Υπάρχει τελικά Κ και υ ψυχοσύνθεση ή όχι; (split)

Ακολουθώντας την ιδέα της @gaby_m γιατί νομίζω ότι το βίωμα παράλληλα με τις θεωρίες ίσως έχουν να προσφέρουν στο θέμα.

Έτυχε να γνωρίσω πριν πολλά χρόνια έναν τύπο τελείως κόντρα στα γούστα μου. Ήταν ένας φανατικός συντηρητικός χριστιανός σε βαθμό που δεν είχα συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Με μια καθημερινή ρουτίνα γεμάτη κανόνες χωρίς παρεκκλίσεις. Ένα ανθρωπόμορφο σχεδόν άψυχο σύστημα Νόμων στο βασίλειο του Πρέπει και της Σεμνότης (πολύ αγαπημένες του λέξεις).
Κάθε Κυριακή εκκλησία με τη μητέρα, διατροφή συγκεκριμένη με βάση τα χριστιανικά προστάγματα και μόνο, χωρίς παρεκκλίσεις. Όχι αλκοόλ, όχι τσιγάρο, όχι βωμολοχία. Ακόμα και στο μπάνιο του υπήρχε ιεροτελεστία υγιεινής μέχρι "ανομήματα μη μόναν όψην".

Μου ήταν ανυπόφορα ασύμβατος, όμως υπήρχε κάτι που μου τραβούσε το ενδιαφέρον, χωρίς να μπορώ να το καθορίσω. Το σεξ ήταν η αναμενόμενη αθλιότητα, που ευτυχώς όμως δεν κράτησε πολύ.

Και εκεί, στην πρόωρη κορύφωσή του, απελευθέρωσε ένα "Πουτάνα!". Τόσο μεστό και γεμάτο με τόσο υπόβαθρο! Στην πιο αληθινή εκδοχή του που το έχω ζήσει ποτέ. Ήμουν όλη η αμαρτία, η ανηθικότητα, η προστυχιά, η βρωμιά του κόσμου, ταυτόχρονα ήμουν η στιγμή της πιο απόλυτης ελευθερίας του. Ήταν ένα Αριστούργημα που με απογείωσε και την ίδια στιγμή που το ζούσα, ήξερα ότι δεν θα το ξαναζήσω.

Ελευθερώθηκε και χάθηκε στους αιθέρες και μαζί με αυτό εξανεμίστηκε και το ενδιαφέρον μου για αυτόν τον τύπο. Πουφ!

Ένα συσσωρευμένο εξαίσιο πουτάνα που λαχταρούσε να ελευθερωθεί, είχε τραβήξει το ενδιαφέρον μου και είχε δημιουργήσει έλξη. Όλα αυτά χωρίς να υπάρχει καμία συνειδητότητα μέσα μου ότι είχα κάποια ανάγκη για αυτό και επίσης καμιά υποψία ότι μπορεί να υπάρχει κρυμμένο σ εκείνον τον τύπο.
Σίγουρα τώρα που τα γράφω, κολλάει στο μυαλό μας πως γίνεται να υπάρχει εκεί αυτό το "Πουτάνα" (καταπίεση κτλ) αλλά σε καμία περίπτωση η στιγμή της γνωριμίας μου με αυτόν τον άνθρωπο δεν υπήρχε συνειδητά στο μυαλό μου κάτι τέτοιο και ούτε βέβαια ότι θα ήμουν σε θέση να εκτιμήσω και να απολαύσω αυτόν τον μικρό στιγμιαίο θησαυρό.

Επέλεξα να γράψω για αυτήν την μικρή αστεία εμπειρία, επειδή δεν υπάρχουν έρωτες πάθη και λοιπά, αλλά ένας καθαρός μηχανισμός ανίχνευσης που δημιούργησε το ενδιαφέρον.

Δεν είναι πάντα συνειδητός αυτός ο μηχανισμός και το έχω δει να υπάρχει τόσο σε μένα όσο και σε άλλους ανθρώπους, ώστε να μου δημιουργήσει μια υπόθεση, ότι συχνά στο αρχικό στάδιο, μπορεί να συμβεί ενδιαφέρον- έλξη, πριν εκδηλωθούν συμπεριφορές και αλληλεπιδράσεις που θα καθορίσουν τη συνέχεια.

Υπάρχουν δρόμοι που μπαίνουμε και βγαίνουμε με συνειδητή επιλογή. Ωστόσο, κάτω από όλη αυτήν την εξελιγμένη αντίληψη, παραμένουμε στην φύση μας ζώα με φυσικά και αλάνθαστα "ραντάρ". Και συχνά είναι αυτά τα ραντάρ που θ ανιχνεύσουν και θα μας έλξουν/απωθήσουν στο ανυποψίαστο.

 

Είναι πολύ καλή η ερμηνεία, νομίζω ότι όσο το "σκάβεις" τόσο θα βρίσκεις.

Θα σου πω ότι δεν πήρα αυτό που ήθελα με την έννοια ότι το χόρτασα (δεν ξέρω αν το εννοείς έτσι). Μου καλάρεσε, αλλά δεν υπήρχε άλλο σαν αίσθηση στην αλληλεπίδραση, είχε μειωθεί η τάση της πρώτης ορμής.
Και το λέω αυτό γιατί ίσως τελικά όχι μόνο να υπάρχουν οι τάσεις, αλλά και με έναν τρόπο να μας είναι μετρήσιμες, να υπάρχουν ποσότητες – ποιότητες τάσεων τις οποίες αισθανόμαστε. Δεν ξέρω αν το εξηγώ σωστά.

Για παράδειγμα, στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν μέχρι εκεί, τόσο όσο χρειαζόμασταν τότε για να το εκτιμήσουμε και να το θυμόμαστε ως κάτι τέλειο. Λιγότερο θα ήταν αδιάφορο και περισσότερο θα ήταν από δυσάρεστο μέχρι επικίνδυνο. Και όλα αυτά την δεδομένη Χ φάση της ζωής μας.

Καυλοκβαντομηχανικές παξιμαδοκλέφτρες! 

 

Φίλτατε @Master Electro-pain, η εθελοδουλία εμπεριέχει και δηλώνει σαφώς την ύπαρξη θέλησης- βούλησης. Το θέλω - βούλωμαι, αποτελεί επιλογή (σε αντίθεση με το αναγκαίο) και πραγματώνεται ΜΟΝΟ όταν επιλέγεται. Συνεπώς, δεν εννοώ "μόνον όταν αποτελεί επιλογή" γιατί απλούστατα δεν μπορεί να αποτελεί τίποτε άλλο παρά επιλογή...

 

Η εθελοδουλία αποτελεί απολύτως προϊόν επιλογής και μάλιστα συνειδητής, καθώς συνοδεύει επιθυμία (θέλω).
Η υποταγή αποτελεί από την άλλη πιθανή επιλογή εξ αναγκαιότητας εφόσον απαντά σε κατίσχυση . Μπορεί η κατίσχυση να μην απαντηθεί με υποταγή αλλά με άλλα στρατηγήματα επιβίωσης.

Δεν ξέρω γιατί πρέπει να κάνουμε κύκλους...

 

Α, μάλιστα! Παραμένει λοιπόν εδώ το "οντολογικό νήμα" που δεν λείπει από κάθε εποχή και από κάθε bdsm φόρουμ που σέβεται τον εαυτό του...

Πόθεν έρχονται και κατά πού πάνε αυτές οι κυριαρχκότητες κι οι άλλες, οι υποτακτικότητες;

Είναι άραγε απ΄τη φύση; σμιλεύονται με το γαμήσι; ή μήπως κάποια μάγισσα μας έχει φτύσει;

Και γενικώς υπάρχουνε ή σάμπως δεν υπάρχουνε; Υπαρξιακά προβλήματα δηλαδής...

Προσπάθησα να το αποφύγω το νήμα, με ντρίπλα, αλλά δεν τα κατάφερα, και να μαι πάλι εδώ.

Διόλου δεν επιθυμώ να ταράξω κύκλους, κανενός, και ξεκινώ με την γενική θέση μου, ώστε παρακάτω να διαβάσουν μόνο όσοι ενδιαφέρονται. Σε μια προσωπική επικοινωνία με εξέχον μέλος του φόρουμ μου ζητήθηκε ευθέως η απάντησή μου στο δίλημμα του νήματος και έγραψα πάνω-κάτω τα εξής:

Υπάρχει μια ωραία σκηνή ελληνικής ταινίας με τον Γιώργο Κωνσταντίνου που προσπαθεί να περιγράψει επί ώρα στο σερβιτόρο ένα γλυκό και του λέει εκείνος "α, προφιτερόλ το λένε αυτό!" οπότε απαντά αφοπλιστικά "Ναι, αλλά δεν θέλω να το μάθω, θέλω να το φάω!"

Ποτέ δεν με απασχόλησε η "ονομασία", η "αιτία", η "ερμηνεία", η "τακτοποίηση" - ούτε καν η δική μου, πόσο μάλλον ερωτικής μου συντρόφου. Αιτίες και ερμηνείες μου είναι οικείες αναζητήσεις μόνον όταν επιθυμώ να διορθώσω, να παύσω το στραβό.

Στα δικά μου ερωτικά ενδιαφέροντα πρωταγωνίστρια ήταν πάντα η απόλαυση, και η απόλαυση είναι εκ προοιμίου "ίσια", "σωστή".

Στον νου μου, οι εραστές (δύο, τρεις, πέντε, δέκα...) σκοπό έχουν να αναλωθούν, να βουτηχτούν μες στην απόλαυση. Για πόσο; Για όσο... Οχι πάντως να καταναλωθούν.

Το να φτάσεις στο βάθος των πραγμάτων, να εντοπίσεις ρίζες και αιτίες, χωρίς να έχεις στόχο να ακυρώσεις κάποιο πρόβλημα ή να απαλύνεις κάποια ενόχληση, είναι όσο να πεις, μια κατανάλωση.​

Αλλά καταλαβαίνω ότι το να απαντήσεις σε ένα ερώτημα, λέγοντας "το ερώτημα δεν υφίσταται" δεν είναι ιδιαζόντως ευγενικό προς τους ερωτώντες, πόσο μάλλον παραγωγικό ως προς το διάλογο, οπότε λέω να σκεφτώ λίγο γραπτώς επί του θέματος, μπας και διακρίνω καμμιάν απάντηση ή τουλάχιστον φωτίσω κάποια πλευρά που έχει ως τώρα παραμείνει σκοτεινή.

Αν υποθέσουμε ότι (ακόμη και σε αυτήν την εποχή) η "Κυριαρχία" και η "υποταγή" είναι αντικειμενικά απτές, δηλαδή αφήνουν κάποιο διακριβώσιμο υλικό αποτύπωμα δια των πράξεων που τις συνιστούν, τότε η "κυριαρχικότητα" και η "υποτακτικότητα" είναι κατ' αρχήν υποκειμενικές: εφ' όσον σχηματίζονται με την κατάληξη -ότητα, άρα παραπέμπουν σε κάποια ποιότητα / ιδιότητα που κατέχει η φέρουσα / ο φέρων.

Εγραψα "κατέχει η φέρουσα / ο φέρων" και όχι "χαρακτηρίζει τον φέροντα / την φέρουσα", γιατί για να χαρακτηρίσει κάποια ιδιότητα ένα άτομο (και να πάρει κάπως αντικειμενική ή τουλάχιστον δι-υποκειμενική υπόσταση), η ιδιότητα πρέπει να μπορεί να παρατηρηθεί - εν προκειμένω συμπεριφορικά. Δεν μπορούμε με μαγνητική να δούμε αν ένα άτομο έχει κυριαρχικότητα ή υποτακτικότητα.

Αν δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε συμπεριφορά, μένουμε στο "κατά δήλωση" που καλόν είναι να καταπίνεται πάντα και με μια πρέζα αλάτι. Οταν παρατηρούμε συμπεριφορά, και θέλουμε να γενικεύσουμε σε ιδιότητα, αναζητούμε τον ελάχιστο κοινό τόπο όψεων της συμπεριφοράς, τέτοιον που μια σημαντική πλειοψηφία μέσων ανθρώπων με μια μέση γνώση του θέματος (και της γλώσσας) θα χρησιμοποιούσε για να χαρακτηρίσει έτσι ή αλλιώς (σόρρυ, δεν έχει καλύτερο).

Ως εδώ στοιχειώδη πράγματα, γιατί το έργο αρχίζει πραγματικά στη σίζον 2, όταν οδηγηθούμε στην αναρώτηση ποιός βαθμός παρατήρησης και ποιά ένταση της ιδιότητας επιτρέπουν ασφαλή χαρακτηρισμό;

Αυτό είναι ζόρικο... Είναι ζόρικο επειδή οι συμπεριφορικές (μας) ιδιότητες εξυπηρετουν τους απέξω, όχι εμάς. Αυτοί είναι που χρειάζονται προβλεπτικά μοντέλα για την συμπεριφορά μας, εμείς απλώς... συμπεριφερόμαστε! Ετσι, οι απέξω συχνά βιάζονται να μας προσδώσουν (ή να μας στερήσουν) χαρακτηρισμούς, επιπόλαια, πολύ περισσότερο για τις δικές τους ανάγκες, παρά για λόγους ακρίβειας και πιστότητας...

Καμμία συμπεριφορική ιδιότητα δεν μπορεί να γίνει κορσές, και να επάγει "απιστία" σε κάθε διάψευση προσδοκίας (ημών, των απέξω). Και κανένα "καπρίτσιο" της στιγμής, δεν μπορεί να αναβιβαστεί σε συμπεριφορική ιδιότητα του απέναντι ατόμου.

Οπότε τι; Μόνο οι επί μακρόν οικείοι μπορούν να χαρακτηρίσουν συμπεριφορές μας; Και πόσο "μακρόν"; Κι αν την επαύριο αλλάξουμε άρδην συμπεριφορά; Ακόμη "χειρότερα": αν αλλάξουν τα εξωτερικά κριτήρια της συμπεριφοράς μας;

Νομίζω έχει ξαναειπωθεί σε αυτό το φόρουμ: σε τούτο το ψευδο-φιλοσοφικό δίλημμα απάντησε κομψά ένας Τσέχος μυθιστοριογράφος που δεν πρόκαμε να κάμει μιαν αμερικάνικη μκο κι αυτός, οπότε δεν πήρε Νόμπελ. Εγραψε λοιπόν, ότι οι ανθρώπινες ιδιότητες όπως και τα πάντα όλα στην ανθρώπινη ζωή μετριούνται δυστυχώς με το προσδόκιμο.

Οπότε αν το προσδόκιμο είναι χοντρικά 80 χρόνια, και οι άνθρωποι απαρτιώνονται ως προσωπικότητες στα 25, ε, βάλε και 5 - 10 χρόνια ακόμη, να επεξεργαστεί και να δοκιμάσει διάφορες σχετικές συμπεριφορές κανείς, μπορεί κάποιος άνθρωπος εκεί στα 30-40 (δλδ. κοντά στα μισά της ζωής του, και με το συμπάθειο που σας λέω ότι τα μισά του 80 είναι τα 40) να γυρίσει και να πει κοιτώντας πίσω ότι έχει διαπιστώσει μια τάση / ροπή / κλίση / συνήθεια στην ερωτική του συμπεριφορά να είναι κατά κόρον κυριαρχικός/ή ή υποτακτικός/ή και άρα να χρησιμοποιήσει και αυτές τις (γλωσσικά αλλόκοτες) λέξεις "κυριαρχικότητα" και "υποτακτικότητα" ως ιδιότητές του. Να το πει το ίδιο το άτομο ή κάποιος/α που το έχει ζήσει από κοντά τα προηγούμενα χρόνια

Τέτοιες δηλώσεις μπορεί να έχουν κάποια βαρύτητα, και σε κάτι να αναφέρονται. Τώρα, κάτι δηλώσεις από κάτι 20χρονα οποιασδήποτε ηλικίας, για το τί πρωτοκάνανε με το Μάκη, το Σάκη και την Τούλα το καλοκαίρι στην Ανάφη, και πώς βρήκανε το μέσα είναι τους, και την πραγματική αιτία ύπαρξης τους, οκ, αντιμετωπίζονται με την δέουσα βαρύτητα, όπως αν κατέγραφαν τον ενθουσιασμό τους για το "ψαροντούφεκο αφρού" το οποίο ίσως γνώρισαν ως σπορ επίσης στις διακοπές. Συμπαθητικά μου ακούγονται όλα αυτά, κι εύχομαι πάντα και σε καυλότερα!

Συνοψίζω: ως "κυριαρχικότητα" και "υποτακτικότητα" αναγνωρίζω μία τάση / ροπή κλπ. μην τα ξαναγράφω και χαλάσω το ctrl-v, που προέρχεται είτε από βούληση, είτε από ανάγκη, είτε από στρατηγική, είτε από τυχαιότητα, είτε από φάλτσο γονίδιο, είτε από σωστό γονίδιο, κλπ. κλπ. ως ιδιότητες μόνο στη διάσταση τετελεσμένου χρόνου (και με μια βαρύτητα που βαίνει αυξανόμενη, προϊόντος του χρόνου). Και όχι ως μια δήλωση προθέσεων. Εχουμε άλλες λέξεις γι αυτό.

Dream

ΥΓ. Για "ψυχοσύνθεση" προδήλως δεν έγραψα κουβέντα, γιατί εκεί που έγραφα τον πρόλογο έφτασα κάτω-κάτω στο μόνιτορ και δεν είχε χώρο να συνεχίσω.

 

Αγαπητέ μου @DreamMaster, δεν ειναι κακό να κάνουμε θεωρίες με εκδοχές αλλά με μόνο σκοπό τη χρονοτριβή (κοινώς για να περάσουμε την ώρα μας).
Αν κοιτάξετε πίσω το βίο σας, θα αναγνωρίσετε στον εαυτό σας μια ροπή, μία κλίση ή μία τάση προς την κυριαρχία στις ερωτικές σας εκφάνσεις.
Θα χαρακτηρίσετε την κυριαρχική σας συμπεριφορά ως μία αδιόρατη κι ανερμήνευτη ή δυσερμήνευτη κλίση και όχι ως επιθυμία, απολύτως συνειδητή κι επιλεγμένη... Προφανώς είμαστε απολύτως μακράν της πραγματικότητας λοιπόν, όταν ομιλούμε περί "ερωτικής επιθυμίας" και όχι περί ερωτικών τάσεων, κλίσεων ή ροπών...

Η Κυριαρχία ως στρατηγική επιβίωσης ενυπάρχει εντός εκάστου εξ ημών. Συνεπώς, ο "κατά φύσιν κυρίαρχος" υφίσταται και στον δούλο. Είναι η έλλειψη συγκριτικής ισχύος που έθεσε κάποιον σε θέση δουλείας (κατίσχυση) και όχι η έλλειψη Κυριαρχικού στρατηγήματος. Ο ίδιος δούλος, αν βρεθεί σε θέση ισχύος αυτομάτως θα κυριαρχήσει - μην αναλωθούμε σε ιστορικά παραδείγματα. Σε κάθε αναμέτρηση, η σχετική ισχύς μεταξύ των μερών καθορίζει ποιό θα κυριαρχήσει και ποιό θα υποταχθεί ή θα αφανιστεί.

Σε ηλικία συνειδητότητας, το να δηλώνει κανείς "κατά φύσιν κυρίαρχος" κομίζει γλαύκας εις Αθήνας. Το να έχει επιλέξει να λειτουργεί και να συμπεριφέρεται και να συσχετίζεται ως Κυρίαρχος και το σημαντικότερο, να μπορεί να υποστηρίξει έργω την επιλογή του, λέει κάτι περισσότερο...

Αγαπημένη σκηνή. κι όμορφο το σόφισμα αλλά παραβλέψατε ότι και στις δύο περιπτώσεις, είτε το μάθει είτε το φάει, το ρήμα παραμένει το ίδιο: ΘΕΛΩ.

Κι ένα τελευταίο, γιατί ομολογουμένως με έχει πλέον κουράσει το θέμα.
Εφόσον η υποταγή ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ κατίσχυση, και δεν αποτελεί αυθύπαρκτον κατάσταση, αλλά σου προκύπτει, τότε η "υποτακτικότητα" είτε την αναγνωρίσουμε ως "ιδιότητα" είτε δεν την αναγνωρίσουμε ως υπαρκτή, είναι επουσιώδης και παντελώς περιττή για το τελικό αποτέλεσμα.

Φίλτατε @Master Electro-pain, ούτε η προσωπική μου παρατήρηση, ούτε η προσωπική μου ανάλυση (γιατί συνήθως θέλω να το μάθω πριν θελήσω να το φάω) μου έχει αποδείξει ή έστω υποδείξει περιπτώσεις ανερμήνευτης "υποτακτικότητας" , που δεν μπορούν να αναχθούν τελικώς είτε σε επιθυμία είτε σε στρατηγική.

Εξ όσων γνωρίζω, ουδέν επιστημονικό τεκμήριο περί "υποτακτικότητας" υφίσταται, συνεπώς τα πιο πάνω συνάδουν με την παρατήρηση κι ερμηνεύονται με βάση τη σκέψη και την ανάλυση του καθενός μας.

 

Αν έχουμε τέτοια τάση, μπορούμε να χορέψουμε βαλς ή να γίνουμε δερβίσηδες ή να πάμε παιδική χαρά στη ρόδα αλλά και πάλι θα πρέπει να το επιλέξουμε...