βιβλία που αξίζει (ή και δεν αξίζει) να διαβάσουμε

POST-CYBERPUNK BOOKS YOU SHOULD ADD TO YOUR TBR

https://bookriot.com/post-cyberpunk-books/

 

Έτσι πρόχειρα..και χωρίς σκέψη, μια αγαπημένη, ετερόκλητη δεκάδα

Τα σταφύλια της οργής JOHN STEINBECK
Άνθρωποι και ποντίκια JOHN STEINBECK
Το ημερολόγιο ενός τρελού NIKOLAI GOGOL
Ο Θεός ποταμός WILBUR SMITH
Οι Δουβλινέζοι JAMES JOYCE
Η ανταρσία των Αγγέλων ANATOL FRANCE
Ο Απολυμαντής WILLIAM BURROUGHS
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη ΔΗΜΗΤΡΗς ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ
Ανθρωποφύλακες ΠΕΡΙΚΛΗς ΚΟΡΟΒΈΣΗς
Η Μεταμόρφωση FRANZ KAFKA

ETC ETC ETC

 

Μένγκελε
Το αληθινό πρόσωπο του "Αγγέλου του Θανάτου"

David G. Marwell

 

ο Τριαριδης έχει γράψει το παρακάτω έργο που ανέβηκε πριν (πολλά) χρόνια σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλιππογλου, με τη Μυρτώ Αλικάκη και τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο:



Με είχε συγκλονίσει, το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Το έργο κυκλοφορεί, όπως όλα τα έργα του Τριαριδη (τα περισσότερα εκ των οποίων επίσης συστήνω ανεπιφύλακτα), ελεύθερα στη σελίδα του στο διαδίκτυο.

 

Παιδιά κανένα βιβλίο, έστω ψυχολογίας που αφορά την γυναικεία ανωτερότητα υπάρχει?

 

Αρχικά, αν γυρνούσα το χρόνο πίσω 11 χρόνια, πιθανόν τότε να προτείνω τα βιβλία του Scott peck. Ως ψυχαναλυτής αναφέρεται μέσα από την πνευματική προσπάθεια του ανθρώπου να αντιμετωπίσει πολλές πτυχές που τον προβληματίζουν στη ζωή. Αναβλητικοτητα, άγχος, κατάθλιψη, κρίση ταυτότητας, εξάρτηση κλπ. Γενικά είναι αρκετά καλά τα βιβλία του αλλά για ξεκίνημα κατά την άποψη μου.

Ύστερα, θα πρότεινα οπωσδήποτε ότι έχει γράψει ο Νίτσε και θα μείνω περισσότερο στον Αντίχριστο, Πέρα από το καλό και το κακό, Χαραυγή, Το λυκόφως των ειδώλων και το πολυαγαπημένο και ήδη ευρέως γνωστό Τάδε Έφη Ζαρατούστρα(από εκδόσεις Αποστολίδη αυστηρά για μένα Το λυκόφως των ειδώλων και ο Αντίχριστος και τα υπόλοιπα από Ζήση Σαρίκα. Εξαιρετικές μεταφράσεις ειδικά του Αποστολίδη).Εξίσου καλό ωστόσο είναι και η Γενεαλογία της ηθικής , μια προσπάθεια του Νίτσε να προσδιορίσει την δυνατότητα στον άνθρωπο να αντιστρέφει και να προσαρμόζει τις οποίες ηθικές αξίες θεωρεί ότι αποτελούν κομμάτι του εαυτού του ακόμα και αν η κοινωνικά αποδεκτή οδος δεν την βρίσκει σύμφωνη. Ο Νίτσε γενικά είναι μια έμπνευση για μένα γιατί και μόνο ότι τον διαβάσεις και θέλει παρόλα αυτά και να αρχίσεις να γκρεμίσεις κάποιες κοινωνικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις που σου δόθηκαν χωρίς την έγκριση σου, ταυτόχρονα θέλει και να μην ακολουθήσεις πιστά τα όσα σου γράφει. Ζητάει την μοναδικότητα μας οποία και να είναι αυτή. Στο κομμάτι αυτό βοηθάει και ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας του Φρουντ, αν και ο προβληματισμός μου με τον Φρόυντ είναι ότι είναι αυστηρα επιστημονικός ο λόγος του(και καλά κάνει λόγω της ιδιότητας του). Προσωπικά θέλω να υπάρχει και λίγο λυρικότητα όταν μιλάει κάποιος για αυτά τα θέματα. Και ο Νίτσε μέσα από τις μεταφορές και τους ιδιωματισμούς το πετυχαίνει περίφημα.

Ο Καμύ είναι και αυτός μέσα στην λίστα μου με αγαπημένο τον μύθο του Σίσυφου αλλά και το Καλοκαίρι. Είναι μια πιο light έκδοση του Νίτσε να το πω διαφορετικά κατά εμε.

Ο Γιάλομ μιας και αναφέρθηκε θα σταθώ περισσότερο στην θεραπεία του Σοπενχάουερ που μου άρεσε πολύ γιατί αναφέρεται στην μέθοδο της ομαδικής ψυχοθεραπείας και εισάγει τον αναγνώστη σε μια διαφορετική εμπειρία. Δεν έχω δοκιμάσει αλλά ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να το έκανα. Δεν είναι ένας ευγενής πόθος να το κάνω προς το παρόν.

Θα επανέλθω και με άλλους.

 

Μενέλαος Χαραλαμπίδης
"Οι δωσίλογοι"

Η συνεργασία με τον κατακτητή χαρακτήρισε την καθημερινότητα σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Πολιτικοί, στρατιωτικοί, επιχειρηματίες, δήμαρχοι, δικαστές, ιερείς, δημοσιογράφοι, συνεργάστηκαν στενά με τις αρχές κατοχής, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Η αρχικά διαφαινόμενη νίκη της Γερμανίας στον πόλεμο, ο αντικομμουνισμός, η απόκτηση γρήγορου και εύκολου πλούτου, η ιδεολογική ταύτιση με την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και τη φασιστική Ιταλία, η ανάγκη επιβίωσης, ήταν μερικοί από αυτούς.
Στην Ελλάδα, αν και έχουν περάσει 80 ολόκληρα χρόνια από το τέλος της κατοχής, το ζήτημα της συνεργασίας με τον κατακτητή εξακολουθεί να αποτελεί θέμα-ταμπού. Αυτό είναι αποτέλεσμα της πολιτικής λήθης που ακολούθησαν όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τις πολιτικές συνέπειες του πρωτόγνωρου, σε ένταση και έκταση, συλλογικού τραύματος που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία η συνεργασία. Η συνεργασία με τον κατακτητή υπήρξε η αφετηρία του νέου διχασμού, ο οποίος, με τη συμβολή και άλλων παραγόντων, οδήγησε στις εμφύλιες συγκρούσεις της κατοχής, των Δεκεμβριανών και τελικά στον εμφύλιο πόλεμο της δεκαετίας του 1940.
Στο βιβλίο αυτό παρακολουθούμε την πολιτική, οικονομική και ένοπλη συνεργασία με τον κατακτητή, όπως εκδηλώθηκε στον νομό Αττικής. Μέσα από τη μελέτη αρχείων που για πρώτη φορά δημοσιοποιούνται, περιγράφεται η δράση αυτών που συνεργάστηκαν, εξετάζονται οι λόγοι και οι μηχανισμοί ανάπτυξης του φαινομένου της συνεργασίας καθώς και οι πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που ευνόησαν την εμφάνισή τους.
Οι πολιτικές που ακολούθησαν οι τρεις ελληνικές κατοχικές κυβερνήσεις, ο ρόλος εμπόρων, βιομηχάνων, πολιτικών μηχανικών και άλλων στις οικονομικές συναλλαγές με τους κατακτητές, η δράση της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, των Ταγμάτων Ασφαλείας, των Ελλήνων πρακτόρων των Es-Es και άλλων, που συγκρότησαν το ένοπλο σκέλος της συνεργασίας, και η δικαστική τους αντιμετώπιση μετά το τέλος της κατοχής, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της μελέτης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

https://www.politeianet.gr/books/97...andreia-oi-dosilogoi-chartodeti-ekdosi-361548

 

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΚΗΣ ΝΕΟΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗΣ ΣΤΡΟΦΗΣ

TRAVERSO ENZO

Η εβραϊκή νεοτερικότητα ξετυλίχτηκε μεταξύ Διαφωτισμού και Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ανάμεσα στις ζυμώσεις που προετοίμασαν τη Χειραφέτηση και στο τραύμα που επέφερε η ναζιστική γενοκτονία. Άνθισε μέσα στους δυο αυτούς αιώνες με επίκεντρο την Ευρώπη, δημιουργώντας ένα ασυνήθιστο κύμα πνευματικού, λογοτεχνικού, επιστημονικού και καλλιτεχνικού πλούτου. Όμως η διαδρομή της εβραϊκής νεοτερικότητας εξαντλήθηκε. Αφού είχαν σταθεί βασική εστία της κριτικής σκέψης του δυτικού κόσμου, οι εβραίοι βρέθηκαν, με μια παράδοξη αντιστροφή, στην πλευρά της κυριαρχίας. Οι διανοούμενοι ανακλήθηκαν στην τάξη και οι ανατρεπτικοί εξημερώθηκαν, μερικές φορές μεταλλάχθηκαν σε συντηρητικούς. Ο αντισημιτισμός έχει πάψει να διαμορφώνει τις εθνικές κουλτούρες, παραχωρώντας τη θέση του στην ισλαμοφοβία, την κυριότερη μορφή ρατσισμού στις απαρχές του 21ου αιώνα. Η μνήμη του Ολοκαυτώματος αναδείχτηκε σε "πολιτειακή θρησκεία" των φιλελεύθερων δημοκρατιών μας, μετατρέποντας τον πρώην "παρία λαό" σε αξιοσέβαστη και διακεκριμένη μειονότητα, ενσάρκωση μιας ιστορίας που προσφέρει το κριτήριο με το οποίο η δημοκρατική Δύση μετράει τις ηθικές της αρετές.
Σ' ένα τολμηρό και πανοραμικό δοκίμιο, ο Enzo Traverso αναλύει αυτή την ιστορική μεταμόρφωση. Στόχος του δεν είναι να καταδικάσει ή να αθωώσει, αλλά να κάνει τον απολογισμό μιας ολοκληρωμένης πια εμπειρίας για να διασώσει τον πυρήνα της κληρονομιάς της, που απειλείται τόσο από τη στείρα αγιοποίηση όσο και από τον συντηρητικό σφετερισμό της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)


https://www.politeianet.gr/books/97...u-to-telos-tis-ebraikis-neoterikotitas-308419