Η αδιαφορία Του

Ζητώ συγνώμη MasterJP για την προηγούμενη ελλιπή απάντηση μου στο post σας, αν το θεωρήσατε αγένεια ή αδιαφορία όπως αμυδρά διακρίνεται στην ευγενική πρόσκληση Σας να απαντήσω εκ νέου.

Η αλήθεια είναι ότι δεν «αδιαφόρησα» στο ερέθισμα της απάντησης σας (μια που το περίμενα και ειλικρινά το έλπιζα) αλλά παρέθεσα την λεξικολογική ερμηνεία ως προσωρινή ένδειξη (αφού δυστυχώς εκείνη τη στιγμή «είχα αποφασίσει να διαθέσω αλλού το χρόνο μου» = είχα υποσχεθεί να πάω τα παιδιά για μπάνιο) ότι δεν προτίθεμαι να βάλω τη λογική μου να αποδεχθεί την αντιδιαστολή των δυο ερμηνειών Σας

Δυστυχώς δεν είναι πάντοτε δυνατό ούτε οι Κυριαρχικοί ούτε οι υποτακτικές να «διαβάζουν» προθέσεις (και να μαντεύουν τι θέλει να πει ο Ποιητής) όταν δεν είναι σαφώς διατυπωμένες και ξεκάθαρα πραγματοποιημένες ως πράξεις ή έστω εκ των υστέρων διευκρινισμένες

Όσον αφορά την επιλογή ερμηνείας που μου ζητάτε:
Τις δυο ερμηνείες που παραθέτετε δεν μπορώ να τις θεωρήσω αναγκαία συνδεδεμένες με αντιδιαστολή ούτως ώστε η μια να αποκλείει την άλλη
Πολύ πιο εύκολα (και για έναν τυπικό κυριαρχικό που αρέσκεται σε τέτοιου τύπου εκφορές της κυριαρχίας του) θα θεωρούσα την πρώτη πρόταση συμπληρωματική της δεύτερης και τις δυο δεμένες με το «και» παρά με το «ή»
Δλδ
αδιαφορία= "το που αφιερώνω τον χρόνο μου και την προσοχή μου το αποφασίζω εγώ και μόνον" και όσο δεν τον αφιερώνω σε σένα εσύ "κάνε ό,τι θέλεις δεν με απασχολεί"
(πιθανότατα απασχολεί μια πολύ κακή χρήση της «ελευθερίας» της υποτακτικής αλλά εκ των υστέρων βέβαια μια που η αδιαφορία λεξικολογικά και μόνο αποκλείει το κάθε είδους ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια της)
ή αλλιώς: κόψε το λαιμό σου όσο και αν βυθίζεσαι στην αυτολυπηση και σε κάθε είδους αρνητικά συναισθήματα όσο και αν πονάς από την έλλειψη του συντρόφου σου όσο κι αν τον έχεις ανάγκη εκείνη τη στιγμή για οποιοδήποτε λόγο, ο κυρίαρχος βρίσκεται σε κατάσταση συναισθηματικής απάθειας απέναντι στα ερεθίσματα που τυχόν του στέλνεις (αν δεν σου έχει αποκόψει κάθε δυνατότητα να το κάνεις και αυτό)
ή πίεσε τον εαυτό σου να φανταστεί την καλύτερη δυνατή πρόθεση του κυρίαρχου και με ναρκισσιστική εγωπάθεια τοποθέτησε τον στον υψηλότερο θρόνο που μπορείς να φανταστείς (αντίστοιχο του πόνου που σου προκαλεί η ξαφνική και αναίτια έλλειψη του ενδιαφέροντος του)

Η αδιαφορία του Κυριαρχικού απέναντι στην υποτακτική χωρίς να διατυπώνεται λόγος και αιτία ή έστω πρόθεση δεν είναι κάτι που μπορεί να διαβαστεί εύκολα και κατά τη διάρκεια της ως πράξη (έστω δοκιμασία ή τιμωρία) με στόχο και σκοπό το υψηλό και το καλό της υποτακτικής όπως, από ότι φαίνεται στα περισσότερα από τα παραπάνω ποστς, προσπαθούν να πείσουν οι υποτακτικές τους εαυτούς τους (ή να τις πείσουν οι Κυριαρχικοί)
Νομίζω δεν είπατε κάτι τέτοιο άλλωστε ούτε και σεις
Υποθέτω ότι διαλέγετε τη δεύτερη ερμηνεία και όταν αδιαφορείτε (; ) απλώς θέλετε να διαθέσετε αλλού το χρόνο σας (και τη σκέψη σας;- οκ δεν είναι όλοι Ναπολεοντες)
…Αλλά αδιαφορείτε! (αν εννοείτε ότι το κάνετε γιατί καταλαβαίνω ότι εδώ προτρεχω και αν επίσης δεν έχουμε πρόβλημα επικοινωνίας μεταξύ μας του ορισμού της λέξης)
Στην κατάσταση της αδιαφοριας ουσιαστικά λύεται η σχέση αφού έστω και παροδικά η υποτακτική αποκτά μια απροσδόκητη, ακατανόητη, μη επιθυμητή και μη συμφωνημένη ελευθερία
Αν λόγω αδράνειας ή έρωτα ή φιλότιμου ή αφέλειας ή βλακείας ή μεγάλης φαντασίας ή εξαιρετικά καλής πρόθεσης ή αυτοκαταστροφικής διάθεσης για εκδίκηση (ναι και αυτό) η υποτακτική δεν συνεχίσει να ζει την ελευθερία που της επιστρέψατε, χαιρετίσει και φύγει, η διαπίστωση της εξαιρετικά επώδυνης θέσης στην οποία περιέρχεται την κάνει να αποζητά μια νέα (σιωπηλή) παράδοση άνευ όρων σε μια κατάσταση αποδοχής της πλήρους συναισθηματικής εξάρτησης της και χωρίς αντίκρισμα (μοιάζει λίγο με αναπηρία αυτό; Ή εγώ είμαι υπερβολική;
Ή τελικά αυτό είναι το ζητούμενο; )

Βέβαια αν με τον δεύτερο ορισμό: "το που αφιερώνω τον χρόνο μου και την προσοχή μου το αποφασίζω εγώ και μόνον" εννοείτε την απόλυτα δικαιολογημένη για κάθε άνθρωπο ανάγκη ατομικού χώρου και χρόνου και τις τυχόν υποχρεώσεις που ως άνθρωπος ενταγμένος σε κοινωνικό σύνολο έχετε αναλάβει και δεν μπορεί ή δεν θέλετε την υποτακτική να σας ακολουθεί κατά τη διεκπεραίωση τους (πχ απασχόληση στη δουλειά, συναναστροφές με φίλους, τα παιδιά για μπάνιο κλπ)
εννοείται πως δεν εννοώ έτσι την αδιαφορία σε ότι περιγράφω παραπάνω
Βεβαίως και σε αυτή τη περίπτωση αν όλα τα άλλα πληθύνουν τόσο, στραγγαλίζουν κάθε ίχνος δυνητικού «δικού της» χρόνου και ιεραρχούν πάνω απ αυτόν και αυτό αδιαφορία λογίζεται και το ερώτημα πλέον εύλογο:
–Αφού δεν έχεις χρόνο ωρέ, τι τη θες την υποτακτική; (θα έλεγα στον καλό μου)

 

Εξαιρετικό το ποστ soutzoukakia, σχεδόν το ίδιο καλό με το nick σου 

Αν κάποιος θέλει να σε βάλει σε διαδικασία απώλειας, γιατί ποτέ δεν έμαθες να χάνεις, και σου πει ότι, ξέρεις, τώρα θα κάνουμε στα ψέματα ότι εγώ αδιαφορώ για σένα, μπορείς να βιώσεις την απώλεια; Ή αν θέλει να σου δείξει ότι δεν είσαι το Α και το Ω στον κόσμο όλο; Και αν πράγματι μάθεις να βιώνεις την απώλεια και να αποδέχεσαι τον πόνο της, δηλαδή μάθεις να πενθείς, ή αν καταλάβεις επιτέλους την ασημαντότητά σου (ένα καλό μάθημα για οποιονδήποτε μικρούλη νάρκισσο), θα ωφελήσουν σε κάτι περαιτέρω οι εκ των υστέρων διευκρινίσεις;

Στον αντίποδα αυτού, δεν είναι εξαιρετικό το δώρο της αμφιβολίας σε κάποιον; Θεωρείς ότι το να κοιτάς κάποιον στα μάτια με θρησκευτική λατρεία και να του λες "είμαι δική σου, κάνε με ότι θέλεις" είναι πιο επιθυμητό από το να του λες "δική σου είμαι, αλλά πρόσεξε, μπορεί και να σε παραμυθιάζω αγάπη μου"; Φαντάζομαι ότι είναι θέμα του πόσο καλά μπορεί κάποιος να χειριστεί την ανασφάλεια. Ένας καλός χειριστής καταστάσεων μπορεί και να "αδιαφορήσει" πλήρως. Μην κρατάς και την ανάσα σου γι αυτό. Αν όχι, θα εκτιμήσει το δωράκι σου. Από την άλλη, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν χρειάζονται απολύτως τίποτε και κανέναν. Είμαι βέβαιη ότι ζούνε μια υπέροχη ζωή (λυπάμαι, η τάση προς την ειρωνεία είναι ένα από τα ελαττώματα που με ανακουφίζουν πραγματικά). Εκεί το δώρο δεν θα εκτιμηθεί δεόντως, εφόσον θα είναι παντελώς άχρηστο, αλλά ίσως εκτιμηθεί από απόψεως αισθητικής.

Έχεις δίκιο για την ναρκισσιστική εγωπάθεια που τοποθετεί απλούς ανθρώπους σε θρόνους. Θα ήταν πιο ορθολογιστικά σωστό να εκτιμήσει κάποιος τον χρόνο που του δίνεται για να δημιουργήσει κάποιον χώρο δικό του, να αναπνεύσει λίγο μόνος του, με όποιες αμφιβολίες και επιλογές τον ταλανίσουν στο ενδιάμεσο. "Δωράκι" είναι κι αυτό.

Η απόσταση από την σχέση ίσως είναι απαραίτητη για κάποιο διάστημα. Μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο που το έχεις κολλημένο στη μύτη σου; Αν δεν απομακρυνθείς λίγο, πώς θα κατανοήσεις, πώς θα εκτιμήσεις;

Τέλος, ίσως οι έντονες μη βανίλα σχέσεις να απαιτούν ξεκούραση και για τους δύο. Η καταβύθιση και η συνεχής προσήλωση στο αντικείμενο του πόθου δύναται να μετατρέψει και το πιο περίτεχνα μαγειρεμένο έδεσμα σε ... σουτζουκάκια 

 

Έχουμε πληροφορηθεί για τις σωματικές ανάγκες, ανακουφίσεις, δυαδικές οριζοντιώσεις κατά τη διάρκεια και μη εγκυμοσύνης, βαθιές γνώσεις, διαρροϊκές εντερικές εκκενώσεις, εμβριθείς απόψεις επί του bdsm, καταπόσεις σπέρματος αγνώστων, λογοτεχνικές bdsm-ικές αναλύσεις, εξευτελισμούς Doms και Masters, και το άνωθεν παράθεμα μόλις μας έκανε επίσης γνωστό τον από καθέδρας πατερναλισμό προς άλλες συμφορουμίτισσες εκ μέρος της γράφουσας. (Φοβάμαι πως το φόρουμ είναι μικρός χώρος, και πως κάποιος άλλος χώρος ευρύτερης καταξίωσης θα ταίριαζε καλύτερα σε ένα τόσο πολυδιάστατο προφίλ.)


Χαίρομαι επίσης που μαθαίνω (βανίλα και άσχετη ούσα) από μια αυθεντική υποτακτική, πως οι κυρίαρχοι "κάνουν στα ψέματα" πως αδιαφορούν. Παρ' ολ' αυτά παραμένω πλήρης αποριών για μια, ακόμα, φορά.


Κάνουν κι άλλα πράγματα "στα ψέματα" οι κυρίαρχοι και οι υποτακτικοί, εκτός από το παιχνίδι "σε θέλω - δε σε θέλω"; Είναι μέρος ενός παιχνιδιού, αναρωτιέμαι, κάποιοι να "παίζουν" τους αδιάφορους, κατά τα ως άνω γραφόμενα, και περιορίζεται στο κυρίαρχο μέρος; Ή μήπως και το υποτακτικό στοιχείο "κάνει στα ψέματα" πως δίνει το "δωράκι" του; Είναι τελικά ένα θεατρικό παιχνίδι προσποίησης δηλαδή το bdsm ; Προσποίησης - προς ποιόν;



​

 

Αγαπητή μου (πραγματικά από όσο κρίνω από την έως σήμερα παρουσία σου) female, η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή αν όλα συνέβαιναν μόνο στο μυαλό μας και στην κρεβατοκάμαρά μας. Θεωρώ το φόρουμ μία έξοχη ευκαιρία να βγούμε επιτέλους από το closet της ντροπής και να μοιραστούμε απορίες, λάθη, απόψεις, τον ναρκισσισμό μας, να διδαχτούμε πράγματα κλπ. σε δημόσιο επίπεδο. Ειδάλλως, δες το κι έτσι, δεν θα είχες κανέναν λόγο να ποστάρεις τούτο δω το ποστ (δηλαδή δεν θα είχες λόγο ενεργούς δημόσιας ύπαρξης σε μία μικρή κοινωνία ομοιοπαθών παρά ως ηδονοβλεψίας – a Peeping Tom!)

Τι έχεις εναντίον των εντερικών εκκενώσεων (και κενώσεων); Υγιέστατες και ανθρώπινες και οι δύο, methinks. Οι βανίλες δεν ξέρουν για τις ενδορφίνες; Ή μήπως θεωρείται πολύ εμβριθής ως γνώση; Για πρακτικές δεν συζητώ, ο καθένας ακολουθεί τις δικές του. Να τολμήσω να προτείνω δαμάσκηνα ως αντίδοτο στη δυσκοιλιότητα; Και ένα καλό self-flagellation όποτε σου έρθει να επιτεθείς σε δυστυχισμένους (αν και δυνατούς) ανθρώπους; Δεν είμαι τόσο τολμηρή.

Παρόλα αυτά, δεν θεωρώ κακό το να μοιράζομαι (μέχρι να αποβληθώ από το φόρουμ λόγω κακής διαγωγής) τις ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής μου. Ενίοτε, έτσι ξεκινούν οι απλές φιλίες (όρα female και Ντόρα) και τα μεγάλα πάθη (όρα zilch).

Κατ’ εσέ, στο BDSM δεν έχουν θέση (; ) οι σωματικές ανάγκες, δυαδικές οριζοντιώσεις (κατά τη διάρκεια ή μη εγκυμοσύνης, ακόμη και στον ένατο μήνα), γνώσεις βαθιές ή ρηχές, απόψεις όλων ανεξαιρέτως, κατάποση σπέρματος (μη ήσσονος σημασίας, ασχέτου γεύσεως και υφής), λογοτεχνία, ποίηση και ψυχολογία, φιλοσοφία, ρεμπέτικα τραγούδια, και φυσικά πάντα οι αγαπημένοι μας εξευτελισμοί προς εμάς τους ίδιους ή προς άλλους (ακόμη και από σένα, μόλις υπέπεσες, νάσαι καλά). Να έτσι πρέπει να λειτουργεί ένα υγιές BDSM φόρουμ, τα μέλη να είναι ΖΩΝΤΑΝΑ. Βρε female, session εξ αποστάσεως μου κάνεις; Και δηλώνεις βανίλα;

Σαφώς δεν είχα την πρόθεση να είμαι συγκαταβατική προς την συμπαθέστατη soutzoukakia (διάβασα όλα τα posts της πριν της απαντήσω, είμαι καλή μαθήτρια αν και φρέσκια εδώ μέσα). Ούτε προς εσένα έχω την πρόθεση να είμαι συγκαταβατική, αλλά θα τ’ ακούσεις εφόσον δεν μου επιτρέπεις για κάποιο δικό σου λόγο (αισθητικής ίσως; ) να έχω φωνή. Θα έχω φωνή. Το φόρουμ είναι ένας μικρός χώρος αλλά όχι τόσο όσο μία μικρή ψυχή. Μεγαλώστε την δική σας και υπόσχομαι να μεγαλώσω κι εγώ την δική μου. Έτσι λειτουργεί ένα υγιές φόρουμ.

Το γεγονός ότι παραμένεις πλήρης αποριών θα έπρεπε να απαντά στην απορία σου: τα πράγματα δεν είναι ποτέ ξεκάθαρα στην πραγματική ζωή. Μόνο στα παραμύθια ο κακός είναι κακός και ο καλός είναι καλός. Welcome to reality. Εδώ τα πράγματα είναι και δεν είναι ταυτόχρονα. Οι ταμπέλες φανερώνουν μία παιδική οπτική γωνία. Είσαι βανίλα ή δεν είσαι; Κάνεις τον βλάκα ή είσαι; Μήπως ισχύουν και τα δύο (ενίοτε; )

Αν ξαναδιαβάσεις το «πατερναλιστικό» μου ποστ χωρίς κακιούλες θα δεις ότι δεν λέω πουθενά ότι η αδιαφορία είναι θέμα προσποίησης. Απλά λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Η αδιαφορία έχει πραγματικά ερείσματα, παιδευτικό χαρακτήρα και είναι δικαίωμα όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων. Ένα δικαίωμα που μόλις τώρα απεμπόλησα, για χάρη σου φιλτάτη

 

Απάντηση: Η αδιαφορία Του

Κατοπιν Αδειας Του Κυριου μου και μιλοντας για πληρους χρονου Κυριαρχιας/υποταγης σχεσεις μεσα απο την εμπειρια μου μαζι Του. Για ολες τις αλλες μαλλον τα παρακατω ειναι ατοπα.

Χμ....ειτε ειναι τιμωρια (που σιγουρα καποιος λογος θα υπαρχει δεν μοιραζονται οι τιμωριες αναλογα με τις διαθεσεις), ειτε ειναι δοκιμασια (στα πλαισια της εκπαιδευσης που ουσιαστικα δεν Θελει να Πει τιποτα αλλο εκτος απο το οτι "κατανοησε πως τον χρονο Μου τον Διαθετω οπου Εγω Θελω και Κρινω" η αλλιως "κατανοησε την θεση σου") δεν βρισκω τιποτα μεπμτο προς αυτο και ουσιαστικα πιστευω πως ο αποδεκτης της αδιαφοριας Του (η σκλαβα Του) ξερει πολυ καλα τους λογους γιατι γινεται οτι γινεται χωρις πολλες πολλες εξηγησεις. Εξαλλου το θεμα ηταν ο τροπος που αντιμετωπιζει η υπο την αδιαφορια και οχι τους λογους που προερχεται αυτη.

Οι λογοι μπορει να ειναι πολλοι ναι, και μεσα απο αυτο μαθαινεις πως δεν ρωτας το γιατι. Απλα και μονο επειδη δεν υπαρχει γιατι μεχρι Εκεινος να Αποφασισει να Σου δωσει ενα. Κανενας Κυριαρχος πιστευω δεν θα Ελεγε ακομα και στα ενδειαμεσα μιας καταστασης αδιαφοριας "κοψε τον λαιμο σου ακομα και να βυθιζεσαι στην αυτολυπηση εγω αδιαφορω", οταν Εκεινος Κρινει και Δει πως οντως εχεις φτασει σε εκεινα τα ορια (που μερικες φορες ισως να ειναι πολυ πιο πανω απο οσα νομιζεις πως μπορεις να αντεξεις) θα Κανει κατι για αυτο, οτι Κρινει πως πρεπει να Κανει. Στην κατασταση αδιαφοριας δεν λυεται καμια σχεση μιας και η υποτακτικη δεν αποκτα καμια ελευθερια και η συμφωνια δεν ειναι η ελειψη ελευθεριας(μιας και η υποτακτικη βρισκει την απελευθερωση της στην υποταγη της προς Εκεινον, η "ελευθερια" οπως νοειται ειναι η ουσιαστικη σκλαβια της) οσο η παραδοχη της υποταγης των Επιθυμιων Του και αν η Επιθυμια Του ειναι να Αδιαφορει αυτη την στιγμη για εσενα τοτε απλα υποτασεσσαι στις Επιθυμιες Του και τιποτα αλλο. Ο τροπος που θα αντιμετωπισει την συγγεκριμενη κατασταση η υποτακτικη ειναι αναλογος με το επιπεδο της εκπαιδευσης της και της σιγουριας και εμπιστοσυνης της προς τον Κυριο της (εξου και δοκιμασια).
Οπως πολυ ομορφα ειπωθηκε και πιο πανω "Το κανω για να μαθει η σκλαβα μου να βλεπει και οχι απλως να κοιτα"

Το να σκεφτεσαι την Αδιαφορια Του σε αμμεση σχεση με Εκεινον και εσενα και πως εσυ μπορεις να γινεις καλυτερη για Εκεινον δεν βλεπω τιποτα το εγωπαθες σε αυτο η αληθεια ειναι, ισως και μερικες φορες να μην αντιστοιχει στην αληθεια μιας και ισως απλα να Θελει αληθεια να ασχοληθει με κατι αλλο εκτος απο εσενα, Εχοντας φυσικα παντα στο μυαλο Του και την ψυχολογικη κατασταση την οποια βρισκεσαι και σκεπτομενος και αλλους παραγοντες της ζωης σου. Πιο πολυ εγωπαθες βρισκω το "αφου εγω σε εχω τωρα αναγκη Εσυ τολμας και Αδιαφορεις; Και τι με Θες λοιπον αν Αδιαφορεις για εμενα;". Το βρισκω καπως σαν τελεσιγραφο προς Εκεινον....."η θα ασχοληθεις μαζι μου η φευγω...... " Και αυτο δεν εχει να κανει και πολυ με τον στοχο της υποταγης ουτε μια τετοια προταση θα εκανε μια υποτακτικη ευτυχισμενη....

Συνηθως μπορει να ειναι και μια ευκαιρια που Χαριζεται απο τον Κυριαρχο προς την σκλαβα Του για μερικες ανασες και χρονο ανασυγγροτησης. Οταν το σωμα και το μυαλο απλα χρειαζονται λιγη ξεκουραση.

Η υποταγη δεν ειναι μια "πληρης συναισθηματικη εξαρτηση" κατα τη γνωμη μου. Ειναι μια φυσικη κατασταση ενος ατομου να υποτασεται στις Επιθυμιες εκεινου που εμπιστευτηκε και αποδεχτηκε σαν Κυριο του η οποια του δινει την πληρη απελευθερωση και ευτυχια. Φυσικα και εχεις αναγκη τον Κυριο σου, φυσικα αποζητας να μοιραζεσαι μαζι Του καθε ωρα και στιγμη και φυσικα αποζητας τον πληρη Ελεγχο Του, ο πληρης Ελεγχος ειναι παντα εκει ειτε τον κοιτας ειτε οχι, απλα αρκει να μαθεις να τον βλεπεις.

 

Μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω ότι μπορεί κάποιος να επιδεικνύει συμπεριφορά αδιαφορίας για κάτι που τον ενδιαφέρει, για κάτι που το ποθεί, για κάτι που αγαπά, για κάτι που του ανήκει. Αυτό που πιστεύω ότι μπορεί να συμβαίνει είναι η μετατόπιση της προσοχής του Κυρίαρχου ατόμου σε κάτι που εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή ή περίοδο χρειάζεται την αμέριστη προσοχή του.

Πολλοί μπορεί επίσης να είναι οι λόγοι για τους οποίους η υποτακτική να μην είναι σε θέση να το καταλάβει αυτό. Ο σημαντικότερος που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι μάλλον ο Κυρίαρχος έχει αποτύχει να της μεταδώσει μια ηρεμία στην σχέση τους, την αίσθηση του διαρκούς και συνεπώς του μη επείγοντος.


illusion

 

Ακριβώς...

 

Μπορεί απλά να θέλει να πάει διακοπές σε κανένα νησάκι...Γιατί, άνθρωπος δεν είναι κι αυτός; Δεν θέλει να κάνει τα μπάνια του, τις ηλιοθεραπείες του, τα ρίνγκο του; Όλο Κυριαρχία θα είναι, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει. Κόλαση η ζωή του.

"Τα παίρνεις όλα πολύ στα σοβαρά,
είπε ο παλιάτσος στο ληστή..."

 

Τέλειο! Απλά τέλειο! Η αδιαφορία (με την καταχρηστική έννοια του όρου βέβαια όπως την χρησιμοποιείς) είναι μια καταπληκτική ευκαιρία για να βιωθεί (εκ του ασφαλούς) η απώλεια, να γίνει η αποδοχή του πόνου που προκαλεί, να βιωθεί το πένθος και να κατανοηθεί η προσωπική ασημαντότητα
Εξαιρετικό ως «δικαιολογία» και παρασάγγες καλύτερη από οποιαδήποτε έχω ακούσει να προβάλει ένας κυριαρχικός σε αντίστοιχη περίπτωση
(Θα το σκεφτόταν ποτέ όλο αυτό ένας κυριαρχικός; μόνος του; -ωχ θα φάω ξύλο!
Αφού αδιαφορεί, θα κάτσει να σκεφτεί και το γιατί; επιμένω εγώ –δε το γλιτώνω
Για τον κυριαρχικό που αδιαφορεί συστηματικά, μιλάω –μη βαράτε όλοι μαζί!
Ε περιμένετε να γίνω submissive να το ευχαριστηθώ κιόλας!)
Και δυστυχώς για το παραπάνω ως υπόθεση - αποτέλεσμα εποικοδομητικού αλλά μοναχικού σκαλίσματος του μυαλού της υποτακτικής, ο χρόνος που μπορεί να κρατηθεί ως πεποίθηση στο μυαλό της, είναι αντιστρόφως ανάλογος με την ποιότητα του (δλδ ελάχιστα)

Και μετά αναρωτιέμαι: Αφού συμφωνούμε στο πόσο ωφέλιμο είναι να καταλαβαίνεις ως άνθρωπος την ασημαντότητα σου (από θεολογικής σκοπιάς το λιγότερο), την ασημαντότητα του κυρίαρχου ποιος θα την υποδείξει;
Μήπως αυτή η αποδοχή (της ασημαντότητας) είναι χρήσιμη μόνο σε μερικούς; Είναι χρήσιμη μόνο για τους υποτακτικούς και όχι για τους κυρίαρχους;
Μήπως όλα αυτά τα συναισθήματα της απώλειας, του πένθους, του πόνου που προκαλούνται από μια απλή αδιαφορία του κυρίαρχου σε μια υποτακτική, για ένα κυρίαρχο σταματούν εν τη γενέσει τους; Και κάθε πρόκληση ή αμφιβολία ή πιθανότητα απώλειας μεταθέτει την αίσθηση της προσωπικής ασημαντότητας στο υποτακτικό "αντικείμενο"; (Ουπς! Χαλιά το συντακτικό μου!)
Δεν νομίζω ότι θα εκτιμηθεί το δωράκι από κανένα κυριαρχικό, είτε δεν χρειάζεται απολύτως τίποτε και κανένα, είτε χρειάζεται (πολύ περισσότερο)

Και τελικά…
όταν πρωτομάθαινα βασικές διαφορές vanilla και d/s σχέσης ένα απ αυτά που μου είχαν πει και είχα ενθουσιαστεί ήταν πως σ αυτόν το χώρο δεν παίζονται παιχνίδια ανασφάλειας
Το να είσαι (και να φαίνεσαι) «δεδομένη», παραδόξως πως, δεν είναι κουσούρι σου, δεν είναι καν προσόν, αλλά προϋπόθεση για τη σχέση (...και έσκισα τα διπλώματα μου!)
Απ' την άλλη το πρώτο που υπόσχεται ότι θα δεχθείς σε μια τέτοια σχέση είναι η αίσθηση ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Ασφάλεια και αδιαφορία;
Μου τα ‘παν λάθος;

Βρε το μπαγάσα!

 

 

Σκεφτόμαστε πριν από σας για σας. Χα. Δεν είμαστε άμυαλες ρομαντικές κορασίδες. Όλα έχουν νόημα σ' αυτή τη ζωή. Αλλιώς είμαστε απλά κοτούλες. Κο-κο-κο. (Όταν βγουν οι βίτσες δεν κακαρίζουμε - λείπει διακοπές τώρα και χοροπηδάω).

Δεν γνωρίζω Κυρίαρχους που να αδιαφορούν συστηματικά.

Μην το γελάς. Ο πόνος είναι μία αξία που δεν εκτιμάται δεόντως από την σημερινή κοινωνία μας. Πουτάνα κοινωνία, μην τυχόν και μάθει να χάνει κανείς. Mind you, δεν το κάνει ψέματα ο μπαγάσας, ΟΝΤΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ!!!

Οι πεποιθήσεις είναι όπως οι κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία. Το θέμα είναι, λειτουργεί;

Ο χρόνος είναι εσωτερική υπόθεση.

Ο ίδιος.

Βαυκαλίζομαι. Έχω το στυλ μου. Να μην έχω κι εγώ κάτι ιδιαίτερο; Άβουλη γίδα;

Δεν υπάρχουν κανόνες από ότι κατάλαβα. Ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Άλλοι θέλουν τις αφοσιωμένες. Άλλοι τις περήφανες που κάθε φορά κλαίνε δάκρυα πικρά (κουραστικό αλλά τερπνό). Πού να ξέρεις; Άβυσσος.

Όντως βανίλα είσαι. Η σχέση δεν βασίζεται στην αίσθηση ασφάλειας, αλλά στην αίσθηση εμπιστοσύνης και στην αφοσίωση. Δεν είναι δυνατόν να αισθάνεσαι ασφαλής σε μία βουτιά στο κενό. Δεν έχει γυρισμό. Δεν μιλάμε για συμβόλαια και όρια και safewords και Αμερικάνικες χαριτωμενιές. Εδώ δεν είναι παίξε γέλασε. Κι ας γελάμε και λίγο μεταξύ μας.

Συμπαθεστάτη, ευχαριστώ που κατάλαβες ότι δεν ήμουν συγκαταβατική, το χιούμορ μου με βάζει σε μπελάδες, είναι εντελώς διεστραμμένο. 

 

Όταν μιλάμε για αδιαφορία, θα συμφωνήσω με τον πρώτο ορισμό του MasterJp.
Κάνε ό,τι θέλεις δεν με απασχολεί.

Μην βαφτίζεται ως αδιαφορία την μη επίδειξη του ενδιαφέροντος στην ποσότητα, στο χρόνο, στο τρόπο έκφρασης που ζητάτε. Πιότερο μου κάνει ως καπρίτσιο ενός καλομαθημένου παιδιού.

 

Με κάλυψες.