Από τι μπορεί να αμφισβητηθεί η κυριαρχία ενός Κ μέσα στη σχέση;.

+1

Μου φαίνεται και μένα πολύ ενδιαφέρον να απαντηθεί αυτό. Φανταζόμουν, βέβαια, ότι σε μια σχέση Κ/υ είναι ευθύνη του Κ μέρους να διατηρεί το υ μέρος στη θέση του, να μην του επιτρέπει δια της Κυριαρχίας του να αποσταθεροποιηθεί, και μάλιστα σε βαθμό που να πάει κόντρα στα ίδια του τα συμφέροντα, κλπ. κλπ. Θα 'λεγε κανείς ότι τα υ άτομα αναζητούν συχνά (αλλά όχι πάντα) αυτή την σταθεροποίηση στην Κυριαρχία. Αλλά ίδωμεν...

Ελπίζω να "ίδωμεν" και καμμιά απάντηση στην παρακάτω ερώτηση, από Κ που το έχουν ζήσει το σενάριο ή που έστω απλώς το φαντάζονται ως ρεαλιστική πιθανότητα και μπορούν να φανταστούν και την αντίδραση που θα είχαν τα ίδια σε μια τέτοια στιγμή:

Επειδη όλα τα "γνωστά" είναι κατά καιρούς και άγνωστα, αν υπάρχει απορία ως προς το τί εννοώ υ σε εγκατεστημένο Κ/υ, συνειδητό και λειτουργικό επί μακρόν διάστημα, εννοώ αυτό:

ΥΓ. Απόψε η λέσχη BDSM φιλαναγνωσίας προτείνει αυτό για τα νεότερα μέλη σε ένα μικρό homage στην εποχή που γινόντουσαν στο φόρουμ συζητήσεις έστω και εν μέσω θορύβου. Είναι χλιαρό στην αρχή αλλά μεστώνει γρήγορα.

 

Αγαπητέ μου Dream, αυτό θα προτιμούσα να το συζητήσουμε κάποια στιγμή δια ζώσης. Ως τότε, θα αρκεστώ να καταθέσω ως ψήγμα σκέψης τον μέγιστο φόβο απώλειας εαυτού κατά την απόλυτη ταύτηση με τον Κ στο πραγματικό M/s. Υπάρχουν κι άλλα, που δεν είναι της παρούσης.

Πιθανόν θα θυμάστε από πολύ παλία, πως δεν αναγνωρίζω τα "υ άτομα" ως διακριτή , κατηγορία ατόμων, ως προς τα ψυχονοητικά τους χαρακτηριστικά. Άλλωστε αυτό που ονοματίζουμε εν τω βδσμ συλλήβδην "υ", ανταποκρίνεται σε τρεις (3) κύριες ομάδες:
1. vanilla που φαντασιώνονται να υποταχθούν και να βιώσουν κάποιου είδους ασύμμετρη σχέση (δεν το έχουν κάνει ποτέ, αλλά το συζήτησαν με τη φίλη τους, το είδαν στη τσόντα ή το σινεμά ή το διάβασαν και τους φάνηκε ερεθιστικό).
2. άτομα που βίωσαν κάποιου είδους ασύμμετρη/ες σχέση/εις κατά το παρελθόν κι επιθυμούν να επαναλάβουν την εμπειρία ή να την επεκτείνουν
3. άτομα που τα έχουν υποτάξει και κυριαρχούνται.
Τα πρώτα διαφοροποιούνται από τον υπόλοιπο βανίλα πληθυσμό ΜΟΝΟΝ κατά το ότι έχουν επικεντρώσει φαντασιακά και πιθανόν είναι περισσότερο πρόθυμα να δοκιμάσουν, αλλά κατ΄ουσίαν παραμένουν εμβαπτισμένα στο βανίλα.
Τα δεύτερα, αποτελούν ένα ποικιλόχρωμο συνονθύλευμα που κουβαλάει "αποσκευές", που περιέχουν από πολύτιμα, μέχρι σκουπίδια - συχνά κυρίως σκουπίδια...

Εν προκειμένω, κι εφόσον πραγματευόμαστε την "αμφισβήτηση της κυριαρχίας" ενόσω αυτή είναι ήδη εγκατεστημένη ("μέσα στη σχέση" γραφει ο νηματοθέτης), η αναφορά στα "υ άτομα" δοκώ εννοεί εκείνα που βρίσκονται σε υποταγή και κυριαρχούνται.
Στην περίπτωση αυτή, το ότι "αναζητούν συχνά αυτή τη σταθεροποίηση" ποιόν αφορά; Αντικατοπτρίζεται στην αναζήτηση αυτή, προσωπική τους επιθυμία;
και αν ναι, όντας υπό εγκατεστημένη κυριαρχία δικαιοπτρακτούν να αναζητούν - επιθυμούν; Το ότι επιθυμούν κάτι "βολικό" για την κυριαρχία τα απαλλάσσει του ψόγου της προσωπικής επιθυμίας;;

Τέλος, μην παραγνωρίζουμε πως ένας Κ δύναται να κατίσχυσει, να καθυποτάξει και να εγκαταστήσει κυριαρχία σε ένα ΜΗ "υ άτομο", αυτό που ονομάζουμε ανυποψίαστο βανίλα. Σε αυτή την όχι σπάνια περίπτωση (όλοι βανίλα ήταν πριν γνωρίσουν το βδσμ ή πριν τους βρει η κατίσχυση στο φτερό) προφανώς και δεν υπάρχει ούτε αναζήτηση σταθεροποίησης, ούτε καν αναζήτηση θέσης. Όλα προκύπτουν κατά την διαδικασία...

 

Χρόνου φείδου, οπότε ανάλογα με το πού λαμβάνει χώρα ο καφές: Διώχνει ή φεύγει.

 

Και αν εκτός από λειτουργικό, εγκατεστημένο και συνειδητό Κ/υ, υπάρχει και η αγάπη;
Φεύγεις ή διώχνεις έτσι απλά;

 

Εντροπία του συστήματος...

 

Μετατρέπεις αν θέλεις  

 

Η μετατροπή θέλει χρόνο και κόπο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δόθηκε τελεσίγραφο.

 

Νομίζω πώς το δίλημμα αφορά την διάσταση Κ/υ της σχέσης και όχι αναγκαία όλες τις πιθανές μετεξελιξεις της  

 

Εν τέλει και αυτό, αν το δει κανείς από Φυσικής απόψεως.
Αλλά το ερώτημα δεν απευθύνεται στο σύστημα ως όλον, αλλά σε μέρος του συστήματος. Προσπαθήστε ξανά...  

 

Η ανθρώπινη ευτυχία αλλάζει συνεχώς και δεν αποτυπώνεται εύκολα διότι είναι ένα αεί, διαφεύγον συναίσθημα.

Μια υ που (απο)φεύγει παρά το ότι είναι ευτυχισμένη μπορεί να μην συνειδητοποίησε ότι ήταν ευτυχισμένη ή μπορεί να την ανησύχησε ο τρόπος με τον οποίο ήταν ευτυχισμένη και πολύ περισσότερο αν υπέθεσε ότι εφεξής μόνον με αυτόν τον τρόπο θα νιώθει έτσι.

 

Συμφωνώ μαζί σας.
Θα πρόσθετα μάλιστα πως η ευτυχία δεν είναι ( και δεν θα μπορούσε να είναι ) μια μόνιμη κατάσταση. Είναι στιγμές.
Η παρένθεση αφορά σε αυτό που έχω προαναφερθεί ως ρεαλισμό στον καθ ημέρα βίο, μακριά από όποιες εξιδανικευμένες θεωρίες/συνθήκες.

Παρόλα αυτά, σε οποιοδήποτε πλαίσιο, συντροφικό, επαγγελματικό, φιλίας, γονεϊκό ή όποιο άλλο,το αν οι στιγμές αυτές είναι λίγες ή πολλές, είναι και αυτό που αποτυπώνει το πρόσημο, αρνητικό ή θετικό, σε υπεροχή.
Πχ, αν οι ευτυχισμένες στιγμές της παιδικής σου ηλικίας είναι λίγες, τότε μάλλον δεν έζησες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια.
Αν ανάλογες στιγμές σε ένα πολυετή γάμο είναι λίγες επίσης, τότε μάλλον δεν είχες ευτυχισμένο έγγαμο βίο, κοκ.

Η ευτυχία είναι δύσκολος ορισμός κατ´εμέ, και στο φτωχό μυαλό μου ως απλά αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, ευτυχία είναι εκεί που κατά το πλείστον είμαι καλά, γεμάτη, σε μια κατά το δυνατόν πάντα, σταθερά καλή διάθεση και εσωτερική ηρεμία.

Ουδείς θαρρώ είναι μόνιμα ευτυχισμένος σαν επαγγελματίας, σαν φίλος, σαν γονιός κλπ, αλλά και στα δι ημάς, σαν Κ, σ, υ ή ότι άλλο.
Θεωρείς ωστόσο εαυτόν ευτυχισμένο, όταν κατά το πλείστον εισαι καλά εν τοις πράγμασι.

( Το disclaimer περί προσωπικής άποψης το θεωρώ περιττό,το καταθέτω πάραυτα καλού κακού..)

Εδώ…έχω μια ένσταση ωστόσο.
Αν δεν μιλάμε για πρώιμα εφηβάκια που ανακάλυψαν τις τσόντες και τα μπι-ντι-εσέμια στο τικ τοκ, και είπαν να το παίξουν ενήλικες..
Αν δεν μιλάμε για υ που δεν έχει υποστεί λοβοτομή και δεν έχει τσίχλες στο κεφάλι της..
Αν δεν μιλάμε για υ, που είδε φως και μπήκε γιατί άκουσε πως μπήκαν κι άλλοι και πέρασαν καλά…
Τότε θεωρώ πως μια υ που είναι πραγματικά καλά στη θέση που της έχει οριστεί, δεν φεύγει. Τελεία και παύλα. Απλά. Νέτα.

Αν δεν μιλάμε πάλι για υ που θέλουν να το παίξουν Τζούλια Ρόμπερτς στο « Η νύφη το σκάσε», ή για ξεκάθαρα αυτοκαταστροφικά άτομα, στο δικό μου φτωχό μυαλό πάλι, δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και όχι μόνο να μην το αναγνωρίζεις (συνειδητοποιείς όπως είπατε ), αλλά επιπλέον να το κλωτσάς και να το αποποιείσαι.

Το γιατί τελικά ένα υ φευγει από εγκατεστημένη κυριαρχία,όντας ήδη κατισχυμένο, με είχε απασχολήσει εντόνως και όχι μόνο φιλοσοφικώς.

Μετά από προσωπικό μου βίωμα συνειδητοποίησα πολλά και κυρίως την δική μου αδυναμία να απεμπολήσω παντελώς τα θέλω μου.
Αυτά στη θεωρία βλέπετε δεν χωρούσαν, στην πράξη ωστόσο ξεφύτρωναν σαν αγριόχορτα.
Προσωπικά, και μέχρι εκεί που επιθυμώ να εκθέσω δημόσια, δεν έφυγα γιατί αμφισβήτησα την Κυριαρχία, γιατί εκείνη έφθινε ή γιατί Εκείνος έγινε λιγότερος από αυτό που είναι.
Έφυγα γιατί δεν μπορούσα να είμαι καλά στη θέση που μου είχε οριστεί. Απλά.
Δικό μου έλλειμα, δική μου αδυναμία, δική μου η χρέωση.

Υποθέτω μετά βεβαιότητας ( ας μου επιτραπεί αυτό το οξύμωρο ),ότι καθένας από μας έχει τα δικά του βιώματα σχετικά.
Και πραγματικά παρακολουθώ το νήμα με ενδιαφέρον, γιατί τίθενται διαρκώς καταθέσεις που αποτελούν τροφή για σκέψη.

Ωστόσο, κατά την προσωπική μου αντίληψη αλλά και βίωμα, δεν έχει λογική το να φεύγεις από εκεί όπου είσαι ευτυχής.
Έχω προαναφερθεί σε συνθήκες, ρεαλισμό, συγκυρίες.
Για έκαστο είναι διαφορετικές, για εμένα ήτο αυτές.
Bottom line is always..it is what it is,take it or leave it.

 

Η αλήθεια είναι πως η απάντηση μου ήταν αυτοσαρκαστική. Και πως ως "σύστημα" εννοούσα την υποτακτική (που παρ' ότι μπορεί να ευημερεί κλπ)  
Αλλά παραδέχομαι ότι δεν ήταν πολύ σαφές όπως το έθεσα.
Μπορώ να το αναπτύξω περισσότερο αλλά μόνο μιλώντας σε πρώτο ενικό οπότε αν είναι ευπρόσδεκτο το προσωπικό βίωμα και δεν χαλάει την συζήτηση επί των όρων του νηματοθέτη ευχαρίστως να το πάω παρακάτω.