Οικογένεια και ορατότητα στο M/s

Το μοντέλο της «παραδοσιακής οικογένειας» στις μέρες Μ/μας δεν είναι το μοναδικό μοντέλο συνύπαρξης και συμβίωσης των μελών της.

Οι μονογονεϊκές οικογένειες στην ΕΕ ανέρχονται σύμφωνα με τη Eurostat σε 7.8 εκατομμύρια. Στη χώρα Μ/μας το 9% των οικογενειών είναι μονογονεϊκές.
https://www.ot.gr/2021/06/01/epikai...es-monogoneikes-oikogeneies-yparxoun-stin-ee/

Παράλληλα δημιουργούνται οικογένειες από ΛΟΑΤΚΙ άτομα.

Στην Ευρώπη υπάρχουν 20 χώρες (15 από αυτές μέλη της ΕΕ) που αναγνωρίζουν με διάφορους τρόπους (αυτόματη αναγνώριση, από κοινού υιοθεσία, υιοθεσία του δεύτερου γονιού, αναδοχή κλπ), τις ομόφυλες οικογένειες. Αυτό σημαίνει ότι στις παραπάνω χώρες εκδίδεται κανονικά πιστοποιητικό γέννησης του παιδιού με 2 μαμάδες ή με 2 μπαμπάδες και υπάρχει πλήρης ισότητα.
https://www.google.com/amp/s/www.ertnews.gr/eidiseis/ellada/giati-ta-paidia-apo-goneis-idioy-fyloy-den-echoyn-ta-idia-dikaiomata-stin-ellada/?amp

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία τα παιδιά που ανατρέφονται εκτός του «παραδοσιακού μοντέλου» οικογένειας αυξάνονται όπως επίσης αυξάνεται και η ορατότητα των «διαφορετικών» οικογενειών.

Κανένα παιδί που μεγαλώνει σε όποια μορφή οικογένειας δεν γνωρίζει τι κάνουν οι γονείς του στο κρεββάτι τους.

(Και λέω το κανένα με απολυτότητα καθότι θεωρώ πως σε όποια άλλη περίπτωση πρέπει να αφαιρείται η επιμέλεια)

Ανατρέφεται όμως σε ένα περιβάλλον όπου είτε γνωρίζει ότι έχει έναν γονέα είτε γνωρίζει ότι οι γονείς του είναι άτομα του ίδιου φύλλου.

Στην καθημερινή του οικογενειακή ζωή, ένα παιδί, θα γνωρίσει και θα συσχετιστεί με συντρόφους του ενός γονέα αν πρόκειται για μονογονεϊκή ή θα ζει σε ένα περιβάλλον όπου, οι του ίδιου φύλλου γονείς του, θα είναι τρυφεροί ο ένας με τον άλλον, θα αγκαλιαστούν, θα φιληθούν, θα διαφωνήσουν και κάποιες φορές θα τσακωθούν.

Ό,τι συμβαίνει δηλαδή και εντός του «παραδοσιακού» μοντέλου.

Το M/s είναι μια μορφή συσχετισμού, όπου ανεξάρτητα από τη δομή και το πλαίσιο που θα ορίσει Η/Ο Καθεμιά/ας Ιδιοκτήτρια/ης, τηρείται μια βασική συνθήκη.

Η/Ο Ιδιοκτήτρια/ης έχει τον απόλυτο έλεγχο.

Στην περίπτωση όπου ένας M/s συσχετισμός δημιουργήσει οικογένεια πιστεύετε ότι το M/s πρέπει να καταργήσει το όποιο πρωτόκολλο ορίζει τη σχέση έως εκείνη τη στιγμή και να περιοριστεί στην κρεβατοκάμαρα; (δηλαδή να πάρει μορφή T/b)

Κατά τη γνώμη Μου κάτι τέτοιο θα είναι καταστροφικό.

Είναι καταστροφικό ό,τι περιορίζεται και κρύβεται.

Κατά τη γνώμη Μου η ανατροφή ενός παιδιού σε συνθήκες M/s πρέπει να γίνεται εντός του M/s.

Η ορατότητα της σχέσης δεν πρέπει να περιορίζεται.

Αν το slave απευθύνεται σε πληθυντικό Στην/Στον Ιδιοκτήτη θα πρέπει αυτό να πάψει να ισχύει ;

Αν το slave ακολουθεί ένα πρωτόκολλο συμπεριφοράς (για παράδειγμα η μαμά έχει πάντα ξυρισμένο κεφάλι ή φοράει μόνιμο κολλάρο ή ο μπαμπάς είναι εκείνος που φροντίζει για όλες τις δουλειές του σπιτιού, καθαριότητα, σιδέρωμα, πλύσιμο, σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ψώνια …) αυτό θα πρέπει να πάψει να ισχύει;

Θα πρέπει δηλαδή η τελετουργία που έχει οριστεί από Την/Τον Ιδιοκτήτρια/η να παραμεριστεί και οι γονείς να «υποδύονται» μπροστά στο παιδί ότι είναι ένα συμμετρικό ζευγάρι ενώ δεν είναι;

Κατά τη γνώμη Μου η ειλικρίνεια είναι καλύτερη από την υποκρισία.

Κατά τη γνώμη Μου μια ορατή M/s οικογένεια είναι ένα σημαντικό βήμα για την ορατότητα των BDSM συσχετισμών γενικότερα.

Θα Με ενδιαφέρε η γνώμη Σ/σας

Ευχαριστώ

Iagos

Photo Mariska karto by Iagos posted 6 March 2023 at 09:28

 

Ωραίο το ερώτημα!
Να πω ότι δεν έχω εμπειρία στο χώρο γενικότερα, ούτε έχω ζήσει μια αντίστοιχη σχέση, ούτε ότι έχω παιδιά. Μόνο ως εκπαιδευτικός έχω αρκετές ώρες επαφή μαζί τους.
Οι ήδη συμφωνημένες συμπεριφορές που ανέφερες, που για το ζευγάρι είναι μέρος της σχέσης ως M/s , δε φαίνεται ότι θα φαινόταν περίεργο για ένα παιδί, αρκεί να καταλάβει ότι αυτό είναι κάτι που και οι δύο συμφωνούν να κάνουν. Ο τρόπος που μιλούν ή συμπεριφέρονται θα πρέπει ίσως να προσαρμοστεί στην ύπαρξη ενός παιδιού. Θα πρέπει να μπορεί να αισθάνεται ότι μπορεί να τρέξει για ένα πρόβλημα και στους δύο γονείς. Σίγουρα δε συμβαίνει ποτέ, αλλά να μην αισθανθεί ότι δε μπορεί να ζητήσει βοήθεια ή στήριξη από ένα γονέα επειδή στο νου του είναι "αδύναμος".
Το να προσαρμόζεται μια σχέση λόγω της ύπαρξης ενός παιδιού δε το βρίσκω ως υποκρισία ή αδυναμία. Είναι μια αλλαγή στις προτεραιότητες του ζευγαριού. Και φυσικά κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Αν κάποιες συμπεριφορές φαίνεται να επηρεάζουν αρνητικά τη συμπεριφορά του ή τα συναισθήματα του δε θα πρέπει να γίνει συζήτηση και να προσαρμοστεί η συμπεριφορά εντός και εκτός σπιτιού?

 

Γιατί;
Κατά τη ταπεινή μου γνώμη , τα περισσότερα προέρχονται από αυτή τη φοβικοτητα. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι κάνουν οι γονείς τους στο τραπέζι; Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι κάνουν οι γονείς τους στη τουαλέτα; Γιατί δεν πρέπει να γνωρίζουν (σε υπερθετικό βαθμό κιόλας) τι κάνουν οι γονείς τους σε άλλη μια φυσική τους ανάγκη; Μήπως το σεξ δεν είναι φυσική ανάγκη του ανθρώπου και είναι κάτι μιαρό που πρέπει να κρύβεται;

 

Η δικη μου εμπειρια ως γονιος δυο παιδιων, με εχει διδαξει πως το παιδι μαθαινει απο το παραδειγμα των γονιων του.
Οτι βλεπει μεσα στο σπιτι, τις συμπεριφορες, τη γενικοτερη σταση απεναντι στη ζωη, αυτο μαθαινει, ανεξαρτητα το τι θα του πουμε ως γονεις.
Αυτο ειναι το ενα σκελος.
Το δευτερο ειναι πως τα παιδια εχουν την αναγκη να νοιωθουν αποδεκτα απο τους συνομιληκους τους, να ενσωματωνονται στην ομαδα, οποια κι αν ειναι αυτη, της ταξης, της παρεας κλπ. Οτιδηποτε τα κανει να αισθανονται πως για οποιο λογο ξεχωριζουν απο τα αλλα παιδια, τα δυσκολευει σε καποιο βαθμο, μικρο ή μεγαλο.
Αυτα εν ολιγοις απο τη πλευρα του παιδιου.
Απο την πλευρα των γονιων, φυσικα ειναι απολυτα δικη τους η αποφαση πως θα λειτουργησουν απεναντι στα παιδια τους και τι θα προσπαθησουν να τους διδαξουν.
Παντα ομως θεωρω, πως το παραδειγμα ειναι που μετραει και οχι τα λογια.

 

Δεν έχω εύκολη απάντηση να δώσω αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω εμβόλιο στο κοινωνικό conditioning οπότε κατά πάσα πιθανότητα αυτή η δυσκολία πηγάζει από εκεί.

Disclaimer: Διαθέτοντας ξανθοκάστανη αρκούδα και όχι παιδί αυτό που θα καταθέσω είναι εκ του ασφαλούς αποψάρα οπότε take it with a healthy dose of salt.

Θεωρώ πως η σχέση των γονιών μεταξύ τους καθώς και το πως τη βρίσκουν ερωτικά μεταξύ τους -και εφόσον αυτή δεν είναι τοξική- δεν αφορά τα παιδιά. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα η σχέση είναι υγιής οπότε ο δισταγμός μου δεν έχει να κάνει με αυτό.

Ο δισταγμός μου είναι ο παρακάτω: Καίτοι οι γονείς του είναι υπέρμαχοι της ισότητας οπότε το παιδί θα λάβει και την αντίστοιχη παιδεία, κατά πόσο είναι ασφαλές ότι η οπτική του ΔΕΝ θα επηρεαστεί από το παράδειγμα της σκλάβας μαμάς ή σε αντίστοιχη περίπτωση του σκλάβου μπαμπά και κατά πόσον ένα παιδί έχει τη δυνατότητα να τα διαχωρίσει;

(Φυσικά δεν εξετάζω την περίπτωση σωβινιστικού μπαμπά ή feminazi μαμάς αφού σε αυτή την περίπτωση το είδος της σχέσης μεταξύ των γονιών του -ακόμα και αν δεν είναι τοξικό- ισχύει το "με όποιον δάσκαλο καθίσεις")

 

Δεν εννοώ αυτό.

Το παραπάνω το Έγραψα για άλλους λόγους.

Ένας εξ αυτών είναι για να μην πάρει τροπή η συζήτηση προς μια κατεύθυνση τέτοια και να παραμείνει η συζήτηση στον αρχικό τίτλο "Οικογένεια και ορατότητα στο M/s"

Αφού το θέτετε λοιπόν θα καταθέσω τη γνώμη Μου.

Πολλά παιδιά, ένα εξ αυτών και Εγώ, έχουν ακούσει τους γονείς τους να κάνουν σεξ και γνωρίζουν ότι κάνουν σεξ.

Όπως και οι γονείς γνωρίζουν ότι το παιδί τους από μια ηλικία και μετά αυνανίζεται, κάτι που κατά τη γνώμη Μου πρέπει να ενισχύεται από τους γονείς και όχι να το φορτώνουν με ενοχές.

Επίσης, κατά τη γνώμη Μου, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση πρέπει να ξεκινά από μικρή ηλικία και να διδάσκεται αργότερα από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

Δεν Με βρίσκει όμως σύμφωνο το να είναι το παιδί μπροστά σε μια σεξουαλική επαφή των γονιών του, όπως επίσης δεν Με βρίσκει σύμφωνο να είναι μπροστά ο γονιός τη στιγμή που το παιδί αυνανίζεται.

Φρονώ ότι γονείς και παιδιά πρέπει να έχουν μια ελεύθερη σχέση με τα σώματα τους.

Είμαι γυμνιστής και ελευθεροκαμπίτης πολλά χρόνια και πάντοτε χαιρόμουν τους γονείς εκείνους που ζούσαν για μέρες μαζί με τα παιδιά τους γυμνοί σε σκηνές και γύρω τους υπήρχαν άλλοι γυμνοί ανθρώποι είτε και αυτοί με τα παιδιά τους είτε χωρίς παιδιά.

Το θεωρώ ελευθερία και θα το κάνω και με το δικό Μου παιδί.

Υπάρχει όμως και η ιδιωτικότητα η οποία πρέπει να διδάσκεται στα παιδιά.

Όσο ευχάριστο Μου είναι να βλέπω γυμνά σώματα να συνυπάρχουν σε μια παραλία για μέρες τόσο δυσάρεστο θα Μου ήταν αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι έστηναν μια τεράστια παρτούζα μπροστά στα παιδιά τους.

Iagos

 

Θα ήθελα να γράψω αυτό που βίωσα , αλλά δεν θα το κάνω γιατί δεν έχω καμία διάθεση για διαφόρων ειδών σχόλια που σίγουρα θα υπάρξουν . Θα πω ότι η ειλικρίνεια είναι το καλύτερο, όπως σε κάθε τι. Φυσικά από κάποια ηλικία κ μετά. Σε μένα λειτούργησε πολύ θετικά όπως κ στο άλλο μέλος της οικογένειας που ήταν υ . Δεν χρειάζεται να κρύβεται κανεις κ απλά απολαμβάνουν όλοι αυτό που είναι.δεν θέλω να γράψω λεπτομέρειες δημοσια

 

Καλύφθηκα  

 

Πολύ ενδιαφέρον θέμα.

Προσωπικά δεν ξέρω τι μπορεί να περιλαμβάνει το M/s εμπειρικά οπότε η όποια γνώμη μου αφορά κυρίως αυτό που φαντάζομαι από όσα έχω διαβάσει. So, here is my 2 cents.

Κρίνοντας από τον μικρούλη μου, τα παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία θα μιμηθούν αυτό που βλέπουν χωρίς να αντιλαμβάνονται την όποια σημασία του. Βλέπουν τα πράγματα πολύ διαφορετικά από εμάς. Εάν αυτό που βιώνουν είναι αγάπη, αυτή θα εισπράξουν ανεξάρτητα του τι μορφή θα έχει. Η ασυμμετρία στη σχέση των γονιών λοιπόν δεν θεωρώ ότι είναι κάτι που θα τα επηρεάσει αρνητικά σαν βίωμα μέσα στο σπίτι.

Τουναντίον θεωρώ μεγάλο λάθος να ενοχοποιηθεί η ασύμμετρη σχέση των γονιών στα μάτια ενός παιδιού που είναι αυτό ακριβώς που θα συμβεί κρύβοντάς την σαν να είναι κάτι κακό. Αντίστοιχα θεωρώ λάθος το να αντιμετωπίζεται ως κάτι ξεχωριστό από την οικογένεια ή ως κάτι "μόνο για ενήλικες" που και πάλι λίγο κάπως στα μάτια μου "δαιμονοποιεί" το είδος της σχέσης.

Αυτό που θεωρώ σημαντικό είναι σταδιακά και μεγαλώνοντας να είναι σαφές στο παιδί ότι η ασυμμετρία αφορά αποκλειστικά τους γονείς και δεν έχει να κάνει με "υπεροχή" του ενός ανθρώπου επί του άλλου για τον οποιονδήποτε λόγο (ηλικία, φύλο, κλπ.) όπως επίσης και να μπεί μέσα του ότι αυτό που βιώνει είναι απλά μια διαφορετική έκφανση μιας υγειούς σχέσης. Πώς επειδή εμείς το κάνουμε έτσι και κάποιος άλλος το κάνει αλλιώς δεν σημαίνει ότι εμείς ή οι άλλοι είναι λάθος. Αυτό όμως ισχύει για τη ζωή γενικότερα οπότε το θεωρώ δεδομένο.

Το πρόβλημα, κακά τα ψέμματα, είναι ότι το M/s είναι κάτι διαφορετικό και όλοι ξέρουμε πόσο υπέροχα αντιμετωπίζεται από την κοινωνία μας το διαφορετικό.

Είχα συζητήσει το θέμα του «διαφορετικού» κάποτε με μια παιδοψυχολόγο και έχω κρατήσει όσα μου είπε. Εάν οπλίσεις το παιδί σου σωστά, θα μπορεί από μικρή ηλικία να αντιμετωπίσει τυχόν bullying γιατί μέσα του θα ξέρει ότι διαφορετικό δεν σημαίνει λάθος οπότε δεν θα νιώθει ενοχικά για την διαφορετικότητά του. Θα μπορεί λοιπόν να αμυνθεί όταν βρει απέναντί του ανθρώπους άλλης νοοτροπίας ακόμα και απλά αποφασίζοντας να μην ασχοληθεί με αυτούς.

 

Ενδιαφέρον νήμα, πρακτικό αλλά και πολύπλευρα δύσκολο.

Ανήκω στις μονογονεϊκές οικογένειες με τρία εφηβάκια.
Μια διαδικασία διαζυγίου σε γάμο που υπάρχουν μικρά παιδιά, ποτέ δεν είναι ευχάριστη, μπορεί ωστόσο να γίνει πολύ ομαλή με τους κατάλληλους χειρισμούς.

Με την βοήθεια της ψυχολόγου μου, συγκατοικήσαμε για τρία χρόνια με τον πρώην πλέον σύζυγο, αν και ο κύβος είχε προ πολλού ριφθεί.
Τα τρία αυτά χρόνια ήταν απαραίτητα για την ωρίμανση των παιδιών και την διαχείριση του όλου μετά, υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες.

Το όλο εγχείρημα απέδωσε τα μάλλα, όταν χρειάστηκε πλέον να τους ανακοινώσουμε τις αλλαγές που θα λάμβαναν χώρα:
Σε μια μόλις εβδομάδα, τα παιδιά είχαν καταλάβει πλήρως πως οι σταθερές τους θα έμεναν αναλλοίωτες, και πως τα πράγματα θα άλλαζαν μόνο ως προς κάποια πρακτικά θέματα.

Έξι χρόνια μετά, στο τώρα, έχουμε αμφότεροι σαν γονείς την ικανοποίηση να βλέπουμε τρία ώριμα και ευτυχισμένα τσόφλια, να ζουν την ηλικία τους με όλες της τις αποχρώσεις.
Και όχι με τα θέματα που τους φόρτωσε ένα διαζύγιο και μια προβληματική και ανώριμη σχέση γονέων, που επέλεξαν να μην είναι σύντροφοι πλέον, αλλά ουδέποτε παραμέρισαν τις γονεϊκές τους ευθύνες.

Γιατί τα έγραψα όλα αυτα;

Για να θέσω στη συζήτηση μερικές παραμέτρους εξ ιδίας οπτικής:
Προσωπικά για μένα, υπάρχει ένα απαράβατο θέσφατο που επουδενί δεν πρέπει να παραβιαστεί: η ψυχική και συναισθηματική ισορροπία των παιδιών.

Μιλώντας αυτή τη στιγμή ως μάνα αλλά και ως υ που έχω υπάρξει σε M/s συσχετισμό, χωρίς ποτέ ωστόσο αυτά τα δυο να συνυπάρχουν στην ίδια στέγη, μπορώ μόνο να καταθέσω πως οι ισορροπίες είναι λεπτές και εύθραυστες.

Είναι άλλο το δεν περιχαρακώνομαι σε στεγανά, δεν υποκρίνομαι, δεν κρύβομαι και δεν ντρέπομαι για τον τρόπο που σχετίζομαι ερωτικά από τα παιδιά μου, και άλλο το δεν προσαρμόζομαι στα νέα δεδομένα ως οφείλω σαν γονιός πλέον, εκ πεποιθήσεως πως έτσι παραμένω ειλικρινής αν μη τι άλλο.

Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν μόνο εντός μιας στέγης, αλλά και εντός μιας ευρύτερης κοινωνίας.
Που καλώς ή κακώς κουβαλάει παθογένειες και προκαταλήψεις ετών.
Η πολύπλευρη διαπαιδαγώγηση τους, η παιδεία τους, η ανάπτυξη κριτικής σκέψης και η συναισθηματική και ψυχολογική θωράκισή τους θα πρέπει να είναι δεδομένα εκ της οικογένειας.
Είναι αυτά ακριβώς που θα τα βοηθήσουν να σταθούν αυτόνομα, χωρίς ελλείμματα και χωρίς προκαταλήψεις απέναντι στα δύσκολα της ζωής αλλά και απέναντι στο διαφορετικό.

Ωστόσο…
Η αναπόφευκτη συνύπαρξη τους με μια ευρύτερη κοινωνία που, ας είμαστε πραγματιστές, ουδόλως είναι έτοιμη -προς το παρόν έστω- για αποδοχή τέτοιων οικογενειών, δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο θα κλονίσει το θέσφατο που έθεσα στην αρχή:
Την ψυχική και συναισθηματική υγεία τους δηλαδή.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ανεπιφύλακτα προτείνω είναι το εξής:
Τη συμβολή των ειδικών (πχ ψυχολόγων ), πέρα από κάθε προσωπική αγκύλωση, και με μόνο γνώμονα την δημιουργία ισορροπημένων ενηλίκων, χωρίς τραύματα και ρωγμές που θα τους ακολουθούν στην μετέπειτα ζωή τους.

Πιστεύω ακράδαντα πως με τους κατάλληλους χειρισμούς, ακόμα και τα πιο «ασύμβατα» μπορούν να γίνουν μαθήματα ζωής, με το κυριότερο αυτό της απαγκίστρωσης από στεγανά και νόρμες…

Ας κάνουμε τα παιδιά μας ενήλικες ενός καλύτερου κόσμου, χωρίς προκαταλήψεις.
Ας μην τα αφήσουμε όμως εκτεθειμένα στις προκαταλήψεις που υπάρχουν στο τώρα. Υπάρχει τρόπος. Και λέγεται ισορροπία..

 

Το παρόν νήμα είναι από εκείνα στα οποία πιθανολογώ σχεδόν μετά βεβαιότητος πως κανείς δεν είναι σε θέση να γράψει πλήρως βιωματικά ως μέλος Μ/s ζεύγους που μεγαλώνει παιδιά.
Γονείς μπορεί να υπάρχουν, μέλη M/s σχέσης μπορεί να υπάρχουν, αλλά συνδυαστικά, δλδ γονείς σε M/s σχέση που μεγαλώνουν παιδιά from scratch, είναι μάλλον απίθανο.
Συνεπώς οι τοποθετήσεις δεν μπορεί παρά να είναι βασισμένες στην καλύτερη περίπτωση σε αποσπασματικές εμπειρίες, λογικούς συνειρμούς, προβολές και στη χειρότερη σε wishful thinking θεωρητικές ασκήσεις επί χάρτου.
Προσωπικά γνωρίζω ή καλύτερα γνώριζα μόνο ένα τέτοιο ζευγάρι. Το οποίο να σημειωθεί, για όσους θεωρούν εαυτούς επαίοντες στο M/s, έγινε M/s στον έβδομο χρόνο του γάμου και είκοσι χρόνια μετά είχε τρια παιδιά. Επειδή είναι η μοναδική περίπτωση που γνωρίζω, δεν σκοπεύω να αναφερθώ συγκεκριμένα σε αυτή ως παράδειγμα.
Δεν επιθυμώ να δώσω συγκεκριμένες απαντήσεις στα ερωτήματα του νηματοθέτη. Θα παραθέσω μόνο κάποιες σκόρπιες επιγραμματικές σκέψεις, άλλες προφανείς και άλλες όχι τόσο, ελπίζοντας να βοηθήσουν όποιον προβληματιστεί σχετικά με το ζήτημα.

Ο άνθρωπος όπως όλα τα μικρά των θηλαστικών, μαθαίνει το περιβάλλον του, τον τρόπο να στέκεται μέσα σε αυτό και να επιβιώνει, μιμούμενος, αντιγράφοντας ενστικτώδικα κινήσεις και συμπεριφορές.

Είναι αναπόφευκτο η ζωή ενός ζευγαριού να αλλάζει δραματικά με την έλευση ενός παιδιού. Το μόνο που μπορούν να ελέγξουν εν μέρει, είναι το εύρος της αλλαγής.

Η αντιληπτική ικανότητα των παιδιών-ως ικανότητα να παρατηρούν απίθανες για μας λεπτομέρειες-σε κάθε ηλικία, είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή την οποία εμείς βαυκαλιζόμαστε ότι έχουν.

Η δυνατότητα κατανόησης ξεκινάει ως μηδενική, αναπτύσσεται πολύ αργά και πάντα καθυστερημένα συγκριτικά με την αντιληπτική και αυτό ανεξάρτητα από τον πολύ σημαντικό ρόλο που μπορούν να παίξουν οι γονείς σε όλη την πορεία.

Πρέπει πάντα να έχεις την καλή απάντηση σε κάθε παιδική ερώτηση.

Είναι κανόνας χωρίς εξαίρεση το γεγονός ότι οι γονείς θυσιάζουν κομμάτια της προσωπικής τους ευχαρίστησης για χάρη των παιδιών.

Κανένα M/s το οποίο κρίνεται-αν κρίνεται- ότι πρέπει να προσαρμοστεί συμπεριφορικά σε μια δεδομένη κατάσταση δεν αλλοιώνεται ούτε κατ' ελάχιστο. Τούτο διότι είναι πέρα και πάνω απ' όλα μια εσωτερική, διανοητική κατάσταση.

Τα πρωτόκολλα, ειδικά στο εγκατεστημένο Κ/υ δεν δημιουργούν, αλλά εκφράζουν την ήδη υπάρχουσα ασυμμετρία.

Επειδή η παιδική ηλικία μοιάζει αρκετά με το μεγάλωμα ενός δέντρου, χρειάζεται πολύ προσοχή και κυρίως πρόβλεψη, διότι αν ο νεαρός κορμός στραβώσει από τον άνεμο, μπορεί και να επανέθει μεν στην κάθετη θέση, αλλά η καμπύλη θα παραμείνει.

Το κύριο ανθρώπινο χαρακτηριστικό είναι η ικανότητα προσαρμογής σε ένα περιβάλλον που αλλάζει. Δυο άνθρωποι που επιθυμούν και έχουν επιλέξει να είναι μαζί σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και ανεξάρτητα από τις καταστάσεις που καλούνται να διαχειριστούν, μπορούν-με κίνητρο ακριβώς την κοινή και ισχυρή επιθυμία προς τούτο- και βρίσκουν νέους, συχνά αναπάντεχα απολαυστικούς τρόπους για να ζουν αυτό που θέλουν, χωρίς την αγκυλωτική, ενοχική σκέψη ότι κάνουν εκπτώσεις.

Μιλώντας από την κυριαρχική πλευρά, υποτακτικές και σκλάβες παίρνουμε για την καύλα μας. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, και όχι φυσικά για να διαιωνίσουμε το είδος, κάνουμε παιδιά. Η διαφορά είναι ότι τα παιδιά δεν μας ανήκουν. Η ομοιότητα είναι ότι είμαστε απόλυτα υπεύθυνοι γι αυτά και το μέλλον τους.

 

Εγώ μπορώ.

Μετά από τέσσερα χρόνια εδραιωμένου M/s εδώ και ένα μήνα υπάρχει και παιδί εντός του M/s

Ε/εμείς...

Εγώ και η @de7

Έχω γνωρίσει πάνω από ένα.

Όσον αφορά στα υπόλοιπα που γράφετε θα τοποθετηθώ κάποια στιγμή συνολικά.

Ευχαριστώ

Iagos

ΥΓ

Μια παρένθεση.

Φυσικά και τα παιδιά δεν ανήκουν σε κανέναν.

Το νήμα πραγματεύεται κάτι άλλο.

Την ορατότητα.

Και τα παιδιά μιας ΛΟΑΤΚΙ οικογένειας δεν ανήκουν σε κανέναν αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μεγαλώνουν σε μια διαφορετική οικογένεια.