουρο σου λέω, πληροφορίες εκ των έσω. Ö


-Νάτο έρχεται, σηκώνεται και πέφτει. Τη γατούλα γω θα παίξω… Ö


-Κι εγώ; Χ


-…τον αστερία. Ö


-Γεια θου γατούλα, τι κάνειθ; Ν


-Αστέρια μαζεύω από το βυθό. Ö


-Αθτέρια; Μα πω στ ουλανό αυτά δεν είναι; Ν


-Ναι μικρό μου χαζοπούλι. Στον ουρανό γεννιούνται και στο βυθό θεριεύουν. Να δες και το δικό μου. Το Χ αστέρι, τεράστιο μεγάλο, την ανάσα του κρατάει, σα το παπαγάλο.


-Κι εγώ θέλω, που θα βλω;


-Να εκεί, το βράχο βλέπεις, στην άκρη του στέκετ ε να το βλέπω από δω.


Φωνή εσωτερικού, στο μυαλό του Ν.


+ Boss παγίδα είναι, το γατί κακό. Λουκ.


+ Κθέλω, κθέλω, θέλω, το αστέλι εγώ να πιάθω. Ν


Ο Νίκος, στην άκρη στέκεται το βράχου, σκυμμένος το αστέρι να δει. Η Γάτα τη πατούσα της απλώνει. Τρικλόρ ποδιά, στα Νίκο βάζει. Ο Νίκος πέφτει.


Η κλεψύδρα νάποδα γυρνά και το κάτω, πάνω τώρα. Ο Νίκος στον ουρανό στέκεται, με τα χέρια στο κεφάλι και η γάτα και το χ, από το βράχο και ταβάνι πέφτουν, προσγείωση άτσαλη, άσχημη, άτακτη στα μπάρι μία κουνέλα.


Η γάτα, τη μια της ψυχή στο διάβολο πουλά, άλλες έξι ακόμα έχει να γυρνά.


Το Χ, το ένα πω τα τέσσερα του πόδια σπάει, στο γύψο το Χ, ο γιατρός του βάζει.


-Μαν τάρα τα σχέδια που έκανες και ο μικρός γελάει. Χ


-Σήμερα την γλύτωσε, αλλά μάχη μόνο μία, αύριο μια λλη μέρα. Ö


Man day


Στο πεζοδρόμιο η γατούλα και το Χ κοράκι με καπέλο από κουνάβι.


-Πες πες και πες μου, τι έχεις σκεφθεί τούτη τη φορά; Χ.


-Ομάδες, τύπο, χούλιγκαν και ξύλο αρκετό. Όπα έρχεται, σώπα καθόλου μη μιλάς. Ö


-Μιαου, μιάου, άχου γώ πόνο πόσο, έχω μέσα στην καρδιά μου;


-Γατούλα μου, γιατί πονάθ; Ποιοθ θε πείλακθε, γω άντλας του τλανού, θα τον δείλω. Ν


-Ένας κακός, κακός, πολύ κακός. Η Φρίντα Καλό δε θα τον έλεγε ποτέ. Ö


-Πούντοθ;


-Να σια πέρα. Ο Νίκος ένα μέτρο δεν τον λες. Του 83 είναι. Το παιδί που η γάτα δείχνει, ύψος και βάρος διπλάσιο του. Ο Νίκος, δεν φοβάται, ο Λουκ από μέσα του φωνάζει.


+Boss σου λέω, η γάτα η δια είναι και το κακό σου θέλει.


+ Κθέλω, κθέλω θου λέω. Κακή, καλή, κανέναθ δεν πλέπει να τη βαλάει. Ν


-Γιατί πείλακθες τη μικλή γατούλα;


-Όπα ρε π τσιρίκο, που θα μου πεις και τι θα κάνω. Στα χέρια του εφημερίδα διπλωμένη. Σωλήνας από χαρτί και με γράμματα μεγάλα μαύρα, ΕΙΣΒΟΛΗ.


Το παιδί τετράγωνο μουστάκι έχει, λίγες τρίχες που με το πλύσιμο ξεφεύγουν.


-Για πες μου μπρε μπα και μια, τι ομάδα είσαι; Ο Νίκος τα μάτια του μισού κλειστά, το στόμα πάντα νοιχτό.


-Ομπι λιακός. Το λέει και το σώμα του στυλώνει. Και μετά αστέρια. Μία με την εφημερίδα τρώει και ο ήλιος παρέα αποχτά.


-Τι είσαι ρε κωλόπαιδο; Ο Νίκος τα δάκρυα του μασάει, με μία πρέζα από δυόσμο.


-Τη μάναθ θου το οικόπεδο… Δεύτερο χτύπημα, τα αστέρια, κόκκινοι γίγαντες με άσπρη σάλτσα.


-Τι είπες ρεε Κωλώπαιδο;


-Τη μάναθ ου το ικόπεδο που το πήλαν οι γελμανοί και το έκαναν θρατόπεδο…


Τρίτο χτύπημα, μελιτζάνες του ρλου και ο Νίκος μπλιαχ. Τη μπουκιά του φτύνει και περήφανα, φωνάζει…


-Τη μάναθ θου το οικό πεδο που την πήλαν οι γελανοί και την έκαναν θρατό παιδο!!! Και μετά ο ουρανός μαυρίζει. Τα σύννεφα τα εφήμερα βροντούν και βρέχει αστέρια. Φωνές, κακό, κόσμος, η γάτα τα χέρια της τρίβει, το Χ αφήνει από τη χαρά έρια, ο Νίκος λιπόθυμος στο δρόμο που είχε τη δική του ιστορία.


Λίγο πιο μετά…


+Βος γλυκέ μου σπόρε ξύπνα, ήρθε η μεγάλη βοήθεια και τα Χου και ντα την κοπάνησαν, πήγαν για ρεβίθια. Τις από μακαρόνι μέλι ματάρες του ανοίγει ο Νίκος και γυναίκα βλέπει. Πλούσια τα ισθήματα της, μεγάλα τα λειβάδια της.


-Είσαι καλά μικρέ μου;


-Π νάω… Λέξεις που αντηχούν καθαρά και ξάστερα. Η γυναίκα του Γάλλο γελά και φαγητό του δίνει.


-Πρώτα πιες και μετά μία γαλοπούλα πάρε.


Trues day


2 meta στη μέση νυχτα.


Οι πάντες στο σχεδόν παντού, μενού του παγωμένου. Οι οθόνες ανοιχτές, φυλακές αγγέλων. Το Χ στραβός σταυρός στο τοίχο καρφωμένος. Το ένα καρφί του λείπει.


Η γάτα του Σρε και ντίΓκερ η άτα, με την αμπούλα του κυανού νερού, ρώσικη ρουλέτα παίζει.


Ο Νίκος στην τηλεοθόνη της όρασης, χαζεύει τα χιόνια που το γυάλινο κόσμο γεμίζουν. Τα νερά από τις άκρες του πλαισίου, στο πάτωμα κυλούν.


-Θα χαζεύεις για πολύ ώρα του χαμένου την εικόνα, χαλασμένο μου παιδί; Ö


Το σάλιο του Νικόλα στο ρυθμό του λειωμένου του χιονιού. Και τα δύο συγχρόνως στη εκ πτώση τους, φτάνουν. Στη φθαρμένη του πλαστικού μακέτα.


-Μ’ αλέθει. Ν. Το νερό γεμίζει τα κενά και στις καλωδιώσεις φτάνει.


-Θα σ’ αρέσει περισσότερο, όταν θα το βγάλεις από την πρίζα. Τότε θα δεις στην αντανάκλαση την αληθινή εικόνα. Ο Νίκος το σάλιο του μαζεύει και το μασάει τσίχλα. Το Χ το Τείχος του γλιστρά και στου καλό και βίου το ευάλωτο, το σύρμα από το πλαστικό λυτρώνει.


+Boss, παγίδα είναι! Του ηλεκτρικού την όψη την γνωρίζω, γκιλοτίνα. Λουκ.


+Κθέλω άθε εμέ να κάνω αυτό που θέλω. Ν


Ο Νίκος μπουσουλώντας τα γόνατα του βρέχει. Από γυμνό καλώδιο περνά, το ρεύμα το ανάτριχά κι αφήνει. Τη πρίζα από την αγκράφα της τραβά και μαζί ξηλώνεται ολάκερο το σύμπαν.


Σοβάδες, αρσενικά φις και θηλυκά να σπαρταρούν στο πάτωμα. Αυτός συνεχίζει, τα Χ Ö τα μάτια τους γουρλώνουν. Δύο και μισό μέτρα σύρματος, ποτισμένο στο ρεύμα στο υγρό πάτωμα. Η οθόνη ακόμη ανοιχτή.


Η Γάτα ψυχές μονάχα πέντε, με κούρεμα και look καινούριο. Το Χ τεντωμένος fantastic reed.


-Πθέματα μου είπεθ του ιματζιν νάμπελ. Ν


5 meta της μέσης του merιού.


Ο Νίκος το παιδικό του σκάφος, παιχνίδι στη λεκάνη. Κύματα μεγάλα, φουρτούνα του Αντάρη.


-Βουμ βουμ, με ένα μπαλέλι λούμι. Θάλασσες ονειρεύεται, μέρη απάτητα, θησαυρούς και πειρατές.


Η Γάτα Ντίγκερ, στο καθρέπτη τα μαύρα της μαλλιά χτενίζει. Το Χ στο λεξικό τα κομμάτια του λυγίζει. Ο Νίκος κατουριέται, άλλο δεν αντέχει. Το θάλαμο διασχίζει και πριν το φως ανάψει, τα μικρά του παντελόνια στο μούσκεμα βρωμίζει.


-Ούπθ. Τώλα; Παραμύθια γράφει, παλαμύθια λέει. Στο θάλαμο γυρνά και το παιδικό του σκάφος, χαλασμένο.


Το διακόπτη γυρνάει. Η μηχανή δεν παίρνει.


- Είναι ελαφρύ, για πιάσε το, σφυγμό δεν έχει. Ö.Ο Νίκος μηχανικός δεν είναι, αλλά το νιώθει, του λείπει ρεύμα.


-Τελείωθαν οι μπαταλιές.


-Αδύναμες κι αυτές, άχρηστες σα τη θωριά σου. Η πρι Ζ ατά ση μεγάλη έχει, ένταση του απείρου. Αρκεί αυτά τα δύο σύρματα να δέσεις σαν άγκυρες στις τρύπες. Ο Νίκος στο χαμό του γέλιο, ο Λουκ, φωνές.


+Boss μην την ακούς, το κακό σου θέλει η Μαύρη Γάτα.


+Άθε θου λέω κθέω γω τι κάνω. Του συρμού τα νήματα, στου Χ τα χέρια, γυμνά να περιμένουν. Το Ν τα πιάνει και στις πύλες του ρεύματος με αγάπη τα οδηγεί.


Το ρεύμα το σύρμα διαπερνά, πιο γοργά και από τον ήχο. Αλλάζει όμως ξάφνου γνώμη, πετάγεται στο Τόκυο και στο αμέσως επιστρέφει.


Η τηλεόραση, το ράδιο, το ψυγείο, ο φούρνος με τις πατάτες, τιμή κάνουν σε μία έκρηξη με φλόγα. Το Λε ρε λε και πέφτει.


Το ρεύμα κόβεται σε μία και μισή ήπειρο ακόμη…


Ο Νίκος ζωντανός γελά.


Η Ντίγκερ ζωές μονάχα 4. Το Χ όμως πουθενά…


(-Θλιβελ Αλέλτ, χάθαμε το Χ και τώλα τι θα κάνω; Να πέθω να πεθάνω; Ν


-Στην τσά ντα σου κοίταξες Μικρέ ξερευνητή; Silver


Ο Νίκος ψάχνει. Ο Νίκος βρίσκει. Ο Νίκος παιδί στα τόξα τα ουράνια, τσουλήθρα κάνει.


-Το βλήκα! Πωθ το ήκθελες; Θεόθ είθαι!!)

 

The Schrödinger’s Cat Ö Ö Ö


Message in the Bottle 10th


Max is dead. Max the Dog.


Weddναιs day


Μία γάτα κάτω από τη γέφυρα του Τάμεση κάθεται και κλαίει…


-Μίιαααου, μιίαααου και τα δάκρυα σλατς και σλατς στο ποτάμι, χάρτινες βαρκούλες, ανάποδα γυρίζουν. Στο δεξί το μάτι το δέκα, τάλαντα στο δάκρυ και στο αριστερό του Bona party, το Νίκο με τα βήματα του όρθιου οχτώ, βλέπει να σημώνει.


Πλούσιο παιδί. Τη πέτρα στύβει Έβρο βγάζει.


-Τι έπαθεθ γατούλα μου χλυσή και γιατί μοναρχή μου κλαιθ;


Σλατς το δάκρυ, το ρακί του παίρνει για μαντήλι και με τις micses το στολίζει.


-Έχασα το Χ μου, μπου χου μπου χου, μπου τον Who;


-Μη κλαις καλή μου, στην Αμελική τον έπθακθα, στην Ευλώπη, στην Αθία. Τον θλίβελ αλέλτ του φώνακθα στην Αφλεική να κοιτάκθειθ και στην του Λα Αυστλία. Ν


-Στην Αυστραλία εννοείς και στου Ωκεανού τη Νία; Ö


-Όχι, όχι, όχι ούτε Λία, ούτε In και Δία. Που θενά δεν ήτα. Ν


-Ώχου το Χ μου έχασα και τώρα μονάχη ‘μια. Και το μαύρο στη τρίχα γούνα σώμα της, στον ώμο του αφήνει και στην αγκαλιά του πέφτει.


+Boss την ξέρω τούτη την οσμή, μπόχα, βρώμα, οικεία του καπνού η δυσωδία. Κακό το κάρμα και η θέληση μοιραία. Λοοκ


+Ώχ Αμάν πια Λουκ, κθέρω θου λέω και θτα χιά τα θέλω. Ν. Ο Λουκ, θυμώνει, θλίβεται και από τον θρύλο από και γοητεύεται. Στα ενδότερα του Νίκου κλείνεται και το τζάκι ανάβει. Σε μία καλύβα έρημος και κόπανος και η μοναξιά παρέα. Στις φλόγες των ξύλων που ρημάζουν, την παρηγοριά του βρίσκει και…


-Ντουκ Ντουκ Ντουκ, η γριά η πόρτα ξερό το βήχει.


-Μα μονάχος σε αυτό το σύμπαν είμαι, σα του πονεμένου πάθος. Την πόρτα του ανοίγει, η γριά γκρινιάζει, τρίζει και στο πλαίσιο…


Ταλαιπωρημένο, βρεγμένο, κρυωμένο, ατμούς να βγάζει, το χαμένο Χ.


-Λίγο νερό, λίγο ψωμί, α τουαλέτα θέλω και ας μην είναι πια Χρυσή. Χ


Ο χρόνος τους κυλά και το χ στα ίσα του ξανά.


-Τι έπαθες; Λ


-Βασιλιάς και θεός ήμουν, στων τεσσάρων του Μέγα λεία. Στο ρεύμα παγίδα η γάτα έστρωσε για τον Νικόλα έναν. Για το Ν προ κι οριζόταν το δόκανο, μα θύμα της, το Εγώ μου. Χ


-Και τώρα, φ λος ή θρος του Ν, ηλίθιε του Ντόστο; Λ


Το Χ γύρω του κοιτά και την απορία του με χαρτόκουτα και εφημερίδες την σκεπάζει.


-Τώρα εχθρός στο σπίτι που με μάζεψε γω δεν μπορώ να είμαι. Μα μήτε φίλος της αλήθειας παραγιός. ΣτηΝ ομάδα νέο είναι, των ρωμαίων και του Οίκου, Ιανός. Χ


Πίσω στον παγωμένο από τον Sliver χρόνο, στα παρασκήνια οι γάτες τη μουσική τους παίζουν. Στα φώτα, το Ν στον έρωτα με την μαύρη γάτα. Ο θάνατος ο Τομ, γύρω γύρω φέρνει και στη μέση το παιδί Τζιέρι…


-Νίκο να ωριμάσεις, πρέπει. Ö


-Ολημάσω; Ν


-Να μεγαλώσεις, όνειρα να ποκτήσεις, θεμέλια και στόχους. Ö


-Αμέλια, θτόχουθ, ο Νίκος, του Άιφελ τον πύργο βλέπει, με ράδιο το σημαδεύει, ενέργεια, μπαρτόν, μερσί και κάτω. Ο Ν παιδί που γελά νέμελος και για στο δικό του κόσμο ευτυχεσμένος.


-Που βλώμα, μπόχα και η θεια κωμωδία. Η Ö τον βλέπει, το κεφάλι της κουνά στα δεξιά, τα μάτια ths στριφνά, αλλά…


…έρωτας αυτός που στα χιά του καλοκαιριού το ξημέρωμα ποτίζει και το απόγευμα θερίζει. Η Ö νιώθει τη καρδιά της να Χτυπάει δυνατά. Τα χαμόγελο του θάλασσα του ανέμελου και η φωνή του βραχνά κοχύλια.


Εχθρός ή φίλος; Το θάνατο ή τη ζωή του θέλω. Σκέψεις σταφυλιού που τα χείλια της ποτίζουν. Στο τέλος την κούνια φήνει και στο χώμα της παιδικής του, της χαράς, μαζί του κυλιέται και στη λάσπη.


Ο καιρός σίδερο. Στην αρχή φωνάζει, στη λάμψη τα όνειρα του μαγικά, μετά θαμπώνει, σταματάει να μιλά και στο τέλος σκουριά και σπάει. Αίμα.


-Νίκο να παντρευτούμε θέλω και γατιά πολλά να κάνουμε. Σπίτι στην εξοχή, Μόντε Κάρλο, Χρήστο, Ν και Α, πρό και στο πυρήνα βλήμα, εγώ δεν έχω. Ε ci tea λες; Ö


-Μικλόθ ω ει με τάλεια τλία μόνο έχω ανάπθει. Τα μάτια στην γατούλα και τα χείλια σε μία πεταλούδα που του γνέφει στη κολώνια της ΔΕΗ.


Η γατούλα κλίνει. Λουκέτα, αστραπές, πόνος, θύμησες κακές. Την πεταλούδα βλέπει, κόκκινες οι ρίγες της και Λευκά τα εσώ στη ψίχα της. Ζήλεια, την γούνα τη μαύρη της κοιτά, θαμπή, θολή και σκουριασμένη. Ο Νίκος από την άλλη, χαμόγελο του Νέον Ήλιος. Πηδά, χορό, πηδά, χορό και φτάνει…


-Γεια θου πεταλούδα, τι ματάρες έχεις;


Η Ö το s προσέχει, όριο και στης θέτις μένω, ορθό, κοφτό μακαρονάκι και υγρό, εκεί που ο Νίκος θέλει. Στις φλέβες της αμπούλα σπάει, τοξικό το δηλητήριο που στου Σήκω Άννα της κυλά.


-Σήκω Νίκο, φεύγουμε, φοβάμαι, έλα πάρε με από αιδώ.


Ο Νίκος τριών των Ήλιων βλέμμα ρίχνει στην πέτα λούδα και λα και ρούχα, το πρωί στην Γάτα να ci κερώσει.


Η Γάτα σπάει, λυγίζει, χλομιάζει…


Φίλος ή εχθρός; Εχθρός, χθρος, θρος, ρος ως, σ.


Βράδυ του γάμου το καταραμένο απόβραδο. Τραπέζι μεγάλο η γάτα κάνει στο σπίτι το δικό της. Κύκλος τα μικρά τραπέζια, στο βασίλειο της Γάτας σχηματίζουν, το π απών, η ουσία του μεγάλη.


Ο Νίκος γύρους κάνει στα τραπέζια, γύρους και στη φωτιά η πέτα λούζα τάζει.


Η Ö του Σιάμ. Τα νύχια της μαχαίρια. Το Ν σε ένα σοκάκι ανάμεσα σε δύο του κούκους χτύπους τον Ξε και στα μονά το Χ ιάζει.


-Φίλα με. Ö . Στα χείλια της, του Πασά Λυμένη η Δάφνη. Μαύρη η γλυκιά και tου πικρού, φαρμάκι σκέτο.


-Μου μυλίζει άθχημα, δε θέλω.


-Φίλα με αγόρι μου και το νειρό μου πέρα στον ορίζοντα, βάρκα δίχως κουπιά, εσύ κι εγώ, πάρε με.


-Δε θέλω, θκόδρα μου μυλίζουν, και δλάκοθ του φονιά. Είμαι αλεργικόθ θτα θκόρδα και θτουθ δίχωθ φωτιά τουθ δλάκουθ. Η Ö από το στήθος τον ε πιάνει, τα βιβλία της καρδιάς, φύλα που ξεσκίζει. Ο Ν θυμώ ν, το χέρι του σηκώνει.


Χας το ki που έχασε τα δύο του s, στο κύμα του μισό και σε οργιά, με κομμένη ντίζα, πετονιά και φρένο.


Τα χείλια της γατούλας ματώνουν. Ο Νίκος φεύγει. Η Ö τις κόκκινες σταγόνες γλύφει.


Γλυκό, πικρό, γλυκό, πικρό, γλυκό και η γατούλα ακόμα μία ψυχή στον Ερμή δωρίζει.


Τρεις οι ψυχές που τις απένειman ακόμα…


(-Συγχώλα με θεούλη μου και τη αμαλτία μαζεί θου πάλε.


-Την Γατούλα την απώ στο γέρμα θκότωθα, την έρικθα στον Κάβουλα τον θκύλο.


-Ζε το ήθελα, λήθεια σου λέω τη μεγάλη. Δαιμονισμένος ήμουνα στου Μάρκη θου τα μίλια…


Κάνει το σταυρό του και την οθόνη κλείνει. Η τηλεόραση του γκρινιάζει μουτρωμένη. Σηκώνεται ο Ν και τα χέρια t. Η φωνή του φάλτσα, το θ στραβό…


-Θα δύθω ελευθελο πουλί και όχι κολόιδο στο κουτί


Για ένα μονάχα κανάλι να κελαηδάω


Θα χτίθω εικοθιεπτά φωλιές και άμα γουστάλω άλλαγεθ


Από κανάλα σε κανάλα τα σενά λια μου θα πετάω)

 

αυτα ειναι του 1935 φιλος, ξεπερασμενα.

 

Χαίρομαι Σλάβε του 32, που γνωρίζεις την ιστορία του 35   Στου κύματος το Ν, καταφύγιο ζητούν τα αφρόψαρα στη γάτα τη Μιζού.

 

Ξερεις οι υπερθεσεις ξεπερνουν το προβληματισμο του Σρεντιγκερ. Αλλωστε ποιος νοιαζεται για τη γατα?

 

Boss η μαύρη γάτα είναι παγίδα, μία της τράπουλας η γίδα…

Ο άνθρωπος βιάζεται στης βίας τη φωτιά το κενό του να γεμίσει..

Να κατακτήσει θέλει, στο γοργά τον εαυτό του να γαμήσει..

Στης φυσικής και στων μαθηματικών το δρόμο την προσέγγιση του έκανε και έκοψε τα δέντρα…

Το Δάσος έχασε και το έκανε χαρτί της τράπ πουλάς χαρτί…

Αλήθεια ακριβώς στης Δώδεκα, του μηδενικού τη χρονική στιγμή..

Είναι ζωντανή η γάτα ή νεκρή, ποια είναι η ταχύτητα της, το μέγεθος και το πλήθος της…

Είναι 100% σωστό να δώσουμε μία τιμή σε οτιδήποτε από αυτά, με ορίζοντα μία χρονική στιγμή 0, βλέποντας τα πράγματα από χρόνο διάφορο του 0;

Και 1+1=2 ; Υπάρχουν άραγε έστω και δύο αντικείμενα ακριβώς ίδια σε αυτό το σύμπαν, ώστε να πούμε πως έχουμε δύο από αυτά;

Πλάσμα πεπερασμένο που το άπειρο Ν και ρεύεται, αγνοεί επιδεικτικά το 0, χάνοντας τη γέφυρα, χάνοντας το άπειρο.

Κακό ή καλό; Κβαντικός εναγκαλισμός; Υποκειμενικά; Υπέρθεση; Υπερέκθεση κάποιου που τον τίτλο διάβασε και τον γάιδαρο δεν είδε;

Την ιστορία του ’32 και του 5επί7=35 προσπέρασε ξέροντας τι διάβασε.

Μέσα στο κείμενο τι βλέπεις; Ποτέ ο ένας σε διαφορετικούς χρόνους το ίδιο. Δεν είναι ο ίδιος.

Αυτό που θέλει να δει, του δείχνει ποιος ακριβώς είναι. Το βλέπει; Χρειάζεται να γνωρίζει ποιος είναι, για να ξέρει τι πραγματικά θέλει;

Χρειάζεται να δει αυτό για το οποίο γράφεις; Αν ναι ποια νάγκη τον σπρώχνει σε τούτο το μαρτύριο;

Μαζοχισμός;

Γιατί πράγμα Boss γράφεις;

Θα το πω μία φορά κόμη και όποιος το κατάλαβε δικό του σφάλμα είναι.

Γράφω για αυτά που βλέπω από το μέλλον.

Για ποιο λόγο;

Για να τα διαβάζω στο παρόν.

Και τώρα θα φήσω τη μαύρη γάτα στην άκρη και τις υπόλοιπες σειρήνες και θα συγκεντρωθώ για άλλη μία φορά στο δικό μου ταξίδι…

Στις δυο μεριές ξηρά και στη μέση το ποτάμι, υπάρχει και σχετική φωτογραφία για όποιον τοκ ουρά ζουν οι λέξεις.

Σλάβε η επόμενη σου αποικία σημαία θα έχει, εαν βρεις ποιος είναι επόμενος πραγματικός από το Ένα.

 

Τι να τη κανω την αποικια, ειμαι σε αλλους κοσμους, καιρος ν αφησεις την Κοπενχαγη κι εσυ.

 

The Schrödinger’s Cat Ö Ö Ö Ö


Message in the Tube Bottle 10th


Max is dead. Max the Dog.


Thirst day


Στoν δρόμο του το Ν βαδίζει, με στίχους διψασμένους. Ρωγμές στη γη γλώσσες ξερασμένες, νησίδες από χώμα, προσεκτικά από την μία, με άλμα στην άλλη φτάνει, αποφεύγοντας τη.


Το καπέλο του στραβό, ακάλυπτο το δέρμα, πληγές φυγής, καπνός στο βλέμμα.


-Μιαααάαααου. Φωνή δίχως σάλιο. Ο Νίκος διστάζει, να μη ή να γυρίσει;


-Μιιιiιιιαου. Το α μαραίνεται στον ήλιο. Ο Ν ένα βήμα κάνει στο εμπρός, στάση.


Μία σταγόνα up ιδρώτα στο δρόμο πέφτει. Κοφτό το τσιριχτό της, στο νέφος το νερό της.


-Όθι, πίθω μου θε χω όφι, άλλο ένα βήμα, άλλο ένα σκαλί, πέτρα απούσα χλόη.


-Μιαουουοουουου, σας παρακαλώ Κύριε, σβήνω, διψώ, πεθαίνω, λίγο νερό, στης μοναξιάς τη κάψα γω ξεραίνω.


+Boss προχώρα, μη σταματάς στο τώρα, το μέλλον λέοντας, στο F τ ο Ρίο χάνεις.


+Δεν μπολώ Λουκ, να μη στη κόλνα τηθ γυλίθω, υποfeλει.


+Χ μη και να γυρίσεις, απόφαση δική σου. Από το νειρο σου να παραιτηθείς ή να συνεχίσεις.


+Χ;


+نعم

+Τη Άγκυλα μου εγώ θα λήκθω.


Η μποτίλια του μικρή, το κεράκι του μεγάλο. Λίγο νερό, λίγο ψωμί, σε μία Νέγρα γάτα. Τα μάτια της θολά, κουρτίνες από τούλι. Πίσω τους παραμονεύει…


+Boss τρέχα! O Νίκος γονατιστός, στον αέρα δεν πεθαίνει. Δόκανο του βάζουν στο λαιμό, της Γάτας η αγγέλη. Η τελευταία του εικόνα μετά το Γκντούπ, Χρυσαλίδες μες στην άμμο.


Τα όνειρα του στο χάραμα λαθραία. Σκιές κρυμμένες στα μαντήλια. Τα μάτια νοίγουν και την αλυσίδα βλέπει. Καμήλες τον τραβούν, καβαλάρηδες οι γάτες.


Ένα βήμα του ευρώ λεπτό, στο πρώτο εξήντα.


-Διπθώ, λίγο νελό, παλακαλώ…Οι λέξεις ξεψυχούν στην άμμο. Μία γάτα, μάτια κίτρινα, με μίσος τον κοιτά και τις καμήλες δέρνει.


-Πιο γρήγορα! Το μαστίγιο της εννιά ουρές της έχει. Χρώματα σκουριάς, λάσπη ξεραμένη. Οι Cam τις Έρρες κρυφακούν και το βήμα τους ανοίγουν.


Ο Νίκος πέφτει. Βαριά η αλυσίδα. Μακρύτερα τα πόδια τους, από μικρά δικά του, στην άμμο πέφτει. Σκλάβος που τον σέρνουν σε γυαλιά σπασμένα.


-Νελό, ν λο, υγρή της σκουριάς η λάσπη που αφήνει. Μαζί και η λογική του. Οι του ψεύδους οι αισθήσεις. Εικόνες του δωρίζουν, εναλλακτικές…


Απ’ τις δυο μεριές ξηρά και στη κέντρο το ποτάμι. Στην αριστερή ο Λουκ, το Π του σέρνει. Στη δεξιά το Χ, το e του αλλού το Κ θείο.


Τα δεκαδικά του Π, Ινδοί με βέλη, τόξα, πέτρες. Τα δεκαδικά του e, του Ταρζάν μπόηδες με λή, αξάν και φταί χτες. Ο πόλεμος αρχίζει και ο ουρανός ασπρίζει.


Κάθε ίδιο τους ψηφίο, το δίδυμο του εξαφανίζει, κάθε άρτιο στο διά τηρείται και κάθε περιττό, ευθανασία του κάνουν και τα κόκκαλα στην άμμο.


-Διπθώ, νελό, τα νεφλά μου, στου γλυκού νελού τις λίμνεθ, κλάτηθη δεν κάμουν.


Γέλια, ναι και ουρί που τις πίσσες καίνε. Φωνή στριφνή, σε κύκλο τρέχει…


-Σλάβε Ν της γάτας, του Παπούλη και Κοιμήση, στου 35 τύχη θα ‘χεις.


-Δεν κατά και μετά λαβαίνω, κλασί κι ούζι δεν, λίγο νελό εγώ μονάχα θέλω.


Του ανέμου θύελλα, τις ξηρές τις σβήνει. Εικόνες νέες, ίχνη του αφήνει.


Άλογα από νερό που τρέχουν, σέρνουν άμαξες από τα’ λμυρό, γεμάτες με χρυσάφι, αδάμαντες του Αλή.


-Μπαμπά οι κλέφτες! Του φέρε τζέ και πέστο και ακόμα κάτι…


-Αντζούν;


-Γιές. Το παιδί πεινά, χλομό το βρίσκω, πίεση και αίμα του καθόλου.


-Δε πεινώ, διπθώ, το μετλό το έχαθα, τη επίθεση πωθ θα δω;


Του χιονιά η θύελλα την έρημο χτυπάει. Φαινόμενο αλλόκοτο, c νιφάδες του βατράχου. Τα πάντα σβήνει στο λευκό της σεντουκάκι.


-Χιόνι θτη έλημο, θτου καλοκελιού την κάπθα; Λίγες νιφάδες κλέβει και μ’ αυτές τη δίψα θάβει στα βαθιά, στης αμμουδιάς την ψάθα.


Το βλέμμα του σηκώνει και το κορμί του σπίρτο. Εμπρός του καμήλες, καραβάνι, λειτουργία, γάτες, σκλάβοι και αλυσίδες.


-Ωθ εζώ! Ελεύτερα κοτλόνια του έλεκτλον παιχτλόνια, από και οι πάντες καλυφθείτε.


Οι αλυσίδες, στη μοριακή δομή τους σπάνε. Τα πρωτόνια στης χάσης της βιτρίνας και τα ηλέ, αλυσίδες κάνουν ρεύμα. Στον ήλιο ιππεύοντας το φώς, το taxi μπερδεύουν, αντιστρέφουν τα δελτία τους κι επιστρέφουν.


Στου στρατού τη σφαίρα, τους συντρόφους συναντούν. Σπινθήρας, κεραυνός και των αστραπών κλητήρες. Ο Γαλανός βροντάει. Νερό δεν πέφτει, μα μήτε χαλάζι.


Του διττού εκκένωση, του πόλου η μαγνητική η καταιγίδα και το βρέφος κλαίει.


Οι γάτες του αύριο, ξεχνούν το χρώμα τους και οι του Μέσου, στις άκρες του γκρεμού βαδίζουν. Το λόγγου Ζα και του Να τα Χα, στον άνεμο για λίγο στέκονται και μετά την βαρύτητα θυμούνται…


Δεκάδες οι έμποροι των Δούλων, γάτες που φτερά δεν έχουν…


Fireς Day


(Σειρήνες στην Πόλη απλώνονται


της πανώλης ξερά τα ποκαΐδια.


-Ποια πόλη Σλάβε; Σκοπός


-Κ; Οpen; Χάγη; Αφ; Ν; Α; Κατά.


17:28 Στη Πόλη βρέχει στάχτες…)

 

Το like για τον Keef