ρέω..

Τρεις ωραίες πεταλούδες.


Δευτέρα πρωί, λίγο πριν τις 8:00 την ώρα που αρχίζει να ξυπνά η πόλη. Επέστρεφα από το πρωινό περπάτημα χαμένη στις σκέψεις μου. Για άλλη μια φορά κουβαλούσα το βάρος ενός πλανήτη από άγχη και προβλήματα στο σβέρκο μου. Τα πάντα γύρω μου είχαν αυτό θαμπό χρώμα του γκρίζου ακόμα και οι αγουροξυπνημένες φάτσες του δρόμου που προσπερνούσα χωρίς να κοιτάζω.

Ξαφνικά βλέπω από την απέναντι μεριά του δρόμου, τρεις νεαρές γυναίκες με αμφίεση νυχτερινή και άκρως ερεθιστική. Ψηλοτάκουνα, στρας, εφαρμοστά μίνι φορέματα που αγκάλιαζαν τις όμορφες καμπύλες τους και μαλλί στην πένα. Ξανακοίταξα να σιγουρευτώ πως ήταν πραγματικό αυτό το εκτός τόπου και χρόνου θέαμα και ω ήταν πραγματικό!

Ένας οδηγός φορτηγού που ερχόταν προς τα μένα, έκανε την ίδια διπλή κίνηση του κεφαλιού κοιτάζει και ξανακοιτάζει για να επιβεβαιωθεί ότι δεν το φαντάστηκε. Άνοιξε το στόμα του και γούρλωσε τα μάτια. Έσκυψα το κεφάλι να μην φανεί το γέλιο μου και μετά σκέφτηκα, ότι με αυτές τις τρεις υπέροχες πεταλουδίτσες για αντιπερισπασμό, ήμουν αόρατη και μπορούσα να γελάσω και να παρατηρήσω τις αντιδράσεις των ανθρώπων γύρω.

Συμπτωματικά υπήρχαν μόνο άντρες εκείνη την στιγμή και όλοι χάζευαν τις νεαρές γυναίκες να διασχίζουν τον δρόμο με κατεύθυνση την στάση λεωφορείου. Εκείνες είχαν αέρα αυτοπεποίθησης και αδιαφορούσαν για τα βλέμματα που προκαλούσαν και όλη την ατμόσφαιρα καύλας που ανέδυαν. Για το χρώμα που έφεραν σε αυτό το μουντό Δευτεριάτικο πρωινό μας.

Πιο κάτω δυο υπάλληλοι του δήμου καμάρωναν τα κορίτσια με πονηρά χαμόγελα τύπου "Τι μας βρήκε πρωινιάτικα!". Ένας άλλος τύπος πάρκαρε με το μηχανάκι του νυσταγμένος και καθώς κατέβαινε τις είδε και αμέσως ξύπνησε για τα καλά, άλλαξε όλο του το πρόσωπο του στάθηκε για λίγο ακίνητος να θαυμάσει τα κορίτσια.

Είχα προσπεράσει το θέαμα και παρατηρούσα τους περαστικούς και τους οδηγούς καθώς εστίαζαν μαγεμένοι σε αυτό το ωστικό κύμα καύλας. Γύρισα να τις ξαναδώ για τελευταία φορά. Είχαν κάνει ένα μικρό πηγαδάκι στην στάση και συζητούσαν όρθιες. Καθώς λικνίζονταν αργά πάνω στα ψηλοτάκουνά τους που τους σήκωνε τα καπούλια.

Ένιωθα την στύση των περαστικών ανδρών όπως φούσκωναν στις εισπνοές τους. Διακριτικά και από μακριά χωρίς να ενοχλήσουν τις πεταλουδίτσες μας, να μην τις τρομάξουν.

Φανταζόμουν τον οδηγό του λεωφορείου που θα τις παραλάμβανε και τους επιβάτες και όλους όσους θα απολάμβαναν με σώμα και ψυχή το πέρασμά τους μέχρι να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους σαν τρεις νεράιδες που σκόρπιζαν χρυσόσκονη ηδονής.

Αυτό το αναπάντεχο θέαμα καύλας με αιφνιδίασε τόσο ευχάριστα, που το θαμπό γκρι και ο πλανήτης με τα προβλήματα που με είχε σβερκώσει εξανεμίστηκαν. Ίσως επειδή ξύπνησε μέσα μου μια δική μου πεταλούδα που άρχισε να κουνάει ζωηρά τα πολύχρωμα φτερά της και με γέμισε καύλα!

ρέω..

 

Το τσίπουρο της κάθαρσης.


Μπαίνω σπίτι, στο μισοσκόταδο πετάω παπούτσια και τσάντες και κατευθύνομαι στην κατάψυξη. Κατεβάζω 2 σφηνάκια παγωμένη βότκα, παίρνω ένα τρίτο στο χέρι και σωριάζομαι στο σκοτάδι, δεν χρειάζεται άλλες πληροφορίες ο εγκέφαλος, έχει τιγκάρει με περισσότερες από όσες μπορεί να επεξεργαστεί.

-Μαλάκα ομολόγησε, το έκανε! Τα λόγια της Σ. πριν ώρες, μου διάβαζε από το τηλέφωνο με φωνή που έτρεμε το μήνυμα ομολογίας που της έστειλε η φίλη μας η Χ. ήμουν στη δουλειά και έλεγα μέσα μου, όχι τώρα, περίμενε να σχολάσεις, να πας σπίτι σου. Μείνε όρθια τώρα!

1.101.101,10 Μια ζωή την έχουμε..

Γυρίζω 2 δεκαετίες και κάτι ψιλά πίσω στο χρόνο. Την πρώτη μέρα της σχολής, όταν μπήκαμε στην αίθουσα, έπιασα το τελευταίο θρανίο και η Χ. μπήκε πιο μετά. Προσπερνούσε τα θρανία περιμένοντας μια πρόσκληση με το βλέμμα στο πάτωμα και δειλά βηματάκια παιδιού. Ήμαστε παιδάκια.

Έφτασε στην σειρά μου στο τέλος και πολύ διακριτικά σχεδόν κρυφά ύψωσε το βλέμμα της από το πάτωμα. Μπορούσα να προσποιηθώ ότι δεν το είδα και να διεκδικήσω όλο το θρανίο για πάρτη μου. Αλλά κάτι με έκανε να την συμπαθήσω αυτήν την κόκκινη κοντούλα. Φαινόταν καλός άνθρωπος, δεν ξέρω πως να το εξηγήσω.

Τhe beginning of a beautiful friendship που κράτησε για πολλά χρόνια.
Μετά χαθήκαμε για καιρό, αλλά σε μια δύσκολη φάση μου, βρέθηκε εκεί περίπου τυχαία, κατά διαστήματα τσέκαρε πάντα να δει αν είμαι καλά, με βρήκε ερείπιο και ήταν σαν να μην είχαμε χαθεί ποτέ. Με πήρε κάτω από τις φτερούγες της. Έτσι αγαπάει η Χ. Ήταν πάντα η καρδιά της παρέας.

1.101.101,10

..Περισσότερη καρδιά από μυαλό. Κατέληξε από νωρίς διαζευγμένη μάνα που μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της. Χωρίς διατροφή σε μια περίεργη δικαιοσύνη και ένα παράλογο νομικό σύστημα απέναντι σε ζητήματα διεκδίκησης διατροφής σε χαμηλόμισθες μητέρες που δεν έχουν την πολυτέλεια να σπαταλάνε χρήμα για τα δικαστικά έξοδα ξανά και ξανά και ξανά.

- Τώρα θα ζω για τα παιδιά μου. Μόνη μου θα αγωνίζομαι γι αυτά.

1.101.101,10

Δούλευε ασταμάτητα για να καλύψει τρύπες από υποχρεώσεις και λογαριασμούς και για κάθε μια τρύπα που πάσχιζε και κατάφερνε να κλείσει, άνοιγαν άλλες δύο και μετά άλλες τρεις και μετά άλλες έξι. Φόρμες φροντιστήρια, ΔΕΗ.. χωρίς ανάσα.

1.101.101,10

Πολύ κουρασμένη πάντα. Αλλά με μια ψυχική δύναμη αλλιώτικη για τους ανθρώπους που αγαπούσε, έβρισκε πάντα χρόνο και χώρο για όλους μας.

Χωρίς δράματα και παράπονα για την κατάστασή της. Όμως οι μεγάλες καρδιές που δεν έχουν πολύ μυαλό, πέφτουν εύκολα στην παγίδα της άρνησης. Δεν στεναχωριέται για τίποτα, είναι καλά, είναι όλα καλά, το μόνο που τη νοιάζει είναι τα παιδιά της.

1.101.101,10

Είναι όλα καλά, δεν στεναχωριέται, δεν επιτρέπει στον εαυτό της να στεναχωριέται. Το λέει και το πιστεύει και όποιος τολμήσει να το αμφισβητήσει, τον έπαιρνε ο διάολος. Είχαμε μάθει να αποδεχόμαστε αυτά τα ξεσπάσματα νεύρων. Ξέραμε ότι περνούσε δύσκολα, όχι πόσο δύσκολα, η περηφάνια της δεν μας το έδειξε ποτέ… μέχρι τώρα.

1.101.101,10

"Δουλευταρού", ήταν ο έπαινος από το αφεντικό της, και την επιβράβευσε με μια αύξηση της ξεφτίλας και με πολλές περισσότερες αρμοδιότητες και ευθύνες. Τις περισσότερες ευθύνες με τρέξιμο πάνω κάτω πέρα δώθε και με όλο το ταμείο να περνάει από τα χέρια της.

Το μέλι!
1.101.101,10

Σακάτεψε τον γοφό της η Δουλευταρού, ο γιατρός είπε ξεκούραση και εκείνη χαμογέλασε – Εντάξει γιατρέ.

1.101.101,10

Και όσο εκείνη γέμιζε με τρύπες από χρέη που απαιτούσαν και άλλα λεφτά, ταυτόχρονα ποσότητες από ξένα λεφτά περνούσαν από τα χέρια της. Το χέρι στο ξένο μέλι το βάζεις? Πόσες φορές αντιστάθηκε? Πόσο γυρίζει αυτό το μάτι και που μπορεί να φτάσουμε?

1.101.101,10 ..τι θα καζαντήσουμε?

Για κάθε χέρι στο μέλι όλο και λιγότερο μυαλό, μέχρι που το χέρι απλά παίρνει πια και το μυαλό σιωπά. Αλόγιστα στην καταστροφή. Και οι τρύπες κλείνουν, μόνο αυτό βλέπει. Αλλά ανοίγει μια άλλη τρύπα… στο λογιστήριο.

1.101.101,10

Μια μαύρη τρύπα που την έβλεπε αλλά η βαρύτητα είχε ρουφήξει το χέρι. Και δε σταματούσε!

1.101.101,10

Το νέο μας έσκασε σαν βόμβα στην παρέα. Η φίλη μας κλέφτρα?

- Νιώθω σαν κάποιος να πέθανε!

Ένας ακέραιος έμπιστος άνθρωπος, τι σκοτώνει μέσα του για να φτάσει εκεί?

1.101.101,10

Δεν ήθελε να μας δει, μας ντρεπόταν. Μα πιο πολύ ντρεπόταν τα παιδιά της.
– Μας απογοήτευσες!

1.101.101,10

Σκέφτομαι αυτά τα αγόρια στην εφηβεία τους, τι δοκιμασία περνούν. Την ενοχή που νιώθουν για κάθε ευρώ που ζήτησαν από μια μάνα που κουράστηκε να λέει ότι δεν έχει… και έσπασε.

Τα σούφρωσε!
1.101.101,10 .. Ρίξε μου διπλοπενιά..

Οι υπόλοιποι συγγενείς φτιάχνονται με τις αυστηρές κριτικές, χύνουν χολή και εξαφανίζονται. Τίποτα από αυτά δεν ήταν αναπάντεχο νέο. Και τα παιδιά πήγαν στους "αδέκαστους" συγγενείς. Το μίασμα Χ. στην εξορία.
-Δίκιο έχουν τα παιδιά μου που θύμωσαν, τα μεγάλωσα σωστά.

Η ένοχη σε μια απομόνωση που δεν μπορούσαμε να σπάσουμε με τίποτα. Και εδώ που τα λέμε και εμείς δεν ξέραμε τι να κάνουμε, τι να σκεφτούμε. Κουτάβια σε μια πρωτόγνωρη συμφορά που μόνο ακουστά έχουμε από γνωστούς γνωστών. Δεν το έχουμε ξαναζήσει τόσο κοντά μας.
-Δεν θα ξανακρίνω ποτέ άνθρωπο αν δεν ξέρω τι έχει ζήσει!

1.101.101,10

Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε από τα μισόλογα που ξεκλέβαμε στο ελάχιστο που μας μιλούσε, συναρμολογούσαμε τις πληροφορίες και δίναμε πιθανές ερμηνείες και σενάρια. Δύσκολη η δουλειά του ντέντεκτιβ, καταλήξαμε ότι σκότωσε τον Τιμόθεο Κώνστα και τον Κένεντι.

Ρώτησα ανθρώπους που ξέρουν τη ζωή καλύτερα από μένα. Όλοι είπαν τη λέξη: Απελπισία!

1.101.101,10

Το μόνο που μας χωρίζει από την γραμμή της τρέλας είναι μια κωλοελπίδα. Χωρίς αυτή το μυαλό κλειδώνει για καταστροφή.

1.101.101,10

Δεν ήταν μόνο τα χρέη, ήταν και ένα τεράστιο Ξέσπασμα απέναντι σε μια κακή ποιότητα ζωής, απέναντι σε ένα παράλογο σύστημα. Μία κραυγή μπούμερανγκ που πέταξε με φόρα όσο πιο μακριά μπορούσε και ήξερε ότι θα γυρίσει με ορμή για να της σπάσει τα μούτρα.

1.101.101,10

Κατέβασα και το τρίτο σφηνάκι.

Η φίλη μου η κλέφτρα και δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Θύμωσα μαζί της, θύμωσα με την ανθρωπότητα, θύμωσα!

Ρώτησα τους ανθρώπους που ξέρουν τη ζωή καλύτερα από μένα

- Και τώρα τι κάνω?
- Στάσου πλάι της, μου απάντησαν.

-Στεκόμαστε πλάι της μου είπαν και οι υπόλοιπες της παρέας χωρίς ίχνος δισταγμού.
Ήταν η σειρά μας λοιπόν να της ανοίξουμε τις φτερούγες μας.

Μέσα σε όλη αυτή τη μιζέρια και την μαυρίλα της ζωής, σκάει από κάποια χαραμάδα μια ανθρωπιά μεγαλείο! Αυτή η κωλοελπίδα που λέγαμε, πολύ σπουδαία υπόθεση τελικά. Οι άνθρωποι που ξέρουν την ζωή βάζουν την ανθρωπιά πάνω από όποια άλλη αξία. Και τα κουτάβια πήραμε άλλο ένα σημαντικό μάθημα ζωής.

Κανονίσαμε να βρεθούμε για τσιπουράκι. Ένα πολύ ιδιαίτερο τσιπουράκι. Να μην πούμε τίποτα για όσα έχουν συμβεί. Μια παρέα από ξέγνοιαστες φίλες για ένα ωραίο τσιπουράκι και καραγκιοζιλίκι και χαβαλές και κράξιμο και τσαλάκωμα. Μια στιγμή να ξεκουραστεί το μυαλό από εγκλήματα και τιμωρίες. Να ξαναγίνουμε τα μικρά σούργελα που ήμαστε κάποτε.

Ένα παράλληλο σύμπαν μιας μεγάλης αγκαλιάς και τίποτα άλλο.

Πήγα να την πάρω, περπατούσε σαν ζόμπι, κίτρινη και αδυνατισμένη. Όμως τα μάτια της είχαν μια λάμψη που είχα πολλά χρόνια να δω, σε μια αίθουσα, στο τελευταίο θρανίο.

Το τσίπουρο της κάθαρσης για την φίλη μας.

Μετά από μια καταστροφή. Τι άλλο μένει? Να χτίσουμε πάνω στα ερείπια.

Μας άκουσε όλο το μαγαζί! Ήταν ένα θαυμάσιο βράδυ που κατέληξε σε αγκαλιές και δάκρυα αγάπης. Μικρές στιγμές σπουδαιότητας.

Μπορεί να ακούγεται λίγο, αλλά ήταν αυτό που χρειαζόταν τελικά η φίλη μας η Χ. Μια πραγματικότητα πως κάποιοι πιστεύουν σε εμάς ακόμα και όταν είμαστε στα έσχατα. Ένα νοιάξιμο που μας ενώνει, μας δυναμώνει και μας εμψυχώνει για να προχωράμε.

Για την φίλη μου ανοίγεται μια καινούρια ζωή χωρίς απομόνωση, με δικαστήρια και νόμους και κατηγορίες και μια νέα δουλειά.. ή δυο ή όσες αντέχει. Πάνω απ όλα με πίστη στις δυνάμεις της και θα τα καταφέρει.

Κάπου τότε ήταν οι δεύτερες εκλογές, πήγα, ζωγράφισα σε ένα χαρτί μια πούτσα με κάτι τεράστια αρχίδια, το φακέλωσα και το έβαλα στην κάλπη. Ένιωσα σαν να άναβα ένα κεράκι προσευχής για όλες τις Χ. περιπτώσεις.

Τα πράγματα όσο πάνε αγριεύουν… αλλά και εμείς αγριεύουμε. Είναι καιρός πια να φροντίσουμε τους ανθρώπους μας, να τους πιστέψουμε, να τους κάνουμε να γελάσουν, να αγκαλιάσουμε τις αγωνίες τους. Να μην ντρεπόμαστε, να μην κρυβόμαστε, όλοι λίγο πολύ στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Να γεμίσουμε τις κάλπες με ζωγραφιές αγανάκτησης και τα τσιπουράδικα με παρέες κάθαρσης.

Μια ζωή την έχουμε..

ρέω..
 

 

Εισαι ψυχαρα ρε! <3

 

χαχαχα Και εσύ είσαι ψυχάρα ρε! <3

 

 

Δεν λέγεται κλοπή... απαλλοτρίωση είναι... 

 

Είστε υπέροχες. Όλες!          

 

@rea.. ψυχή ΒΑΘΙΑ…

 

      

Άι στα κομμάτια!
      

 

@rea.. στην υγεία σας!!!    

 

Γυναικοσυνάντηση.


Φτάνω στο προκαθορισμένο μαγαζί, σε στυλ εξωτικός κήπος, μου αρέσουν αυτά τα μαγαζιά. Σε πρώτη ματιά όμως μπροστά είναι σχεδόν άδειο. Καλώ την διοργανώτρια Κ.

- Θα πεις το συνθηματικό και θα σου πουν που είμαστε.
- Το συνθηματικό?
- Ναι, τι νόμιζες ότι έκανα πλάκα?

Οι Κ γουστάρουν τα παιχνίδια σε όλα τους τελικά. Game on..

Θα μπορούσα να τις βρω και μόνη μου, αλλά προτίμησα να απολαύσω το παιχνιδάκι της διοργανώτριας. Πήγα με σοβαρό ύφος σε μια πιτσιρίκα σερβιτόρα και με το που έδωσα το συνθηματικό με κατατόπισε κατά τις εντολές της Κ.

Πλησιάζω ένα γωνιακό τραπέζι με άγνωστες γυναίκες. Με υποδέχτηκαν με εγκάρδια χαμόγελα από αυτά που αμέσως σε βάζουν στο κλίμα του καλοδεχούμενου.
Οι γραμματοσειρές απέκτησαν πρόσωπα.
Σιγά σιγά άρχισαν να καταφθάνουν και οι υπόλοιπες και με σειρά όλες αρχίσαμε να γνωριζόμαστε καλύτερα.

Και ήταν όλες από τα άτομα που διαβάζω με ενδιαφέρον. Το δίνω στην διοργανώτρια ακόμα και αυτό ήταν σχεδιασμένο στην εντέλεια. Μία και μία!

Φυσικά μπορεί να υπήρχε σε πρώτη φάση κάποια αμηχανία, αλλά δεν ήταν όπως όταν γνωρίζω άλλα άτομα εκτός "χώρου". Υπήρχε κάτι στην ατμόσφαιρα που με έκανε να νιώσω ζεστά και άνετα σε αυτήν την ξεχωριστή παρέα.

Τα πρόσωπα έγιναν ζωές με ιστορίες μέσα τους, που έχουν κοινά με την δική μου. Μια υπόγεια σύνδεση μεταξύ μας, η "ανωμαλία" μας είναι η συγγενική μας σχέση.

Η κάθε μια στον τύπο της και κάθε τύπος εξαιρετικός! Μιλάμε για ωραία τυπάκια, μέσα - έξω. Για ανθρώπους που ζουν στην κατεύθυνση του ηδονισμού σε διάφορες ταμπέλες. Υπήρχε μια εσωτερική λάμψη στην κάθε μια τους. Όμορφα λαμπερά πολύχρωμα πλάσματα. Οι άνθρωποι που δίνουν χώρο στο σώμα τους και στην ψυχή τους να απολαύσουν, δεν μπορούν να είναι θαμποί, μίζεροι και σκοτεινοί.

Όμορφες συζητήσεις που σοβάρευαν για λίγο και μετά πάλι ελάφρυναν στο χαλαρό καλαμπουράκι. Να γελάσουμε να ευχαριστηθούμε και να ευχαριστήσουμε. Το Drive του ηδονισμού, να απολαύσουμε τη στιγμή. Σε έκαναν να θες να τις γνωρίσεις καλύτερα. Κάποια είδη γραφής δεν είναι τυχαία.

Τις καταλάβαινα! Συνήθως σε συντροφιές σε κάποια πράγματα νιώθω λίγο στην απέξω. Σαν να είμαι σε κάποια θέματα σε άλλη συχνότητα. Το έχω αποδεχτεί αυτό και το έχω συνηθίσει πια. Στην γυναικοσυνάντηση όμως αυτή ήταν αλλιώς, μιλούσαμε ακόμα και με τα μάτια, αν δεν είμαστε εντελώς άγνωστες, θα μπορούσαμε να μοιραστούμε τόσα πολλά. Ω θέλαμε να μοιραστούμε!

Άνθρωποι που ξεμακρύναμε από τα κοπάδια μας διεκδικώντας μια άλλη διαδρομή με όποιες συνέπειες και για ένα βράδυ γίναμε αγέλη. Μια συντροφιά ομοειδών.

Κάποιοι λένε ότι η καύλα είναι ο ερεθισμός. Και έτσι είναι, άλλα έχω παρατηρήσει, ότι υπάρχουν λογιών λογιών ερεθισμοί. Υπάρχει και εκείνη η Καύλα που σε κάνει σταγόνα σε έναν ωκεανό ηδονής, που παύεις να νιώθεις άτομο, γίνεσαι ένα τώρα, ένας χωροχρόνος απόλαυσης που επιπλέει σε ήρεμα νερά ή πασχίζει σε φουρτούνες γεμάτες ένταση. Σε κάθε περίπτωση ρέει. Η Ανώτερη Καύλα που σε αλλάζει για πάντα.
Ένα σοφό καραβόσκυλο μου είχε πει κάποτε "Άμα βρέξεις τον κώλο σου δε γλιτώνεις πια, γίνεσαι θαλασσινός" . Υπάρχουν θάλασσες και θάλασσες. Και όσες είμαστε σε εκείνο το τραπέζι έχουμε βρέξει τον κώλο μας σε κάποιες Εξαίσιες θάλασσες. Αυτή η εμπειρία σε όποια μορφή, θέση και είδος ήταν η υπόγεια σύνδεση μας και την νιώσαμε σαν αγκαλιά σε μια μοναδική όμορφη καλοκαιρινή νύχτα.

Δεν κατάλαβα ούτε πως πέρασε η ώρα, φύγαμε με μια υπόσχεση που την νιώθαμε πραγματικά.. "Θα ξανακανονίσουμε!" ..

Κοιμήθηκα γλυκά και είδα ένα υπέροχο ζωντανό καυλοόνειρο! Από αυτό που ξυπνάς και είσαι ακόμα εκεί.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην διοργανώτρια που ότι κάνει το κάνει σωστά με κέφι και μεράκι μέχρι λεπτομέρειας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα λαμπερά πλάσματα που μου χάρισαν μια υπέροχη θερινή γυναικοσυνάντηση κοινής καυλοσυχνότητας. Την χρειαζόμουν.

Εις το επανιδείν και με ακόμα περισσότερους τέτοιους ανθρώπους και με ακόμα περισσότερες τέτοιες Στιγμές!

ρέω..

 

Ζηλεύωωωωωωωωωω!!!

Πάντα τέτοια, πάντα τέτοια!!!