Σκλάβα: άβουλο ον ή όχι;

@Ηλίας

Εξαιρετικές οι διερευνητικές σας ερωτήσεις, και προσβλέπω στο επερχόμενο νήμα. Ως φυτίλια προβληματισμού και μόνον, δείτε και τις παρακάτω σκέψεις.

Κατ' αρχήν, να σας καλέσω σε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, όχι πολύ μακριά, στη δεκαετία του '50 (τις προάλλες δλδ., όσον αφορά και την Ελλάδα και τις χώρες της Δύσης). Ας φανταστούμε λοιπόν μια δημόσια τοποθέτηση της τότε εποχής κάπως έτσι: (εκμεταλλεύτηκα το που σας αρέσει το παιχνίδι με τις λέξεις, άλλαξα λέξεις στο κείμενό σας και έβαλα τις καινούργιες με κεφαλαία, κι επίσης τροποποίησα αντωνυμίες ως προς τα φύλα)

Νομίζω πως παίζουμε λίγο με τις λέξεις.

Θα παίξω και εγώ λίγο μαζί τους. Αν «ίσχυε» πως από την στιγμή που γίνεται Ο ΓΑΜΟΣ τότε η ΓΥΝΑΙΚΑ ανήκει στον αντίστοιχο ΑΝΤΡΑ, χωρίς ποτέ η ΓΥΝΑΙΚΑ να θελήσει να φύγει από μόνη της και μιλώντας πάντα για ΑΝΤΡΕΣ υπεύθυνα άτομα που όταν αναλάμβαναν μία τέτοια δέσμευση, του να έχουν υπό την κυριαρχία τους ένα άτομο που τους ανήκει, δε θα το έστελναν όταν το βαριόντουσαν μετά από κάποιο καιρό, (το γιατί θα ήταν ανεύθυνο αυτό, πολύ ευχαρίστως να το κάνουμε συζήτηση), αυτό θα σήμαινε ότι όλοι οι ΑΝΤΡΕΣ που είχαν συνάψει τέτοιες σχέσεις είναι με τα αρχικά άτομα τώρα;

Έχω το κακό, να είμαι πάντα μαθητής και έχω απορίες. Θα προσθέσω μερικές. Οι έμπειροι ΑΝΤΡΕΣ που έχουν συνάψει πολλές τέτοιες σχέσεις, με ΓΥΝΑΙΚΕΣ στο παρελθόν, εφόσον οι ΓΥΝΑΙΚΕΣ δεν φεύγουν ποτέ με την δική τους βούληση, γιατί δεν είναι μαζί;

Και αν ήταν δική τους επιλογή (σ.σ. των ΑΝΤΡΩΝ), πόσο ζημιογόνο ήταν αυτό για τη ΓΥΝΑΙΚΑ που την άφησαν οι ΑΝΤΡΕΣ;

Αυτό ήταν το στερεότυπο της δεκαετίας του '50, αυτά ήταν τα ρουλζ οβ ενγκέιτζμεντ που ρύθμιζαν την συναλλαγή ως σχέση, το τί έφερνε ο καθένας στο τραπέζι, ποιά ήταν τα ζητούμενά του. Ο "θεσμός" του γάμου, ντύθηκε και με την συχνά ανανεούμενη αλλά πάντα σύγχρονη νομική προστασία των συναλλασσομένων και η "ζημία" ποσοτικοποιήθηκε. Αυτά βέβαια δεν υπάρχουν στο bdsm και ίσως αυτό εξηγεί το σύνηθες παραλήρημα της ανταλλακτικής αξίας στους ρόλους των σχέσεων που δεν έλειψε κι απ αυτό το νήμα.

Η μεγάλη πληγή με τα στερεότυπα, είναι η ίδια η αρετή τους: εκτός του ότι είναι αυτοκίνητα, κατά την έννοια ότι η "προπαγάνδησή" τους γίνεται από τη μαζική εφαρμογή τους και την έστω υπο-βέλτιστη λειτουργικότητά τους, είναι και αεικίνητα. Αεικίνητα, με την έννοια ότι διαρκώς μεταλλάσσονται και προσαρμόζονται κινούμενα στο χώρο και το χρόνο, χωρίς να μεταβάλλουν τον πυρήνα τους ή να χάνουν την ενέργεια τους.

Ετσι, εκεί που λες ότι τα σκότωσες, τσουπ, να σου δυό κεφαλάκια ακόμη..

Επί του θέματος όμως, για να μην χάνουμε αναγνώστες και δεν βγει το νοίκι:

Πόθεν προκύπτει ότι Ο Μάστερ / Η Μίστρες / Το Μάστερ φέρουν το βάρος της ευθύνης και εξ' αντανακλάσεως γεννούν μια τέτοια προσδοκία; Είχε ο Αχιλλέας την ευθύνη της Βρισηίδας (Ιπποδάμειας, θα λέγαμε σήμερα..) και του πήρε την ευθύνη ο Αγαμέμνονας, με αποτέλεσμα να μετατραπεί μια πολιορκία σε τραγωδία;

Είναι το δέον να το φέρουν; Κι αν είναι το δέον, ποιός έθεσε το δει;

Φίλοι κι οχτροί, κρατάτε τ' άλογα: Εχω προσωπικά πολύ υψηλό αίσθημα ευθύνης, στις δικές μου σχέσεις, είναι το δικό μου δει, αντιλαμβάνομαι όμως ότι αυτό είναι ζήτημα δικής μου ιδιοσυγκρασίας και ξέρω καλά πως αντανακλά στο σύμπαν όχι περισσότερο από μια πορδή παγιδευμένη στην ατμόσφαιρα ενός πλανήτη του μίλκι γουέι, ακόμη κι αν την προκάλεσε ένα μίλκο - η σοκολάτα έχει παράξενη δράση σε μερικά έντερα, σε άλλα όχι.

Θέλω να πω, από την αναγνώριση της δικής μου "πετριάς" μέχρι να θεσμίζω το Μ πρωταγωνιστή σινεφίλ ταινίας (να υπάρχει και λίγο κουλτούρα) σε ρόλο διοικητή διμοιρίας πεζοναυτών που υποβάλει νυχθημερόν το/τα s του σε όλες αυτές τις σκληρύνσεις και σκληρότητες (υπάρχει και η εκπαίδευση, αναφέρθηκε) πλην όμως πάντα με αίσθημα ευθύνης για την ευημερία τους, ε, υπάρχει μια απόσταση...

Θέτω πάντως αυτόν τον προβληματισμό, επειδή θεωρώ το παρακάτω κείμενο σας ερμηνεύει γνησιότερα από την πιθανή (ανταλλακτική) ηθικολογία τις πεποιθήσεις σας:

Έχω αγαπημένους φίλους και φίλες, s σε αυτόν τον χώρο, που βίωσαν μία τραυματική σχέση στο M/s από ανώριμα Μ που νόμιζαν ότι το μόνο ώριμο που χρειαζόταν να κάνουν, είναι να δηλώσουν το Μ στο στάτους και μετά όποιον πάρει ο χάρος. Για αυτό, πιέζω σε αυτές τις συζητήσεις.

Σας συμμερίζομαι, οπότε η δική μου ουσιώδης απορία είναι: ο αλληλέγγυος κόπος μας πρέπει να στραφεί στην διάδοση και εμπέδωση της ευθύνης και ωριμότητας στα Μ άτομα; Ή μήπως πρέπει να στραφεί στην πάταξη της προσδοκίας από αυτά τα πρόσωπα (σε βαθμό βεβαιότητας, πολύ φοβούμαι) μιας τέτοιας ευθύνης και ωριμότητας, από μεριάς των υ/s ατόμων;

Ελπίζω να δοθεί η ευκαιρία στο επερχόμενο νήμα, να δοθούν πολλαπλές απαντήσεις κι ερμηνείες.

Εκεί, νομίζω, θα αξίζει να εστιάσουμε και στον "επιλογισμό", τον -ισμό της επιλογής, τουτέστιν την πιο πρόσφατη σαχλότητα με την οποία μας ραίνει η πολιτική οικονομία. Εδώ, χρειάστηκε πλειστάκις να κάτσω λίγο πάνω στα χέρια μου για να μην πληκτρολογήσω σχετικά, και τελικώς το απέφυγα.

 

Και είχε δίκαιο, διότι αναφέρεται σε σκλάβο και όχι σε όποιον κάποιος διαχειρίζεται κατά τη διαμόρφωση σκλάβου.
Από την κατίσχυση, την καθυπόταξη και την εκπαίδευση μέχρι την σκλαβιά υπάρχει πορεία και απαιτείται χρόνος.
Το "έχω διαμορφώσει ένα σκλάβο όπως τον θέλω" αποτελεί πλεονασμό- ουδείς θα διαμόρφωνε σκλάβο όπως δεν θα τον ήθελε...
Στην πραγματικότητα το "όπως τον θέλω" εμπεριέχεται στο σκλάβος και είναι το ποιοτικό εκείνο χαρακτηριστικό, που πληροφορεί τον Κ ότι κατέχει πλέον σκλάβο και όχι υποτακτικό υπό διαμόρφωση για σκλάβο.

Ο αείμνηστος, καλώς χρησιμοποιεί τον πλεονασμό, ακριβώς για να καταδείξει πότε λογίζεται κάποιος σκλάβος.
Το να ονοματίζεις κάποιον "σκλάβο" και ακόμη περισσότερο το να βαυκαλίζεις εαυτόν ότι κατέχεις σκλάβο, ενόσω δεν τον έχεις ακόμη διαμορφώσει ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τον θέλεις, αποτελεί τυπικό "ατόπημα" στο "χώρο".
Οι πλείστες όσες σχέσεις "M/s" , που παρατηρούμε να διαλύονται είναι συσχετίσεις υπο διαμόρφωση M/s και ουχί εγκατεστημένες M/s. Το γεγονός, ότι ο Κ είναι με το υπό διαμόρφωση υ πχ 5 χρόνια, δεν σημαίνει ότι έχει επιτευχθεί η σκλαβοποίηση και κατέχει σκλάβο.
Για το λόγο αυτό αγαπητέ μου Ηλία, από τα τόσα ζευγάρια "που κάνουν" M/s (επιχειρούν στην πραγματικότητα M/s), ελάχιστα είναι αυτά που βιώνουν πραγματικά εγκατεστημένο M/s.

Τέλος, για να μείνουμε και στο πνεύμα του νήματος, ο σκλάβος (όταν και αν τελικά διαμορφωθεί) απολύει την ιδία βούληση και βούλεται όπως ο ιδιοκτήτης του.
Αν δεχτούμε τον ορισμό του "άβουλος" κατά Μπαμπινιώτη: "άβουλος, -η, -ο 1. αυτός που δεν έχει ιδία βούληση, δική του θέληση 2. (κατ' επέκτ.) αυτός που δεν έχει αποφασιστικότητα, που δεν αναλαµβάνει πρωτοβουλία", τότε ο σκλάβος είναι "άβουλος", ενόσω διατηρεί βούληση, αυτή του ιδιοκτήτη του.

 

Απολαυστικοί και οι δύο και παρόλο που είχα πει πως, θα τελειώσω το παραμύθι αυτών των Χριστουγέννων πρώτα και μετά θα ασχοληθώ, θα κάνω μία παράκαμψη.


Έχω υποσχεθεί πως δεν πρόκειται να χαλάσω κανένα παραμύθι και θα σέβομαι και αυτό θα κάνω. Θα φτιάξω μία βάση και πάνω εκεί, μπορείτε να γράψετε ό,τι πιστεύετε πως χρειάζεται ένας νέος στο χώρο του Μ/s.


Δώστε μου μερικές ώρες, γιατί το κείμενο μου αντιστέκεται και έχει μερικές επαναστατικές και ίσως φυλοφιλικές απόψεις, αλλά θα τις ξεριζώσω και θα το στρώσω, όπως βλέπετε στα βίντεο που ακολουθούν.


Ας μου επιτραπεί, λίγο χιούμορ από την διεύθυνση. Αν δεν ταιριάζει το χιούμορ εδώ, ας μεταφερθεί αλλού.

 

Ορθή, ορθότατη απορία δεδομένων των προσδοκιών που δημιούργησε η περί BDSM μεταμοντέρνα προηγούμενη δεκαετία... Και είμασταν όλοι πολύ απασχολημένοι ή -δυστυχώς- αδιάφοροι για να ασχοληθούμε με με την αποκαθήλωση του χώρου από το φιλοσοφικό του υπόβαθρο απολαμβάνοντας ( ; ) τη μαζικοποίηση του... Εξέλιξη; Σημεία των καιρών; Η ιστορία θα δείξει... Σημασία έχει το τώρα και οι προσδοκίες που υφίστανται υπό το πρίσμα της pop κουλτούρας του BDSM όπως αυτή διαμορφώθηκε...

Όταν ξεκίνησα δεν είχα συνειδητές προσδοκίες, λειτουργούσα ενστικτωδώς, σαν το νήπιο που απολαμβάνει τη ζωή πριν πάει σχολείο έχοντας άγνοια κινδύνου... Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και ευλογημένο, όμως πλέον η επίγνωση κινδύνου, η εμπειρία και η ωριμότητα έχουν δημιουργήσει προσδοκίες και όχι η pop BDSM κουλτούρα... Συνεπώς, το δικό μου -μάλλον ρητορικό- ερώτημα είναι: ποιο από τα δύο είδη προσδοκιών είναι προς πάταξη;

 

@DreamMaster / @Ηλίας / @sapfw

Θα προσπαθήσω να απαντήσω με απόσπασμα από το Andromeda Strain του Michael Crighton. Μπορεί ο Alfred Pockrum να είναι φανταστικό πρόσωπο ωστόσο το παρακάτω απόσπασμα νομίζω ότι δίνει απαντήσεις για την έννοια της "κρίσης" και όχι μόνο σε κοινωνιολογικό επίπεδο.

Είναι δύσκολο να φανταστούμε τον Αλέξανδρο στο Ρουβικώνα και τον Αϊζενχάουερ στο Βατερλώ, όπως είναι δύσκολο να φανταστούμε το Δαρβίνο να γράφει στον Ρούζβελτ σχετικά με την προοπτική εξέλιξης μιας ατομικής βόμβας. Μια κρίση δημιουργείται από ανθρώπους που εισέρχονται στην κρίση με τις δικές τους προκαταλήψεις, προτιμήσεις και προδιαθέσεις. Μια κρίση είναι το σύνολο διαίσθησης και τυφλών σημείων, μια επιμειξία γεγονότων που έχουν παρατηρηθεί και γεγονότων που έχουν αγνοηθεί.

Και όμως, κάτω από τη μοναδικότητα κάθε κρίσης, υπάρχει μια ανησυχητική ομοιότητα. Αν πραγματοποιήσουμε μια ανασκόπηση όλων των κρίσεων, θα διαπιστώσουμε ότι ένα χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η προβλεψιμότητά¹ τους. Όλες φαίνονται να είναι εν μέρει αναπόφευκτες και προκαθορισμένες. Αυτό δεν ισχύει απολύτως για όλες τις κρίσεις, αλλά ισχύει για τόσες όσες αρκούν για να γίνει ακόμα και ο πιο σκληροπυρινκός ιστορικός κυνικός και μισάνθρωπος.

¹ Εγώ θα προσέθετα και το "εκ των υστέρων"

 

Κατά τη γνώμη μου, η πάταξη των προσδοκιών σε συνδυασμό με τις όποιες συνήθειες έχουν αποκτηθεί από προηγούμενα Κ, είναι το πρώτο πράγμα που οφείλει ο Κ/Μ να "δουλέψει" σε ένα υ/s που αναλαμβάνει.
Είναι βαρύδια που θα επηρεάσουν αρνητικά την εξέλιξη της σχέσης.

 

Πιστεύω και τα δύο είδη.
Για μένα, οι προσδοκίες που είναι αποτέλεσμα εμπειρίας και ωριμότητας είναι πολύ χρήσιμες για την επιλογή του κατάλληλου Κ από το υ. Μέχρι εκεί όμως, από τη στιγμή που αφήνεται στα χέρια Του, αν δεν το κάνει το υ από μόνο του ( η εμπειρία που λέγαμε), πρέπει να τις πατάξει ο Κ.

 

Η σκέψη σάς ξεπερνά ακόμα και το φάσμα του σκλαβοκεντρισμού και πηγαίνει σε άλλα επίπεδα.

Προτείνω να μην μείνουμε μόνο εκεί, στην επιλογή δηλαδή του Κ από το υ σε διαπροσωπικό επίπεδο, άλλα να Π/πάμε πολλά επίπεδα παραπάνω, και να Ο/ορίσουμε μια ημέρα την εβδομάδα, όπου σε έναν κοινό χώρο θα μαζεύονται όλοι οι Κ και τα υ θα περνούν, θα Τους εξετάζουν έναν-έναν, θα Τους κοιτούν στα δόντια, θα επιθεωρούν τη μυική Τους δύναμη, θα Τους μετρούν τα αχαμνά και Όποιον επιλέγουν θα Του φοράνε ένα λουρί και θα Τον πηγαίνουν σπίτι για να Διαφεντέψει.

Τι λέτε και εσείς;

 

Λέω πως ο καθένας καταλαβαίνει ότι του επιτρέπει η δυνατότητα του δικού του μυαλού.

 

Να με συγχωρείτε, και χωρίς να θέλω να κάνω το συνήγορο του @Iagos, εσείς τι καταλαβαίνετε από το παρακάτω;

Δεν ξέρω με πόσους τρόπους πρέπει να γραφτεί ότι εξουσία έχει αυτός που επιβάλει και όχι αυτός στον οποίον ανατίθεται μέσω ανάθεσης έργου, δίκην εργολαβίας.

 

Αφου οι λέξεις έχουν σημασία και εχουμε συμφωνήσει σε αυτό, να πω και εγω πως υπάρχει διαφορά μεταξύ της "ανάθεσης" και της "παραχώρησης".
Το δεύτερο είναι αυτό που κάνει μια σκλάβα με την πράξη να υποταχθεί στον ανθρωπο που επέλεξε ως Κύριο της.
Το πρώτο είναι κάτι σαν ανάληψη θέσης στο δημόσιο μετά από επιτυχία σε εξετάσεις στο ΑΣΣΕΠ.