Τιμωρία

Τα σχόλια σου είναι ότι και η περιγραφή σου...." Χρήσιμα "

 

..απο μικρή, δλδ απο μια ηλικία που δεν ήξερα ούτε καν οργασμός τι σημαίνει, πόσο μάλλον αν είμαι bottom ή sub, μόλις άκουγα για τιμωρίες, ένιωθα κάτι σαν αναστάτωση, θετικό εφέ αλλά με τάραζε παράλληλα.

αργότερα, θενξ ιντερνετ, τα έμαθα όλα (θεωρητικά). Με μπέρδευε όμως αυτο το punishment vs funishment.
Επειδή, απ την μια με κάβλωνε σχεδόν κάθε τιμωρία, και δεν είμαι καν αλγολάγνα αλλά επειδή εμπεριείχε το στοιχείο της επιβολής και κυρίως επειδή έπρεπε να το αποδεχθώ.
Οπότε (θεωρητικά) όλες οι τιμωρίες ήταν funishments για μένα. Κάπου σ αυτό είχε τοποθετηθεί ένα μέλος και μετά διάβαζα απαντήσεις για το "αρκετό ξύλο, το οποίο δεν θα της επέτρεπε να καβλώσει" και είχα σχεδόν φρικάρει και έμενε να αιωρείται (μεταξύ άλλων) κι εκείνο το μπέρδεμα.

Ωσπου πολύ πρόσφατα, ρώτησα εκείνον<3 και του λέω: λένε πως μια τιμωρία, αν προκαλεί ερεθισμό, δεν είναι κατάλληλη, θεωρείται funishment. και μου είπε :
-Eίναι διαφορετική η κάβλα που νιώθεις όταν κάνεις έρωτα, και διαφορετική όταν τιμωρείσαι.
Στην τιμωρία, αρχικά συζητάμε, παραδέχεσαι το λάθος σου, ακολουθεί η τιμωρία. Γυμνώνεσαι, ντρέπεσαι, πονάς, ερεθίζεσαι, ντρέπεσαι και ερεθίζεσαι που ντρέπεσαι και ντρέπεσαι επειδή ερεθίζεσαι μπροστά μου, και έτσι έρχεται η ολοκλήρωση με το να σε πάρω ή να σε αυνανίσω ή να αυνανιστείς μπροστά μου (αναλόγως την περίπτωση) και παίρνεις το μάθημά σου και αγκαλίτσα μετά <3

Και φωτίστηκα.!
Ο ερεθισμός που νιώθω κάθε φορά που πρέπει να αποδεχθώ μια ποινή, και η ντροπή του για εμένα που είμαι φύσει ντροπαλή, είναι μέρος της ταπείνωσης, μέρος της τιμωρίας. Αν ένιωθα χύμα μ αυτό το θέμα, και δεν με έκανε να ντρέπομαι τόσο, και να αναστατώνομαι, δεν θα είχε αποτέλεσμα. 'Ομως ο καθένας είναι διαφορετικός και λειτουργεί ανάλογα.
Η κάθε αντίδραση είναι φυσιολογική, ανάλογα με το άτομο. πχ άλλοι κλαίνε, άλλοι θυμώνουν, άλλοι κοκκινίζουν, άλλοι καβλώνουν (και συνδυασμός αυτών.)

 

Το θέμα είναι να μην χρειάζεται η τιμωρία.

 

να σε ρωτησω κάτι, μετά τη τιμωρία όταν θυμάσαι στο μυαλο σου την ολη φαση καυλώνεις; εγω ναι.

 

Ακριβώς. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του παιχνιδιού -που πολλοί το ονομάζουν τιμωρία- και της πραγματικής τιμωρίας.

 

Το θέμα είναι να μην υπάρχει τιμωρία. Το S/m δεν έχει καμία σχέση με αυτήν και ούτε την χρειάζεται γιατί με την εισαγωγή του concept τιμωρία και μόνο παρεισφρέουν στην σαδομαζοχιστική αλληλεπίδραση διάφορες απωθημένες ή και διακηρυγμένες μερικές φορές ηθικολογίες. Είναι ο σαδιστής που αντλεί απόλαυση παίζοντας με τις ενοχές του αντικειμένου του. Άλλωστε στη φύση δεν υπάρχουν τιμωρίες και επιβραβεύσεις, υπάρχουν μόνον συνέπειες.

 

τελειο

 

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όποια φορά βίωσα ( για πρώτη φορά ) τιμωρία δίκην μαστιγώματος, στέρησης οργασμού/επικοινωνίας ή ότι άλλο,ανεξαρτήτως σωματικού πόνου, μου φαινόταν παιδαριώδες και θεατρικό το όλο.
Στην ηλικία μας, μου φαινόταν αστείο να μετράω χτυπήματα προς χάριν συμμόρφωσης.

Όταν αρκετά αργότερα βρέθηκα σε άλλο συσχετισμό, συνειδητοποίησα ότι η μεγαλύτερη τιμωρία μου ήταν η απογοήτευση στα μάτια Του, η διάψευση των προσδοκιών Του και αυτή η μετέωρη αίσθηση του κενού εντός μου.

Ο σωματικός πόνος ποτέ δεν ήταν συνυφασμένος με τιμωρία, όσο άκρατος και αν ήταν στην χρήση.
Ο ψυχικός πόνος ωστόσο..ήταν η επιτομή της συνειδητοποίησης των συνεπειών.

Υπάρχει όντως διαφορά από «τιμωρία» σε τιμωρία, και αυτό στα δικά μου βιώματα μεταφράζεται σε διαφορά ανάμεσα σε ρόλο vs θέση.

 

Πάντα το θαυμάζω αυτό. Όταν μια bdsm σχέση είναι η συνθήκη που οδηγεί σε ένα βαθύ συναισθηματικό δέσιμο. Θα έλεγα οτι είσαι τυχερή που το ζεις έτσι..
Όσο για την ηλικία συμφωνώ.. με λίγο πικρία αλλά οκ..

 

Off topic.. αλλά γιατί πικρία στην ηλικία;
Τουλάχιστον η μέση ηλικία έχει το πλεονέκτημα της εμπειρίας και της επίγνωσης.
Αμφότερα προστατεύουν από αδιέξοδα, άσκοπες αναλώσεις και μιζέρια.

Το να κουβαλάς χρόνια στην πλάτη, σου δίνει μια εξαίρετη πολυτέλεια: να μην χαραμίζεις όσα έπονται με συμβιβασμούς και μετριότητες.
Δεν το λες και λίγο αυτό..

“Life really does begin at 40. Up until then, you’re just doing research”
C. Jung

 

 

Εντάξει, μπορεί να ήμουν λίγο υπερβολικός..
Κανονικά οφείλουμε ευγνωμοσύνη που μεγαλώνουμε με τόση αξιοσημείωτη επιτυχία!!