Ποιά είναι η θέση Του τελικά;

Με αφορμή αυτά τα δύο που γράφτηκαν τελευταία,

αναρωτιέμαι πόσο εύκολο/δύσκολο είναι να καθοριστεί αυτή η έρμη θέση ενός Κ.
Και πως αυτή εντέλει διατηρείται ή τιμάται και κατά την οπτική ποίου; Του Κ ή του υ;

Έχουν γραφτεί κατά καιρούς τα άπειρα για Κ ωσεί παρόντες εσαεί απόντες, για Κ που άγονται σύμφωνα με το «η μη χρήση είναι χρήση», για Κ που ασχολούνται διαφορετικά με έκαστη σκλάβα τους, για Κ που ζουν στην άλλη άκρη του κόσμου, κτλ κτλ κτλ.

Και δεν μπόρεσα να μην προβληματιστώ σχετικά με το κατά πόσο ορίζεται η θέση ενός Κ αμιγώς από τον ίδιο, κατά πόσο αυτή μπορεί να αλλάξει κατά το δοκούν, και κατά πόσο μπορεί ή δεν μπορεί αυτή, να κριθεί από το υ στην πορεία.

Πόσο διακριτά είναι εντέλει τα όρια ανάμεσα στη βούληση του Κ και τις προσδοκίες του υ;

Η θεωρία λέει πως η θέση Του, οι βουλές Του, οι αποφάσεις Του ορίζονται από μια και μόνο συνιστώσα: το/α θέλω Του.

Ωστόσο αν πάρουμε δεδομένο ότι το υ οφείλει να μην κρίνει αλλά να ακολουθεί άκριτα (άκρως debatable για μένα προσωπικά), να μην αυτοπροσδιορίζεται και να μην άγεται από τις δικές του προσδοκίες και θέλω, αλλά από αυτά του Κ του..

Τότε δημιουργείται ένα οξύμωρο κενό:
Ποιος ορίζει τελικά ποιά (οφείλει να) είναι η θέση του Κ και αν «τη στηρίζει με πίστη καθημερινά», και «κάθε στιγμή που βρίσκεται στη θέση Του τιμώντας την»;

Ποιός ορίζει το αν και πότε «ο Ιδιοκτήτης είναι εκτός θέσης» και αν «έχει αφήσει το Μ/s να καταρρέει»;

Ποιος τελικά από τους δυο μπορεί να ορίσει/κρίνει τη θέση Του εν γένει, και ποιά αυτή οφείλει να είναι ή είναι στο δια ταύτα;

 

Ωραίο θέμα!

Δεν είναι εύκολο να οριστεί επακριβώς η θέση Του καθώς κάθε σχέση είναι δυναμική και η θέση του Ενός σε μια συσχέτιση μπορεί να διαφέρει από τη θέση Άλλου σε μια άλλη συσχέτιση. Δεν είναι όλοι οι Κ ίδιοι ούτε αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την ενσυναίσθηση. Έτσι, κατά την εκτίμηση μου, η έλλειψη ενσυναίσθησης είναι αυτή που οδηγεί τον Κ εκτός θέσης.

 

@sapfw,
Η μοναδικότητα αγαπημένη βρίσκει εφαρμογή σε πλείστα: από τα αποτυπώματα, μέχρι τους συσχετισμούς των ανθρώπων και κυρίως τους ίδιους τους ανθρώπους.

Αντιλαμβάνομαι το γιατί θίγεις το θέμα «ενσυναίσθηση», ήταν κάτι που με απασχολούσε εξαρχής, το θεωρώ σημαντικό.

Ωστόσο.. η ερώτηση μου παραμένει: ποιός ορίζει τι;
Είσαι Κ και είμαι υ σου. Και εγώ θεωρώ ότι δεν είσαι κραταιά στη θέση σου, γιατί (εν προκειμένω) δεν έχεις ενσυναίσθηση.
Προφανώς ενώ εσύ θεωρείς ότι έχεις, και άρα μια χαρά είσαι στη θέση σου.

Τελικά (αμείλικτο το ερώτημα)..ποιος εκ των δυο μας ορίζει τι;

 

@Mystique

Σε ευχαριστώ για την ερώτηση γιατί με βοηθάς να πω κάτι που ήθελα να πω εξ αρχής και δεν ήξερα πώς να το κολλήσω στον αρχικό μου συλλογισμό  

Η αξιολόγηση μιας κρίσης δε συμβαίνει ποτέ κατά τη διάρκεια της... Ο απολογισμός γίνεται με το πέρας της... Δεν είναι τυχαίο το "ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται"... Σε μια φουρτούνα ο καπετάνιος δίνει εντολές και οι υπόλοιποι τις εκτελούν... Εκείνη την ώρα δεν υπάρχουν περιθώρια για κρίσεις και αξιολογήσεις... Και δεν πρέπει να υπάρχουν γιατί βρίσκονται όλοι σε survival mode και γιατί υπάρχει εμπιστοσύνη στον καπετάνιο, αυτή είναι η σύμβαση... Και τα τινά είναι δύο: ή θα βουλιάξει το πλοίο ή θα βγει στην ηρεμία...

Αντίστοιχα όταν εμφανίζεται μια δυσαρμονία στη σχέση το υ φύσει και θέσει δεν κρίνει, δεν αξιολογεί... Αν το κάνει δεν ήταν ποτέ στη σωστή θέση... Εκ τω υστέρων μπορεί να συζητηθεί και να κατατεθούν οι συναισθηματικές ρωγμές... Όχι η αξιολόγηση, αλλά το συναίσθημα που δημιούργησε η όποια δυσαρμονία  

===

Edit μια που συνειδητοποίησα ότι δεν απάντησα στο "αμείλικτο" ερώτημα: ποιος εκ των δύο ορίζει τι;

Σίγουρα όχι το υ... Μπορεί να αισθάνεται αλλά δεν ορίζει και ούτε άγεται και φέρεται από τις προσδοκίες του... Το Κ φέρει ευθύνη για τη διατήρηση της θέσης του υ και την αρμονία της σχέσης  

 

Προσυπογράφω.-

Εδώ έχω μια ένσταση….

Μπορεί θέσει να μην του επιτρέπεται να αξιολογεί, πολλώ δε μάλλον να βούλεται ή να πράττει αυτοπροσδιοριζόμενο, αλλά.. φύσει δεν μπορεί να μην έχει κρίση και επομένως αξιολόγηση, εκτός αν -όπως έχω γράψει και στο παρελθόν- έχει υποστεί λοβοτομή.

Αναγνωρίζω κάλλιστα ότι σε τέτοιους συσχετισμούς αφαιρείται η βούληση στο υ, θεωρώ αστείο παρόλα αυτά να βαυκαλίζεται οιοσδήποτε Κ, ασχέτως διαμετρήματος, ότι μπορεί εν τοις πράγμασι να αφαιρεθεί η κρίση και η αξιολόγηση.

Εκ των υστέρων μπορούν όντως να κατατεθούν πολλά, και κυρίως όπως πολύ εύστοχα είπες, οι συναισθηματικές ρωγμές.

Αλλά ουδόλως είμαι σίγουρη αν μπορούν να κατατεθούν συναισθήματα, ρωγμές και ψυχή με ειλικρίνεια, χωρίς να κατατεθεί και η αξιολόγηση που οδήγησε σε αυτά, ουδόλως είμαι σίγουρη αν το ένα είναι ανεξάρτητο απ το άλλο.

Τίποτα δεν προκύπτει από το πουθενά, και το να απλώνεις ξεκάθαρα τα χαρτιά σου στο τραπέζι ενώπιον Του, για μένα δεν αποτελεί μετατόπιση της θέσης σου σαν υ, αλλά αντίθετα σεβασμό και διαφάνεια ψυχής Στον που σε διαφεντεύει.

 

Edit κι εγώ γιατί το διάβασα εκ των υστέρων 

Για τη θέση του υ σίγουρα φέρνει ευθύνη.
Για τη δική Του θέση όμως;   

Θεωρητικά τη φέρει, έχει την απόλυτη ευθύνη και πρέπει να την τιμά καθημερινά και μπλα μπλα μπλα. Μάλιστα. Το είπαμε.

Και (ξανά) ερωτώ (εκειιιιι εγώ, τον χαβά μου):
Ποιος εκ των δυο ορίζει αν τελικά την τιμά όντως τη θέση Του;;

 

Κανείς εκ των δύο... Η αρμονία της σχέσης την ορίζει και αποδεικνύει αν την τιμά ή όχι  

 

Πιστεύω πως είναι άστοχο το ερώτημα που τίθεται. Για μένα δεν μπορεί να είναι μία και μοναδική η θέση που αναζητάται. Πολύ γενικά μπορεί να τεθούν προδιαγραφές και χαρακτηριστικά, πάντα όμως θα υπάρχει η μοναδικότητα του κάθε Κ που κάνει την κάθε περίπτωση διαφορετική. Η ζητούμενη θέση είναι τα θέλω Του. Αν στην πορεία της σχέσης αλλάξουν τα θέλω Του αλλάζει και η θέση. Το τι θα κάνει το υ σε αυτή την περίπτωση, εξαρτάται από την κατίσχυση που έχει υποστεί και την εκπαίδευση που έχει λάβει. Η θέση του υ είναι να ακολουθεί, όμως δεν εξετάζουμε αυτό.

 

Αυτό, όπως ακριβώς το θέτεις, μου κάνει μια χαρά σαν απάντηση αγαπημένη.
Πέρα από όποιες κι όποιες θεωρίες.

 

Είναι σίγουρο πως η αρμονία είναι το ίδιο αντιληπτή από τα μέλη της σχέσης;. Αν την αντιλαμβάνονται διαφορετικά τι γίνεται;.

 

Δεν υπήρχε εξ αρχής

 

Αν όλα τα πράγματα ήταν άσπρο - μαύρο θα ήταν όλα πιο εύκολα. Υπάρχει όμως και το γκρί που δυσκολεύει και γοητεύει ταυτόχρονα.