Τι έμαθα από τα λάθη μου.

Τα αγαπώ τα λάθη μου.
Μου έδειξαν τι είμαι, τι μπορώ, τι θέλω και τι όχι.
Κυρίως μου έδειξαν να εμπιστεύομαι τη διαίσθηση μου και το πως διαβάζω ανθρώπους, καταστάσεις και patterns που επαναλαμβάνονται με κωδική ακρίβεια.

Νομίζω πως με τα χρόνια ωστόσο τα λάθη μου, μόνο κατά λάθος δεν γίνονται.
Πείρα, παθήματα, διαίσθηση ή ότι άλλο, σε κάνουν να ξέρεις εξ αρχής και να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές.
Παρ´ολα αυτά η ζωή όσο πουτάνα κι αν είναι, είναι μικρή και είναι μια.
Και αξίζει να τη ζεις με όλα τα λάθη σου, αρκεί να μην κάνεις το μεγαλύτερο:
Να φοβάσαι να κάνεις το επόμενο.
Και να καταλήγεις να ζεις στην φυλακή της ασφάλειας, των βολετών και των γνώριμων.

Ο Αλεξανδρινός εξείρε το ταξίδι.
Με όσα λάθη και αν το κάνουμε, ας ευχόμαστε να είναι μακρινό. Αξίζει.

Στην τελική..
“A mistake that makes you humble, is better than an achievement that leaves you arrogant”.

Ψυχή βαθιά.

(Όμορφο νήμα @Seras Victoria , ενδοσκοπικό)

 

Τα λάθη, ακομη και τα επαναλαμβανόμενα, ως αναπόσπαστο κομμάτι του ανθρώπου, αν είμαστε σε θέση να τα δούμε μας οδηγούν σε διαχείριση αυτών και μακροπρόθεσμα μας κάνουν καλυτέρους μέσα από την εξελικτική διαδικασία στην οποία αναγκαζόμαστε να μπούμε.
Η γνώση που προκύπτει από όλη αυτή τη διεργασία ισχυροποιεί και προσωπικότητα και χαρακτήρα.

 

Για αυτό ακριβώς τόσες πολλές μας αγαπάμε τα λάθη μας...

 

Μου εμαθαν ποσο ευκολο ειναι να τα κανω και ποσο δυσκολο να τα διορθωσω.

 

Ω αναρίθμητα λάθη και γκάφες!
Σχεδόν κάθε γνώση/ συνειδητοποίηση/ πληροφορία που είχε ενσωματωθεί, χρειάστηκαν αλλεπάλληλες φάπες, κυριολεκτικές, μεταφορικές.. ή και συνδυαστικά.

Έχουμε το κλασικό λάθος, της υπερπροθυμίας να τα κάνω όλα "σωστά" που είναι μαθηματικό σιγουράκι ότι θα κάνω μαλακία.

Να βιάζομαι και να προτρέχω και να τσαντίζομαι σαν παιδάκι.

Ο πανικός μου με τις αλλαγές.

Άσκοπες υπεραναλύσεις και τελικά όλες οι απαντήσεις να είναι απλά ένα κλικ σε έναν άλλον τρόπο σκέψης.

Να παίρνω τον εαυτό μου δραματικά σοβαρά.

Σκαλώματα μου που φάνταζαν ανυπέρβλητα εμπόδια.

Ντροπές δισταγμούς και ανασφάλειες, πίσω από δήθεν δυναμικά στοιχεία του εαυτού μου που δεν ήθελα να "χάσω", ενώ στην πραγματικότητα κώλωνα να αντιμετωπίσω.

Με πόσους μη συνειδητούς και υπογείους τρόπους προσπαθούσα να κρατήσω τον έλεγχο. Και νομίζω ότι συνήθως εκεί κάπου βρίσκεται η "ρίζα" του κάθε λάθους

Η λίστα δεν τελειώνει, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν έμαθα μόνη μου από τα λάθη μου, υπήρχε πάντα καθοδήγηση και χώρος να επανορθώσω. Έτσι ώστε σήμερα να έχω την πολυτέλεια να τα θυμάμαι σαν γλυκές αστείες ιστορίες χωρίς σκιές.

Θα συνοψίσω σ ένα βασικό που με έμαθαν, πως για να περάσεις το κατώφλι του ηδονισμού, χρειάζεσαι ν αγαπήσεις λίγο την ψυχούλα σου. Να ανοίξει σε έκταση και ποιότητα για να μπορεί να αποδεχτεί και να χωρέσει την απόλαυση της ηδονής στα εντυπωσιακά μεγέθη που συμβαίνει.

 

Και νόμιζα ότι κατείχα τα αποκλειστικά δικαιώματα για τα συγκεκριμένα «λάθη»!
@rea.. αυτό είναι σχεδόν creepy… που βρήκατε τα λάθη μου;;; Αφήστε τα κάτω αμέσως και κάντε τα δικά σας! 
  

Με αφορμή αυτό ωστόσο, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ αν οι παραπάνω καταθέσεις δεν είναι λογικές αντιδράσεις των υ, και όχι λάθη επί της ουσίας.
Αν με λίγα λόγια, δεν είναι φυσιολογική/αναμενόμενη αντίδραση σε αλλαγές που συντελούνται ( ή έχουν ήδη συντελεστεί ερήμην των υ ),απαραίτητες για να εδραιωθεί μια αλληλεπίδραση Κ/υ.

Αλήθεια, πόσες υ δεν είδαν τον εαυτό τους σε ότι περιγράψατε στην βιωματική κατάθεση σας αγαπητή @rea..
Αλλά και πόσοι Κ δεν είδαν τις υ τους σε αυτή;
Δεν αντιμετώπισαν ξανά και ξανά τις ίδιες αντιδράσεις/λάθη, όχι μόνο μέχρι κατισχύσεως, αλλά ακόμη και κατόπιν αυτής;

Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον θαρρώ η τοποθέτηση επ αυτού, τόσο μελών υ, όσο και Κ.

 

Λάθη κάνουν μόνο οι υποτακτικοί.

 

Νιώθω πως έγραψες ότι σκεφτομουν. Πλήρης ταύτιση.. χαίρομαι που βλέπω πως τα ξεπερασες. Μου δίνει ελπιδα

 

Ωραία και τα λάθη.
Με έμαθαν να γίνομαι εγώ.
Και ύστερα πόσα λάθη αγνοήσαμε διορθωσαμε επαναλάβαμε και ίσως ζουμε στην επαναληψη τους.
Δεν ξερω αν συγχωρω τα λαθη ουτε ξέρω αν μου αρεσουν
ειτε ειναι λαθος ειτε σωστο παντα κανω αυτο που λεει (η καρδια μου).

 

Nα μην επαναλαμβάνονται και να μην τα πληρώνουν άλλοι.

 

Για να απαντήσω στον εαυτό μου, νομίζω ότι το δικό μου μεγαλύτερο λάθος ήταν ότι είχα κολλήσει σε έναν φαύλο κύκλο προσπάθειας-αποτυχίας χωρίς να παίρνω μια απόσταση για να ρωτησω συνειδητά τον εαυτό μου "και αν τα έκανες όλα σωστά θα ήσουν ευτυχισμένη;".

Και η απάντηση ήταν "όχι" και το γνώριζα αυτό ασυνείδητα και ίσως για αυτό δεν τα κατάφερνα, επειδή μέσα μου γνώριζα ότι τα συγκεκριμένα δεδομένα, της συγκεκριμένης σχέσης δεν θα με έκαναν ποτέ ευτυχισμένη, χωρίς βέβαια να φταιει κάποιος για αυτό.
Απλά έτσι ήταν. Αλλά δεν ήθελα να το δω.

 

Δεν έχω μετανοιώσει για κανένα επειδή δε θα ήμουν αυτή που είμαι τώρα. Είναι οι καλύτεροι οδηγοί. Με έκαναν να με αγαπώ λίγο περισσότερο και να βάζω τα όρια που πρέπει, να μη με αφορά η γνώμη των άλλων εάν δε με πρεσβεύει, να δίνω μεγαλύτερη σημασία στις ανάγκες μου.