Σκλάβα: άβουλο ον ή όχι;

@Iagos ,

Σε πλείστα θα συμφωνήσω μαζί σας, ωστόσο χωρίς πολλά λόγια θα σταθώ σε δυο σημεία:

Το πρώτο

Αν και συμφωνώ και αντιλαμβάνομαι πλήρως την άνευ όρων παράδοση, παρόλα αυτά.. ουδόλως μπορώ ομοίως να αντιληφθώ το μη δικαίωμα αποδέσμευσης.

Αν για οποιοδήποτε x,y,z λόγο, είτε αυτός έχει λογική είτε είναι παντελώς άλογος, το s είναι αυτό που θέλει να αποδεσμευτεί, τότε…τι;
Πώς ακριβώς εννοείτε το «χωρίς δικαίωμα αποδέσμευσης»;

Το δεύτερο

Ομοίως θα συμφωνήσω ότι το M/s δεν είναι εφήμερο, ούτε περιστασιακό.
Είναι ακριβώς η φύση του συσχετισμού αυτού που απαιτεί δέσμευση αμφοτέρων των μελών που την απαρτίζουν, και που απαιτεί εξαρχής απόλυτη συνειδητοποίηση της θέσης έκαστου.

Ωστόσο…η «ερώτηση/ένσταση» μου είναι η εξής, και είναι τόσο επί του πρακτέου, όσο και φιλοσοφική:
Εφόσον όντως πρόκειται για τόσο «βαθιά συναισθηματική σύνδεση και ισχυρούς δεσμούς», γιατί εντέλει το «για πολλά χρόνια» ακόμα και το πάντα αν θέλετε, είναι τόσο σπάνιο;

Όλοι αντιλαμβανόμαστε τις μύριες συνιστώσες που καθιστούν κάτι εφικτό, βιώσιμο, ηδονικό κ.ο.κ ή όχι: ιδιοσυγκρασίες μελών, συγκυρίες, πρότερα βιώματα (εντός ή εκτός χώρου), αντιληπτικότητα, συμβατότητα, εμπειρία, ιδιαιτερότητες, είναι μόνο ελάχιστα από τα πολλά.

Ωστόσο, αν πάρουμε την εκδοχή ενός M/s συσχετισμού στον όποιον όλα βαίνουν καλώς και ως επιθυμούν να τον βιώνουν αμφότερα τα μέλη (ή όλα τα μέλη εντός αυτού), γιατί είναι τόσο σπάνιο τελικά το «για πολλά χρόνια», ακόμα πιο σπάνιο το για πάρα πολλά, και σχεδόν ανύπαρκτο το δια βίου; Το κατά το βανίλα « για πάντα»;

Ο ειλικρινής μου προβληματισμός διαβάζοντας εδώ και κάποια χρόνια νήματα και αναρτήσεις χρόνων, καταθέσεις μελών και μελών ένθεν κακείθεν…είναι μήπως τελικά ωραία τα λέμε στη θεωρία, ωραία θελουμε να τα πιστεύουμε ή ακόμα ωραιότερα το έχουμε ανάγκη να τα πιστεύουμε, αλλά στην πράξη, στο διαταύτα…έρχεται πάντα ένα τέλος. Σχεδόν νομοτελειακά.

Και θαρρώ πως λίγη σημασία έχει αν αυτό το τέλος έρθει σε δυο, πέντε ή δεκαπέντε χρόνια. Σημασία έχει πως κατά συντριπτική πλειοψηφία έρχεται. Αργά ή γρήγορα.

Βαυκαλίζουμε εαυτούς λοιπόν;
Εμμένουμε σε ευσεβείς πόθους ( με θρησκοληπτική ακαμψία θαρρείς ενίοτε) για να βγούνε τα κουκιά που τόσο προσεχτικά μετρημένα τα έχουμε στη θεωρία, αλλά πάντα λείπουν κι από μερικά στην πράξη;

Η μακροβιότητα τέτοιων συσχετισμών (M/s) ποικίλει μεν, ωστόσο όσο πιο αύξουσες ειναι οι τιμές στα χρόνια, τόσο πιο φθίνουσες ειναι οι τιμές στον αριθμό συσχετισμών που τα φθάνουν…
Ως τα τώρα πάντως και βάση όσων η ίδια γνωρίζω, βιωματικά ή αυτήκοα, δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι: γιατί;

 

Ποιος/ά σκλάβος είναι ελεύθερος;

 

@Mystique Ευχαριστώ για το κείμενο.

Όταν έχετε το χρόνο και τη διάθεση ανατρέξτε στο παρακάτω νήμα που Έχω ανοίξει και Είμαι σίγουρος ότι θα σας βοηθήσει.

Και θα σας βοηθήσει γιατί έχουν γραφτεί σημαντικά πράγματα με νηφαλιότητα, από Έ/έμπειρα ως προς τον M/s συσχετισμό Μ/μέλη και όχι μόνο.

Το θετικό σε αυτό το νήμα είναι ότι έχει μια ενδιαφέρουσα ροή επειδή οι παρεμβολές είναι ελάχιστες.

Ως εκ τούτου μπορεί κανείς να το διαβάσει ευχάριστα.
Δεν έτυχε, πέτυχε

Εφόσον συμφωνείτε στα παρακάτω

Και εφόσον με αυτή σας την πρόταση

αποδέχεστε ότι ναι μεν συμβαίνει αλλά είναι σπάνιο, δηλαδή συμφωνείτε με την πάγια θέση Μου, την οποία επαναλαμβάνω συνεχώς στο φόρουμ, ότι το M/s αφορά λίγους…. Ο/όσες/ους δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς… θα προσπαθήσω και Εγώ με τη σειρά Μου να σας πω πώς εννοώ το “χωρίς δικαίωμα αποδέσμευσης” για το οποίο αναρωτιέστε.

Θα μοιραστώ τις σκέψεις Μου μαζί σας μέσα από το βίωμα Μου, την εμπειρία Μου, τα λάθη Μου και τη γνώση Μου.

Όπως και εσείς λέτε, M/s συσχετισμό Ε/έχουμε όταν υπάρχει

Χαίρομαι γιατί χρησιμοποιείτε τη λέξη “απόλυτη”

Τι συμβαίνει λοιπόν ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με απόλυτη συνείδηση της θέσης Τ/τους;

Ο Ένας Θέτει ένα πλαίσιο στο οποίο ορίζεται με σαφήνεια η θέση του άλλου.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Ιδιοκτήτης, εφόσον το Επιθυμεί, Έχει κάθε δικαίωμα να ορίσει πως δεν υπάρχει δικαίωμα αποδέσμευσης.

το slave έχει επίσης κάθε δικαίωμα είτε να το αποδεχτεί και να συναινέσει, είτε να μην το αποδεχτεί και να μην τεθεί κάτω από καθεστώς Ιδιοκτησίας.

Σε δικό Μου πλαίσιο Έχω ορίσει πως το δικαίωμα της αποδέσμευσης από την πλευρά του slave δεν υπάρχει.

Δεν Έχω δεσμευτεί προς το slave ότι δεν θα το αποδεσμεύσω αν αυτό κρίνω.

Και αυτό γιατί είναι πάγια αντίληψη Μου ότι ο Ιδιοκτήτης δεν δεσμεύεται σε κανέναν και για τίποτα παρά μόνο στη θέση Του και στην διατήρηση της.

Όταν ο Ιδιοκτήτης είναι στη θέση Του, πιστέψτε Με, κανένα συνειδητοποιημένο slave δεν θέλει να φύγει από το καθεστώς Ιδιοκτησίας.

Είναι τόσο ισχυροί οι δεσμοί που το κρατούν εκεί πιστό.

Θα Μου πείτε, δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσει ότι θέλει να φύγει;

Θα σας απαντήσω ναι, υπάρχει περίπτωση.

Πότε;

Όταν ο Ιδιοκτήτης είναι εκτός θέσης.

Μόνο τότε.

Όταν ο Ιδιοκτήτης δεν έχει εντοπίσει τα σημάδια της φθοράς, πρωτίστως εντός Του, και αφήσει το M/s να καταρρέει, όταν ο Ιδιοκτήτης θεωρεί πως το M/s είναι κάτι δεδομένο και δεν στηρίζει με πίστη τη θέση Του καθημερινά, τότε ναι, το slave θα νιώσει αποσυντονισμό και θα ζητήσει να φύγει.

Μόνο τότε.

Στην αντίληψη Μου για το M/s υπάρχει δέσμευση ως προς τη θέση, όχι ως προς το πρόσωπο.

Είμαι υποχρεωμένος εφόσον αναλαμβάνω τον έλεγχο, να δεσμευτώ προς τη διατήρηση της θέσης Μου και όχι να δεσμευτώ στο πρόσωπο.

Εξ’ αιτίας αυτού, η Κυριαρχία δεν μπορεί να είναι προσωποπαγής.

Ίσως σας φαίνεται δύσκολο να το κατανοήσετε.

Κάποια άλλη στιγμή μπορώ να επεκταθώ σε αυτό.

Και για να το κλείσω:

Φρονώ ότι η ευθύνη για τη διατήρηση της Ιδιοκτησίας βαρύνει αποκλειστικά τον Ιδιοκτήτη.

Αν το καθεστώς Ιδιοκτησίας καταρρεύσει το slave δεν φέρει καμία ευθύνη.

Δεν είναι vanilla εδώ που συχνά ακούμε “σε έναν χωρισμό φταίνε και οι δύο και όχι μόνο ο ένας.”

Εδώ ο Ένας φέρει την ευθύνη, και μόνο.

Αν γκρεμίσει το σπίτι δεν φταίει το σπίτι.

Φταίει ο Ιδιοκτήτης που ή δεν το φρόντισε ή δεν είδε τη φθορά και δεν το μεταβίβασε μήπως το φροντίσει κάποιος άλλος Ιδιοκτήτης.

Με βάση τα παραπάνω το slave δεν έχει δικαίωμα αποδέσμευσης γιατί απλά δεν συντρέχει λόγος να έχει.
Αν για οποιοδήποτε λόγο ζητήσει αποδέσμευση τότε αποκτά βούληση.
Και όταν το slave αποκτήσει βούληση καταργείται το M/s.

Κατανοώ τη διαπίστωση σας ότι η πλειονότητα των σχέσεων δεν δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς και δεν κρατούν, αλλά το παράδειγμα δεν βρίσκεται στην πλειονότητα.

Βρίσκεται σε εκείνες τις μειοψηφίες που έχουν συνείδηση του τι κάνουν και γιατί το κάνουν.

Πείτε το και ωριμότητα….

Iagos

Dennis Zilioto by Iagos posted 22 January 2023 at 12:53

 

Το οτι κάποιοι έχουν στο μυαλό τους και παρουσιάζουν την σκλάβα (στο BDSM) ως ένα λοβοτομημένο ον, χωρίς βούληση, σκέψη και θέληση, είναι εκτός από παραπλανητικό για τις νεο-εισερχόμενες στον χώρο και ένδειξη για πολλά άλλα πράγματα... κρίμα...

NoBodyKP

 

Κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο. Μπορεί βέβαια να παραποιηθεί άνετα μια τοποθέτηση αν χρειαστεί απεγνωσμένα σε κακόβουλους συνομιλητές, ακατάλληλους για ενήλικο διάλογο.

Παίρνοντας όμως αφορμή για τα νέο-εισερχόμενα σ που αναζητούν να βιώσουν το Μ/σ. Αντιστρέφω την ερώτηση, σε τι θα ωφελούσαν όλα αυτά τα εμπόδια κινδυνολογίες και προκαταλήψεις σε έναν άνθρωπο που χρειαζεται να παραδώσει την βούληση, που γουστάρει και έχει ανάγκη να το ζήσει έτσι?
Με πόσους ακόμα τρόπους θα τους λέμε ανώμαλους?

Σε τίποτα δεν ωφελεί. Ακόμα χειρότερα βέβαια αν περάσουμε το μύνημα ότι Μ/σ είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, θα ταλαιπωρηθούν άνθρωποι. Εκεί υπάρχει το κρίμα.

Καταδικάζοντας το "άβουλο", ό,τι και αν είναι αυτό, καταδικάζουμε ανθρώπους, ανάγκες, ζωές που δεν μας έχουν ενοχλήσει. Μπορώ να το καταλάβω αυτό όταν συμβαίνει σε κάποιο καφενείο της Κάτω Ραχούλας, εδώ όμως έχει άλλη σημασία, εδώ μπαίνουν άνθρωποι που θέλουν να καταλάβουν τι κ πως και συναντούν σε πληθώρα αυτήν την κοντόφθαλμη βανιλοκριτική, η οποία είναι σαφώς πιο ευπεμτη και κατανοητή από το Μ/σ.

Στα κατάλληλα Χέρια βέβαια αυτή η ασουλούπωτη μάζα παραπληροφόρησης και παραφωνίας ρυθμίζεται.
Το γεγονός όμως παραμένει ότι άθελά σας, για να σώσετε τα έρμα τα σκλαβάκια από τους τυράννους ( γιατί έτσι το έχετε δει - ακούσει - καταλάβει) δίνετε αβάντα και πλεονέκτημα σε ακατάλληλα χέρια.
Εντωμεταξύ το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι αυτή η σωτηρία της σκλάβας για την οποία έχετε καημό μεγάλο, υπονοεί αδυναμία σκέψης και βούλησης της.

 

Χμμμ... μάλλον διαβάζετε άλλο thread ή δεν μιλάμε τα ίδια ελληνικά.

 

Πόσες φορές πρέπει να στο γράψουμε για να το καταλάβεις.

Όταν αναφερόμαστε στο slave αναφερόμαστε στο M/s και όχι γενικά στους BDSM συσχετισμούς.

Στους BDSM συσχετισμούς Ε/έχουμε T/b, D/s, s/m, M/s....

Ο κάθε συσχετισμός διέπεται από διαφορετικούς κανόνες.

Μπορεί σε όλους τους συσχετισμούς να υπάρχει η προϋπόθεση της παράδοσης ελέγχου αλλά ο κάθε συσχετισμός ορίζει διαφορετικά αυτή την παράδοση.

Στο M/s η παράδοση του ελέγχου είναι ολοκληρωτική.

Και αυτό όχι γιατί το λέω Εγώ, αλλά γιατί έτσι έχει οριστεί σε όλο το εύρος και το φάσμα της κοινότητας από τη Γροιλανδία μέχρι την Ακτή Ελεφαντοστού και από τα Στενά του Μαγγελάνου έως την Ωκεανία.

όποια/ος δεν επιθυμεί να παραδώσει ολοκληρωτικά τον έλεγχο επειδή δεν είναι slave, έχει κάθε δικαίωμα να σχετιστεί με όποιον άλλον τρόπο τον κάνει να νιώθει καλά και να είναι ευτυχισμένος.

Και δεν πέφτει λόγος σε κανέναν.

Όμως εσύ επιμένεις ότι η ολική παράδοση ελέγχου είναι

Ποια είναι αυτά τα άλλα πράγματα και γιατί δεν τα λες με το όνομα τους;

Πόσο ύπουλο είναι αυτό που κάνεις και σε τι αποσκοπείς;

Μιλάς εσύ και υπονοείς πως εντός του M/s εμφιλοχωρούν «άλλα πράγματα» και εμφανίζεσαι ως ο ευαίσθητος προστάτης των νέο-εισερχόμενων;

Εσύ, που σε συζήτηση, όταν αρκετά μέλη προσπαθούσαν, μέσα από τις αντιθέσεις τους, να κατανοήσουν και να χωρέσουν εντός τους, τον άδικο θάνατο πενήντα οχτώ συνανθρώπων Μ/μας, πετάχτηκες με αναισθησία να κάνεις χαβαλέ με τα σχόλια σου για «ποπ κορν και πασατέμπο» και τώρα σε έπιασε ξαφνικά η ευαισθησία;

Ευαισθησία αλά καρτ δεν υπάρχει.

Είναι προφανές.

Έχεις στήσει ένα πάγκο λαϊκής αγοράς και φωνάζεις σαν μανάβης «Ελααα παρεεεε παρεεεε, εδώ ο καλός Κυρίαρχος που θα σε σεβαστείιιιι… ελααα καλέ νεοφερμένη….εδωωω το καλοοο το πράμααα)

Φυσικά και δεν είσαι ο μόνος.

Ακόμα πιο ύπουλα, μέσα σε ένα ασυνάρτητο κείμενο, ο @AlexanderV υπαινίσσεται τα ίδια.

Να τελειώνει αυτή η προσπάθεια σπίλωσης του M/s και των ανθρώπων που ζουν εντός του.

Δεν σας αναγκάζει κανείς να ζήσετε έτσι.

Υπάρχουμε και Ε/εμείς και είτε σας αρέσει είτε όχι θα συνεχίζουμε να υπάρχουμε.

Iagos

 

Σκλάβα: άβουλο ον ή όχι;
Ιδού το ερώτημα...
άβουλο όν λοιπόν δεν είναι. Είναι πειθήνιο!!
(και φαίνεται αυτή η διαπίστωση ενοχλεί περισσότερο απ'όσο φαινεται εκ πρώτης όψεως...)

Σημείωση: διορθώθηκε το "πειθήνια" σε "πειθήνιο" γιατι ήταν λάθος.

 

Εδώ και 5 χρόνια δεν ασκώ την τέχνη της πειθούς στο petαρίδι μου. Μου κλουθά ωσάν λαχταριστό άβουλο γίδι.

 

Βούληση που δεν εκφράζεται (δλδ. βούληση χωρίς ενεργητικό αποτύπωμα πάνω στην πραγματικότητα) δεν υπάρχει, με οποιαδήποτε έννοια του "υπάρχω" που δέχεται ο δυτικός πολιτισμός τα τελευταία 100 χρόνια - ο πολιτισμός που έτσι κι αλλιώς την επινόησε ως έννοια.

Η αναλυτική φιλοσοφία τα έλυσε αυτά τα "προβλήματα", κι ό,τι έχει απομείνει είναι μεσαιωνικά απολιθώματα χριστιανόμυαλης σκέψης σε σελοφάν κοελισμού.

Δεν πρέπει η βούληση να συγχέεται με την επιθυμία, καθ' όσον η βούληση διακριβώνεται όχι απλώς κατά δήλωση, αλλά από παρατήρηση συνειδητής προσπάθειας ενεργητικής δράσης για την επίτευξη συνειδητά αποφασισμένου στόχου.

Δεν υπάρχει συνεπώς "αδρανής βούληση" εκτός αν μιλάμε για τη λεγόμενη "πολιτική βούληση" οπότε είναι φανερό πως και τα δύο αυτά είναι άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες.

Από τα παραπάνω, δύσκολο ή μη και αδύνατο να φανταστούμε s που θέτει στόχους, αποφασίζει να δράσει προς επίτευξη τους κλπ κλπ. εκτός αν τέτοιες δυνατότητες του έχουν επιβληθεί ή τέτοιες τοπικές οδηγίες έχει λάβει.

Δεν έχω γνωρίσει ή ακούσει για s που να προσέρχεται με τέτοιες αναζητήσεις σε μια M/s σχέση.

Αλλά στην τελική, κι αν έχει κι αν δεν έχει βούληση ένα s, άπαξ και δεν την εκφράζει (όπως παραπάνω), ποιός νοιάζεται;

Δυσκολεύομαι δε να καταλάβω, προς τί ο ντόρος... Μόνο τα s απαρνιούνται τη βούλησή τους σε αυτόν τον κόσμο;

Εγώ βλέπω μιλιούνια ανθρώπους, να μαζεύονται κάθε βράδυ μες στις υπόγειες τις ταβέρνες, μες σε καπνούς και σε βρισιές, και να υπομένουν όσα τους επιφυλάσσονται, κι ας μη τα αναζήτησαν, "δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!".

Προσμένουνε, ίσως, κάποιο θάμα!

 

Δηλαδή το δεν σκέπτομαι και άρα δεν πράττω, είναι το ίδιο με το σκέπτομαι και ΕΠΕΙΔΗ σκέφτηκα, δεν πράττω, θεωρόντας πιο συμφέρον το να μην πράξω χμμ... ενδιαφέρον concept... που μάλιστα ισχύει και 100 χρόνια... κοίτα να δεις τι μαθαίνει κανείς μεσημεριάτικα...