Σκέψεις και προβληματισμοί για τις BDSMικές συζητήσεις στο forum

καλά ας χαρακτήριζα εγω το νεούδι ή κάποιο άλλο ψαρακι ως "ανώμαλοι" και θα βλέπαμε
"τι θελεις εδω μέσα εσυ;"
"τι κάνεις εδω μέσα εσυ;
"καλώ μέλη πιό ψύχραιμα να πάρουν θέση "
"ειστε εκτός κοινότητας"
"ανθρωποι σαν κι εσάς δεν εουν καμιά θεση στην κοινότητα"
"ξερετε τι γράψατε;"
κλπ κλπ

 

Αυτή η μετανεωτερικότητα μας έχει κάνει τα μυαλά πουρέ. Όλων.
Υπάρχουν πράγματα, αρχές, αξίες, ιδέες που δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο συζήτησης. Όπως ότι η ανθρώπινη ύπαρξη έχει την ίδια αξία, οικουμενικά και δεν δικαιοδοτείται κανένας άνθρωπος και κανένας ρόλος (μηχανισμοί εξουσίας) να την αφαιρέσει. Όπως το δικαίωμα στην υγεία ή την αξιοπρεπή διαβίωση όπως μπορεί να τη διασφαλίσει ο πολιτισμός εν έτει 2023.
Εικάζω ότι πιστεύετε ότι αν όλα μπορούν να συζητηθούν, αυτό σημαίνει δημοκρατικά αντανακλαστικά. Και αυτό είναι μια καλή πρόθεση. Αλλά όχι. Υπάρχουν αξίες που πρέπει να είναι αδιαπραγματευτες και μετά, πέρα από αυτές, ναι υπάρχει ένα ευρύτατο φάσμα απόψεων και γνώμης, το οποίο μπορεί πάντα να μπαίνει στο τραπέζι του διαλόγου.
Αν το θέλουμε, εφόσον το θέλουμε και με όσους το θέλουμε.
Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συζητήσουμε με κανέναν.
Ο,τιδηποτε όμως λέγεται ή γράφεται δημόσια, τίθεται προς δημόσια κρίση και χρήση και θα πρέπει να το έχουμε αποδεχτεί αυτό όταν κινούμαστε στη δημόσια ζωή.
Και άπαξ και υπάρχουν αυτές οι αδιαπραγμάτευτες αξίες, τότε υπάρχει και κάτι άλλο που, κατά την άποψή μου, δεν μπαίνει στο τραπέζι του διαλόγου: Τα γούστα, που είναι η κατεξοχήν επικράτεια του ατεκμηρίωτου... για να συμφωνήσω με το γλυκό @Brt ονι  

 

Θα σας πω μια ιστορία..
Η μάνα μου είχε και έχει το κακό ελάττωμα της κοινωνικότητας. Όταν ήμουν παιδί, ήθελε η οικογένειά μας να έχει κοινωνικό κύκλο και κατά καιρούς μας φόρτωνε το κάθε βαρετό παιδί της κάθε καινούργιας οικογενειακής φιλίας που επιχειρούσε.

Κάποια μέρα ήρθε στο σπίτι μας ο Κυρ Ανέστης με την γυναίκα του, ωραίοι άνθρωποι έξω καρδιά, τους συμπαθούσα. Ο κυρ Ανέστης όμως είχε ένα ακόμα μεγαλύτερο ελάττωμα, τον εγγονό και μοναδικό του απόγονο και κληρονόμο, τον Μπόμπο.

Ο Μπόμπος ήταν ένα κακομαθημένο μαλακηστήρι, λίγα χρόνια μικρότερος από εμένα και τον αδερφό μου, που δεν είχε ακούσει ποτέ το όχι στην ζωή του και γι αυτό συμπεριφερόταν σαν να του ανήκει η ανθρωπότητα. Ερχόταν στο σπίτι και σαν να ήταν σπίτι του έκανε ό,τι του γούσταρε άνοιγε την τσάντα της μάνας μου και έπαιρνε λεφτά, κατέστρεφε τα παιχνίδια μας και φυσικά μας σαπάκιαζε στο ξύλο. Μιλάμε κλωτσιές στο καλάμι, μπουνιές, τσιμπιές, δαγκωνιές, όλο το μενού.
Οι διαμαρτυρίες μας πήγαιναν στον βρόντο, σιγά ένα μικρό παιδάκι είναι (ψωμωμένο για την ηλικία του αλλά δεν έχει να κάνει), δεν έχει παρέες, κρίμα είναι κτλ.

Εγώ και ο αδερφός μου βάση κανονισμών του σπιτιού έπρεπε να είμαστε καλά παιδιά στους ξένους. Αλλιώς αλίμονό μας.

Αλλά ο Μπόμπος κάθε φορά γινόταν και πιο αμείλικτος. Δεν ήταν μόνο το ξυλοφόρτωμα, ήταν και το ύφος, αυτό το αλαζονικό το χαιρέκακο. Το πόσο απολάμβανε τα βογκητά μας.
Μια, δυο, τρεις και το μάτι γυρίζει. Μένουμε κάποια στιγμή οι τρεις μας και ο Μπόμπος αρχίζει τα μπουκέτα χωρίς προσχήματα πια. Ακόμα θυμάμαι το ξάφνιασμά του όταν έφαγε την πρώτη φάπα απάντηση. Ένα παιδί σαν τον Μπόμπο που δεν είναι μαθημένο σε "απαντήσεις" το ένιωσε σαν μεγάλη προσβολή αυτό. Ξεπέρασε γρήγορα το σοκ και επιχείρησε με όλη του την δύναμη να επανακτήσει έδαφος αλλά οι "απαντήσεις" έπεφταν βροχή.

- Θα μας ξαναβαρέσεις ρε?
- Ναι!
- Ε πάρτην!

Ήμασταν σίγουροι ότι ο Μπόμπος θα πήγαινε να κλαυτεί στον παππού του, ότι στα καλά καθούμενα του ορμήσαμε.
Ήμασταν σίγουροι ότι αυτό το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο θρασύδειλα και πονηρά θα εξασφάλιζε μια γερή τιμωρία για εμάς για να μας εκδικηθεί.
Ήμασταν σίγουροι ότι θα πληρώναμε σκληρά τις συνέπειες της "επανάστασής" μας.

Και όμως δεν είπε τίποτα. Αυτό το κακομαθημένο μαλακηστίρι ο Μπόμπος, που δεν διδάχτηκε ποτέ τις συνέπειες των πράξεων, την βρήκε κάπου μέσα του και μας την δίδαξε σαν μάθημα ζωής. Είπε έκανα μαλακία και πήρα τις συνέπειες που μου αναλογούν και τον θαυμάσαμε και τον αγαπήσαμε. Είμαστε ακόμα φίλοι και όταν βρισκόμαστε (όλο και πιο σπάνια βέβαια) ακόμα παίζουμε σαν παιδιά.

Στην ζωή μου έχω συναντήσει πολλούς ενήλικες που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη του λόγου τους, που παίζουν βρώμικο παιχνίδι για να κερδίσουν και δεν τους νοιάζει πόσο χαμηλά θα πέσουν για να φτάσουν εκεί.
Που μπαίνουν σαν κατίνες σε ξένες κρεβατοκάμαρες με τα σκουπόξυλα και νιώθουν άνετα με το πετσί τους σε αυτήν την παραβίαση.
Που πετάνε την χολή τους στα μουλωχτά χωρίς απεύθυνση για να μην δώσουν ευκαιρία σε αυτόν που κατηγορούν να απαντήσει.
Που δεν τους νοιάζει πόσο αιχμηρό είναι αυτό που είπαν αλλά μια εξίσου αιχμηρή απάντηση τους φαίνεται αδιανόητη.

Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι κάνουν και τι λένε ούτε τους νοιάζει να καταλάβουν και διαμαρτύρονται για τις συνέπειες. Και όταν έρχονται οι συνέπειες θυματοποιούνται και λαχταρούν εκδίκηση.
Άνθρωποι που αισθάνονται υπεράνω στα δικαιώματα από τους άλλους και πολλές φορές τους επιτρέπεται αυτή η συμπεριφορά.
Ο κλασσικός ελληνάρας οδηγός που βρίζει τον τροχονόμο που δεν σταμάτησε το μερσεντικό που έτρεχε, ακριβώς την στιγμή που ο ίδιος περνάει με κόκκινο.

Είναι σπάνιο σήμερα να βρεις ανθρώπους ενήλικες με την ψυχή του Μπομπου, που έχουν τα κότσια να αναγνωρίσουν τα λάθη τους και να αποδεχτούν τις συνέπειες.
Είναι ανθρώπινο να ξεφύγεις και να κάνεις μαλακία, είμαι φουλ ιν σε αυτό, για κάποιο λόγο όμως είναι πιο εύκολη η κατεύθυνση να τερματίσεις την μαλακία από το να την αναγνωρίσεις. Γι αυτό βολεύουν τα στρατόπεδα "εμείς και εσείς". Για να καλύψουμε την ανευθυνότητα μας πίσω από ομάδες και να δικαιολογήσουμε τα βρώμικα παιχνίδια μας, που ούτε ένα ανήλικο κακομαθημένο μαλακηστίρι δεν καταδέχεται να παίξει.

Όπως έχω ξαναπεί, όσο μεγαλείο μπορεί να υπάρχει μέσα μας, άλλη τόση και η μαλακία μας.
Συνοψίζοντας στην ερώτησή σας, σε περίπτωση που θέλετε να αποφύγετε το σεντόνι. Είμαστε λογιών λογιών άνθρωποι με λογιών λογιών μαλακίες και σκαλώματα στο κεφάλι μας.

 

Επειδή ακριβώς εχουμε αξίες, τα πάντα μπορούν να συζητηθούν. Λεγεται ελευθερία του λόγου.
Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως οι συζητούντες πρέπει να συμφωνήσουν ή να δεχθούν την άλλη άποψη ή πως υποχρεούνται να συζητήσουν εν γένει.
Ούτε σημαίνει πως επειδή κάτι συζητήθηκε πρέπει να μετατραπεί και σε πράξη.
Κατακριτέες είναι μόνο οι πράξεις και όχι οι ιδέες και οι συζητήσεις επι κάποιου θέματος.

 

Θα διαφωνήσω σε αυτό. Γιατί αν και οι ιδέες που δεν σέβονται αξίες όπως αυτές που ανέφερα ήταν εξίσου κατακριτέες, θα γίνονταν πράξεις όλο και λιγότερο. Δεν είναι όλα σχετικά. Δεν είναι προς συζήτηση ο σεβασμός της ανθρώπινης ύπαρξης.

 

ναι αλλά δεν κυνηγούμε τον κόσμο ανελέητα απλά επειδή μας σκάλωσε κάποιος. Κρυφιως, και με report. Ούτε πιστεύουμε ότι η δικη μας κοσμοθεωρία οφείλει να είναι αποδεκτή από όλους, κι αν δεν είναι καλούμε την φρουρά.

Παίρνουμε από ένα σύννεφο και χαζεύουμε τα υπόλοιπα.

Άσχετο, αυτό με την κρεβατοκάμαρα και το σκουπόξυλο θέλω να μάθω σε τι αναφέρεται.   

 

δυστηχως η ιστορία της rea είναι η εξαιρεση στον κανόνα. οι "μπομποι" συνηθως είναι οι αυριανοι υποψήφιοι να στελουν στα επειγοντα τον οπαδο της αντιπαλης ομάδας. τον ομοφυλοφιλό για ετσι του την καβλωσε σημερα. οι σαχλόμαγκες που ελεγε η καλή μου.

 

Τι να σας πω, λύστε το πρόβλημά σας με το μέλος που το έχετε, δημόσια ή πριβέ. Πάντως αν εννοείτε εμένα είμαι στην διάθεσή σας, αλλά θα χρειαστώ κάποιες εξηγήσεις γιατί δεν καταλαβαίνω τίποτα.  

Αν αυτό θέλετε, σας το εύχομαι ολόψυχα να το καταφέρετε. Όταν το καταφέρετε, θα διαπιστώσετε ότι δεν θα σας νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι με τα σύννεφά τους.  

Εννοώ την αδιακρισία. Να ξεμένεις από επιχειρήματα επί του γενικού, αλλά επειδή μάνιασες που δεν μπορείς να νικήσεις τον αντίπαλο και θες να τον σκάσεις όπως σε έσκασε ο κιορατάς το γυρνάς στο προσωπικό μπας και πιάσεις τίποτα, ξέρετε τα γνωστά, θεματάκια της κρεβατοκάμαρας του άλλου  .

 

Αυτο ειναι αυθαίρετο συμπέρασμα. Το να κλέινουμε τα μάτια σε ένα θέμα μη συζητόντας το δεν το λύνει ποτέ. Απλώς το βάζει κατω απο το χαλάκι. Αν δεν συζητήσουμε ακόμα και "ο σεβασμός της ανθρώπινης ύπαρξης" πως θα πείσουμε αυτούς που την απαξιώνουν?
Τα πάντα είναι πρσς συζήτηση και τα πάντα είναι σχετικά. Ακομα και η εκφραση "τα παντα ειναι σχετικά" και αυτή σχετική είναι.

 

επειδή αναφερόμαστε πως εκτυλίσσονται οι συζητήσεις στο φόρουμ, με ενδιαφέρει όταν αποκλείονται συζητητές από τον δημόσιο διάλογο. Κι επειδή βλέπω υπερασπιστές αυτής της άποψης, φάση έφταιγε κι αυτος, καλά του έκαναν, και έτσι πάει, αν πειράζουμε τον κόσμο, καλό είναι να εξαφανίζουμε αυτούς που μας πειράζουν. Γι'αυτο και παρενέβην απο το θεσπέσιο συννεφάκι μου. Αλλιώς μια χαρά περνάω, το ίδιο επιθυμώ και δι υμας.  

 

@margarita_nikolayevna & @rea..

Τα κείμενα που δημοσιεύσατε στα ποστ του παρόντος νήματος είναι κατάπτυστα! *

Dream









* = Κατέληξα μετά από δοκιμές σε αυτή τη διατύπωση, που αφήνει και το ερμηνευτικό περιθώριο του πτύειν κατά της βασκανίας, επειδή δεν γνωρίζω αν "εσείς" δεν είστε "εμείς", πόσο μάλλον αν "εμείς" είμαστε (ή μήπως να πω "είστε"; ) και "εσείς". Εις την περίπτωση που είστε δεν θα ήθελα να σας αμαυρώσω τη φήμη με τα τυχόν συχαρίκια μου, διότι μετά δεν θα μπορείτε δια παντός να είστε "εσείς" και θα σας νομίζουνε "εμείς" όλοι οι "εσείς". Εις την περίπτωση δε που δεν είστε, δεν θα μπορούσα να αφήσω να φανεί ότι εμείς μπορεί να φάμε τη φόλα ότι κάποιοι όπως "εσείς", θα διατυπώνατε κάτι στο οποίο θα συμφωνούσαμε "εμείς" χωρίς να γίνουμε "εσείς".

Προφανής και διαυγής ο συλλογισμός, ελπίζω.