Από τι μπορεί να αμφισβητηθεί η κυριαρχία ενός Κ μέσα στη σχέση;.

Σωστά, το χτίσιμο της συνθήκης είναι από μόνο του μεγάλο θέμα και πρέπει να συζητηθεί ξεχωριστά.

 

Η κυριαρχία εγκαθίσταται ΜΟΝΟΝ επί εδάφους υποταγής.
Αν η "υποταγή" είναι εκχωρημένη δια την "φαντασιοκαυλάντα" του wannabe υποτακτικού, όπως αναφέρει η @Brt, τότε δεν έχει και νόημα να συζητήσουμε για κατάπτωση κυριαρχίας διότι στην ουσία αυτή δεν υφίσταται (ο "κυρίαρχος" αποτελεί μέσω εκπλήρωσης του φαντασιακού και των επιθυμιών της εθελόδουλης).

Αν η υποταγή αποτελεί απάντηση σε κατίσχυση, και ο κυρίαρχος έχει όντως υποτάξει, τότε μπορεί και να εγκαταστήσει κυριαρχία. Η κυριαρχία αντικατοπτρίζει τη ιδιοσυστασία, την φιλοσοφική θέση, τη λογική και τις επιθυμίες αυτού που την διαμορφώνει ως διαδραστική συνθήκη, την ασκεί και την διατηρεί και προφανώς είναι διαφορετική για κάθε Κ. Εντός αυτής η καθυποταγμένη λαμβάνει θέση από όπου υπηρετεί τον Κ έχοντας εκχωρήσει της επιθυμίες της, διατηρώντας μόνο αυτή του να υπηρετεί (ιδανική συνθήκη).

Όπως πολύ σωστά αναφέρει ο φίλτατος @Arioch, η απομείωση, άρση, κατάπτωση της Ισχύος του Κ, οδηγεί σε αναίρεση της υποταγής και συνεπώς σε κατάπτωση της κυριαρχίας.
Αυτό μπορεί ευκόλως να συμβεί αν η "ισχύς" δεν ήταν υπαρκτή αλλά αναγνωρίστηκε ως "αποτέλεσμα προσδοκιών/ ψευδαισθήσεων" του wannabe υποτακτικού, όπως αναφέρει πολύ εύστοχα η Brt, αλλά τότε αναφερόμαστε πάλι σε κατάσταση επίπλαστης "κυριαρχίας".

Ωστόσο αμφισβήτηση της κυριαρχίας, υφίσταται και κάθε φορά που αναιρείται η ιδανική συνθήκη στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω, δηλαδή οποτεδήποτε παρεισφρέει επιθυμία της υποταγμένης και ιδιαίτερα επιθυμία που δεν συνάδει με αυτή του Κ. Πέραν της αποσταθεροποίησης της θέσης του υ, αν η επιθυμία αυτή καταστεί απαιτητή, τότε η συνθήκη - κυριαρχία καθίσταται μη βιώσιμη. Στη ουσία έχουμε και πάλι αναίρεση της υποταγής για λόγους που αφορούν το υ και όχι τον Κ per se και κατάπτωση της κυριαρχίας.

 

@Vakhos

Με μπερδεύει λίγο τί εννοείτε με το "αμφισβητηθεί" η Κυριαρχία, γιατί η αμφισβήτηση είναι μια, θεωρώ, ενεργητική στάση, δεν είναι παθητική.

Από ποιόν αμφισβητείται; Από τους παρά έξω; Μικρό το ενδιαφέρον, αν δεν μιλάμε για ριάλιτι, όπου η παραγωγή θα λάβει κάπως υπόψη τις ψήφους με sms για να κρατήσει το κοινό. Από το υ άτομο; Τότε, ας αναρωτηθούμε, αν έχει υπάρξει Κυριαρχία και αν το Κ άτομο επιθυμεί να συνεχιστεί.

Η ισχύς, απ΄την άλλη μεριά, δεν μου φαίνεται ενεργητική. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Διαπιστώνεται από το αποτύπωμά της στον πραγματικό κόσμο, ένα αποτύπωμα που στο φόρουμ έχει ονομαστεί και "κατίσχυση".

Μπορεί βέβαια να στρέψει κάποιος άνθρωπος την ισχύ του προς συγκεκριμένους στόχους που επιθυμεί, αλλά ούτε αυτή η ίδια η επιθυμία του αρκεί για την κατίσχυση (αφού δεν μιλάμε για παντοδυναμία), ούτε και συγκεκριμένοι τροπισμοί σαν αυτούς που αναφέρατε μπορούν να του εγγυηθούν ή να αποτρέψουν την κατίσχυση του (πρωτόκολλα, βλέμματα κλπ. δεν έχουν πρόσημο, δεν μπορούν να μετατραπούν σε αξιολογικές κρίσεις για την "καποσύνη"). Αν η ισχύς μπορεί να επιβληθεί, και να οδηγήσει σε κατίσχυση, θα επιβληθεί. Εκούσα - άκουσα, και ασχέτως αν το φέρον άτομο δρέψει ή όχι νομή και κατοχή.

Στο BDSM πλαίσιο τα πράγματα με την ισχύ περιπλέκονται, καθώς μιλάμε για, κατά το μάλλον ή ήττον, ερωτικές σχέσεις, οπότε η ψευδαισθητική πρόσληψη ισχύος δίνει και παίρνει. Δεν ενδιαφέρει όμως, ως προς το αποτέλεσμα, αν η ροπή του υ ατόμου είναι να διαφύγει την ισχύ (βλ. "ατίθασα άτια") ή να ομονοήσει μοιρολατρικά στην υποταγή άνευ όρων (βλ. "άβουλες γίδες").

Αν δεν μιλάμε για περιπτώσεις "με το νου πλουταίνει η κόρη", ισόποσα κι ο γιός, τότε η ενεργητική μετακίνηση του Κ ατόμου, δηλαδή η αναδιάταξη της ισχύος του, (κι αυτή ασχέτως προσδοκιών) και στην τελική η αναδιάταξη των ενδιαφερόντων του μπορούν να προκαλέσουν passive aggressive αντιδράσεις στο υ άτομο. Κάτι τέτοιο, σε ένα υ-κεντρικό φόρουμ είναι λογικό να μεγεθύνεται. Ούτως ειπείν: όστις ήδη αξιώθηκε του υπερμεγίστου δώρου της προσφοράς υποταγής, πώς μπορεί να απαξιεί;

Αλλά αν η κατίσχυση (δλδ. η πλήρης επικράτηση) έχει επιβληθεί, για να μιλάμε για εγκατεστημένο Κ/υ και όχι εξαίρετους "Ντομισμούς" (gender free) και κατά τα άλλα υπέροχες καυλάντες, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, παρά αν η ίδια χαλαρώσει ή αποσυρθεί. Αλλά τότε δεν μιλάμε για Κ/υ πλέον.

Κατά πώς θα έχετε δει, εδώ και χρόνια σε αυτό το φόρουμ η ιδέα Κ να βαρεθεί / απαξιώσει / σουτάρει υ είναι εξορισμένη στο πυρ το εξώτερον.

Θέλω τελικά να πω, ότι στην περίπτωση που συζητάτε βρίσκει εφαρμογή η φράση "εν τη απουσία μου, επιτρέπω και να με δείρουν", πόσο μάλλον να με αμφισβητήσουν.

Εν τη απουσία μου όμως.

Οχι παρουσία μου.

Dream

 

Σκόρπιες σκέψεις, ατάκτως ερριμένες.

Αναφέρθηκαν ως τα τώρα πολύ εύστοχα, δυο συνιστώσες:
Αυτή της Ισχύος ως ταυτόσημη με την Κυριαρχία και την εγκαθίδρυση της, και αυτή των συνθηκών.

Στη δική μου αντίληψη δεν συνάδει αμφισβήτηση του Κυρίαρχου, εφόσον έχει αναγνωριστεί από το υ ως τέτοιος.

Πέραν των περιπτώσεων wannabe K, που αυτοπροσδιορίζονται κατά το δοκούν ωσάυτως, προς άγραν εύπιστων διαμαντόμουνων τροπαίων, ή βαυκαλίζουν εαυτόν ότι είναι Κυρίαρχοι επειδή μπορούν να μαυρίσουν ατίθασα κι ανυπότακτα κωλαρακια με τη ζώνη τους… οι Κυρίαρχοι των οποίων το μέτρο, το εκτόπισμα, η προσωπικότητα και το εντύπωμά τους είναι τέτοιο πέραν πάσης αμφισβήτησης, δεν αμφισβητούνται ουδέποτε.
Ακόμα και μετά αποδέσμευσης, ανεξαρτήτως από ποιό από τα μέλη της συσχέτισης αυτή προήλθε.

Εύκολα μπορούν να ερμηνευτούν οι ανθρώπινες αδυναμίες ως έκπτωση Ισχύος, αλλά προσωπικά όπως δεν πιστεύω και δεν αναγνωρίζω κανεναν Θεό, άλλο τόσο δεν θεοποιώ Τον που με κυριαρχεί, πολλώ δε μάλλον δεν αναμένω να είναι πάντα άτρωτος, αλάνθαστος ή απρόσβλητος από φοβίες, αδυναμίες ή πάθη.

Η Ισχύς κάποιου, δεν έχει να κάνει με καμία μπέρτα σούπερ ντούπερ ήρωα.
Έχει να κάνει με την προσωπικότητα του, το μπόι του ( ανεξάρτητου ύψους ), και το μέτρο του εν γένει.
Και αυτό ουδέποτε εκπίπτει.
Ένας μεγάλος δεν γίνεται μικρός, όπως ένας πολύς ομοίως δεν γίνεται λίγος.
Τα μεγέθη είναι πάντα σταθερά, και ακριβώς εξαιτίας αυτών των μεγεθών προκύπτει αναγνώριση (από το υ ) και εν συνεχεία, Κ θέλοντος, κατίσχυση του.

Αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι ενίοτε παρά τα μεγέθη, οι συνθήκες μπορεί να μην είναι ιδανικές για πλείστους λόγους, ουδόλως αυτό σημαίνει πως η Κυριαρχία (και άρα η Ισχύς ) εκπίπτει, αλλοιώνεται και εν τέλει αμφισβητείται.

Αν παρεισφρύουν προσδοκίες, επιθυμίες ή «φαντασιοκαυλάντες» εκ μέρους του υ, ή αν για οποιοδήποτε άλλο λόγο δεν μπορεί να υπηρετεί άξια την θέση που της έχει οριστεί, όπως ακριβώς της έχει οριστεί, και να είναι καλά σε αυτήν, και πάλι ουδόλως σημαίνει πως η ζυγαριά πρέπει να γείρει στην αμφισβήτηση του Κ.

Καθείς, είτε Κ είτε υ, κάνει τις επιλογές του.
Είτε υπηρετώντας τις με τιμή και συνέπεια λόγου και πεπραγμένων, είτε ακόμα επιλέγοντας να μην τις υπηρετεί καν, αν αυτό γίνεται μίζερα, με εκπτώσεις και με μικρότητα.
Και καθείς, στο τέλος της ημέρας, όταν κάνει ταμείο με τον εαυτό του, οφείλει να αποδέχεται το τίμημα τους.
Όποιο κι αν είναι αυτό.

 

@Libertine SD
@DreamMaster
@Mystique

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας, κινούνται λίγο ως πολύ στο ίδιο μήκος κύματος και αναλύοντας τες μετά την πρώτη ανάγνωση, δεν μπορώ να διαφωνήσω, κάνοντας όμως μια παραδοχή.
Μιλάμε για ιδανικές καταστάσεις και ιδανικούς Κ. Όμως εκεί έξω δεν είναι όλα ιδανικά.

Λέμε ας πούμε, όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο. Όλοι όμως ξέρουμε πως αυτό δεν ισχύει στην πράξη. Κάπως έτσι βλέπω και το θέμα που συζητάμε. Ξέρω ποιο είναι το σωστό,
η καθημερινότητα όμως έρχεται να μου θυμίσει πως το σωστό δεν εφαρμόζεται στο σύνολο. Και όταν το ποσοστό της μη εφαρμογής είναι σημαντικό, δεν μπορείς να το αγνοήσεις.
Οι πιθανότητες να πέσεις πάνω του είναι σημαντικές. Μία λύση είναι να περιοριστείς σε έναν συγκεκριμένο κύκλο ανθρώπων και να συναναστρέφεσαι μόνο αυτούς. Εδώ όμως είμαστε σε
ένα φόρουμ που έχει όλα τα είδη . Προσπαθώ να αναλύσω την άλλη πλευρά, που είναι όμως υπαρκτή.

 

Θέλω να σημειώσω κάτι που θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις. Για μένα η ισχύς από μόνη της είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη κατίσχυσης. Θέλω να σταθώ στα παρακάτω:

Η ισχύς μπορεί να είναι η ίδια ωστόσο το perception αυτής -το οποίο κατ' εμέ συμπληρώνει το "αναγκαίο" με το "ικανό"- μπορεί να αλλάξει. Σε αυτό όπου ο @DreamMaster γράφει ως "παρά αν η ίδια χαλαρώσει ή αποσυρθεί" εγώ θα πρόσθετα και το "εκπέσει το perception αυτής" με την έννοια ότι δεν αμφισβητείται η ισχύς αλλά η επίδραση πάνω στο "υ".

Κοντολογίς -πάντα στα δικά μου μάτια- η ισχύς από μόνη της *δεν* αρκεί, πρέπει να έχει και κατάλληλο πεδίο εφαρμογής στο οποίο *αναγνωρίζεται" και η ισχύς μπορεί να παραμένει αλλά το πεδίο εφαρμογής ή το perception αυτής δεν είναι στατικό.

 

@Vakhos ας μου επιτραπεί μια ένσταση, πέρα από όποιες θεωρίες:
Κατ´ εμέ δεν υπάρχει το ιδανικό.
Ούτε ο ιδανικός Κ, ούτε το ιδανικό υ, ούτε ακόμα και οι ιδανικές συνθήκες ως έχουν προαναφερθεί.

Ομοίως όπως δεν υπάρχει το ιδανικό, έξω από τα του χώρου αυτού.
Ιδανικός σύζυγος, ιδανικός γονέας, ιδανικός επαγγελματίας,ιδανικός φίλος κοκ.

Όλοι μα όλοι μας, πέραν οιασδήποτε ταμπέλας εντός ή εκτός χώρου, είμαστε πρωτίστως άνθρωποι.
Με αδυναμίες, πάθη, ανασφάλειες, φοβίες, εμπειρίες και βιώματα, που φόρτωσαν στις πλάτες έκαστου μπαγκάζια, και διαμόρφωσαν ιδιοσυγκρασία,προσωπικότητα και φιλοσοφία.

Θαρρώ πως το λάθος που κάνουμε πολλάκις (συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της υποφαινόμενης )τόσο στον έξω κόσμο, όσο και εντός του φόρουμ, είναι να παραβλέπουμε το ρεαλιστικό προς χάριν εξιδανίκευσης.
Για να ζήσουμε το εκάστοτε αφήγημα, έκαστος από το μετερίζι του.
Βάζοντας σε δυσθεώρητα βάθρα ανθρώπους, τους αφαιρούμε αυτόματα το δικαίωμα του λάθους και της αδυναμίας.
Πλάθοντας ιδανικές συνθήκες στο μυαλό μας,
απογοητευόμαστε όταν αυτές μόνο ιδανικές δεν παραμένουν, αν ποτέ υπήρξαν..

Τα πάντα είναι δυναμικά. Άνθρωποι,καταστάσεις, συνθήκες.
Και κανένα τους δεν είναι ποτέ, ή δεν παραμένει εσαεί, ιδανικό.

Ας μην ξεγελιόμαστε: η θεωρία είναι θεωρία, και η πράξη πράξη.
Και ο δρόμος ανάμεσα τους, τεράστιος και δύσβατος. Για όλους.

Το να πετάμε πέτρες ένθεν κακείθεν, ψάχνοντας οι μεν να βρουν αδυναμίες και λάθη στους δε, δεν αποφέρει τίποτα άλλο, πέραν ψεύτο επιβεβαιώσεων των θεωριών μας.
Μέχρι το επόμενο τσάκισμα τους στα βράχια.
Από τον «ελλιπή κυρίαρχο που δεν είναι σούπερ ήρωας» ή την «αχάριστη και φαντασιόπληκτη υποτακτική που θέλει να ζησει το δικό της παραμύθι υποταγής».
Και πάει λέγοντας…

Είναι εύκολο οι πικρίες και οι απογοητεύσεις να στηλιτεύουν πάντα την άλλη πλευρά.
Το δύσκολο είναι να μπορείς να βλέπεις πέρα από αυτές, και κατά το δυνατόν, να είσαι συνεπής πρωτίστως με τον εαυτό σου.

Προς το παρόν.. ο μόνος ίσως που το κατάφερε είναι ο Μέγας κρητικός:
«Δεν φοβάμαι τίποτα.
Δεν ελπίζω τίποτα. Είμαι λέφτερος.»

 

Απολύτως υποκειμενικά κριτήρια. Γιατί υποτάσεσαι; Είδες καμια ταινία του κώλου/μοδός προ δεκαετίας και ήθελες ανωμαλίες; Θες χορηγό; Είχες θέματα με τον μπαμπά/μαμά σου;

Η "αποτυχία" του Κ μέλους θα εντοπιστεί, πρωτίστως, ενδόμυχα. Κάλλιστα μπορεί αυτό που αντιμετωπίζεται σαν ανεπάρκεια να έχει να κάνει με το φαινόμενο της προβολής, αυτό δλδ που το υ μέλος δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί. Μπορεί η ανάγκη του να είναι να έχει να κάνει με ένα άτομο αναίσθητο. Σε αυτή την περίπτωση, όποια συναισθηματική εκδήλωση του Κ θα σπάσει την αντιληπτή σύνθεση. Μπορεί απλά να έχει πλήρως διαστρευλωμένη εικόνα για το τι εστεί ασσύμετρη δομή. Από υποταχτικιά είναι γεμάτος ο τόπος.

Το Κ μέλος από την πλευρά του χρειάζεται να κάνει ένα (1) πράγμα, πάντα: Να τηρεί τη δομή την οποία τέθηκε να δομίσει, θρέψει και αναπτύξει. Αν υπάρχει Σαφήνεια Σκοπού σε αυτό, το γιατί έπιασαν φαγούρες από την άλλη πλευρά δεν έχει σημασία. Το συμπαγές της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς είναι η βάση, αμφίδρομα.

 

Δεν θα άλλαζα ούτε κόμμα, σε αυτά που αναφέρεις στο κείμενο. Επικεντρώνομαι στο: άλλο θεωρία και άλλο πράξη. Το ιδανικό που αναφέρομαι, αφορά τη θεωρητική προσέγγιση, που δεν αφήνει
χώρο για καμιά παρέκλιση από το manual ( που δεν ξέρω ποιος το έγραψε), και τα παρουσιάζει όλα τέλεια και απλά. Στην πράξη όμως επικρατεί η ανθρώπινη αδυναμία, που για μένα κάνει τα
πράγματα πιο γοητευτικά και ενδιαφέροντα. Λιώνουν και τα δύο ή περισσότερα μέλη, σόλες παπουτσιών για να φτάσουν κάπου παραπέρα και κάνουν λάθη, που άλλα παραδέχονται και άλλα όχι.

 

Αγαπητέ @Vakhos, ουδείς νομίζω υποστήριξε ότι τα πράγματα είναι ιδανικά και σίγουρα όχι εγώ. Η αναφορά στο "ιδανικό" εμπεριέχει την παραδοχή της απόκλισης από το "κανονικό" ή το "σύνηθες", αλλιώς δεν θα έμπαινε ως προσδιορισμός.
Όταν μιλάμε θεωρητικά συνηθίζουμε να κάνουμε αναφορά στο ιδανικό για να μπορούμε να παράξουμε κάποιες γενικεύσεις που να βγάζουν νόημα κι επιπλέον για να γνωρίζουμε Αν και κατά Πόσο αποκλίνουμε εκ του θεωρητικού όταν καλούμαστε να το πραγματώσουμε.

Αγαπητέ Dream, νομίζω πως στο παραπάνω παραγνωρίζετε τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά της ισχύος.
Φυσικά οριζόμενη η Ισχύς αποτελεί την ποσότητα της ενέργειας που μετασχηματίζεται σε έργο στην μονάδα του χρόνου.
Μπορεί κάλλιστα να υπάρχει, αλλά να μην είναι επαρκής για να παραχθεί το απαιτούμενο έργο (ποσοτικός περιορισμός).
Μπορεί επίσης να είναι ποιοτικά ακατάλληλη για να παράξει το απαιτούμενο έργο (ποιοτικός περιορισμός - εδώ μπορεί να ενταχθεί και το "perception" στο οποίο αναφέρθηκε πιο πάνω ο @Arioch).

Αμφότερα αληθή με μία διευκρίνυση: η απόσυρση της ισχύος είναι κατ' επιλογή, η χαλάρωση ωστόσο μπορεί να είναι κατ' επιλογή ή και όχι. Ο κυρίαρχος δεν αποτελεί στατική και αμετάβλητη οντότητα, ούτε υφίσταται σε σταθερό και αμετάβλητο περιβάλλον / σύστημα. Συνεπώς, απομείωση ισχύος δύναται να υπάρξει ανεξαρτήτως επιλογής.

 

Αυτό είναι κάτι που αξίζει να αμφισβητηθεί. Αν βγείτε από όλο αυτό το σκεπτικό των "πλευρών", θα απαλλαγείτε και από πολλές περιττές συγκρίσεις.. και συγκρούσεις.

Διαφωνώ και πάλι με το "όλους".Δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω ότι για κάποιους είναι δύσβατος.

Όμως γνωρίζω ότι για άλλους είναι απόλυτα φυσικό και αναγκαίο.
Αν αντιλαμβάνεστε την θεωρία σαν " τραβηγμένη εξιδανίκευση" η πράξη πάει ακόμα πιο πέρα. Έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι το βίωμα ξεπερνά την θεωρία ..και την φαντασία.
Η ανάγκη δημιουργεί την πράξη και η πράξη την θεωρία. Σε αυτή τη σειρά, ο δρόμος ανάμεσα στη θεωρία - πράξη δεν είναι ούτε δύσβατος ούτε υπεράνθρωπος, για κάποιους είναι ο μόνος δρόμος που υπάρχει.

Αυτές είναι οι δικές σας αναγνώσεις που γίνονται με το πρίσμα της δικής σας σύγκρισης. Και γω θεωρώ εξωπραγματικό τον πατσά, αλλά υπάρχει. Δεν είναι υπεράνθρωπος αυτός που τρώει πατσά, ούτε εγώ αδύναμη που δεν τον θέλω στην πραγματικότητα μου.

Αναφέρεστε σε συνειδητές επιλογές ζωής κάποιων ανθρώπων και είναι αδιανόητο να αμφισβητούνται και να αντιμετωπίζονται ως "απλά λόγια και εξιδανικευμένη θεωρητικούρα" με την πρόφαση της ανθρώπινης αδυναμίας.

Νοπ. Στην πράξη επικρατεί το αληθινό, αυτό που είμαστε ο καθένας μας.
Υπάρχει η ανθρώπινη αδυναμία, όπως και η δύναμη και η ισορροπία αυτών.

Πάντως αν σας ενδιαφέρει η γνώμη μου, το "άλλα λέω άλλα κάνω και άλλα εννοώ" δεν είναι και τόσο κατάληλο έδαφος παράδοσης ελέγχου.

 

Ένα τρύπιο πυθάρι, δεν γεμίζεται.