Τι θεωρείται/ε τιμωρία;

Για κάτι που δεν έκανε σωστά ή καλά και με δυσαρέστησε. Γιατί ντε και σώνει πρέπει να αφορά καυλοπαίχνιδι ή "έφυγε από τη θέση του";

Και, μεταξύ μας, αν έφυγε από τη θέση του, η τιμωρία να κάνει τι; Για μένα πέταξε το πουλί, πάει στη στεριά την αντικρινή. Αφού δεν του αρέσει η θέση, αντίο και ευχαριστώ για τα ψάρια.

Εκτός και αν εννοεί κάτι άλλο με το "έφυγε από τη θέση", για το οποίο περιμένω διευκρίνιση.

 

Στη θεωρία είναι έτσι. Στη ζωή δεν είναι έτσι, η τιμωρία έχει τελείως άλλο ψυχολογικό βάθος από το "έσφαλε, πλήρωσε, τέλος" και όχι απαραίτητα εκ των προτέρων γνωστό, ούτε καν στον Κ. Ούτε στη θεωρία ούτε στη ζωή διασφαλίζεται ότι λόγω τιμωρίας δεν θα υπάρξουν πισωγυρίσματα.

Υπάρχει μια γενικότερη τοποθέτηση ως προς τα σφάλματα ή τα προβλήματα, την οποία έχω υιοθετήσει: Δεν είναι οι άνθρωποι το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι το πρόβλημα.

Οι σκιές μπορεί να ροκανίσουν πολλά πράγματα, αν θα ροκανίσουν τα θεμέλια της Κ/υ συσχέτισης εξαρτάται από το πόσο ανάγκη υπάρχει από τις δύο πλευρές να διατηρηθούν αυτά τα θεμέλια. Για όσο καιρό υπάρχει αυτή η ανάγκη μια χαρά θα μείνουν τα θεμέλια, μόλις υποχωρήσει η ανάγκη από κάποια από τις δύο πλευρές, τότε θα ξεπροβάλουν πάλι οι σκιές εκείνες. Ή ο βόας κάτω από το χαλί του καθιστικού.

 

Δικό σας το καρπούζι, δικό σας και το μαχαίρι.
Απολύτως σεβαστό (και ενδιαφέρον).

Ωστόσο

πρέπει να είναι τιμωρία και όχι συζήτηση, εφόσον μιλάμε για «κάτι που δεν έκανε σωστά ή καλά» και σας δυσαρέστησε μεν, δεν έφυγε από τη θέση του δε;

 

Όντως.
( εξαίρετη διαπίστευση αγαπητή)

 

Πρόχειρα παραδείγματα ouf of my ass

• τι συζήτηση να γίνει αν έκαψε το φαγητό;
• τι συζήτηση να γίνει αν ξέχασε να βγάλει το σκύλο βόλτα;
• τι συζήτηση να γίνει αν άργησε επειδή δεν υπολόγισε σωστά το χρόνο;
• κλπ

 

Μα και στη ζωή αναφέρομαι και εγώ.  

Για γενική τοποθέτηση, ακόμα και στάση ζωής είναι μία χαρά εφόσον σας βολεύει. Εδώ όμως έχουμε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, αυτό της Κ/υ. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα ήθελα, αν επιθυμείτε να αναπτύξετε τη σκέψη σας.

Καταλαβαίνω τι λέτε, όμως η κατίσχυση που είναι σε όλο αυτό?

 

Άφεση αμαρτιών.

Το υ έχει αμαρτήσει στα μάτια του Κ, το μέγεθος της αμαρτίας κρίνεται από τον Κ. Το ίδιο και η τιμωρία.

Η τιμωρία είναι, τροπον τινά, η άφεση αμαρτιών. Όποια και αν είναι αυτή. Καμιά φορά η τιμωρία είναι η εξιλέωση/η συγχώρεση που αποζητά / έχει ανάγκη το ίδιο το υ.

 

Έχοντας παιδιά και έχοντας πάψει εδώ και χρόνια να τα τιμωρώ, τάσσομαι με την άποψη της @kinvara περί τιμωρίας μεταξύ ενηλίκων και στα δι ημάς.

Παρόλα αυτά..δικό σας το καρπούζι, δικό σας και το μαχαίρι(δις).

 

Η ύπαρξη σκιών θα μπορούσε να είναι και αδυναμία του/της υ να αντιληφθεί την αιτία της τιμωρίας ανεξάρτητα πόσο καλά θα έχει αιτιολογηθεί από τον/την Κ. Γιατί το θέτετε αποκλειστικά ως αστοχία του Κ;

Άλλωστε ως γνωστόν, "είμαι υπεύθυνος για όσα λέω, όχι για όσα καταλαβαίνεις"

 

Το δικηγόρο του διαβόλου έκανα, μη νομίζεις. Απλά ήθελα να τονίσω ότι ασχέτως του αν θεωρείται περιττή ή όχι, η τιμωρία δεν παύει να είναι εργαλείο. Το ότι ο άλφα δεν το χρησιμοποιεί δεν σημαίνει ότι δεν έχει χρήση για τον βήτα.

 

Εχω γράψει στο παρελθόν πως προσωπικά τιμωρίες του στυλ «θα φας 10 με τη ζώνη επειδή έκανες/δεν έκανες αυτό»,μου φαινόταν αστείες ανεξαρτήτως σωματικού πόνου.

Έχω επίσης βιώσει απογοήτευση στα μάτια και τα λόγια του Κ μου από δικές μου αστοχίες, και δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο με πόνεσε αυτό και όχι η οποιαδήποτε τιμωρία του.
Και πόσο απείρως πιο διδακτικό επίσης ήταν, σε σύγκριση με οποιαδήποτε τιμωρία.

Κατανοώ ωστόσο το πως η τιμωρία μπορεί να είναι εξιλέωση/συγχώρεση για άλλα υ.

 

Μα δεν αναφέρθηκα πουθενά σε σωματική τιμωρία.