Η αδιαφορία Του

Ενδιαφέρον και διασκεδαστικό το ρεπερτόριο του ανωτέρω παραθέματος -- από τις εκκλήσεις οίκτου μιας δυστυχισμένης μέχρι και τις προτροπές για τη …βελτίωσή μου. Παρ’ όλ’ αυτά, το βρίσκω χωρίς νόημα και άρα βαρετό να ασχοληθώ περαιτέρω.



Όσον αφορά την ‘αδιαφορία’, οι απόψεις των illusion και Ηλία με κάλυψαν. Υπάρχει, πιστεύω, σε οποιαδήποτε σχέση, διαφορά μεταξύ της εγωκεντρικής μανίας για διαρκή προσοχή, της συμπτωματικής ανασφάλειας που ζητά καθησυχασμό, και της, σε τελευταία ανάλυση, πραγματική αδιαφορίας για τον άλλον.



Η τελευταία καλύπτεται πίσω από το «κάνω στα ψέματα ότι ενδιαφέρομαι» -- και τελικά, τα πολλά «κάνω στα ψέματα ότι» καταλήγουν να γίνουν σχεδόν η μόνιμη ‘αλήθεια’ – κάπως όπως το kitsch κατέληξε να είναι και ...τέχνη.



​

 

Ακόμη ένα λάθος. Πήρα το PC στην παραλία (zondag, ούτε συμβουλές δεν μπορώ να ακολουθήσω, σπουδαία σουμπίτσα είμαι).

Χαίρομαι που αυτό το ποστ μου δίνει την ευκαιρία να αναλύσουμε μία ενδιαφέρουσα πλευρά της Κυριαρχικής σχέσης. Αυτή η αντιπαράθεση με την συνήθως ορθολογιστικά σκεπτόμενη συμφορουμίτισα female (η οποία δυστυχώς δεν έχει διαβάσει ακόμη Moscovici ώστε να μπορεί να διαχωρίσει την ορθότητα ή μη του επιχειρήματος από την ταυτότητα του συνομιλητή), αντιπαράθεση η οποία ξεκίνησε με δική της πρωτοβουλία και κατ’ εμέ αναίτια και χωρίς συγκεκριμένο σκοπό ή στόχο, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα της σχέσης με τη μητέρα.

Ένα Κυριαρχικό άτομο, είτε αυτό είναι Άντρας είτε Γυναίκα, είναι πάντοτε κάτι σαν Πατέρας. Πέρα από την αυτοκυριαρχία του, η οποία δεν του επιτρέπει ποτέ να χάνει την ψυχραιμία του με τις αδυναμίες των άλλων, ο Κυρίαρχος (και γενικότερα οποιοδήποτε συγκροτημένο άτομο) επιδεικνύει ανωτερότητα, δεν είναι έρμαιο συναισθηματικών μεταπτώσεων και βλέπει τα λάθη των άλλων με συμπάθεια και κατανόηση.

Η μητέρα, αυτή η δύναμη της φύσης η οποία είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων, μία παράλογη τυφλή δηλαδή, δεν έχει την δυνατότητα αποδοχής οποιουδήποτε προσώπου ή συμβάντος. Ούτε τον ίδιο της τον εαυτό δεν μπορεί να αντικρίσει (μόνος ένας Πατέρας θα μπορούσε να κατανοήσει τα αίτια διαμόρφωσης της χαώδους ταυτότητάς της). Ούτε τον ίδιο τον θάνατο δεν μπορεί να αποδεχτεί και τον στρεβλώνει με βλακώδεις παρηγοριές. Τα δε παιδιά της και οι γύρω της γίνονται συχνά αποδέκτες της εγωπαθούς υστερίας της, η οποία θέλει με τσιρίδες και χαστουκάκια να αναγκάσει την συμμόρφωση όλων προς τη δικιά της χαώδη θεώρηση της ζωής. Αμ δε διδάσκουν έτσι. Θέλει Πατρικό χέρι η διαμόρφωση ταυτότητας και η αποδοχή της αλήθειας της ύπαρξης.

Η εγωκεντρική μανία για διαρκή προσοχή, η συμπτωματική ανασφάλεια που ζητά καθησυχασμό και η αδιαφορία για τους άλλους είναι τα κατεξοχήν συμπτώματα ενός παιδιού το οποίο δεν γνώρισε ποτέ το σταθερό Πατρικό χέρι, με την αποδοχή και τον βούρδουλα που αυτό συνεπάγεται.

Ακόμη ένα καταπληκτικό θέμα για συζήτηση, δεν νομίζετε μαμά;

D.

ΥΓ. Θα αποφύγω στο μέλλον το kitsch (μέσα στο μέτρο των δυνάμεών μου) γιατί κατάλαβα από το ύφος της αντιπαράθεσης ότι δυστυχώς είναι κολλητικό. Ίσως αυτός να ήταν ο στόχος της female, να προφυλάξει τα υπόλοιπα παιδιά της και τον εαυτό της από το kitsch. Αν είναι δυνατόν κάποιος να πιστεύει ότι μπορούμε να προφυλαχτούμε από την κακή αισθητική των άλλων ασχημονώντας εις βάρος τους. Ο καθένας ζωγραφίζει τον δικό του πίνακα.

 

..εχω γνωρισει παιδια-ενηλικες τωρα πια- που έχουν βιωσει το πατρικο χερι και οτι αυτο συνεπαγεται και ομως η ανασφαλεια τους και η εγωκεντρικη τους μανια για διαρκη προσοχή ειναι το κυριο χαρακτηριστικο τους..

 

Και η αδιαφορία κάνει πολύυυυυυυυυυυυυυυυ καλό μερικές φορές παιδιά.

 

Αν είναι αδιαφορία πάνω στη φάση εκπαίδευσης ή γένικα του "παιχνιδιού", τότε υπο8έτω είναι οκ, μιας και αυξάνει αντοχές κ.τ.λ. καθώς και την ηδονή/ευχαρίστηση όταν λαμβάνει τέλος.  
Αν όμως ξεφεύγει από εκεί και επεκτείνετε σε όλους τους "τομείς" της "σχέσης", τότε νομίζω είναι καιρός για την/τον εκάστοτε υποτακτική/ό να ξυπνήσει και να συνειδητοποιήσει ότι ίσως όλα δεν βαίνουν καλώς. Κάποιες φορές καλό είναι να βγαίνουμε απ' το "πετσί" του ρόλου μας για να βλέπουμε με "άλλο μάτι" τί γίνεται γύρω μας.  
Ναι στην απόλυτη υπακοή και λατρεία, όχι όμως στο σημείο που καταντά κάποιος να εθελοτυφλεί.  

Υ.Γ. Είμαι νέα στο είδος, οπότε αν είπα καμιά βλακεία, ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη!

 

Είναι σχεδόν διασκεδαστικό να βλέπει κανείς πως μεταφέρουν οι γυναίκες τις ανασφάλειες και φοβίες τους και μέσα στις σχέσεις του bdsm.

Εξηγούμαι:
Το νήμα αυτό έχει σημασία κι ενδιαφέρον σχεδόν αποκλειστικά για γυναίκες υποτακτικές. Κι αυτό γιατί ένας άνδρας λατρεύει συχνά να έχει δικό του χώρο και χρόνο για την πάρτη του. Σπάνιο να προβληματισθεί γιατί δεν ασχολείται η άλλη μαζί του όσο «πρέπει».
Αντίθετα στις γυναίκες η «αδιαφορία» πληγώνει αφάνταστα τον εγωισμό και τα όνειρα τους περί πλήρους αφοσίωσης, γι' αυτό αποτελεί το μόνιμο εφιάλτη σε μια σχέση και τις βάζει να σκέφτονται ένα εκατομμύριο λόγους (λάθος τις περισσότερες φορές  ) γιατί να συμβαίνει.

 

Νομίζω είναι άδικο αυτό που λες...
Οι γυναίκες είναι απλά απο φύση τους πιο ευαίσθητες γι'αυτό (πιστεύω) και έχουν τέτοιες <<ανησυχίες>> και σκέψεις. Και στη τελική, πού το κακό στην <<πλήρη αφοσίωση>>;
Είμαι της γνώμης πως, αν έχεις σχέση (bdsm ή μη) με κάποιο άτομο, θα πρέπει να του δίνεις αυτά που θέλει/λαχταράει/ποθεί και να, αν όχι απαιτείς, περιμένεις ότι θα καλυφθούν και οι δικές σου ανάγκες από αυτό το άτομο, όποιες κι αν είναι αυτές. Αλλιώς ποιό το νόημα στο να συνεχίζεται η σχέση;
Βέβαια είναι και στον άνθρωπο. Αν υπάρχουν όμως κάποιοι άντρες υποτακτικοί, καλό θα ήταν να μας πούνε και τη δική τους άποψη/εμπειρία στο θέμα.

 

Οι άνδρες σπάνια την αντέχουν. Τους πνίγει.

Το ότι δεν απάντησαν (ή δε θα απαντήσουν), έχω την εντύπωση πως επιβεβαιώνει τα όσα έγραψα παραπάνω.

 

Και φυσικά μπαίνουν τα αντρικά <<θέλω>> πάνω απ' τις γυναικείες <<ανάγκες>> ε;
Ποτέ δεν ανέφερα, εγώ τουλάχιστον, ότι πρέπει δύο σύντροφοι να είναι σαν σιαμαίοι. Απ'την άλλη όμως, αν κάποιος δεν είναι διατεθειμένος να αφοσιωθεί στον συντροφό του και να υπάρχει αλληλοκάλλυψη αναγκών, τότε ποιό το νόημα να έχει <<σύντροφο>> εξαρχής;  

... ή ότι βαριούνται ή ότι έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν ή ότι δεν τους νοιάζει ιδιαίτερα το θέμα ή... ή... ή.......  

 

Είσαι σίγουρη melinoe πως είναι «θέλω» των ανδρών κι όχι «ανάγκη»;
Ο χρόνος που πρέπει να περνάει μαζί ένα ζευγάρι διαφέρει πολύ σε διάρκεια, στο μυαλό των ανδρών απ’ ότι στων γυναικών, είτε εντός, είτε εκτός bdsm.

Οι γυναίκες πως και δε βαριούνται ή τους νοιάζει περισσότερο το θέμα και γράφουν;  

 

θέλω/ανάγκη, πες το όπως θες. Εγώ η ίδια μίλησα πρώτη για αλληλοκάλλυψη αναγκών, οπότε αν η <<αδιαφορία>> ήταν κάτι που ο ένας σύντροφος (αρσενικός κατ'εσέ) χρησιμοποιούσε απλά ως τρόπο έκφρασης του <<θέλω τον τόπο/χρόνο μου>>, δεν θα ήταν πιο <<η8ικό>> (αν μη τί άλλο) να το ξεκα8αρίσει και να κα8ησυχάσει το άλλο άτομο αντί να την αφήνει να βάζει τα μύρια όσα (συνήθως λάθος, όπως είπες και ο ίδιος πιο πάνω) με το μυαλό της και κατά συνέπεια να υποφέρει;

Ποιός ξέρει; ...  

 

Ναι συμφωνώ. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο αυτή η εξήγηση γίνεται ανεκτή από τις γυναίκες, είτε τις vanilla είτε του χώρου.  
Γι' αυτό συνήθως οι άνδρες χρησιμοποιούν άλλες δικαιολογίες.