Ομοφυλοφιλία: Ας ανοιχτούμε επιτέλους...

είναι ολοφάνερο, και το επισήμανα, οτι δεν καταλαβαίνετε πως οι διχασμοί και η μισαλλοδοξία που εισάγετε και διακινείτε, όχι μόνον εσείς προσωπικά, δεν διαφέρει σε τίποτε, μα σε τίποτε, από την μισαλλοδοξία και τους διχασμούς που ισχυρίζεστε πως δήθεν "καταγγέλετε".
γι αυτό και κάνω μιά προσπάθεια, χωρίς ιδιαίτερη φιλοδοξία, ειν' η αλήθεια. με γνώση δηλαδή οτι οι φορείς της μισαλλοδοξίας θα εξορκίσουν ως "ανάξια διαλόγου" την κατάδειξη της μισαλλοδοξίας τους, γιατί την χρειάζονται, γιατί είναι κάποτε "εγγενής" ανάγκη τους, γιατί απ αυτήν την μισαλλοδοξία (αυτο)προσδιορίζονται, με άλλα λόγια.

 

Όχι, μίλησα για μια κατεύθυνση. Παρελθόν, παρόν και μέλλον ως μέρος μιας μακράς πορείας της ανθρώπινης εξέλιξης με κατεύθυνση την Ισότητα.

Σε λιγότερο από 48ώρες θα απολαύσω τα πιο λαχταριστά καλοψημένα παϊδάκια και το πιο φίνο τσιπουράκι. Βρίσκομαι σε κατάσταση ευδαιμονίας! Ανώτερες συμπαντικές δυνάμεις .. Πιστεύω ότι έχω την κατανόηση σας που δεν θα επεκταθώ επί του θέματος. Σας εύχομαι καλό Πάσχα.

 

κι άλλοι μεθάμε, αυτές τις μέρες, αλλά δεν το κάνουμε θέμα.
καλή λαμπρή.

 

Επιμενω, σας ενοχλρι η λειτουργια τους;

 

Εμένα καθόλου. Εσάς;

 

Προτιμω νσ μην σας απαντησω ομορφη σκια

 

οι λιγότερο υποψιασμένοι, οι επιφανιακοί, αλλά και οι αδιάφοροι, είναι ενδεχόμενο να είναι επιφυλακτικοί γιά κάτι που δεν κατανοούν, μαζί με τους φοβικούς που το εξορκίζουν.
εκατέρωθεν.

 

«Γενική ανησυχία για τον τρόπο με τον οποίο η αστυνομία ασκεί την εξουσία» στην Ελλάδα, «αυθαίρετη και δυσανάλογη χρήση βίας από τις δυνάμεις ασφαλείας, ιδίως από τις αστυνομικές δυνάμεις», καθώς και «δραματική υποδήλωση των εγκλημάτων μίσους κατά ΛΟΑΤΚΙ ατόμων».

Ακόμα ένα «χαστούκι» για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα έδωσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αυτή τη φορά μέσω της Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (LIBE). Σε επιστολή που υπογράφει ο επικεφαλής της LIBE, Χουάν Φερνάντο Λόπεθ Αγκιλάρ, απαντώντας στην αναφορά της μητέρας του Ζακ Κωστόπουλου για τη δολοφονία του γιου της, η κατάσταση στη χώρα μας περιγράφεται με τα μελανότερα χρώματα. Τα συμμετέχοντα μέλη υπογράμμισαν ότι οι συνομιλητές εξέφρασαν «σοβαρές ανησυχίες (...) για τον τρόπο με τον οποίο διεξήχθη η δίκη για τη δολοφονία του ακτιβιστή Ζαχαρία Κωστόπουλου το 2018 και για την απαλλαγή όλων των αστυνομικών που εμπλέκονται στην εικαζόμενη αστυνομική βία».

https://www.efsyn.gr/ellada/dikaiomata/389397_hastoyki-libe-stin-ellada-gia-tin-ypothesi-toy-zak

 

Ίσως βγω λίγο εκτός θέματος, διάβασα πολλές απαντήσεις όχι όμως όλες κυρίως κάποιες τελευταίες συγνώμη ήταν υπερβολικά πολλές...!

Η ομοφυλοφιλία είναι σίγουρα κάτι φυσιολογικό, αυτό εκτός από δεδομένο είναι και αποδεδειγμένο επιστημονικά, και σε ένα μεγάλο ποσοστό άνθρωποι και των δύο φύλων έχουν τουλάχιστον φανταστεί σεξ με άτομο του ίδιου φύλου, το οποίο επίσης δεν είναι κακό. Απλά κάποιοι το κάνουν πράξη κάποιοι όχι για τον οποιοδήποτε λόγο. Είναι κάτι που δεν φαίνεται σε μικρή ηλικία, δηλαδή η αμφιφυλοφιλια. Τώρα που θέλω να καταλήξω... Ότι καλό είναι να μην βάζουμε ταμπέλες στο κρεβάτι μας, να κάνουμε αυτό που θέλουμε με το ή τα άτομα που θέλουμε. Οι ταμπέλες είναι για τα σούπερ μάρκετ, εφόσον το ζευγάρι ή ομάδα ατόμων που κάνουν δεν ενοχλούν κανέναν τότε γιατί να μην το κάνουν και να το απολαύσουν; Η ζωή είναι μικρή...

Και το λέω αυτό γιατί ως bisexual έχω βιώσει κάποιες καταστάσεις όχι τόσο όμορφες, και είναι κρίμα να υπάρχουν ακόμα τέτοιες προκαταλήψεις στις μέρες μας.

Με αγάπη Δημήτρης

 

Με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να ενοχλούν ώστε να αρθεί αυτή η προϋπόθεση που θέτεις;

 

Εννοώ ότι όταν υπάρχουν ώριμοι και άνθρωποι που ξέρουν τι θέλουν μεταξύ τους, οι "κακές" γλώσσες περισσεύουν. Το λέω αυτό επειδή υπάρχουν πολλοί που κατακρίνουν δυστυχώς...

 

Πρώτος έρωτας με αγόρι στα 11. Ο Θέμης. στα 14 του έπαιζε κιόλας τσέλο στην συμφωνική. Με την χωρίστρα στα σπαστά του καστανά μαλλιά και το χαμόγελο με τα ροδαλά μαγουλάκια. Πρώτος έρωτας με γυναίκα στα 15. Η Μ. με το μαύρο κοστούμι, την αλαβάστρινη επιδερμίδα και τα σμαραγδένια μάτια. Μια φορά με είχε ακούσει να την λέω σπαστικιά στην διπλανή μου και είπε "άντε για να μην με λέει η . σπαστικιά.." χαμογελώντας. Όσο την αντιπαθούσα που ήταν αυστηρή, τόσο με γοήτευε το απέριττο στυλ και η αυτοπεποίθησή της.
Κι ενώ οι έρωτες με τα αγόρια ερχόταν κι έφευγαν, την μέρα που καθώς ερχόταν προς το θρανίο μου, έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζω στο επίμαχο σημείο στο μαύρο παντελόνι της, αισθανόμουν πως είχα να κρύψω κάποιο σοβαρό μυστικό απο εδώ και πέρα.
Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα την ντροπή αυτή, του χωρίς λόγο. Μια μέρα που ήμασταν επιμελήτριες, ήρθε στην τάξη και όπως καθόμουν πάνω σ ένα θρανίο στο διάλειμμα, μου χάιδεψε τα κοτσιδάκια που είχα κάνει για πλάκα εκείνη τη μέρα (είχα καρέ μαλλιά, και έμοιαζαν μικρά κι αστεία). Τότε, ενώ καρδιοχτυπούσα, έκανα την πρώτη και μοναδική υπέρβαση και την ρώτησα τι άρωμα φοράει. Και θυμάμαι πως το μύριζα σε μινιατούρα που το είχαμε, όσο διάβαζα και την σκεφτόμουν.
Παραβλέποντας την μια και μοναδική σχέση που είχα με κοπέλα όσο ήμασταν φοιτήτριες, θυμάμαι τον επόμενο μεγάλο έρωτα με καθηγήτρια, στα 21. Η τύπισσα έπαιζε να ήταν σαδίστρια, σκεφτόμουν τότε, μιας και για μια παρουσίαση με καλούσε συχνά πυκνά στο γραφείο της, και κάθε φορά απλώς συμπλήρωνε μια μικρή λεπτομέρεια.
Τώρα που το σκέφτομαι, μοιάζανε κάπως. Ωραίο σώμα, λευκή σαν διάφανη επιδερμίδα, μαύρα κοντά μαλλιά, δυναμισμός, αυτοπεποίθηση και στρυφνιλίκι. Μόνο που η καθηγήτρια στην σχολή, ντυνόταν σαν να πήγαινε για ορειβασία. Μια μέρα θυμάμαι, κλασικά με κάλεσε στο γραφείο για την γμπαρουσίαση αλλά και για το μεταπτυχιακό που σκόπευα να κάνω. Είχαμε μάθημα 6-9 και περιμενα επειδή μιλούσε στο τηλέφωνο μέσα. Όταν τελείωσε, με κοίταξε και μου είπε "Επειδή είμαι απ το πρωί εδώ, και έχει πάει αργά, μήπως καλύτερα να πάμε να συζητήσουμε στο ξενοδοχείο που μένω εδώ δίπλα;" Εγώ τα χασα και μάλλον έγινα κατακόκκινη ενώ παράλληλα αρνήθηκα με κάποια άκυρη δικαιολογία.

Θυμάμαι μια κοπέλα που ντυνόταν ανδρικά και την σχολιάζαν οι "κοκέτες" λέγοντας πως "δεν ξέρει τι έχει στο βρακί της". Θυμάμαι μια "φιλη" η οποία όταν της μιλούσα για την ποίηση της Νικολακοπούλου, έκανε το σχόλιο "είπαμε να σ αρέσουν οι γυναίκες, αλλά όχι και οι γριές". Μια άλλη "φίλη" που στο μπαράκι πήγε να με φιλήσει κι όταν της είπα "με γουστάρεις;" μου απάντησε "τι κι αν σε γουστάρω, δεν έχω π*τσο να σε ικανοποιήσω". Θυμάμαι τους γονείς μου να μην μου ανοίγουν όταν γύριζα σπίτι και ήξεραν πως βγαίνω με εκείνη. Θυμάμαι να με χαρακτηρίζει "διεφθαρμένη" ένας τύπος που ήμουν μαζί, όταν έμαθε πως κάποτε ήμουν ερωτευμένη και σε σχέση με κοπέλα. Ένα περιστατικό όπου οι γονείς μου σκεφτόταν να καλέσουν την αστυνομία λες και η συνομήλική μου με αποπλανούσε, που η μάνα μου μ έπιανε απ τα μαλλιά όταν ετοιμαζόμουν να την συναντήσω λέγοντάς μου "στην πόλη σου;" και όταν με έπιανε με πιπιλιά στο λαιμό, και το φώναζε στον μπαμπά, μπροστά μου, με αγανάκτηση συμπληρώνοντας μια άλλη στιγμή, πως "δεν θα βρω γαμπρό, άλλα ούτε και παρέα γενικότερα, μεγαλώνοντας".
Μεγαλώνοντας λοιπόν, και μετά από αρκετό κράξιμο εκ μέρους μου, ενώ ο μπαμπάς συνέχιζε να μισεί τις "ανωμαλιάρες", η μάνα μου διευκρίνησε πως όλο αυτό το δράμα το έκανε επειδή γνώριζε πως ήταν κακή η σχέση μου, που όντως ίσχυε, αλλά δεν θυμάμαι να έκανε ποτέ έτσι, με τις κάποιες εξίσου τοξικές ετεροφυλοφιλικές μου σχέσεις.

Η πρώην μου σπούδαζε κινηματογράφο και ήταν πολύ των δράσεων. Με την παρέα της, αγωνίζονταν για τα ζώα, την lgbtq κοινότητα, κάτι άλλα αναρχοτέτοια που ταίριαζαν ασορτί με τις ατίθασες μαύρες μπούκλες και το στύλ που ντύνονταν. Όταν βγαίναμε μαζί με τις φίλες της τις αρχιτεκτόνισσες, ένιωθα κι εγώ τον γοητευτικό παλμό των αγώνων και των δικαιωμάτων. Όταν όμως γνώρισα τι σημαίνει gay παρέλαση, αισθάνθηκα την πόλωση των δύο άκρων. Απ τη μια, οι συντηρητικοί ηλίθιοι, κι απ την άλλη μια ανάγκη να παρελάσουμε, με άρματα όπως στις απόκριες, για να δώσουμε μια γροθιά στους συντηρητικούς ηλιθιους.
Σκέφτηκα πως απ τη μια το ένα εξτριμ θέλει ανάλογη αντίδραση για να σταμπιλάρει, απ την άλλη, ήμουν πάντα ενάντια στις παρελάσεις (ακόμη και τις εθνικές, στρατόκαβλες και λοιπά εθνικοτέτοια) και τις φανφάρες. Για ακόμη μια φορά, αντί να υπάρχει ενημέρωση πως η ομοφυλοφιλία είναι κάτι φυσιολογικό (δλδ φυσικό του κάθε ομοφυλόφιλου, και όχι επίκτητο επειδή διεφθάρει ή ήθελε πειραματισμό) υπήρχε χύμα έκφραση πχ μερικά άτομα βγαίναν με εσώρουχα, λες και η ομοφυλοφιλία = χυμαδιό σεξουαλικότητα.

Και τότε ένιωσα πιο μειονότητα από τις μειονότητες που τραμπουκίζουν οι συντηρητικοί ηλίθιοι. Ούτε φυσικά με επηρέασε ποτέ κανένα bullying ώστε να νιώθω ντροπή ή την ανάγκη να κρυφτώ για την φύση μου, αλλά ούτε και ήθελα να παρελάσω με φανφάρες για την προσωπική μου ζωή.
Ένιωσα κάποια απογοήτευση, που επειδή δεν ήμουν στρ8, έπρεπε να βγω να φωνάζω για κάτι τόσο προσωπικό, όπως είναι η σεξουαλικότητα. Όλο αυτό, μου θύμισε ζευγάρια που βγαίνουν για καφέ και χαμουρεύονται περήφανοι που είναι καβλωμένοι κι ερωτευμένοι ή όπως μερικές (κοπέλες κυρίως) νιώθουν την ανάγκη να ποζάρουν ημίγυμνες/γυμνές για να γουστάρουν/βγάλουν λεφτά/πάρουνε λάηκ.

Όμως, όπως δεν επηρεάστηκα ποτέ από κανένα bullying, έτσι δεν επηρεάστηκα ούτε απ τους ομοεχθρικούς, ούτε απ την επιβολή του χύμα ως "καθωσπρέπει" lgbtq attitude. Η ιδιωτική ζωή, το σεξ, ο έρωτας και οι προτιμήσεις του καθενός είναι προσωπικές. Ούτε στα κρυφά, ούτε στο κραυγαλέο χύμα.