Από τι μπορεί να αμφισβητηθεί η κυριαρχία ενός Κ μέσα στη σχέση;.

Διαβάζω κατά καιρούς απόψεις για το πως ¨πρέπει¨ να φέρεται το Κ, στο υ μέλος της σχέσης. Αν π.χ. πρέπει να αιτιολογεί ή όχι τις αποφάσεις ή τις εντολές του, αν πρέπει ή όχι να δείχνει τρυφερότητα ή να επιβάλει καταστάσεις, αν πρέπει να δείχνει σκληρός και άκαμπτος για να διαφυλάξει το στάτους του και άλλα παρόμοια.

Προβληματίζομαι αν μια σειρά συμπεριφορών είναι ικανές και μόνο, να διατηρήσουν την κυριαρχία του στη σχέση.

Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να καταφύγω στη χρήση του πληθυντικού για να κρατήσω απόσταση από το υ, αν μπορώ να καταφέρω το ίδιο, με ένα βλέμμα ή την προσωπικότητα μου.

Πιστεύω δηλ. πως αυτά τα πρέπει, είναι απλά ένα κάλυμμα για να σκεπαστεί η γύμνια του Κ που δεν μπορεί να επιβληθεί με άλλον τρόπο. Είμαι σίγουρος πως ο Κ που πατάει γερά στα πόδια του, δεν τα έχει ανάγκη και ακόμα και αν δείξει κάποια στιγμή μια αδυναμία του στο υ που επέλεξε και διαμόρφωσε, δεν θα φανεί λίγος στα μάτια του.

Η εμπειρία μου έχει δείξει πως η αμφισβήτηση της κυριαρχίας έρχεται με τις άδικες αποφάσεις, την αδιαφορία , την έπαρση, με την ελλιπή προσωπικότητα που δεν πείθει και άλλα που αναζητώ σε αυτό το νήμα.

Περιμένω απόψεις από Κ , αλλά κυρίως από υπο που έχουν βιώσει τον ξεπεσμό του Κ στα μάτια τους.

 

Η κυριαρχία ως κυριαρχία με ένα τρόπο μπορεί να αμφισβητηθεί: αμφισβήτηση της ισχύος, η οποία συνήθως ξεκινάει με την ανίχνευση αδυναμίας στον ισχυρό.

Για μένα η άδικη απόφαση, η έπαρση ή η αδιαφορία δεν προκαλούν απαραίτητα αμφισβήτηση κυριαρχίας (=επιβολής μέσω κατίσχυσης) παρά μόνο στο βαθμό που εκλειφθούν ως αδυναμία.

Κοντολογίς το ότι το υ μπορεί να επανεξετάσει τη θέλησή του να παραμείνει στην θέση μπορεί να μην σχετίζεται απαραίτητα με την αμφισβήτηση της κυριαρχίας.

 

Η Κυριαρχία αμφισβητείται καθώς καταρρέει ο μύθος του Κ, όταν υποχωρεί ο θαυμασμός προς το πρόσωπο του. Αυτά όντως έχουν σαν αποτέλεσμα την αμφισβήτηση της ισχύος του (πνευματική, οικονομική, σωματική, καλλιτεχνική, συναισθηματίκη κλπ ισχύ ή και σύνθεση αυτών).
Τα άλλα είναι τεχνικές λεπτομέρεις που συνήθως κανένα υ δεν δίνει και πολύ σημασία

 

Το πιο εύκολο πράγμα είναι να βάζουμε τον Κυρίαρχο στο μικροσκόπιο αναζητώντας αυτά που κατά την άποψή μας τον κάνουν μη Κυρίαρχο.

Μου φαίνεται κάπως αυτοαναφορική μια τέτοια τοποθέτηση, δεν είναι για τα μάτια του υ το Κ/υ, τουλάχιστον δεν ήταν την τελευταία φορά που το κοίταξα.

Ο Κ δεν επικυριαρχεί, δεν ηγείται, δεν κυβερνά για χατίρι της πάρτης μου.
Από πλευράς μου αποδέχομαι τι είμαι, τι χρειάζομαι και τι αποζήτησα.
Ούτε έχω να φοβηθώ τίποτα, ο έλεγχος που είναι να παραδοθεί θα παραδοθεί, η επικυριαρχία του Κ το κάνει αυτό.

Επειδή αυτό αναζήτησα πάντα, δεν μπήκα ποτέ στην λογική "αποδόμησης" του Μήτσου διότι έκανε / δεν έκανε αυτό, εκείνο, τ' άλλο. Όταν χρειάστηκε μπήκα στη λογική "το κουβαδάκι μου και φεύγω από το πάρτι", αλλά αυτή είναι μια άλλη διαχείριση του προβλήματος τι κάνουμε όταν χάνουμε τον παράδεισο ή όταν ακόμα χειρότερα βλέπουμε ότι ποτέ δεν υπήρξε παράδεισος.

 

Ευχαριστώ για την απάντηση.
Συμφωνώ σε αυτό, όπως και το να αμφισβητηθεί μεν η κυριαρχία από το υ, αλλά να παραμένει στη σχέση, γιατί ας πούμε έχει μια άλλη σχέση εξάρτησης ( εκεί βέβαια παύει το D/s). Εδώ όμως δεν εξετάζουμε τους λόγους αποχώρησης.

 

Μα όταν φτάσεις στο ¨φεύγω από το πάρτι¨, το κάνεις γιατί κάποιες συμπεριφορές σε ενόχλησαν (εκτός αν φεύγεις για δικούς σου προσωπικούς λόγους). Στη φάση αυτή η κυριαρχία του επάνω σου, εξακολουθεί να είναι ίδια με πριν;. Θα ήθελα παραπάνω διευκρίνηση πάνω σε αυτό.

 

Το κάνω είτε επειδή δεν ήταν πια καλό για μένα το πάρτι, είτε επειδή μου ορίστηκε να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα, είτε επειδή μου ορίστηκε να κάνω πράγματα που δεν μου έβγαιναν με τον συγκεκριμένο. Αυτά όμως όλα, ακόμα και το τρίτο, δεν κάνουν τον Κ να ξεπέφτει στα μάτια μου. Κάνουν τον Κ αυτό να μην είναι για μένα κατά την άποψή μου. Διαφέρει.

Όταν λέω "φεύγω από το πάρτι" εννοώ ότι τυπικά παύει να ισχύει η σχέση K/υ είτε επειδή με απέλυσε ο Κυρίαρχος είτε επειδή ζήτησα αποδέσμευση. Ίδια με πριν δεν είναι, τώρα επί της ουσίας τι ακριβώς συμβαίνει και αν αυτός ο Κ συνεχίζει με τον ένα τρόπο ή τον άλλο να έχει κυριαρχική επίδραση πάνω μου ή ακόμα και να τον υπακούω αβλεπί αν προκύψει περίσταση, είναι ένα θέμα που διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο όσο τα δακτυλικά αποτυπώματα και αλλάζει καθώς περνά ο χρόνος. Πάντως ούτε και εδώ μπαίνει θέμα ξεπεσμού του Κ στα μάτια μου.

 

Όπως το βλέπω εγώ, το D/s δεν το κάνει η "απόσταση" ανάμεσα στα Κ και υ, το κάνει η θέση του υ ως προς το Κ, στην οποία το έχει "βάλει" το Κ.

Το να είναι άδικο ή αδιάφορο το Κ μέλος δεν έχει να κάνει με την ικανότητά του να κυριαρχεί και να επιβάλλεται, αλλά με το αν το υ θα μπορέσει/θελήσει να συνεχίσει να βρίσκεται στη θέση του με αυτόν τον τρόπο (ή να μπει εξ' αρχής σε αυτή, υπό την έννοια ότι σε αυτή την περίπτωση η όποια ισχύς του θα μου είναι αδιάφορη).

 

Αυτό που προσπάθησα να μεταφέρω είναι ότι στα δικά μου μάτια η αμφισβήτηση της κυριαρχίας μπορεί να προκληθεί με ένα και μόνο τρόπο: αμφισβήτηση της ισχύος, είτε αυτή αφορά το "μέγεθός της" είτε αυτό αφορά την επίδρασή της.

 

Η αδυναμία του Κ, στα δικά μου μάτια, δεν αφαιρεί από την ισχύ και την μαγεία Του.

Η αδιαφορία, η απουσία και η παραμέληση με έφεραν σε αυτή ακριβώς την κατάσταση:

Άρα δεν είναι ότι έχασα τον θαυμασμό, την ισχύ, την γοητεία και την μαγεία που μου εξασκεί, αλλά ότι βρέθηκα μπροστά σε μια διαπίστωση ότι μάλλον όλα ήταν φαντασοκαυλαντα δικη μου και μόνο.

Κι εκεί, η δικη μου θέση, είναι η διασημη ρήση του Πλατωνα «καλύτερα μπόρα από αιώνια βροχή»  

 

Ευχαριστώ για την απάντηση, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Γιαυτό χρειάζονται όλες οι απόψεις.

 

Προς επίρρωση, και για εμένα, δεν ψέγω το άτομο αλλά την συνθήκη. Τώρα αν η συνθήκη ήταν πραγματική η αποτέλεσμα προσδοκιών/ψευδαισθήσεων…δύσκολη συζήτηση και έχει γίνει σε κάποια θέματα here and there.

Εκεί, στο χτίσιμο της συνθήκης, μπορώ να συζητήσω την ευθύνη και αποδόμηση του Κ. Αλλά αυτό δεν είναι μέσα στην σχέση.